σήμερα είναι:
Since 1996
Αρκαδική και Γορτυνιακή Ανθολογία
Kostas Douridas
  1. Προλογικά..

  2. Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα

  3. Γιαννούκου Ευαγγελία

  4. Γρίβα Ελένη

  5. Γρίβας Στάθης

  6. Δημόπουλος Γιάννης

  7. Διονυσόπουλος Κώστας

  8. Δουζένης Γιώργος

  9. Δουρίδας Κώστας

  10. E. Ηλιοπούλου - Ζαχαροπούλου

  11. Ιωαννίδης Τάκης (Παναγιώτης)

  12. Καπαρδέλη Ευτυχία

  13. Καπορδέλης Δημήτρης

  14. Καπορδέλη - Ζογκαρη Ρέα

  15. Καραμούντζος Κ. Σπύρος

  16. Κατράκης Πότης

  17. Κομίνης Θ. Αντώνης

  18. Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου Θ.

  19. Κουσουνέλος Γιώργος

  20. Μποτής Γεώργιος

  21. Παλαμήδης Νίκος

  22. Παναγοπούλου Μαρία

  23. Παπαιωάννου Καλύβα Ζ.

  24. Πρωτοπαπάς Κάκου Γ.

  25. Ρέππας Χρίστος

  26. Σπηλιόπουλος Τάκης

  27. Στασινόπουλος Γιώργος

  28. Συμιγδαλάς Αντώνης

  29. Τριάδης Νικόλαος

  30. Τρουπής Θεόδωρος

  31. Τσίτσος Ιωάννης

  32. Βερβενιώτης Δημήτιος

  33. Χρυσοχός Ηλίας




Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
ΠρώτηΣελίδα
«Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε». Ιάκωβος Γαριβάλδης
Βερβενιώτης Δημήτριος

Ο Δημήτρης Βερβενιώτης γεννήθηκε στην Τρίπολη. Από τα νεανικά του χρόνια ασχολείται με τη Λογοτεχνία και την Ποίηση. Στην Αθήνα εργάστηκε επαγγελματικά σε διάφορους συγγραφικούς τομείς και κατόπιν μετέβη στη Γερμανία ως ανταποκριτής εφημερίδας. Εκεί έμεινε ένα χρονικό διάστημα κι έπειτα ήρθε στην Αμερική. Εκεί εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, όπου διαμένει μαζί με την οικογένειά του μέχρι και σήμερα. Εκτός από τις οικογενειακές και επαγγελματικές του υποχρεώσεις, ο Δημήτρης Βερβενιώτης δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται και με τη Λογοτεχνία. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων της Νέας Υόρκης και της Οικογένειας Λογοτεχνών του Σικάγου. Γράφει σε διάφορες τοπικές εφημερίδες και έχει εκδόσει 7 βιβλία.

Τα βιβλία του είναι γραμμένα σε μία γλώσσα που είναι κατανοητή απ' όλους. Το πρώτο βιβλίο φέρει τον τίτλο "Μνημόσυνα" και μνημονεύει τους προγόνους μας, αυτούς που αγωνίστηκαν με σθένος, αυταπάρνηση και πίστη για να ελευθερώσουν την πατρίδα από τον Τουρκικό ζυγό. Έχει μέσα ιστορίες πρωτότυπες για το μεγαλείο της ελληνικής φυλής, που επί τόσα χρόνια άντεξε και δεν έχασε την πίστη και την ελληνικότητά της. Τα διηγήματα αυτά εκτός από την πρωτοτυπία τους, παρουσιάζουν και μερικά γεγονότα, τα οποία δεν έχουν ειπωθεί άλλη φορά, καθώς επίσης αναφέρει ορισμένα συμβάντα που δεν πρέπει να ξεχνούμε και πρέπει να τα διδάσκουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Επιθυμία του συγγραφέα είναι το Υπουργείο Παιδείας να περιλάβει μερικά από τα διηγήματα αυτά στα σχολικά βιβλία, γιατί είναι γραμμένα από έναν συγγραφέα που ζει στη φιλόξενη χώρα της Αμερικής, όμως η ψυχή του είναι δοσμένη στην Ελλάδα. Η χώρα της Αμερικής αναφέρεται εμφατικά, γιατί ο συγγραφέας προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα για την ιδιαίτερη εκτίμηση της Αμερικής προς την Ελληνική φυλή. Σαν παράδειγμα φέρει την περίπτωση της εκλογής της επίσημης γλώσσας της Αμερικής, όπου η Ελληνική ήταν μέσα στις τρεις επικρατέστερες και έχασε μόνο με μία ψήφο διαφορά. Αυτή η ψήφος ήταν του προέδρου Τζέφερσον ο οποίος είπε: "Αγαπώ την Ελλάδα, εκτιμώ την Ελλάδα, όμως είμαι πολύ γέρος για να μάθω Ελληνικά". Το δεύτερο παράδειγμα είναι όταν η Αμερική πρωτοστάτησε μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ώστε να πάρει η Ελλάδα ως έπαθλο νίκης κι αυτό το έπαθλο είναι τα Δωδεκάνησα. Επίσης στις ημέρες μας αποδεικνύεται με αυτό που έκανε ο νέος Πρόδερος της Αμερικής, Μπαράκ Ομπάμα, την κατάργηση της τουριστικής βίζας σε όλους τους Έλληνες ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Αμερική. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι Ελληνική Φιλοσοφία, η Ελληνική γλώσσα και Ιστορία διδάσκεται σε όλα σχεδόν τα Αμερικανικά Πανεπιστήμια.

Το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα, φέρει τον τίτλο "Πιστεύω στον Άνθρωπο" και βασίζεται στην εσωτερική δύναμη του ανθρώπου. Η δύναμη αυτή, την οποία αναφέρει και ο Αριστοτέλης ως "ενδελέχεια", είναι το εφόδιο στον άνθρωπο που τον κρατάει ψύχραιμο, σε όποια κατάσταση κι αν του συμβεί. Αυτή η εσωτερική δύναμη τον κάνει, ενώ ξέρει ότι είναι μελοθάνατος, να εργάζεται και να δημιουργεί, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τις άλλες γενιές που έρχονται.

Το τρίτο βιβλίο φέρει τον τίτλο "Το πορτραίτο μιας Εποχής". Είναι μια ποιητική συλλογή την οποίο προλογεί η Γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων. Είναι μια συλλογή σε 8 ενότητες και η κάθε ενότητα έχει το δικό της θέμα και το δικό της τύπο συγγραφής.

Το τέταρτο βιβλίο φέρει τον τίτλο "Ένα γέλιο, ένα δάκρυ, μια ελπίδα". Εδώ ο συγγραφέας παρουσιάζει τη θεατρική συγγραφή και αρχίζει με ένα έργο που έχει το τίτλο "Ο Άτυχος". Το έργο αυτό παρουσιάζει πλοκή, εξέλιξη και αίσθημα. Όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να ικανοποιήσει το θεατή και τον αναγνώστη. Μετά απ' αυτό έχει ένα μονόπρακτο με τίτλο "Αρχαίωνας", το οποίο έχει πάρει Δεύτερο βραβείο στο διαγωνισμό θατρικών συγγραφέων. Το τρίτο έργο του ίδιου βιβλίου είναι σαν μοντέρνα οπερέτα με τίτλο "Επίλογος", στο οποίο ένας βετεράνος τραγουδιστής μιλάει για τη ζωή του, για όσα του συνέβησαν στην πορεία της καλλιτεχνικής του καριέρας και όσα του έκαναν εντύπωση. Είναι ένα χαρούμενο, διασκεδαστικό, αλλά επίσης και φιλολογικό έργο. Το τέταρτο έργο έχει τον τίτλο "Αποκαλύπτομαι" και είναι και αυτό μία μοντέρνα οπερέτα. Εδώ μια τραγουδίστρια που βρίσκεται στο χειμώνα της κλλιτεχνικής της καριέρας αποκαλύπτει το πώς άρχισε, πώς αναδείχτηκε και τι αποκόμισε στη διαδρομή αυτής της καριέρας.

Το πέμπτο βιβλίο του έχει τον τίτλο "Ο τελευταίος των θνητών" που είναι ένα βαθυστόχαστο μυθιστόρημα στο οποίο παρουσιάζονται διάφορα θέματα που δεν έχουμε εξερευνήσει μέχρι σήμερα. Στον επίλογο ο συγγραφέας λέει τα εξής: "Εγώ δίνω το έναυσμα για να εξεταστούν ορισμένα θέματα, που ενώ τα έχουμε μπροστά στα μάτια μας, ενώ τα ζούμε, τα έχουμε αγαλματοποιήσει στο πάνθεον των κατεστημένων και τα αφήνουμε ανεξερεύνητα, χωρίς εμβάθυνση. Είναι λυπηρό ενώ αναζητούμε να βρούμε και να εξετάσουμε άλλους κόσμους, μακριά από τον Πλανήτη μας, να μην έχουμε εξετάσει θέματα που βρίσκονται μέσα στον πλανήτη μας. Νομίζω ότι αυτό είναι παραλογισμός, να ψάχνουμε να βρούμε κάτι έξω απ' τον δικό μας κόσμο". Μάλιστα αναφέρει μερικά θέματα, τα οποία πρέπει να ψάξει ο αναγνώστης για να καταλάβει τι θέλει να φωταγωγήσει ο συγγραφέας.

Το έκτο βιβλίο φέρει τον τίτλο "Επτά φεγγάρια στον ουρανό μιας μεγάλης νύχτας". Είναι επτά ιστορίες με διαφορετικό θέμα. Αυτό το έργο ο συγγραφέας θέλει να το μεταφράσει και πιστεύει πως θα το δεχτεί το διεθνές αναγνωστικό κοινό.

Τελειώνει η σειρά των βιβλίων με το ευθυμογράφημα "Το κόλπο της Απελπισίας", το οποίο είναι θεατρικό έργο. Ένα βιβλίο που μπορεί και να το διαβάσεις και με τα μάτια της φαντασίας σου να το δεις και σαν θέαμα. Θα είναι ευχής έργο να βρεθεί κάποιος σκηνοθέτης και το παρουσιάσει γιατί είναι εύκολο να παιχτεί και από επαγγελματικό και ερασιτεχνικό θίασο. Όλη η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο, δηλαδή χρειάζεται μόνο ένα σκηνικό. Είναι ένα χαριτωμένο έργο, το οποίο παρουσιάζει ευθυμία και πλοκή.

Αυτή είναι η σειρά των επτά βιβλίων και στα οποία ο συγγραφέας παρουσιάζει εφτά διαφορετικά ήδη συγγραφής. Αρχίζει με το ιστορικό, το φιλολογικό, ποιητικό, θεατρικό, μυθιστορηματικό, διηγηματικό και καταλήγει με ευθυμογράφημα. Όπως λέει και ο ίδιος "Θεού θέλοντος και χρόνου ευδοκούντoς θα τα φτάσει σε διψήφιο αριθμό".

Τα βιβλία που προαναφέραμε μπορείτε να τα προμηθευτείτε από τη διεύθυνση του συγγραφέα (8147 Valley Ct, Palos Hills IL. 60465, από το Ελληνικό Μουσείο του Σικάγου, από το βιβλιοπωλείο του "Εθνικού Κήρυκα" στη Νέα Υόρκη, το βιβλιοπωλείο Ψυχογιού στην Αθήνα, το βιβλιοπωλείο Τυποστύλ, (Μαντά 6, 'Aγιος Δημήτριος Αθήνα) και από το βιβλιοπωλείο Παλάδιο της Τρίπολης. Τα βιβλία έχουν τιμή $15 το καθένα και αποστέλονται χωρίς ταχυδρομική επιβάρυνση σε όλα τα πέρατα του κόσμου.

