Το θείο της ποίησης

Αραιώνει ο κόσμος, διαλύομαι ανάμεσα του...
Αγγίζω αυτό που δεν "έχω" αυτό που δεν επιθυμώ
Τη δόξα που σφάζει το ήθος
Κυκλοφορώ, κι ανανεώνω τα πλήθη της θλίψης μου
Κάθε στιγμή πολύτιμη
...κι όμως προτιμώ τη μοναξιά ενός γαλήνιου τοπίου...
μιας παλιάς φωτογραφίας, ενός λυρικού χαμόγελου
Τώρα, μιλώ με τους ποιητές,τους "ομόθρησκους"
Να και η αμαρτία!Μόλις πριν λίγο απήγγειλα στο αίμα της!
Στ' αλήθεια, ας μη βαρεθούμε
να βρισκόμαστε όσοι συναθροιζόμαστε
μέσω της ποίησης. Είναι τραγούδι άλικο
μεγάλη ανάγκη αναπνοής γητεύτρας.
Ας είναι Θεέ μου πιο μεγάλη να γίνει η ποίηση
και να χωρά μονάχα όλες τις καρδιές...
Λιγοθυμώ... όταν πάω να σκεφθώ,
πως, ίσως κάποτε μισεύσει το κέφι της
Και αν η ρίμα πια νόημα δε θα 'χει,
τότε ελεύθερα θα σου μιλώ,
ω, σύμπαν,
άστιχο είναι μου, είσαι γεμάτο ήχους!
Σ' αυτούς τους στίχους να γεννώ
και να κρατώ σφιχτά
ότι κατέβασε η χελιδόνα μάνα
Έσταξε η γη μέλια ασπροκέντητα
φορέσαν σμήνη ποιήματα
τα κείμενα μιλάνε
θαρρείς ανάψανε φωτιά
χορέψαν στη φούχτα του χειμώνα
τότε... στου Μάρτη την καρδιά
βάλαν μπουρλότο τα χαρτιά
να ανοίξει η γη ήλιους να δει!

...αραιώνει ο κόσμος, αραιώνει...
Κι εγώ ξαναρχίζω να ζω
μέσα στα μυστικά του νου που
λέει:
"Σώσε τη δόξα από του ανθρώπου τα χέρια
Την κακομεταχειρίζεται και πρήζεται η αλήθεια"
Τότε
Τραγούδι έσωσε τη γη,που είπε στ' αυτί του κόσμου
"όταν κοιμάται μια ζωή, ο ουρανός χαρίζεται,
ανοίγει δρόμο ξενυχτά ...
και γράφει αιθέρια μυστικά
κερνά τα βήματα
κι εμείς;
εμείς
επικοινωνούμε
μέσω των κειμένων μας
δεν αδιαφορούμε
ασφαλίζουμε τις αόρατες σκέψεις
δυιλίζουμε το παρόν
με κοντές κινήσεις
επικοινωνούμε
καθόλου σαρκαστικά
μπορετά
κοινωνούμε....
αναπνέουμε
Πόσα στο όνομα σου ποίηση
γραφτήκανε στα χρόνια που πέρασαν
και ήρθαν
κι ακόμη οι ποιητές συνεχίζουν
το έργο ακάματοι
χωρίς τη δόξα
σου αφιερώνονται
από καρδιάς
λύχνοι τη νύχτα
λώροι μειλίχιοι
μελοποιούν μελτέμια

Στην παγκόσμια ημέρα ποίησης 21 Μαρτίου

Η μοναξιά αυτή η δημιουργική γυναίκα του πλήθους των λέξεων εισάγει το νου στην ομαλή ψυχική υγεία, πλάθει τη λογοτεχνία στα βάθη των αιώνων.

Είναι μια αστείρευτη αγάπη μία σχέση φυγής και οράματος που σε ανακαλύπτει και θαρρεύεις, γουστάροντας έναν τίτλο ομόηχο του ονόματος σου. Ο χρόνος ο ηγέτης μας εδώ και τρισεκατομμύρια χρόνια, περιστοιχίζεται από στίχους ποτάμια.

Διαβάζουν στις νύχτες την περιπλάνηση που βουλιάζει στο αίμα του υδατοσκέπαστου νου. Είναι το λίγο της στιγμής που επιμένει στην ποσότητα της χαρτογεννημένης αρχής, της σημασίας του γράφω δίχως όρια.

