σήμερα είναι:
Since 1996
    
το ηλεκτρονικο μας περιοδικό "Έλα να δεις"

  • Mια Φωτογραφία και ένας τόπος

  • ποιήματα τ' αγαπημένα

  • Δημήτρης Καραλής

  • Ελληνική Πεζογραφία

  • ο στίχος της ημέρας

  • Ανθολογίες της ΕΕΛΣΠΗ

  • Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα

  • Δ Ε Λ Τ Ι Α Τ Υ Π Ο Υ

  • Θωμάς Πετρολιάγκης

  • Ελένη Κατσουλάκη

  • Το περιοδικό "Εποχές" Μάιος 1963 Απρίλιος 1967

  • Τα απομνημονεύματα τού Δία

  • Χριστιάνα Αβραμίδου

  • Γιώτα Στρατή

  • Μαρία Θανοπούλου

  • Αικατερίνη Σιδέρη

  • Διονύσης Δουζένης

  • Κώστας Καλύβας

  • ΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

  • 'Aσπα Παπακωνσταντίνου

  • Παναγιώτης Τρανούλης

  • 'Aντρια Γαριβάλδη

  • Σπύρος Δαρσινός

  • Τι είναι ποίηση

  • Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

  • Μ. Καραγάτσης

  • ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

  • Δέκα μύθοι και μία Ιστορία Εισαγωγή

  • ΕΛΕΝΗ ΤΖΗΚΑ

  • Χριστίνα Τσαρδίκος

  • Αλκυόνη Παπαδάκη

  • ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ

  • Μάρω Σιδέρη

  • 'Αιντε λοιπόν Έλληνα μου

  • Φωτογραφία και περιήγηση

  • Βασίλης Παπαθεοδώρου

  • «H Πόλις εάλω!»

  • Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!

  • 'Aξιον εστί το τίμημα

  • Τα μάρμαρα του Παρθενώνα

  • ο Ξενοφών Ζολώτας

  • η Γλώσσα μου η Ελληνική

  • Γιώργος Μπαμπινιώτης: Ο «ποιητής της γλώσσας»

  • ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

  • Δρ Θωμάς Σαββίδης : Γλώσσα και πολιτισμός

  • Prof. Minas Savvas THE VANISHING OF CONSCIOUS HELLENISM

  • Χαιρετισμούς και Αφιερώματα

  • Ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου

  • Ένας όρκος και μια Ιστορία

  • Κριτικές Αναλύσεις

  • Γαβριήλ Παναγιωσούλης

  • Γιάννης Ανδρεόπουλος

  • Λάκης Φουρουκλάς

  • 'Ατυπη Λέσχη

  • η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ»

  • Νίκος Παλαμήδης

  • Οδυσσέας Πλατύρραχος

  • Κική Δημουλά

  • Στέλιος Καζαντζίδης

  • Η Νάνσυ Μπίσκα

  • Διονύσης Κονταρίνης

  • Γκαμπριέλ Μάρκες

  • Λάρρυ Κουλ

  • Δημήτρης Ζαχαρόπoυλος

  • Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

  • Χρήστος Νιάρος

  • Στράτος Δουκάκης :

  • Βάϊος Φασούλας

  • Ελευθερία Μπέλμπα

  • Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

  • Εθνική Αντίσταση και Λογοτεχνία

  • Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

  • Κώστας Γεωργουσόπουλος

  • ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

  • η ΜΑΝΗ

  • Όμορφη και παράξενη πατρίδα

  • Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ

  • Ο Νίκος Δημόπουλος

  • Γράμμα από το Γκύτερσλο

  • Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ

  • Δημήτρης Λιαντίνης

  • ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

  • Hellenic American National Council

  • Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά

  • ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ : Φοβάμαι...

  • Αχ Ελλάδα..

  • Γιατί δεν πήρε ο Νίκος Καζαντζάκης το βραβείο


  • Επόμενη Ενότητα..
    Ακολουθείτε το τόξο για την επόμενη ενότητα

    Προηγούμενη Ενότητα..Ρούλα
    Ιωαννίδου - Σταύρου
    Μια ποιήτρια από την Κύπρο
    Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
    ηλεκτρονικό περιοδικό
    Λογοτεχνίας και πολιτισμού
    λα να δεις...
    ΠρώτηΣελίδα
    Περιεχόμενα :    ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ    ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ   Το βάρος της βροχής   Δείγματα γραφής (τα ποιήματα)   Κριτική του ΑΝΤΩΝΗ ΤΖΙΩΤΗ    ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ    ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Τ' ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ   ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ   ΑΣ ΟΨΟΝΤΑΙ   OI ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ   Δείγματα Κριτικής    ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ (ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ)   ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ UNESCO : το βιβλίο ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΪΚΟΥ   ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ « ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΟΥ »    Τα όνειρα   ΞΕΝΙΤΕΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ   «της Νήσου Κύπρου Κωπηλάται» (2010)    4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου   
    ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

    Ποιήτρια, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας. Είναι επίσης εκπαιδευτικός (ME) και ερευνήτρια. Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1951. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αργότερα μετεκπαιδεύτηκε στο RSA , TEFL (UK) και πήρε το δίπλωμά της με διάκριση στη διδασκαλία. Ως εκπαιδευτικός, υπηρετεί από το 1973 στη Μέση Εκπαίδευση και παράλληλα σε διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, ως ερευνήτρια, συγγραφέας, ανθολόγος και επιμελήτρια εκδόσεων. Σήμερα, εργάζεται ως Επιστημονική Συνεργάτις και Υπεύθυνη Εκδόσεων στο Γραφείο του Προεδρικού Επιτρόπου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Εκδόσεων και Πνευματικών Δραστηριοτήτων του ΣΙΜΑΕ, Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου. Διετέλεσε και είναι μέλος Συντακτικών Επιτροπών σε Ανθολογίες και άλλες εκδόσεις. Υπηρέτησε, επίσης, ως Σύμβουλος Καθηγήτρια.

    Γράφει με επιτυχία ποίηση, πεζογραφία και θέατρο και έχει εκδώσει 16 βιβλία. Το λογοτεχνικό της έργο έτυχε αναγνώρισης και τιμήθηκε με βραβεία και διακρίσεις, στην πατρίδα της και διεθνώς, ενώ βραβεύτηκε επανειλημμένα για το σύνολο του λογοτεχνικού της έργου και για την προσφορά της στα Γράμματα και τον Πολιτισμό. Το βιβλίοnτης «Κίτρινες Κορδέλες», τιμήθηκε πρόσφατα με το Διεθνές Λογοτεχνικό ΒραβείοJean Monnet.

    Συνεργάζεται με έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά στην πατρίδα της και αλλού.Έργα της μεταφράστηκαν στα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Πολωνικά. Δημοσιεύθηκαν σε ξένα έγκριτα περιοδικά και ανθολογίες. Έργα της παρουσιάστηκαν, επίσης, τόσο από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση όσο και στη σκηνή. Μελοποιημένα ποιήματά της κυκλοφόρησαν σε δίσκους, κασέτες και ταινίες μικρού μήκους. Ασχολείται, επίσης, με την εικονογράφηση βιβλίου, όπου και διακρίθηκε.

    Ένα αρκετά μεγάλο μέρος του έργου της, κυρίως θεατρικά έργα, παραμένει ανέκδοτο. Αυτή την περίοδο, το Θέατρο Ένα παρουσιάζει το έργο της «Αίθουσα Αναμονής» το οποίο σημειώνει εξαιρετική επιτυχία. Η «Αίθουσα Αναμονής» εκπροσώπησε την Κύπρο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεατρικής Γραφής , που έγινε τον περασμένο Νοέμβριο στο Warehouse Theatre,Croydon London και απέσπασε ιδιαίτερα κολακευτικές κριτικές.

    ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ (Λογοτεχνικά):

    Η Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου πήρε βραβεία και διακρίσεις από τους πιο κάτω φορείς:
    -Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου
    -Πρεσβεία της Ελλάδος
    -Διεθνή Διαγωνισμό Jean Monnet
    -Διεθνή Ένωση Συγγραφέων
    -The University of Bristol Hellenic Society*
    -ΕΣΤΙΑ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ*
    -Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου
    -International Writers' Association (USA)
    -Πνευματική Στέγη Λευκωσίας*
    -Πέμπτο Συμπόσιο Ποίησης, Αθήνα*
    -Δήμο Ερμούπολης (Ελλάδα)*
    -Δήμο Ναυπάκτου (Ελλάδα)*
    -Δήμο Αγλαντζιάς (Κύπρος)*
    -Λέσχη LIONS LEDA*
    -Λέσχη LEO COSMOPOLITAN*
    -Φωτογραφική Εταιρεία Κύπρου* * Για το Σύνολο του έργου της και την προσφορά της στα Γράμματα.

    ΕΡΓΑ ΤΗΣ:
    1. "Ποιήματα" , 1974. Τιμητική Διάκριση για νέο λογοτέχνη Υπουργείου Παιδείας Κύπρου.
    2. " Τα τραγούδια της μητέρας μου", (ποιήματα) 1983.
    3. "Του Νησιού μου" 1984. Έγινε ταινία μικρού μήκους για την τηλεόραση και προβλήθηκε επανειλημμένα από τον τηλεοπτικό σταθμό "Ο ΛΟΓΟΣ" (Τώρα MEGA).
    4. "Η πιο ωραία γλώσσα" , (ιστορίες για παιδιά), α΄έκδοση 1983, β΄έκδοση 2000, Εκδόσεις Intercollege. Η εικονογράφηση είναι της συγγραφέως. Εκπροσώπησε την Κύπρο στο Mail Exhibition του Bluffton College, Ohaio USA και διακρίθηκε. Διακρίθηκε επίσης για την εικονογράφησή του από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου.
    5. "Στις Διαστάσεις των Χρωμάτων" (ποιήματα) 1990. Το βιβλίο αποτέλεσε την έμπνευση για σειρά φωτογραφιών από το φωτογράφο Ανδρέα Λ. Ανδρέου EFIAP, και η ποιήτρια βραβεύτηκε από τη Φωτογραφική Εταιρεία Κύπρου με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας . Ακολούθησε έκθεση με τίτλο " Η άλλη διάσταση" (Ποίηση Ρούλας Ιωαννίδου
    - Σταύρου και φωτογραφίες Ανδρέα Ανδρέου) . Η έκθεση παρουσιάστηκε στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
    6. "Τρεις Ποιητικές Συνθέσεις για την Κύπρο», α΄έκδοση 1992, β΄έκδοση 1995, Εκδόσεις ΕΠΟΚ. 7. "Γρηγορείτε" (ποιήματα) 1992 . Α΄ Βραβείο Ποίησης Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου
    - Χορηγός: Πρεσβεία της Ελλάδος. Εκδόθηκε με δαπάνη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Μέρος του μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με τον τίλτο « Εν τη Αγία και Μεγάλι Εβδομάδι» υπό μορφή τηλεοπτικών spotsσε σκηνοθεσία Κάτιας Φιλή και παραγωγή του τηλεοπτικού σταθμού «Ο ΛΟΓΟΣ» ( τώρα ΜΕΓΑ).
    8. "Μνήμες Αναδυόμενες" (μελοποιημένη ποίησή της) 1993.
    9. "Kypros Chrysanthis" (Literary Profile) 1994, The Cyprus Pen Publications.
    10. "Μοιρασμένη Λευκωσία", (Συνθετικό έργο για τη σκηνή με συνοδεία χορωδίας) Εκδόσεις Αιγέας, Αθήνα 1995. Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας 1995. Παραστάσεις του έργου δόθηκαν στη Λευκωσία, Αθήνα, Κρήτη, Σύρο, Ναύπακτο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Μελοποιήθηκε από τρεις συνθέτες (ένα Κύπριο και δύο Ελλαδίτες).
    11. "Το Έπος της ΕΟΚΑ" (μαζί με το Μιχ. Ι. Μαραθεύτη) (Σενάριο Πολυθεάματος)1996 Εκδόσεις ΣΙΜΑΕ Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου. Παραστάσεις του έργου δόθηκαν στη Λευκωσία και στη Ναύπακτο.
    12. "Μπλουμ" 1998 (πεζογράφημα για παιδιά )
    13. "Κίτρινες Κορδέλες" (Ποιητικοί
    - Θεατρικοί Διάλογοι) α΄έκδοση1998 Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα, β΄έκδοση 1999 Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα. α΄)Παραστάσεις του έργου έγιναν σε πολλά μέρη της Ελλάδος με αφετηρία την Αθήνα. Η πρεμιέρα έγινε τον Ιούλιο του 1999 στην Αθήνα. β΄)Παρουσιάστηκε από το ραδιόφωνο του ΡΙΚ, τον Ιούλιο του 1999. Οι «Κίτρινες Κορδέλες» μεταφράστηκαν τιμής ένεκεν στα ιταλικά από τον Ιταλό ελληνιστή Michele Ianelli «Nastrini Gialli» και κυκλοφόρησε το 2001 με χορηγία των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας Πολιτισμού Κύπρου. Απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Jean Monnet. Μετάφραση στα ιταλικά: Michele Iannelli.
    14. "Ανθολόγιο Κειμένων για τον Αγώνα της ΕΟΚΑ"(μαζί με το Μιχαλάκη Μαραθεύτη) 1998, Εκδόσεις ΣΙΜΑΕ Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου.
    15. "Στα Μετόπισθεν" (Διηγήματα), Εκδόσεις «Δωδώνη», Αθήνα 2001 Τηλεοπτικό Σενάριο της συγγραφέως με τον ομώνυμο τίτλο σκηνοθετήθηκε από τον Ανδρέα Κωνσταντινίδη σε παραγωγή της τηλεόρασης του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ).
    16. Nastrini Gialli (δίγλωσση ελληνο
    -ιταλική έκδοση), Λευκωσία 2001
    - Διεθνές Βραβείο Jean Monnet Μετάφραση στα ιταλικά: Michele Iannelli Χορηγός: Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου

    * Υπό έκδοση: Αίθουσα Αναμονής (θεατρικό) n Αρκετά μεγάλο μέρος του έργου της
    - κυρίως θεατρικά έργα παραμένει ανέκδοτο.

    Σημείωση: Τα στοιχεία λήφθηκαν από το ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ WHO IS WHO IN CYPRUS και το ΑΡΧΕΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΥΠΡΟΥ των ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ.

    ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
    Δείγματα γραφής από τη νέα ποιητική συλλογή της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου "Το βάρος της βροχής"


    Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου


    ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

    Το βάρος της βροχής
    έπεσε ανελέητα
    στο μάλλινο παλτό του
    και ο χειμώνας
    έγινε ασήκωτος
    στους ώμους του.