***Μερικά από τα βιβλία του συγγραφέα.
Πολύ σύντομα θα επακολουθήσουν
και αποσπάσματα από το έργο του.

















ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
 


-1-

Λίγα λόγια για το έργο Μια ποιητική οκτάβα, μια στιχουργική πανδαισία οκτώ ενότητες με μουσική υπόκρουση από τα όργανα των αισθήσεων. Η αναβίωση της Μούσας με μια φαντασία που κεντά αριστουργήματα στον καμβά της πραγματικότητας. Τίποτα το εξωπραγματικό και το απίθανο σε μια εποχή, που τα παράξενα και τα απίθανα έχουν κυριεύσει την λογική μας. Ένα φώς, σαν το φως της ιεράς Πολιτείας, που φωτίζεται όχι από τον ηλεκτρισμό και τον ήλιο, αλλά απλό το ΦΩΣ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Κάτι το καταπληκτικό, που θέλγει, συγκινεί, χαροποιεί και συμβουλεύει. Ας προσέχουμε αυτήν την όαση, που παρουσιάζει στο βιβλίο του ο συγγραφέας Δημήτρης Βερβενιώτης. "Έχει δροσιά και ειλικρίνεια." Γιώτα Στρατή Λογοτέχνης και γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων της Αμερικής Η Ποιητική διήγηση, από τους Ομηρικούς χρόνους έως σήμερα, δίνει με τον τρόπον της, μια μελωδική έκφραση, εις την Ιστορία που αναφέρει. Αυτό προσπάθησα να παρουσιάσω και εγώ, σ’ αυτήν την ποιητική διηγηματική ενότητα, την οποία παρουσιάζω με πίστη και αγάπη. Δ.Β. Ο Σταύρος Όταν τον Γιάννη τον καλέσαν στον στρατό, ο γέρος του μαζί με την ευχή του, του έδωσε και ένα χρυσό σταυρό, για να τον έχει φυλαχτό πάντα μαζί του. Μα έχασε ο Γιάννης το σταυρό, τον έχασε εκεί που πολεμούσε. Τον βρήκε ύστερα σ' ένα εχθρό που λαβωμένος ξεψυχούσε. Ο Γιάννης έσκυψε να πάρει το σταυρό, μα κείνος του'πε άστον λίγο πριν πεθάνω. και συναντήθηκαν τα μάτια και των δυό, καθώς εκοίταζαν στον ουρανό επάνω. Τι κρίμας να 'χουμε τον ίδιο το σταυρό, τον ίδιο τον Θεό να προσκυνάμε, και να 'μαστε εχθροί και αντίπαλοι και ο ένας τον άλλονε να πολεμάμε! Τι κρίμας να 'χουμε τον ίδιο το σταυρό, και ο ένας τον άλλο να πηγαίνει να σκοτώσει, εδώ σε δίλημμα θα μπαίνει και ο Θεός, ποιόν απ' τους δυό μας να γλυτώσει. Ο Γιάννης τέλειωσε μια μέρα το στρατό, και ξαναγύρισε στους δρόμους του χωριού του, αλλά ποτέ δεν είπε ότι το σταυρό, τον άφησε στο πτώμα του εχθρού του. Ο Θοδωρής Αρρώστησε ο Θοδωρής, στο στρώμα έπεσε βαρύς. Πήγαν και βρήκαν τον γιατρό και του 'πανε να τον κουράρει. Μα εκείνος άργησε να 'ρθει γιατί είχε και άλλους να επισκεφτεί. Στο βάθος ήξερε λεφτά απ' τον φτωχό τον Θοδωρή δεν επρόκειτο να πάρει. Και πέθανε ο Θοδωρής από την φτώχεια του νωρίς, με το παράπονο στα μάτια, στην καρδιά του και στα χείλη. Σκληρή που είσαι βρε ζωή και είσαι ακόμα πιο σκληρή όταν την φτώxεια σου δεν νοιώθουνε οι γείτονες και οι φίλοι. Πήγαν στον φερετροποιό, του 'παν ένα φέρετρο παλιό για τον νεκρό τον Θοδωρή αν ήθελε να δώσει. Μα αυτός δεν ντράπη να αρνηθεί, γιατί ήθελε να πληρωθεί, μα και κανείς δεν προσφέρθηκε την κάσα να πληρώσει. Και θάψανε τον Θοδωρή σε ένα λάκκο όχι βαθύ. Χωρίς λεφτά ο νεκροθάφτης πως γινότανε να σκάψει; Σκληρή που είσαι βρε ζωή, και είσαι ακόμα πιο σκληρή, όταν δεν βρίσκεται κανείς όταν πεθάνεις να σε κλάψει. Το βράδυ, μες στην γειτονιά και μες στου δρόμου τη γωνιά, οι γείτονες για τον φτωχό τον Θοδωρή εσυζητούσαν. Κατηγορούσαν τον γιατρό, βρίζαν τον φερετροποιό, τον νεκροθάφτη που δεν έσκαψε πολύ εβλασθημούσαν. Και όλοι μαζί στη γειτονιά κατηγορούσαν τον ντουνιά, μιλάγανε για ηθική, για ανθρωπιά, τι ειρωνεία. Σκληρή που είσαι βρε ζωή και είσαι ακόμα πιο σκληρή, σαν λησμονούνε μερικοί ότι και αυτοί είναι κοινωνία. Και οι ένοχοι ήτανε τρεις και αυτοί εδώ τριάντα τρεις. Και αν βάζανε λίγα λεφτά και αν είχαν λίγη ανθρωπιά, με βάθος και ουσία, σωζότανε ο Θοδωρής, που πέθανε ο φτωχός νωρίς. Τα άλλα όλα, είναι απλή φιλοσοφία. (Με συγχωρείτε, υποκρισία ήθελα να πω) τα άλλα όλα είναι απλή υποκρισία! Του νησιού μας ο γιατρός Ήτανε κάποτε ένας γιατρός και στο νησί που ζούσε βοηθούσε την φτωχολογιά και όλους τους συμπονούσε. Κι όλοι μιλούσαν στο νησί, για την καρδιά του την χρυσή που βοήθαγε χωρίς λεφτά, εκείνους που δεν είχανε, και ειδικώς για τους φτωχούς, ο άγιος Σώστης ήτανε. Τον επισκέφθηκε κι ο παπάς και του 'πε: "Για τα καλά που κάνεις, μια μέρα στον Παράδεισο θα πας, όταν πεθάνεις. Γιατί αμείβει ο Θεός εκείνους που βοηθάνε, και οι κακοί στην κόλαση και στο σκοτάδι πάνε". Στενοχωρήθει ο γιατρός με τα λεγόμενά του και αμέσως του απάντησε στα λόγια τα δικά του! "Παπά εγώ δεν σκέπτομαι μια μέρα σαν πεθάνω, να πάω στον Παράδεισο και μπράβο να μου πούνε. Εγώ βοηθάω τους φτωχούς και εκείνους που πονούν και τους βοηθάω αυθόρμητα με δίχως προκατάληψη και υστεροβουλία. Συνειδητά και ανθρώπινα και νοιώθω ευτυχία. Τώρα μ' αυτά εσύ που λες, πρέπει να το πιστέψεις, αμφιβολίες μου 'βαλες με γέμισες με σκέψεις, με φόβο και με αμοιβή δεν φτιάχνεις κοινωνία. αγάπη και συνείδηση γυρεύει η Θρησκεία Αλίμονο στον άνθρωπο και κρίμα στο μυαλό του, αν σκέπτεται την αμοιβή και κάνει στον σταυρό του". Τον επλησίασε ο παπάς, κάπως συνεσταλμένα, και τούπε: "Θαρρείς πως όλοι σκέπτονται παιδί μου σαν και σένα;" ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ Απόψεις και Συλλογισμοί Σε άλλους Πλανήτες Και ανεβήκαμε ψηλά και φτάσαμε στα αστέρια. Κι απλώσαμε τα δύο μας χέρια να φτάσουμε ως το Θεό. Και ενώ, και ενώ, και ενώ, και ενώ μες του απείρου το κενο, ψάχνουμε να βρούμε κάτι καινούργιο, κάτι νέο, ξεχάσαμε το πιο σπουδαίο, το κόσμο το δικό μας το πλανήτη μας, τη γη μας, τη ζωή μας και το σπίτι μας. Και μοιάζουμε σαν τον φτωχό που 'χει το σπίτι του 'ρωγμές και η φαμίλια του πεινάει, και αντί να ψάξει για ψωμί, εκείνος κάνει όνειρα, και στου ονείρου τους αιθέρες φτερουγάει. Ονειροπόλο μη θνητοί, τι σκέφτεστε που πάτε, εδώ δεν ερευνήσαμε τη γη σ' άλλους πλανήτες τη ζητάτε; Εμείς γεννηθήκαμε στη γη φτιαχτήκαμε στο κλίμα το δικό της. Μια φύση μας κρατάει στην ζωή, μια φύση, που 'χει τον Δημιουργό της. Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, το χρήμα και το χρόνο σπαταλάτε: Έχει ανάγκες η δικιά μας η ζωή, ανάγκες δυστυχώς που τις ξεχνάτε! Φτιάχνετε πύραυλους ν' ανέβετε ψηλά, σαν μία ένδειξη ισχύς και φαντασίας! Έχει ο κόσμος μας προβλήματα πολλά, και εσείς σκορπάτε τα αγαθά κάθε σοφίας. Τι κρίμα οι σοφοί όλη της γης, να μην ενώνουν την μεγάλη δύναμή τους, να βελτιώσουν την θνητή μας τη ζωή, κι αυτή τη γη, που είναι δικιά μας και δική τους. Τι κρίμα οι σοφοί όλη της γης, να μην ορθώνουν το σοφό τους το ανάστημα να αποτρέψουν αυτούς, όλους αυτούς, που πλήττουνε τη γη και το διάστημα. Και εμείς, μοιραίοι όπως λέει και ο ποιητής, μεσ' στην επίγεια ταβέρνα όλοι αντάμα, προσμένουμε καρτερικά οι δυστυχείς, το θαύμα, κάποιο θαύμα! Ποιός είπε πως υπάρχει Λευτεριά; Και ήρθαν κάτι παλικάρια απ' το βοριά, και είχαν τα ρούχα, τα μαλλιά τους χιονισμένα. Και μίλαγαν για Λευτεριά, ίδια σαν και μένα και σαν και σένα. Και ήρθαν κάτι παλικάρια απ' το νοτιά και είχαν τα πρόσωπα ηλιοκαμένα και μίλαγαν για Λευτεριά ίδια σαν και μένα και σαν και εσένα. Και ήρθαν κάτι παλικάρια από μακριά, και είχαν τα μάτια δακρυσμένα, και μίλαγαν και αυτά για Λευτεριά, ίδια σαν και μένα και σαν και σένα. Ρεφρέν Ποιός είπε πως υπάρχει Λευτεριά, σε τούτη εδώ, σε τούτη εδώ τη ζήση. Σκλαβάκια είμαστε σε τούτο το ντουνιά, σ' Ανατολή, Νοτιά, Βοριά και Δύση. Ποιός είπε πως υπάρχει Λευτεριά, κυκλώματα παντού και αλυσίδες, πίσω απ' το φως πολύ σκλαβιά. Ποιός είπε πως υπάρχουνε ελεύθερες Πατρίδες; Ποιός είπε πως υπάρχει Λευτεριά; Μας λένε ελεύθερος μα είμαστε δεμένοι. Δυό χειροπέδες μας φορούν από παιδιά και ελευθερώνεται μονάχα όποιος πεθαίνει, όποιος πεθαίνει, όποιος πεθαίνει! Παίζουμε θέατρο Πηγαίνουμε στην Εκκλησιά και κάνουν τον σταυρό τους. Και ρίχνουμε επιδεικτικά, για τους φτωχούς τον οβολό τους. Και ενώ είναι αμαρτωλοί και κολυμπούν στην λάσπη, έχουν το θράσος να μιλούν, για ηθική και αγάπη. Παίζουνε θέατρο, παίζουνε θέατρο! Και στου θεάτρου την πλατεία, τους βλέπει, τους ακούει και τους ανέχεται η κοινωνία. Και αυτοί παίζουν τον ρόλο τους, κι είανι ευτυχισμένοι. Και η κοινωνία τους ανέχεται, τους δέχεται και υπομένει. Και οι ηθοποιοί και θεατές, αν το φιλοσοφήσεις, παίζουνε όλοι θέατρο και κάνουν προσποιήσεις. Και 'γω που από μακριά, τον θίασο κοιτάζω, τους βλέπω, τους ανέχομαι και τους χειροκροτάω. ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΡΙΤΗ Η Φωνή μιας μητέρας Η φωνή της μητέρας είναι το ένστικτο της στοργής και της αγάπης. Είναι η έκφραση της ζωής, την οποία προσωποποιεί η μητέρα. Η φωνή της είναι το συναίσθημα της υπάρξεως, και η φωνή της μητέρας δεν είναι μια απλή φωνή, αλλά είναι κάτι σημαντικό και το υπεύθυνο. Δ. Β. Η φωνή μιας μητέρας Είδα τα μάτια των παιδιών τα τρομαγμένα, είδα τα πρόσωπά τους τα χλωμά και τα θλιμμένα. Ειδα τα χέρια τους να τρέμουν σπασμωδικά και φοβισμένα, και είδα απάνθρωπο και σαδιστή εσένανε, εσένανε, εσένα. Είδα το δέος των παιδιών μες στην μορφή τους. Στα χείλη τρεμοσάλευε η ψυχή τους. Κρυβόντουσαν στης μάνας την ανήμπορη αγκάλη σαστισμένα, και είδα κακούργο και ασυναίσθητο εσένανε, εσένανε, εσένα! Είδα κορμάκια από της πείνας το κακό σκελετωμένα, και άκουσα καρδούλες να χτυπούν απελπισμένα. Γιατί να γεννηθούν; ρωτούσανε, ρωτούσανε, κλαμένα. Και είδα πατέρα και φονιά εσένανε, εσένανε, εσένα! Εσένα που τα έφερες στον κόσμο, εσένα που τα γιόμισες με τρόμο, εσένα που αυτά τα αθώα πλάσματα, τα γιόμισες με θλίψεις και με κλάματα. Εσένα που τα πάθη και τα μίση σου, σε κάναν να ξεχάσεις την ευθύνη σου. Σ' εσένα απευθύνομαι, σ' εσένα. Μια φωνή μέσα στις άλλες και από μένα. Μια μητέρα σας μιλά απεγνωσμένα. Τι φταίνε τα παιδάκια τα καημένα; Αν έχετε ίχνος ανθρωπιάς κι όποια θρησκεία και Θεό κι αν προσκυνάτε, γι αυτά τα αθώα πλάσματα τα μίση, τους πολέμους σταματάτε. Και μάθετέ τα, να μην πολεμούν. Και μάθετέ τα, να μη μισούν. Και μάθετέ τα, ειρηνικά να ζουν. Και μάθετέ τα, να αγαπούν, ν' αγαπούν, ν' αγαπούν Παλικαράκι πούσβησες Παλικαράκι πούσβησες στα είκοσί σου χρόνια. Σε κλαίνε οι άμοιροι γονείς και τα πουλιά στα κλώνια. Της Άνοιξης νιοβλάσταρο και πριν καλά μεστώσεις, σε ξεγελάσανε οι κακοί και δίχως να το νοιώσεις. Πλανέφτηκες αγόρι και έχασες το μυαλό σου, και έχασες την νιώτη σου και το χαμόγελό σου. Σε καρτερούσε η ζωή και την περιφρονούσες, και σαν λουλούδι στο Βοριά εσύ φυλλομαδούσες. Η Κίρκη και οι Σειρήνες σε τράβηξαν κοντά τους. Μα ήταν πλάνες οι φωνές πλάνα τα θέλητρά τους. Ο Τεχνικός Παράδεισος η ψεύτικη απόλαυση που είναι σαν μάγισσας φιλί, που σε τραβάει στη κόλαση, σ' έκαναν θύμα αγόρι μου και έχασες την ψυχή σου. Και πλήρωσε το λάθος σου η τρυφερή ζωή σου. Φονιάδες και μισάνθρωποι, πως το κρατάει η καρδιά σας, να σέρνεται στον όλεθρο, τα ίδια τα παιδιά σας. Νά ήμουνα γης στα πόδια σας να σας καταποντίσω, στα τάρταρα στο βάραθρο στο χάος να σας 'ρίξω. Παλικαράκι πούσβησες, πόσα παλικαράκια δεν λοιώνουμε δεν σβήνουμε σαν τα χλωμά κεράκια; Όλου του κόσμου άνθρωποι σμίξατε την οργή σας, και καταιγίδα κάνετε την αγανάκτησή σας. Και αφού η Ειρήνη δεν μπορεί τα κράτη να ενώσει, ας ενωθούν οι άνθρωποι με φρόνηση και γνώση, και ας πολεμήσουμε μαζί με όλη την καρδιά μας να σώσουμε απ' τον όλεθρο τα άμοιρα παιδιά μας. ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ Συμβουλές και υπενθυμίσεις Οι συμβουλές είναι περισσότερο συνετές από τις εντολές και τους νόμους. Δεν επιβάλλουν τις δίνουμε απόψεις τους, αλλά τις δίνει με ένα τρόποίποιο και συζητήσημο. Μια χρήσιμη συμβουλή αξίζει όσο αξίζει ένας καλός και πιστός φίλος. Δ. Β. Συμβουλές στους αγγέλους "Ο κάθε άνθρωπος είναι ένας επίγειος άγγελος, ο οποίος αγγέλει την ύπαρξιν της ζωής." Αν δεν μπορείς να φτιάξεις εκκλησιά φτιάχτηκε στην καρδιά σου και βάλε εικονίσματα, τα αγνά αισθήματά σου. Αν δεν μπορέσεις τους κακούς να αλλάξεις την 'ροπή τους, εσύ μείνε αμόλυντος, και ας περπατάς μαζύ τους. Όταν θα δείς κάποιο τυφλό, τα μάτια φίλησέ του. Κι αυτά τα λόγια τα απλά, με σημασία πέστου: Πως είναι κι άλλοι εδώ στη γή τυφλά που περπατούνε, και ενώ στα αλήθεια, βλέπανε, μεσ' στο σκοτάδι ζούνε. Ότι σου πουν και ό,τι δεις και ό,τι να διαβάσης, ποτέ να μη τ' αποδεχθείς πρωτού τα εξετάσεις. Κάνουνε λάθη κι οι σοφοί, και άλλοι με σκοπιμότητα, κρύβουν το βάθος της ζωής και την πραγματικότητα. Κανείς δεν είναι πάνσοφος σ' αυτή την Οικουμένη, και όσο ζει ο άνθρωπος, θα ζει και θα μαθαίνει. Μη 'πεις δεν κάνω το κακό, γιατί είναι αμαρτία, και ίσως καταγράφεται στα θεικά αρχεία. Αλλά από συνείδηση ποτέ κακό μη κάνεις, και δίκαιος και ηθικός να ζεις και να πεθάνεις. Κι αν προσπεράσεις τους πολλούς, μη τους υποτιμήσεις, κι' όσο ψηλά κι αν ανεβείς, με τους περιφρονήσεις. 