σήμερα είναι:
Since 1996
Αρκαδική και Γορτυνιακή Ανθολογία
Kostas Douridas
  1. Προλογικά..

  2. Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα

  3. Γιαννούκου Ευαγγελία

  4. Γρίβα Ελένη

  5. Γρίβας Στάθης

  6. Δημόπουλος Γιάννης

  7. Διονυσόπουλος Κώστας

  8. Δουζένης Γιώργος

  9. Δουρίδας Κώστας

  10. E. Ηλιοπούλου - Ζαχαροπούλου

  11. Ιωαννίδης Τάκης (Παναγιώτης)

  12. Καπαρδέλη Ευτυχία

  13. Καπορδέλης Δημήτρης

  14. Καπορδέλη - Ζογκαρη Ρέα

  15. Καραμούντζος Κ. Σπύρος

  16. Κατράκης Πότης

  17. Κομίνης Θ. Αντώνης

  18. Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου Θ.

  19. Κουσουνέλος Γιώργος

  20. Μποτής Γεώργιος

  21. Παλαμήδης Νίκος

  22. Παναγοπούλου Μαρία

  23. Παπαιωάννου Καλύβα Ζ.

  24. Πρωτοπαπάς Κάκου Γ.

  25. Ρέππας Χρίστος

  26. Σπηλιόπουλος Τάκης

  27. Στασινόπουλος Γιώργος

  28. Συμιγδαλάς Αντώνης

  29. Τριάδης Νικόλαος

  30. Τρουπής Θεόδωρος

  31. Τσίτσος Ιωάννης

  32. Βερβενιώτης Δημήτιος

  33. Χρυσοχός Ηλίας




Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
ΠρώτηΣελίδα
«Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε». Ιάκωβος Γαριβάλδης
Αναζητήσεις
  • Nationanal Book Centre of Greece
  • Toussulis
  • Translator on Line
  • Wikipedia
  • Αναπηρία Τώρα
  • Αρχιπέλαγος
  • Ασπρη Λέξη
  • Γιάννης Κοντός
  • Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραψάνης
  • Ειδήσεις
  • Εκδόσεις Αρμός
  • Εκδόσεις Ενδυμίων
  • Εκδόσεις Ηλέκτρα
  • Ελληνική Βιβλιογραφική Πύλη
  • Ελληνική Μπλογκόσφαιρα
  • Ηριδανός Βιβλία
  • Θανάσης Παπακωνσταντίνου
  • Καλειδοσκόπιο
  • Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης
  • Μαΐστρος Εκδόσεις
  • Μαρία Βουμβάκη
  • Μετάφραση
  • Μικρός Απόπλους
  • Μουσικά προάστια
  • Μυριόβιβλος
  • Πυξίδα
  • Ραδιοφωνικοί Σταθμοί
  • Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
  • τέχνης παίδευσις
  • ONLINE ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

    Specials Poiein

    Ιστολόγια

    ΝΟΜΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

    Ιστορική και γεωγραφική περιοχή της Πελοποννήσου, στο κεντρικό τμήμα της, που σήμερα αποτελεί στο σύνολό της σχεδόν τον νομό Αρκαδίας (4.419 τ. χλμ., 102.035 κάτοικοι) με πρωτεύουσα την Τρίπολη. Ο νομός συνορεύει βόρεια με τους νομούς Κορινθίας και Αχαΐας, δυτικά με τους νομούς Ηλείας και Μεσσηνίας, νότια με τους νομούς Λακωνίας και Μεσσηνίας, και ανατολικά βρέχεται από τον Αργολικό κόλπο.

    Στο κέντρο σχεδόν της Αρκαδίας απλώνεται το οροπέδιο της Τρίπολης που περιβάλλεται από τα Αργολιδοαρκαδικά όρη, Ολίγυρτο (Σκίπιζα 1.935 μ.), Τραχύ (1.808 μ.), Λύρκειο (Γούπατα, 1.755 μ.), Αρτεμίσιο (1.771 μ.), Κτενιά (1.634 μ.) και Μαίναλο (1.980 μ.), το κυρίως αρκαδικό βουνό, με πολλά δάση και άφθονα νερά, όπου κατά την αρχαιότητα λατρευόταν ο Παν και οι Δρυάδες, και από τις βόρειες προεκτάσεις του Πάρνωνα (κορυφή Κούκουρα 1.449 μ.). Το οροπέδιο της Τρίπολης χωρίζεται με χαμηλά εγκάρσια υψώματα στις μικρές λεκάνες της Τρίπολης, της Τεγέας, της Μαντινείας και του Ορχομενού. Είναι καρστικής προέλευσης και οι λεκάνες του έχουν γεμίσει με νεότερες προσχώσεις. Τα νερά των λεκανών αυτών αποχετεύονται υπογείως με καταβόθρες (τα ζέρεθρα των αρχαίων Αρκάδων) που σχηματίζουν λίμνες, έλη και κεφαλάρια, έξω από τα σύνορα του νομού, ή εκβάλλουν στον Αλφειό και τον Αργολικό κόλπο. Στα νότια του οροπεδίου της Τρίπολης σχηματίζεται το οροπέδιο της Ασέας, που κατεβαίνει προς τη λεκάνη της Μεγαλόπολης, τεκτονικό βύθισμα, λίμνη κατά το τριτογενές και τέλμα κατά το τεταρτογενές. Οι φυτικές ύλες που συγκεντρώθηκαν εκεί έχουν σχηματίσει επιφανειακά κοιτάσματα λιγνίτη πάχους 65 μ., τα μεγαλύτερα της Ελλάδας μαζί με αυτά της Πτολεμαΐδας. Τα όρη Λύκαιο (1.421 μ.) και Τετράζιο (1.389 μ.) κλείνουν τη λεκάνη της Μεγαλόπολης στα Δ και τη χωρίζουν από τη σχετικά εύφορη πεδιάδα της Μεσσηνίας.

    Το οροπέδιο της Τρίπολης και τα γύρω βουνά του αποτελούν τον κυρίως υδροκρίτη της Πελοποννήσου. Στα νότια του οροπεδίου πηγάζει ο Αλφειός. Πριν βγει από τον νομό δέχεται και τα νερά του Λάδωνα και του Ερύμανθου που και οι δύο πηγάζουν από την Αχαΐα. Στα βόρεια των Τροπαίων (Γορτυνία) έχει κατασκευαστεί φράγμα μήκους 105 μ. και ύψους 57 μ. που συγκρατεί τα νερά του Λάδωνα και σχηματίζεται έτσι τεχνητή λίμνη (έκταση 6.000 στρέμ., χωρητικότητας 50.000.000 κ. μ.). Η λίμνη αυτή τροφοδοτεί υδροηλεκτρικό εργοστάσιο με δύο ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες εγκατεστημένης ισχύος 70.000 κιλοβάτ που παράγουν κατά μέσο όρο 300.000.000 ωριαία κιλοβάτ ηλεκτρικής ενέργειας τον χρόνο. Το κλίμα του νομού Αρκαδίας, εκτός από τις χαμηλές παραλιακές περιοχές, είναι μάλλον ψυχρό και ηπειρωτικό. Τον χειμώνα το ψύχος είναι δριμύ, ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος, λόγω του ορεινού χαρακτήρα της περιοχής. Οι βροχοπτώσεις ξεπερνούν τα 800 χιλιοστά.

    Τα γεμάτα δάση βουνά, τα άφθονα νερά, οι όμορφες τοποθεσίες, οι ηλιόλουστες κοιλάδες, όπου βόσκουν προφυλαγμένα τα κοπάδια, έκαναν από την αρχαιότητα την Αρκαδία ιδιαίτερα ειδυλλιακή χώρα. Οι ποιητές (Θεόκριτος, Βιργίλιος) έπλασαν έτσι μια φανταστική χώρα όπου οι βοσκοί διατηρούσαν τα αγνά ήθη τους και επικρατούσε η ευτυχία της ήρεμης ζωής. Με τον τίτλο Αρκαδία ο Ι. Σανατσάρο δημοσίευσε βουκολικό ποίημα, το οποίο θεωρείται ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της ιταλικής λογοτεχνίας. Με τον ίδιο τίτλο ο Άγγλος ποιητής Φ. Σίντνεϊ έγραψε έργο σε πεζό λόγο όπου παρεμβάλλονται στίχοι (η τρίτη μορφή του δημοσιεύτηκε το 1593) και ο Λόπε ντε Βέγκα βουκολικό ποίημα (1598). Αλλά και ο Γάλλος ζωγράφος Πουσέν εμπνεύστηκε από την Αρκαδία τον περίφημο πίνακά του Ποιμένες της Αρκαδίας (1653) που φυλάσσεται στο Μουσείο του Λούβρου.