    ΟΙ ΛΑΘΕΜΕΝΟΙ

    των δεμένων φρυδιών τους.
    Εκεί κρύψανε τις μέρες
    που δεν ήθελαν να θυμούνται.
    Εκεί μέσα τις θωράκισαν όλες.
    Τους διέφυγε πως τα φρύδια
    δε μένουν πάντα στην ίδια θέση.

    ΜΑΤΑΙΩΣΗ

    Τελικά, το σύννεφο πέρασε
    χωρίς ν' αφήσει ούτε μια σταγόνα βροχής.
    ’δικα αγοράστηκαν οι ομπρέλες.
    ’δικα ανησύχησαν όσοι ήρθαν χωρίς αδιάβροχο.

    ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

    Δε μας ξεγελά ο ήλιος άλλη φορά!
    Το μάθαμε το μυστικό του πια.
    Ένα σύννεφο είν' αρκετό
    για να γίνει ο καιρός και πάλι βροχερός!

    ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ

    Έπειτα από ταξίδι δύσκολο και μακρινό
    έφτασε επιτέλους εκεί: στην καρδιά της !
    Έκανε να περάσει.
    Η πινακίδα τον σταμάτησε.
    "Κατειλημμένη" έλεγε.

    ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ
    ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ

    Με συγχωρείς
    που δεν έγινε η ευχή σου αποδεχτή.
    Λυπάμαι που δεν μπόρεσα
    να πραγματοποιήσω τ' όνειρό σου.
    Γι' άλλον έπεφτα χτες το βράδυ.
    Δεν ήταν η δική σου σειρά.

    ΑΠΡΟΝΟΗΣΙΑ

    Νομίζαμε
    πως προλάβαμε και κρύψαμε τη θλίψη
    πίσω από την τραβηγμένη κουρτίνα.
    Δεν προσέξαμε
    το φως που παραφύλαγε πίσω
    και σχημάτιζε αδυσώπητα τη σκιά της.

    ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ

    Κοίτα να μην ανοίξεις όλα τα παράθυρα με μιας
    μην ξεχυθεί στους δρόμους όλ' η ζεστασιά.
    Μάθε να μην τη σπαταλάς.
    Θα χρειαστεί σύντομα ή πιο μετά
    να 'χει παρέα η μοναξιά.

    Ο ΑΔΟΚΗΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑ

    Ο αδόκητος θάνατος του έρωτά τους
    σε τόσο νεαρή ηλικία
    δε συγκλόνισε κανένα δεν έντυσε στα μαύρα το λαό. Οι σημαίες δεν κυμάτισαν μεσίστιες
    δεν κηρύχθηκε τριήμερο πένθος.
    Η κηδεία του δεν έγινε "δημοσία δαπάνη"
    δεν παρέστησαν
    εκπρόσωποι της Πολιτείας και πλήθος κόσμου
    δεν κατέθεσαν στεφάνους
    κόμματα, σωματεία και οργανώσεις
    ούτε καν εκφωνήθηκε επικήδειος
    από κάποιο επίσημο
    ή έστω από κάποιο φίλο ή συμφοιτητή.
    Ούτε όμως κι εκείνοι τον πενθήσανε όπως του άρμοζε
    με μαύρα γυαλιά και με την πρέπουσα αποχή
    από τις μικροχαρές της καθημερινής ζωής.

    ΜΕ ΣΠΟΥΔΗ

    Αυτές τις λέξεις
    θέλω να τις κρατήσω incognito
    μέσα στο σώμα μου.
    Γι' αυτό θα πρέπει
    να τις μετακινήσω πάραυτα από την καρδιά.
    Το δίχως άλλο
    θα πρέπει να τις οδηγήσω
    σε ασφαλέστερη περιοχή.
    Κάπου που δε θα τις προδίδουν
    χτύποι, αρρυθμίες και ακατάσχετες ταχυκαρδίες.

    ΒΟΛΕΜΑ

    Δεν προλαβαίνουμε τα υπόλοιπα.
    Δεν τα ψάχνουμε άλλο πια.
    Τα βολέψαμε κι αυτά καλά
    σε κείνο το "και τα λοιπά, και τα λοιπά".

    ΔΥΟ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΕ

    I Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
    ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

    Κι εκείνη του είπε:
    Δε θα σου δώσω μεγάλες υποσχέσεις.
    Δε θα σου ορκιστώ αιώνια αγάπη.
    Δε θα σου πω ούτε "πάντα" ούτε "ποτέ".
    Θέλω μόνο
    όταν φτάσει
    η στιγμή για το τελευταίο αντίο
    να μπορώ
    να γυρίσω και να σου πω:
    Ακόμα σ' αγαπώ.

    II

    Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Νομίζω πως πρέπει
    να έχουμε υπόψη
    πως κάποτε
    θα χρειαστεί να λογοδοτήσουμε
    σ' αυτό το "πάντα"
    και σ' εκείνο το "ποτέ"
    που με τόση ευκολία υποσχεθήκαμε
    με όρκους για "αιώνια αγάπη".
    Θά 'ρθει η ώρα
    που και τα δυο θα μας πουν
    "ελάτε να λογαριαστούμε τώρα".
    Κάποια στιγμή
    θα φθάσει αναπόφευκτα
    το πλήρωμα του χρόνου
    και θα απαιτήσει να απολογηθούμε
    θα ζητήσει να καταθέσουμε τα πεπραγμένα
    να θέσουμε τις καρδιές μας επί τάπητος.
    Κι εκείνο θα εκδώσει την ετυμηγορία του.

    ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ
    ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 1974

    Η απανταχού παρούσα απουσία σας
    πλημμυρίζει την ψυχή και το πνεύμα.

    ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

    Τα γυρίσματα των καιρών
    άλλαξαν τον προορισμό του ταξιδιού
    ξεθώριασαν τα ονόματα των οδών
    έσβησαν τις επιγραφές
    στα κτίρια
    στις στάσεις των λεωφορείων
    στους σταθμούς των τρένων.
    Κι εμείς χάσαμε τον προσανατολισμό μας.
    Ψάξαμε επί ματαίω
    με πυξίδες
    τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
    ξανά και ξανά.
    Ύστερα είπαμε:
    "Δεν πειράζει, ας το ξεχάσουμε, ας πάμε κάπου αλλού".
    Και φύγαμε χωρίς να γυρίσουμε το κεφάλι πίσω.

    ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

    Της είπε όχι
    κι εκείνη έφυγε από τη ζωή του.
    Χωρίς δεύτερη κουβέντα
    τον εγκατέλειψε οριστικά.
    Να του έδινε τουλάχιστον
    μια μικρή παράταση χρόνου
    να σκεφτεί καλύτερα
    να μετανιώσει
    να αλλάξει γνώμη ίσως…
    Να του υποσχόταν
    πως θα περνούσε άλλη μια φορά…

    ΕΞΑΠΙΝΗΣ

    Τα σύννεφα δεν αναφέρθηκαν στο Δελτίο Καιρού.
    Ίσως δεν τα είχε καταγράψει η υπηρεσία.
    Μας κατέλαβαν εξαπίνης.
    Εισέβαλαν, ανενόχλητα, στην καρδιά.
    Τώρα πια όλοι το ξέρουμε καλά:
    Ερήμην μας αποφασίζουν τα σύννεφα
    Πάντοτε incognito εισβάλλουν στη ζωή μας.
    Incognito γίνεται η επέλασή τους στην καρδιά.

    ΑΠΡΟΝΟΗΣΙΑ

    Πάλι αδιάβαστο τον έπιασε η ζωή!
    Πάλι απέτυχε στις εξετάσεις!
    Και του το είχανε πει:
    Την ώρα που εκείνη διδάσκει
    κανείς δεν πρέπει να είναι απών
    κανείς δεν πρέπει να ονειρεύεται.

    ΑΠΟΘΗΚΗ

    Έτσι που είναι σκοτεινή
    κι όπως σκέπασε η σκόνη τα πράγματα
    δεν μπορεί κανείς να δει
    τις πληγές στα σώματά τους
    τη θλίψη στην επιφάνειά τους.
    Ωστόσο, κανείς δε λογάριασε
    πως ούτε η σκόνη ούτε το σκοτάδι
    μπορούν να κρύψουν
    τους αναστεναγμούς τους.
    Κι εκείνοι τους άκουσαν.
    Τώρα ξέρουν.

    "ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ"
    του ΑΝΤΩΝΗ ΤΖΙΩΤΗ: Συγγραφέας-Κριτικός-Φιλόλογος. Αθήνα

    Εκδόσεις Literatura et Artes 2011, σ. 48 Και δεύτερη έκπληξη ποιοτικής αισθητικής χαράς δοκιμάσαμε φέτος από την ποιήτρια των κυπριακών λεπτών συγκινήσεων, Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου. Δεν πρόφθασαν καλά-καλά να αποστραγγίξουν τις κώπες τους από το εθνικό εγερτήριο της μνήμης που επεχείρησαν οι κωπηλάτες της ("Της νήσου Κύπρου κωπηλάται") και να, τώρα που με ήρεμο, γαλήνιο ύφος και μεστή ποιητική σοφία και τέχνη, καταθέτει και πάλιν στο διανοητικό και ψυχικό μας αναγνωστήριο "Το βάρος της βροχής" [Εκδόσεις Literatura et Artes]. Η κ. Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου, με την ώριμη σκέψη και ευαισθησία που την διακρίνει, αφήνει τις γεμάτες ζωογόνο δροσιά σταγόνες της έμπνευσής της, να εφαπλωθούν λυτρωτικά στο διψασμένο, για όντως ανθρώπινο λόγο, ψυχισμό μας.

    Μη μιλήσεις στην αγάπη
    τώρα που κοιμάται.
    Σώπα μην την ξυπνήσεις
    τώρα που ονειρεύεται
    κάτω από την κληματαριά της αυλής.
    Σκέφτηκες τι μπορεί να γίνει
    αν εκείνη ξαφνικά
    ανοίξει τα μάτια και δε μας βρει εκεί;

    Εδώ έχομε να κάνουμε με ποιήματα ολιγόστιχα, καλοδουλεμένα στη ρυθμική τους εκφορά, με ωφελίμως προσεγγίσιμο στοχαστικό βάθος, με νοηματική εικονοποιία και εύστοχη λιτότητα έκφρασης που καθιστούν ευδιάβατο το δρόμο της άγουσας προς την αλήθεια της ποιητικής στόχευσης.

    ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

    Δε μας ξεγελά ο ήλιος άλλη φορά!
    Το μάθαμε το μυστικό του πια!
    Ένα σύννεφο ειν' αρκετό
    για να γίνει ο καιρός και πάλι βροχερός

    ΘΟΛΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

    Θολό φεγγάρι
    ποια όνειρα θα προδώσεις απόψε;
    Δεν έχει αστέρια ο ουρανός.
    Ποιος θα φέγγει στην αγάπη;

    ΑΓΑΠΗ

    Όταν τη δίνεις, είναι χαρά
    όταν σου τη δίνουν, είναι δύναμη
    κι όταν τη μοιράζεσαι, είναι ευλογία.

    ΧΑΡΑ

    Είναι αβάσταχτη
    όταν δεν μπορείς να τη μοιραστείς.

    Τα ποιήματα αυτά, που η εκλεκτή μας ποιήτρια έχει σμιλεύσει με έντεχνη και δηλωτική της λογοτεχνικής της δεινότητας μαεστρία, κλείνουν στον πυρήνα τους μηνύματα ζωής, διαπιστώσεις, φιλικές προτροπές με διάχυτο το πνεύμα φιλοσοφικής θεώρησης και αποκρυπτογράφησης των ανθρωπίνων εσωτερικών αναγκών.

    ΟΙ ΛΑΘΕΜΕΝΟΙ

    Μέσα στις γραμμές
    των δεμένων φρυδιών τους.
    Εκεί κρύψανε τις μέρες
    που δεν ήθελαν να θυμούνται
    εκεί μέσα τες θωράκισαν όλες.
    Τους διέφυγε πως τα φρύδια
    δε μένουν πάντα στην ίδια θέση.

    ΑΠΟΓΝΩΣΗ

    Τα χρόνια περνούν
    Οι ώρες φεύγουν
    Οι στιγμές χάνονται
    Θεέ μου! Δεν προφταίνουμε!

    ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ

    Με αυστηρές προδιαγραφές
    χαράζει την πορεία της ζωής του.
    Να μην την πάρει το ποτάμι
    εκεί που θέλει.
    Να μην την καταρρακώσει
    η ανούσια καθημερινότητα.
    Να μην την αλλοτριώσουν οι φωνές των δρόμων.
    Ναι, μένει εκτός.

    Έτσι, οι ανθρώπινες έγνοιες, οι ψυχικές εναλλαγές, η ελπίδα, η προσμονή, η μοναξιά, η θλίψη, ο θάνατος, η αγάπη, ο έρωτας, τα ονειροπολήματα, ο αυτοέλεγχος, οι ομορφιές των εποχών και γενικά όλο το φάσμα των ανθρωπίνων βιωμένων εμπειριών φωλιάζουν στους, με απέριττη διατύπωση, στίχους της ευγενώς ευαίσθητης ποιήτριάς μας και αποβαίνουν λέξεις-φορείς ξεκάθαρου και πολύτιμου εννοιολογικού πλούτου.

    Πόσα μυστικά
    ψιθυρίζει στη μαργαρίτα
    η πεταλούδα;
    Θέλω να ξέρω.
    Τι είπε η μέλισσα
    στο μικρό λουλούδι
    και το ξελόγιασε;
    Θέλω να ξέρω.

    ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ
    ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ

    Με συγχωρείς
    που δεν έγινε η ευχή σου αποδεχτή.
    Λυπάμαι που δεν μπόρεσα
    να πραγματοποιήσω τ' όνειρό σου.
    Για άλλον έπεφτα χτες βράδυ.
    Δεν ήταν η δική σου σειρά.

    Ο εντυπωσιακά επιμελημένος και αβίαστα ανεπιτήδευτος λεκτικός θησαυρός που χρησιμοποιεί η κ. Σταύρου, συμβάλλει καθοριστικά στην ανάγκη του αναγνώστη να απολαύσει την ποιητική γραφή ως ποιότητα ώριμης σκέψης εκφρασμένης με αισθητική τρυφερότητα.

    ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ

    Ήρθες αθόρυβα
    ξάφνιασες την πλάση πάλι
    μικρό καρτερικό λουλούδι
    γλυκό μου όνειρο.
    Σκυφτό κεφαλάκι
    ισχνό κορμάκι
    ταπεινή ψυχούλα
    πόσα μου λες και με μαθαίνεις!

    Στη συλλογή αυτή απολαμβάνομε για μια ακόμη φορά τη Ρούλα που ως ευαίσθητα καλλιεργημένος ’νθρωπος και ασίγαστα ασυμβίβαστη ποιητική φωνή, έχει τόσες φορές φωτίσει με λάμψη λυτρωτικού φωτός την ψυχή μας και με συναγερμούς εθνικής αγρύπνιας και ηθικής συνείδησης κρατεί δυνατούς τους παλμούς της καρδιάς και δροσερή την ακμαιότητα του νου μας. Η Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου καταλέγεται επάξια στις πρωτοπόρες προσωπικότητες της εθνικής μας περηφάνιας. Με τέτοιες φωνές καλλιέπειας, ευπρέπειας και συνέπειας, κανένας ζοφερός χειμώνας δεν θα "βαραίνει ασήκωτος στους ώμους μας" .

    ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΖΙΩΤΗΣ
    Συγγραφέας-Κριτικός-Φιλόλογος
    Αθήνα





    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

    Νέα ποιητική συλλογή της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου

    Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Literatura et Artes (email: literetart@gmail.com) η νέα ποιητική συλλογή της λογοτέχνιδος Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου «Το βάρος της βροχής».

    Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: Το βάρος της βροχής/ έπεσε ανελέητα/ στο μάλλινο παλτό του/ και ο χειμώνας έγινε ασήκωτος/ στους ώμους του. Στίχοι από το ομώνυμο με τον τίτλο του βιβλίου ποίημα. Το βιβλίο περιλαμβάνει ολιγόστιχα στοχαστικά λυρικά ποιήματα με τα οποία η ποιήτρια επιχειρεί μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής.

    Ο Ομότιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάριος Βύρων Ραϊζης γράφει για τα ποιήματα της συλλογής: «Η επιγραμματική αξία των ποιημάτων αυτών της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου είναι αδιαμφισβήτητη. Συμπυκνώνουν, σοβαρό βιωμένο νόημα σε λίγες γραμμές. Όπως πάντοτε, η γλώσσα της ποιήτριας είναι αληθινή και ταυτόχρονα ποιητική και ζωντανή χωρίς σουρρεαλιστικούς παραλογισμούς. Το αίσθημα είναι λεπτό, γνήσιο, διατυπωμένο με απλότητα και καθαρότητα».

    Ο Ελλαδίτης κριτικός της λογοτεχνίας, φιλόλογος και συγγραφέας Αντώνης Τζιώτης αναφέρει: «Έχουμε να κάνουμε με ποιήματα ολιγόστιχα, καλοδουλεμένα στη ρυθμική τους εκφορά, με ωφελίμως προσεγγίσιμο στοχαστικό βάθος, με νοηματική εικονοποιία και εύστοχη λιτότητα έκφρασης. Τα ποιήματα αυτά της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου κλείνουν στον πυρήνα τους μηνύματα ζωής, πνεύμα φιλοσοφικής θεώρησης και αποκρυπτογράφησης των ανθρωπίνων εσωτερικών αναγκών. Ο εντυπωσιακά επιμελημένος και αβίαστα ανεπιτήδευτος λεκτικός θησαυρός που χρησιμοποιεί η ποιήτρια, συμβάλλει καθοριστικά στην ανάγκη του αναγνώστη να απολαύσει την ποιητική γραφή ως ποιότητα ώριμης σκέψης εκφρασμένης με αισθητική τρυφερότητα». Όσοι θα ήθελαν να προμηθευτούν το βιβλίο, μπορούν να γράψουν στο literetart@gmail.com ή να αποταθούν σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.

    Η Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου απέσπασε πρόσφατα Αριστείο και Α΄ Βραβείο για δύο έργα της στον Γ΄ Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που προκήρυξε ο Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος. Συγκεκριμένα η κα Ιωαννίδου Σταύρου βραβεύτηκε ως εξής:

    Α΄ Βραβείο καλύτερου θεατρικού έργου με ιστορικό περιεχόμενο, για το βιβλίο της

    «Της νήσου Κύπρου κωπηλάται». Αριστείο για την ποιητική της συλλογή «Τρεις Ποιητικές Συνθέσεις για την Κύπρο». Πέρυσι στον Β’ Διεθνή διαγωνισμό του ΕΠΟΚ Ελλάδος το διήγημά της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου «Συναπάντημα» τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Διηγήματος. Το εν λόγω διήγημα ήταν αφιερωμένο από τη συγγραφέα στον Έφεδρο Ανθυπίλαρχο Δημήτρη Σταύρου που έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κατά του Τούρκου εισβολέα τον Αύγουστο του 1974.

    Η λογοτέχνις τιμήθηκε μέχρι σήμερα με τέσσερα Διεθνή βραβεία από διάφορους πνευματικούς φορείς.

    *******************************

    ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ

           Έμεινε να κοιτάζει για πολλή ώρα το μνημείο. Το βλέμμα του στάθηκε εξεταστικά σε κάθε φιγούρα: Στους άνδρες (ιερωμένους και λαϊκούς), στις γυναίκες (γριές και νιες), σ' όλους τους εκπροσώπους του κυπριακού λαού, που βγαίνουν από το σκοτάδι της δουλείας και πορεύονται προς το φως της ελευθερίας.
           Κοίταξε εξεταστικά τα πρόσωπα και τη στάση του σώματος. Πρώτα, εκείνων που βρίσκονταν ακριβώς στην έξοδο. Κορμιά που λύγισαν από τη δοκιμασία των δεκαετιών της αγγλικής σκλαβιάς και από τα όσα πέρασαν κατά τη διάρκεια του αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία. Πρόσωπα που δοκιμάστηκαν από το χρόνο, με βαθιά αυλάκια, - κάθετα, οριζόντια, πλάγια - έκφραση που την σκλήρυνε ο καιρός. Λίγο πιο πέρα, προχωρώντας προς το φως, οι φιγούρες - δεξιά και αριστερά - έχουν πιο στητό το κορμί και το κεφάλι ψηλά, στραμμένο προς το ξέφωτο της λευτεριάς. Η * ΕΟΚΑ: Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (1955-1959). χαρά γίνεται πιο έκδηλη στις άλλες τέσσερις φιγούρες, που ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της λευτεριάς, ψηλά όλο και πιο ψηλά. Κατευθύνει το βλέμμα πιο πάνω, κάτω από τα πόδια Εκείνης. Δύο αγωνιστές κρατούν με τα νευρώδη δυνατά χέρια τους τις αλυσίδες της σκλαβιάς και σηκώνουν με τα στιβαρά μπράτσα τους τα σίδερα της φοβερής πύλης της δουλείας. Εδώ, προσέχει πως η πύλη δεν είναι εντελώς ανοιχτή. Τα σίδερα βρίσκονται ακόμα εκεί, πάνω από τα κεφάλια των εξερχόμενων. Η μισάνοιχτη πύλη... Μα βέβαια! Τελικά η Ένωση με την Ελλάδα δεν έγινε. Οι σκοποί του μεγάλου εκείνου αγώνα δεν είχαν ολοκληρωθεί.
          Θυμάται που μαθητούδι τότε του δημοτικού σχολείου, φώναζε κι αυτός μαζί με τα μεγαλύτερα παιδιά: Ε - Ε- ΕΝΩ ΣΙΣ. Δύο, τρεις, πέντε, αμέτρητες φορές. Και κάθε φορά πιο δυνατά, μέχρι που να τον πονέσει ο λαιμός του.
          Θυμάται κείνη τη μέρα. Μάλλον νύχτα ήτανε. Γλίστρησε κρυφά από το σπίτι και βγήκε για να συναντήσει τους άλλους. Στη γωνία του δρόμου, στα σκοτεινά. Περπατούσε στο σκοτάδι και δε φοβόταν. Ένιωθε μόνο λαχτάρα, ανυπομονησία να φτάσει στον τόπο της συνάντησης.
          - Γεια σας παιδιά.
          - 'Aντε Μιχάλη, άργησες!
          - Εε μέχρι να τα καταφέρω να το σκάσω απ' το σπίτι...
          - Ελάτε, πάμε. Μην αργείτε άλλο.
          - Παύλο, έφερες τη σημαία;
          - Εδώ την έχω, απάντησε με κρυφή περηφάνια εκείνος κι έσφιξε στο στήθος του τη γαλανόλευκη, που είχε κρυμμένη κάτω από το πουλόβερ του.
          - Εμπρός, παιδιά, φύγαμε!
          - Με το παράγγελμα ξεκίνησαν όλοι μαζί. Βιάζονταν να φτάσουν στον προορισμό τους.
           Ο δρόμος ήταν έρημος. Ο ουρανός εκείνο το βράδυ τους ευνόησε. Δεν είχε φεγγάρι. «Σε λίγο φτάνουμε. Λίγα λεπτά περπάτημα ακόμα», σκέφτηκε.
           Δεν πρόλαβε να χαρεί με τη σκέψη, κι ακούστηκε, πολύ κοντά, το βαρύ πάτημα της αγγλικής μπότας.
          - Εγγλέζοι!
          Η λέξη ήταν σαν να βγήκε από ένα στόμα.
          - Πίσω από τα βαρέλια! Γρήγορα!
          Μόλις που πρόλαβαν να κρυφτούν πίσω από τα σκυβαλοδοχεία. Διέκριναν τους Εγγλέζους στρατιώτες να προβάλλουν από τη γωνία, μόλις λίγα πόδια από τον κρυψώνα τους.
          «Ευτυχώς που προλάβαμε», είπε μέσα του. Μα και πάλι, πριν ακόμα τελειώσει τη σκέψη του, ένας εκκωφαντικός κρότος τάραξε την ησυχία της νύχτας. Ένα σιδερικό, που έμοιαζε με πώμα κατσαρόλας, κύλησε σαν δαιμονισμένο ανάμεσα στα πόδια με τις εγγλέζικες μπότες. Τα όπλα γύρισαν προς τα πάνω τους.
          - Out! Get out! We saw you. Get out, bastards! Δεν θυμάται πώς ένιωσε εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που θυμάται είναι ότι δεν μπόρεσε να κάνει την παραμικρή κίνηση. Το ίδιο φαίνεται πως θα είχαν νιώσει και οι άλλοι. Κανένας δε σάλεψε. Έμειναν όλοι αποσβολωμένοι, σαν στήλη άλατος. Έπειτα κοιτάχτηκαν στα μάτια, μα πάλι κανείς δεν είπε τίποτα. Θα 'πρεπε να είχαν μεσολαβήσει μερικά δευτερόλεπτα ή - πολύ πιθανόν - μερικά δέκατα του δευτερολέπτου.
          - Get out! Now! Ακούστηκε πιο άγρια η διαταγή. Ξανακοιτάχτηκαν με νόημα. «Να βγούμε;» Χοπ! Πε- τάχτηκε το ζωντανό μέσα από τον σκουπιδοτενεκέ κι έτρεξε σαν τρελό να διασχίσει το δρομίσκο. Στάθηκε για λίγο σαστισμένο μπροστά στους κοκκινοσκούφηδες κι έπειτα το 'βαλε στα πόδια και... δραπέτευσε. Και τότε ακούστηκαν τα γέλια των Εγγλέζων, ενώ κατέβαζαν τα όπλα.
          - Ha ha haaa. It was only a cat! Oh God! Ha ha ha. A cat!
          Τα γέλια και οι κουβέντες τους περί του... δραπετεύσαντος γάτου, ακούγονταν πιο αμυδρά μέχρι που έσβησαν στο βάθος του δρόμου. Ένας βαθύς αναστεναγμός αναπήδησε από το στήθος των παιδιών. Ένιωσαν το αίμα να κυ κλοφορεί και πάλι στις φλέβες τους. Ήτανε σαν μαρμαρω μένα που ξαφνικά κάποιος τους εμφύσησε ζωή, τους έλυσε τα μάγια και ξαναζωντάνεψαν.
          - Φτηνά τη γλιτώσαμε, παιδιά!
          - Αν μας έπιαναν;
          - Σίγουρα θα 'βρισκαν τη σημαία.
          Στο άκουσμα της λέξης σημαία θυμήθηκαν τον προορισμό της αποστολής τους.
          - Παιδιά, ας μη χάνουμε καιρό.
          - Προσεχτικά!
          - Μη μιλάτε!
          - Σσσσ...
          - Φύγαμε!
          Σε λίγο βρίσκονταν μπροστά στην ψηλή καγκελόπορτα. Σκαρφάλωσαν στα σίδερα και, στο τσακ, βρέθηκαν στην άλλη μεριά: στην αυλή του σχολείου τους. Σαν κουρδισμένοι, έτρεξαν όλοι προς τον ιστό.
          - 'Aτε1 ρε Αντρίκκο. Σκαρφάλωσε.
          Ο Αντρίκκος ήταν ο πιο ευκίνητος απ' όλους. Αγρίμι.
          -'Aτε, ρέε!
          - Καλάαα. Παύλο, τη σημαία.
          Ο Παύλος σήκωσε το πουλόβερ κι έβγαλε τη γαλανόλευκη από τον κρυψώνα. Την ξεδίπλωσε με τρόπο τελετουργικό. Προσεχτικά... χωρίς να βιάζεται καθόλου. Με στοργή.
          - Τσαλακώθηκε, είπε φανερά στεναχωρημένος. Τη σιδέρωσα πριν ξεκινήσω. Παρά λίγο να με πάρουν και χαμπάρι.
          - Ουου, άστα αυτά τώρα. Δώσε τη σημαία.
          Βοήθησαν όλοι. Όπως μπορούσε ο καθένας τους. 'Aλλος κρατούσε τον ιστό, να μην κουνιέται πολύ, άλλος βοήθησε με τη σημαία, άλλος έκανε το φρουρό και κοίταζε μήπως φανούν τίποτα Εγγλέζοι. Σε λίγα λεπτά η γαλανόλευκη βρισκόταν στη θέση που δικαιωματικά της ανήκε. Η καρδιά φτερούγισε από χαρά.
          - Έτσι κοπέλια νάσιει2 η Κύπρος, τζαι να δούμεν αν θα μείνει Εγγλέζος σε τουν τον τόπον!
          - Όι καλό!3 Ενομίσαν πως επειδή είμαστεν μιτσιοί εν
          -Χμ! Εθ θα τους περάσει!
          - Αύριον να δουν ίντα πον να πάθουν!4
          Στην επιστροφή, παρ' όλη τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους, ήτανε πιο προσεχτικοί. Κι όταν έφτασαν στο δρομάκι με τους σκουπιδοτενεκέδες, ξέχασαν και τη χαρά τους. Σφίχτηκε η καρδιά. Λαχτάρα που ήταν κι αυτή! Παραλίγο να τους χαλάσει τα σχέδια! Στο σημείο που είχαν συναντηθεί, εκεί ακριβώς και χώρισαν.
          - Αύριο.
          - Αύριο.
          -Καληνύχτα.
          -Αύριο, αύριο.
          Ναι, το αύριο θα 'ταν σπουδαία μέρα.

          Χώθηκε στο κρεβάτι του και σκεπάστηκε με το φρεσκο πλυμένο σεντόνι. Δεν ήξερε γιατί, αλλά όταν έκλεισε τα μάτια νόμισε πως τον είχε σκεπάσει η γαλανόλευκη. Ήταν ευτυχισμένος. Η αποστολή πέτυχε.
          Την άλλη μέρα σηκώθηκε πολύ πρωί. Λαχταρούσε να φτάσει πρώτος. Μα φαίνεται πως δεν ήταν ο μόνος που βιαζόταν. Στο δρόμο συνάντησε και τους άλλους της παρέας. Είχαν όλοι τον ίδιο πόθο, την ίδια λαχτάρα.
          Έτρεχαν. Λαχάνιασαν. Η καρδιά ήθελε να πεταχτεί απ' το στήθος, να δραπετεύσει, να προπορευτεί. Σε λίγο έφταναν. Λίγο ακόμα και θα ήξεραν.
          - Παιδιά, να την! Φαίνεται από δω! Ναι, εκεί ήταν. Φάνηκε από μακριά. Κυμάτιζε περήφανα στον ιστό.
          Σε λίγο θα έφταναν και οι άλλοι μαθητές. Και οι δάσκαλοι. Κι ο κουλούρας. Κι οι εργάτες. Κι οι περαστικοί! Πολύς λαός θα την χαιρετούσε εκείνο το πρωί. Πριν το πάρουν χαμπάρι οι Εγγλέζοι!
          - Ζήτω!
          - Ζήτωωω!
          -Ζήτω η Ελλάδα
          - Ζήτω η Ένωση !
          - Σκέπασε, μάνα, σκέπασε
          γαλανομάτα κόρη...
          - Πάντα, κι όπου σ' αντικρίζω
    με λαχτάρα σταματώ
    και περήφανα δακρύζω...
    ταπεινά σε χαιρετώ...
    Τους είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός.

          Σήκωσε το κεφάλι προς τα πάνω να κοιτάξει ψηλά, να δει καλύτερα. Και τότε, αντίκρισε. Εκείνη, ντυμένη με τη χάρη του ελληνικού γυναικείου ενδύματος.
          -Ανοιγόκλεισε τα μάτια. Να βεβαιωθεί ότι δεν ήταν πια μαθητής. Να βεβαιωθεί πως δε βρισκόταν στην αυλή του σχολείου με το Μιχάλη, τον Παύλο και τον Αντρίκκο. Κοίταξε τα γερασμένα χέρια του κι έπειτα έστρεψε πάλι το βλέμμα σ' Εκείνη.
    ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Τ' ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ
    Δεν το 'γραψαν οι ποιητές του αγώνα το τραγούδι
    κι ούτε η λύρα μπόρεσε ωραία να τραγουδήσει
    τη μελωδία της Λευτεριάς, της ΕΟΚΑ το μεθύσι.
    Εσείς το γράψατε παιδιά το ποίημα τ' ωραιότερο
    στων φυλακών της Λευκωσίας τους τοίχους,
    και σε χαρτί μονόφυλλο,
    τους πιο απλούς μα πιο τρανούς για την Πατρίδα στίχους.
    Εσείς το τραγουδήσατε το πιο όμορφο τραγούδι,
    σεις όλοι, που βαδίσατε προς την αγχόνη ολόρθοι.
    Για τούτο, η μνήμη σας κρατά περήφανα, σφιχτά
    ψάλλοντας, προσευχόμενους και με φωνή στεντόρεια άδοντας:
    «Χαίρε, ω Χαίρε Λευτεριά»

    ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ- ΣΤΑΥΡΟΥ

    (Από το βιβλίο της Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου
    «ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ»,
    Αθήνα 1995, Εκδόσεις ΑΙΓΕΑΣ)


          Το κεφάλι της κοιτάζει προς τα κάτω, το βλέμμα της, ν' αγκαλιάζει με στοργή τον Ελληνικό λαό της Κύπρου, που τόσο πολύ την αγάπησε, τόσο πολύ την πόθησε. Εκείνο τον υπέροχο λαό, που στήριξε τον αγώνα και τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, με το μοναδικό όπλο που διέθετε: τη δύναμη της ψυχής του.
          Με τον καρπό του αριστερού της χεριού σηκώνει με χάρη απαράμιλλη το χιτώνα της. Το δεξί χέρι υπερυψωμένο, δείχνει προς τον ουρανό.
          - Αυτή είναι η Ελευθερία των Ελλήνων της Κύπρου, ψέλλισε. Χωρίς ρομφαία. Δεν πολέμησε με σπαθί ο κυπριακός λαός. Με την ατσαλένια θέληση του πολέμησε, με την αφοσίωσή του στην αξία που λέγεται Πατρίδα και με τη βαθιά του πίστη στο Θεό.
          «Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστην εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνον το οποίον μας κατέλιπον οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: Η TAN Η ΕΠΙ ΤΑΣ».
    Αυτά έλεγε η πρώτη προκήρυξη, που έφερε την υπογραφή του αρχηγού Διγενή.
          Ένα σύννεφο σκέπασε τη μέρα. Όλα τα 'βλέπε σαν μέσα από σπασμένο καθρέφτη. Σκούπισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Έπειτα κατευθύνθηκε προς τα δεξιά, προς τη μαρμάρινη πλάκα που βρισκόταν δίπλα στο μνημείο. Διάβασε:

    «ΤΟΔΕ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΥΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ ΝΟΤΑΡΑ ΦΙΛΟΤΕΧΝΗΘΕΝ... ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΑΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΕΤΘΕΡΩΤΙΚΟΝ ΑΓΩΝΑ 1955-1959 ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΥΠΟΜΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΩΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΕΩΝ ΟΠΩΣ ΕΣΑΕΙ ΜΑΧΟΝΤΑΙ»

    Μνημείο... μνημόσυνο... μνήμη... Και τότε, το συνειδητοποίησε:
    Η ιστορική μνήμη ... Αυτή που τον συντρόφευε σε όλη του τη ζωή, αυτή που καθοδηγούσε τα βήματα του και δεν ξεστράτισε. Χρόνια τώρα... Δεκαετίες από τότε...


    * ΕΟΚΑ: Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (1955-1959).
    1 άιντε, άντε.
    2 τέτοια παλικάρια να 'χει
    3 Έτσι, μπράβο!
    4. Αύριο θα δουν τι θα πάθουν!


    ΑΣ ΟΨΟΝΤΑΙ

    Στη μνήμη
    του πρωτομάρτυρα του Αγώνα της ΕΟΚΑ
    Μόδεστου Παντελή
    και των πρώτων απαγχονισθέντων παλικαριών
    Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου

    Ανοιγόκλεισε τα μάτια ξανά και ξανά. Στην προσπάθειά της να ξυπνήσει, τα βλέφαρα έπεφταν βαριά και κου- ρασμένα. Νύσταζε. Είχε περάσει δύσκολη νύχτα. Παρακολουθούσε τους μεγάλους που ήσαν ανήσυχοι, σκυφτοί, σκυθρωποί. Τους άκουγε που κρυφομιλούσαν. Μαζεύονταν στις βεράντες της γειτονιάς - πότε στο ένα σπίτι, πότε στο άλλο - κι έλεγαν, έλεγαν... δεν ήξερε τι, μα σίγουρα γύρω από κάτι πολύ σοβαρό περιστρεφόταν η συζήτηση. Οι γυναίκες της φάνηκαν όλες γριές εκείνο το βράδυ. Τα πρόσωπα τους ήταν ζαρωμένα, ρυτιδωμένα, και το βλέμμα τους είχε μια έκφραση που λες κι ερχόταν από το σκοτάδι. Κάθονταν στα ξωπόρτια. Όλες με τον ίδιο τρόπο. Το σώμα διπλωμένο, οι αγκώνες ακουμπισμένες στα γόνατα και τα χέρια να βαστάζουν το κεφάλι.

    Όλα ετούτα τα παρακολουθούσε από παράθυρο του δωματίου της και δεν την άφηναν να κλείσει μάτι. Στην αρχή αισθάνθηκε περιέργεια - τι να λένε; - που σταδιακά μετατράπηκε σε ανησυχία ώσπου όλα μέσα της έγιναν μια φουρ- τουνιασμένη θάλασσα. Ήθελε να τρέξει έξω, να ρωτήσει, να μάθει τι επιτέλους συνέβαινε. Έκανε να σηκωθεί, μα στη στιγμή μετάνιωσε. Ήξερε πως κανείς δε θα της έλεγε αυτό που ήθελε να μάθει. Εν όψει δε του κινδύνου να την αναγκάσουν να κλείσει και το παράθυρο της, ξαναμετάνιωσε. Έτσι όπως ήταν, μπορούσε τουλάχιστον να παρακολουθεί τις κινήσεις των μεγάλων χωρίς να την αντιληφθεί ή να την ενοχλήσει κανείς. Μα έλα πάλι, που η ανησυχία της όλο και μεγάλωνε... Πρέπει να ήταν πολύ αργά όταν αποκαμωμένη πια αποκοιμήθηκε.

    ’νοιξε τα μάτια αλαφιασμένη προσπαθώντας να καθορίσει τι ήταν αυτό που την είχε ξυπνήσει. Οι ήχοι ανα- κατεύονταν ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο της. Της φάνηκε πως άκουσε ήχο καμπάνας και φωνές ανάμειχτες με κλάματα και μοιρολόγια. Σιγά-σιγά άρχισε να συνέρχεται. Ναι, ήταν η καμπάνα της εκκλησίας που χτυπούσε. Ο ήχος της ακουγόταν αργός και λυπητερός, όπως όταν καλούσε τους ανθρώπους σε κηδεία. Νταν, νταν, νταν. Έπειτα άκουσε και τα κλάματα. Μέσα στο μοιρολόι ξεχώρισε και τα λόγια.
    - Εκρεμάσαν τον Καραολή...
    - Εκρεμάσαν το Δημητρίου...
    - Ας όψονται... ας όψονται οι τύραννοι... Πετάχτηκε από το κρεβάτι.
    ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
    Οι αιώνες γονατίζουν και τους τάφους προσκυνούν
    των ηρώων του αγώνα, του σκοπού του ιερού.

    Ρεφραίν: Οι καιροί στεφάνια σας πλέκουν
    και τραγούδια για σας τραγουδούν,
    και στο κάλλος της νιότης που 'χάθη
    οι ουρανοί φως αιθέριο σκορπούν.

    Του αγώνα μας το Έπος, τρόπαιο ελληνικό,
    γράφτηκε(ν) από τα νιάτα στης ΕΟΚΑ τον παλμό.

    Η πατρίδα μας ακούει τη φωνή τους ν' αντηχεί
    και τον κάθε κραδασμό της τόνε κάνει προσευχή.

    Οι αιώνες γονατίζουν και τη γη σου προσκυνούν
    Κύπρος, νήσος των αγίων, της χαράς και του καημού.

    ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ - ΣΤΑΥΡΟΥ

    (Από το βιβλίο της Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου «ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ», Αθήνα 1995, Εκδόσεις ΑΙΓΕΑΣ το βιβλίο «ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ», 1996. Εκδόσεις ΣΙΜΑΕ, Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου)

    - Μητέρα, μητέρααα...

    - Μητέρααα...

    Έτρεξε να βγει έξω, με τα μαλλιά αχτένιστα και φορώντας ακόμα τη νυχτικιά της. Στάθηκε στην εξώπορτα. Είδε τις γυναίκες ντυμένες με σκούρα χρώματα να μοιρολογούν.
    - Εκρεμάσαν τους, που να όψονται...
    - Παναγία μου, κακόν που γίνηκεν... - Παναγία μου, τα παιδκιά μας... τα παλικάρια μας...
    - Κρίμ,αν τζ' άδικον... Κάποιες άλλες φωνές ακούγονταν από μακριά, κι ήταν σαν να 'βγαιναν από τον ’δη.
    - Εκρεμάσαν τον Καραολή...
    - Εκρεμάσαν το Δημητρίου... Ανάμεσα στις άλλες γυναίκες διέκρινε και τη μητέρα της. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Ήταν σιωπηλή. Δε μοιρολογούσε, μα ο ψυχικός πόνος της είχε παραμορφώσει το πρόσωπο. Σχεδόν δεν την αναγνώρισε. Όλα έγιναν ένα μεγάλος κόμπος μέσα της. Μπήκε ξανά στο σπίτι. Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της. Έκλεισε με βρόντο την πόρτα κι έπεσε με ορμή στο κρεβάτι της. Έκλαψε ώρα πολλή. Έπειτα σηκώθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε, χτενίστηκε και βγήκε στην πίσω αυλή. Κάθισε κάτω από τη μεγάλη λεμονιά. Εκεί καθόταν κάθε φορά που ήταν λυπημένη ή όταν ήθελε να στοχαστεί. Ένιωθε μια έντο- νη αναγούλα και είχε τάση για εμετό. Το μυαλό της ήταν σκοτισμένο κι η ψυχή της δεμένη σφιχτά. Δεν είχε καν την ικανότητα να κάνει την παραμικρή σκέψη. Στ' αυτιά της ηχούσαν συνεχώς τα ίδια λόγια. «Εκρεμάσαν τον Καραολή. Εκρεμάσαν το Δημητρίου». Λόγια, που επαναλάμβανε κι εκείνη μηχανικά πολλές φορές, ξανά και ξανά, κι έτρεμε σύγκορμη.

    Θυμήθηκε την «9η Ιουλίου», το μακροσκελές εκείνο ποίημα του εθνικού ποιητή της Κύπρου Βασίλη Μιχαηλίδη. Μιλούσε κι εκείνο για κρεμάλα, για τον απαγχονισμό του εθνομάρτυρα Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού και των άλλων επισκόπων από τους Τούρκους το 1821.
    «Ήτουν μια νύχτα μ,ουλλωτή, μια νύχτα μουρρωμένη που θάρρειες πως χώννεταί που του Θεού την κρίσην. Σε τέθκοιαν νύχταν σιανήν οι Τούρτζοι 6αδωμένοι μες στο Σαράγιον είχασιν μιάλον μετζιλήσιν»
    Τους ήξερε καλά κείνους τους στίχους, παρόλο που δεν είχε μάθει ακόμα να διαβάζει. Η μητέρα της είχε απαγγείλει αμέτρητες φορές ολόκληρο το ποίημα, μεσ' από ένα παλιό βιβλίο, που είχε στο εξώφυλλο το πορτραίτο του Βασίλη Μιχαηλίδη. Κείνες οι στιγμές ήταν μια μοναδική μυσταγωγία, μια εξαίσια προσευχή προς το Θεό.
    «Ήτουν μαα νύχτα μουλλωτή, μ.ια νύχτα μουρρωμένη...», έτσι όπως ακριβώς ήταν κι η ψεσινή. Τότε, το 1821, οι Τούρκοι απεργάζονταν το θάνατο των ιερωμένων, και τώρα, το 1956, οι Εγγλέζοι εκείνον του Μιχαλάκη Καραολή και του Ανδρέα Δημητρίου.
    Έμεινε να κοιτάζει μεσ' από το πυκνό φύλλωμα της
    λεμονιάς κάποια μικρά κομμάτια ουρανού που ξεχώριζαν. Τότε, της ήρθαν στο νου τα τελευταία λόγια του εθνομάρτυρα, που τα είπε υψώνοντας το βλέμμα προς τα επάνω, λίγο πριν οι δήμιοι του περάσουν τη θηλιά στο λαιμό:
    «Θεέ, που νάχραν δεν εσείς ποττέ στην καλοσύνην λυπήθου μας τζαι δώσε πκιον χοφάν στην Ρωμιοσύντην».
    Τους στίχους αυτούς προσπάθησε να τους πει φωναχτά και τότε συνειδητοποίησε πως έκλαιγε μ.ε λυγμούς. Χάιδεψε τα φύλλα της λεμονιάς και κοίταξε το δένδρο μ.' αγά- πη.
    - Εσύ ακούς πάντα τη φλυαρία μου χωρίς βαρυγκώμια. Ποτέ δε με βαριέσαι, ποτέ δε διαμαρτύρεσαι...
    Τα ίδια λόγια της τα 'χε πει πολλές φορές, είτε σε στιγμές μεγάλης χαράς είτε πάλι σε άλλες απύθμενης θλίψης.
    Η λεμονιά ήταν το καταφύγιο της. Το πιο όμορφο, το πιο δροσερό καταφύγιο που θα μπορούσε κανείς να διαλέξει μες στο απέραντο περιβόλι του σπιτιού, που ήταν ο καρπός των κόπων του πατέρα και της μεγάλης αγάπης που εκεί- νος έτρεφε για τη φύση. Όλων των ειδών τα δέντρα είχε φυτέψει στην αυλή κι έφτιαξε το πιο όμορφο περιβόλι στη γειτονιά. Οι πορτοκαλιές, οι μανταρινιές, η ρόδια, η μεσπιλιά1, η τεράστια ψηλόλιγνη φοινικιά, η αμυγδαλιά, η μη- λιά, ήταν μερικά από τα δέντρα που κοσμούσαν το μικρό παράδεισο του σπιτιού. Κι εκεί ακριβώς που τελείωνε η παρέλαση των δέντρων, απλωνόταν μια άλλη καταπράσινη έκταση: ο λαχανόκηπος με όλων των ειδών τα λαχανικά της εποχής. Ο πατέρας τον προστάτευε με ειδικό συρ- ματένιο περίφραγμα, που είχε φτιάξει μαζί με το μάστορα. Μέρες ολόκληρες δούλευαν μαζί με υπομονή και με πείσμα. Κι όταν το τέλειωσαν, το κοίταξαν με καμάρι και φανερή ικανοποίηση. Δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι.
    Εκεί μέσα, όλα τ' αγαπούσε η Δανάη. Το κάθε δέντρο, το κάθε μικρό φυτό, το κάθε πράσινο φύλλο. Όλα της γέμιζαν την ψυχή ευφροσύνη, με την ξεχωριστή ομορφιά, το χρώμα και τη μυρωδιά τους. Ωστόσο, η λεμονιά είχε άλλη χάρη. Μοναδική. Ήταν μεγαλόπρεπη, φουντωτή, με μια παράξενη γαλήνη απλωμένη στο φύλλωμα της, που απόπνεε απέραντη καλοσύνη. Μια μεγάλη πράσινη αγκαλιά που χωρούσε μέσα της όλες τις χαρές και τις λύπες του κόσμου. Ανθισμένη, έμοιαζε μ.' αρχόντισσα που φορούσε το πιο ευγενικό άρωμα στον κόσμιο. Με τον καρπό στους κλώνους, ήταν η πιο ωραία κυρά της γης. Η Δανάη αναλογί- στηκε πόσες και πόσες φορές είχε μοιραστεί τις στιγμές και τις ώρες της με την αγαπημένη της λεμονιά, όπως και τώρα που περνούσαν μαζί άλλη μια ανεπανάληπτη στιγμή του αγώνα, όπως ακριβώς είχε συμβεί και την ημέρα της έναρξης του, ένα χρόνο πριν: την 1η τ' Απρίλη του 1955.
    Κείνο το πρωί την ξύπνησαν οι εκκωφαντικές εκρήξεις που δονούσαν τη γη της Κύπρου. Απανωτές, η μια μετά την άλλη. Σφίχτηκε η καρδιά της. Μα την ίδια στιγμή είδε, με ανακούφιση, τη μητέρα της να μπαίνει στο δωμάτιο της.
    - Μη φοβάσαι, κορίτσι μου, της είπε.
    Σε λίγο βρέθηκαν κι οι δυο τους έξω, όπου είχε μαζευτεί όλη η γειτονιά.
    - Τι συμβαίνει;
    - Βόηθα Χριστέ και Παναγιά!
    Κάποιοι κρατούσαν φυλλάδια και τα διάβαζαν με φανερή αδημονία. Σε χρόνο μηδέν και πριν προλάβει να δει πώς, είχε κι η μητέρα της ένα στα χέρια και το διάβαζε με την ίδια βιασύνη κι αγωνία όπως και οι άλλες γειτόνισσες.
    - Τι λέει μητέρα;
    - Μητέρα, τι λέει το φυλλάδιο; πείσμωσε η Δανάη.
    - Διάβασε μου μάνααα...
    Η μάνα υπάκουσε. Διάβασε:
    - Τι σημαίνουν αυτά, μητέρα;
    - Πού να ξέρω παιδί μου... πού να ξέρω... Ας ευχηθούμε να μην είναι κανένα από τα συνηθισμένα κόλπα των Εγ- γλέζων... Ο Θεός να μας φυλάει, είπε η μητέρα κι έβαλε το σταυρό της. Έλα, κόρη μου, πάμε στην εκκλησία ν' ανάψουμε ένα κερί. Ολόκληρη η γειτονιά ζητούσε να μάθει.
    - Μα τι συμβαίνει;
    - Τι γίνεται;
    - Πρωταπριλιάτικο ψέμα.
    - Κι οι εκρήξεις;
    - Κανένα κόλπο των Εγγλέζων για να μας τρομοκρατήσουν...
    - Όχι, δεν είναι δυνατόν!
    - Και το φυλλάδιο;
    - Σωστά... Το φυλλάδιο...
    - Ε.Ο.Κ.Α. λέει... Ο Αρχηγός Διγενής...
    Την επόμενη μέρα, ο λαός της Κύπρου πληροφορήθηκε από τις εφημερίδες τι ακριβώς συνέβαινε. Κι έτσι άρχισαν τα «Ζήτω». Ολόκληρο το νησί φώναζε «Ζήτω». Ο Αγώνας κατά της αποικιοκρατίας είχε αρχίσει.
    - Ζήτω η Ελλάς!
    - Ζήτω η Ένωσις!
    - Ζήτω η Ε.Ο.ΚΑ.!
    Ωστόσο, η χαρά δεν άργησε να κοπεί στα δύο. Το φοβε- ρό νέο ταξίδεψε σαν αστραπή: Ένα παλικάρι έπεσε ενώ προσπαθούσε να προκαλέσει συσκότιση. Ο Μόδεστος Παντελή. Ο πρώτος νεκρός του Αγώνα.
    Ήταν τότε που η Δανάη έτρεξε στην αγαπημένη της λεμονιά και μίλησαν για πρώτη φορά για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, κι έκλαψαν μαζί για τον πρώτο νεκρό.
    Το ίδιο έκανε και σήμερα, που ο λαός της Κύπρου θρηνούσε τους πρώτους απαγχονισθέντες.
    Δε θυμάται πόσο έμεινε εκεί. Ύστερα, σηκώθηκε και μπήκε πάλι στο σπίτι.
    - Πήγαινε να πλύνεις το πρόσωπο σου, της είπε η μητέρα της. ’ντε, κορίτσι μου, πήγαινε.
    Ήταν ένα πρωινό του Μάη του 1956.


    Δείγματα Κριτικής για το έργο

    «Βρήκαμε (στους στίχους της Ρ. Ιωαννίδου-Σταύρου) μια φιλοσοφημένη σκέψη να σπιθοβολάει, που μας ξάφνιασε με το βάθος της. Είναι ο στοχασμός το κύριο χαρακτηρι-στικό στοιχείο του έργου της, με έναν υποβόσκοντα λυρι-σμό να ξεφεύγει από τους στίχους της, απροσδιόριστο και μυστικό, υποβλητικό ωστόσο, μεσ' απ' τις έντονες, μεστές έννοιες, που μορφοποιούνται σε αποφθέγματα, γνωμικά ή επιγράμματα».
    Δημοσθένης Ζαδές
    Κριτικός - Λογοτέχνης («Ροδιακή», 22/12/92 και «Πάνω από τον ξένο μόχθο» Τόμος Η΄ σ.99 )

    «Ο ασυνήθιστα ευαίσθητος στίχος της Στις διαστάσεις των Χρωμάτων, ψαύει τώρα υπαρξιακά θέματα και μας δονεί, καθώς τα προσεγγίζει με βαθύ λυρισμό, αμεσότητα και πόνο. Η ποίηση της Ρ. Ιωαννίδου-Σταύρου παίρνει με τη συλλογή της αυτή πρωτοποριακή θέση στη γυναικεία ποιητική παραγωγή του νησιού, κι ενώ έχει το δικό της χώρο, αποκτά πια μια πολύ ξεχωριστή θέση στην πανελλήνια γυναικεία ποίηση».
    Κώστας Μόντης
    Λογοτέχνης («Φιλελεύθερος», 16.11.90)

    «Εδώ (στην ποιητική συλλογή ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ) η ποίηση της είναι μεστωμένη από φιλοσοφική σκέψη και αγωνία συνεί-δησης, από οξεία ενδοσκόπηση και θρησκευτικούς οραμα-τισμούς, αλλά και αναδίδει πλούσια το λυρικό λόγο. Η θρησκευτική ποίηση της Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου είναι μια ξεχωριστή δημιουργία μέσα στην Κυπριακή Λογοτεχνία, αξιοπρόσεχτη για το μοναδικό περιεχόμενο της και για την καλά τεχνουργημένη μορφή της».
    Κώστας Μ. Προυσής
    Κριτικός-Μελετητής («Φιλελεύθερος», 19/7/93)

    «Η Ρ. Ιωαννίδου-Σταύρου έχει στοχασμό, έχει συγκίνηση, δύναμη εκφραστική, λεκτική συνθετική. Χειρίζεται με σι-γουριά κι αυτοπεποίθηση το εκφραστικό της όργανο. Γνωρίζει την εσωτερική αρμονία του ελεύθερου στίχου».
    Παράσχος Παρασός
    Κριτικός της Λογοτεχνίας και Δημοσιογράφος («Ροδιακή», 19.7.91)

    «Με τη διασάλπιση του ουσιωδέστατου λόγου της, γίνεται τροφοδότης εθνικής αναρρίγησης, λυρικής ευπρέπειας, αγάπης, πίστης και ζωής. Διαβάζοντας την ποίηση της κας Ιωαννίδου-Σταύρου, εύκολα πειθόμαστε ότι δύσκολα θα υπάρξουν στίχοι να αποδώσουν το δράμα των αγνοουμένων, όπως αυτοί οι στίχοι που δομούν τα ποιητικά λειτουργήματα της ποιήτριας μας. Η κυπριακή πνευματική ζωή, ζωηρό αντικαθρέφτισμα του ελλαδικού προτύπου, δικαιότατα σεμνύνεται για τους άξιους εκπροσώπους της, στους οποίους επαξίως καταλέ-γεται η κα. Ιωαννίδου-Σταύρου».
    Αντώνης Τζιώτης
    Φιλόλογος- Κριτικός Λογοτεχνίας, Μελετητής ( Τιμητικό αφιέρωμα. Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα 28.9. 1998, Περ. «Αιγαιοπελαγίτικα Θέματα», Τεύχος 43, Αθήνα, Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος 19.7. 1998 )

    «Η ποίηση της αποστάζει την πεμπτουσία του κόσμου»
    Γ. Λυσιώτης
    Φιλόλογος - Κριτικός («Κυπριακός Λόγος», Αρ. 63-64, 1979)

    «Η ποιήτρια Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου υπηρετεί με συνέπεια και σεβασμό την τέχνη της και σέβεται τον αναγνώστη της. Ξεκινώντας από προσωπικές εμπειρίες στέλλει μηνύματα οικουμενικά - όπως για τη μητέρα, την πατρίδα. Η ποιήτρια νιώθει ότι είναι στρατευμένη στην υπηρεσία της πατρίδας της. Όλα τα ποιήματα της μαρτυρούν τη βαθιά αγάπη, τη λατρεία και τον ερωτά της για το νησί μας».
    Κλαίρη Αγγελίδου
    Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου («Αλήθεια» 2.12.93)

    «Η κα. Ιωαννίδου-Σταύρου είναι μια ευαίσθητη ποιητική φωνή, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια δυνατή φωνή, όταν μιλά για την Κύπρο».
    Χαράλαμπος Χριστόφορου
    Πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα (Απόσπασμα από την ομιλία του στην τελετή βράβευσης της ποιήτριας από το πανελληνίου ακτινοβο-λίας πνευματικό ίδρυμα «ΕΣΤΙΑ» Ν. Σμύρνης σε εκδήλωση που οργανώθηκε σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο ΑΙΓΕΑΣ στις 13.3.95. (Περιοδ. «Αιγαιοπελαγίτικα θέματα», Αθήνα 1995).

    «Η συμβολή της κυρίας Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου στη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και τη διατήρηση της Ελληνικότητας της Κύπρου είναι καθοριστική.Η προσφορά της κας Σταύρου στα Ελληνικά Γράμματαείναι εξαιρετικής σημασίας»
    Ηλίας Τσιμπίδης
    Γενικός Γραμμτέας Υπουργείου Αιγαίου (Απόσπασμα από ομιλία του κ. Τσιμπίδη κατά την τελετή βράβευσης της ποιήτριας από την ΕΣΤΙΑ Ν. Σμύρνης στην Αθήνα, στις 13 Μαρτίου 1995)

    «Τους χαρισματικούς πνευματικούς ανθρώπους αναζητά να παρουσιάσει και να επιβραβεύσει η ΕΣΤΙΑ Ν. Σμύρνης και είναι επιλεκτική και αυστηρή στην επιλογή της ώστε να βραβεύονται οι Αριστοι. Ένας τέτοιος εργάτης του πνεύματος είναι και η σήμερον τιμώμενη ποιήτρια κα. Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου»
    Αυγουστίνος Καμπάς
    Πρόεδρος ΕΣΤΙΑΣ Ν. Σμύρνης (Απόσπασμα από την ομιλία του κατά την τελετή βράβευσης της ποιήτριας από την ΕΣΤΙΑ Αθήνα, 13.3.1995)

    «Η ποιήτρια Ρ. Ιωαννίδου-Σταύρου ξέρει πάντα να κρατά καλά τον ποιητικό τόνο και να συγκερνά γόνιμα τις ιστορικές, εθνικές και ποιητικές αντιθέσεις-διαδράσεις στο κοσμογονικό γίγνεσθαι. Η μητέρα-πατρίδα, ο άνθρωπος-κάτοικος της Κύπρου και ο φιλοσοφικός ανθρωπισμός παρακινούν την έμπνευση και την ύπαρξη της συγγραφέως».
    Παντελής Απέργης
    Ερευνητής - Μελετητής - Κριτικός Λογοτεχνίας (Απόσπασμα από μελέτη τον Π. Απέργη με τίτλο «Ρεαλισμός και Ελληνικότητα στο έργο της Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου», Αθήνα 1995)
    .

    «Χρησιμοποιεί με άνεση τόσο την ομιλούμενη δημοτική όσο και την καθαρεύουσα, που ωστόσο προσδίδει μια σπάνια μουσικότητα στον στίχο της. Ο λόγος απλός, λαγαρός και απέριττος φανερώνει μια ιδιαίτερη μαστοριά και πάθος τελειότητος εκ μέρους της ποιήτριας, που με πραγματική δεξιοτεχνία ανασυνθέτει όχι μόνο τα στοιχεία της Ελληνικότητας αλλά και ανακαλεί ένδοξες ιστορικές μνήμες. Η Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου είναι μια γνήσια ποιητική φωνή, ένα αληθινό διαμάντι του μείζονος Ελληνισμού, που κρατά αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας του έθνους μας στο μακρινό κυπριακό μετερίζι».
    Γιώργος Πετρόπουλος
    Λογοτέχνης - Κριτικός - Μελετητής - Πολιτικός Επιστήμων ( Περ. «Ενδοχώρα» Τεύχος 39, Αλεξανδρούπονλη)

    «Η ελληνοπρέπεια και η προσήλωση στη μεγάλη ιδέα της λευτεριάς έρχεται να αξιοποιήσει την πολύ συναισθηματική έκφραση της ποιήτριας. Αυτή η ποιητική έκφραση μέσα στην απλότητα και οικειότητα του καθημερινού μας λόγου με τις γνωστές εικόνες των δικών μας τοπίων, μας επιβάλλεται έτσι και διεισδύει μέσα μας και ανταποκρινόμαστε σε αυτή τη διείσδυση, με το δέοντα παλμό. Τούτο κιόλας είναι μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία του έμμετρου λόγου της Ρ. Ιωαννίδου-Σταύρου».
    Κύπρος Χρυσάνθης
    Λογοτέχνης («Η Σημερινή», 7.8.92, και περ. «Πνευματική Κύπρος»)

    «Πλούσιος λυρισμός, ευαισθησία ξεχωριστή και ένας κό-σμος αστείρευτης φαντασίας, η ποιητική φωνή της Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου. Πηγαία έμπνευση και κατάκτηση μια θέσης στο λογοτεχνικό χώρο της ποιητικής δημιουργίας»
    Ανδρέας Χατζηθωμάς
    Φιλόλογος-Κριτικός Λογοτεχνίας («Πρωινά Νέα» 27.10.90)
    «Η δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου με αυτή τη θεματική («Μοιρασμένη Λευκωσία») απαιτεί γνώση της ιστορίας, γνώσεις της τεχνικής του θεάτρου, ικανότητα παρουσίασης των χαρακτήρων μέσα από ολιγόστιχα ποιήματα, ποιητικό ταλέντο, ωραίο αφηγηματικό λόγο, καθώς και ικανότητα αποφυγής μελοδραματικών στοιχείων και πατριωτικών εξάρσεων. Η Ρούλα Ιωαννίδου- Σταύρου, συγγραφέας με περγαμηνές στην ποίηση, στην πεζογραφία και στο θέατρο, πληροί όλες τις προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός τόσο απαιτητικού καλλιτεχνικού έργου. Η στοχαστική της διάθεση, η προσήλωση της στα ωραία και υψηλά, η βαθύτατη αγάπη της για την αιμάσσουσα πατρίδα, το εντελώς προσωπικό συγγραφικό της ύφος, η άνεση στη χρήση των εκφραστικών μέσων και ο πλούτος της ψυχής της συνδυάστηκαν για μια ακόμη φορά για να δώσουν έργο επιπέδου».
    Θέμις Θεοχάρους
    Φιλόλογος, Κριτικός Λογοτεχνίας, Παραγωγός Προγραμμάτων στο ΡΙΚ (ΡΙΚ 22/9/95).

    «Με γνώση και λιτότητα η ποιήτρια, μας ξεναγεί στους δρόμους των στοχασμών της. Οι δρόμοι της δεν είναι δαιδαλώδεις αλλά σαφείς και φωτεινοί. Η σκέψη της διαυγής ο στοχασμός της καθαρός. Ξέρει τα όρια της και τον εσωτερικό χώρο που κινείται. Η γραφή της ποιητική και ευκρινής. Οι περιπλανήσεις της, που ντύνονται τις διαστάσεις των κυριοτέρων χρωμάτων της χρωματικής κλίμακας, γίνονται σε μια εσωτερική διάσταση με ευαισθησία, ποιότητα και λυρισμό».
    Λένα Κωνσταντέλλου
    Κριτικός Λογοτεχνίας (Περ. «Σύγχρονα Βήματα», Τεύχος 90, Αθήνα)

    «Συγκλονιστικό το συνθετικό αυτό έργο της ποιήτριας! Με συγκίνησαν βαθιά οι στοχαστικοί ευαίσθητοι στίχοι της. Η Μοιρασμένη Λευκωσία όπως μας την παρουσιάζει η Ρ.Ι.Σ. θα πρέπει ν' ανεβαίνει στην σκηνή όλων των ελληνικών σχολείων από άκρη σ' άκρη για να μην ξεχνάνε οι γενεές, ότι το καθήκον τους είναι να βρίσκονται πάντοτε σε ετοιμότητα. Είναι ένα έργο με πρωτοτυπία στη δομή με υπευθυνότητα στη λογοτεχνία και μεγάλη αγάπη στο πολύπαθο νησί μας. Είναι μια προσφορά σημαντική. Είναι ο πόλεμος του λόγου που φέρνει ειρηνικά πάντα την νίκη που περιμένουμε!»
    Ισαβέλλα Μαλόβρουβα
    Κριτικός Λογοτεχνίας («Σμύρνα Αρμονία», Αθήνα, Μάιος 1995)

    ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ (ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ)
    Είμαστ' όλοι παιδιά της ΕΟΚΑ
    κι ατσαλένια έχουμε καρδιά
    για την Κύπρο μας όλοι να πολεμάμε
    και να πέφτουμε με θάρρος στη φωτιά.

    Της πατρίδας παιδιά τιμημένα
    με την πίστη στη γλυκιά μας Παναγιά
    στα βουνά για ένα νέο εικοσιένα
    για να ζήσουμε μιας ώρας λευτεριά.

    Λευτεριά, έλα 'δω για ν' αγκαλιάσεις
    και της Κύπρου τα ηρωικά παιδιά
    που για σένανε και πάλι πολεμάνε
    γιατί σ' έχουνε βαθιά μες στην καρδιά.

    Κι έλα μάνα δώσ' μου την ευχή σου
    για ν' ανέβω ψηλά εις τα βουνά
    και σαν πέσω κάποια μέρα μες στη μάχη
    θα φωνάξω ένωσις και λευτεριά.

    ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΣΣΙΟΣ
    ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

    «Η αγάπη για το γενέθλιο χώρο μεταμορφώθηκε σε άνετο, ειλικρινή και στρωτό ποιητικό λόγο. Η ειλικρίνεια της έμπνευσης, η γλωσσική άνεση, η καθολικότητα στη συλλογή και η λεπτή ευαισθησία χαρακτηρίζουν την ποιητική συλλογή Του νησιού μου».
    Λ. Κεφαλληνός
    Φιλόλογος - Κριτικός (Εφημ. «ΑΓΩΝ», 26.5.1985)

    «Η Μοιρασμένη Λευκωσία» είναι ένα θεατρικό έργο και ακόμη ένα καταπληκτικό σενάριο για το ραδιόφωνο που θα το άκουγες ξανά και ξανά με το ίδιο ενδιαφέρον και αγάπη γιατί είναι έργο καρδιάς και αφοσίωσης στο ιδανικό που λέγεται Πατρίδα η οποία όταν είναι μοιρασμένη, ματώνει πιότερο τα στήθη. Λόγος δυνατός, συγκινητικός, ανθρώπινος, μα κύρια ποιητικός».
    Αριστείδης Μιαούλης
    Κριτικός Λογοτεχνίας - Δημοσιογράφος («Η Δημοκρατική», Ρόδος 12.5.1995)

    Λίγες φορές η ποίηση βρήκε τόση τρυφερότητα και τόνισε με τόσο συγκρατημένο πόνο το μέλος της για να υψώσει ένα δοξαστικό αντάξιο της μάνας. Τα ποιήματα αυτής της συλλογής («Τα Τραγούδια της Μητέρας μου») θα πρέπει ν' ανθολογηθούν στα σχολικά βιβλία για να μάθουν τα παιδιά τι θα πει τρυφερότητα και πώς οφείλουν να την εκφράζουν και να τη βιώνουν. Είναι έξοχα δείγματα τρυφερής λυρικής ποίησης.
    Παράσχος Παρασός
    Κριτικός - Δημοσιογράφος (Απόσπασμα από ομιλία τον σε εκδήλωση προς τιμή της ποιήτριας - Πολιτιστικό Κέντρο Λαϊκής Τράπεζας Λευκωσία 2.11.1993)

    «Από ευλύγιστο και στερεό υλικό είναι η πένα της Ρ.Ι.Σ. και μάλιστα με την προοπτική μελοποίησης των στίχων της, ντύνονται τα γραφόμενά της το μελωδικό χιτώνα του τραγουδιού και στιγμές καθώς τα διαβάζουμε, σάμπως και ν' ακούμε τη μελωδία τους!»
    Γιάννης Σπανόπουλος
    Συγγραφέας - Κριτικός Λογετεχνίας (Περ. «Αιγαιοπελαγίτικα θέματα», Τεύχος 44, Αθήνα)


    ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ
    ΣΥΝΘΕΣΗ « ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΟΥ »

    (1)

    Από πού ξεκινά
    κι από πού μπαίνει στην καρδιά μας
    ο δρόμος σου, νησί μου;
    Όσο πιότερο χαμηλώνει
    πάνω απ' τη μνήμη
    τόσο αδυσώπητα βαραίνει τη σκέψη μου·
    γίνεται μακρινός
    κι ατέλειωτος.
    Γνώριμος όμως.
    Με τις πέτρες της Σαλαμίνας
    και το καράβι του Τεύκρου
    να φέρνει από μακριά
    την ιστορία του.
    Με το κάστρο της Κερύνειας
    να φλογίζεται
    να πυρώνεται
    να μάχεται
    με Φράγκους κι Ενετούς
    κι ενάντια στον Τούρκο απανωτά.
    Κι οι πολεμίστρες του ανοιχτές
    σαν τα μεγάλα μάτια της Ιστορίας
    που επαγρυπνούν,
    που γρηγορούν,
    που δεν κοιμούνται.

    Τούτος ο δρόμος από παντού μ' αρχινά
    κι από παντού
    μπαίνει στην καρδιά μου.
    Έχω τα χρόνια του.
    Έχει τα χρόνια μου.


    (2)

    Με το σίδερο
    έκοψαν τη μέρα στα δυο.
    Με τ' άδικο
    έκοψαν την Κύπρο στα δυο.
    Εκείνη δε μίλησε.
    Έσταξε μόνο καυτές σταγόνες
    από αίμα σκοτωμένου παλικαριού
    και κράτησε το κεφάλι
    στις απαλάμες.
    Κι ο ήλιος απαράτησε τον ουρανό
    κι έσκυψε να της δέσει την πληγή
    μ' ένα γλυκόλαλο τραγούδι
    που μίλαγε για Λευτεριά.
    Κι ο Τεύκρος
    κι ο Κίμωνας
    κι ο Ευαγόρας
    σμίξαν τους αιώνες τους
    μες στα δεμένα φρύδια τους
    και κάθονται και συλλογιούνται
    τα περασμένα
    και τα μελλούμενα.
    Ανηφορίζουν τη ματιά
    στον Πενταδάκτυλο
    και σφίγγουν τη γροθιά.


    (3)


    Με τέτοιον Ιούλη
    και τέτοιον Αύγουστο στην πλάτη
    δεν την πιάνει ύπνος
    τη Λευκωσία.
    Σκυφτή και ξυπόλυτη τις νύχτες
    φορώντας τη φαρδιά πουκαμίσα της
    περιδιαβάζει τις γειτονιές και τα στενά της.
    Περνά τις αυλόπορτες κλεφτά
    κι έπειτα στέκεται και κρυφοκοιτάζει
    απ' τις χαραμάδες των παραθυριών
    μετρώντας πίκρα την πίκρα
    δάκρυ το δάκρυ
    τις μάνες
    που πρέπει να βάλουν στο τραπέζι
    ένα πιάτο λιγότερο
    ένα ποτήρι λιγότερο.
    Ένα πιάτο...
    Ένα ποτήρι...
    Μια καρέκλα...
    Μια καρέκλα λιγότερη δε γίνεται.
    Οι καρέκλες μένουν εκεί
    άδειες απ' τη ζέστα του κορμιού
    που τις γέμιζε.
    Μια θέση άδεια, Λευκωσία μου,
    ένα παλιό σφύριγμα σε κάποιο σου προάστιο
    ένα γνώριμο χαμόγελο της οδού Λήδρας
    ένας πατέρας
    ένας γιος
    ένα παιδί της Λευκωσίας.


    (4)


    Το φως του φεγγαριού
    κάνει κύκλους πάνω απ' τα δέντρα
    ψάχνει ακούραστο κι αδάκρυτο
    τους αγνοούμενους σου
    ξεδιπλώνοντας τους στοχασμούς του
    ένα-ένα
    διηθώντας τις αναμνήσεις του
    μια-μια
    σκορπίζοντας το χλωμό του βάλσαμο
    απ' τη μιαν άκρη ως την άλλη σου,
    Νησί μου,
    να γαληνέψει τις πληγές σου.
    Πάνε κι έρχονται
    τα βράδια του
    απ' τις πορτοκαλιές της Μόρφου
    ως τις θάλασσες της Αμμόχωστος
    κι ακόμα
    ως τα ερημικά μοναστήρια της Καρπασίας
    με τα ορφανεμένα καμπαναριά.
    Πάνε κι έρχονται,
    κι ύστερα πάλι ξανασμίγουν.
    Πιάνονται χέρι-χέρι
    και στήνουνε χορό
    γύρω απ' τον Πενταδάκτυλο
    τραγουδώντας ένα τραγούδι από γαλαζόπετρα
    που το βάφτισαν Λευτεριά.


    (5)


    Πόσος καιρός
    βαραίνει τούτη την ώρα!
    Σκύβει κι αναστενάζει
    πάνω απ' το κύμα
    που αρνιέται να τουρκέψει
    που αρνιέται επίμονα να τουρκέψει.
    Έχει αποκλείσει
    κάθε ενδεχόμενο χωρισμού
    κάθε πιθανότητα άρνησης
    κάθε υποψία φυγής.
    Βαρωσιώτικο το λεν
    ή Κερυνιώτικο το τραγουδούν,
    ό,τι και να το πεις, Ελληνικό.


    (6)


    Ποιήματα από τη συλλογή
    ΣΤΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

    Σκέψη
    Η παντοδυναμία της
    καταργεί τους πόλους του Κόσμου
    καταλύει τα σύνορα της Γης
    εισβάλλει ανοίκεια σε χώρους απόλυτα ιδιωτικούς.

    Λεύτερη
    Επιτέλους γίνηκε η ιδέα λεύτερη.
    Δραπέτευσε απ' το μυαλό και λευτερώθηκε.
    Η αίσθηση ξεπετάχτηκε και πλημμύρισε το σώμα.
    Για τούτη την ώρα της πληρότητας
    και της αλήθειας
    ψάξε στο στήθος σου να βρεις
    ένα τραγούδι δίχως λόγια.

    Η σιωπή
    Η σιωπή είν' από αέρα διάφανο.
    Δεν ακούγεται.
    Όπως τα λόγια των παλιών μας φίλων
    που δεν μπορούμε να τα φτάσουμε εκεί που βρίσκονται.
    Μ' αν την κεράσεις ένα κρασί γλυκό και κόκκινο
    κι αν τη φιλήσεις ένα φιλί βαθύ κι αμόλυντο
    δε θα κρατήσει άλλο πια
    και θ' αρχινήσει να χτυπά σαν την καρδιά
    και να ξομολογιέται.

    Η νύχτα
    Η νύχτα είναι σαν τις καρδιές των ανθρώπων.
    Απέραντη, ακατανόητη και μόνη
    μπαινοβγαίνει μες στη ζωή μας
    πότε σαν μαγεία
    και πότε σαν απειλή.

    Η κάθε στιγμή μας
    Η κάθε στιγμή μας
    στέκεται στην άκρη μιας αβύσσου
    με την πιθανότητα της πτώσης της
    να εξαρτάται από το «δια της εις άτοπον απαγωγής» θεώρημα.
    Ωστόσο, η μικρή της τραγωδία
    φαίνεται να μην έχει καμιά σημασία
    μέσα στη μεγάλη κωμωδία του κόσμου.



    ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΚΑΙ Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ
    ΣΤΗ ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
    LITERATURA ET ARTES email: literetart@gmail.com

    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

    ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΠΟΚ ΕΛΛΑΔΟΣ

    Απονεμήθηκαν πρόσφατα τα βραβεία του Γ΄ Διεθνούς Λογοτεχνικού Διαγωνισμού που προκήρυξε ο Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος με θέματα από την Ιστορία της Κύπρου.

    Η Κύπρια λογοτέχνις Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου απέσπασε Αριστείο και Α΄ Βραβείο για δύο έργα της ως εξής:

    1. Α΄ Βραβείο καλύτερου θεατρικού έργου με ιστορικό περιεχόμενο, για το βιβλίο της "Της νήσου Κύπρου κωπηλάται".

    2. Αριστείο για την ποιητική της συλλογή "Τρεις Ποιητικές Συνθέσεις για την Κύπρο".

    Η τελετή απονομής πραγματοποιήθηκε πρόσφατα μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα στο "Παρασκευαϊδειο Πολιτιστικό Κέντρο Κύπρου", στην Αθήνα. Η εκδήλωση άρχισε με ομιλία του Δρος Ηρακλή Ζαχαριάδη, Προέδρου του ΕΠΟΚ Ελλάδος και ακολούθησε η επίδοση των βραβείων. Το πρόγραμμα εμπλούτισε η χορωδία " Η Κύπρος" που ερμήνευσε κυπριακά τραγούδια.

    Πέρυσι στον Β' Διεθνή διαγωνισμό του ΕΠΟΚ Ελλάδος το διήγημά της Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου "Συναπάντημα" τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Διηγήματος. Το εν λόγω διήγημα ήταν αφιερωμένο από τη συγγραφέα στον Έφεδρο Ανθυπίλαρχο Δημήτρη Σταύρου που έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κατά του Τούρκου εισβολέα τον Αύγουστο του 1974.

    Η κα Ιωαννίδου Σταύρου τιμήθηκε μέχρι σήμερα, με τέσσερα Διεθνή βραβεία, από διάφορους πνευματικούς φορείς.

    Διάθεση των βιβλίων: email: literetart@ gmail.com

    ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ UNESCO

    Με μια σημαντική έκδοση, η Κύπρος συμμετέχει στις εκδηλώσεις της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης της UNESCO. Πρόκειται για την ποιητική συλλογή «ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΪΚΟΥ» της καταξιωμένης ποιήτριας ΡΟΥΛΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις LITERATURA ET ARTES.

    Η έκδοση σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην Κυπριακή Ποίηση, αφού είναι η πρώτη ποιητική συλλογή Χαϊκού γραμμένη από Κύπριο ποιητή και η πρώτη που κυκλοφορεί στην Κύπρο. Το Χαϊκού είναι φόρμα ποιητικής γραφής που πατρίδα έχει την Ιαπωνία. Το είδος αυτό αγαπήθηκε και υιοθετήθηκε από ποιητές στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, το εισήγαγε o Γ. Σεφέρης.

    Σε εισαγωγικό σημείωμα που περιλαμβάνεται στο βιβλίο, ο γνωστός Ελλαδίτης κριτικός και ιστορικός της λογοτεχνίας Γ. Πετρόπουλος γράφει μεταξύ άλλων: «Επί σειράν ετών, με σεβασμό και συνέπεια προς την Τέχνη, η γλυκόφθογγη μολπή της Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου μας συντροφεύει σε γαλήνιους ή τρικυμισμένους καιρούς, σε εθνικές εξάρσεις και τραγωδίες, σε νόστους, πόθους και πάθη, αλλά και στη σφαίρα του έρωτα, χαρίζοντάς μας λεπτές συγκινήσεις και έντονες ψυχικές διακυμάνσεις. Σήμερα, αποκτά το υπέρτατο προνόμιο να χαρίσει στην Κύπρο την πρώτη ποιητική συλλογή Χαϊκού, με τον εύγλωττο τίτλο «ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΪΚΟΥ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις LITERATURA ET ARTES με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης που καθιέρωσε η UNESCO. Ασφαλώς, η έκδοση του έργου αυτού δεν έρχεται ως «κεραυνός εν αιθρία», αφού η ποιήτρια έχει καλλιεργήσει με εξαιρετική επιτυχία το ιαπωνικό αυτό είδος ποιητικής γραφής στο οποίο έχει διακριθεί και έχει ανθολογηθεί τόσο στην Ελληνική όσο και στην Παγκόσμια Ανθολογία Χαϊκού όσο και σε ιαπωνικά περιοδικά λόγου και τέχνης.

    Η Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου με τη συλλογή της «ΕΠΟΧΕΣ ΜΕ ΧΑΪΚΟΥ» εγκαινιάζει μια καινούρια σελίδα στην Ιστορία της Κυπριακής Λογοτεχνίας αλλά και στην Παγκόσμια Βιβλιογραφία. Η δοκιμασμένη γραφίδα της ποιήτριας αποτελεί εχέγγυο για την επιτυχία τόσο του βιβλίου αυτού όσο και για τη μελλοντική αξιοποίηση του Χαϊκού από τους Κύπριους λογοτέχνες, στους οποίους ανοίγει τώρα το δρόμο».


    «ΕΠΟΧΕΣ
    ΜΕ ΧΑΪΚΟΥ»


    Oλόκληρο το κείμενο



    ΑΝΟΙΞΗ



    ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ
    ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
    Χρώματα χίλια
    Κήποι γιορτάζουν
    άνοιξη ήρθε

    Η πεταλούδα
    μυστικά ψιθυρίζει
    στη μαργαρίτα

    Φωνή των δέντρων
    των άνθεων τραγούδι
    των καρπών γιορτή

    Φούλια στον κήπο
    χελιδονοπέταγμα,
    'Aνοιξη πάλι!

    Πλάση θαυμαστή
    πράσινο, γαλάζιο, μπλε
    κίτρινο, μαβί...

    Πράσινος κάμπος
    απλώνει το σώμα του
    στου ήλιου το φως.

    Λουλούδια μύρια
    πανηγύρι στον κάμπο
    Απρίλης μήνας.




    ΑΥΛΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
    Γιούλια, γιασεμιά
    πυκνή κληματαριά μου
    κοκκινο ρόδο.

    Γιασεμί λευκό
    άνθισε στον κήπο μου
    γλυκό γελάκι.

    Λευκό γιασεμί
    πράσινο φύλλωμά μου
    πως μ' ανασταίνεις!

    Γλάστρα με φούλι
    παράθυρο στον ήλιο
    ανοίγει πάλι.

    Τριαντάφυλλα
    σε βάζο στο σαλόνι
    κοκκινα, λευκά.

    Ο μίσχος ισχνός
    το λουλούδι φοτεινό
    η καρδιά λάμπει.




    ΠΕΝΤΕ ΧΑΪΚΟΥ
    ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ
    Αθόρυβα ήρθες
    πως με ξάφνιασες πάλι
    ανθάκι γλυκό!

    Κυκλάμινό μου
    σκυφτό κεφαλάκι μου
    πως με σκλαβώνεις!

    Από τ' αψηλά
    ταπεινά με κοιτάζεις,
    κτυπά η καρδιά.

    Μου χαμογελάς
    της καρδιάς μου λουλούδι
    κυκλάμινό μου!

    Κυκλάμινό μου
    το ισχνό σου κορμάκι
    πόσα μου 'μαθε!




    ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


    Το καλοκαίρι
    από τ' όνειρο ξυπνά
    μια μέρα ζεστή.

    Λευκό πανάκι
    ξανθό καλοκαιράκι
    καλωσορίζει.

    Καλοκαιράκι
    να 'ταν όλα σαν πρώτα
    μπλε θάλασσά μου!

    Κρίνο της άμμου
    γέλιο καλοκαιρινό
    φαντάζεις λευκό.

    Ακροθαλάσσι
    που, άραγε, σε ξέρω?
    Γνώριμο είσαι.

    Τις αναμνήσεις
    το κύμα που έρχεται
    θέλω να πάρει.

    Χρώμα θαλασσί
    κύμα, σε περιμένω
    στο ακρογιάλι.

    Ο ήλιος λέει
    τραγούδια στον έρωτα
    σε μέρα ζεστή.

    Μικρό λουλούδι
    μέλισσα ξελόγιασε
    το καλοκαίρι.

    Μ' ένα τραγούδι
    ο έρωτας κοιμάται
    στο ακρογιάλι.

    Κάτω απ' τον ήλιο
    το καπέλο σου βάλε
    καλοκαιράκι.

    το καλοκαίρι
    ψάθινο καπελάκι
    φορά η ακτή.

    Το καλοκαίρι
    στον ίσκιο πως κάθεται
    να ξαποστάσει!




    ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ
    Σπιτάκια λευκά
    γαλάζια παράθυρα
    μπαλκόνια ψηλά.

    Βλέπω μακριά
    βαρκούλες σε πέλαγο
    κάτασπρα πανιά.

    Ο ήλιος καυτός.
    Παγωτό τριαντάφυλλο
    στην παραλία.

    Κατακόκκινη
    μέρα καλοκαιρινή
    στο μπαλκόνι μου.

    Μυστικά κρυφά
    το τραγούδι τ' ανέμου
    στην καρδιά λέει.

    Από μια ρωγμή
    των κυμάτων ο φλοίσβος
    μπαίνει στο σπίτι.

    Ήλιος ρίχνεται
    σε πέλαγο γαλάζιο
    και δροσίζεται.

    Το μεσιμέρι
    η πέτρα καίει πολύ.
    Μην την αγγίζεις.

    Δίπλα στο κύμα
    στα χαρτιά μου σκυμμένη
    γράφω, διαβάζω...




    ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
    Βαρκούλα περνά
    ζεστό καλοκαιράκι
    αποχαιρετά.




    ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ



    ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ
    ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
    ΜΕ ΔΥΟ ΧΑΪΚΟΥ
    Συννεφάκι, να!
    "Φθινόπωρο έρχεται
    ξανά", μου λέει.

    Φθινόπωρό μου!
    Κίτρινο φύλλο πέφτει.
    Πρώτη βροχούλα.




    Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ
    ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
    Η θλίψη βαθιά
    που δεν βρίσκει πια ξανά
    πράγματα παλιά.

    Βροχούλα, βροχή
    μονάχη ξεκίνησε
    τον κόσμο να δει.

    Πόση μονάχη
    της βροχής η σταγόνα
    σαν ταιδεύει.

    Σταγόνες βροχή
    περνώ περιδέραιο
    σε λευκό λαιμό.

    Κοίτα! Ουρανός!
    Σύκωσε το σύννεφο
    ψηλά, πιο ψηλά.

    Βροχούλα, βροχή
    μεθυσμένο τραγούδι
    που να πηγαίνεις?

    Τραγούδι βροχή
    ποτάμι που κύλησε
    γι' αλλού έφυγε.

    Βροχούλα φέρνει
    τραγούδια του έρωτα'
    το τζάμι κτυπά.

    Βροχούλα κτυπά
    το τζάμι τικ τακ, τικ τακ
    σαν μικρή καρδιά.

    Βροχούλα κτυπά
    το τζάμι της μνήμης μου
    να την ξυπνήσει

    Γλυκιά συντροφιά
    βροχούλα φθινοπώρου
    στην μοναξιά μου.

    Πόσο όμορφα
    βροχούλα, συντροφιά μου
    παραμύθια λες!

    Μύρια μυστικά
    βροχούλα ψιθυρίζει
    στ' αυτί μου, κρυφά.

    Το φθινόπωρο
    ομπρέλες πολύχρωμες
    κοίτα ανοίγουν!

    Κίτρινα φύλλα
    πέταξαν τα όνειρα
    με τον άνεμο.

    Ζηλεύω πολύ
    σταγόνας το κρύσταλλο
    που λάμπει στο φως.

    Βρέξε σύννεφο.
    Δίψασε η γη πολύ.
    Σε περιμένει.

    Νερό κρύσταλο
    ποτάμι ταξιδεύει
    τη γη ποτίζει.

    Χρυσό τοπίο.
    Φύλλα φθινοπωρινά'
    κιτρινο χαλί.




    ΕΝΑΡΞΗ
    ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
    ΜΕ ΤΡΙΑ ΧΑΪΚΟΥ
    Σεπτέμβρης μήνας
    το σχολείο ανοίγει'
    παιδιά στην αυλή!

    Γελάκια πολλά
    στη σχολική τους τσάντα
    κλείσαν τα παιδιά.

    Την αγκαλιά του
    το σχολείο άνοιξε
    για τα παιδιά του.




    ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
    Θολό φεγγάρι
    στ' όνειρο ποιος θα φέγει?
    'Aστρο δεν έχει.




    ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ
    Φεύγει η βροχή.
    Σ' αλαργινό ταξίδι
    παίρνει τις σκέψεις.




    ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
    ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
    Αντίο, γεια σου.
    Καλοτάξιδο να 'σαι
    και να 'ρθεις πάλι.




    ΧΕΙΜΩΝΑΣ


    'Aνεμος πήρε
    τ' ανέμελα νιάτα μας
    κι' ήρθε το χιόνι

    Στην καρδιά πάλι
    το χιόνι στοιβάχτηκε
    Μπα! Ποιος γνοιάζεται!

    Χειμώνας περνά
    μεσ' από την ζωή μου
    Θα φύγει, λέω.

    Σύννεφα πυκνά
    χιόνια στο δέντρο λευκά
    χειμώνας ξανά.

    Ομπρέλες! βροχή!
    Κατακλυσμός στην ψυχή
    στα μάτια δάκρυ.

    Κρύο, παγωνιά'
    στο τζάκι μας ζεστασιά'
    στο σπίτι πάλι.

    Ήρθε χειμώνας'
    κοιμήθηκ' ο έρωτας
    κατ' απ' το χιόνι.

    Μην ψάχνεις να βρεις
    τραγούδι στον άνεμο.
    Μονάχα βροχή.

    Αστραπή πέφτει
    στο σώμα του έρωτα
    να το σκοτώσει.

    Βροντή σ' ακούω'
    μουγκρίζεις σαν ύαινα.
    Φοβάμαι πολύ.




    ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
    ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ
    "Σ' ΑΓΑΠΩ"
    Ένα "σ' αγαπώ"
    του έρωτα έγραψες
    στο χιόνι πάνω.

    Βροχή έπεσε'
    σβήσηκε το "σ' αγαπώ"
    Το χιόνι λιώνει.

    Το χιόνι λιώνει
    ποταμάκι γίνεται
    η λέξη φεύγει.

    Το χιόνι λιώνει
    ποταμάκι γίνεται
    φεύγω μαζί του.




    ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
    ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
    Βρεγμένη μέρα
    με τα μαλλια να στάζουν
    κρύες σταγόνες

    Έφυγ' ο άνεμος
    η φύση σιώπησε
    μέρεψ' η πλάση.

    Κυλάει γλυκά
    νερό στο ποταμάκι
    τραγούδι λέει

    Στο μαξιλάρι
    έγειρε κουρασμένη
    η μέρα πάλι.




    ΕΠΩΔΟΣ
    Από το χιόνι
    άνοιξη θ' αναδυθεί
    άνοιξη θα 'ρθει.




    ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ


    Φεύγει ο χρόνος
    σε μακρινό ταξίδι
    παίρνει τις ώρες.

    Ταξίδι πήγε
    η στιγμή που έφυγε
    δε θα γυρίσει.

    Λεύτερη σκέψη
    της μνήμης τα πέλαγα
    κάθε δειλινό.

    Αυτό ήτανε
    μια μέρα που πέρασε
    και χάθηκε πια.

    'Aδειο μπουκάλι'
    ποτήρι αφημένο
    σε καφενείο.

    Μια ξένη μέρα
    από δίπλα μας περνά.
    Δε χαιρετά πια.

    Δείλι μακρινό
    φεγγαράκι κόκκινο
    πως μας ξέχασες!

    Τα όνειρα μου
    βαρκούλες από χαρτί
    στο ποταμάκι.

    Μικρό όνειρο
    λουσμένο στα δάκρυα
    γύρισες πίσω.

    Φιλί κόκκινο
    στα χείλη δεν έφτασες.
    πως μετάνιωσες!

    Αστεράκι μου
    το δρόμο σου έχασες
    μέσα στη νύχτα.

    Μικροί ουρανοί
    σκεπάζουν τα όνειρα
    να μην ξυπνήσουν.

    Όνειρο γλυκό
    στο βράχο ακούμπησε
    να ξαποστάσει.

    Γλυκέ Μορφέα
    ως το πρωί καρτερώ
    να μ' αγκαλιάσεις.

    Μια μελωδία
    τον κόσμο πως ξύπνησε
    μιας ανάμνησης!

    Η νοσταλγία
    ρίχνει απ' το φεγγίτη
    ρόδινο χρώμα.

    Μια ηλιαχτίδα
    φάνηκε στον ουρανό
    τραγούδι λέει.

    Βάλε τις έγνοιες
    στο μεγάλο κοχύλι
    και φυλαξέ τες.

    Σε νέο σπίτι
    μετοικεί η ελπίδα
    Ανοίγει φτερά.

    Ελπίδα χτίζω
    στην άκρη της θάλασσας
    κι όμως βραδιάζει.

    Στο μαξιλάρι
    της πρώτης αγάπης
    η μέρα γέρνει.

    Πρώτη αγάπη
    σ' ολόλευκο σεντόνι
    κοιμάται γλυκά.

    'Aλλα πράγματα
    φανέρωσε ο ήλιος
    που ανέτειλε.

    Τα μάτια κοιτούν
    βυθομετρούν την ψυχή
    στην άλλη άκρη.

    Εσύ έφυγες'
    τα πράγματα έμειναν
    να σε θυμίζουν.

    'Aδεια η καρδιά'
    αλλιώτικα πως χτυπά
    χωρίς αγάπη.

    Η θλίψη εκεί
    σ' αγαπημένα μάτια
    να μας κοιτάζει.

    Χτυπώ τη θλίψη
    πάνω σε βράχο σκληρό
    να τη σκοτώσω

    Κατά που τραβά
    εκείνος ο άνεμος
    θέλω να ξέρω.

    Πόσο κοντά μας
    βρίσκεται η γαλήνη?
    'Aραγε, ξέρεις?

    Δροσερό νερό'
    Να ξεδιψάσ' η ψυχή.
    Τα χείλη καίνε.

    Λύσε τα μαλλιά'
    δώσε τα στον άνεμο'
    κάνε την αρχή.




    ΤΡΕΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
    ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
    Σίγησε ο λόγος.
    Στάθηκε περήφανα
    απρναντί μας.

    'Aηχος ήχος
    της σιωπής φωνή
    εϋηχες νότες.

    'Aγνωρες φωνές
    μέσ' από την άβυσσο
    αναδύονται.




    ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ
    ΤΟΠΙΑ
    Θολό φεγγάρι.
    Ποιος θα φέγγει στ' όνειρο?
    'Aστρο δεν έχει.

    Φεγγάρι περνά
    από το παράθυρο,
    "γεια σου" μου λέει.

    Μέσα στο ρόδι
    ευλογία του θεού
    είναι κλεισμένη.

    Μικρό λουλούδι
    χαμόγελο και δάκρυ
    μόνο στον κάμπο.

    Ξωκλήσι παλιό
    στο βράχο πως στέκεται!
    Το Θεό υμνεί.

    Πλάση σ' αγαπώ.
    Δέντρα κι άνθρωποι μαζί.
    Δόξα τω θεώ.

    Κοίταξε έξω.
    Ανοιχτό παράθυρο
    τον κόσμο δείχνει.

    Λευκό σεντόνι
    στεγνώνει στον άνεμο
    φρεσκοπλυμένο.

    Χαμόγελό μου
    παιδιά να παίζουν κρυφτό
    στην πλατεία μας.

    Παιδιά στο στενό.
    Γέλια, τραγούδια, φωνές
    ξυπνούν τη ζωή.

    Παιδιά στο δρόμο
    πρντόβολα παίζουνε
    ξανά στη γωνιά.



    ΣΚΕΨΗ
    Πόλους του κόσμου.
    σύνορα γης καταργεί
    παντούθα βρεθεί.



    ΞΕΝΙΤΕΙΑ
    Κλείσε τα μάτια
    γλυκά να ονειρευτείς
    του νόστου τη γη.



    ΧΑΡΑ
    Το αβγάτισμα
    του αέναου φωτός
    στην ψυχή εντός.


    Ο ΧΡΟΝΟΣ
    Ελλοχεύει, ναι
    την ομορφιά να γερνά
    στιγμής που περνά.


    ΤΑΧΙΔΙ
    Επιτέλους πια!
    γυρίσαμε, πατρίδα.
    Αταξίδευτοι!


    ΓΥΡΙΣΜΟΣ
    Η θλίψη βαθιά
    που δε βρίσκει πια ξανά
    πράγματα παλιά.


    ΔΥΟ ΧΑΪΚΟΥ
    ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
    ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ
    Πύρινη φλόγα
    περήφανα πέθαναν
    τα δέντρα πάλι.

    Φωτιά στο δάσος.
    Το δεντράκι όρθιο
    έγινε στάχτη.


    ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
    Χαρίστε όλοι
    ναι, μια βεβαιότητα
    στον κόσμο πάλι.



    ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΕ
    ΤΡΙΑ ΧΑΪΚΟΥ
    Το τελευταίο
    αστέρι έσβησε πια.
    Καλημέρα πες.

    Ξημέρωσε, να!
    Η μέρα περιμένει
    να ξαναρίσεις.

    Αγάπη, εσύ
    κάνε επανάσταση'
    κάνε το θαύμα.




    ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
    ΡΟΥΛΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ - ΣΤΑΥΡΟΥ
    ΞΕΝΙΤΕΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

    Από τις εκδόσεις του Γραφείου του πρώην Προεδρικού Επιτρόπου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κυκλοφόρησε πρόσφατα, η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ» της Ρούλας Ιωαννίδου -Σταύρου.
    Η Ανθολογία κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2003.

    Η Ανθολογία περικλείει ένα θησαύρισμα ποιητικών και πεζών κειμένων με θέμα τη μετανάστευση, τη ζωή στην αλλοδαπή, τη νοσταλγία για τη γενέθλια γη και τον πόθο για επιστροφή .

    Πρόκειται για ένα πρωτότυπο και πρωτοποριακό επίτομο έργο 530 σελίδων, που είναι καρπός μιας χρονοβόρας και επίπονης έρευνας και εργασίας της λογοτέχνιδος, εκπαιδευτικού και ερευνήτριας κας Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου. Αποτελεί δε, έργο συστηματικής μελέτης και ανθολόγησης της ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής με θέμα την ξενιτειά , από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Η Ανθολογία περιλαμβάνει τις ακόλουθες ενότητες: Α' ) Αρχαία Ελληνική Γραμματεία Β΄) Ποίηση Γ΄) Η ξενιτειά στο Δημοτικό Τραγούδι και Δ' ) Πεζογραφία.

    Ανθολογούνται πέραν των 100 Ελλήνων συγγραφέων ( Ελλαδιτών, Κυπρίων και Γκρεκάνων-Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας) από τον Όμηρο μέχρι και τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνική παραγωγή. Τα πλείστα των κειμένων εκφράζουν τα βιώματα και τις εμπειρίες των ξενιτεμένων μας.

    Η Ανθολογία αποτελεί ένα σημαντικό βοήθημα για το μελετητή και για όλους τους ενδιαφερομένους. Είναι, παράλληλα, και μια σημαντική προσφορά προς τους ξενιτεμένους αδελφούς μας, αφού μπορεί να λειτουρ γήσει και ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον όπου γης απόδημο ελληνισμό.

    Το πολύπτυχο και πολυδιάστατο της θεματικής αλλά και της λογοτεχνικής έκφρασης καθιστούν το βιβλίο κατάλληλο για κάθε πνευματικό φορέα (εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων, κέντρα ερευνών, βιβλιοθήκες, πολιτιστικούς συνδέσμους, σωματεία κλπ) καθώς επίσης και για τον κάθε αναγνώστη. Πρόκειται για ένα μνημειώδες έργο που φιλοδοξεί να καλύψει ένα σημαντικό κενό στην πανελλήνια αλλά και την παγκόσμια βιβλιογραφία.

     
    Η λογοτέχνις
    Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου
    2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα
      «της Νήσου
    Κύπρου Κωπηλάται»
      (2010)
    ΤΟ ΝΕΟ βιβλίο της ποιήτριας, πεζογράφου και θεατρικής συγγραφέως Ρούλας Ιωαννίδου Σταύρου «Της νήσου Κύπρου κωπηλάται» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Literatura et Artes, με την ευκαιρία των 50χρονων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η θεματική του έργου εστιάζεται στην Κύπρο, τη μακραίωνη ιστορία της, τον πανάρχαιο πολιτισμό της και τους αγώνες του λαού της.

    Είναι ένα σύνθετο έργο, που φωτίζει πτυχές σταθμούς της ιστορίας της Κύπρου και προβάλλει ιστορικές φυσιογνωμίες. Όπως σημειώνει η ίδια, η δομή και η τεχνική του έργου παρέχουν τη δυνατότητα παρουσίασής του τόσο από τη σκηνή και από ανοιχτό αμφιθέατρο όσο από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

    Τα αφηγηματικά μέρη, που αποδίδονται άλλοτε με πεζό και άλλοτε με ποιητικό λόγο, μπορούν να μετατραπούν σε δράση και εικόνα, ενώ οι «φωνές» προσφέρουν τη δυνατότητα μετουσίωσης σε πρόσωπα. Η Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου απέσπασε, πρόσφατα, το Α΄ Βραβείο στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που προκήρυξε ο Ελληνικός Πνευματικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος για το διήγημά της «Συναπάντημα», ενώ το θεατρικό της έργο «Την άλλη φορά» βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. πηγή: philenews.com

    Σελίδα 6

    Σελίδα 7

    Σελίδα 23

    Σελίδα 24

    Σελίδα 25

    Σελίδα 26

    Σελίδα 27

    Σελίδα 32









    Δευτέρα, 7 Σεπτέμβριος 2009

    4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

    style="text-decoration: none" target="_blank"




    4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου