Αλήθεια, πώς τη μάθατε άνθρωποι την Ιστορία ;
Ακούγοντας, κοιτάζοντας ή μέσα από βιβλία ;
Κάθε πρωί πώς ξεκινά η μέρα σας η νέα ;
Σχολιάζοντας και κρίνοντας όλη τη "παρέα" ;

Για δέστε μέσ' στο σώμα σας και μέσα στη ψυχή σας,
θα δείτε πως θα βρίζουνε ακόμα και οι οπαδοί σας.
Αυτογνωσία νά 'χατε και λίγη ηθική,
στα σίγουρα θα βλέπατε τα λάθη στη ζωή.

Αυτά που κάνουμε όλοι μας και δεν τα μολογάμε
και τ' όνομα που έχουμε ποτέ μας δεν τιμάμε.
Γι αυτό επιτέλους ψάξτε την, καλά τη κεφαλή σας,
μη βρείτε λίγο απ' το μυαλό κάτω απ' το μαλλί σας.

Μυαλό, καρδιά, μα και ψυχή, τρισδιάστατο το σώμα,
μα μόλις πάει ν' ανυψωθεί, πέφτει σε μέγα κώμα.
Σε βλάβη ανήκεστον βαριά περιέπεσεν η πόλη,
αργοπεθαίνει άναυδη η ανθρωπότης όλη.

ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Τον άνθρωπο κι αν συμπονάς, εκείνος δεν σε θέλει
έχει η ψυχή του κώνειο και η λαλιά του μέλι.
'Aβυσσο, τον φωνάζουνε τον ψυχικό του κόσμο,
μία σκορπά χαμόγελα και μιά σκορπά τον τρόμο.

Χιλιάδες χρόνους έζησε σα ζώο στις σπηλιές,
ανάμεσα σε τέρατα, πολέμους και φωτιές.
Το στόμα του σαν έμαθε, τις λέξεις να λαλεί,
μέσ' στο μυαλό του δόξασε..., χρήμα..., πολιτική.

Τα κάλπικα τα όνειρα που πούλαγε στους άλλους,
εγέννησαν τους ήρωες, μικρούς μα και μεγάλους.
Παράλογο το θέατρο που παίζει νύχτα - μέρα,
εθέριεψε τους "άρρωστους", χάρις στη ταμπακιέρα.

Με σύνορα τον χώρισε και τον πλανήτη Γή
και νόμους και ψηφίσματα, έβγαλε στη βουλή.
Τό 'να παιδί, "καλό" παιδί και τ' άλλο βράσε ρύζι,
και οι πολλοί πιά ψάχνουνε, για νέο μετερίζι.

Το βιός μπορεί να πήρανε, μα τη ψυχή σου όχι,
κάνε τον πόνο μουσική και τον καημό σου λόγχη.
Τον άνθρωπο σαν θα τον δείς, μπροστά σου με κανόν
ι, κάν' τη καρδιά σου μέγγενη και το μυαλό σου ακόνι.

ΣΤΟΝ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ

Της ξενιτιάς οι ανηφοριές,...μικρές,...στενές
και συ τα βήματα βαριά με θύμησες παλιές.
Ανάσα την ανάσα σου τραβάς την ανηφόρα
και στο μυαλό σου τριγυρνούν, πατρίδα, δέντρα οπωροφόρα.

Πού να σταθείς, πώς να σταθείς, ανάστημα να ορθώσεις,
μα ήθελες τα όνειρα στη πλάτη να φορτώσεις.
Και με τη πίστη σου βαθιά, μέσ' στη ψυχή σου ριζωμένη,
έσυρες τα βήματα μπροστά, επιταγή στην ειμαρμένη.

Σαν έφτασες εκεί στα ξένα, σε νέο αραξοβόλι,
είδες τον χάροντα εμπρός, σε ζώσανε πολλοί διαβόλοι.
Δέ μοιάζανε οι άνθρωποι σαν άνθρωποι, μοιάζανε με τέρατα
και σύ εκεί στο πουθενά, στου κόσμου μας τα πέρατα.

Τότε θυμήθηκες γιατί, ταξίδεψες, παιδεύτηκες και έφτασες εκεί
και το μυαλό σου δούλεψες, γιατί 'χες μέσα σου ζωή.
Το ανάθεμα που έδωσες, πίσω το πήρες πάλι,
τη κόλαση φαντάστηκες σαν όμορφο ακρογιάλι.

Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η...ΜΕΡΑ

Η νύχτα είναι κάλεσμα στον κόσμο του ονείρου,
μα η μέρα είναι η πρόσκληση στον κόσμο του απείρου.

Η νύχτα έχει όρια στον κόσμο τον δικό της
και η μέρα έχει σύνορα, ψηλά, τον ουρανό της.

Η μέρα, νύχτα έγινε και η νύχτα πάλι μέρα,
μα πάντα ανασαίνουμε τον ίδιο τον αέρα.

Η νύχτα θέλει έρωτα και η μέρα εργασία,
μα πάντα θέλουμε χαρά, να νοιώθουμε ευτυχία!

Καληνύχτα....! Καλημέρα....!

ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ

Πώς να ξεχάσω τη ζωή μου,
το διάβα μου σ' αυτή τη γη,
πόνος, χαρά, μέσ' στη ψυχή μου
με ανεξίτηλη γραφή.

Πώς να ξεχάσω όσο ζώ
το έργο της ζωής μου,
μοίρα κακή, μοίρα καλή,
στα βάθη της στιγμής μου.

Θυμάμαι όλα τα βήματα
πού 'κανα σαν παιδί,
θυμάμαι τα σκιρτήματα
το πρώτο μου φιλί.

Και τα σχολειά που πήγαινα
και τους συμμαθητές,
δασκάλους αξιόλογους
μα και καθηγητές.

Μα πάντα μές στη μνήμη μου
μία μορφή μεγάλη,
για τη μανούλα μου μιλώ
με τη ζεστή αγκάλη.

Και τον Χριστό με τον σταυρό,
αλήθεια, ποιος θυμάται;
Ο άνθρωπος το διάβα του
ξεχνάει, δε λυπάται.

Πώς να ξεχάσω όσο ζώ
γλυκόπικρο ταξίδι,
πότε με γλυκό κρασί
και πότε με το ξύδι.

Είν' η ζωή μας μιά στιγμή
στου χρόνου το ταξίδι,
σταθμός χωρίς αναμονή,
μα να τη ζής αξίζει.

Μεγάλες νύχτες, σκοτεινές, το δυό χιλιάδες τρία
νύχτες ψυχρές και φοβερές, με περισσή μαγεία.
Τα άστρα πιά δέ φέγγουνε, μέσ' στον ουράνιο θόλο,
το σέλας λές και χάθηκε από τον βόρειο πόλο.

Ο Αποσπερίτης έχασε τη λάμψη του στο δρόμο,
του κάκου ψάχνει ο Αυγερινός τον φωτεινό του θρόνο.
Μόνο η Σελήνη απόμεινε σαν τον ακοίμητο φρουρό,
να μας θυμίζει ενίοτε τον Μέγα Δημιουργό.

Έτσι μας κατάντησε ο νέος "πολιτισμός",
που λειτουργεί στο πνεύμα μας ως ένας εθισμός.
Με προϊόντα τεχνικά, καταναλωτικά,
χάσαμε τη σήμερον αξίες κι ανθρωπιά.

'Aστρο λαμπρό, πώς να φανεί, από ανθρώπων χνώτα,
στον δρόμο μας δε βλέπουμε και ψάχνουμε για φώτα,
κατευθυντήρια δύναμη εμπρός να πορευθούμε
και ένα πνεύμα ερατεινό τώρα αναζητούμε.

Κάποτε υπήρχε ο Αίσωπος, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος,
ο Δημοσθένης ο λογάς, εσώπασε κι εκείνος.
Κάποτε υπήρχε ο Πλάτωνας, ο Περικλής, ο Αίας,
και ο Σωκράτης ο σοφός κι ο βασιλιάς Ατρέας.

Και ο Αριστοτέλης φυσικά, της λογικής καμάρι
και ο Διογένης φίλοι μου μ' εκείνο το φανάρι,
καθώς επίσης ήρωες, τρανοί και δοξασμένοι,
ο Ηρακλής και ο Ιάσονας, στον κόσμο ξακουσμένοι.

Ενδεικτικά τα ονόματα τα προαναφερθέντα,
μά δόξα φανερώνουνε κι άς είν' όλα ταφέντα.
Σήμερα δεν υπάρχουνε, σαν τα παλιά τα χρόνια,
πρόσωπα πνευματικά, που θα θυμούνται αιώνια.

Γι αυτό αν εφαρμόζαμε τις ρήσεις των αρχαίων,
πνευματική υπερδύναμη θα είμαστε και πλέον.
Και την Αγάπη του Χριστού, αν τη θωρούσαμ' όλοι,
θα έφευγαν για πάντοτε σκοτάδι και διαβόλοι.

Πνευματικός συναγερμός, το σύνθημά μας τώρα,
αν θέλουμε ν' αξιωθεί και πάλι αυτή η χώρα,
να έλθει η μέρα Έλληνα και πάλι να γελάς,
άλλο σκοτάδι δεν χωρά, εδώ είναι η Ελλάς!

Βραδάκι ήταν όμορφο, γλυκό, σεληνιασμένο,
μονάχος μου περπάταγα σε δρόμο φωτισμένο,
η νύχτα με προσκάλεσε παρέα να της κάνω,
"έλα", μου είπε, "φίλε μου, έλα να σε τρελάνω".

Μιά ιστορία θα σου πώ, παλιά, λησμονημένη,
για χώρα όμορφη μιλώ, που ήταν δοξασμένη,
με παλληκάρια ατρόμητα και κόρες ζηλευτές,
με πνεύμα που εγέννησε αξίες και αρχές.

Περήφανα είχε τα βουνά κι ονομαστά ποτάμια,
με νύμφες και νεράιδες στους λόγγους, στα λιβάδια.
Οι άνθρωποί της οι απλοί για θρύλους διηγούσαν,
Για μύθους και ιστορήματα μ' αγάπη αυτοί μιλούσαν.

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ομολογήσω,
ειλικρινά είναι δύσκολο το πώς να ξεκινήσω...
...Μια λάμψη ήταν στην αρχή, λάμψη πολύ μεγάλη,
που απλώθηκε στον κόσμο μας σα νά 'τανε αγκάλη.

Από τη λάμψη φτιάχτηκε η γή που τη πατάμε,
κι έπειτα θάλασσα πλατιά, αυτή που κολυμπάμε.
Σειρά είχαν τώρα τα φυτά, που τόσα μας προσφέρουν,
καθώς επίσης ζωντανά, συμπλήρωμα να φέρουν.

Χιλιάδες χρόνια πέρασαν και ήρθαν αλλαγές,
σεισμοί και ηφαίστεια έδρασαν και πύρινες φωτιές.
Πολλά βουνά βουλιάξανε και άλλα νησάκια γίναν
Και κάποιοι λόγγοι πράσινοι, αποκαϊδια μείναν.

Και αφού κατασταλάξανε τα πράγματα στη γή,
ξάφνου παρουσιάστηκε η ανθρώπινη ζωή.
Όλα τη θαυμάσανε τη νέα τη τροπή
και χάρηκαν που ο άνθρωπος είχε τη "λογική".

"-Μήπως σε κούρασα πολύ, θέλεις να σταματήσω
και διάλειμμα να κάνουμε, μετά να συνεχίσω;"
"-Όχι, νυχτιά μου όμορφη, μη σταματάς να λές,
να μάθω θέλω, ειλικρινά, πως ήτανε το χθές".

"Που λές λοιπόν, ο άνθρωπος, τα πάντα εξερευνούσε
και με τα μάτια και τ' αυτιά, όλα παρατηρούσε.
Όλα τα εργαζότανε με τέχνη και σπιρτάδα
και έγινε το πνεύμα του ανθρώπινη λαμπάδα.

Εδώ αρχίζουν τα καλά, τα ένδοξα κι ωραία,
γι αυτό μη φύγεις, φίλε μου, κάνεις καλή παρέα.
Κι αν απορία δύσκολη θέλεις να με ρωτήσεις,
εγώ να ξέρεις θα σου πώ όλες τις απαντήσεις.

Η τέχνη η πρώτη ήτανε να φτιάχνει εργαλεία,
άλλα τα είχε για δουλειά και άλλα για θηρία.
Μετά με χώμα και νερό, κεραμικά θα φτιάξει
κι έπειτα σπίτια πλίθινα σ' ολάκερη τη πλάση.

Και γή επεξεργάζεται και σχέδια πολλά,
τώρα μιλά με γράμματα και μαθηματικά.
Σπουδαία οικοδομήματα φτιάχνει με τεχνική,
τα συνδυάζει αρμονικά στης φύσης το χαλί.

Το πνεύμα του πιό δυνατό και λόγους τώρα βγάζει,
οι άνθρωποι αυξάνονται και νόμους αραδιάζει.
Τώρα καλό απ' το κακό ξέρει να ξεχωρίζει,
την ηθική και τις αρχές μαθαίνει να ορίζει.

Στη γή, στη μάνα γή, οπού 'μαθε να οργώνει,
ναό περίλαμπρο, τρανό, ο άνθρωπος ορθώνει,
είναι σε όλους ξακουστός, είναι ο Παρθενώνας,
που μας εμπνέει ψυχικά εις όλους τους αιώνας".

"-Πιστεύω να κατάλαβες που τη κουβέντα πήγα,
υπάρχουν όμως πιο πολλά κι αυτά είναι μόλις λίγα.
Τι να σου κάνω, φίλε μου, μιά νύχτα είμαι μόνο,
παρέα απόψε ήθελα, για να ξεχνώ τον πόνο...".