Ελληνικό στοιχειό η φουρτούνα της φωτιάς, που συμπαθεί τα έργα τα ποιητικά. Βαδίζουν πεζά, χωρίς ανίχνευση, χωρίς δικαίωση, μονάχα με τη σπίθα της ανακούφισης.

Σήμερα έγραψα κομμάτια της ψυχής μου, άνοιξα την πόρτα κι αγκάλιασα τόσους ήλιους.Τους κράτησα για λίγο στη χούφτα μου...κι έπειτα από την ανάγκη μου να φωνάζω ξεγλίστρησαν από την ποδιά των νοημάτων, τις νύχτες που κόντεψα να αγγίξω την ψυχή τους.

Σε πληγώνει η άμορφη αμφιβολία που μαστίζει το πρόσωπο του πανέμορφου Έλληνα.Δεν ανήκω πουθενά, παρά μόνο στην εξοντωτική μοναξιά της λογοτεχνίας.

Διαμορφώνει τη ζωή μου μέσα από τη γραφή, που ω ναι του θαύματος της γλώσσας μας της ενικής με εκπλήσσει. Ο λόγος θεραπεύει την ψυχή. Η ψυχή θεραπεύει το λόγο που έχει να ζει.

Η ζωή αποδεικνύει στην ψυχή πως τα λόγια δέχονται ίαση, μέσω του ευαίσθητου πνεύματος.

Η ψυχή και η μονιμότητα της. Αλήθεια πόσο διαρκεί; ...... Συγκινητικά σκληρό το αποτέλεσμα μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης, μιας αντίφασης που πολλαπλασιάζει τη ζωή με το άπειρο.

Μια κουκίδα διαμόρφωσε την τελεία. Ένα θεώρημα μιας ατέλειωτης πράξης. Ο στοχασμός.Μας ανήκει η σκέψη, η ψυχή κι η αναμονή του πρώτου.

Προερχόμαστε από τα σύννεφα , ανήκουμε στα άστρα, είμαστε ο ήλιος του φεγγαριού, οι ποιητές που υπερβαίνουν τον εαυτό τους δημιουργώντας νέες σελίδες οξυγόνου.

Στον άνεμο του φευγιού αγωνίζομαι να γαντζωθώ, να υπάρχω στη δύναμη της λέξης ακροβατώ!

Αυτοί οι δράκοι βγαίνουν ξανά και ξανά...
Αυτοί οι δράκοι δε μ΄αφήσαν να χαρώ την παιδικότητα μου
Σαν ερπετό πλησιάσαν την ψυχή
Πάνε τα όνειρα
Αυτοί οι δράκοι στα μάτια κολυμπάνε
Χορεύουν άτσαλα κάθε που η νύχτα
έρχεται στην αγκαλιά,
κι εγώ
δράκος
Τρώω της σάρκας τα οστά
Την κατατρομαγμένη καρδιά
φιλώ
που σιγοτραγουδά
"Ελευθερία
σημαίνει να αγαπάς
Ελευθερία
ζάρι που ρίχνει ο ήλιος
στο νιογέννητο
Τότε αρχίζει η παιδική ηλικία
δέντρα να θεριεύει
στο άπειρο σύμπαν
στο κατασκότεινο
ΦΩΣ!"

...I am covered
the poverty
and the misery of
my shaking mind.
I have decided
to carve
with flowers
the pillars
of furtune,
which adore
the fruitful
prudent poetry...

Θυμός και λυγμός δυο απόκοσμων στεγνών καιρών...
Δυο παγωμένων ματιών...Κοιμήθηκα στην αγκαλιά του.
Ξεκίνησα να περπατώ σε λευκές μαργαρίτες,
οι αγαπημένες μου...
Θεέ και Κύριε αμόλυντε, ευλογημένο σημάδι
σωτήριας κουβέντας.
Μόνοι άνθρωποι σε άναρθρες στιγμιαίες
εξομολογήσεις αναρωτιούνται για σχέσεις...
ανύπαρκτες πια.
Βαδίζει η παρέα με τη ρουτίνα, σύννεφο,
συνταιριάζοντας την παράλογη
έλξη δυο ξένων...Η απιστία της συγκέντρωσης
απλώνεται στα ανυποψίαστα
κορμιά των λέξεων... «συνεχίζω να ζω!»
Ναι, λάμπω μέσα στου ήλιου την καρδιά.
Λάβα μοιράζω στις γύρω ακτίνες.
Μοβόρα σκέψη! Ανέμου...σταγόνα ζωηράδας...
Φύσηξε αρχή της άνοιξης. Ποίηση την ονόμασα.
Αρέσει στις εποχές του χρόνου. Απιστία γυναίκα,
γένους ατέρμονου ανταμείβεις τις σχέσεις.
Το δάκρυ εξερευνά το αναπάντητο
του πιθανού...
Γεννά η φιλία καρδιές ονείρων. Συμμετέχω, ελπίζω...
Ανακουφίζομαι. Λέξεις οσφρίζομαι
και αναιρώ την αισχρότητα καιρών ανεπίτρεπτων,
σχέσεων αμαρτωλών. 'Aραγε τι είναι αμαρτωλό;
Η σκέψη κύτταρο; Η πράξη θεά;
ή η αμφιβολία σοφά απαντά
δεν ξέρω, δε βλέπω
δε ζω πια κοντά στο νερό που γεννά ......

Καμιά ρυτίδα στο μελένιο πανοφώρι
ρυθμίζονται οι αντιστάσεις απάνεμου ονείρου
δώρο φίλης αδελφής
ολόφωτη σκιά
Χθες
Γρίφος
σαφήνεια
σπάταλα λόγια σωρεύουν

Αγαπημένε μου φίλε Υλάγκ, επισκέφτηκα το μουσείο των Νεοελλήνων στις ψηλές κορφές της Πίνδου. Φόρεσα στα πόδια μου πτερωτά σανδάλια που αποσπούν την κούραση από το μυαλό. Είναι τελευταία τεχνολογία, της αξίας της στιγμής. Δεν έχουν έκπτωση και τ' αγοράζεις μόνο μετρητοίς. Πληροφορήθηκες πως το δευτερόλεπτο απέκτησε δαιμονισμένη αξία; Ναι,για ακόμη μία φορά κατάλαβα, πως αξίζει να ζούμε, έστω με κουρελιασμένα ρούχα, σε μία σκηνή, που κάθε τόσο την παίρνει ο αέρας, χωρίς τροφή, παρά μόνο με λίγες ρίζες γιασεμιού, πασπαλισμένες με μισό δάκτυλο κανέλλας, λίγη ανάσα άχνη ζάχαρη και κόκκους από μέλι. Ξέρεις, τα πιο πολλά αγάλματα παρίσταναν γυναίκες. Ντυμένες στα άσπρα, στα μαύρα μαλλιά τους κεντημένα τα λόγια αυτών που τις αγάπησαν και λίγο πιο πέρα, πλάι στην φαγωμένη τους καρδιά στηρίγματα του μίσους τα λάθη. Των σχέσεων, που τράβηξαν τα σχοινιά και δέσαν με κατακκόκινο αλκοόλ τις ελπίδες που σβήναν το ξημέρωμα.

"Τι φοβερό να ζω με κάποιον, που πια δεν αγαπώ, να βλέπω την πεθυμιά μου να ξεψυχά κάθε πρωί στο πρόσωπο του..." Προειδοποιούν πάντα όταν είναι να γεράσει η χαρά της γυναίκας. Θα θυμάσαι λοιπόν, πως όταν συνάντησα κι εγώ τον Αλκοολόσταχτο την επόμενη μέρα γέρασα κιόλας 20 χρόνια. Ο χρόνος είναι ηγέτης μας πια εδώ και τρισεκατομμύρια έτη.Δεν έμοιαζα καθόλου με την πρώτη μου μορφή. Με ετοιμάζουν κι εμένα για το Μουσείο των Νεοελλήνων στην Πίνδο,ψηλά όπου δε βλέπεις μάτι ανθρώπου. Από τη μια σκέφθηκα, πως θα ήταν πολύ καλά. Δε θα άκουγα πια καμιά βρισιά για τη μέρα που γεννήθηκα, καμιά κατάρα, επειδή τόλμησα να ερωτευθώ αυτόν που κέρδισε το αλκοόλ.Παρακάλαγα το χρόνο, όταν περνούσε, να ρουφήξει τις στάχτες του Αλκοολόσταχτου. Τον ρήμαξε το ποτό! Έγινε ο φίλος, η ερωμένη, η αδελφή του. Κρατούσε τα σκήπτρα μιας φανερής νίκης με τη δυστυχία. Αλήθεια, γιατί καλέ μου Υλάγκ όλα τα σημαντικά ονόματα είναι θηλυκού γένους;

Προκύπτει από την μανία κατανάλωσης, να προηγείται η γυναίκα στη δύναμη της θέλησης της Πρωτοβουλίας της Αγνότητας, μιας χώρας που ηγείται πια από γυναίκες. Θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος, γιατί εξαφανίστηκαν μέσα σε μια στιγμή του δευτερολέπτου οι πιο πολλοί άντρες. Είπαν πως τους στείλαν σε έναν πλανήτη, που δεν έχει όνομα. Λυπάμαι μόνο που δε θα δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν.Ζευγάρωναν με το αλκοόλ, λένε. Είναι το μόνο που τους δίνουν κι εκεί. Τους αναγκάζουν να ζουν ξανά και ξανά τις στιγμές, που χάλασαν από τη θυμωμένη τους φύση.Δεν τους επιτρέπεται να νοσταλγούν τη γυναίκα που χυδαία ξεστόμιζαν κατά πάνω της λέξεις βέλη, που δεν έμαθαν πως στα σχολεία δεν διδάσκονται. Δε διδάσκεται το μίσος πια!!!. Όμως γεννιέται το μίσος από την ιστορία. Από τη λέξη πόλεμο ξεκινά μία μάχη του άνδρα ενάντια στη γυναίκα.Η ζωή παίζει βιντεοπαιχνίδια, που σοκάρουν τον πιο πολιτισμένο γίγαντα. Μου κάνει εντύπωση, πως οι γυναίκες γιγάντωσαν ακόμη και στο σώμα. Λένε πως απέκτησαν την πραγματική τους φύση. Δε θα υπάρχουν πια θλιμμένες μαυροφορεμένες γυναίκες. Υλάγκ, ξέρω πως σα σοφό δέντρο που είσαι στη μέση της γης, ακούς τα πάντα. Όλες τις καρδιές που θέλουν να χτυπάνε δυνατά. 'Aκου λοιπόν τα λόγια μου , καλέ μου.

Δε θέλω άλλη θλίψη, άλλη δυστυχία, άλλη σκούπα, άλλη δουλεία. Φόρεσε στα μαλλιά μου λόγια χαράς. Είναι κόκκινα της φωτιάς. Μπορεί να ήμουν μάγισσα παλιά. Λατρεύω το Νεραϊδοχώρι. Συχνά το αναφέρω στα τραγούδια που λέω σαν η ψυχή δακρύζει από τη μοναξιά, που έκανε κατάλυμα μέσα μου πια.Όταν τα μάτια με πάνε στον Αλκοολόσταχτο δεν τραγουδώ, μα κι ούτε δακρύζω. Ετοιμάζομαι να φύγω για το Νεραϊδοχώρι. Μαζί με τα παιδιά μου, που σε λίγο θα μεγαλώσουν. Θα αναπτύξουμε μαζί έναν τόπο με αγάπη και χωρίς να θυμόμαστε τα αλκοόλ τα χρόνια. Μόλις διασχίσουμε την πράσινη Γαλαρία πάνω στην κορυφή της Μέντας, τότε θα έχουμε ξεχάσει αυτόν που αδίκως έπινε, έβριζε, ξεστόμιζε φρικιαστικά λόγια, έφτυνε στης αγάπης τα μυστικόδεντρα. Κινδύνεψα πολλές φορές μαζί του. Υλάγκ σ' ευχαριστώ που με άκουσες. Θα τραγουδήσω και θα πω στα όνειρα μου για σένα.... Θα σε σκέφτομαι στις θλιμμένες στιγμές, καθώς ένας μικρόσωμος Γίγαντας θ' αρπάζει τη σκέψη που τυραννά, παίζοντας βιολί στη στέγη όλου του κόσμου , θα χορεύει και θα γράφει ποιήματα για πάντα. Για σένα Υλάγκ

Αναρωτιέμαι ....και σκέφτομαι, γιατί να αναγνωρίζονται συγγραφείς μετά θάνατον. Γιατί κάποιοι θέλουν τα πρωτεία! Γιατί είναι λυπηρό να συναντάς άτομα που διαλέγουν και επιλέγουν συγγραφείς, ενώ ΟΛΟΙ γράφουν με μία νότα και άλλο κλειδί!

Δε λυπάμαι που κάποιοι απορρίπτονται... Λυπάμαι αυτούς, που απορρίπτουν τα λό-γι-α λόγια, καρδιές ψυχές όλων των ποιητών...όλων αυτών που διαμαρτύρονται σοφά επικαλούμενοι το όνομα της ποίησης και της αθάνατης γραφής.

Εμείς οι Έλληνες είμαστε πρωτεργάτες της Τέχνης του Λόγου! 'Aφθαστοι καλωσορίζουμε διαμάντια λέξεις, εκφράσεις κλειδιά, που μας οδηγούν στη γνώση λογική μιας λιλιπούτειας, νουβελικής, δοκιμαστικής ανάσας. Εκδίδονται βιβλία- σωρός" πιάτα"-, χωρίς ...έστω ένα μικρό φαγώσιμο μέσα ... ...και περιμένουν ...και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ανοίξουν τα μάτια κάποιων που προτιμούν τους "γνωστούς" συγγραφείς ...κι οι νέοι παραμένουν νέοι, λόγω της μη αναγνωρισιμότητας τους..., λόγω της φτωχής τους τσέπης...λόγω της έλλειψης απαραίτητων εφοδίων. Τούτο λείπει από πολλούς ποιητές συγγραφείς, που εκείνοι ακάθεκτοι επιμένουν να προσφέρουν στον εαυτό φίλο και στον περίγυρο απλό γνωστό, σελίδες χρωματισμένες άστεγων σκέψεων, μιας δυνατής μνήμης. Γι' αυτό είναι άξιοι! Πιο άξιοι κι ικανοί των ορφανών ιδεών, κείνται περήφανες πάνω στο πάλκο της γραφής .

Ευχαριστώ το Θεό, που ακόμη δεν έχω εκδώσει κάποιο βιβλίο με τον τρόπο που ξέρουμε! Φωλιάζω στις σκέψεις μου, στα ιερά γραφόμενα μου, κι εκεί ανάβει η φλόγα του ιδεατού γραπτού! Εκεί συμμαζεύω τον κόπο ιδρώτα μου μέσα στις κουρασμένες μου παλάμες,κρατώ γερά, μην τύχει και μου λείψει η ποίηση γραφή....

Εκεί θα περιμένω κι εγώ με τη σειρά μου μέσα από τα παραμύθια, τις συλλογές της ποίησης, τα παιδικά τα ποιήματα,τα άρθρα και την κριτική, το μυθιστόρημα που αναμένει, μεγαλώνει κι αυτό ...σε ηλικία, τα κείμενα βροντοφωνάζουν, μα εγώ κρύβω την πεθυμιά μου στα χνάρια βήματα του φεγγαριού...κι η απόσταση μικραίνει... ...σαν θα το φθάσω, τότε πραγματικά θα ζω στο φως του ήλιου φεγγαριού....παράσημο θα δώσουν στο φάντασμα μου ... και τότε θα ξεκαρδιστώ!

...ίσως με έπαρση μιλώ, γιατί πραγματική δεν είμαι ...είμαι η φωνή του ποιητή, που μέσα του γεννιέμαι και μέσα του πεθαίνω! Είμαι αυτή, που ακόμη ξεγελώ κι ένα χαμόγελο μου φτάνει να ακουμπά των μοναχών καρδιές. Είμαι αυτή που ποίηση με ονομάζουν...κι εγώ αρνιέμαι, τα πρωινά που.... βουρκώνει ο νους τους ουρανούς, τα μάτια του χειμώνα κλέβουν τα χιόνια απ' τα βουνά τα βάζουν στα μαλλιά μου...στα όμορφα δικά σας.... και περιμένω ....αναπολώ κάτι που θα σοκάρει και θα τινάξει στα ύψη όλων των συγγραφέων τη μοίρα!

.....με μια ποιητική βραδιά, με δυο και τρεις και παραπάνω μοίρες ... ίσως να ξελογιάσει κάποιον εκδότη που αμέριμνα ξυπνά από των ποιητών τη ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ εξωτικά!!