    Ηλίας Χρυσοχός

    Βιογραφικό Σημείωμα: Γεννήθηκε στο Λεωνίδιο Αρκαδίας το 1944. Σπούδασε Λογιστική και έκανε καριέρα στους ελληνικούς Σιδηροδρόμους μέχρι και Τμηματάρχης Α'. Ασχολείται από χρόνια με την ποίηση, τον στίχο και την αρθρογραφία. Πολλά ποιήματά του και άρθρα του, κοινωνικού, πολιτικού και θρησκευτικού περιεχομένου έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Έχει εκδόσει τις ποιητικές συλλογές "ΦΩΝΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ", "ΗΧΟΙ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ" και "ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ", ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε μεγάλες ποιητικές συλλογές. Έχει κερδίσει τιμητικές διακρίσεις και είναι τακτικό μέλος της "ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ & ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ", μέλος της Ο.Ε.Ε.Σ.Σ και των Συλλόγων "ΜΕΛΙΣΣΑ" Βασιλικών Σαλαμίνας και του "ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ".

    τα Ποιήματα

    Τα παρακάτω ποιήματα περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο του κ. Ηλία Χρυσοχού "Αναμνήσεις", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίανθος,και θα ήταν καλό να βρίσκεται στην βιβλιοθήκη σας

    Σχολειό της πόλης

    Μέσα στα φώτα τα πολλά
    ω της πόλης τα θολά
    συ είσαι το λαμπρότερο
    ναι το εξοχότερο.

    Συ πρωτορίχνεις στην ψυχή
    ήλιου δέσμη ύλαρή
    στην άγουρη μα καθαρή
    αρετές και διδαχή.

    Βάζεις στη ζύμη τη μαγιά
    ω στα βάθη της καρδιάς
    το φυτώριο την κάνεις
    μιας αμπέλου συ φαρδιάς.

    Πόλη φύλαξ' αυτούς τους νιούς
    ύποπτοι τους πλησιάζουν
    τούτους τους δύσκολους καιρούς
    μες το σχολειό φωλιάζουν

    Μακρύς ο Δρόμος τ' Αβραάμ

    Τ' Αβραάμ μακρύς ο δρόμος
    κι' έχει αχ δοκιμασία
    ως αρχή του την υπακοή
    ως τέλος τη θυσία.

    Ο Θεός τ' έχει ζητήσει
    το παιδί του να θυσιάσει
    τον μονάκριβό του Ισαάκ
    π' έχει στα βύθια του φωλιάσει.

    Προς το όρος του Μοριά
    τρείς ημέρες με την όνο
    και η πίστη του συγκρούεται
    ώ με την αγάπη και τον χρόνο.

    Το παιδί πού 'χε σιμά του
    τον ρωτάει μ' απορία
    φύγαμ' από το κονάκι
    μα που είναι το αρνάκι;

    Τότ' εκείνος τα' απαντάει:
    Ο Θεός θα μας το δώσει
    και του Πάνσοφου τη γνώση
    προσπαθεί να διαγνώσει.

    Όχι του 'λεγ' η αγάπη
    ναι η πίστη του μηνούσε
    δίλημμ' αυτό αχ τρομερό
    που πολύ τον τυραννούσε.

    Σαν με πόνο φθάνει στ' όρος
    βγάζει ω την μάχαιρά του
    τότε όμως κάποιο χέρι βάζει
    ένα τράγο 'κει σιμά του
    και από ψηλά ακούγεται,
    η φωνή του Παναγάθου:
    Άβραάμ, την πίστη σου την είδα
    σου αξίζει, η ουράνια πατρίδα!

    Ολυμπιακή Εκεχειρία

    Ποιος είν' αυτός που απ' τον Όλυμπο,
    πετά στα ύψη μόνος,
    διασκελίζει τα βουνά
    και ξεπερνά το χρόνο;

    Μην είναι ο Απόλλωνας
    και τι απ' τους βροτούς ζητά,
    ντυμένος ειν' τον ήλιο,
    σαν τόξα οι ακτίνες του χρυσά.

    Φωνή ακούγεται , πως είν' ο Φοίβος,
    πως έρχεται στην Ολυμπία ο Θεός,
    εκεί η Αθηνά τον περιμένει,
    να σμίξει τη σοφία με το φώς…

    Γοργότερος σαν φταν' εκεί,
    το φώς του ραίνει την Ολυμπιάδα
    και φεύγει προς τον ουρανό,
    στης γής τα μάκρ' αυτό λιακάδα…

    Αυτόματ' άναψε κι' η δάδα,
    η Ολυμπιακή προ των ναών
    και έλαμψε η Άλτις πέρ' ως πέρα,
    οι πλάτες λόφων σκοτεινών…

    Αυθόρμητα δ' αυτός μετά,
    το λόγο παίρνει μ' εξουσία,
    στου κόσμ' όλες τις γλώσσες,
    φωνάζει βροντερά, ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ!

    Τα όπλα σας αφήστε τα στη γή,
    ας παύσουν πλέον να λαλούν,
    τις λόγχες ξεζωστείτε,
    μονιάστ' αγκαλιαστείτε…

    Το αίμα π' άφθονο κυλά στη γή,
    βρεφών, παιδιών, μανάδων,
    κανέναν πια δεν συγκινεί,
    μηδ' απ' την "γκάμα" των μεγάλων;

    Το πνεύμα του Ολυμπισμού,
    τα βύθια σας να διαφωτίσει,
    το σμίγμ' αυτό, σοφίας και φωτός,
    αγάπη θεική ν΄ αφήσει…

    Η άμμιλα ας γίνει ευγενής,
    καθώς στον στίβο και στην κοινωνία,
    κρατών μα και φυλών ειλικρινής,
    μετάληψη ειρήνης Θεία.

    Σημαία Ελληνική

    Εσύ δεν είσ' απλό πανί,
    δεν είσαι μόνο ύλη,
    του έθνους είσαι η ψυχή,
    εικόνα του και μνήμη.

    Σε μάχες συ και σε πολέμους,
    μ' αισθήματα γεμίζεις,
    αυτοθυσίας τις καρδιές,
    με θάρρος τις μεθίζεις.

    Ποτέ να μη δοθείς σ' εχθρού,
    τα μυαρά τα χέρια
    και της πατρίδας την τιμή,
    την πλήξουνε μαχαίρια.

    Πάντα να στέκεσαι ψηλά,
    να κυματίζεις φανερά,
    για να διδάσκεις στο διαβάτη,
    πίστη, πατρίδα, λευτεριά.

    Ακρόπολη

    Το φώς του ήλιου αιώνες,
    την ομορφιά σου ρένει,
    στην απαλή σκιά σου,
    το πνεύμα ξαποσταίνει.

    Το θεικό π' εφιλοτέχνησε,
    το κάλλος σου το φωτοβόλο,
    που άπλετο τα' αντανακλά,
    περνά στον κόσμο όλο.

    Πεντάμορφη βασίλισσα,
    ω τέχνης έργο υψηλής,
    μπροστά στους βράχους σ' η ψυχή,
    σε μελετά σαν μαθητής.

    Εδίδαξες κι' εξέπληξες,
    σοφούς και στρατηλάτες,
    με σεβασμό σε προσκυνούν,
    οι θαυμαστές σου
    κι οι διαβάτες.

    Στου μέλλοντος τους δρόμους,
    με τη ζωή μαζί θα διαβαίνεις,
    μα κι αν αυτή θα σβήσει κάποτε,
    εσύ αθάνατη θα μένεις.

    Το διηγήματα:

    ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΑΙΔΩΝ

    Το διήγημα περιλαμβάνεται στο νέο βιβλίο του κ. Ηλία Χρυσοχού "Αναμνήσεις", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίανθος,και θα ήταν καλό να βρίσκεται στην βιβλιοθήκη σας

    Ήταν Σάββατο απόγευμα 27 Αυγούστου 1922 και η κλειστή σιδερόπορτα του σπιτιού του Ηλία Καρατζόγλου που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Σμύρνης, παραβιάζεται και ένα τσούρμο από πάνοπλους Τούρκους μπαίνει μέσα βιαστικά. Γεμάτοι οργή στρέφουν τα όπλα τους κατά του Καρατζόγλου, της γυναίκας του Ελένης και του γιού του Μιχάλη, έντεκα χρόνων. Πέφτουν όλοι νεκροί στο πάτωμα, γεγονός που κατατρομάζει την δεκαπεντάχρονη πανέμορφη Μαρία, την κόρη του, η οποία βρίσκεται στο βάθος.

    Πρίν προλάβουν όμως οι Τούρκοι να την συλλάβουν με την πρόθεση να την βιάσουν, γιατί αυτό είχαν σαν αρχή μπαίνοντας στα σπίτια, πηδάει από το πίσω χαμηλό παράθυρο που βρισκόταν δίπλα της προς τον κήπο πάνω σε έναν όγκο από μπάλες άχυρο για τα ζώα.

    Βάζει τα πόδια στο κεφάλι και τρέχει με όση δύναμη διαθέτει προς την παραλία για να γλιτώσει. Πίσω την ακολουθούν οι σφαίρες των μαινόμενων Τούρκων που περνούν σαν μέλισσες ξυστά από το κεφάλι της. Μέσα από τους πιο σύντομους δρόμους που γνωρίζει φθάνει στην προκυμαία. Η καρδιά της χτυπά δυνατά έτοιμη να σπάσει και δεν λέει να σταματήσει γιατί ένα τεράστιο πλήθος Ελλήνων που κραυγάζει απελπισμένα εκεί προσθέτει νέο φόβο μέσα της. Ακόμη μεγαλύτερο, η Σμύρνη που καίγεται πίσω της απ' άκρη σ΄ άκρη και που "η λάβα" των εύφλεκτων υγρών που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι για να ενισχύουν την φωτιά, φθάνει μέχρι την προκυμαία, αναγκάζοντας τον κόσμο να πέφτει στην θάλασσα και να πνίγεται. Στο βάθος της θάλασσας διακρίνει ένα ελληνικό πλοίο, στο οποίο κατευθύνονταν βάρκες κατάφορτες από κόσμο, που κάποιες αναποδογύριζαν. Απογοήτευση γεμίζει την ψυχή της και για μια στιγμή αισθάνεται να τρέμει, αλλά το αδιέξοδο που αντικρίζει της δίνει το κουράγιο, να βρεί τον τρόπο για να σωθεί.

    Γνωρίζει τέλειο κολύμπι και με την βοήθεια μιας σανίδας που βρίσκει μπροστά της, πέφτει στην θάλασσα και μετά από μεγάλη πάλη με τα κύματα, κατορθώνει να πλησιάσει το πλοίο. Πιάνεται από την σιδερένια του σκάλα και με την βοήθεια ενός γεροδεμένου νεαρού, κατορθώνει να αναρριχηθεί στο καράβι και να μπεί με κόπο σ΄ αυτό. Το πλοίο όμως, είναι υπερφορτωμένο από κόσμο και σαν ξεκινά, γέρνει από την θαλασσοταραχή και αρκετοί πέφτουν από το κατάστρωμα στη θάλασσα.

    Η Μαρία όμως είναι τυχερή γιατί πριν ξεκινήσει το πλοίο, ο νέος που την ανέβασε, την έδεσε στο κατάρτι του πλοίου.

    Ο νεαρός του οποίου το ονοματεπώνυμο είναι Ηλίας Χρυσοχοείδης, γύρω στα δεκάξι χρόνια, καθόταν δίπλα της πιασμένος γερά από ένα καγκελωτό του πλοίου. Έχει και αυτός σχεδόν την ίδια περιπέτεια με την Μαρία. Οι Τούρκοι πριν κάποιες μέρες σκότωσαν τους γονείς του και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του και έμεινε μόνος.

    Το καράβι αφήνει πίσω του την Σμύρνη φλεγόμενη και την αιμάτινη θάλασσά της, γεμάτη από νεκρά και ακρωτηριασμένα σώματα, αλλά και κάποια αγκυροβολημένα καράβια, αγγλικά και γαλλικά, στα οποία κατέφευγαν είτε κολυμπώντας, είτε με βάρκες, Έλληνες τους οποίους χτύπαγαν με τσεκούρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα, που έπεφταν νεκροί στην θάλασσα.

    Αργά, πολύ αργά, απομακρύνεται το πλοίο σαν να αισθάνεται και αυτό, την ίδια θλίψη με αυτή που φέρουν μέσα τους, οι άνθρωποι που μεταφέρει. Σαν να μην θέλει να πάρει πάνω του τους ξεριζωμένους αυτούς Έλληνες από την Ιωνία, την πατρίδα των προγόνων τους που τους κληροδότησαν, στην οποίαν εκείνοι κατοικούσαν χιλιετηρίδες πριν. Έχει πια σουρουπώσει και το καράβι μπαίνει στο λιμάνι της Μυτιλήνης, όπου δεν γίνεται δεκτό και αναγκάζεται να βάλει πλώρη για την Χίο, που και εκεί δεν του επιτρέπεται να αγκυροβολήσει.

    Αναγκαστικά τότε, κατευθύνεται προς τον Πειραιά. Την επομένη προς το μεσημέρι, φθάνει στον Πειραιά, όπου μέρες μένει έξω από το λιμάνι, έως ότου δοθεί εντολή από "ψηλά" για να μπει σ΄ αυτό. Κάποια μέρα επιτέλους, του δίνεται η άδεια και ο κόσμος βγαίνει ανακουφισμένος και με την ελπίδα ότι η μητέρα Πατρίδα, θα λάβει γρήγορα μέριμνα γι΄ αυτούς. Δυστυχώς όμως ο κόσμος μένει σκόρπιος μέχρι και την επομένη στην προκυμαία που οι ιερείς του Ναού του Αγίου Νικολάου έρχονται και ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες του, όπου άλλοι μέσα και άλλοι έξω, από τους απρόσμενους επισκέπτες, βρίσκουν ανάπαυση χωρίς στρωσίδια κατάχαμα.

    Ο εύσπλαχνος όμως κόσμος του Πειραιά, σαν πληροφορείται το γεγονός αυτό, τρέχει κατά εκατοντάδες με τρόφιμα και ιματισμό, να συνδράμει τους αναξιοπαθούντες αδελφούς από την Μικρά Ασία. Πολλοί βοηθούν και με χρήματα ή φιλοξενούν για πολύ καιρό αρκετούς στα σπίτια τους.

    Ο Ηλίας και η Μαρία στο διάστημα αυτό της μεγάλης δοκιμασίας τους, γίνονται φίλοι. Η Μαρία ερωτεύεται τον Ηλία γιατί πέρα των άλλων, τον θεωρεί και σωτήρα της.

    Έτσι πιασμένοι χέρι - χέρι με κατεύθυνση προς το άγνωστο, φθάνουν στην Κοκκινιά. Ήταν Κυριακή και καθώς περνούν έξω από την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, γεννιέται η επιθυμία μέσα τους να μπουν στο Ναό, να εκκλησιαστούν και να ζητήσουν από τον Θεό, να τους βοηθήσει.

    Σαν σχολάει η Εκκλησία, πλησιάζουν τον ιερέα και του διηγούνται με κάθε λεπτομέρεια το δράμα τους. Ο ιερέας έχει δίπλα του, τους δύο νεωκόρους της Εκκλησίας, που όλοι μαζί ακούν με προσοχή όσα οι δύο νέοι περιγράφουν. Ο ένας των δύο νεωκόρων, ο κυρ Γιώργος είναι εργοστασιάρχης σαπουνοποιΐας στην Κοκκινιά, με σπίτια και χρήματα πολλά. Φιλάνθρωπος όμως μεγάλος, που στην Κοκκινιά είχαν πολλοί ευεργετηθεί από αυτόν. Χωρίς να το καλοσκεφτεί αποφασίζει να δώσει άσυλο στους δύο νέους, σε ένα από τα σπίτια του, που έχει, αλλά επιπλέον τους προσλαμβάνει στην δουλειά του.

    Ο ιερέας όμως απαιτεί από τους δύο νέους να νομιμοποιήσουν πολύ σύντομα τη σχέση τους, οι οποίοι δέχονται ευχαρίστως. Μετά από ένα μήνα ο ιερέας παντρεύει τους δύο νέους στον Ναό του Αγίου Νικολάου, με κουμπάρο τον κυρ Γιώργο. Πλήθος κόσμου παραβρίσκεται στον γάμο, γιατί το δράμα των δύο αυτών παιδιών κυκλοφόρησε σε όλη την πόλη. Οι πρόσφυγες αδελφοί από την Μικρά Ασία λίγο - πολύ, όλοι βολεύτηκαν στην μητέρα πατρίδα αλλά η Ιωνία "πέταξε" από τα χέρια της Ελλάδας, στα χέρια του Αττίλα!

    ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΣ

    Το διήγημα περιλαμβάνεται στο νέο βιβλίο του κ. Ηλία Χρυσοχού "Αναμνήσεις", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίανθος,και θα ήταν καλό να βρίσκεται στην βιβλιοθήκη σας

    Κατοχή! Η γερμανική μπότα χτυπά βαριά στη γή της πατρίδας μας. Πολύ δε πιο βαριά στα ορεινά χωριά της. Το ορεινό χωριό Άγιος Βασίλειος του Πάρνωνα δοκιμάζεται φοβερά από διωγμούς και συλλήψεις. Φόβος μεγάλος διαπερνά τις καρδιές των κατοίκων και ιδιαίτερα των παιδιών που για πρώτη φορά αντίκριζαν ανθρώπους με τόση βαρβαρότητα και βάναυση συμπεριφορά.

    Η κυρά Γιαννού Σούντα, της οποίας ο άνδρας είχε αφήσει τα κόκαλά του σε κάποια πλαγιά του Σμόλικα στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, μόνη με τις δυο κόρες της στο φτωχικό της, τρέμουν σύγκορμες. Χειμώνας και δίπλα στο τζάκι το βράδυ, όπου δυο κούτσουρα σιγοκαίνε με τα οποία ζεσταίνεται και φωτίζεται το σπιτικό της, γιατί το λυχνάρι είχε από μέρες σβήσει, αφού το λάδι στο ρόϊ είχε τελειώσει, μένουν άγρυπνες και κουβαριασμένες. Προσεύχονται στον Θεό, επικαλούμενες την Παναγία και με την σειρά, τους αγίους να έλθουν σε βοήθειά τους.

    Όμως, άξαφνα ένας δυνατός κρότος, διέκοψε την προσευχή τους. Οι γερμανοί που έκαναν έφοδον εκείνο το βράδυ, παραβίασαν με κλωτσιές την ετοιμόρροπη πόρτα τους και βιαστικά μπήκαν τέσσερις στο φτωχικό τους. Πατώντας δυνατά στο σάπιο πάτωμα και με ύφος βλοσυρό άρχισαν να ψάχνουν με επιμονή ένα - ένα τα δωμάτια. Κατέβηκαν και στο υπόγειο όπου αφού δεν βρήκαν και εκεί κανέναν έφυγαν βιαστικοί.

    Έτσι την κυρά Γιαννού με τις κόρες της δίπλα στο τζάκι αγκαλιασμένες δεν τις είδαν. Που άραγε να οφείλεται αυτή η αορασιά; Σε ένα προφανώς μεγάλο θαύμα! Να ήταν σύμπτωση αποκλείεται γιατί οι εισβολείς ήταν τέσσερις και κάποιος απ΄ όλους θα έπρεπε να τις ιδεί! Όμως η αόρατη δύναμη, ο Θεός έχει μάτια και βλέπει, αυτιά και ακούει. Την προηγούμενη μέρα, έξω από το χωριό Κοσμάς του Πάρνωνα, σε ενέδρα που είχαν στήσει οι αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης, σκότωσαν έναν γερμανό Αξιωματικό και δύο απλούς στρατιώτες γερμανούς. Αυτό τους εξόργισε υπερβολικά και άρχισαν τις επιδρομές στα γύρω χωριά. Έμπαιναν βίαια στα σπίτια, σκοτώνοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Γέρους, μεσήλικες, νέους χωρίς καμία διάκριση. Δυστυχώς, με τον τρόπο αυτό της εκδίκησης θεωρούσαν πως έπαιρναν πίσω το αίμα των χαμένων συντρόφων τους, αλλά και πώς έριχναν το ηθικό των Αντιστασιακών.

    Στον Άγιο Βασίλειο, ένα χωριό που λίγο πρίν είχε δεχτεί τις ορδές των Ιταλών, οι οποίοι κατέκαψαν μεγάλο αριθμό σπιτιών, οι περισσότεροι των κατοίκων του το είχαν εγκαταλείψει. Άλλοι απ΄ αυτούς είχαν κατέβει στην Λακωνία, άλλοι στο Λεωνίδιο Αρκαδίας και άλλοι είχαν ενταχθεί στην Εθνική Αντίσταση. Είχαν βγεί στο βουνό να πολεμήσουν προς τιμήν τους, τον κατακτητή.

    Την επομένη της επιδρομής τους στο χωριό οι Γερμανοί, τράβηξαν προς την Σπάρτη, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στην κυρά Γιαννού να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει, πού να πάει για να διαφυλάξει την τιμή των κοριτσιών της, τα οποία ήσαν πια ολοκληρωμένες γυναίκες. Η Μαρία δέκα τεσσάρων χρόνων και δεκαπέντε η Αλκυόνη. Μετά από ώριμη σκέψη, πήρε τις κόρες της και μια νύχτα κατηφορίζοντας τον Πάρνωνα από μονοπάτια, τράβηξαν για το χωριό της Λακωνίας Βρονταμά. Ένα χωριό χωρίς Γερμανούς, συμπτωματικά την ημέρα αυτή, αρκετά εύφορο του οποίου οι κάτοικοι ασχολούνταν με την γεωργία και κτηνοτροφία.

    Ξημέρωνε Κυριακή και μέχρι να χαράξει καλά καλά η μέρα, έφθασαν κατάκοπες στο χωριό. Κάπου δε σε μια γωνιά του προαυλίου της Εκκλησίας, έστρωσαν υπαίθρια τα φτωχά στρωσίδια τους και πλάγιασαν όλες μαζί, η μία δίπλα στην άλλη.

    Ο παπάς πρωί πρωί που όπως συνήθιζε την Κυριακή, πήγε στην Εκκλησία για να ετοιμάσει τα της Θείας Λειτουργίας, αντίκρισε εμβρόντητος το παράξενο θέαμα των τριών γυναικών και χωρίς να βγάλει μιλιά, μπήκε στην Εκκλησία. Έκανε το σταυρό του, ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και δεήθηκε στον Θεό, για τις τρείς αυτές ψυχές που βρέθηκαν στο δρόμο του. Οι ψαλμωδίες ξύπνησαν την κυρά Γιαννού και τις κόρες της, που όλες μαζί αφού έριξαν λίγο νερό στο πρόσωπό τους βιαστικά, από κείνο που είχε απομείνει σε ένα παγούρι, που έφερνα μαζί τους, μπήκαν στην Εκκλησία για να ακούσουν την Θεία Λειτουργία και να προσευχηθούν.

    Σαν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ο Ιερέας, πρίν να φύγει ο κόσμος, γνωστοποίησε το γεγονός που του συνέβη με τις άμοιρες αυτές γυναίκες. Ο κόσμος τότε, περικύκλωσε την κυρά Γιαννού μαζί με τον Ιερέα για να μάθουν ποιες είναι και τι ζητούσαν στο χωριό. Η κυρά Γιαννού με έκδηλο τον πόνο στο πρόσωπό της, ξετύλιξε όλο το δράμα της ζωής της, που κατασυγκίνησε τον κόσμο και έκλαιγαν όλοι μαζί με τον ιερέα. Μετά το πέρας της ομιλίας της, δεκάδες από τους πιστούς Χριστιανούς που την άκουσαν προσφέρθηκαν να φιλοξενήσουν τις τρείς αυτές ταλαίπωρες και βασανισμένες υπάρξεις στο σπίτι τους.

    Ο Ιερέας ήταν πολύ αφιερωμένος στο Θεό άνθρωπος, με πολυμελή οικογένεια, εύσπλαχνος και λυπησιάρης που μοιραζόταν όλα του τα τυχερά με τις φτωχές οικογένειες του χωριού, στις οποίες προστέθηκε και η κυρά Γιαννού με τις κόρες της. Όμως την κυρά Γιαννού διέκρινε μεγάλη φιλοτιμία και έφερε βαριά στην ψυχή της το γεγονός ότι ζούσε με την ελεημοσύνη των χωριανών και ζήτησε από τον ιερέα εργασία για την ίδια και τις κόρες της.

    Αν και η κατάσταση στο χωριό, λόγω της Γερμανικής κατοχής ήταν δύσκολη και επικίνδυνη για την κυρά Γιαννού και τις κόρες της, με τις ενέργειες του Ιερέα βρήκαν και οι τρείς γυναίκες εργασία. Η κυρά Γιαννού στα χωράφια του μεγαλοκτηματία κ. Θωμά Γετάρη και οι κόρες της ως υπηρέτριες σε ευκατάστατες οικογένειες. Η Λακωνία, ένας Νομός με λαό φιλόξενο, φιλήσυχο αλλά και κάθετα αντίθετο με την θεωρία του κόκκινου φασισμού - κομμουνισμού η οποία στο βουνό από ειδικά εκπαιδευμένα στελέχη του, πέρασε στην Εθνική Αντίσταση, γεγονός που της αφαίρεσε τον αγνό πατριωτικό χαρακτήρα της.

    Οι Γερμανοί που το εγνώριζαν αυτό, συμπεριφέρονταν στους Λάκωνες ήπια και με συμπάθεια. Σαν πιο δε σκληρότερη αντίδραση των Γερμανών προς τους Λάκωνες θεωρείται εκείνη του φοβερού μπλόκου στους Μωλαίους που εκτελέστηκαν δεκάδες αθώοι και ανύποπτοι πολίτες, επειδή σε επίθεση τους οι αντιστασιακοί φόνευσαν τον Γερμανό Διοικητή και αρκετούς Γερμανούς στρατιώτες. Σε καμιά δε άλλη επίθεση ή σαμποτάζ αντιστασιακών ανταρτών στην Λακωνία δεν αντέδρασαν τόσο σκληρά οι Γερμανοί αν και δέχτηκαν αρκετές, όπως της ανατίναξης της γέφυρας Απηδιάς, η μάχη της Σκάλας, η δολοφονία του δήθεν ταγματασφαλίτη κ. Κολοκούρη από το χωριό Βλαχιώτη, κάπου στον Πάρνωνα ενώ πήγαινε για δουλειές του με το αυτοκίνητό του στην Σπάρτη, κ.α.

    Τα 1944 ένα μήνα μετά την αναχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα πέθανε η γυναίκα του κυρ Θωμά, η κυρά Γιώτα. Ο κυρ Θωμάς νέος στην ηλικία γύρω στα σαράντα πέντε χωρίς παιδιά, γιατί η γυναίκα του είχε χρόνιο γυναικολογικό πρόβλημα και η ζωή του είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολη. Η κυρά Γιαννού, όχι μεγάλη και αυτή σε ηλικία, γύρω στα σαράντα, ηθικότατη με άμεμπτη διαγωγή και πολύ εργατική, κίνησε το ενδιαφέρον του κυρ Θωμά για να την κάνει γυναίκα του. Κάποια μέρα που την βρήκε μόνη στο χωράφι να εργάζεται άνοιξε την καρδιά του και της έκανε πρόταση γάμου.

    Η κυρά Γιαννού, χτυπημένη τόσο άσχημα από την ζωή, αλλά και για τον λόγο ότι ο κυρ Θωμάς ήταν αφενός ηθικός και αφετέρου δίκαιος άνθρωπος και την άμειβε κανονικά για την εργασία που πρόσφερνε, απάντησε καταφατικά. Αφού δε χρόνισε ο θάνατος της κυράς Γιώτας, ο κυρ Θωμάς παντρεύτηκε την κυρά Γιαννού και αμέσως υιοθέτησε και τις δύο κόρες της. Στην καρδιά του επιπλέον μπήκε γρήγορα η θεάρετη επιθυμία να φροντίσει για το μέλλον των κοριτσιών. Ένα μεσημέρι στο τραπέζι, όπως έτρωγαν, τις ρώτησε τι θα ήθελαν να κάνει γι΄ αυτές, για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Η Μαρία είπε: "Θέλω να σπουδάσω" και η Αλκυώνη: "Θέλω να κάνω οικογένεια".

    Αν και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας ήταν δύσκολη λόγω του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου, ο κυρ Θωμάς υποσχέθηκε να ικανοποιήσει την επιθυμία τους. Τον επόμενο χρόνο, έστειλε την Μαρία στο Γυμνάσιο της Σκάλας Λακωνίας και την εμπιστεύθηκε στην αδελφή του που ήταν εκεί παντρεμένη, την κυρά Ελένη.

    Στο σπίτι δε του κυρ Θωμά τακτικά μπαινόβγαινε ο ανιψιός του Θόδωρος, γιός της άλλης αδελφής του, της Πάτρας. Ένας νέος, ο οποίος ήταν δεν ήταν 20 χρονών. Η καθημερινή συναναστροφή με την Αλκυώνη, η ομορφιά της αλλά και η χριστιανική ζωή της, γέμισαν την καρδιά του Θόδωρου με αγάπη γι΄ αυτήν. Η Αλκυώνη αγαπούσε πολύ την Εκκλησία, ζούσε χριστιανική ζωή και απεχθανόταν παράνομους ερωτικούς δεσμούς. Έρωτάς της ήταν η μελέτη εκκλησιαστικών βιβλίων και ιδιαίτερα της Αγίας Γραφής. Είχε δε ζητήσει από τον Θεό να της δώσει Εκείνος τον άνδρα της ζωής της.

    Ο κυρ Θωμάς που δεν είδε με κακό μάτι την αγάπη του ανιψιού του Θόδωρου για την Αλκυώνη, την πλησίασε κάποια μέρα και προσπάθησε να τη προδιαθέσει ώστε να αρχίσει να σκέπτεται για άνδρα της ζωής της, τον Θόδωρο. Της αράδιαζε τις αρετές του και τα χαρίσματά του με την πίστη ότι αν θέλει ο Θεός θα ενώσει τους δύο αυτούς νέους. Επειδή όμως έβλεπε ο κυρ Θωμάς ότι ο καιρός περνούσε και δεν γινόταν τίποτα απεφάσισε να μιλήσει ευθέως στην Αλκυώνη για την αγάπη του Θόδωρα προς αυτήν.

    Η Αλκυώνη, με σεβασμό του απάντησε: "Θα προσευχηθώ στον Θεό και αν είναι θέλημά του, αν βάλει και στην δική μου την καρδιά αγάπη για τον Θόδωρο τότε θα το αποφασίσω". Ο Θόδωρος ήταν και αυτός άνθρωπος της Εκκλησίας και μάλιστα ψάλτης, απόφοιτος του εξατάξιου Γυμνασίου. Κρυφό όνειρό του ήταν να γίνει κάποτε Ιερέας και προσευχόταν καθημερινά για την υπόθεσή του με την Αλκυώνη. Η καθημερινή σχέση του με την Εκκλησία, τον βοήθησε ώστε να γνωρίσει σε όλη τους την λεπτομέρεια τα καθήκοντα του Ιερέως και τα της λειτουργίας στο Ναό. Ο Δεσπότης Λακωνίας που είχε λάβει γνώση των πνευματικών αρετών που διέκριναν τον Θόδωρο, δεν άργησε να αποφασίσει για να τον χειροτονήσει Ιερέα! Όμως για να γίνει αυτό έπρεπε προηγουμένως να παντρευτεί. Ο κυρ Θωμάς τότε, ανέλαβε να απευθυνθεί και πάλι προς την Αλκυώνη, στην οποία ανέπτυξε με κάθε λεπτομέρεια όσα έμελλαν να γίνουν με τον Θόδωρο.

    Η Αλκυώνη, η οποία τα είχε μάθει όλα από τους συγγενείς του κυρ Θωμά και είχε πάρει τις αποφάσεις της, απάντησε καταφατικά, οπότε ο κυρ Θωμάς γεμάτος χαρά φρόντισε να επισπεύσει το γάμο. Έτσι κάποιο Σάββατο απόγευμα, έγινε ένας πολύ ευλογημένος χριστιανικός γάμος που ένωσαν τη ζωή τους οι δύο νέοι, στον οποίο παραβρέθηκε όλο το χωριό. Πολύ δε γρήγορα χειροτονήθηκε Ιερέας και ορίστηκε να ασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα στα γειτονικά χωριά Γεράκι - Απηδιά - Άγιος Δημήτριος.

    Η Μαρία στο μεταξύ, τον χρόνο αυτό απεφοίτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο της Σκάλας όπου είχε σταλεί και επέστρεψε στον Βρονταμά κοντά στους γονείς της γεμάτη όνειρα για τη ζωή της. Στην καρδιά της χόρευε το ενδιαφέρον, να σπουδάσει γιατρός.

    Ο κυρ Θωμάς χάρηκε πολύ για την επιλογή αυτή της Μαρίας και τον ίδιο κιόλας χρόνο, χωρίς καν να υπολογίσει τα έξοδα, την έστειλε στην Αθήνα για να δώσει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Η Μαρία ήταν άριστη μαθήτρια και μπήκε πρώτη στην Σχολή.

    Μετά από πέντε χρόνια γύρισε τέλεια γιατρός παθολόγος - καρδιολόγος στον Βρονταμά, γεμάτη ικανοποίηση αλλά και ευγνωμοσύνη προς τον κυρ Θωμά, που την σπούδασε και ανέβηκε τόσο ψηλά κοινωνικά και επαγγελματικά. Σε ένα δε ταξίδι της στους Μωλάους Λακωνίας, γνώρισε εκεί τον ιατρό γυναικολόγο Ιωάννη Ρουμπάνη, τον οποίον σύντομα παντρεύτηκε με τις ευχές του κυρ Θωμά και της μητέρας της.

    Ο κυρ Θωμάς ικανοποιημένος αφενός αλλά και υπερήφανος αφετέρου για την Μαρία έκανε ακόμα μια θυσία γι΄ αυτήν. Της άνοιξε στους Μωλαούς, ένα σύγχρονο για την εποχή εκείνη ιατρείο που της έδωσε μια λαμπρή καριέρα αλλά και στο οποίο εύρισκαν πολύ φτωχοί δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Ένα μεγάλο δράμα αυτό των τριών γυναικών, που είχε ένα τόσο αίσιο τέλος και επαληθεύτηκε έτσι για μια ακόμη φορά ο λόγος του Θεού που λέει: "Σύ Κύριε είσαι ο πατήρ των ορφανών και ο κριτής των χειρών" Ψαλμός ξη' 5

    ΑΡΘΡΑ:

    Από την πλούσια αρθρογραφία του κ. Ηλία Χρυσοχού στην τοπική εφημερίδα της Σαλαμίνας "Η Φωνή της Σαλαμίνας" "Η Φωνή της Σαλαμίνας" - Ιανουάριος 2006.

    ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ

    Λέξη σύνθετη, αποτελούμενη από το επίρρημα "ευ" που θα πεί καλός και το ουσιαστικό "συνείδηση". Έτσι η κυρία έννοια της λέξης αυτής είναι καλή συνείδηση. Αναλυτικότερα δε, ακεραιότητα χαρακτήρα, εντιμότητα, αφοσίωση στο καθήκον. Βαρύνουσας σημασίας, ο όρος ευσυνειδησία, που συνεπάγεται την καλή φήμη, χο καλό όνομα, την έντιμη συμπεριφορά του ατόμου. Για την ευσυνειδησία και τις συνώνυμες αυτής έννοιες έχουν γραφεί κατά καιρούς πολλά και είναι το πάγιον αίτημα της κοινωνίας για να υπάρξει σ' αυτήν ευρυθμία μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων, με απρόσκοπτη τη λειτουργία της νομιμότητας.

    Ο Σαίξπηρ (μεγάλος δραματικός Άγγλος του 1620 μ.Χ.) έδινε ιδιαίτερη σημασία στην ευσυνειδησία και έγραψε: "Καλόν όνομα εις τον άνδρα ή την γυναίκα είναι το κόσμημα της ψυχής". Ο δε Ιουβενάλης (Λατίνος ποιητής 120μΧ): "Είναι μεγίστη ατιμία, να προτιμάς την ζωή σου, από την τιμή σου και χάριν της ζωής (μέσα στην ατιμία) να χάσεις κάθε σκοπό του ζήν".

    Δυστυχώς, στους καιρούς που ζούμε η πολιτική αυτή αξία, η ευσυνειδησία έχει γίνει άγνωστη λέξη. Παντού παρατηρείται το αντίθετο αυτής, ήτοι η ασυνειδησία. Έλλειψη δηλαδή αφοσίωσης με εντιμότητα στο καθήκον. Ασυνειδησία σε ορισμένους των ανθρώπων της Θέμιδος (δικαστικούς, νομικούς), της Νομοθετικής Εξουσίας (βουλευτές, Υπουργούς), της εκτελεστικής Εξουσίας (Αστυνομικούς, Λιμενικούς). Στον ιατρικό, Δημοσιοϋπαλληλικό, Βιομηχανικών, Βιοτεχνικόν, Εμπορικό, Τομέα, κλπ.

    Είναι αδιανόητο, δικαστές ή νομικοί να καταπατούν τον όρκο τους και να χαρίζονται χρηματιζόμενοι σε άτομα τα οποία παραβαίνουν τους νόμους της πολιτείας. ΙΜα υποπίπτουν σ' αυτό που λέγει ο Ιουβενάλης: "... να προτιμούν την ζωή τους από την τιμήν τους", Δηλαδή την υλικώς καλύτερη ζωή, πωλούντες την τιμήν τους, τον όρκο τους. Ο Σωκράτης λέγει: "Ου το ζήν περί πλείστον πονητέον αλλά το ευ ζήν". Δεν είναι δηλαδή ανώτερον και καλύτερον το να ζει κανείς πλουσιοπάροχα ατίμως, αλλά εντίμως. Το "ευ ζήν" είναι να ζεί κανείς εντίμως, αφοσιωμένος αδιάφθορα στο καθήκον. Δεν νοείται ο γιατρός να "τσεπώνει το φακελάκι" ή ο εκτελωνιστής "το γρηγορόσημο".

    Ομοίως δεν είναι δίκαιον να νομοθετούνται από την Πολιτεία, φορολογικά συστήματα, που βολεύουν τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες, για να υπερπλουτίζουν, με το πρόσχημα της προσέλκυσης επενδυτών στην χώρα, κάτι που δεν φαίνεται να γίνεται με αποτέλεσμα να ανοίγονται τρύπες στην Οικονομία και να καλούνται να τις κλείσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι.

    Φοβερά δε εγκληματική και η ενέργεια του περάσματος στο εμπόριο ακαταλλήλων προς βρώση προϊόντων υπό εμπόρων. Στις 20 Δεκεμβρίου 2005 πέρασε στην δημοσιότητα ότι ο ΕΦΕΤ προχώρησε στην κατάσχεση 5,3 τόνων ακατάλληλων τροφίμων (τυροκομικών, γαλακτοκομικών, τοματοπολτού, αλλαντικών κλπ). Ωσαύτως και η δήλωση του Νομάρχη Πειραιά κ. Γιάννη Μίχα (22-12-05) ότι σε δειγματοληπτικό έλεγχο που έκανε η Νομαρχία από 350 επιχειρήσεις μόνο 25 βρέθηκαν απόλυτα καθαρές. Δυστυχώς το διατροφικό σκάνδαλο είναι μέγα και ανομολόγητο! Περιττώματα ποντικών, ούρα, αράχνες, ψείρα, κατσαρίδες σε άλευρα, ξηρούς καρπούς, σε μελομακάρονα κλπ. Στην Βαρβάκειο Αγορά απεκαλύφθη υπό ελεγκτών της Νομαρχίας, η ίδια κατάσταση. Σάπια κρέατα και οξειδωμένα τσιγκέλια, κρεατομηχανές, βρώμικες καταπακτές.

    Περιπτώσεις ασυνειδησίας, καθημερινό φαινόμενο, πανελλαδικά γεγονός που 'χει αναστατώσει το καταναλωτικό κοινό. Λυπηρά, διότι κυρίαρχο στοιχείο σε όλες τις αγορές της χώρας είναι η απάτη, όσο και αν αυτό φαίνεται σκληρό. Σε σούπερ μάρκετ, ζαχαροπλαστεία, αρτοποιία, κρεοπωλεία, κλπ. Απάτη στην προέλευση των αγαθών, στην κατασκευή, στην καθαρότητα κλπ.

    Ο Σμάϊλς (Άγγλος συγγραφέας 1904 μ.Χ.) λέγει: "Το καθήκον είναι χρέος, το οποίον πας άνθρωπος οφείλει να εξοφλήσει". Όμως ελάχιστοι των ανθρώπων το αντιλαμβάνονται και ως εκ τούτου στην κοινωνία: "ο ένας ρίχνει τον άλλον" σύμφωνα με τον δημοφιλή ηθοποιό Χάρη Κλήν. Πού όμως οδηγείται έτσι η κοινωνία; Στον εύκολο πλουτισμό ορισμένων, στην πρόκληση ασθενειών, στην διαφθορά και την εξαθλίωση. Για να παταχθεί δε, η ασυνειδησία με ό,τι αυτή συνεπάγεται, απαιτείται η θέσπιση αυστηρών νόμων και απαρέγκλιτη τήρηση αυτών υπό των πολιτών. Οι παραβάτες δε, να τιμωρούνται παραδειγματικά. Το γνωμικό του Πλάτωνα είναι σαφέστατο: "Χρητίθεσθαι νόμοις και ζην κατά νόμοις άλλως εοίκαμεν αγριοτάτοις θηρίοις". Δηλαδή, πρέπει να τίθενται νόμοι, αλλά να ζούμε σύμφωνα με αυτούς διότι διαφορετικά, θα μοιάσουμε με άγρια θηρία.

    Ένας πολύ σοφός καθηγητής μου στο Γυμνάσιο, τακτικά επαναλάμβανε τα εξής: "Εδώ δεν ήλθατε να μάθετε τον παρακείμενο και υπερσυντέλικο των ρημάτων μόνο, αλλά να μάθετε παράλληλα να πειθαρχείτε και να διαμορφώσετε μέσα σας ηθική υπόσταση", ο Απόστολος Παύλος δε, που φλεγόταν από τον πόθο να δει να αλλάζει ο κόσμος, ρίχνει ιδιαίτερο βάρος στην ευσυνειδησία και λέγει: "Είς τούτο δε εγώ σπουδάζω, είς το να έχω άπταιστον συνείδηση προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους...". Πράξεις κδ' 16.

    "Η Φωνή της Σαλαμίνας" - Ιανουάριος 2006.

    ΟΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ

    Αυτοί οι ολίγοι με το μεγάλο ψυχικό σθένος άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν την μάχη με την εξάρτηση και νικούν. Αυτοί που ξεπερνούν μετά από ένα τιτάνιο αγώνα το πρόβλημα της τρομερής αυτής δύναμης, η οποία κρατά υπηκόους στα κελεύσματα της χιλιάδες ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους. Οι απελευθερωμένοι από το κράτος του θανάτου, που ευτυχώς σήμερα, ολονέν και πληθαίνουν στη χώρα μας, χάριν στα 12 Κέντρα Επανένταξης (8 στο ΚΕΘΕΑ. 1 στον ΟΚΑΝΑ, 1 στο Ψυχ/κό Νοσοκομείο θεσσαλονίκης και 1 στο "18 άνω").

    Ενώ κάθε μέρα συμβαίνει και κάποιος ή κάποιοι θάνατοι από την τρομερή μάστιγα της εξάρτησης των ναρκωτικών ουσιών, παράλληλα εκατοντάδες, ελευθερώνονται απ' αυτήν μετά από μια μακρά χρονικά παρακολούθηση προγραμμάτων και ένταξης των σε ομάδες στα εν λόγω Κέντρα.

    Όμως, οι αποθεραπευόμενοι οι οποίοι επιστρέφουν στην κοινωνία, με την επιθυμία να επανενταχθούν σ' αυτήν, με την δίψα για μια καινούρια αρχή ζωής για δουλειά και προκοπή, δυστυχώς αντιμετωπίζονται απρεπώς και αδιάφορα. Από μεν τους εργοδότες με απάθεια ως άρρωστοι, καίτοι ο ΟΑΕΔ διαθέτει ένα πρόγραμμα επιδότησης αυτών, απασχόλησης απεξαρτημένων ατόμων, από δε την Πολιτεία, ήτοι τις Δημόσιες Υπηρεσίες, ως ακατάλληλοι, για κάλυψη Δημόσιας θέσης και ιδιαίτερα οι καταδικασμένοι, ήχοι οι προερχόμενοι από έκτιση φυλακής για κατοχή και χρήση ναρκωτικών ουσιών, με λερωμένο ποινικό μητρώο.

    Στην προηγούμενη Κυβέρνηση, δια στόματος του Πρωθυπουργού κ. Σημίτη, είχε ειπωθεί, ότι οι χρήστες, δεν θα πρέπει να δικάζονται, ούτε να λερώνεται το ποινικό τους μητρώο. Δυστυχώς όμως αυτό δεν έγινε. Έμεινε μόνο στα λόγια. Η παρούσα δε Κυβέρνηση δεν δείχνει το προσήκον ενδιαφέρον, για να δοθεί συνέχεια στο φλέγον αυτό θέμα και να ρυθμιστεί νομοθετικά.

    Προ μηνός επισκέφθηκα το θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων στον Σκαραμαγκά και γνωρίστηκα με έναν Βοηθό Νοσοκόμο, κατηγορίας ΥΕ, γύρω στα σαράντα, ο οποίος μου ανέφερε σχετικά με το θέμα τα εξής: "Υπάλληλος ων στο θεραπευτήριο μόνιμος, πριν 8 περίπου χρόνια, κατεδικάσθην για κατοχή και χρήση κάνναβης σε 2,5 χρόνια φυλακή με αναστολή την οποία και εξέτισα. Στη συνέχεια, παρακολούθησα όλα τα προγράμματα απεξάρτησης στο Κέντρο "13 άνω", όπου αποθεραπεύτηκα και επέστρεψα στην εργασία μου κατόπιν αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου της Υπηρεσίας μου, στο οποίον συμμετείχε και Δικαστικός. Πέρσι μετ' άλλων συναδέλφων ομοιοβάθμων μου, απεστάλην σε Σχολή για την απόκτηση Διπλώματος Άσκησης του Επαγγέλματος Νοσοκόμου. Από την Σχολή βγήκα με μεγάλο βαθμό- Όμως, ενώ από την Νομαρχία Αθηνών, εστάλη σε όλους τους αποφοιτήσαντες το δίπλωμα σε μένα δεν εστάλη, με το αιτιολογικό ότι είχα λερωμένο ποινικό μητρώο λόγω της καταδίκης μου για κατοχή και χρήση κάνναβης".

    Όπως δε πληροφορήθηκα από νοσηλευόμενους του Θεραπευτηρίου, ο εν λόγω Βοηθός Νοσοκόμος, είναι ένας από τους αποδοτικότερους στην ειδικότητα του. η οποία έχει σχέση με καθαρισμούς και μπανιαρίσματα ανίκανων ασθενών άκρως επικίνδυνος και δύσκολος.

    Εδώ, γεννάται το σοβαρό ερώτημα γιατί να κόψουν το μέλλον αυτού του ανθρώπου; Είχε δίκιο ο Απ. Παύλος όταν έγραψε: "Το γράμμα θανατώνει, το δε Πνεύμα ζωοποιεί", παρόμοιες δε περιπτώσεις χρηστών, έχει δώσει ο Τύπος και η Τηλεόραση κατ' επανάληψη, γεγονός που αφήνει και το άλλο ερώτημα: Είναι σωστό να καταδικάζονται τοξικομανείς: Υπάρξεις δυστυχισμένες που δεν διαφέρουν καθόλου από τους παράφρονες, ιδιαίτερα όταν δεν βρίσκουν την δόση τους και αντιμετωπίζουν τα αβάσταχτα στερητικά τους;

    Κατά την φτωχή μου γνώμη οι Απεξαρτημένοι, είναι οι μόνοι άνθρωποι, οι οποίοι παλεύουν με το θάνατο και νικούν. Έτσι αξίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης, ανθρώπινης και αξιοπρεπούς. Η αφαίρεση δικαιωμάτων από τους ανθρώπους αυτούς, αποτελεί την τροχοπέδη στην επανένταξη τους στην κοινωνία, με προοπτικές προόδου και καλυτέρευσης της ζωής τους. Ας σταματήσει λοιπόν η δίωξη των ανθρώπων αυτών και ας λυθεί πλέον Νομοθετικά το πρόβλημα σύλληψης, προφυλάκισης και καταδίκης αυτών.

    Η πείρα απέδειξε ότι οι εγκλειόμενοι στις φυλακές χρήστες, γίνονται χειρότεροι από πριν και αρκετοί κάθε τόσο πεθαίνουν. Σκέφτηκε ποτέ η Πολιτεία ποιος φταίει για τον εργαζόμενο, το σχολειόπαιδο κλπ που πέφτουν στα ναρκωτικά; Πολλοί λένε πως ευθύνονται οι έμποροι, οι οποίοι δυστυχώς πολλάκις εξέρχονται των φυλακών προώρως ή δραπετεύουν με την βοήθεια αοράτων δυνάμεων, γεγονός που δεν συμβαίνει με τον χρήστη. Οι υπόλοιποι στην κοινωνία έχουν την γνώμη ότι φταίει η Πολιτεία η οποία έχει οικονομικά δήθεν οφέλη από την εισαγωγή των ναρκωτικών στην χώρα. Το υπεύθυνο Κράτος πρέπει κάποτε να αναλογιστεί, ότι ο πληθυσμός στην χώρα, συνεχώς φθίνει και ένα μεγάλο τμήμα, ιδιαίτερα νέων, αδρανοποιείται συνεπεία της πτώσης των στα ναρκωτικά.

    Δεν θα ήταν ωφελιμότερο οι χρήστες αντί να εγκλείονται βιαίως στις φυλακές, να υποχρεώνονται από την πολιτεία να εισέρχονται σε Κέντρα Αποτοξίνωσης - Επανένταξης, αμέσως όταν συλλαμβάνονται; Η αναμονή στην λίστα εισαγωγής πρέπει να καταργηθεί, διότι οι περισσότεροι μέχρι να έρθει η σειρά τους πετούν πρός τον Πλάστη. Έπειτα, η άποψη ότι ο χρήστης πρέπει να θέλει, δεν έχει δόση καμιάς απόδοσης, διότι ο χρήστης είναι ένα άβουλο όν που δεν διαθέτει καν θέληση, θέληση θα εμφυσήσει μέσα του ο ψυχολόγος στο Κέντρο. Εκεί θα διανοιχθεί το μυαλό του να δει σε ποια κατάσταση βρίσκεται και θα αναζητήσει την λύτρωση. Επιπλέον έξω του Κέντρου, ελλοχεύουν τόσοι και τόσοι κίνδυνοι που οι καραδοκούντες έμποροι, ασκούν επάνω στο χρήστη τη δική τους σατανική επιρροή.

    Εν κατακλείδι, σημειώνω ότι οι χρήστες είναι πολλές εκατοντάδες και τα υπάρχοντα Κέντρα Αποτοξίνωσης - Επανένταξης δεν επαρκούν. Η Κυβέρνηση, υποχρεούται να δεί κατάματα και σύντομα το φλέγον αυτό θέμα, πρίν είναι αργά. Η υπογεννητικότητα, οι θάνατοι από τα τροχαία και τις διάφορες ανίατες αρρώστιες, μεγάλωσαν σημαντικά το δημογραφικό πρόβλημα, ώστε οι θάνατοι να υπερτερούν των γεννήσεων. Ας αρχίσει να κινείται για την σωτηρία της χώρας αρχίζουσα από την πληθώρα των ναρκωμανών. Ίδωμεν!




    ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΚΑΙ ΡΕΘΥΜΝΟΥ 26
    ΚΑΤΩ ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ ΣΟΥΡΑΒΛΙΑ
    ΣΑΛΑΜΙΝΑ 18900


    Ηλίας Χρυσοχός
    Αναζητήσεις





    Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αρκαδίας
    Επιμελητήριο Αρκαδίας
    Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής
    Δήμος Γόρτυνος
    Δάρα
    Levidi
    ΤΟ ΚΑΛΛΙΑΝΙΟΝ
    το Χωριό Σέρβου
    Θεοξένια
    Κοσμά Κυνουρίας

    Ανθολογίες

    Ελληνικά Κείμενα - Περιεχόμενα

    Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού του Κ. Θ. Δημαρά και Γ.Π. Σαββίδη

    συγχρονη ελληνικη ποιηση του Χρήστου Δημάκη

    ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ

    Ανθολογία - Ποίηση - Θράκης.

    Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης του Σταύρου Αμπελά

    The LAND of GODS: Ανθολογία 'Ελληνες Ποιητές στο Διαδίκτυο

    ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ : Κεντρική Σελίδα Αφιερωμάτων

    Meta-theses: An Electronic Magazine in Greek

    The LAND of GODS: Ποιητική Ανθολογία : ποιήματα: τα αγαπημένα ...

    ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ του Αρχιμήδη Αναγνώστου

    Οι Ποιητές της Κύπρου

    Ανθολογία Η γωνιά των Ποιητών και Συγγραφέων

    Ελληνική λογοτεχνία οι Γραμμές

    Ανθολογία Φραγκφούρτης 2001 ...

    Ανθολογία από την ποίηση του Κωστή Παλαμά

    The LAND of GODS: Λογοτεχνία της ΕΕΛΣΠΗ 'Ελληνες Συγγραφείς των Πέντε Ηπείρων γράφουν και δημιουργούν

    ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ... Ανθολογία ποιημάτων. Θέλω να το διαβάσω...

    Ποίηση, διηγήματα. Ανθολογία Ρένου Αποστολίδη

    Ανθολογία τα ΚΕΙΜΕΝΑ του Νίκου Σαραντάκου

    The LAND of GODS: Σελίδες απ' την Ελληνική Λογοτεχνία στο Διαδίκτυο

    Πολιτικό καφενείο "Ο Μεγάλος Ανατολικός"

    Λέξημα.gr - Λογοτεχνικό Περιοδικό & Πύλη::

    ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

    'Aτυπη Λέσχη Νέων Λογοτεχνών


    Τα πρόσωπα.." της kathimerini.gr.
  • Αλ Γκορ

  • Εντιθ Πιαφ

  • Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

  • Σίνζο 'Aμπε

  • Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν

  • Τζέρι Γιάνγκ

  • Πολ Γούλφοβιτς

  • Τζέρι Φάλγουελ

  • Νικολά Σαρκοζί

  • Στίβεν Χόκινγκ

  • Ρούπερτ Μέρντοχ

  • Μπόρις Γιέλτσιν

  • Τσο Σέουνγκ-Χούι

  • Νάνσι Πελόζι

  • Νίκος Εγγονόπουλος

  • Κων/νος Καραμανλής

  • Κεμάλ Ατατούρκ

  • Ιωσήφ Στάλιν

  • Μάρτιν Σκορτσέζε

  • Χίλαρι Κλίντον

  • Ιντί Αμίν

  • Νίκος Κούρκουλος

  • Μίλτον Φρίντμαν

  • Ορχάν Παμούκ

  • Οδυσσέας Ελύτης

  • Αμεντέο Μοντιλιάνι

  • Ζινεντίν Ζιντάν

  • Ρέμπραντ

  • Βλάντιμιρ Πούτιν

  • Κιμ Γιονγκ Ιλ

  • Kαραβάτζιο

  • Νόαμ Τσόμσκι

  • Λεονάρντο Ντα Βίντσι

  • Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ

  • Αλέξης Δαμιανός

  • Σίγκμουντ Φρόιντ

  • Bernardo Provenzano

  • Σάμιουελ Μπέκετ

  • Απόστολος Βαβύλης

  • Γεωργίος I. Ράλλης

  • E. X. Γονατάς

  • Κων/να Μπουρμπούλια

  • Mehmet Ali Agca

  • 'Aλμπερτ Αϊνστάιν


  • τα Ιστορικά ανέκδοτα
    του Κολοκοτρώνη

    Ο θρυλικός «Γέρος του Μωριά» γεννήθηκε στην Παλαιά Μεσσηνία. Να πως τον περιγράφει ο Βλαχογιάννης: 'Οψη «αδύνατη και μαυρειδερή' μάτια βαθουλά, ματιά σκληρή και δυνατή' μεγάλο μουστάκι μαύρο, γερακωτή μεγάλη μύτη' μαλλιά μακρυά κυματιστά. Μικρό κόκινο φέσι στραβοφορεμένο. Τέλος, πρόσωπο που χτυπάει και ξαφνίζει, και που του κάκου θα γύρευε κανείς να βρη σ' έναν Ευρωπαίο το ταίρι του».

    Οι Αρβανίτες έτρεμαν κυριολεκτικά το Κολοκοτρωναίκο σπαθί. Γι' αυτό κι' ο φοβερώτερος όρκος τους ήταν: -Να μη γλυτώσω απ' το σπαθί του Κολοκοτρώνη!.

    -Πόσο μεγάλη είναι η χώρα που γεννήθηκες; τον ρώτησε κάποιος 'Αγγλος περιηγητής. -'Εχει διακόσιους φούρνους! είπε γελώντας ο Κολοκοτρώνης. (Κάθε σπίτι στα χωριά έχει και δικό του φούρνο).

    Μια γυναίκα του ζήτησε κάποια χάρη: -Αφέντη μου, τού'λεγε, κάνε μου αυτό το καλό, και σκλάβα σου να γένω! -Τί λες, μωρή ζουρλή; Εμείς για τη λευτεριά πολεμούμε κι' εσύ θέλεις να γίνης σκλάβα μου;

    Του είπαν κάποτε: -Κολοκοτρώνη, η πατρίδα θα σε ανταμείψη. -Το ξέρω, απάντησε' εμένα θα πρωτοεξορίση.

    Κάποτε φιλοξένησε εν γνώσει του το φωνιά του αδερφού του, ο οποίος νόμιζε ότι δεν τον ξέρει ο «Γέρος». -Παιδί μου! λέει η μάνα του, δίνεις να φάει ψωμί ο φονιάς του παιδιού μου; -Σώπα μάννα' είπε ο στρατηγός. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο του σκοτωμένου.

    Από τη στιγμή, που ο Κολοκοτρώνης ανακατεύτηκε στην πολιτική, έχασε τα νερά του. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβε το σφάλμα του και ξαναγύρισε στ' άρματα.
    Διηγόταν μάλιστα και το ακόλουθο μύθο, για να δείξη πως την έπαθε, όταν πήγε να γίνη πολιτικός: 'Ενας λύκος άρπαξε ένα αρνί από το μαντρί και πήγε παραπέρα να το φάει. -Κυρ λύκο, θα με φας, το ξέρω, είπε το αρνί. Γι' αυτό όμως το καλό, κάνε μου και μένα αυτή τη χάρη: τραγούδα μου λιγάκι, γιατί έχεις πολύ γλυκιά φωνή και μένα μου αρέσουν τα τραγούδια.
    'Αφησε ο λύκος το αρνί κι άρχισε να ουρλιάζη. Τον άκουσαν τότε τα σκυλιά και τον πήραν στο κυνηγητό. Είδε κι έπαθε, ώσπου να γλυτώσει. Τότε στάθηκε ψηλά στη ράχη κι αγναντεύοντας το μαντρί είπε: -Τί ήθελα εγώ να κάμω τον τραγουδιστή; Καλά να πάθω!.
    'Ελεγε κι αυτόν το μύθο: Η κουκουβάγια είχε βρωμίσει πολύ τη φωλιά της κι αποφάσισε να κατοικήση αλλού. Της λέει τότε ο κούκος: -Του κάκου βασανίζεσαι, όσο παίρνεις μαζί σου και τον πισινό σου.

    Οι μεγάλοι καπεταναίοι της Επαναστάσεως είχαν διάφορα παρατσούκλια μεταξύ τους.
    Τον Οδυσσέα Ανδρούτσο τον έλεγαν Γερο-Χουλιάρα για τις πονηριές και τα τερτίπια του' Γέροντα έλεγαν τον Γκούρα για την φρονιμάδα του' Γύφτο έλεγαν τον Κολοκοτρώνη για το χρώμα του' Γύφτο έλεγαν και τον Καραϊσκάκη.

    Καταδιωκόμενος ο Κολοκοτρώνης από τα κυβερνιτικά στρατεύματα στον εμφύλιο πόλεμο του 1825, στάθηκε κάτω από μια καρυδιά να ξεκουραστή. Και μονολογούσε λυπημένος: -Τί έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολάνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια...
    * (Γνωστή και η λαϊκή παροιμία: «Το δέντρο πώχει τον καρπό όλο πετροβολιέται».

    Ο Κολοκοτρώνης σχολίασε τη δολοφωνία του Καποδίστρια με τον ακόλουθο μύθο: Κάποτε, λέει, τα γαϊδούρια πήραν την απόφαση να σκοτώσουν το σαμαρά, για ν' απαλλαγούν απ' τα σαμάρια κι απ' το φορτίο, που τους έβαζαν οι άνθρωποι. 'Ετσι κι έγινε.
    Αμέσως όμως κατόπιν πήραν την πρωτοβουλία τα καλφάδια (οι μαθητευόμενοι) του σαμαρά, μα δεν ήξεραν να κάμουν καλή τη δουλειά, γιατί έχασαν το μαστορά τους.
    'Ετσι τα κακοφτιαγμένα σαμάρια άρχισαν να χτυπάνε και να πλυγώνουν τα δυστυχισμένα γαϊδούρια, που δεν άργισαν να καταλάβουν ότι με την ανόητη πράξη τους έπεσαν από το κακό στο χειρότερο...

    Στον 'Οθωνα, ο οποίος τον ρώτησε τι γνώμη είχε για το νέο πανεπιστήμιο, που άρχισε να χτίζεται, απάντησε:
    -Να σας πω, μεγαλειότατε' μου φαίνεται ότι τούτο εδώ -κι έδειξε το Πανεπιστήμιο- δεν έπρεπε να κτισθή κοντά σε κείνο -κι έδειξε το Παλάτι' διότι φοβούμαι ότι τούτο θα φάει εκείνο..

    'Ελεγε «Οι 'Ελληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν θεόν φρόνιμον».

    Μετά την καταδίκη του τον πληροφόρησαν ότι ο βασιλιάς του χαρίζει τη ζωή και τον αφήνει μόνο... 20 χρόνια φυλακή. -Θα γελάσω το βασιλιά! Δεν θα ζήσω τόσους! Αποκρίθηκε.




      
    σήμερα: