Since 1996
LAND of GODS: Ενότητες, Ανθολογίες & άλλα:
  1. LAND of GODS: η ΠρώτηΣελίδα

  2. τα δικά μου γραψίματα και άλλα..

  3. Κώστας Δουρίδας,
    Καπνόν Αποθρώσκοντα:
    Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς

  4. Γη των πατέρων μου
    τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ

  5. Ανθολογία:
    το Δημοτικό τραγούδι..

  6. Ανθολογία:
    ποιήματα τα αγαπημένα

  7. Ανθολογία:
    Νεοελληνική Πεζογραφία

  8. Σελίδες απ' την Ελληνική
    Λογοτεχνία στο διαΔίκτυο

  9. το Έργο του
    Οδυσσέα Ελύτη

  10. Ανθολογία:
    Έλληνες ποιητές και
    συγγραφείς στο διαΔίκτυο

  11. Ανθολογία:
    τα Μικρά Ενθυμήματα:
    (Αφιέρωμα για τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ)
    της LAND of GODS 1996 - 2006

  12. Σύγχρονη Αρκαδική
    και Γορτυνιακή Ανθολογία

  13. LAND of GODS
    ...FTP... κ.α.

  14. τα Απομνημονεύματα
    του Γιάννη Μακρυγιάννη
    (Ολόκληρο το βιβλίο)

  15. τα Απομνημονεύματα
    του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

  16. LAND of GODS: a Little Bit
    of Greece: Newspapers & more..

  17. LAND of GODS:
    το περιοδικό μας
    το "Έλα να δεις"

  18. Ανθολογία:
    στην ΑΚΡΗ του ματιού..
    Για να δείτε καλύτερα αυτή
    την Σελίδα χρησιμοποιήστε
    Internet Explorer)

  19. 4 Ανθολογίες της EELSPH :
    'Ελληνες Συγγραφείς των Πέντε Ηπείρων
    γράφουν και δημιουργούν

  20. Κριτικές Αναλύσεις
    στο ανέκδοτο βιβλίο του
    "Καπνόν Αποθρώσκοντα"

  21. Ανθολογία:
    LAND of GODS:
    το Ποίημα της ημέρας

  22. Ανθολογία:
    LAND of GODS:
    ο Στίχος της ημέρας

  23. η LAND of GODS
    στο FaceBook

  24. ο Ελληνισμός της Διασποράς

  25. Βιβλία και Αφιερώματα

  26. το Καρδαρίτσι
    μέσα απ' τις Φωτογραφίες

  27. LAND of GODS:
    Μηνύματα και επιστολές..

  28. LAND of GODS:
    Συνεντεύξεις | αναλύσεις | γνώμες
    και ο καλός ο Λόγος
    των Φίλων..

  29. η Μετάφραση
    της Ρέας Φραγκοφίνου

  30. LAND of GODS:
    Καινούρια και Παλιά..

  31. η LAND of GODS
    μέσα από το Google.. (Α)

  32. η LAND of GODS
    μέσα από το Google.. (Β)

  33. ο Κώστας Δουρίδας
    μέσα από το Google..

  34. Κώστας Δουρίδας,
    Καπνόν Αποθρώσκοντα :
    Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς
    στο GOOGLE

  35. δείτε Φωτογραφίες
    -ίσως και την δική σας!-
    μέσα από το GOOGLE..

  36. Πάμε Καρδαρίτσι??
    (η Ιστοσελίδα του Συλλόγου)

ΝΙΚΟΣ
ΣΠΑΝΙΑΣ


Home to LAND of GODS
Ανθολογία: Έλληνες ποιητές και συγγραφείς στο διαΔίκτυο
Κώστας Βάρναλης| Νικηφόρος Βρεττάκος| Οδυσσέας Ελύτης| Γιώργος Σεφέρης| Κωστής Παλαμάς | Γιάννης Ψυχάρης| 'Aγγελος Τερζάκης | Νίκος Καζαντζάκης| Μ. Καραγάτσης| Κώστας Καρυωτάκης| Κώστας Κρυστάλλης| Μήτσος Λυγίζος| Κώστας Ουράνης| Κική Δημουλά | Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο| ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ : Φοβάμαι... | Φώτης Κόντογλου| Αλκυόνη Παπαδάκη | ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ | Μήτσος Παπανικολάου | Γιάννης Σκαρίμπας | Τάσος Λειβαδίτης | Θωμάς Γκόρπας | Ανδρέας Καρκαβίτσας | Καραντώνης Ανδρέας| Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Κωνσταντίνος Καβάφης | Νίκος Καββαδίας |
Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
στην Γιώτα Στρατή
Για να μάθεις τον κόσμο
Πρέπει να γίνεις σοφός
Για να γνωρίσεις τον εαυτό σου
Πρέπει να φωτιστείς από μέσα.
Για να κατακτήσεις τους άλλους
Πρέπει να είσαι ισχυρός
Και όταν καλεί η περίσταση
Ανίσχυρος
Για να κοιταχτείς καλά στο καθρέφτη
Πρέπει νάχει φως
Όχι φως εκ φωτός αγνώστου
Αλλά φως του ήλιου του κεριού η
Και του ηλεκτρικού λαμπτήρα...

Ο Νίκος Σπάνιας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 από Ζακύνθιους γονείς. Σπούδασε Αμερικανική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και ασχολήθηκε με το θέατρο. Οι περισσότερες μεταφράσεις του εκδόθηκαν ξεχωριστό τόμο στη Νέα Υόρκη το 1972. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται μεταφράσεις ποιημάτων των Χέλντερλιν, Λεοπάρντι, Βαλερύ, Μπωντλαίρ, Μαλλαρμέ, Νερούντα, Λόρκα κ. ά.
Πηγή:poiein.gr

Νίκος Σπάνιας, Το Πορτραίτο Ενός Άλλοτε Ναρκομανούς ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΤΕ ΝΑΡΚΟΜΑΝΟΥΣ (περιέχετε στο τομίδιο που εξέδωσε ο Λεωνίδας Χρηστάκης «Οι δικοί μας άγιοι» από τις εκδόσεις «Χάος και Κουλτούρα». Το παρών χρησιμοποιείται ως βιογραφικό

Νίκος Σπάνιας, Το Πορτραίτο Ενός Άλλοτε Ναρκομανούς

ΔΕΚ 04

Κατηγορία: Διαρκής Ανθολογία Ελληνικής Ποίησης "Ποιείν", καταχώρηση από: Σωτήρης Παστάκας

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΤΕ ΝΑΡΚΟΜΑΝΟΥΣ

(περιέχετε στο τομίδιο που εξέδωσε ο Λεωνίδας Χρηστάκης «Οι δικοί μας άγιοι» από τις εκδόσεις «Χάος και Κουλτούρα». Το παρών χρησιμοποιείται ως βιογραφικό του ποιητή.)

Νίκο Σπάνια
Τρίφτηκες με τον αμερικάνικο τρόπο ζωής…
Μπογιάτισες τη ζωή σου με ποσότητα (ποιητικού) ψέματος… Διακόσμησες την ίδια την ψεύτικη ζωή με περισσή πρωτοτυπία…την επίπλωσες –όπως κάποιος νεόνυμφος επιπλώνει το διαμέρισμά του- με νέους έρωτες, κατά προτίμηση εξαντρίκ…
Στην καθημερινή σου ανορθοδοξία τοποθέτησες και τη δόξα της ανορθόδοξης ερωτικής σου ζωής…
Δεν είμαι βέβαιος εάν εκείνη η ερωτική σου αποτυχία με την Στέλλα στην Χαλκίδα στις αρχές της δεκαετίας του 50 σε οδήγησε στην αναζήτηση άλλων τροφαντών αλλόφυλων μελών…
Σε κάθε εποχή εκτροπής σου και φυλάκισής σου εκέι στον «Νέο Κόσμο» πρόσθετες στην ζωήσου μια νέα ενέργεια και κινητικότητα..
Ερωτοτροπούσες συνεχώς με τον όλεθρο…
Πλησίαζες τον καθημερινό Θάνατο που φέρνουν όλα τα παραδεκτά φετίχ…
Πορτορικάνικα πέη σκάψανε ανάσα στα φρύδια σου…
Υπήρξαν στιγμές, μέρες, εβδομάδες που ξεχνούσες πότε γεννήθηκες …\
Ε. λοιπόν, είναι καιρός να πληροφορηθούν οι σημερινοί νέοι αλλά και σκατοτακτοποιημένοι –όπως τους έγράφες- πως γεννήθηκες το 1924…
Ξαναγεννήθηκες όμως και αναγεννήθηκες στη Νέα Υόρκη!.. Διατηρούσες με μανία υστερικού την ελληνική σου ταυτότητα, υπηκοότητα και ελληνικότητα…
Το σπίτι σου το έλεγες « Σχολή» … = ΣΧΟΛΗ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ…
ΕΣΥ ΕΝΑΣ άλλοτε (;) ναρκομανής
Ένας σωφέρ
Ένας σερβιτόρος
Ένας σκηνοθέτης κολεγιακών παραστάσεων
Ένας μπάρμαν
Ένας μανάβης –όπως της Δρέσδης
Ένας βοηθός ταχυδακτυλουργού
Ένας παθιάρης πούστης
Ένας που έλεγε ότι ούτε ηθική αλλά ούτε θεός
Ένας που έβαζε πρώτα απ όλα τον ερώτα –όχι τον πλατωνικό
Ένας που είχε βιβλιάριο καταθέσεων τις περισσότερες φορές άδειο, ή με λίγα μόνο δολάρια, που τα μοιραζόταν πάντα με τους ευνοούμενούς του
Ένας που τόκιζε τις καταθέσεις του σε άλλες τρεις τράπεζες ένας που είχε δύο διαμερίσματα στην Θεσσαλονίκη
Ένας που θεωρούσε τα χρήματα μεσίτη ανάμεσα στην κωλοτρυπίδα του και στους νεαρούς ισπανόφωνους επιβήτορες του
Ένας που διαχώρισε την έννοια της Ελευθερίας από την έννοια της Αναρχίας, πριν από την Έκρηξη της Κουλτούρας στις Η.Π.Α
Ένας που αγάπησε την Ελλάδα μόνο κατά εποχές
Ένας που αγάπησε την Αγγλία για τον στόλο της ένας που αποκάλεσε τον πατέρα του κτήνος
Ένας που υποστήριζε ότι ο Πλάτωνας ήταν φασίστας
Ένας που επέμενε με επιχειρήματα ότι ο Αριστοτέλης ήταν δασκαλάκος
Ένας που ονομάτιζε «λεβεντιές» τους οπλαρχηγούς του 21
Ένας που δεν του άρεζαν τα τσαρούχια και οι καμτσόλες
Ένας που έβλεπε το παρόν και το μέλλον της Αμερικής με το μικροσκόπιο ώσπου του βγήκαν τα μάτια
Ένας που νόμισε σαν μαλάκας ότι θα του απονείμουν το Βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας
Ένας που έμπαίνε οικειοθελώς στα άσυλα μόλις η ηρωίνη τον έριχνε κάτω
Ένας που κάθε φορά που έπαιρνε εξιτήριο από θεραπευτικό άσυλο έγραφε και εξέδιδε νέο βιβλίο
Ένας που για μερικές δεκαετίες ισχυριζόταν ότι οι επιδράσεις των παραισθησιογόνων είναι ευεργετικές
Ένας που η υγεία του τελευταία σοβαρά κλονιστεί
Ένας που εισήγαγε τον νεολογισμό για τις μεταφράσεις, λέγοντας: η ορίτσζιναλ λέξη μέσα στη νέα λέξη είναι ανίκανη να αρθρώσει λέξη που μεταφρασμένη είναι φασκιωμένη μέσα στα σκοτάδια
Ένας που έκλαιγε όταν σκεφτόταν ότι η νεολαία στην Ελλάδα δεν τον ήξερε καθόλου
Ένας που λυπόταν που δεν ήταν παρών στην Αθήνα όταν οι ομοφυλόφιλοι οργανώνονταν του 1975-1982
Ένας που για να πεισθεί πως το περιοδικό ΑΜΦΙ ήταν το συντεχνιακό όργανο του Ελλήνων ομοφυλόφιλων περασαν τρία χρόνια από την έκδοσή του
Ένας που έλεγε ότι είναι αυθεντία στα ραδιοφωνικά επαγγέλματα κι ότι το «Τρίτο Πρόγραμμα» στα χέρια του θα γινόταν… άστέρι με περισσότερους γκέυ συνεργάτες από όσους τοποθέτησε στην ραδιοφωνία Ο Μάνος Χατζιδάκις, που όσες φορές ήταν στη Νέα Υόρκη δεν ήρθε να σε δεί!

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

(κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Οδός Πανός» το 1987)

ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Ακόμη μια φορά
Όπως περνάει το αίμα από τη φλέβα
Ακόμη μια φορά
Όπως αδειάζει το στομάχι από τα περιττώματα
Ακόμη μια φορά
Όπως ορμάει το πουλί σαν τη σημαία
Ακόμη μια φορά
Όπως μια ρύση γίνεται μανιτάρι

Τά μάτια μου γλίστρησαν στο χαλί
Τα χέρια μου αγκάλιασαν τα κόκκαλά του
Μια σιλουέτα, μια σκιά
Κομμένη με το ξυραφάκι
Ξυρίστηκα και νοστάλγησα
Ξυρίστηκα και ονειρεύτηκα μια πτήση
Ένα αεροπλάνο Μπί Τουελβ
Μια φονική αεροπειρατεία
Ακόμη μια φορά
Φλέβες και περιττώματα, σημαίες και πουλιά
Όνειρα ρευστά που απλώνουνε σαν μανιτάρια.

ΠΟΙΟ ΣΤΟΜΑ

Ποιο στόμα θα πει τη λέξη
Ποιο χέρι θα χαϊδέψει
Ποιο χέρι θα γονατίσει.

Η βασιλεία της συμφοράς βαραθρώθηκε
Το πράσινο πρόσωπο του διάβολου
Δεν ανθίζει από την άβυσσο.

Σαν χιόνι ή σαν αφρός
Τα λευκά πρόβατα βρυχώνται
Σαλπίζουν το χρυσάφι της Ανατολής
Όλα τα στόματα αναπέμπουν ευχές
Όλα τα χέρια χάνουν το πυρετό τους
Όλα τα πόδια γίνονται πυλώνες
Γέφυρες που ενώνουν χώμα με χώμα
Ένω από κάτω ψάλλουν
Τα διαυγή σγουρά γαλάζια κύματα.

Μια πινέζα κρατάει γερά
Όλα τα χαρτιά μαζί
Κι ας φτερουγίζουν…

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΘΑΥΜΑΤΑ

Τι οχετοί, τι υπόνομοι, τι βόθροι
Ο βασιλιάς του παγωτού λερώθηκε και βγήκε
Μαύρος ήταν άγγελος μοντέρνος κάποτε
Με λευκή στολή του και το χαμόγελό του
Μολονότι παγωμένο ήταν αφοπλιστικό.

Τα λάδια χύθηκαν στη θάλασσα και κείνη
Αποτραβήχτηκε με την τιμή της λερωμένη
Τι οχετοί τι κώδωνες σκουριάς
Τι σκούρα σπέρματα
Τι βόθροι με βάθος αινιγματικό
Όπως ή Αποκάλυψη του Ιωάννου
Τα χρυσά σειρήτια του ναύαρχου
Βάφτηκαν καφετιά και πεθαίνει με γουρλωμένα μάτια
Μπουκωμένος θλίψη και περιττώματα.
Ιριδισμοί πετρελαίου
Μια παγία αυτοκρατορία πεθαίνει
Και γεννιέται ένα βασίλειο με δοθιήνες και κάκαδα.

Ο ΤΥΦΛΟΣ

Ο τυφλός χαμογέλασε.
Η αφή ήταν ή πιο αγαπημένη του αίσθηση.
Στηρίχτηκε στο μπαστούνι του.
Σήκωσε το κεφάλι του πιο ψηλά απ τα κεφάλια
Των άλλών.
Διασταύρωσε το δρόμο σαν άλογο που περπατά στη θάλασσα.
Άκουγε αδιάφορος πλην όμως ευκρινώς
Και τον ελαχιστότερο θόρυβο. Κάθε φωνή ανθρώπου.
«Να δεις που θα την δείρει»
« Να δεις που δεν θα γυρίσει σπίτι του απόψε»
Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί.
Ο σκύλος του έγλειψε τα δάχτυλα.
Στ’ όνειρό του είδε μια σελήνη σαν τουρλωτό βυζί,
Τρία κυπαρίσσια να του γνέφουν και μια
Μεγάλη λεωφόρο από κοκκινόχωμα που
Σήκωνε σκόνη και του έτσουζε τα μάτια…

ΚΑΘΕΤΗ ΠΤΩΣΗ

Ω, πως το στόμα αυτό σπαράζει σαν ψάρι
Πως το χέρι ήθελε να γίνει βέλος να τρυπήσει
Πως το πόδι ήθελε να κλειδωθεί σ’ ένα άλλο πόδι
Κοιτάχτε το στόμα που έπηξε σαν κρούστα ψωμιού που ξεροψήθηκε
Το χέρι που τρέμει και κάνει παρέα με το πεινασμένο βλέμμα.
Βυθίζομαι σ’ ένα πηγάδι.
Η πτώση μου είναι κάθετη
Κάθετη κι εντούτοις ανεβαίνω διαρκώς στην επιφάνεια.
Βλέπω στο πρόσωπό μου το πρόσωπο ενός άλλου στον καθρέφτη.

ΘΕΕ ΜΟΥ!

Θεέ μου! Τι γαλήνη μπορεί να κλείσει μια μικρή
Κάμαρα, μια γωνιά, έστω,
Ή το κελί μιας φυλακής.
Αντικρύζεις τη ζωή με μάτι χωρίς καταρράχτη.
Μετράς τις ώρες και σχεδόν τις βλέπεις
Σαν τα κίτρινα μάτια της μαργαρίτας.
Βγάζουν μια στυφή ανακουφιστική οσμή.
Βλέπεις τον εργάτη στον αλευρόμυλο να πατάει
Ένα κουμπί και να πετιούνται εκατομμύρια σπόροι
Σαν ξανθή βροχή και να κονιορτοποιούνται – το ψωμί σου.
Τα μασάς με την απλή ηδονή του ζώου
Χωρίς κακία για τους ανθρώπους.
Αργότερα θυμάσαι και τον υδραυλικό κατά την
Εκκένωσή σου…
Αυτός έκανε να τρέξει το νερό για να καθαριστείς.
Ζεις για να ζεις.
Μια ζωή σταματημένη κι όμως ακέραια.
Σαν το ρολόι που χτύπα και διαπερνά το χρόνο δίχως
Τους δείχτες του.
Θεέ μου! Τι γαλήνη μπορεί να κλείσει μια μικρή
Καμάρα, μια γωνιά, έστω,
Ή το κελί μιας φυλακής.

Ο ΠΛΑΣΤΗΣ

Η ευκολία να γραφεί ένα ποίημα
Η δυσκολία να γραφεί ένα ποίημα
Παίρνεις λίγο γαλάζιο και λίγο πράσινο για τα μάτια της
Λίγο λευκό και αφρώδες για τα χέρια της ή λίγο μελαχροινό
Προστρέχεις στην παρομοίωση
Η παρομοίωση είναι το ζωογόνο αίμα του ποιήματος
Ο καρπός στην κορφή του καρποφόρου δέντρου.
Παρομοιάζεις τους γλουτούς της με δίδύμα αλάβαστρα.
Το ποίημα – σώμα ανασταίνεται
Σε πιάνει απ το μανίκι ή το πέος καμιά φορά
Σου λεει μ’ έπλάσες είσαι ο Πλάστης μου
Τι θα με κάνεις τώρα;

ΚΙΤΡΙΝΟ ΣΑΛΙΟ

Αυτό το σώμα του φαφούτη
Στάζει κίτρινο σάλιο
(ηλιοτρόπια τρέμουν στον γκρεμό)
αυτό το στόμα του φαφούτη
είχε κάποτε μαργαριτάρια
( μάτια λευκά από καταρράχτη)
Ρωτάς τι μέρα είναι που βρίσκομαι;
Ρωτάς. Στάζει κίτρινο σάλιο.
Ρωτάς πού βρίσκομαι πού;
Και η βροχή καταπίνει πολύτιμα πετράδια
Δόντια λευκά σαν ψαροκόκκαλα.
Ρωτάς βρήκα την ευτυχία;
Κάποια δέσποινα άγνωστη με φόρεμα μακρύ
Κάθεται απέναντι σου και καγχάζει.
Από το στόμα της στάζει κίτρινο σάλιο.

ΤΙ ΑΛΛΟ

Πίνω καφέ κι ανάβω τσιγάρο.
Λεω τι άλλο θέλει κανείς από την ζωή.
Βλέπω αυτό το νέο παίδι θέλει να αγκαλιάσει το κορίτσι του.
Έλειψαν πολλά πράγματα απ’ τη ζωή μου.
Τραβώ και άλλη ρουφηξιά.
Γέλια κελαρίζουν Σα ρυάκια
Το καφενείο είναι αποπνικτικό, σχεδόν.
Όμως γελοία κελαρίζουν σαν ρυάκια.
Ο σερβιτόρος κρατάει παραμάσκαλα το δίσκο του.
Χρυσίζει σαν ήλιος.
Όταν τελειώσει ή βάρδιά του θα παίξει πρέφα,
Θα διατάξει ένα γκαρσόνι να του φέρει ένα γλυκύ βραστό
Θα κάνει, ίσως έρωτα.
Ερώτα; με ποιόν; Δεν έχει να κάνει.
Θα κάνει έρωτα με όποιον.
Τι άλλο θέλει κανείς απ τη ζωή;

Ο ΥΠΝΟΣ

Ο ύπνος σκίστηκε σαν χασές.
Ο ήχος ήταν αυτοκράτορας.
Στ’ αυτιά εισόρμησε ένας ωκεανός
Κι αποτραβήχτηκε συμπαρασύροντας
Κόκκαλα , πετροκάρβουνα, φύκια
Συρματοπλέγματα και σκοτωμένους.

Ένας αποθαμένος αναστήθηκε και έσφιξε
Στην αγκαλιά του μια γυναίκα…
Επιτέλους, είπε, είμαι νεκρός.
Ναι, επιτέλους είπε κείνη κι έδειξε με το χέρι της ένα φαράγγι
που πηλαλούσανε τσακάλια

Πέρασαν μέρες νύχτες χρόνια
Ο ύπνος σκίστηκε σαν χασές
Δεν ήταν μέρα δεν ήταν νύχτα,
Μόνο η προειδοποίηση μιας λάμψης.
Αύριο οι τομάτες θα γυαλίσουν
Σαν πρόσωπο μωρού παιδιού.
Αύριο ποίος ξέρει αν θα υπάρχω…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΠΕΧΤ

Ας πάει να λεει ο Μπρέχτ
Πως κάθε συζήτηση για δέντρα είναι κρίμα.
Με ρώτησε τι τραβάω; Ναι, φταιει η εποχή.
Αλλά τι το κοινό έχω με την εποχή;
Εποχή κοσμοϊστορική! Κουραφέξαλα…
Ο κοσμάκης ζητάει πάντα τη βολή του.
Οι εργάτες επαναστατούν.
Καλά κάνουν. Άμα γεμίσει η μπάκα τους θα γίνουν αστοί.
Αν η σοφία είναι έλλειψη δράσης
Τότε και γω θα γίνω σοφός.
Δεν φταιω για τίποτα. Δεν πείραξα κανένα.
Αν είχα πλούτη θα μοίραζα – τα μισά- στους άπορους
Αλλά τι φταίω γω για ένα στραπάτσο
Όπως η εποχή μας;
Αμα χορτάσεις, πρέπει σώνει και καλά
Να μιλάς για χλόη και για δέντρα;

ΔΥΟ ΑΓΟΡΙΑ

Τα δυό παιδιά φορούσαν μπλε εργατικές στολές.
Τα μάγουλά τους ροδαλά και άτριχα τα στήθια.
Μόνο τα χέρια τους είχαν σκληρύνει απ τη δουλειά.
Καθίσανε στο καφενείο ανάμεσα σε κρότους από πούλια.
Βλαστήμιες των χαρτοπαικτών και ιταμές παραγγελίες.
Χαμογελούσαν λίγο αδέξια αλλά τσιχαριτωμένα
( Σα να ζητουσνε συγγνώμη που ήταν τόσο όμορα τόσο διακριτικά)
Ανέβασαν ταυτόχρόνα στα χείλη τα ποτήρια με το νερό.
Στο γκαρσόνι φέρθηκαν ήπια κ’ ευγενικά.
Άναμεσα στο σαματά και τις φωνές ο χρόνος είχε σταματήσει.
Σηκώθηκαν να φύγουνε κ’ όπως τα ρούφηξε ή νύχτα
Τότε ευθύς αγκαλιαστήκανε και φιληθήκανε στο στόμα.

ΑΝΑΡΡΙΧΑΣΑΙ

Αναρριχάσαι μέχρι τον ουρανίσκο μου
Και με πνίγεις όπως ο πράσινος Απρίλης
Όπως η ορμή του κύματος που γεμίζει μ’ αλάτι
Τα ρουθούνια μου όπως ο ατμός που φεύγει απ τη μηχανή.

Με μια πινελιά χρωματίζεται η ζωή μου.
Με μια βροχή σβήνεται η ζωή μου.
Τα αλόγα του χρόνου χριμιντίζουν στο κατώφλι μου.
Βροντούν με τις οπλές τους για να τους ανοίξω.
Όμως φοβάμαι τα μονονύχα ζώα.
Φοβάμαι το σάλιο τους που λάμπεί σαν ασήμι.
Φοβάμαι την ορθωμένη τους ουρά που κάποτε
Ήταν ή αγάπη μας.
Φοβάμαι το πράσινο Απρίλη
Τον αφρό του κύματος
Και τον ατμό της μηχανής.
Άλλο δεν έχω τίποτα να πω
Και μένω κλειδωμένος μέσα.

ΚΑΤΙ ΕΤΙΞΕ

Κάτι έτριξε μέσα στην κάμαρα μου
Δεν ήταν το καθοριστικό τρίξιμο των επίπλων
Ήταν ένα τρίξιμο ανεπαίσθητο σχεδόν
Όπως το θρόισμα που κάνει η γλαυκή θωριά σου
Με κοίταξες ορθός με κείνα τα πρασινωπά σου μάτια
Τα μάτια εξημερωμένου δράκου
Απλώσαμε τα χέρια και ένιώσα
Την ζεστασιά της σάρκας σου όπως παλιά
Και ένιώσα το πυρετό του σώματός μου
Να με πετάει σαν άχυρο
Σαν πούπουλο
Σαν ξερό φύλλο μες τους δρόμούς.
Ύστερα ανακάθισα.
Αυτό το μαρτύριο δεν τελειώνει…

ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ Σ’ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΟΥΛΛΟΥ

Πήγαινε με το καινούργιο σου αμόρε
Αυτόν τον αισχροποιό κι ηδονοθήρα Αντώνιο
Πήγαινε και πήγαινε και άφησέ με γύρω από το άγαλμα
Του πολεμόχαρου Άρη να φυσώ και να
Ξεφυσώ για αυτήν την εγκατάλειψη …
Αλήθεια τι του βρήσκεις; τα σπυριά του που βγαίνουνε στο πρόσωπο κι υποδηλώνουν
την ερωτική του λύσσα; Μ’ αυτούς λυσσάει και
ξεφυσάει ότι βρει μπροστά του…
Πήγαινε στην λεωφόρο με τους αναμμένους πυρσούς
Που ρίχνούνε ανταύγέιες κόκκινες στα μαγούλα σου
Και τα κάνουν να βάφονται πιο πορφυρά στην αναμονή ισχυρών ερώτων.
Τράβα, Αδιάντροπε. Ξετσίπωτο κορμί, μα μην ξεχνάς
Πως πάτησες τα δεκαέξη και σε ένα χρόνο το πολύ
Οι τρίχες θα σκεπάσουν τα αβρά σου μέλη
Οι τρίχες οι αντιαισθητικές και τότε τι θα κάνεις;
Θα μου ξαναγυρίσεις μετανοιωμένος πίσω;
Δε σφάξανε. Οι τρίχες θα σφραγίσουνε τη μοίρα σου
Και ό,τι τώρα εγώ ζητώ από σε
Κ’ εσύ το ζητάς από άλλους!

Η ΜΑΓΙΣΣΑ

Το παιδί αιφνιδιάστηκε.
Σήκωσε το ξανθό κεφάλι του
Στο ταβάνι κ’ έκλεισε τα μάτια.
Ένας κρουνός από χρυσά νομίσματα
Πλημμύρισε το πάτωμα.

Από το ανοιχτό παράθυρο
Όρμησε η μάγισσα ουρλιάζοντας
Καβάλα στη μυθική της σκούπα.
Βάλθηκε να σκουπίζει τα νομίσματα
Τα σώριασε σε μια γωνιά
Θα σου πω ένα μυστικό λεει το παιδί.
Άλλος ο χρυσός άνθρωπος
Κι άλλος ο άνθρωπος με χρυσάφι.
Ο πρώτος μπορεί να έχει μια καλή καρδιά
Και ο δεύτερος μπορεί να έχει την τσέπη του γεμάτη
απ τα νομίσματα αυτά.

ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ

Είναι το κλάμα ενός αγγέλου
Ή το βέλασμα προβάτου;

Είναι ο μηκυθμός ενός ταύρου
Ή ο πυροβολισμός ενός όπλου;

Είναι η αποσμέτρητη φωνή
Ενός άστρου
Ή ο καρκίνος του ήλιου;

Είναι το άθροισμα δύο
Που έζησαν μαζί μια ολόκληρη ζωή
Ή θύελλα που ξεριζώνει τα δέντρα;
Όχι! Τίποτα από όλα αυτά.
Ένας άγγελος φυλάει πρόβατα
Ένας ταύρος κοιμάται κι ας του τσιμπούνε
Το πετσί οι σφήκες
Είναι ένα άστρο όμοιο με δέσμη παπαρούνες
Είναι ο ήλιος που θερμαίνει το ρίγος
Δύο που έζησαν μαζί μια ολόκληρη ζωή
Είναι η θύελλα μίας Κιμμερίας
Στ’ όνειρο μας.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Αυτή η μουσική
Είναι υγρή
Υγρή και κυματούσα
Πότε αιωρείται στο δωμάτιο
Σα βροχή από γυαλιστερές βελόνες
Χωρίς ν’ αγγίζει το δάπεδο
Και πότε ακούγεται σαν ρόγθος
Μια θάλασσας χωρίς όνομα
Χωρίς προέλευση, χωρίς καταγωγή
Μουσκεύει το μαξιλάρι
Διαποτίζει τα ρούχα που είναι
Κλεισμένα στην ντουλάπα
Αστράφτει σαν καθρέφτης ή σαν
Ξιφολόγχη που δεν τρυπά, δεν πληγώνει
Μόνο αφήνει ένα παράπονο
Ένα παράπονο αρχαϊκό
Όπως το αίνιγμα του κόσμου.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

1

Η σιδηροδρομική γραμμή τραβάει μακριά.
Χώνεται Σα μαχαίρι στην απόσταση
Ο Νέγρος φουσκώνει μια πράσινη φυσαρμόνικά…
Τα μάτια του είναι σαν του τυφλού.
Ένα χαύνο σκυλί του γλύφει το αυτί.
Μπρος του οι σιταγροί.
Πίσω του η αυλή με το καλύβι.
Το χώμα σπιθίζει.
Το χώμα τσιμπάει.
Το χώμα τραγουδάει.
Η σιδηροδρομική γραμμή τραβάει μακριά.
Χώνεται σαν μαχαίρι στην καρδιά του.

2

Η όψη του έχει στραγγίσει.
Είναι γεμάτη ραγάδες και ζαρωματιές.
Γαλάζιο φως έχυναν κάποτε τα μάτια του.
Τον γέρασε η προσδοκία.
Τον γέρασε το φόρντ που αφήνει πίσω σκόνη.
Η όψη του έγινε ένα με τη Γη.
Γαλάζιο φως έχυναν κάποτε τα μάτια του
Πλην όμως γέρασε προσδοκώντας…

3

Αυτός ο μέγας αυτοκινητόδρομος
Ενώνει Δύση και Ανατολή
Βορρά και Νότο.
Γνέφαλα από λευκά μπαμπάκια.
Ρανίσματα μαύρου σίδερου.
Ο γνόφος απλώθηκε πάνω
Σε μαύρους κίτρινους και λευκούς.
Αύριο θα βγει πάνοπλη η αυγή
Τινάζοντας ασημένιες σπίθες
Σε πρόσωπα και πράγματα.
Αύριο.
Ποιος ξέρει;

4

Χιλιάδες πεθαμένα αυτοκίνητα
Σαν καβούκια χελώνας
Τα ξίφη της χλόης εισχώρησαν παντού
Το βρόχινο νερό κάνει τη σκουριά
Πιο κόκκινη.
Η δύση σηκώνεται σαν το πανί παντιέρας
Πάν ω από τα καβούκια.
Το βρόχινο νερό είναι καλό
Και κάνει καλά την δουλειά του.

5

Ένας κορμός κουτσουρεμένου δέντρου.
Πολλοί κορμοί. Πολλοί άνθρωποι.
Βγήκαν από την εκκλησία.
Ο ιεροκήρυκας με λόγους κεραυνούς
Τους υπενθύμισε
Πώς η σάρκα είναι πονηρή.
Πώς ανθίζει στο σκοτάδι.
Πως πρέπει ν’ αποφεύγουνε σκαιώς
Την αμαρτία
Πως δεν πρέπει να επιβουλεύονται
Τις γυναίκες και τα αγαθά των άλλων…

6

Ένα φιλικό δελφίνι
Κολυμπά
Κάνει τσαλίμια με την υγρή ουρά του
Στην παραλία της Φλώριδας.
Χαμογελά πλατιά, κι είναι
Σαν να λεει στον κόσμο που το βλέπει
Το να είσαι άνθρωπος
Δεν είναι το παν πάνω στη Γή.

ΙΣΤΟΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

Στα μάτια σου καθρεφτίζεται
Όλο το μελιχρό των χουρμαδιών της Φλώριδας
Όλο το χρυσοκίτρινο των πορτοκαλιών της Καλιφόρνιας.

Όλος ο φοβερός αφρός του Ατλαντικού
Είναι μάτια ευγενικά και διασταλμένα.
Σου δίνουν γλυκές προσταγές.
Σου λένε:
Κάθησε εδώ και βάλε με το νου σου το τετράγωνο της επιστήμης,

Τις αψίδες του θανάτου,
Τη ζωή που χυμάει σαν οχιά κάτω απ’ τη χλόη

Ό, τι δεν προκείται να γίνει,
Ό, τι έγινε και άφησε το καπνό του…

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Φορές – φορές θαρρώ πως είμαι ένα ποτήρι
Ένας μεθυσμένος το παίρνει και το σπάει.
Γίνομαι κομμάτια.
Ανάμεσα από τα σπασμένα γυαλιά λάμπει το αίμα μου.
Φορές – φορές θαρρώ πως είμαι ένας αμφορέας
Ένας αρχαιοκάπηλος τον παίρνει και τον θάβει
Μένω χωμένος στο χώμα για αιώνες, χιλιετηρίδες, ίσως…
Φορές – φορές γίνομαι ίσαλος γραμμή.
Το κυανόλευκο δαχτυλίδι του ορίζοντα,
Ο αρραβώνας, δύο που αγαπήθηκαν και
Όμως χωρίσανε για πάντα.

ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

Τα βυζιά αυτής της ζητιάνας
Πάλλονται σαν χορδές μέσ’ απ’ τα δάχτυλα
Του οργανοπαίχτη
Υπνοβατεί καθώς χιλιάδες χελιδόνια φτερουγίζουνε
Στις τσέπες του φορέματός της.
Ακούγεται ένας μουσικός ρόχθος.
Χύνεται μια οσμή από ιασμέλαιο.
Η ζητιάνα ξυπνά και χαϊδεύει τα χελιδόνια
Που ξελαρυγγιάζονται μέσα στις τσέπες της.
Οι γλώσσες των χελιδονιών τρέμουν
Σαν τις καμπάνες στα χέρια του κωδωνοκρούστη
Κουασιμόδου
Η ζητιάνα έχασε τη μιλιά της όταν ένας
Θηλυμανής πελάτης την πλησιάζει βουίζοντας,
Εκείνη γνέφει «ναι» με το κεφάλι.

Ο ΔΟΘΙΗΝ

Είναι σκεπασμένος με γάζα.
Μια γάζα διάφανη, λευκή σαν σύννεφο.
Καμιά φορά, όχι καμιά φορά
Συχνά ματώνει και τότε ζωγραφίζεται η καρδιά
Ενός κόκκινου ρόδού.
Έχουμε τα ρόδα μας
Έχουμε τους δοθιήνες μας.
Όχι σπάνια πονούν ανυπόφορα
Κι από τη έκκριση τους ρέει ένα κίτρινο πύο.
Ρέει ακαταπαύστων σαν κρουνός.
Τότε νοιώθω ν’ αδειάζω απ\ τα αισθήματά μου.
Μένω άδειος και αδιάφορος.
Αδιάφορος στο καλό και στο κακό
Αδιάφορος στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους
Επιτέλους
Ύστερα από τόσην αγωνία, συσπάσεις και κραυγές
Νοιώθω κι εγώ σαν τη λεύκή
Γάζα του δοθιήνα μου
Πριν σφραγίσει απ το αίμα του ρόδου.

ΣΕ ΦΙΛΗΣΑ…

Σε φιλησα το χάραμα
Και ράγισε η αυγή
Σε φίλησα τα’ απόβραδο
Κι έσπασε το φεγγάρι.

Κάθομαι και μαζεύω τα κομμάτια
Για τα δυό γλυκά σου μάτια.

Γλυκόπικρη η αγάπη μας
Με κάνει και δακρύζω
Τη μια ζάχαρη κι αλάτι
Τίποτα δεν ορίζω.

Σε φίλησα το χάραμα
Και ράγισε η αυγή
Σε φίλησα τα’ απόβράδο
Κι έσπασε το φεγγάρι.

ΓΑΛΑ ΠΙΚΡΌ

Γάλα πικρό, γάλα ξινό
Σε πίνουμε ολημερίς
Μαύρο γάλα της αυγής.

Στολίζεται η κόρη που αγαπώ
Βάφει τα μάτια με λουλάκι
Τρέμει και πετά σαν το πουλάκι.

Γάλα πικρό, γάλα ξινό
Σε ρουφάμε ολημέρα
Απ’ την αυγή ως την εσπέρα.

Η ΑΓΑΠΗ

Τρέχει η αγάπη σαν το κύμα
Τρέχει και κυλά στο μνήμα

Στης αγάπης τον καιρό
Δεν μπορείς να πεις το ρό

Ράχες, λαγκαδιές και όρη
Σκίνα, βότσαλα και σπόροι

Με μια δρασκελιά η αγάπη
Τα ρουφάει σαν το χάπι.

Στης αγάπης τον καιρό
Δεν μπορείς να πεις το ρό.

ΑΠΟΨΕ ΓΙΑΤΙ

Απόψε γιατί γέλασα;
Κανείς δεν θ’ απαντήσει
Όρκοι, φιλιά και τάματα
Χαρές, λύπες και μίση.

Με δέσανε σε χώματα
Που έχω αγαπήσει.

Τα μάγια που μου κάνανε
Σαν ποιος να μου τα λύσει;

Απόψε γατί γέλασα;
Κανείς δεν θα απαντήσει

ΕΝΑΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ

Ένας ζητιάνος κάθησε
Στην άκρη στο ποτάμι
Είχε στα πόδια του πληγές
Τα μάτια από κατράμι.

Το νεράκι κελαρύζει
Κι όλες τις καρδιές δροσίζει.

Είχε στα χείλια του καρφιά
Τα χέρια είχε δεμένα
Είχε κι ένα παράπονο
Κι όνειρα ματωμένα.

Το νεράκι κελαρύζει
Κι όλες τις καρδιές δροσίζει.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Οριστικά καθώς το χιόνι λιώνει
Γρήγορα- γρήγορα κι ηδονικά
Όπως πίνεις κρασί όταν δίψας
- θέλω να με κοιτάς.

Άκοπα ν’ ανεβαίνεις
Τον κόσμο σαν τόξο λυγερό
Όταν η φύση είναι γαληνή
Και ξεψυχά η οδύνη.

Αγρία κι έξαλλα θέλω να μ’ αγαπάς
Να σπάζεις το ποτήρι του έρωτα
Κι απ’ τα συντρίμμια του τα λαμπερά
Να μ’ αγαπήσεις ήρεμα, ξανά.

ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ

Μίλησέ μου για βοριάδες
Λαίλαπες κι άγριες σπηλιάδες
Σιμά στο τζάκι.

Πες μου με χίλια στόματα
Των φίλων μας τα ονόματα
Σιμά στο τζάκι.

Πλήθος οι σκιές κι οι φλόγες
Πως γλιστρούνε σαν πιρόγες
Σιμά στο τζάκι.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΕΡΙ

Είναι ένα χέρι σαν αφρός
Λάμπεί και σκορπάει στο φως
Τινάζεται άγριο καθώς
Ανάβρα, αντάρτης, πυρετός.

Αυτό το χέρι αγαπώ
Ριζωμένο σαν το δέντρο
Αχόρταγο σαν το θεριό
Στης καρδιάς μου μες στο κέντρο.

ΑΛΛΟΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ

Άλλοι χορεύουν σάμπα
Κι εγώ σκυφτός στην λάμπα
Γράφω για ένα πόθο
Για ένα κορίτσι νόθο
Και για τη θλίψη που θα πει
Μακρύτερη κι από το Μισσισσιπή.

Πίστεψε με όταν σου λεω
Δεν ξέρω τι ορέγομαι
Ξέρω μόνο πως φλέγομαι
Και πάντοτε θα κλαιω.

Άλλοι χορεύουν σάμπα
Κι εγώ σκυφτός στην λάμπα.
Σκαλίζω λίγη στάχτη
Για να μου φύγει τα’ άχτι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΤΕ

Είμαστε κάποτε τρεις φίλοι
Τρεις φίλοι γκαρδιακοί
Πήγε από δω ο ένας, ο άλλος από κει.

Κάναμε και οι τρεις θητεία
Στο Ρέθυμνο και τη Σητεία
Παίζαμε ζάρια με τις ώρες
Μιλάγαμε για ξένες χώρες.

Είμαστε κάποτε τρεις φίλοι
Τρεις φίλοι γκαρδιακοί
Πήγε από δω ο ένας, ο άλλος από κει.

Η ΒΑΣΙΛΩ

Η Βασίλω
Είχε φίλο
Είχε και μεγάλο σκύλο
Και τον περπατά

Στα σοκάκια και στις ρούγες
Αχ, πουλιά με τις φτερούγες
Κάποιον συναντά.
Αχ, Βασίλω
Από την Τήλο
Πάρε το χλωρό μου φύλλο
Φυλακτό να το φοράς.
Στα σοκάκια και στις ρούγες
Αχ πουλιά με τις φτερούγες
Κάποιον συναντάς.

ΧΙΛΗ 1974

Που ναι το μαντήλι σου Χιλή;
Στεγνώνει στο σκοινί.
Που ναι το πουκάμισό σου;
Κρέμεται σ’ ένα δέντρο
Που’ ναι τα’ αναμμένο σου κάρβουνο,
Με την χρυσή του σπίθα;
Κουκουλωμένο στα κρύα Τάρταρα.
Που’ ναι η φασκιά σου;
Βουτηγμένη στο αίμα
Που’ ναι η φασκιά σου;
Βουτηγμένη στο αίμα
Που’ ναι το φραγκοστάφυλό σου;
Πνίγεται στα αγκάθια
Που ναι το Σαντιάγο, το Βαλποράιζο,
Το Πούντα – Αρένας, η Αντοφαγάστα;
Καβάλησαν το σύννεφο και πάνε
Πνιγήκανε στη σκόνη.
Πού’ ναι η οθόνη των ονείρων σου;
Στα στάδια, στ’ αποδυτήρια, στ’ αφοδευτήρια.
Που’ ναι οι φυλακές σου Χιλη;
Στην κοιλιά του καρχαρία
Που ναι ο σπόρος σου Χιλή:
Ανεβαίνει, ανεβαίνει από τη Γη.

ΕΩΣΟΥ ΑΥΞΗΘΩΣΙΣ ΟΙ ΠΩΓΩΝΕΣ ΣΑΣ

Ιδού, εγώ προικισμένος με τόσες ικανότητες
Και έχοντας συνάμα τόσες ατέλειες και κακίες.
Κοιτώ συχνά με τέτοια επιμονή την ομορφιά
Ώστε την κάνω να κατεβάσει από ντροπή τα μάτια
Το μεγαλύτερο προσόν είναι να εισχωρώ παντού
Να μπαίνω στο ευτυχισμένο χαμόγελο της νύφης
Να ακουμπώ και εγώ το μάγουλο στο μάγουλό της’
Να αγγίζω το γαμπρό όταν κόκκινος
Σαν αστακός από την ταραχή
Περιμένει την ευλογία της εκσπερμάτωσης.
Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι ότι γεννήθηκα
Γεννήθηκα με μια καρδιά
Που σκοντάφτει όταν σκοντάφτουν
Που κοιμάται όταν κοιμούνται
Που πάσχει όταν πάσχουν
Που παραμιλά όταν παραμιλούν
Που τρέχει όταν τρέχουν
Που ματώνει όταν ματώνουν
Μια καρδιά που γίνεται καμιά φορά
Κρύσταλλο από την αγαλλίασή της.
Επιθυμώ όλα τα ανέφικτα και παράξενα αυτού του κόσμου:
Να γίνω στήλη άλατος
Μεδούλι μες στο κόκκαλο
Χιόνι ή καταιγίδα
Αφράτη, όχθη ποταμού
Γένεια στις παρείες του προσώπου σας
Ένα πρόσωπο ανίδεο που δεν έχει τις ζάρες της ζωής
Μιας ζωής στεγνής και ρουφηγμένης
Ένα πρόσωπο που λάμπει και γλιστρά σαν χέλι
Ένα πρόσωπο λογάριθμος
Έκθέτης της ισχύος.

Επιμέλεια για το “ποιείν' Νίκος Λέκκας

Μοιραστείτε τη δημοσίευση:

12 σχόλια »

  • 1. Απάντηση από Νώντας Καλογερόπουλος

    Ο Σπάνιας είχε ένα τεκνό που το είχε σπιτώσει για πολλά χρόνια. Όταν ο Σπάνιας ξαφνικά βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του, ήπαν πως πέθανε από εγκαύματα, γιατί λέει κατά λάθος άνοιξε τον ρουμπινέ του καυτού νερού. Παρόλα αυτά, η αστυνομία για μήνες αναζητούσε τον ταλευταίο εραστή του που συζούσαν μαζί, αλλά μάταια. Αργότερα, επανεμφανήστηκε στην ομογένεια και μάλλιστα, παρά την έλλειψη μόρφωσης του και άδειας εκπαιδευτικού, εχρημάτισε μέχρι και διευθυντής στο σχολείο του Αγίου Σπυρίδωνα στην Νέα Υόρκη. Έχει ΄συλληφθεί κατά καιρούς με μικροποσότητες ναρκωτικών και υπήρξε επανελλημένως σπιτωμένος από άλλους εραστές του. Μασώνος, όπως και ο Σπάνιας, είχε πάντα άκριες και κατάφερε να πείσει πολλούς αφελείς ομογενείς ότι είναι καταξιωμένος ηθοποιός, αλλά και εκπαιδευτικός. Συχνά έχει κατηγορηθεί για φιλαργυρία και μικρότητες, κάτι που δεν δικαιολογείται από τις τεράστιες καταθέσεις του σε τράπεζες της Αμερικής. Πήρε βέβαια 3 εκατομμύρια άποζημίωση μετά το ατύχημα της μητέρας του με φορτηγό που τις έκοψε τα πόδια της, αλλά αυτά τα ρήματα τα έφαγε προπολλού στα ναρκωτικά, στο καζίνο και στον ιππόδρομο. Φημολογείται ότι ο Σπάνιας του άφησε πολλά χρήματα… Αν και πολλοί λένε ότι δεν του τα άφησε ακριβώς… Επίσης, πολλοί γονείς έχουν παραπονεθεί για τον τρόπο που κοιτάζει τα αγόρια τους και κλειδώνεται για ώρες μαζί τους κάνοντας τους…μάθημα…ελληνικών… με τα σπαστά ελληνικά του και την βαριά αμερικάνικη προφορά του. Την στιγμή που δεν είναι καν έλληνας! Γιος Σικελών, υιοθετημένος από Κεφαλλονήτες, άλλαξε το όνομα του από Σπύρος σε Stefano Diacrussi και γέμησε το Ίντερνετ με κιτς βίντεο από τις θεατρικές του “δημιουργίες”, τα σκετσάκια του, πολλά από αυτά άσεμνα που τα έδειχνε και στους μαθητές του… Ο νεοπλουτισμός και το βλαχομπαρόκ στο μεγαλείο τους. Μέχει και την κησεία της μάνας του δεν σεβάστηκε που από καντηλανάφτησα στον Άγιο Σπυρίδωνα την “βάφτησε”΄πριμαντόνα της όπερας, καταξιωμένο ζωγράφο, και λογοτέχνιδα!!! Στα ελληνικά σχολεία, δεν επέτρεπε τον εορτασμό των εθνικών εορτών ακολουθώντας πιστά την ιδεολογική γραμμή του Νίκου Σπάνια υπέρ των Τούρκων, των Ιταλών, των Αλβανών και των Σκοπιανών και με σύνθημα το “αριστούργημα”του Σπάνια για το οποίο περίμενε και…Βραβείο Νόμπελ-τρομάρα του: “ούτε πατρίδα, ούτε θεός μόνο τσουτσού και πισινός”! Αυτός ήταν ο λογοτέχνης των gay Νίκος Σπάνιας και αυτό ήταν ένα από τα πσιτά μαθητούδια της “Σχολής της Τρίτης Λεωφόρου” που έβγαλε τους μεγαλύτερους απατεώνες, ομοφυλόφιλους, ανθέλληνες, ναρκομανείς και τσαρλατάνους της ομογένειας

    στις 17-11-2011  12:53 am

  • 2. Απάντηση από Σπύρος Αραβανής

    Σπαταλήσατε τόσες λέξεις άσκοπα κύριε Καλογερόπουλε. Εμένα προσωπικά μου αρκούν τα ποιήματα που δημοσιεύσαμε. Τα οποία και δεν σπιλώνονται από όσα γράψατε.

    στις 17-11-2011  12:35 pm

  • 3. Απάντηση από Γιώργος Καρτάκης

    Θα ήθελα να μάθω κ. Καλογερόπουλε , ποιο ήταν το κίνητρο σας γι αυτό το σχόλιο .

    Γιατί βεβαια , όπως συνάγεται από την κατακλείδα, υπονοείτε οτι, όπως ο μαθητής έτσι και ο δάσκαλος.

    Αυτό όμως είναι αυθαίρετο ,δε νομίζετε;

    Θα ήθελα πραγματικά να μάθω το κίνητρο σας. Αν μπορείτε , βέβαια !

    Ξέρετε ,οι λέξεις διαβάζονται και ανάποδα…

    στις 17-11-2011  3:30 pm

  • 4. Απάντηση από Σταμπόγλης Σταύρος

    Aπ΄ τις πιο καλές στιγμές του ΠΟΙΕΙΝ.Εδώ Ο Νίκος Σπάνιας καβάλα στους βοριάδες που μας θερίζουν…
    Ξεσκίζονται λευκές και γραμμένες σελίδες μπροστά μου.
    Εμπειρία ΑΑΑ: πρώτα βλέπεις το έργο και ύστερα
    ακούς απόψεις και διαβάζεις κριτικές… και στο κάτω κάτω για να μαζέψουμε καλό χαμομήλι
    πρέπει πρώτα να σφακτούν αμνοί χιλιάδες και πάθη να συμβούνε άλλα τόσα…
    Ας ελπίσουμε και μεις ότι απ΄εδώ, στους καναπέδες, θα βλέπουμε κάτι…

    στις 17-11-2011  7:11 pm

  • 5. Απάντηση από Νώντας Καλογερόπυλος

    Μπορείτε να πιστεύετε ότι θέλετε (αρα ποια είναι τα κίνητρα του στρουθοκαμιλισμού όταν εδώ στην Νέα Υόρκη ο κόσμος το έχει τούμπανι και κάποιοι κρυφό καμάρι). Όμως, κάποια παιδιά που πέσανε θύματε εγκληματίων μαστροπών ψευτοποιητών και τσαρλατάνων είναι άδικο να μένουν ερμητικά στο σκοτάδι της λήθης που κάποιοι το βάφτησαν μυθοπλασία γιατί τους τρομάζει η αλήθεια, τους τρομάζει το ξεβράκωμα των καώς κειμένων και το υ ξεσκεπάσματος του πραγματικού μύθου ανύπαρκτων ποιητών και στην ουσία ναρκομανών μαστροπών έκφυλων και διαφθορέων της νεοαλίας, αυτού του σκοτεινού μύθου που δημιούργησαν τα μέσα, οι γνωριμίες και η σχέση του Σπάνια και του Διακρούσση με την μασωνία. Αλήθεια, πως κάποιοι (άραγε τι κίνητρα έχουν και τις σκελετούς κρύβουν στην ντουλάπα τους;)-μπορουν να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια από χιλιάδες μίλια μακριά χουχουλιασμένοι στον αναπαυτικό καναπέ τους ενώ εμείς εδώ τα βλέπαμε, τα ζούσαμε, και τα καταγγέλαμε καθημερινώς…αλλά εις μάτην. Έλα παππού να σου δεξω τα αμπέλια σου. Τελικά, η ιστορία γράφεται από τους ισχυρούς. Ω τι καλοσύνη γύρω μου και εντός από του παντός την μεγαλοσύνη. Ξυπνείστε και δείτε επιτέλους την αλήθεια. Όσο κι αν πονάει… Η σιωπή είναι συνενοχή. Άγος για την υστεροφημία σας.

    στις 19-11-2011  12:15 am

  • 6. Απάντηση από Γιώργος Καρτάκης

    Καταλαβαίνω την θέση σας , αλλά δεν με αφορά , ούτε και συμμερίζομαι ως τρίτος την αγανάκτηση σας.

    Αυτή η ανάγνωση πραγμάτων αφορά άλλους χώρους που όπως φαίνεται αποτελούν συγκινωνούντα δοχεία με τους κάθε φορά παραβατικούς , ώστε εν τέλει να τους συγκαλύπτουν.

    Η Αμερική αποτελεί υπόδειγμα σ αυτό τον τομέα, γιατί λοιπόν απορείτε;

    Μας είπατε όμως πολλά για τον εραστή και άλλες ροζ ιστορίες. Η ανάρηση αφορά κάποιον άλλο. Κι ακόμα ως είδατε, υπάρχει και μια εισαγωγή που δεν τον παρουσιάζει και ως άγιο…

    Δεν μπορεί ένας μασώνος , ομοφυλόφιλος ή και ναρκωμανής να γράφει;

    Διαβάσατε την ανάρτηση, για να δείτε και τι γράφει;

    στις 19-11-2011  10:53 am

  • 7. Απάντηση από Γιώργος Καρτάκης

    Να σας πω και τούτο κ. Καλογερόπουλε , γιατί εγώ δεν κάνω αστυνομικό ρεπορτάζ , αλλά και για να βάλω μια τελεία καθώς θεωρώ, ότι δεν καταλάβατε ,τι σας έγραψα .

    Σας ρώτησα κάτι ευθέως και χωρίς υπεκφυγές , στο οποίο δεν απαντήσατε , αλλά συνεχίζετε να κατηγορείτε κάποιους για στρουθοκαμηλισμό.

    Σείετε το λάβαρο μιας αναπόδεικτης ηθικολογίας εις βάρος κάποιων και υπέρ κάποιων άλλων , επικαλούμενος το κοινό , για τα δικά σας δεδομένα , αίσθημα .

    Μιλάτε για υποψίες εξ ονόματος ”πολλών ” και υπερασπίζεστε ” θύματα” τα οποία δεν κατονομάζετε και που θα μπορούσαν μετά τόσα χρόνια να έχουν υπερασπιστεί τα ίδια τον εαυτό τους.

    Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη κόκαλα , αλλά όχι θυμάτων μου , αλλά κάποιων που με τις μεγαλοστομίες τους με κυνηγούν στον ύπνο και στον ξύπνιο μου.

    Και εν τέλει ως πατέρας που συμβαίνει να είμαι,
    αν εγώ είχα τέτοιες αμφιβολίες , δεν θα άφηνα το παιδί μου σε ένα τέτοιο χώρο - σχολείο.

    Δεν κινδυνεύουν κ. Καλογερόπουλε τα βλαστάρια μας από τους ομοφυλόφιλους και τους ναρκομανείς .Περισσότερο κινδυνεύουν από την έλλειψη αξιακής συγκρότησης των γονιών τους.

    Και τελικά για ποια υστεροφημία μιλάτε; Εκείνη της ισοπεδωτικής ομοιομορφίας και της ομαδοποίησης ακολουθώντας την ασφάλεια και την ευκολία του καθωσπρεπισμού ;

    στις 19-11-2011  4:36 pm

  • 8. Απάντηση από Στέφανος Χ

    Δεν πάει καιρός που έμαθα για τον Σπάνια μα σήμερα μονάχα αξιώθηκα να τον ψάξω.Θα μιλήσω μόνο με αυτά που έχω διαβάσει στο παρόν άρθρο.Η αναφορά του κ.Καλογερόπουλου ως “Μασόνος” είναι σοβαρή,αν λάβουμε υπ’όψιν αυτό που λέει ο αρθρογράφος “Διατηρούσες με μανία υστερικού την ελληνική σου ταυτότητα” διότι το ένα αναιρεί το άλλο.Οι Μασόνοι είναι ανθέλληνες - όχι αντιπατριώτες - βάρβαροι όπως θα χαρακτηρίζονταν με την αρχαία έννοια του όρου.Ναι προσωπικά θέλω να μάθω αν τα ποιήματα αυτά είναι ενός μασόνου ή όχι.Το θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν με ενοχλεί,άλλωστε φαίνεται απο την ζωή του οτι είχε συνειδητοποιήσει την αρρώστια του.
    Υ.Γ Δεν τάσσομαι εναντίον κανενός,να γνωρίσω θέλω.

    στις 25-10-2013  4:00 pm

  • 9. Απάντηση από Νώντας Καλογερόπουλος

    Ο Σπάνιας είχε εκμυστηρευτεί σε άτομο που γνωρίζω ότι ήταν μασόνος. Όσο για το ότι ήταν φιλέλληνας, ο αρθρογράφος πολύ σωστά λέει ότι τη μια έλεγε τον Πλάτωνα φασίστα και τον Αριστοτέλη δασκαλάκο και την άλλη το έπαιζε θερμός πατριώτης. Ανάλογα με τη διάθεση του. Στην οικονομική κατάσταση που ήταν το έργο του θα ήταν καταδικασμένο στην ανωνυμία και εκείνος θα πέθενε στη ψάθα. Η μασονία ήταν ο μόνος δρόμος. Πολλοί την πεθαίνουν έτσι και ειδικά οι άνθρωποι των γραμμάτων και οι starving artists…

    Μην εκπλήσεστε. Οι μασόνοι το παίζουν σε διπλό ταμπλώ. Ειδικά οι υψηλόβαθμοι δεν θα πουν ποτέ δημοσίως ότι είναι μασόνοι. Το πρωτόκολλο τους λέει ξεκάθαρα ότι αν κάποιος διώκτης μασόνου ζητήσει εξηγήσεις από τη στοά στην οποία ο μασόνος ανήκει, τότε η στοά έχει κάθε δικαίωμα να συγκαλύψει και να προστατέψει το μέλος της αρνούμενη ότι ανήκει σε αυτήν ή ότι τον γνωρίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι ποιμενάρχες που το παίζουν φανατικοί ορθόδοξοι και πατριώτες κάθονται κρυφά μέσα σε στοές δίπλα σε αρχιραβίνους σιωνιστές και ιμάμηδες που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν παρέα με τον αρχιραβίνο ή με τον παπά, αφού άλλωστε όλοι για το εύκολο χρήμα και για την εξουσία πασχίζουν. Το ίδιο συμβαίνει με μασόνους πολιτικάντηδες σαν τον Άδωνη Γεωργιάδη, διάφορα άλλα στελέχη του ΛΑΟΣ και της ΝΔ και φυσικά της Χρυσής Αυγής που το παίζουν πατριώτες και μετά κάθονται στις μασονικές στοές δίπλα σε ακροαριστερούς αναρχικούς χωρίς να τρέχει τίποτα. Ψάξτε το και θα δείτε. Η υποκρτική είναι ένας από τους άσους στο μανίκι τους. Να μην ξέρει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου. Σαν τα χωριστά κελιά του στρατού του Ι.Ρ.Α.

    στις 1-12-2013  7:00 am

  • 10. Απάντηση από Nodas kalogeropoulos

    Στον κύριο ή στους κυρίους που βρίζουν τους μετανάστες της Αμερικής: από αυτούς όμως περιμένετε τώρα με την οικονομική κρίση! ¨Οσο περί ηθικής, ελληνικ;hw μαφίας και…Tom Papas… Πολλές ταινίες γουέστερν βλέπετε κύριοι. Ξέρετε πολύ καλά αν οι κρατικοδίαιτοι αρουραίοι της Ελλάδας μπορούν να συγκριθούν στη διαφθορά με τους ταλαίπωρους ελληνοαμερικανούς μετανάστες που έφαγαν τα νειάτα τους στη δουλειά για να σας στέλνουν παχυλά εμβάσματα να μπερκροπίνετε στις ταβέρνες και να τους κοροϊδεύεται μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Όταν όμως θέλετε μέσα στο σκότεινο και κατεστραμένο από την Τρόϊκα ελλαδικό τοπίο να διακρίνετε μια αμυδρή αχτίδα φωτός, τότε στρέφεστε με περηφάνια στους ομογενείς της Αμερικής που ακούσατε στις ειδήσεις να διαπρέπουν στους τομείς της επιστήμης, της ιατρικής, της πολιτικής και των επιχειρήσεων. Η ανωριμότητα που ορισμένοι στην Ελλάδα έχουν ως πολίτες δεν δικαιολογεί τη καμμενη γη που άφησαν πίσω τους για να τη βλέπουν εμβρόντητοι οι μετανάστες που έρχονται το καλοκαίρι φορτωμένοι με βαρύ συνάλλαγμα και σε αντάλλαγμα εισπράτουν προδοσία, αχαριστία και εικόνες ντροπής. Τότε, ναι, έχουν κάθε δικαιωμα να βάζουν τη μνήμη τους στην κατάψυξη για να θυμούνται μια καλύτερη Ελλάδα, όπως την άφησαν και όχι μια μπανανία που αντί να τιμά τον Όμηρο και τον Πλούταρχο τον αρχαίο ασχολείται με το Σπάνια και τον Γιάννη Πλούταρχο. Ενηλικιωθείτε επιτέλους…

    στις 1-12-2013  7:17 am

  • 11. Απάντηση από Nodas kalogeropoulos

    Θα σας πω όχι μόνο τη γνώμη μου περί σχέσεως Σπάνια και μασονίας, αλλά και με στοιχεία. Κάποτε ο ίδιος ο Σπάνιας είχε εκμυστηρευτεί σε γνωστό μου ότι ήταν μασόνος.

    Όμως, ως γνωστόν οι μασόνοι και ειδικά οι υψηλόβαθμοι (π.χ. άνθρωποι των γραμμάτων, της δημοσιότητας, κτλ.) αρνούνται την μασονική τους ταυτότητα και μάλλιστα το μασονικό πορωτοκολλο λέει ότι πορκειμένου να τους προστατέψει η στοά μπορεί να αρνηθεί ότι τους γνωρίζει και ότι είναι μέλη της. Δεν είναι δα τυχαίο που ποιμενάρχες και υπερπατρίωτες πολιτικοί κάθονται στο ίδιοι τραπέζι με πράκτορες της Μοσάντ και στελέχη της Μπίλντερμπεργκ ή με ακροαριστερούς αναρχικούς μέσα στη στοά, όπως το ίδιο συμβαίνει με αρχιραβίνους και ιμάμηδες! Η υποκριτική είναι το μεγάλο ατού των μασόνων. Να μην ξέρει η αριστε΄ρα σου τι ποιεί η δεξιά σου. Κάτι σαν χωριστά κελιά του στρατού του Ι.Ρ.Α. ¨Οσο για τον πατριωτισμό του Σπάνια…μην εκπλήσεστε. Όπως πολύ σωστά λέει και ο αρθρογράφος-βιογράφος του, τη μια αποκαλούσε τον Πλάτωνα φασίστα και τον Αριστοτέλη δασκαλάκο και από την άλλη το έπαιζε θερμός πατριώτης. Ανάλογα με τη διάθεση του (και με το αν ήταν μαστουρωμένος ή όχι… Όχι ότι κάνω κοινωνικό ρατσισμό, αλλωστε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα όλοι οι μεγάλοι και σπουδαίοι είχαν και τα ατοπήματα τους, άνθρωποι ήταν, ουδείς αναμάρτητος, αλλά μην λέμε ποιήματα τις κοτσάνες του Σπάνια που προωθήθηκαν όχι γιατί το άξιζαν, αλλά λόγω των μασονικών του διασυνδέσεων και των κραβατιών που έκανε όπως κάνουν κάτι στάρλετ και κάτι μοντέλες τελευταίας διαλογής την στιγμή που άλλους πραγματικά μεγάλους ποιητές τους τρώει η μαρμάγκα…).

    στις 1-12-2013  7:58 am

  • 12. Απάντηση από Nodas kalogeropoulos

    Εδώ πρώην μασόνος μού έχει πει ότι ο Άδωνης Γεωργιάδης και η μισή Χρυσή Αυγή ήταν και είναι μεγαλομασόνοι όλοι τους. Ο Σπάνιας δεν θα ήτανε. Τον Σπάνια τον έχει δει γνωστός μου στη Μασονική στοά στο Μανχάταν. Άλλωστε στην οικονομική κατασταση που ήταν ο Σπάνιας με τον έκλυτο βίο που έκανε ήταν δύσκολο να προωθηθούν τα έργα του. Οπότε βρήκε διέξοδο στην μασονία… Πολλοί ακολουθολυν αυτόν τον δρόμο. Μην σας φαίνεται παράξενο.

    Πηγή:poiein.gr


  • Πάνος Καραγιώργος
    Το Έργο των Επτανήσιων Μεταφραστών

    Σολωμός και οι σύγχρονοί του
    Ιστορικοί και γεωγραφικοί λόγοι συντελούσαν στην άμεση επαφή των Επτανησίων λογίων με τη φωτισμένη Δύση κατά τη διάρκεια των περασμένων δύο αιώνων. Οι περισσότεροι Επτανήσιοι επιστήμονες και διανοούμενοι είχαν σπουδάσει σε πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Γαλλίας και, επιθυμώντας να δώσουν στους συμπατριώτες τους την ευκαιρία να απολαύσουν τα κείμενα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, που οι ίδιοι απολάμβαναν χάρη στη γλωσσομάθειά τους, δημοσίευαν τις μεταφράσεις τους με διττό σκοπό: από τη μια μεριά να ανυψώσουν το πολιτιστικό επίπεδο του έθνους και από την άλλη να καθιερώσουν τη δημοτική γλώσσα, της οποίας όλοι σχεδόν ήταν θερμοί οπαδοί.*

    Η μεταφραστική ενασχόληση υπήρξε ένα από τα τρία μελήματα των περισσότερων Επτανησίων λογίων, ενώ τα άλλα δύο ήταν η αναζήτηση της τελειότητας στη μορφή και η προσήλωση στον δημοτικισμό.1

    Πρώτος ο γενάρχης της Επτανησιακής Σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός (1798-1857), δίνοντας το παράδειγμα, που το ακολούθησαν πρόθυμα δημιουργικοί μιμητές, μετέφρασε, εκτός από ορισμένους στίχους από τη ραψωδία Σ της Ιλιάδας, μία ωδή του Πετράρχη, "Νερά καθαροφλοίσβιστα", την " ΄Ανοιξη" το "Καλοκαίρι" και ένα απόσπασμα από τον Μεταστάσιο. Επίσης ο Σολωμός φιλοτέχνησε τη "Μίμηση του τραγουδιού της Δεσδεμόνας" από τον Οθέλλο του Σαίξπηρ, που αποτελεί παράφραση μάλλον παρά μετάφραση. Ο Σολωμός ακολούθησε μέχρι ένα σημείο το πρωτότυπο κείμενο, αλλά στο τέλος πρόσθεσε μια οκτάστιχη στροφή, δικής του εντελώς έμπνευσης.2

    Ο Αντώνιος Μάτεσης (1794-1875) ήταν φίλος του Σολωμού στη Ζάκυνθο και ανήκε στον στενότερο πνευματικό του κύκλο. Είναι γνωστός κυρίως για το θεατρικό του έργο Ο Βασιλικός (1830), που έχει θέμα τις κοινωνικές αντιθέσεις στη Ζάκυνθο στις αρχές του 18ου αιώνα.

    Ο Μάτεσης μάς έδωσε μια ελεύθερη απόδοση 8 ιταλικών σονέτων από τη συλλογή του Σολωμού Rime improvvisate, που είχαν εκδοθεί στην Κέρκυρα το 1822. Δημοσίευσε ακόμα μετάφραση των "Τάφων" του Ιταλοέλληνα ποιητή Ούγκο Φόσκολο (Ugo Foscolo, 1778-1827), η οποία όμως, τόσο από τους συγχρόνους του όσο και από μεταγενέστερους κριτικούς, δεν θεωρήθηκε ικανοποιητική.3

    Από την αγγλική λογοτεχνία ο Μάτεσης μετέφρασε ποιήματα του ΄Οσσιαν (Ossian) και την ελεγεία, "Εις τα Κοιμητήρια" (Elegy Written in a Country Churchyard), του ρομαντικού ποιητή Τόμας Γκραίη (Thomas Gray). Στη μετάφραση αυτή, παρά τις εκφραστικές αδυναμίες του μεταφραστή, διατηρείται σε αρκετό βαθμό η μελαγχολική ατμόσφαιρα και ο ρυθμός του πρωτοτύπου.

    Aναφέρεται ότι "εις ανομοικαταλήκτους ιταλικούς στίχους έτι μετέφρασε τα τρία πρώτα βιβλία της Γεωργικής του Βιργιλίου, το πρώτον βιβλίον του Paradise Lost του Μίλτωνος, μέρος του Τανκρέδη του Voltaire, της Εκάβης του Ευριπίδου και του Τιμολέοντος του τραγικού Ι. Ζαμπελίου. Πεζώς δε μετέφρασε ιταλιστί τον λόγον του Κικέρωνος εις Μάρκον Μάρκελλον και ελληνιστί την Πενθεράν του Τερεντίου".4

    Ο Ιούλιος Τυπάλδος (1814-1883) κατέχει την πρώτη θέση στη σολωμική πλειάδα των ποιητών και χαρακτηρίστηκε ο "σολωμικότερος των σολωμικών". Παράλληλα με το πρωτότυπο έργο του, που αποτελεί κράμα της σολωμικής τεχνοτροπίας και του δημοτικού τραγουδιού, που το ξανάπλασε όμως δημιουργικά, σημαντικό υπήρξε και το μεταφραστικό του έργο. Για πολλά χρόνια ο Τυπάλδος ασχολήθηκε με τη μετάφραση της Ελευθερωμένης Ιερουσαλήμ (Jerusalemme liberata) του Τουρκουάτο Τάσσο (Τurquato Tasso), της "Ιλιάδας της Χριστιανοσύνης", όπως αποκαλέστηκε το μεγαλόπνοο αυτό έργο. Η ψυχική συγγένεια που υπήρχε ανάμεσα στον δημιουργό του θρησκευτικού αυτού έπους και στον μεταφραστή υπήρξε το κίνητρο για μια άρτια απόδοση. Μέχρι το 1880 ο μεταφραστής είχε τελειώσει τα πρώτα 12 από τα 20 άσματα του έργου.

    ΄Oταν ο ιταλομαθής καθηγητής Μ. Μαρτζώκης, μετά τη δημοσίευση της μετάφρασης του Γ΄ άσματος, την παρέβαλε με το πρωτότυπο κείμενο, έγραψε: "Φρονούμεν ότι ουχί απλή συγκυρία ήγαγε τον κ. Τυπάλδον εις την μετάφρασιν ταύτην, αλλά κρύφιον ψυχολογικόν μάλλον ή καλλιτεχνικόν ελατήριον, έμφυτος του ποιητού ροπή, υπολανθάνουσά τις συγγένεια μετά της αισθητικής ιδιοσυγκρασίας του μεταφράζοντος και της του μεταφραζομένου". Ο ίδιος κριτικός, εκθειάζοντας την ποιότητα της μετάφρασης, που την έβρισκε σε ορισμένα σημεία ανώτερη από το πρωτότυπο, προσέθεσε: "Πάντα ταύτα ενεποίησαν εις ημάς τοιαύτην εντύπωσιν, ώστε ομολογούμεν ότι ενιαχού προυτιμήσαμεν την μετάφρασιν του πρωτοτύπου".5

    Με τη γνώμη του Μαρτζώκη συμφώνησε και ο Φ. Μιχαλόπουλος που σε μελέτη του, κάνοντας λόγο για τη μετάφραση αυτή του Τυπάλδου, έγραψε: "Είναι αληθινό καλλιτέχνημα από απόψεως μορφικής διατυπώσεως και μετρικής ακρίβειας και το σπουδαιότερο, την εποχή που δημοσιεύτηκε, ήταν το μόνο αξιόλογο αριστούργημα ξένης φιλολογίας μεταφρασμένο σε μια τόσο ποιητική γλώσσα, σε μια τόσο υψωμένη κι ακριβολογημένη πλαστική κοινή, όπως την εννοούσε ο Σολωμός. Μέχρι την εποχή εκείνη κανείς δεν είχε επεξεργασθεί τόσο την δημοτική γλώσσα όσον ο Κεφαλονίτης ποιητής μέσα στη μετάφραση της "Ιερουσαλήμ".6

    Οι μεταφράσεις του Τυπάλδου πρωτοδημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Παρνασσός της Αθήνας και Ποιητικός Ανθών της Ζακύνθου. Αξιοσημείωτη είναι επίσης μια παράφραση ενός ποιήματος του ΄Οσσιαν που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νουμάς το 1915.

    Ο Τυπάλδος γεννήθηκε στο Ληξούρι και σπούδασε Νομικά στα πανεπιστήμια της Πίζας, της Πάντοβας και της Φλωρεντίας. Μητέρα του ήταν η Ιταλίδα κόμισσα Τερέζα Ριγκέττι, γυναίκα φιλόμουση και με βαθιά μόρφωση. Μετά τις σπουδές του ο Τυπάλδος διορίστηκε δικαστής και ανήλθε σε όλες τις βαθμίδες της δικαστικής ιεραρχίας. Εργάστηκε για τις πολιτικές ελευθερίες στα Επτάνησα και για την κατάργηση των περιοριστικών μέτρων του συντάγματος του Μαίτλαντ. Το 1867 αποσύρθηκε από την υπηρεσία και εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία, όπου αφοσιώθηκε στις μελέτες του. Το 1883 επέστρεψε στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε.

    Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) δεν ανήκει στον στενότερο κύκλο του Σολωμού, αποτελεί όμως συνδετικό κρίκο της Επτανησιακής με την Αθηναϊκή Σχολή. Ο ρωμαλέος πατριδολάτρης Λευκαδίτης βάρδος, στον οποίο, όπως έγραψε ο Παλαμάς, η λέξη υπάρχει αυτόνομη και "κυριαρχεί στρογγυλή, ογκωμένη, ροδοκόκκινη, απάρθενη, πρωτόβλαστη, πρωτόδρεπτη, πρωτόγραφτη, περισσή", με τη μετάφραση του περίφημου ρομαντικού ποιήματος "Λίμνη" του Λαμαρτίνου χάρισε στη νεοελληνική λογοτεχνία ένα πραγματικό διαμάντι.

    Το παράδειγμα του Σολωμού βρήκε ενθουσιώδη μιμητή στο πρόσωπο του Ιακώβου Πολυλά (1825-1896), μαθητή, φίλου και εκδότη των έργων του εθνικού μας ποιητή. Κάτοχος των κυριοτέρων ευρωπαϊκών γλωσσών και βαθύς γνώστης της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής φιλολογίας, ο Πολυλάς αναδείχτηκε επίσης σε ανώτερη πνευματική και πολιτική προσωπικότητα. Το μεταφραστικό και το δημοσιογραφικό του έργο είναι εκτενέστερο από το καθαρά λογοτεχνικό του. Ο Πολυλάς είναι ο πρώτος που εξέδωσε αυτοτελή μετάφραση έργου του Σαίξπηρ στην Ελλάδα. Πρόκειται για την Τρικυμία που τυπώθηκε στην Κέρκυρα το 1855.7

    Για τη μετάφραση της Τρικυμίας ο Πολυλάς εργάστηκε με ευσυνειδησία και μετέφερε στη γλώσσα μας με ακρίβεια το έργο του μεγάλου ΄Αγγλου δραματουργού και ποιητή, αλλά το γεγονός ότι ο ποιητικός λόγος του Σαίξπηρ αποδόθηκε με πεζή γλώσσα (με εξαίρεση τα τραγούδια του ΄Αριελ) αδικεί το πρωτότυπο. Η μαγική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο έργο δεν διατηρείται και στη μετάφρασή του. Επιπλέον, στο κείμενο της μετάφρασης υπάρχουν ορισμένες ιδιωματικές λέξεις (Κερκυραϊκές), που αποτελούν αινίγματα για τον αναγνώστη, όπως βράχλο, τζέφλια, στάφνη κ. ά. Αξιοσημείωτη είναι η μελέτη για το έργο, που παρατίθεται στο τέλος του μεταφρασμένου κειμένου. Η μετάφραση αυτή του Πολυλά επανεκδόθηκε μόνο μία φορά, το 1913.8

    Το 1889 ο Πολυλάς εξέδωσε στην Αθήνα, έμμετρα αυτή τη φορά, τη μετάφραση της περίφημης τραγωδίας ΄Αμλετ. 9 Η μεταφραστική εργασία αυτή θεωρήθηκε μνημειώδης, αν και δεν σημείωσε δεύτερη έκδοση. Η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο μεταφραστής τώρα είναι μικτή, με μεγαλύτερες υποχωρήσεις προς την καθαρεύουσα. Το 10σύλλαβο ιαμβικό μέτρο των στίχων του Σαίξπηρ αποδόθηκε με 13σύλλαβο ιαμβικό του Πολυλά, με ένα μέτρο που ο ίδιος εισήγαγε στη νεοελληνική ποίηση. "Το μέτρον τούτο", έγραψε στο προοίμιο της μετάφρασής του ο Πολυλάς, "ενώ έχει αρκετήν έκτασιν, έχει και το μέγα πλεονέκτημα να επιδέχεται ποικιλίαν ρυθμού τοιαύτην, ώστε δύναται φυσικώς να αναβιβασθή εις την λυρικωτέραν έντασιν καθώς και να κατέλθει εις τον τόνον της συνήθους ομιλίας, όπως αρμόζει εις την φύσιν του νεωτέρου δράματος, ιδίως του Shakespeare".10

    Το στοιχείο όμως που εξέχει στην αρτιότερη αυτή απόδοση του σαιξπηρικού δράματος είναι η διεισδυτικότητα του μεταφραστή και η ψυχολογική και φιλοσοφική ανάλυση του έργου, που, μαζί με τα Προλεγόμενα στην έκδοση των Ευρισκομένων του Σολωμού, κατατάσσουν τον Πολυλά στην κορυφαία θέση των κριτικών.

    Μελέτη του Γ. Καλοσγούρου για τη μετάφραση αυτή του ’μλετ από τον Πολυλά δημοσιεύτηκε στο σπουδαιότερο φιλολογικό περιοδικό της Αθήνας, τον Παρνασσό, όπου γίνεται εκτενής λόγος για τη γλωσσική θεωρία του μεταφραστή Πολυλά, σύμφωνα με την οποία η γλώσσα της εποχής δεν έπρεπε να κατέβει στο επίπεδο της λαϊκής αντίληψης, αλλά η λαϊκή διανόηση έπρεπε να ανέβει στον γλωσσικό τύπο που μιλούσαν οι μορφωμένοι.

    Η μεταφραστική προσπάθεια ενθαρρύνθηκε από τον Πολυλά το 1885, όταν μια ομάδα φίλων και οπαδών του είχε αποφασίσει να εκδώσει στην Κέρκυρα το περιοδικό Εθνική Γλώσσα (που όμως ποτέ δεν εκδόθηκε) και όπου θα δημοσιεύονταν, εκτός από κριτικές διατριβές, πρωτότυπες συγγραφές και πρωτότυπα ποιήματα, επίσης και πεζές ή έμμετρες μεταγλωττίσεις από διάφορες φιλολογίες, "μη εξαιρουμένης της σανσκριτικής". Την αγγελία για την έκδοση του περιοδικού αυτού την υπέγραφε η εξής συντακτική ομάδα: Πολυλάς, Μαρκοράς, Μάνεσης, Χρυσομάλλης, Καλοσγούρος, Κεφαλληνός, Κογεβίνας, Μαβίλης.11

    Ο Πολυλάς μετέφρασε ακόμα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου.

    Ο Γεράσιμος Μαρκοράς (1825-1911) ανήκε στα επίλεκτα μέλη της συντροφιάς του Σολωμού και καλλιέργησε αποκλειστικά την ποίηση, που τη διακρίνει η αβρότητα και το ανεπιτήδευτο. Παράλληλα με το δημιουργικό του έργο, ο Μαρκοράς φιλοτέχνησε, όπως και ο Καλοσγούρος, μεταφράσεις δύο ιταλικών ποιημάτων του Σολωμού, τη "Δέηση της Μαρίας και το όραμα του Λάμπρου" και το σονέτο για τον θάνατο του Ούγκο Φόσκολου.

    Από την ιταλική λογοτεχνία ο Μαρκοράς μετέφρασε ένα μικρό απόσπασμα από το Α΄ άσμα της Κόλασης του Δάντη (125 στίχους) και το ποίημα του Φόσκολου "Στην παντρεμένη φίλη".

    Από τη γερμανική λογοτεχνία μετέφρασε την "Κασσάνδρα", τον "Κολόμβο" και το "Ηρώ και Λέανδρος" του Σίλλερ.12

    Οι μεταφράσεις του Μαρκορά διακρίνονται τόσο για την πιστότητα όσο και για τη γλωσσική αρμονία τους, αν και λεκτικά είναι προσκολλημένες στο ύφος του δασκάλου Σολωμού, από το οποίο δεν μπόρεσε, ούτε στα πρωτότυπα ποιήματά του να απαλλαγεί.

    Ο Παναγιώτης Πανάς γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1832. ΄Ηταν δημοσιογράφος, πολιτικός και αγωνιστής του επτανησιακού Ριζοσπαστισμού. ΄Εζησε στην Κεφαλονιά, στην Αίγυπτο, στη Ρουμανία και στην Αθήνα. Για τις δημοκρατικές του ιδέες διώχτηκε από τις αρχές και φυλακίστηκε. Οι απογοητεύσεις τον οδήγησαν στην αυτοκτονία το1896.13

    Ο Πανάς υπήρξε ένας από τα ιδρυτικά μέλη του πολιτικού συλλόγου "Ρήγας" που είχε στόχο την συνένωση των βαλκανικών λαών σε μια δημοκρατική ομοσπονδία. Εκδότης τουλάχιστον δέκα βραχύβιων, κατά το πλείστον, εφημερίδων, (Κεραυνός, Αλήθεια, Διογένης, Εξέγερσις, Εργάτης, Κυκεών, Σφήκα), όπου δημοσίευσε ποικίλη δημοσιογραφική και λογοτεχνική ύλη. Εξέδωσε 4 ποιητικές συλλογές, Τα πρώτα μου προς την ποίησιν βήματα (1855), Στεναγμοί (1857), Μέμνων (1865) και Έργα αργίας (1883) και μετέφρασε ποιήματα του Ossian, Δαρτούλα, Λάτμος, ποιήματα του Οσσιάνου (1862), χρησιμοποιώντας την ιταλική μετάφραση του M. Cesarotti.

    Λησμονημένος σχεδόν παραμένει ο Στυλιανός Χρυσομάλλης (1836-1918), φίλος και συνεργάτης του Πολυλά, ο οποίος σπούδασε στην Ευρώπη για πολλά χρόνια και, όταν επέστρεψε στην Κέρκυρα, υπηρέτησε ως καθηγητής της γαλλικής γλώσσας και συνεργάστηκε στα έντυπα του καιρού του (Κώδων, Τέχνη, Ζιζάνιο) με σατιρικά κυρίως ποιήματα γραμμένα στο Κορφιάτικο ιδίωμα, και δημοσίευσε μεταφράσεις σε γλώσσα εξαιρετικά φροντισμένη.

    Από τη γαλλική λογοτεχνία ο Χρυσομάλλης μετέφρασε και δημοσίευσε δύο ποιήματα του Σουλλύ Πρυντώμ, "Τα μάτια" και τη "Δέηση στην ΄Ανοιξη" και από την αγγλική το Οσσιανικό ποίημα "Στον ΄Ηλιο". Η μετάφραση του ποιήματος αυτού επαινέθηκε πολύ από τον Σωτήρη Σκίπη, ο οποίος σε άρθρο του αφιερωμένο στη μνήμη του Χρυσομάλλη στο λογοτεχνικό περιοδικό Γράμματα (Αλεξάνδρεια), αναδημοσιεύοντας τα κείμενα δύο μεταφράσεων του Κερκυραίου μεταφραστή, υποδείκνυε: "Νά τι είδους εργασίες θα'πρεπε να προσέχουν πιο πολύ οι νέοι μας".14

    Ο Χρυσομάλλης ανήκει στους "ελάσσονες". Το έργο του, εγκατεσπαρμένο στον περιοδικό τύπο της εποχής του, δεν συγκεντρώθηκε σε ιδιαίτερο τόμο ούτε όσο ζούσε ούτε μετά τον θάνατό του. Την ανάγκη αυτή την είχε επισημάνει και ο Σκίπης, ο οποίος στο παραπάνω αναφερόμενο άρθρο του κατέληγε: "Θα ήταν ευχής έργο αν ένας εκδότης ευσυνείδητος εζητούσε από την οικογένεια τού Κερκυραίου λογίου κι άλλες του τέτοιες μεταφράσεις, αν έχει, και τις ένωνε σε μια μικρή συλλογή. Το καλό που θα έκανε και στους ποιητές μας και στους κριτικούς μας θα ήταν ανυπολόγιστο".15

    Ο Παναγιώτης Βεργωτής (1842-1916) γεννήθηκε και έζησε στην Κεφαλονιά. Δημοδιδάσκαλος, χωρίς πανεπιστημιακές σπουδές αλλά γλωσσομαθής, με ενδιαφέροντα γλωσσικά και φιλολογικά, μετέφρασε έμμετρα, σε νεαρή ηλικία, τα πέντε πρώτα άσματα της Κόλασης του Δάντη, 16 πράγμα που επαινέθηκε από τον Παλαμά.

    Ο Γεώργιος Καλοσγούρος (1853-1902) είναι μεταφραστής από την ιταλική κυρίως λογοτεχνία και τα κείμενά του διακρίνονται για τη λεπτότητά τους. ΄Αρτιες θεωρούνται οι ποιητικές αποδώσεις του Σαούλ του Αλφιέρι17 και της Κόλασης του Δάντη.18 Στον Καλοσγούρο οφείλουμε επίσης τη μετάφραση των "Τάφων" (Dei Sepolcri) του Φόσκολου,19 των "Τάφων" του Πινδεμόντε και μιας ωδής του Τορκουάτο Τάσσο.

    Γνωστός όμως μάς είναι ο Καλοσγούρος και από τη μετάφρασή του των ιταλικών ποιημάτων του Σολωμού.20 ΄Εχοντας κληρονομήσει από τον δάσκαλό του Πολυλά τη βαθιά εκτίμηση και τον θαυμασμό για την ποίηση του Σολωμού, ο Καλοσγούρος επιδόθηκε στη μετάφραση των ιταλικών ποιημάτων του εθνικού μας ποιητή, αποδίδοντας στην ελληνική γλώσσα όλες τις λεπτές αποχρώσεις του σολωμικού ύφους. Η μεταφραστική του ευαισθησία είχε καλλιεργηθεί χάρη στην άριστη γνώση της ιταλικής γλώσσας και στην ψυχική συγγένειά του με τον δημιουργό.

    ΄Οταν, μετά τον θάνατο του Καλοσγούρου, εκδόθηκαν οι μεταφράσεις των ιταλικών ποιημάτων του Σολωμού, ο Φώτος Πολίτης χαιρέτησε την έκδοση με τα ακόλουθα λόγια: "Δι' όσους δεν είναι εις θέσιν να αναγνώσουν εις το ιταλικόν πρωτότυπον και τα ποιήματα και τα πεζά αυτά σημειώματα του Σολωμού, η μετάφρασις του Καλοσγούρου είναι απόκτημα ανεκτίμητον. Αλλ' ανεξαιρέτως τούτου, η μετάφρασις μένει αυτή καθ' εαυτήν μνημείον υπέροχον της νεοελληνικής λογοτεχνίας". 21

    Αφιερώνοντας τη μετάφρασή του των "Τάφων" του Φόσκολου στις ψυχές των Ιταλών εθελοντών που έπεσαν στον πόλεμο του 1897, όταν η Ελλάδα αγωνιζόταν εναντίον των εχθρών του Χριστιανισμού, και αναγνωρίζοντας την ευεργετική επίδραση του ιταλικού πνεύματος στην επτανησιακή λογοτεχνία, ο Καλοσγούρος αναφέρει ότι: "Ακολουθώντας και το παράδειγμα αειμνήστου διδασκάλου μου [εννοώντας τον Πολυλά] ετόλμησα να πλησιάσω ένα από τα γενναιότερα άσματα του αιώνος μας, με την ελπίδα πως η εργασία μου με την ουσιαστική διαφορά της από περασμένες παρόμοιες προσπάθειες άλλων, ήθελεν ίσως ανοίξει για άλλους καλύτερούς μου καλύτερο δρόμο".22

    Προσπάθειες άλλων μεταφραστών είχαν γίνει, βέβαια, τόσο νωρίτερα (του Μ. Γ. Κάλλου το 1841, του Α. Μάτεση το 1872, του Ι. Δομενεγίνη το 1888, του Π. Κοκόλη το 1889 και του Φ. Καρρέρ το 1890), όσο και μεταγενέστερα (του Λ. Μαβίλη το 1899 -μόνο οι πρώτοι 50 στίχοι- και του Δ. Δάση το 1923), αλλά καμία δεν ξεπέρασε τις αρετές της μετάφρασης των "Τάφων" από τον Καλοσγούρο.

    Οι 295 11σύλλαβοι στίχοι του πρωτοτύπου έχουν αποδοθεί με ισάριθμους 13σύλλαβους του Καλοσγούρου. Η ακρίβεια της μετάφρασης είναι θαυμαστή, η ατμόσφαιρα παρόμοια με του πρωτοτύπου. Η καθηγήτρια Γλ. Πρωτοπαπά - Μπουμπουλίδoυ, που μελέτησε τα δύο κείμενα συγκριτικά, έγραψε: "Ο συγκρίνων λεπτομερώς την ελληνικήν μετάφρασιν προς το ιταλικόν έργον διαπιστώνει την συνεχή προσπάθειαν του μεταφραστού όπως αναζητήση στίχον προς στίχον την ανάλογον προς το ξένον κείμενον ελληνικήν έκφρασιν και αποδώση εις την νεοελληνικήν γλώσσαν το κλασσικόν ύφος, την πυκνότητα του νοήματος και την επιγραμματικήν λιτότητα του Ζακυνθίου ποιητού".23

    Ο Καλοσγούρος μετάφρασε επίσης τα Ειδύλλια του Θεοκρίτου και τον Προμηθέα δεσμώτη του Αισχύλου.

    Ο Στέφανος Μαρτζώκης (1855-1913), γεννημένος στη Ζάκυνθο, υπήρξε καθηγητής της ιταλικής γλώσσας και δημοσίευσε ποιήματα τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Ιταλικά.24 Την ποίησή του τη διακρίνει ο στοχασμός και η φιλοσοφική ενατένιση της ζωής. Τα περισσότερα έργα του δημοσιεύτηκαν στον τόμο ’παντα Μαρτζώκη (1925) με εισαγωγή του Μαρίνου Σιγούρου.

    Ο Νίκος Κογεβίνας (1856-1897), φίλος του Μαβίλη, στη λιγόχρονη ζωή του επιδόθηκε στη μετάφραση κειμένων τόσο από την κλασική φιλολογία, όσο κι από τη γερμανική λογοτεχνία, ενώ μια μελέτη του για τον Βηλαρά έμεινε ανολοκλήρωτη. Μερικές μεταφράσεις του Κογεβίνα δημοσιεύτηκαν με το ψευδώνυμο Γλαύκος Πόντιος.

    Από τη γερμανική λογοτεχνία ο Κογεβίνας μετέφρασε το ελεγείο του Γκαίτε "΄Αλεξις και Δώρα", που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εικονογραφημένη Εστία το 1893, και το δράμα του ίδιου ποιητή Ιφιγένεια στην Ταυρική, που περιλήφθηκε στην έκδοση των έργων του μεταφραστή το 1916.25

    Αριστοτεχνικές είναι οι μεταφράσεις των ποιημάτων του Σίλλερ, όπως "Ο Βουτηχτής", η "Φαντασία για ένα λείψανο" και η "Καλοτυχία". Η μετάφραση του "Βουτηχτή" μάλιστα έκανε τέτοια εντύπωση στον Παλαμά, ώστε να γράψει: "το αριστούργημα του Κογεβίνα είναι o "Βουτηχτής"... Ο Σίλλερ, αν εγνώριζε τα ελληνικά και τον έβλεπε, θα ημπορούσε να ανακράξη: Η Μούσά μου εθαυματούργησε δια δευτέραν φοράν".26

    ΄Oταν έστειλε τη μετάφραση του "Βουτηχτή" στο περιοδικό για δημοσίευση, ο Κογεβίνας σημείωνε μετριόφρονα πως το θεωρούσε "τόλμημα τέτοιοι αδάμαντες να δένωνται με άλλο μέταλλο από εκείνο που επρωτοχύθη δι' αυτούς". Είναι επίσης χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Μαβίλης έστελνε τις μεταφράσεις του από τη Γερμανία, όπου σπούδαζε, στον Κογεβίνα και στον Καλοσγούρο να πουν τη γνώμη τους γι' αυτές, πριν δημοσιευτούν.

    Από τα Λατινικά ο Κογεβίνας μετέφρασε τις ελεγείες Α΄, Ε΄ και Ι΄ του Α΄ Βιβλίου του Τίβουλλου, από τα Αρχαία Ελληνικά ένα απόσπασμα από τον Προμηθέα λυόμενο του Αισχύλου και το "Περί κολακείας" από τους Ηθικούς χαρακτήρες του Θεοφράστου. Μετέφρασε ακόμα ο Κογεβίνας απόσπασμα από την τραγωδία Ο Αδέλχης του Μαντσόνι και ποιήματα του Γουλλιέλμου Χέϋ (Hey).

    Ο Ανδρέας Κεφαλληνός (1856-1943), ήταν φιλόλογος και φίλος του Μαβίλη. Και ο Κεφαλληνός ασχολήθηκε με τη μετάφραση, όταν σπούδαζε στο εξωτερικό. Το 1880 τύπωσε στην Ιταλία αποσπάσματα από τα Οσσιανικά ποιήματα του Μακφέρσον.27 Αργότερα, το 1882, εξέδωσε άλλη μεταφραστική εργασία του, Τα τραγούδια της Σέλμας 28 του ίδιου ποιητή, και το 1915 δημοσίευσε τρίτο επεισόδιο από τα Οσσιανικά ποιήματα, "Ο πόλεμος της ΄Ινις - Θόνας".29 Από τη γερμανόφωνη λογοτεχνία ο Κεφαλληνός μετέφρασε και δημοσίευσε το σύντομο βουκολικό πεζοτράγουδο "Παλαίμων" του Ελβετού ποιητή Σ. Γκέσσνερ (Gessner)30 και από την ινδική φιλολογία τον "Θάνατο του Ιγναδάτα"31 από το μακρό έπος Ραμάιανα, με εισαγωγή και υπομνήματα.

    Και του Λορέντσου Μαβίλη (1860-1912) το μεταφραστικό έργο ξεπερνά σε έκταση το πρωτότυπό του. ΄Ομως από τις 20 περίπου μεταφράσεις ποιημάτων που έκανε ο Μαβίλης μόνο 4 δημοσιεύτηκαν από τον ίδιο. Οι υπόλοιπες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην πρώτη έκδοση των έργων του32 και, μ' όλο που αποτελούν σχεδιάσματα μεταφραστικών ασκήσεων, είναι αξιολογότατες. Οι περισσότερες χρονολογούνται στην περίοδο 1884-85, όταν ο Μαβίλης σπούδαζε στο Μόναχο.

    Οι μεταφράσεις που φιλοτέχνησε ο Μαβίλης από τις ευρωπαϊκές λογοτεχνίες είναι οι επόμενες:

    Από τη γερμανική λογοτεχνία: Από τον Φάουστ του Γκαίτε 31 μόνο στίχους, τη μπαλάντα "Λενώρα" του Μπύργκερ (Bόrger) "Το παράπονο της Δήμητρας" και ένα απόσπασμα από τον Γουλιέλμο Τέλλο του Σίλλερ, τις μπαλάντες "Η κατάρα του τραγουδιστή" και "Ο τυφλός βασιλιάς" του Ούλαντ (Uhland) και δύο στίχους του Λενάου (Lenau).

    Από την αγγλική λογοτεχνία: Από τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ 36 μόνο στίχους από τη σκηνή του αποχωρισμού, από την "Παρισίνα" του Μπάυρον (Βyron) τους πρώτους 126 στίχους, από τον Προμηθέα λυόμενο του Σέλλεϋ (Shelley) 451 στίχους, από την "Αρέθουσα" του ίδιου ποιητή μόνο 16 στίχους, ολόκληρο τον Σαούλ του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ (Browning), και από τον΄Ενοχ ΄Αρντεν του Τέννυσον (Tennyson) τους πρώτους 26 στίχους.

    Από την ιταλική λογοτεχνία: Εφτά στίχους από την Κόλαση (Ι, 1-7) και 9 από τον Παράδεισο του Δάντη, το "Σαββάτο στο χωριό" του Λεοπάρντι (Leopardi) και τους πρώτους 53 στίχους από τους "Τάφους" του Φόσκολου.

    Στον κατάλογο αυτό θα πρέπει να προστεθούν η μετάφραση από τα Λατινικά του Α΄ και Β΄ Βιβλίου της Αινειάδας του Βιργιλίου καθώς και του αποσπάσματος "Νάλας και Νταμαγιάντη" από το μακρό ινδικό έπος Μαχαμπχαράτα από τη σανσκριτική γλώσσα.

    Η σημασία που απέδιδε ο Μαβίλης στις μεταφράσεις σπουδαίων έργων, όταν ήταν φοιτητής, διατηρήθηκε και αργότερα. Τη βλέπουμε σε γράμμα του από τις 24 Σεπτεμβρίου 1907 προς τον Ιταλό ελληνιστή Εliseo Brighenti, προς τον οποίο έστελνε και δύο μεταφράσεις τού πριν από λίγα χρόνια αποθανόντος φίλου του Νίκου Κογεβίνα, για να περιληφθούν στην έκδοση μιας ελληνικής ανθολογίας που ετοίμαζε ο Μπριγκέντι: "Ξέρω ότι αποστρέφεσθε να δημοσιεύσετε μεταφράσεις. Ομως δεν νομίζω ότι η εικόνα που θα δώσετε στους Ιταλούς μελετητές της νεοελ-ληνικής λογοτεχνίας θα είναι πλήρης χωρίς να προστεθούν μερικές τουλάχιστον από τις καλύτερες μεταφράσεις της Επτανησιακής Σχολής. Και στις άλλες λογοτεχνίες η μετάφραση ξένων έργων είχε μεγάλη επίδραση στην εξέλιξη της λογοτεχνικής γλώσσας και της εθνικής παραγωγής, στην Ελλάδα δε η επίδραση αυτή υπήρξε σημαντική. Και είναι προνόμιο των Κερκυραίων λογοτεχνών που θυσίασαν τις εύκολες δάφνες της πρωτοτυπίας και προτίμησαν να προσφέρουν στο έθνος εκλεκτές μεταφράσεις κλασικών έργων παλιών και νεότερων, αναπτύσσοντας με τον τρόπο αυτό το λεπτό αίσθημα και τελειοποιώντας τη γλώσσα".33

    Οι μεταφράσεις του Μαβίλη αποδεικνύουν την επιμέλεια του ποιητή στο σμίλευμα του στίχου και την προσκόλληση στο νόημα του κειμένου, παρατηρούνται όμως αποκλίσεις από τη μορφή. Το "Σαββάτο στο χωριό", λόγου χάρη, αποδόθηκε με 11 υπεράριθμους στίχους, διατηρήθηκε όμως η ατμόσφαιρα της νοσταλγίας που χαρακτηρίζει το πρωτότυπο κείμενο.34

    2. Νεώτεροι Επτανήσιοι μεταφραστές

    Η μεταφραστική παράδοση που δημιούργησαν οι μαθητές και οπαδοί του Σολωμού συνεχίστηκε στα Επτάνησα από τους νεώτερους ποιητές και λογίους, που, παράλληλα με το πρωτότυπό τους έργο, ασχολήθηκαν με τη μετάφραση λογοτεχνικών έργων από τις ευρωπαϊκές λογοτεχνίες και ιδιαίτερα από την ιταλική. Οι αξιολογότεροι από αυτούς τους μεταφραστές, κατά χρονολογική σειρά γέννησης, είναι οι παρακάτω:

    Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923) δεν είναι μόνο ο πεζογράφος που εισήγαγε το "κοινωνιστικό" μυθιστόρημα στη νεοελληνική λογοτεχνία, είναι και ο ακάματος μεταφραστής που μάς χάρισε έξοχες μεταφράσεις έργων τόσο από τις ευρωπαϊκές λογοτεχνίες (αγγλική, γερμανική, γαλλική) όσο και από τη λατινική και ακόμα από την αρχαία ινδική. Είναι ο συγγραφέας για τον οποίο ειπώθηκε ότι θα έπρεπε να μεταφράζεται αντί να μεταφράζει.

    Ο Θεοτόκης σπούδασε στο Παρίσι και έζησε στην Ιταλία, στη Γερμανία και στην Αυστρία. Το 1894 εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του Ερνεστίνη φον Μάλοβιτς στο αρχοντικό των προγόνων του στο χωριό Καρουσάδες, όπου και άρχισε το καθαυτό συγγραφικό του έργο.

    Στο χρονικό διάστημα 1910-16 ο Θεοτόκης ασχολήθηκε με τη μετάφραση των ακόλουθων 5 έργων του Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ληρ (που παραμένει ακόμα ανέκδοτο), Οθέλλος,35 Η Τρικυμία,36 Μάκβεθ,37 και Ο ’μλετ38 Μερικά αποσπάσματα από τις μεταφράσεις αυτές είχαν δημοσιευθεί σε περιοδικά πριν από τον θάνατο του Θεοτόκη. Από τα Aγγλικά μετέφρασε επίσης τα Προβλήματα της Φιλοσοφίας του Μπέρτραντ Ράσσελ (Russel).39

    ’λλες μεταφράσεις του Θεοτόκη: Από τη γερμανική λογοτεχνία: Σίλλερ, "Η περιωπή της γυναικός". Χάινε (Heine), "Η λιτανεία", "Τραγούδι", "Η Λορελάη". Γκαίτε, Ερμάνος και Δωροθέα40 και "Μινιόν".

    Από τη γαλλική λογοτεχνία: Η κυρία Μποβαρύ του Φλωμπέρ (Flaubert).41

    Από τα Λατινικά: Τα Γεωργικά 42 του Βιργιλίου και το Περί Φύσεως 43 του Λουκρητίου.

    Aπό τα Σανσκριτικά: Πολλούς Βαιδικούς ύμνους, την Σακουντάλα 44 του Καλιδάσα και από το μακρό έπος Μαχαμπχαράτα το επεισόδιο "Νάλας και Νταμαγιάντη",45 (συμπλήρωμα στη μετάφραση του Μαβίλη).

    Αναφέρονται επίσης μεταφράσεις δύο έργων από τα Αρχαία Ελληνικά, του Φαίδωνα και της Λυσιστράτης , που παραμένουν ανέκδοτες.

    Ο φίλος του Ν. Λεφτεριώτης, σε άρθρο του για το έργο του Θεοτόκη έγραψε: "Από αγάπη προς τον τόπο του έκαμε όλο εκείνο το τεράστιο μεταφραστικό έργο, αδικώντας έτσι, το μεγάλο του δημιουργικό ταλέντο. Επιθυμούσε να χαρίσει στην πατρίδα του σε αριστοτεχνικές μεταφράσεις όσο μπορούσε περισσότερα αριστουργήματα από τις αρχαίες και νέες φιλολογίες και γι' αυτό αδιαφορούσε αν θ' αδικούσε ή όχι τον εαυτό του".46

    Αλλά και η γνώμη της Ειρήνης Δεντρτινού, που γνώριζε πολύ καλά τον Θεοτόκη, συμπληρώνει τη φυσιογνωμία του έργου του Κερκυραίου μεταφραστή: "Το μεταφραστικό του έργο είναι σημαντικότατο όχι μόνο σε ποιότητα αλλά και σε ποσότητα και δικαιούμαστε, δίχως το φόβο να μας αντιλέξει κανείς, να πούμε πως κανένας ΄Ελληνας μεταφραστής δεν ξεπερνάει το Θεοτόκη στη μέθοδο, στην ακρίβεια, στην ορθή μετάδοση του κειμένου, στην τέλεια του στίχου μορφή, στην απόδοση της ιδέας του συγγραφέα. Είναι απαράμιλλος".47

    Αν θα θέλαμε να σταθούμε σε μία τουλάχιστον από τις μεταφράσεις του Θεοτόκη έργου του Σαίξπηρ, στον Οθέλλο, θα βλέπαμε συγκρίνοντάς την με το πρωτότυπο κείμενο, ότι ο Θεοτόκης είναι ο μόνος μεταφραστής του οποίου ο 11σύλλαβος στίχος πλησίασε σε μήκος τον10σύλλαβο στίχο τού Σαίξπηρ. Η ακρίβεια στη μετάδοση της έννοιας είναι αξιοζήλευτη. Δεν υπάρχουν αποκλίσεις ή παραλείψεις, σε ορισμένα όμως σημεία ελαττώνεται η ένταση του ποιητικού λόγου του ΄Αγγλου δραματουργού.

    ΄Ενα άλλο χαρακτηριστικό φαινόμενο είναι ότι στις μεταφράσεις του ο Θεοτόκης, όπως παλαιότερα ο Πολυλάς και σε λιγότερη έκταση ο Μαβίλης, χρησιμοποίησε πολλές ιδιωματικές λέξεις όπως σκάθρα, κούτσουπα, μαντούρα, ξαντά, μαγληνό, βουρλίδι, ταχτιρβάνι κ. ά, που προβληματίζουν τον αναγνώστη. Αυτό έκανε τον κριτικό του θεάτρου Φώτο Πολίτη να γράψει ότι η ανυπόφορα ιδιωματική γλώσσα κάνει τις μεταφράσεις δύσκολες και ανιαρές 48 και τον ιστορικό του θεάτρου Γιάννη Σιδέρη να πει πως, όταν ο Θεοτόκης μετάφραζε, είχε στο νου του τη γενέτειρά του.49

    Ο Κώστας Καιροφύλας (1877-1961) υπήρξε δημοσιογράφος ιστορικός συγγραφέας και μεταφραστής. Γεννημένος στη Ζάκυνθο, έμαθε από νεαρή ηλικία Ιταλικά και Γαλλικά και σπούδασε Φιλολογία και Νομικά στην Αθήνα. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1899 με τη μετάφραση τόμου ποιημάτων του Ιταλού ποιητή Στεκέττι, που κρίθηκε επαινετικά από τον Παλαμά. Εργάστηκε ως μεταφραστής στην εφημερίδα Ακρόπολη, μεταγλωττίζοντας άρθρα ιταλικών και γαλλικών εφημερίδων. Ανταποκριτής διαφόρων ελληνικών εφημερίδων στο εξωτερικό (Ρώμη, Παρίσι, Νέα Υόρκη), επιδόθηκε στην έρευνα και συγκέντρωσε υλικό για τη σύνθεση των ιστορικών μελετών του. Η μελέτη του Ο άγνωστος Σολωμός (1927) θεωρείται σημαντικότατη συμβολή στην έρευνα για τη ζωή και το έργο του εθνικού μας ποιητή. Στον μεταφραστικό τομέα ανεκτίμητη είναι η μετάφραση της Θείας Κωμωδίας του Δάντη. Ο Καιροφύλας υπήρξε πολυγραφότατος. Οι ιστορικές μελέτες του και μόνον ξεπερνούν τις χίλιες. Μετέφρασε ακόμη τον Βίο του Χριστού του Τζιοβάννι Παπίνι και την Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος του Ουίλλιαμ Μίλλερ.50

    Η Ειρήνη Δεντρινού (1879-1974) ανέπτυξε λογοτεχνική και κοινωνική δραστηριότητα. Στα χρόνια 1915-18 ίδρυσε μαζί με τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη το περιοδικό Κερκυραϊκή Ανθολογία όπου συνεργάστηκαν με κείμενά τους εξέχοντες άνθρωποι των γραμμάτων. Δημοσίευσε ποιήματα, διηγήματα, κριτικές μελέτες και έδωσε πολλές διαλέξεις. Στις δημοσιευμένες μεταφράσεις της περιλαμβάνονται δύο σονέτα του Πετράρχη, δύο ποιήματα του Σουλλύ Πρυντώμ και ένα του Στεκέττι. Μετέφρασε επίσης το Σερβικό δημοτικό τραγούδι "Η μάνα των εννιά παλληκαριών" από τον κύκλο της μάχης του Κόσσοβου (1389).51

    Ο Νίκος Καρβούνης (1880-1947) γεννήθηκε στην Ιθάκη και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Σκριπτ, Πολιτεία, Εστία και Πρωία. ΄Ηταν γλωσσομαθής και μετέφρασε ποιήματα από την αγγλική και την αμερικανική λογοτεχνία.52

    Ο Μαρίνος Σιγούρος (1885-1961) ήταν επίσης Ζακυνθινός, γιος γιατρού και ιταλίδας κόμισσας. Σπούδασε Νομικά και υπηρέτησε στο υπουργείο Εξωτερικών. Στο μεταφραστικό του έργο συγκαταλέγονται κείμενα τόσο της κλασικής αρχαιότητας όσο και της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας ιδίως μάλιστα της ιταλικής.53

    Ο Θεόδωρος Μακρής (1885-1970) γεννήθηκε στους Παξούς και σπούδασε Nομικά στην Αθήνα. ΄Εζησε στην Κέρκυρα όπου υπήρξε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου και της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών επί πολλά χρόνια. Από νεαρός ασχολήθηκε με τη μελέτη της επτανησιακής λογοτεχνίας και δημοσίευσε διάφορες μελέτες. ΄Εγραψε ποιήματα που διακρίνονται για το λυρισμό τους και φιλοτέχνησε μεταφράσεις ποιημάτων Ιταλών ποιητών (Δάντης, Πετράρχης, Λεοπάρντι, Καρντούτσι, Πάσκολι) και Γάλλων (Νερβάλ, Μυσσέ, Λεκόντ ντε Λιλ, Ερεντιά, Βερλαίν, Μιστράλ).54

    Ο Γεράσιμος Σπαταλάς (1887-1971) γεννήθηκε στην Κέρκυρα, σπούδασε Φιλολογία και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου συνεργάστηκε σε διάφορα περιοδικά δημοσιεύοντας μεταφράσεις των Δάντη, Πετράρχη, Λεοπάρντι, Καρντούτσι κ. ά. Υπήρξε ευαίσθητος μελετητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας και έγραψε πληθώρα πραγματειών, μεταξύ των οποίων περισπούδαστη είναι Τα νεανικά ιταλικά ποιήματα του Διονυσίου Σολωμού (1936).55

    Ο Νίκος Λευθεριώτης (1889-1962) γεννήθηκε και πέθανε στην Κέρκυρα. Υπηρέτησε στο Αρχειοφυλακείο Κερκύρας και ήταν βαθύς γνώστης της επτανησιακής γραμματείας και ιστορίας. ΄Ηταν μέλος της "Συντροφιάς των Εννέα" (Ε. Δεντρινού, Κ. Θεοτόκης, Ν. Λευθεριώτης, Α. Μουσούρης, Κ. Χατζόπουλος, Λ. Πορφύρας, Π. Σταματελόπουλος, Μ. Ζαβιτσιάνος, Λ. Κογεβίνας) που εξέδωσε το περιοδικό Κερκυραϊκή Ανθολογία, όπου δημοσιεύτηκαν μεταφράσεις του ποιημάτων του Χάινε και του Μωρεάς.56

    Ο Αρσένης Γεροντικός (1900-1990) γεννήθηκε στην Κέρκυρα και πέθανε στα Γιάννενα. Σπούδασε ξένες γλώσσες στο εξωτερικό (Γαλλία, Ελβετία), όπου έζησε αρκετά χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στα Γιάννενα, όπου δίδαξε τη γαλλική γλώσσα στη Μέση Εκπαίδευση και στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Συνεργάτης του περιοδικού Ηπειρωτική Εστία επί πολλά χρόνια, δημοσίευσε μεταφράσεις από τα Γαλλικά (Λα Φονταίν, Ρακίνας, Ρεμπώ, Μπωντλαίρ), από τα Γερμανικά (Γκαίτε, Σίλλερ), από τα Αγγλικά (Μπερνς, Πόου) και από τα Ιταλικά (Δάντης κ. ά.).57

    Ο Σπύρος Σκιαδαρέσης, μουσικολόγος και συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1902 και πέθανε στην Αθήνα το 1967. Σπούδασε στο Παρίσι και αργότερα έγινε συνεργάτης και στέλεχος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και του Εθνικού Θεάτρου. Ο Σκιαδαρέσης δημοσίευσε μελέτες για τη μουσική και εξαιρετικά φροντισμένες μεταφράσεις ποιημάτων του Φρανσουά Βιγιόν και άλλων Γάλλων συγγραφέων. Οι μπαλλάντες και άλλα ποιήματα του Βιγιόν εκδόθηκαν από το Γαλλικό Ινστιτιούτο Αθηνών το 1947 και επανεκδόθηκαν το 1979.58

    Σημαντική πνευματική μορφή της μεταπολεμικής Κέρκυρας υπήρξε ο Μιχαήλ Ι. Δεσύλλας (1914-1970). Δημοτικός σύμβουλος επί πολλά χρόνια, πρωτοστάτησε στην πολιτιστική ζωή του τόπου και ανέπτυξε ποικίλη δραστηριότητα. Μαζί με τη Μαρή Ασπιώτη εξέδωσαν το βραχύβιο περιοδικό Πρόσπερος, όπου δημοσιεύτηκαν ορισμένα ποιήματά του και μεταφράσεις του από την ιταλική, τη γαλλική και την αγγλική λογοτεχνία. ΄Οπως γράφει ο φίλος του, καθηγητής Τάσος Παπαναστασάτος, που προλόγισε την έκδοση των ποιημάτων τού Δεσύλα, "΄Ο,τι κυρίως έκανε εντύπωση σ' όσους πλησίαζαν τον Δεσύλλα ήταν η πλατειά καλλιέργειά του, μια καλλιέργεια ευρωπαϊκή, η οποία όμως δεν τον εμπόδιζε να διατηρεί την αίσθηση της ελληνικότητάς του, δεν τον ξέκοβε από τις ρίζες της ελληνικής και της εφτανησιώτικης παράδοσης".59

    Ο Νίκος Σπάνιας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 από Ζακύνθιους γονείς. Σπούδασε Αμερικανική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και ασχολήθηκε με το θέατρο. Οι περισσότερες μεταφράσεις του εκδόθηκαν ξεχωριστό τόμο στη Νέα Υόρκη το 1972. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται μεταφράσεις ποιημάτων των Χέλντερλιν, Λεοπάρντι, Βαλερύ, Μπωντλαίρ, Μαλλαρμέ, Νερούντα, Λόρκα κ. ά.

    Ο Τάσος Κόρφης (1929-1994, φιλολογικό ψευδώνυμο του Κερκυραίου Αναστασίου Ρομποτή, ανώτατου αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού), ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία από νεαρότατη ηλικία. ΄Εγραψε και δημοσίευσε ποιήματα και διηγήματα και ανέπτυξε αξιόλογη εκδοτική δραστηριότητα με έργα ιδίως των ποιητών του μεσοπολέμου (Παπανικολάου, Δρίβα, Λαπαθιώτη). Επίσης δημοσίευσε μελέτες για την ελληνική και ξένη λογοτεχνία στο βιβλίο του Καταθέσεις όψεως (1982).΄Ηταν συστηματικός εκδότης του περιοδικού Ανακύκληση. Ο Κόρφης μετέφρασε ποιήματα των Αμερικανών ΄Εζρα Πάουντ και Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς.60

    Η Μαρή Ασπιώτη (1909-2000) γεννήθηκε στην Κέρκυρα και διδάχτηκε τα εγκύκλια μαθήματα και Γαλλικά και Αγγλικά από οικοδιδάσκαλους. Σε ηλικία 19 ετών, με τη συνεργασία του Rene Puaux, έγραψε βιβλίο σχετικό με την Κέρκυρα που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1930. Υπηρέτησε ως εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου και μετά την απελευθέρωση, εργάστηκε στη Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή και στην Αγγλοελληνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Το 1946 ανέλαβε τη διεύθυνση του Βρετανικού Ινστιτούτου Κερκύρας και, το 1955, μετά τα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο, παραιτήθηκε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στο διάστημα αυτό με τη φροντίδα της εκδόθηκε το περιοδικό Πρόσπερος (9 τεύχη), στο οποίο δημοσιεύτηκαν λογοτεχνικές μεταφράσεις τόσο της ίδιας όσο και άλλων διανοουμένων Κερκυραίων. Η Μαρή Ασπιώτη δημοσίευσε, εκτός των άλλων, μία μελέτη για το ανάκτορο της Κέρκυρας και άλλη μία για τον ύπατο αρμοστή Νιούτζεντ (Nugent).61

    3. Σύγχρονοι Επτανήσιοι μεταφραστές

    Ο Νάσος Δετζώρτζης γεννήθηκε το 1911 στην Κέρκυρα. Λογοτέχνης, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων, έζησε από νεαρή ηλικία στην Αθήνα, όπου σπούδασε Φιλολογία και αργότερα εργάστηκε στην Τράπεζα Ελλάδος. Μετά τη μεταπολίτευση τοποθετήθηκε ως προϊστάμενος της Υπηρεσίας Μεταγλωττίσεως των δελτίων ειδήσεων της ΕΡΤ. Το 1975 του ανατέθηκε από το υπουργείο Παιδείας η αναθεώρηση της Νεοελληνικής Γραμματικής του ΟΕΔΒ και είναι επίτευγμά του η καθιέρωση του -ει στις καταλήξεις των ρημάτων. Συνεργάστηκε στα περιοδικά Νέα Εστία, Νέα Γράμματα, Φιλολογικός Νέος Κόσμος, Κύκλος, Γράμματα και Τέχνες, Διαβάζω και Εντευκτήριο. Το 1995 του απονεμήθηκε το ειδικό κρατικό βραβείο λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Ο Δετζώρτζης, εκτός των άλλων έργων του, έχει εκδώσει σε αυτοτελείς τόμους μεταφράσεις των έργων του Ρομαίν Ρολάν Ο βίος του Μπετόβεν, του Αντρέ Μωρουά Η γη της επαγγελίας, του Ρομαίν Γκαρύ Ευρωπαϊκή θητεία και του Σάμιουελ Μπέκετ τον Ερημωτή. Πολλές μεταφράσεις ποιημάτων των Προυστ, Βαλερύ, Κλωντέλ, Ελυάρ και Μωπασάν έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά.62

    Ο Κωνσταντίνος Γρόλλιος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1917 και σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο οποίο το 1961 έγινε τακτικός καθηγητής της Λατινικής Φιλολογίας. Νωρίτερα είχε μετεκπαιδευτεί στο Μπρίστολ, στο Παρίσι και στην Οξφόρδη. Το 1994 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ασχολήθηκε τόσο με τη συγγραφή επιστημονικών έργων όσο και με τη μετάφραση από τα Λατινικά και την Αγγλική Λογοτεχνία και έγραψε μελέτες για την επτανησιακή λογοτεχνία.63

    Ο Ιάσων Δεπούντης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1919 και ζει στην Ελβετία από το 1969. Σπούδασε Παιδαγωγικά, Μαθηματικά και Εφηρμοσμένη Ψυχολογία. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Από τη θάλασσα (1946 και 1962), Ακατοίκητη νύχτα (1948 και 1962), Systema Naturae (1969 και 1984), Η οριακή (ορατή) υπέρβαση (1997). Μεταφράσεις του: Σπουν Ρίβερ Ανθολογία του ΄Εντγκαρ Λη Μάστερς, Νεκρολογίες του Ελβετού ποιητή Κουρτ Μάρτι και Η οργή του οράματος του Μπ. Φοντάν. Ο Δεπούντης συνεργάζεται με ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά και ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, στη γερμανική και σε άλλες γλώσσες. Ποιήματά του έχουν περιληφθεί επίσης σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Από τα κείμενα του πεζού λόγου ξεχωρίζει το βιβλίο Χ. Α. Ντόννετ, Ο βομβαρδισμός μιας άμαχης πολιτείας. Το 1992 τιμήθηκε από την Ομοσπονδία Συλλόγων και Κοινοτήτων Ελλήνων Μεταναστών της Ελβετίας.64

    Ο Δημήτρης Ι. Σουρβίνος γεννήθηκε στους Παξούς το 1924 και ζει στην Κέρκυρα. Παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε με την κατ' οίκον διδασκαλία ιταλικών και μαθηματικών. Πρωτοπαρουσίασε ποιήματά του το 1982 στο περιοδικό Πόρφυρας και έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές. Για τη συλλογή του Τεφροδόχος (1985) τού απονεμήθηκε το Βραβείο Ποίησης από τον Δήμο Αθηναλίιων. Ο Σουρβίνος έχει μεταφράσει ποιήματα των Ιταλών ποιητών Παβέζε, Καρνταρέλλι και Κουαζίμοντο.

    Ο Τάσος Παπαναστασάτος γεννήθηκε το 1929 στην Κέρκυρα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοικητική των Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Λουβαίν (Βέλγιο). Επαγγελματικά σταδιοδρόμησε ως στέλεχος διαφόρων επιχειρήσεων και ως Διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου της Ιονικής Τράπεζας. Το 1980 ανέλαβε διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς από το οποίο αποχώρησε ως Αναπληρωτής Καθηγητής. Στο πλαίσιο της ερασιτεχνικής ενασχόλησής του με τη λογοτεχνία δημοσίευσε επιμελημένες μεταφράσεις κυρίως αγγλικής ποίησης.

    Ο Ορέστης Αλεξάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1931 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Στο διάστημα της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στη Δυτική Γερμανία. Συνεργάστηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό της Κέρκυρας Πόρφυρας. ΄Εχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές και έχει μεταφράσει σύγχρονους Γερμανούς ποιητές.

    Ο Πάνος Καραγιώργος (1937) συμπεριλαμβάνεται εδώ extra ordinem, επειδή ζει στην Κέρκυρα από 20ετίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και με υποτροφία του ΙΚΥ συνέχισε τις σπουδές του στο Ινστιτούτο Σαίξπηρ του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, από το οποίο ανακηρύχτηκε διδάκτορας (Ph. D) to 1976 Έχει μεταφράσει και δημοσιεύσει έμμετρα και πεζά κείμενα της Αγγλικής Λογοτεχνίας, όπως το βιβλίο του Λώρενς Ντάρρελ για την Κέρκυρα 65 (έκδοση του Δήμου Κερκυραίων, 1993), και το έπος Μπέογουλφ,66 (βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, 1997). Ερευνητής του επτανησιακού πολιτισμού, έχει ανακαλύψει σε αγγλικά αρχεία και έχει δημοσιεύσει επιστολές του Σολωμού και του Κάλβου προς τον λόρδο Guilford.67 Από το 1982 διδάσκει Αγγλική Γλώσσα, Λογοτεχνία και Μετάφραση στο Τμήμα Μετάφρασης του Ιονίου Πανεπιστημίου.

    Ο Κώστας Σουέρεφ γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1952 . Σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Αρχαία Φιλολογία. Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργασίες του εκδόθηκαν στις ομαδικές συλλογές Παρέα δημιουργίας (1969), Στιγμές (1970), Πέντε χρόνια (1975) και Εξήντα πέντε νέοι ποιητές (1977). Συνεργάτης του περιοδικού Πόρφυρας από την ίδρυσή του με ποίηση, μεταφράσεις, δοκίμια και σχόλια για τον κινηματογράφο. ΄Εχει εκδώσει επίσης μεταφράσεις του βιβλίου τού Ουμπέρτο 'Εκο Πολιτιστικά κοιτάσματα (1992) και της συλλογής ποιημάτων τού Πάμπλο Νερούντα Todo el Amor .

    Η Μαρία Μαρτζούκου γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1958. Σπούδασε Αρχαία Ελληνική και Φινλανδική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι και Νέα Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετέφρασε κείμενα από την Φινλανδική Λογοτεχνία για τα περιοδικά Πολιορκία, Ευθύνη, Λέξη, Διαβάζω και Εντευκτήριο, καθώς και για το Δελτίο της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας. Μεταφράσεις και δοκίμιά της δημοσιεύτηκαν επίσης στο λογοτεχνικό περιοδικό της Κέρκυρας Πόρφυρας, με το οποίο συνεργάζεται τακτικά. ΄Εχει εκδώσει μεταφράσεις των παρακάτω έργων: Πένττι Σάαρικόσκι, Τί συμβαίνει αλήθεια; (1987), Κάλεβάλα, το φινλανδικό έπος (αποσπάσματα, 1992), Νέοι Φινλανδοί ποιητές (1994), Ζαχαρίας Τοπέλιους, Παραμύθια από τον μακρινό Βορρά (1994) και Βάινο Λίννα, Ο άγνωστος στρατιώτης. Για τη μετάφραση της Κάλεβάλα έλαβε τιμητική διάκριση από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας. ΄Εχει τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Φινλανδικής Δημοκρατίας.

    O Γιώργος Κεντρωτής, Κυθήριος, γεννήθηκε το 1958 στους Μολάους της Λακωνίας. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και στο Πανεπιστήμιο του Ζααρμπρύκεν της Γερμανίας. Διδάσκει Θεωρία και Πράξη της Μετάφρασης στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. ΄Eχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, έργα των Μούζιλ, Παβέζε, Χόφμανσταλ, Μπροχ, Κλέε και Καντίνσκυ.

    Ο Δημήτρης Δεπούντης, Κερκυραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα και ζει από το 1969 στην Ελβετία. Είναι διδάκτωρ της Γερμανικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Βασιλείας. ΄Εχει μεταφράσει στα ελληνικά ποιήματα των Κουρτ Μάρτι και Λόρεντς Λότμαρ. Ασχολείται επίσης με επιμέλειες και εκδόσεις κειμένων καθώς και με τη φιλολογική έρευνα χειρογράφων του κρατικού λογοτεχνικού αρχείου της Ελβετίας στη Βέρνη. Διδάσκει την ελληνική γλώσσα στην Βασιλεία και στη Ζυρίχη.

    Ο Σωτήρης Τριβιζάς γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1960. Σπούδασε Φιλολογία και Δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη. Δημοσίευσε 4 ποιητικές συλλογές, μια μελέτη για την υποδοχή του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και συνέταξε μια ανθολογία ποιητών του Μεσοπολέμου. Μετέφρασε Ιταλούς ποιητές και πεζογράφους (Ουνγκαρέττι, Παβέζε, Βέργκα, Πιραντέλλο, Μοράβια, Μπουτσάτι). Μεταφράσεις του που τυπώθηκαν σε βιβλία είναι το Χάος (1996) του Λουίτζι Πιραντέλλο και Ο θάνατος θα 'ρθει και θα'χει τα μάτια σου (1997) του Τσέζαρε Παβέζε.

    Οι παραπάνω μεταφραστές, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι γεννημένοι στην Κέρκυρα, έδωσαν ένα αξιόλογο έργο τόσο σε έκταση όσο και σε ποιότητα. Αριστουργήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας έγιναν γνωστά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό χάρη στις ευσυνείδητες προσπάθειες των Επτανησίων μεταφραστών. Με τις μεταφράσεις αυτές το πολιτιστικό επίπεδο του αναγνωστικού κοινού ανέβηκε, η δημοτική γλώσσα καλλιεργήθηκε και η νεοελληνική λογοτεχνία εμπλουτίσθηκε.

      
    The LAND of GODS Since October 1996
    Oakville Ontario Canada
    Make Land of Gods Your Home Page