Τι θα ήταν η Ελλάδα,
τι θα ήταν ο Μοριάς,
δίχως τον Κολοκοτρώνη
τον αετό της κλεφτουριάς.

Πρώτος σήκωσε ντουφέκι,
πρώτος σήκωσε σπαθί,
πρώτος σήκωσε σημαία,
πρώτος σήκωσε φωνή.

Τα βουνά της Αρκαδίας
ανεβοκατέβαινε
και στα τούρκικα λημέρια
δυναμίτες έβανε.

Γεια σας Κολοκοτρωναίοι,
γεια σας του Μοριά αετοί,
λεβεντόκορμοι, γενναίοι,
της πατρίδας διαλεχτοί.

Μέσα στη Μεγαλόπολη

Στα Τρόπαια βγάζουν
και στα Λαγκάδια μέλι.
Εγώ εσένα θ' αγαπώ
και σένα μη σε μέλλει.

Στο ’στρος, στο Λεωνίδιο,
θα 'ρθω το καλοκαίρι,
να με δροσίζει η θάλασσα,
να με φυσά τ' αγέρι.

Και μες στη Μεγαλόπολη
νυφούλα θα σε ντύσω.
Θα ορκιστώ στα μάτια σου,
θα σε γλυκοφιλήσω.

Θα σου χορέψω τσάμικο
ροδόχρωμη βιολέτα.
Θα είμαι ο Ρωμαίος σου
και συ η Ιουλιέττα.

Δημητσάνα

Δημητσάνα είσαι μάνα,
μετερίζι του Μοριά.
Έδωσες ψωμί και μάννα
να τραφεί η λευτεριά.

Πάνω στα βουνά, στα δάση
έθρεψες την κλεφτουριά,
γέμισες τα καριοφίλια
με μπαρούτι και φωτιά.

Δημητσάνα είσαι πρώτη
στους αγώνες και στη νιότη.
Έδωσες ψυχή στο γένος
και ζωντάνεψες το μένος.

Και ζωντάνεψες το μένος
κατά του κατακτητή.
Έχεις λεβεντιά και τόλμη
είσαι πόλη διαλεχτή.

Ο ήλιος βγαίνει γρήγορα

Ο ήλιος βγαίνει γρήγορα
μόνο στην Αρκαδία,
γιατί είναι σε ψηλά βουνά
και έχει τα πρωτεία.

Ψηλά στα οροπέδια
τον ουρανό κοιτάζει,
κάθε ψυχή προσεύχεται
και το Θεό δοξάζει.

Της Αρκαδίας τα βουνά
είναι απ' όλα πιο ψηλά.
Έχουν ομορφιά και χάρη
διώχνουνε καημούς και βάρη.

Της Αρκαδίας τα βουνά
βγάζουν μόνο λεβέντες,
βγάζουν κορίτσια όμορφα
με ξάστερες κουβέντες.

Αρκαδία μου ωραία

Ούτε στάνες, ούτε γίδια,
ούτε τσελιγκόπουλα
μείναν στα χωριά, στους κάμπους,
μόνο τα αετόπουλα.

Κατεβήκανε στις πόλεις,
ερημώσαν τα χωριά.
Δεν θα δεις γιορτή και σχόλη
άνθρωπο στην εκκλησιά.

Αυτοκίνητα και δρόμοι,
εργαστήρια πολλά.
’λλαξαν θεσμοί και νόμοι
στα Αρκαδικά χωριά.

Αρκαδία μου ωραία
Αρκαδία ορεινή,
έχεις χάρη, έχεις κλίμα
και τροφή υγιεινή.

Σύνταξη μόλις θα πάρω
θα κινήσω και θα 'ρθω,
να χαρώ τη λεβεντιά σου
και τον τσάμικο χορό.

Ξύπνησε Κολοκοτρώνη

Μια ωραία μαυρομάτα,
μια Τριπολιτσιώτισσα,
ένα βράδυ στην πλατεία
έτυχε και γνώρισα.

Με τα μάτια της σε σφάζει,
με τα χείλια σε πεθαίνει
και με την κορμοστασιά της
πεθαμένους ανασταίνει.

Ξύπνησε Κολοκοτρώνη,
να τηνε χαρείς και συ
να σ' ανάψει μ' ένα βλέμμα,
να σου δώσει ένα φιλί.

Στην Τριπολιτσά θα μείνω
να της πάρω ένα φιλί.
Το κορμί της θα ληστέψω
κι ας με κλείσουν φυλακή.

Παίζουν βιολιά

Στα Βέρβαινα, στα Δολιανά,
στη Λούκα, στο Λεβίδι,
στον Πλάτανο και στη Μηλιά,
στο ’στρος, στο Λεωνίδι.

Παίζουν νταούλια και βιολιά,
βροντάνε καριοφίλια,
πάμε να μπούμε στο χορό
και φίλα με στα χείλια.

Στο Αετοχώρι, στον Κοσμά
και στον ’γιο Αντρέα
θα κάνουμε τις βόλτες μας
και θα περνάμ' ωραία.

Στη Φαλαισία, στηην Σκορτσινού,
στο Ρούτσι, στη Νεστάνη,
θα φτάσουμε το λιόγερμα
να βάλουμε στεφάνι.

Θα 'ρθω να σας προσκυνήσω

Κοντοβάζαινα, Βυτίνα
και Λαγκάδια ξακουστά,
Ζάτουνα και Δημητσάνα,
Λάστα, Βλαχοκερασιά.

Όμορφες, γλυκιές νεράιδες
στα Αρκαδικά βουνά,
κολυμπάτε στη γαλήνη
στη μαγεία, στη δροσιά.

Μεγαλόπολη και ’στρος
Τρίπολη και Δολιανά,
Λεωνίδιο, Τεγέα
Αετοράχη και Μηλιά.

Θα 'ρθω να σας προσκυνήσω,
να σας δω από κοντά.
Να σας δώσω το φιλί μου,
την ψυχή μου, την καρδιά.

Πέρασα το Αρτεμίσι

Πέρασα το Αρτεμίσι,
τα Αρκαδικά βουνά
και η Τρίπολη μπροστά μου
φάνηκε φαρδιά πλατιά.

Τέτοιος κάμπος, τέτοια πόλη,
με περίσσια ομορφιά,
στέκονται ψηλά στ' αστέρια
και στο κέντρο του Μοριά.

Γεια σου Τρίπολη ωραία,
γεια σου Βλαχοκερασιά,
γεια σας κοπελιές και νέοι,
γεια σου Γέρο του Μοριά.

Στην Τριπολιτσά μια μέρα
γνώρισα μια κοπελιά,
μου 'πε μία καλημέρα
και μου πήρε την καρδιά.

Δημητσάνα και Λαγκάδια

Δημητσάνα και Λαγκάδια,
Ζάτουνα και Τρόπαια
δώσατε για την Ελλάδα
αίμα, χρήμα και φωτιά.

Δώσατε φωτιά, μπαρούτι,
παλικάρια διαλεχτά,
δείξατε σ' όλο τον κόσμο
τι σημαίνει λευτεριά.

Πρώτοι στο χορό της μάχης,
πρώτοι και στη λεβεντιά,
δίπλα στον Κολοκοτρώνη
το λιοντάρι του Μοριά.

Σαν αετοί πάνω στα κάστρα,
σαν πουλιά αρπαχτικά,
γίνατ' ένα με τη δόξα
μέσα στην Τριπολιτσά.

Στα Δολιανά παίζουν βιολιά

Στα Δολιανά παίζουν βιολιά,
νταούλια στο Βαλτέτσι,
θε να σε κλέψω κούκλα μου,
τη νύχτα προτού φέξει.

Στην Τρίπολη στην εκκλησιά
νυφούλα θα σε ντύσω,
στη Μεγαλόπολη μετά
θα πα να σε γλεντήσω.

Όμορφή μου μαυρομάτα,
την μανούλα σου παράτα,
κι έλα ζήσε στο πλευρό μου
ν' ανθίσει τ' όνειρό μου.

Στο ’στρος δίπλα στο γιαλό,
σπιτάκι θα σου χτίσω
και την υπόλοιπη ζωή
μαζί σου θα τη ζήσω.

Στο Λεβίδι μια φρεγάδα

Στο Λεβίδι μια φρεγάδα
περπατά στην αγορά.
Γίνεται σεισμός μεγάλος
και τη γη ταρακουνά.

Με τα δυο της τα κανόνια
βομβαρδίζει τις καρδιές,
με τα δυο της τα λαγόνια
αχ, ανάβει πυρκαγιές.

Τη θαυμάζουν οι Αρκάδες
μέχρι κι ο Κωστόπουλος,
τη λατρεύει ο Τατούλης
και ο Αβραμόπουλος.

Αχ και ποιος θα τη βουλιάξει
την Αρκαδινή φρεγάδα
προτού κάψει το Λεβίδι
και μαράνει την Ελλάδα.

Ο Μοριάς σας καμαρώνει

Μαντίνεια και Τεγέα,
Λεωνίδι, Δολιανά,
Μεγαλόπολη, Βαλτέτσι,
’στρος και Καρίταινα.

Ο Μοριάς σας καμαρώνει,
ο Θεός σας ευλογεί
δώσατε στην Ιστορία
πένα και λευκό χαρτί.

Κι έγραψε χρυσές σελίδες
για την Αρκαδία μας
κι έγραψε ωραίους ύμνους
στη γλυκιά πατρίδα μας.

Τρίπολη και Δημητσάνα
και Αρκαδικά χωριά.
Δώστε χέρι στην Ελλάδα
να ανέβει πιο ψηλά.

Γειά σου Λεβέντη Ζαχαριά

Γεια σου λεβέντη Ζαχαριά,
της κλεφτουριάς βλαστάρι,
της Αρκαδίας τα βουνά
σε έχουνε καμάρι.

Γεια σου λιοντάρι Ζαχαριά,
γεια σας καπεταναίοι,
Αρκάδες λεβεντόκορμοι,
ατρόμητοι, γενναίοι.

Ποτέ δεν προσκυνήσατε,
δεν γίνατε ραγιάδες,
τον τράχηλο δε σκύψατε
σ' Αγάδες και πασάδες.

Όταν όλα σιωπήσανε
κι αγέρας δε φυσούσε,
ο Ζαχαριάς με το σπαθί
τους Τούρκους πολεμούσε.

Πόλεμος στην Καρίταινα

Βρόντος ακούγεται βαρύς
κι οχλοβοή μεγάλη,
πόλεμος στην Καρίταινα
ξεκίνησε και πάλι.

Όλη η Τουρκιά του Φαναριού
για Τρίπολη κινάει
και ο Μπραϊμαγας πασάς
μπροστά τους οδηγάει.

Στον ’η - Θανάση τους χτυπούν
οι Κολοκοτρωναίοι,
οι κλέφτες, οι αρματολοί
και οι καπεταναίοι.

Τους παίρνουν γρόσια και φλουριά,
τους παίρνουν τα σπαθιά τους,
τις όμορφες χανούμισσες
και τα συμπραγαλά τους.

Μέσα στην Αλωνίσταινα

Μέσα στην Αλωνίσταινα
ο Ιμπραήμ περνάει,
σκοτώνει γυναικόπαιδα,
το Νικολή κρεμάει.

Τον κλαίνε, τον μοιρολογούν
οι Ταμπακονυφάδες,
τον κλαίν' στην Αλωνίσταινα
οι όμορφες κυράδες.

Και στο Βαλτέτσι που 'φτασε
τον Ντάντεη σκοτώνει.
Σκοτώνει γέροντες και νιους
και τον Μοριά ερημώνει.

Κλαίνε τα' Αρκαδικά βουνά,
κλαίνε τα παλικάρια,
κλαίνε στους κάμπους τα πουλιά
για τα πικρά χαμπάρια.