'Ολοι στο βάθος έχουμε, κάποιο προσόν μεγάλο, εσύ σ' αυτό είσαι καλός, εγώ σε κάτι άλλο. Ποτέ σου μη φανατισθείς, και ισχυρογνωμήσεις ποτέ και τις ιδέες σου, μη κάνεις πεποιθήσεις. Ιδέες φτιάχνουν οι άνθρωποι, μα ο χρόνος τις αλλάζει, η χθεσινή αντίληψη, σήμερα δεν ταιριάζει! Θα βρεις πολλούς στον δρόμο σου, που θα αδημονούνε, κάποια ευαισθησία σου, να εκμεταλλευτούνε. Είναι προδότες του καλού και της ελεημοσύνης, γι αυτό την καλοσύνη σου, πρόσεχε που την δίνεις. Πρόσεχε τους σφετεριστές αυτούς που καρτερούνε να πάρουν τις ιδέες σου να σε εκμεταλλευτούμε. Πόσοι δεν διαπρέψανε με τις ιδέες άλλων και τώρα καμαρώνουνε στις τάξεις των μεγάλων. Πρόσεχε τους κόλακες που στις αυλές γυρνούνε, και προσκυνούν τους άρχοντες και όλο τους επαινούνε. Και οι άρχοντες τους χαίρονται και τους υπολογίζουν, και δεν προσέχουνε αυτούς που πράγματι αξίζουν. Αν θες σε τούτη τη ζωή για να σε κερδισμένος, ποτέ μην είσαι αυθόρμητος αλλά συγκρατημένος. Γιατί ο αυθορμητισμός σκέψου και συλλογίσου, δεν δίνει χρόνο να σκεφθεί ο νους και η λογική σου. Θρησκείες φτιάξανε πολλές σε τούτο 'δω τον κόσμο, κι' όλες μιλούν για το καλό και για τον ίσο δρόμο. Μα βάλαν τόσα ψέματα και τόσα παραμύθια γι να στηρίξουν πιο πολύ την θεική αλήθεια. Αν δεν πιστεύεις στο Θεό, σκέψου μονάχα ένα. Πως σ' όλη τούτη δω τη γη, δεν μοιάζεις με κανέναν. Είσαι ο μόνος και ο εις κι όλα τα δάκτυλά σου έχουν τα αποτυπώματα και την ταυτότητά σου. Ο καλός καλό δεν έχει Ο γέροντας της γειτονιάς, που όλοι τον σεβόντουσαν και όταν είχαν πρόβλημα αυτόν συμβουλευόντουσαν ορμήνευε τον Νικολή, που ήταν καλός τόσο πολύ και του 'λεγε, κάπως κρυφά, αυτά τα λόγια τα σοφά. Ο καλός καλό δεν έχει, και δεν έχει όταν έχει για προσόν την καλοσύνη και καθόλου εξιοσύνη. Οι καλοί είναι χιλιάδες και γεμίζουνε Ελλάδες μα ο καλός μόνο δεν φτάνει, ευτυχία για να κάνει. Στης ζωής τα γεγονότα, πρέπει να 'χεις και προσόντα, να 'χεις και την καλοσύνη αλλά και αξιοσύνη. Να 'χεις σθένος και σβελτάδα και λιγάκι εξυπνάδα. Να 'σαι και καλός εργάτης και λιγάκι διπλωμάτης. Να προσέχεις όταν τρέχεις και στα δύσκολα ν' αντέχεις. Να 'χεις και "κοντρόλ" στην τσέπη και φιλότιμο όσο πρέπει. Να 'σαι στο ωραίο λάτρης, αλλά όχι μοιρολάτρης. Τους ανθρώπους που γνωρίζεις να μπορείς να ξεχωρίζεις. 'Ετσι είναι - έτσι είναι και όταν σου περισσεύουν δίνε. ο καλός καλό δεν έχει και δεν έχει όταν έχει για προσόν την καλοσύνη και καθόλου αξιοσύνη. Σαν ανεβείς Όταν θα πάρεις το στρατί γι' να ανεβείς και στου ονείρου την κορφή θα θες να φτάσεις, αν φτάσεις κάποτε, ποτέ σου να μη 'πεις πως όλα τέλειωσαν και τώρα πια θα ξαποστάσεις! Έχει απαιτήσεις το αξίωμα, και ο μόχθος και ο αγώνας δεν θα λείψει, και είναι δύσκολο πολύ, πάρα πολύ, να κρατηθείς για πάντοτε στα ύψη. Εκεί θα βρείς τόσους εχθρούς, που θα αδημονούμε, κάποιο σου λάθος για να βρουν, κάτι σκληρό να πούνε. Σαν υποχθόνιες σκιές, οι ζήλιες και τα μίση θα σε κρατούν επίμαχο, σε όλη σου την ζήση. Και θάνε προτιμώτερο να μείνεις στο ανέβασμα και του ονείρου την κορφή να θες να κατακτήσεις πάρα να φτάσεις και ν' αγωνίζεσαι, εκείνα που απέκτησες με μόχθο να κρατήσεις. ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΕΜΠΤΗ Πατριωτικά Ο άνθρωπος ο οποίος δεν αγαπά την Πατρίδα του, ο άνθρωπος ο οποίος δεν αγαπά την γενιά του, είναι σαν το δέντρο, που δεν έχει 'ρίζες. Αλλά τα μόνα δένδρα, τα οποία μπορούν να σταθούν χωρίς ρίζες είναι τα ψεύτικα. Δ. Β. «Εμείς οι Έλληνες» Εμείς οι Έλληνες που λες, είμαστε από τις φυλές, που έχουν γράψει ιστορία. Ανθρώπους βγάλαμε σοφούς και δώσαμε πολιτισμούς στου κόσμου την πορεία. Εμάς τους Έλληνες που λες, δεν είμαστε για να μας κλαις, αλλά να μας θαυμάζεις. Σε όλα τα πέρατα της γης χωρίς να ψάξεις θα μας βρεις, και χαίρεσαι να μας κοιτάζεις. Εμάς τους Έλληνες που λες, δεν μας πτοούν οι απειλές και για του τόπου μας τα δίκαια, στην πέτρα δίνουμε γροθιά και πέφτουμε μες στην φωτιά, «Μολών Λαβέ» και «Εν τούτω Νίκα». Εμάς τους Έλληνες που λες, θα σου το πω και να το λες και αν μας χτυπάνε συμπληγάδες, είμαστε αστείρευτη πηγή και όλη τούτη εδώ η γη είναι γεμάτη από Ελλάδες. Εμείς οι Έλληνες που λες, έχουμε αρετές πολλές, έχουμε σθένος και εξυπνάδα, και αν σμίξουνε ένα πρωί όλου του κόσμου οι λαοί, δεν φτιάχνουνε Ελλάδα, δεν φτιάχνουνε Ελλάδα δεν φτιάχνουνε Ελλάδα. Η Χώρα του φωτός Από τον ήλιο επήρες φως και άναψες την δάδα και την μεταλαμπάδευσες σαν πύρινη λαμπάδα. Και αυτό το φως το ιερό, αρχαία μου Ελλάδα, σ' όλα τα πέρατα της γης, στην κάθε Ολυμπιάδα, είναι το εναρκτήριο, το φως, που φως απλώνει είναι το πνεύμα των Θεών που τους λαούς ενώνει. Ελλάδα είσαι σύμβολο αγάπης και ειρήνης είσαι η χώρα του Φωτός και της μεγαλοσύνης. Αρχαίο πνεύμα, αθάνατο, που κτισες Παρθενώνες, που οι φιλοσοφίες σου έμειναν στους αιώνες. Από την Ολυμπία σου στέλνεις το μήνυμά σου, σαν φως που αναδύθηκε από τα χώματά σου. Με μια ευχή οι άνθρωποι να είναι αδελφωμένοι, τίμια να αγωνίζονται και να' ναι αγαπημένοι. Ελλάδα μεγαλόχαρη της γης γαλάζιο κρίνο ότι τραγούδι κι αν σου πω τ' αλλάζει η δόξα σου σκοπό και σου κάνει ύμνο. Τριπολιτσά Χαρισμένο στην γενετειρά μου. Στίχοι και μουσική του συγγραφέως Τριπολιτσά, Τριπολιτσά γλυκειά Πατρίδα μου, εδώ μακριά στην ξενητειά, είσαι η ελπίδα μου. Στα στενά σου τα δρομάκια, στα μικρά σου τα παρκάκια, γίνουμαι πουλί και τρυγυρνώ. Στην παλιά δενδροστοιχία, και του 'Αρεως την πλατεία, πουτρέχα παιδί, δεν την ξεχνώ. Σε ξέρουν όλοι στον Ντουνιά, γνωστοί και φίλοι σου, και έχεις για πύργο σου Λευκό τον άι Βασίλη σου. Τα ψηλά σου κυπαρίσσια, τα μικρά σου εξωκκλήσια και η πλατεία σου η κεντρική. Γύρω-γύρω αμαξάκια, καφενεία και μπαράκια, και στο βάθος μιας καμάρας μουσική. Τριπολιτσά, Τριπολιτσά, άχ ποιός την χάρη σου, να 'χεις το γέρο - του Μωριά, για παλικάρι σου. Πάσχα με τις ψησταριές σου κάτω από τις κληματαργιές σου και κορίτσια με χρυσή καρδιά. Στα μπαλκόνια σου λουλούδια, και το βράδυ με τραγούδια, κάνουνε, καντάδες τα παιδιά. Στάζει φιλερι της Μηλιάς μέσα στο τασι σου, κι είναι όμορφη η Πρωτομαγιά, στο Μάη Θανάση σου. Κάλτσοβα και 'Αγια Γιάννη, πάρκο με το συντριβάνι, και άη Γιώργη μου με τα πουλιά. Στα μικρά τα ταβερνάκια, με κρασί και μεζεδάκια, λένε τα τραγούδια τα παλιά. Χαρά σε 'κείνους που σε ζουν και που σε χαίρονται, χαρά σ' αυτούς που σ' αγαπούν και σ' ονειρεύονται. Μέρη μου αγαπημένα γραφικά και δοξασμένα νάχα μια μεγάλη αγκαλιά. Να σας έσφιγγα κοντά μου και να κτύπαγε η καρδιά μου πάνω στην δικιά σας την καρδιά. ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΚΤΗ Ελεύθερη ποίηση Η Ελεύθερη ποίηση έχει ελεύθερο πεδίο για να εκφρασθεί. Δεν έχει την αυστηρότητα της ομοιοκαταληξίας και του μέτρου. Ελίσσεται όμως σ' ένα δύσκολο 'ρυθμό, στον οποίον χρειάζεται πολύ προσοχή, δια να παρουσιάσει την διαφορά που έχει από τον πεζό λόγο. Δ.Β Αδέλφι μου (παλιέ μου εαυτέ.) Αδέλφι μου εχθές είδα τον ίσκιο σου. Επρόβαλε μέσα από τα σκοτάδια της ψυχής μου και με ερώτησε με μια φωνή, δίχως μίσος και αγανάκτηση: "Γιατί με εσκότωσες". 'Εκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας ν' αποδιώξω το όραμά σου. Και εκεί μέσα στα σκοτάδια της ψυχής μου δεν ξέρω πως αλλά βρήκα το κουράγιο να σε σκοτώσω, για άλλη μια φορά. Όταν ξύπνησα δεν θυμόμουν τίποτα. Και ούτε καν θα θυμόμουν το περιστατικό του χθες αν μέσα στο ποτήρι που βρισκόταν δίπλα μου δεν έβλεπα το πτώμα σου. Αδέλφι μου, αδέλφι μου, αδέλφι μου! Ο άνθρωπος, που δεν είχε καρδιά Αυτός ο άνθρωπος ήταν κάτι αλλά δεν το έδειχνε, ήξερε τόσα πολλά αλλά τα κρατούσε όλα για τον εαυτό του. Μια μέρα αρρώστησε. Ο γιατρός που τον εξέτασε έκανε μια περίεργη ανακάλυψη. Είσαι ένα φαινόμενο του είπε. Ζεις χωρίς να έχεις καρδιά. Θα σε παρουσιάσω στην Ακαδημία και θα αλλάξουν όλες οι θεωρίες για τη ζωή του ανθρώπου. Εκείνος τον έπνιξε. Κράτησε και αυτό το μυστικό για τον εαυτό του. Όταν πέθανε, ο νεκροθάφτης που τον έθαβε, άκουσε την καρδιά του να κτυπάει. Είχε αρχίσει να κτυπάει, ακριβώς όταν εκείνος είχε πεθάνει 'Εριξε λίγο χώμα παραπάνω και έφυγε μουρμουρίζοντας "Τι να την κάνει την καρδιά ένας πεθαμένος; Τι να την κάνει την καρδιά ένας πεθαμένος;". Επιβλητική Συγνώμη Είδα τα σβυσμένα μάτια του αδερφού μου και τα φίλησα. Ήθελα να τους δώσω φως, από το φώς μου, αλλά φοβήθηκα το βλέμμα που θα αντίκρυζα, σαν θα μ' έβλεπαν. Σκέφτηκα τότε να επανορθώσω τα αμαρτήματά μου, και μοίρασα τα υπάρχοντά μου, στους φτωχούς και σ' όσους αδίκησα. 'Εγινα πιο φτωχός απ' τους φτωχούς, και ζήτησα με ειλικρίνεια το συγνώμη. Οι άνθρωποι πήραν την προσφορά μου, αλλά δεν με συγχώρησαν. Σκέφτηκα τότε να σκοτωθώ, για να τιμωρήσω τον εαυτό μου, για τα αμαρτήματά μου. Οι άνθρωποι όμως με απότρεψαν: Όχι μου είπαν, δεν θα σε αφήσουμε να φύγεις έτσι. Θα σε κρατήσουμε εδώ κοντά μας για να μας εκλιπαρής και να βασανίζεσαι. Και τότε οργίστηκα, ένοιωσα το θυμό και την αγανάκτηση να θεριεύουν μέσα μου, και κοίταξα με μίσος και κακία τους ανθρώπους. Εκείνοι είδαν το θυμό μου και φοβήθηκαν. Και είδα τότε με έκπληξη να μου απλώνουν με φιλική διάθεση τα χέρια. Και τότε κατάλαβα κάτι: Πως είναι πιο εύκολο να επιβάλεις ακόμη και αυτή τη συγγνώμη σου παρά να την εκλιπαρείς." Η ανοχή Την ανοχή την κληρονόμησα από τον πατέρα μου. "Είναι το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας μου" μου είπε, να ανέχεσαι και να δέχεσαι με σκοπιμότητα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και η ανοχή είναι προσόν και μέσον. Άρχισα λοιπόν, δεχόμενος και ανεχόμενος, να διαπρέπω. Έγινα συμπαθής, έγινα αγαπητός, έγινα πλούσιος. Μια μέρα γνώρισα μία πολύ όμορφη κοπέλα. Ήταν τόσο όμορφη, που την παντρεύτηκα. Εκείνη έλεγε πως μ' αγαπούσε. Εγώ ανεχόμουν ό,τι έλεγε, και ένοιωθα πολύ ευτυχής όταν ήμουνα κοντά της. Κάποτε έμεινε έγκυος, και γέννησε ένα αγόρι, που όλοι έλεγαν ότι μου έμοιαζε. Εγώ αμφέβαλα από προκατάληψη, αλλά άφησα τον εαυτό μου να το αγαπήσει και ας ήξερα πως αυτή η αγάπη ήταν μια ανοχή, με αμφίβολα συναισθήματα. Μια μέρα η γυναίκα μου αρρώστησε. Ο γιατρός που την εξέτασε κούνησε περίλυπος το κεφάλι του. "Η ασθένειά της", μου είπε, "είναι ανίατη. Ο χρόνος της ζωής της είναι ελάχιστος". Πριν πεθάνει η γυναίκα μου, με κάλεσε και μου εξομολογήθηκε ότι ήμουν ο μοναδικός άνδρας της ζωής της. Πως το παιδί ήταν απόλυτα δικό μου,και πως με ανεχότανε, διότι με αγαπούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Και τότε, για πρώτη φορά ένοιωσα κάτι, που δεν το είχα νοιώσει ποτέ άλλοτε. Πως υπάρχουν και άλλοι που ανέχονται και δέχονται, πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν το ίδιο "προσόν", και ο κόσμος για να επιζήσει, δέχεται και ανέχεται. Και βρήκα τότε την ειλικρίνεια, για πρώτη φορά, στα δάκρυα που άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου. Και έκλαψα και ένοιωσα πως το κλάμα είναι η πιο αυθόρμητη και ειλικρινής έκφραση της ζωής. Και είδα τον άνθρωπο σαν ένα σκλάβο της ζωής, που για να επιζήσει, πρέπει να δέχεται και να ανέχεται. Και είδα το θάνατο. 'Οχι πια με φόβο, αλλά σαν μια διέξοδο, και πέθανα για να ξαναγεννηθώ ελεύθερος, χωρίς ανοχή και προκατάληψη, χωρίς υποκρισίες και αθέμιτους συμβιβασμούς. 'Ετσι, αυθόρμητος και ειλικρινής, σαν το δάκρυ που κυλά απ' τα μάτια, σαν μια ύπαρξη που δεν χρειάζεται "μέσα" για να ζήσει, αλλά ζει για να διατηρήσει την ύπαρξη αυτής της ζωής. ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΒΔΟΜΗ Αισθηματικές Περιπτώσεις Ο έρωτας είναι το πιο τρυφερό αίσθημα του ανθρώπου. Είναι τόσο τρυφερό, που για να στηριχθεί και να επιζήσει, χρειάζεται την αμοιβαία συμπαράσταση. Δ.Β. 'Σε βλέπω μεσ' τον ύπνο μου και μεσ' το ξυπνητό μου, σαν μια σκιά που έρχεται μεσ' το δωμάτιό μου. Και αγκάλιάζω τη σκιά και τίποτα δεν πιάνω και θλίβομαι και απορώ και το μυαλό μου χάνω. Αχ να'μουνα κι εγώ σκιά, σαν μεσ' τη σκιά σου να ήμουνα στο πλάι σου να ήμουνα κοντά σου και όταν ερωτευόμαστε εγώ, και εσύ με μένα οι δύο σκιές να σμίγανε και να γινόνταν ένα. Μακριά απ' τα επίγεια τη σαρκική συνήθεια να νιώθουμε τον έρωτα στην ψυχική αλήθεια. Ένδεκα και ένα Ένδεκα και ένα στο ρολόι μου! Κι ακόμα περιμένω. Και αυτό το Σαββατόβραδο πάλι θα πάει χαμένο. 11+1, δηλαδή τρεις άσσοι στο 'ρολόι και εγώ, είμαι ο τέταρτος και ο πόνος μου με τρώει. "Καρέ" του άσσου δηλαδή και βρίσκομαι χαμένος, και είμαι εγώ ο άτυχος και άλλος ο κερδισμένος. Σταμάτησα το ρολόι μου στις 11+1, να το 'χω για ενθύμιο να μου θυμίζει εσένα. Πάλι μονάχος και ορφανός, μόνος και άσσος πάλι, όταν πονάει η καρδιά, θολώνει το κεφάλι. Κι ήπια 11 ποτά, για να σε λησμονήσω, φίλοι μου 'πήραν τα κλειδιά, για να μην οδηγήσω. Θέλουν να κλείσουνε το "Μπάρ", και καρτερούν εμένα. Μα μένα το ρολόι μου δείχνει 11+1. Ξημέρωμα της Κυριακής, στους δρόμους τριγυρνάω. Κάπου εδώ χάμου κάθομαι, και κλαίω και γελάω. Κάποιος ρωτά την ώρα μου: Του λέω: 11+1. Κυττάζω το ρολόι μου και σκέπτομαι εσένα. Μπήκα στο Γαλατάδικο και γύρεψα "ουίσκυ". Μου είπαν: Το απέναντι το "Μπάρ" στις 11 ανοίγει. 11+1 ήμουν εκεί, αλλά δεν με σερβίραν, βρεθήκαν δυό αστυνομικοί και σπίτι μου με 'πήγαν. Βρήκα στον τηλεφωνητή μηνύματα από σένα. Τ' άκουσα, μα συμπέρασμα δεν έβγαλα κανένα. 'Επεσα και κοιμήθηκα και είδα στο όνειρό μου, πως ήσουν πάλι δίπλα μου, πως ήσουν στο πλευρό μου. Εξύπνησα με ταραχή, αλλά δεν είδα εσένα. Και πάλι αποκοιμήθηκα, με μάτια δακρυσμένα. Και το ρολόι έδειχνε ένδεκα, 11+1. Χρόνια πολλά Τα λουλούδια στην γιορτή σου από μένα, μέσα στ' άλλα τα λουλούδια τα πολλά, με μια κάρτα δίχως όνομα κανένα, με δυό λέξεις, που θα λεν' "Χρόνια Πολλά". Κι αν μαντέψεις ποιός τα στέλνει, μη δακρύσης, έτσι είναι η ζωή έτσι κυλά, πεταλούδες φτερουγούν οι αναμνήσεις, και σου εύχονται και αυτές "χρόνια πολλά". Τα λουλούδια στη γιορτή σου από μένα, σαν κείνη την ωραία εποχή. Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα, τα λουλούδια πού 'χουν μείνει στην ψυχή. "Όταν θα 'ρθης" 'Οταν θαρθής, να μη ερθής την πόρτα να κτυπήσεις, να μπεις απ' την αυλόπορτα, κοντά μου να καθήσης. Και μη μου πεις πως έλειπες, για χρόνια μακριά μου, γιατί εγώ δεν σ' άφησα ποτέ από κοντά μου. 'Οταν θα 'ρθης, όταν θα 'ρθης, θα βρεις φωτιά να ζεσταθείς, θα βρεις φωτιά να ζεσταθείς, και μια αγκαλιά ν' αγαπηθείς. Όταν θα 'ρθεις και θάνε αργά, το φως να μη τ' ανοίξεις, έλα κοντά μου πλάγιασε, χωρίς να με ξυπνήσεις. Και το πρωί φτιάξε καφέ, και φέρτον να τον πιούμε και όπως τα λέγαμε παλιά και πάλι να τα πούμε. Όταν θα 'ρθης όταν θα ρθείς, θα βρεις φωτιά να ζεσταθείς, θα βρεις φωτιά να ζεσταθείς και μια αγκαλιά ν' αγαπηθείς. ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΓΔΟΗ Εύθυμα Η πνευματική απόλαυση, είναι το χαμόγελο της ψυχής! Ο γυμνιστής Εγώ θα γίνω γυμνιστής, στις αμμουδιές θα πάω, να δείχνω την κορμάρα μου και ωραία να περνάω. Να σκανταλίζω τις μικρές, τις χήρες να ξαφνιάζω. Εγώ θα γίνω γυμνιστής ρούχα δεν θ' αγοράζω. Θα βρω και μια γυμνίστρια, να γίνουμε ζευγάρι, και θα ποζάρουμε γυμνοί με ήλιο και φεγγάρι. Εγώ θα γίνω γυμνιστής και θα είναι η αιτία γι' αυτό μου το ξεγύμνωμα, κράτος και εφορία. Έτσι που μας κατάντησαν, άλλο πια δεν μας μένει, όλοι να μείνουμε γυμνοί, να ντρέπονται οι ντυμένοι. Εγώ θα γίνω γυμνιστής και τρέλα θα πουλάω, και ας πάρουν απ' την γύμνια μου, αυτά που τους χρωστάω. Αυτά που τους χρωστάω! Η συμβία Με έφαγε η γκρίνια της να πάμε στο νησί της. Πουλήσαμε το σπίτι μας με την απαιτησή της, και πήγαμε μες στο νησί, στο πατρικό της σπίτι, το φτιάξουμε το στολίσαμε γελούσε η Αφροδίτη και μου 'λεγε: "Εδώ είναι ο Παράδεισος, η καθαρή ημέρα. Μακριά από τον θόρυβο, το βρώμικο αέρα. Και συμφωνούσα και εγώ, όπως συχνά συμβαίνει, και είμουνα χαρούμενος και αυτή ευτυχισμένη. Μα όταν καλοκαίριασε και πήγαμε για μπάνια, εκείνη 'γκομπλεξαρίστηκε" σαν είδε τα "φυντάνια" με τα προκλητικά "μαγια" και τα ωραία σώματα που σαν λουλούδια ζωντανά σε όψη και σε χρώματα. Δικές μας και "τουρίστριες" κορμιά ονειρεμένα τα κύτταρα τα θαύμαζα και τάχα σαν χαμένα. Μπροστά τους η συμβία μου, δεν έπιανε δεκάρα και εκείνη από την ζήλεια της, ήταν φωτιά και λαύρα. "Πάμε να φύγουμε" μου λέει, "πάμε στην Πολιτεία σαν Σόδομα και Γόμορρα, κάναν την παραλία". "Γιατί θυμώνεις μάτια μου, και εσύ ήσουν φυντανάκι. 'Ετσι συμβαίνει στην ζωή, γερνάει το κορμάκι. Κι αυτές θαρθούνε κάποτε, στα χρόνια τα δικά μας. Κι' αυτές θα 'ρίξουν πάχυτα, όπως η αφεντιά μας." "Πάμε να φύγουμε" μου λέει, "πάμε στην πολιτεία, που έχει κόσμο σοβαρό, και αριστοκρατία. Εκεί θα βρω τον κύκλο μου, θα βρω τον εαυτόν μου, και θα μπορώ για να φορώ του γούνινο παλτό μου". Παρασκευή γυρίσαμε μες την Θεσσαλονίκη και πιάσαμε και "απάρτμαν" με ακριβό το νοίκι. Κι αυτή βρήκε το κύκλο της, βρήκε τον εαυτόν της, και κάνει και επίδειξη, στο γούνινο παλτό της. Και με κυττάζει τρυφερά, και τώρα δεν γκρινιάζει, και στο νησί πηγαίνουμε, μόνο σαν χειμωνιάζει. "Με δοκιμή" Εγώ σου είπα κούκλα μου αν θες δοκίμασέ με και εάν δεν σου κάνω διώξε με και εάν κάνω κράτησέ με. Ρεφρέν Με δοκιμή, με δοκιμή, με δοκιμή, Εγω΄σου δίνομαι αν θες με δοκιμή Και αν με δεχθούνε της καρδιάς σου οι παλμοί, τότε αλλάζουμε "μοτίβο" και γραμμή. Με δοκιμή, με δοκιμή, με δοκιμή Σαν τον εμπόρευμα που 'ριξαν την τιμή, και σαν τα φρούτα που πουλούν με δοκιμή, εγώ σου δίνομαι αν θες με δοκιμή. Με δοκιμή, με δοκιμή, με δοκιμή "Το Μανωλάκη" Ι Το Μανωλάκη απ' τα Σφακιά, που 'ρθε στην Αθήνα, και βρήκε μια κοπελιά και τα περνούσε φίνα. Κι ο γέρος του, του έστελνε λεφτά για να σπουδάσει, κι εκείνος για την γκόμενα το νου του είχε χάσει. ΙΙ Με τα πολλά μεσ' στα Σφακιά, εγύρισε μια μέρα. Και αντί να φέρει δίπλωμα, τους έφερε γυναίκα. "Ζέψε τα ζα, ρε Μανωλιό, και πάμε στον αγρό μας, γιατί και συ όπως κι εγώ, χάσαμε το καιρό μας". ΙΙΙ Κι ο Μανωλιός και ο Μανωλιός, αντί για Ιπποκράτης, τώρα οργώνει τον αγρό και έγινε ζευγολάτης, Κι η Μανωλιά εγέννησε, και έκανε Μανωλάκη, και εκείνο σαν μεγάλωσε, έγινε φοιτητάκι. "Καν' το σταυρό σου Μανωλιά, ο γιο μας να σπουδάσει κι αν εύρει καμιά κοπελιά, το νου του να μη χάσει, το νού του να μη χάσει".
ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΗ


διεύθυνση του συγγραφέα
(8147 Valley Ct,
Palos Hills IL. 60465,


Δημήτρης Βερβενιώτης














Since       
1996
            
LAND of GODS
το Έλα
να δείς

Ημέρα μνήμης
Πολυτεχνείου

Οδυσσέας
Ελύτης

Δημοτικό Τραγούδι

Τρισαγαπημένη Αρκαδία

τα Δεκάχρονα της LAND of GODS

Δημήτρης
Καραλής

Κριτικές
Αναλύσεις

Λογοτεχνία
στο Δίκτυο

Νίκος
Καζαντζάκης

Ξενοφών
Ζολώτας

ο Γιώργος Σεφέρης

Γιάννης Μακρυγιάννης

Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς

Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι

Γράμμα από το Γκύτερσλο

Αποθησαυρίσματα της LAND of GODS

στην 'Aκρη
του ματιού

Έλληνες
ποιητές

Ξενοφών
Ζολώτας

ποιήματα
τ' αγαπημένα

Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης

Φώτης Κόντογλου

Ελευθερία
Μπέλμπα

Μάνα
Πατρίδα μου
Ελλάς!

η LAND of GODS στο Google

Κοστας
Δουρίδας
στο Google

Αρκαδική
Ανθολογία

The LAND of GODS
Since October 1996
Oakville Ontario Canada
2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα
Δείτε εδώ τα κείμενα -μπορεί και τα δικά σας- μέσα από το Google.. (About 712 results)
..Φωτογραφίες της LAND of GODS στο Google..
Γράψτε μας!!
σήμερα: