"Όλοι Αρκάδες είμαστε.. Kαι μένα ο παππούλης μου
από τη μεριά της μάνας μου ήτανε από το Καρδαρίτσι..."
Ο ποιητής Γιώργος Παυλόπουλος

Since 1996
Kostas Douridas
  1. Οι πραγματικοί μου δάσκαλοι
    My real teachers

  2. Της γης το πιο όμορφο στολίδι..
    The earth's most precious jewel..

  3. Βουνοκορφούλες του χωριού
    Village mountain tops

  4. Προσμονή και λήθη
    Expectation and oblivion

  5. Πανηγύρι στο Καρδαρίτσι
    Fair at Kardaritsi

  6. Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
    The wedding of Velos"s son

  7. Κατάρα να'χεις ξενιτιά
    A curse upon the foreign land

  8. Ρημοκοπήθει το χωριό
    The village is a waste land

  9. Ο χρόνος είν' ο φταίχτης
    Time is the culprit

  10. Μόνο για το φιλί σου
    For your kiss alone

  11. Κουτσομπολόϊ
    Gossip

  12. Ο Βλαχοθωδωρής
    Vlachothodoris

  13. Τα παρατράγουδα
    Village goings on

  14. Τα Προξενιά
    Matchmaking

  15. Τσοπανοπούλα του Αϊλιά
    Shepherd lass at Ailias

  16. Της Χήρας Δυχατέρα
    The widow's daughter

  17. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
    Kolokotronis and 21

  18. Ο Κολοκοτρώνης
    Kolokotronis

  19. το Εικοσιένα
    1821

  20. Μοριά λεβενταρώνα!
    Morias, Land of Heroes!

  21. Ελα αδελφέ από τα ξένα
    Come brother from abroad

  22. Ελα και φεύγεις
    and come and go

  23. Σαν ζείς στη ξενιτιά
    As you live in foreign lands

  24. Οι χωριανοί λιγόστεψαν
    There are fewer villagers

  25. η Κυρά των αηδονιών
    Lady of the nightingales

  26. Κυρά μου καπετάνισσα
    Mistress of my heart

  27. Μ' ένα φιλί
    With a kiss

  28. Σαράντα αηδόνια
    Forty nightingales

  29. Σου γράφω από τον Καναδά
    I'm writing from Canada

  30. Οϊμένα..
    Woe is me

  31. Η στιγμή
    The moment

  32. Πέσε προσκύνησε..
    pay tribute..

  33. Είσαι..
    You are

  34. Οι άνθρωποι..
    People...

  35. Μην αφήνεις..
    Do not let..

  36. Αν μπορείς..
    If you are able..

  37. Η υποψία..
    Suspicion..

  38. Ο θάνατος..
    Death..

  39. Τα πάντα..
    All things..

  40. Η λογική..
    Logic..

  41. Οι μεγάλοι..
    The great..

  42. Η αφηρημένη Τέχνη..
    Abstract Art..

  43. 'Οταν..
    When..

  44. 'Οταν ζεις..
    When you live..

  45. Κρατήσου..
    Stay..

  46. Η γλώσσα μου η ελληνική..
    My Greek language..

  47. Η ελπίδα..
    Hope..

  48. Είσαι Παιδί
    You are a child

  49. Ελπίδα Φώς
    Light of hope

  50. Σκέψου το αύριο
    Think of tomorrow

  51. Χρόνια περάσαν
    Years have passed

  52. Παιδί της Εποχής
    Child of the times

  53. Σύννεφα στον ήλιο
    Clouds on the sun

  54. Η αγάπη
    Love

  55. Ποιο νάναι το παιδί
    Who is that child

  56. Δίνη στον άνεμο
    Whirlpool in the wind

  57. Το όνειρο
    The dream

  58. Περνάει η Tσιγγάνα
    The Gipsy walks

  59. Νεκρή 'ναι η άνοιξη
    Spring will be dead

  60. Απρίλης
    April

  61. Τι ήταν το όνειρο;
    What was the dream?

  62. Πες μου
    Tell me

  63. Φίλες και φίλοι
    Dear friends

  64. Αντί για Πρόλογο
    In lieu of a prologue

  65. Μors-code test
    Μorse-code test

  66. Το Μοιρολόι
    The Lament

  67. Ενα παιδί με λένε οι φίλοι
    My friends say I am a child

  68. Επιτύμβιο
    Tombstone

  69. Αγριμικό
    Attack of wild beasts

  70. Οι κάργες
    Jackdaws

  71. Θεία η μικρή στιγμή
    Divine small moment

  72. Ερωτικός Λόγος
    Words of Love

  73. Η χαμένη μας Hiroshima
    Our lost Hiroshima

  74. Δεν γίνεται αλλιώς
    It cannot be otherwise

  75. Η έβδομη παράσταση
    The seventh performance

  76. Γλυκόπιοτο τρελό
    Sweet drink of madness

Επόμενη Ενότητα / Next Unity..
Ακολουθείτε το τόξο για την επόμενη ενότητα / Follow the arrow to the next section
Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi

Κώστας Δουρίδας


Προηγούμενη Ενότητα.. Οδοιπορικό
στο Καρδαρίτσι

η Χώρα των Θεών:
Κείμενα και Φωτογραφίες

Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
τα δικά μου γραψίματα:   Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι: το Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi (η παλιά σελ.) | τα Δημοτικά / Folk songs (η παλιά σελ.) |
το Εικοσιένα / the 1821 (η παλιά σελ.) | Τραγούδια της Ξενιτιάς / The songs of foreign land (η παλιά σελ.) | τα Τραγούδια της αγάπης.. / Songs of love... (η παλιά σελ.) | Μιλώντας τότε.. / Speaking then... (η παλιά σελ.) | Είσαι παιδί / You are a child... (η παλιά σελ.) | τα Τραγούδια μου / My Songs... (η παλιά σελ.) | η Εφηβεία / Adolescence (η παλιά σελ.) | η χαμένη μας Hirosima / Our lost Hiroshima.. (η παλιά σελ.) | Καπνόν Αποθρώσκοντα: Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς / A Letter to the Greek in Diaspora| Μετάφραση/Translation

τα περιεχόμενα της σελίδας: Click & Go!

Αλέξης Ιωαν. Ηλιόπουλος: Ιστορικό Καρδαριτσiου - Oλα τα Σπiτια    Πάμε Καρδαρίτσι?? (ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙΩΤΩΝ στο διαδίκτυο)   ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ    ο Γυρισμός του Ξενιτεμένου ή τα Τοπωνύμια του Καρδαριτσiου..   Το Καρδαρίτσι (φωτογραφία)    Της γης το πιο όμορφο στολίδι    ΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ    Ο ποιητής Γιώργος Παυλόπουλος καταγόταν από το Καρδαρίτσι??   Κάθε ραχούλα και κορφή    Η γλώσσα μου η ελληνική   Γράμμα από το Γκύτερσλο   η Προσευχή του Μετανάστη   Μαίρη Παπαϊωάννου   Το Καρδαρίτσι μέσα από τις φωτογραφίες    Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ    Demiris Themos   Πανηγύρι στο Καρδαρίτσι   Του Βέλου ο γιος παντρεύεται   Κατάρα να'χεις ξενιτιά   Ρημοκοπήθει το χωριό    Κυρά μου καπετάνισσα   Χρήστος Ν. Μουρούτης   Θεόδωρος Δεμίρης   Kυρά των αηδονιών   Μικρό Αφιέρωμα για τον Πατέρα!.    Tραγούδια στην ιερή μνήμη της Μάνας μου    Oι χωριανοί λιγόστεψαν    Τα βουνά της πατρίδας μου   Κώστας Δουρίδας Γράφει ο Βασίλης Αναστασόπουλος   Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς   Οδυσσέας Πλατύρραχος   Γράμμα στον άνθρωπο της διασποράς   ο 'Υμνος του μετανάστη   Οι πραγματικοί μου δάσκαλοι   η "Αδελφότητα Καριτσιωτών" -Αδελαϊδας-,   Πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι    Αληθινέ κι αγνέ γιε του Λαέρτη... Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΥΚΑΚΗΣ   Ο Σπύρος Μουρούτης    η ηθοποιός Καίτη Λαμπροπούλου   Καρδαριτσαίοι Καλλιτέχνες στο Hollywood: Chris Douridas   ο Βασίλης Γιαννακόπουλος Δήμαρχος Αγίας Παρασκευής    ο Χρήστος Δουρίδας Υποψήφιος δήμαρχος Αλίμου, Συνέντευξη στο ΒΗΜΑ    Καρδαριτσαίοι Επιστήμονες: Γεωργία Δουρίδα   Καρδαριτσαίοι Οργανοπαίχτες: Κώστας Ζαφειρόπουλος   Καρδαριτσαίοι Λογοτέχνες: Διονύσης Δουζένης   Καρδαριτσιώτικα παρατσούκλια    O μακαριστός γέροντας παπα-ΜΑΤΘΑΙΟΣ κατά κόσμον -ο Καρδαριτσαίος- Γιάννης Μητσόπουλος..   Διονύσης Δουζένης "η Μαστοριά των Πωλήσεων"ς   Γιώργος Δουζένης   Γράμμα στον Γιώργο Μουρούτη   Χariklia Anagnostopoulou   Ο αδελφός μου Δημήτρης   Θεοδώρα Χρήστου Ζαφειροπούλου   Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά   Νίκος Καμπούρης   Maria-Louiza Vassilopoulou: Μια τραγουδίστρια στο διαδίκτυο   Είμαι Μεχταπ Τζαγιρλή και είμαι μία Τουρκάλα...   "οδός Καρδαριτσίου"...   Μνήμες τ' Αυγούστου   Γράμμα στον Διονύση Βραϊμάκη   Παραδοσιακό Αλώνισμα στο Βαλτεσινίκο της Γορτυνίας   

Γνωρίστε τα Χωριά της Αρκαδίας

  1. Τρίπολη

  2. 'Aγάλω

  3. Αγία Βαρβάρα

  4. 'Aγιος Ανδρέας

  5. 'Aγιος Βασίλειος Κυν.

  6. 'Aγιος Βασίλειος Μαντ.

  7. 'Aγιος Γεώργιος

  8. 'Aγιος Κωνσταντίνος

  9. 'Aγιος Ιωάννης

  10. 'Aγιος Ιωάννης Γορτ.

  11. 'Aγιος Πέτρος

  12. Αγία Σοφία

  13. 'Aγιος Σώστης

  14. 'Aγιος Χριστόφορος

  15. Αγιωργίτικα

  16. Αγριακόνα

  17. Αγριδάκι

  18. Αγρίδι

  19. Αετορράχη

  20. Αθήναιο

  21. 'Aκοβος

  22. Αλέα

  23. Αλεποχώρι

  24. Αλωνίσταινα

  25. Αμπελάκι

  26. Αμυγδαλιά Κυν.

  27. Αναβρυτό

  28. Ανεμοδούρι

  29. Ανθοχώρι

  30. 'Aνω Καρυές

  31. 'Aπιδίτσα

  32. Αραχαμίτες

  33. Αράχοβα

  34. Αρκαδικό Χωριό

  35. Αρκουδόρεμα

  36. Αρτεμίσιο

  37. Ασέα

  38. 'Aστρος (Μεσόγειο)

  39. Ατσίχολος

  40. Βάγγος

  41. Βαλτεσινίκο

  42. Βαλτέτσι

  43. Βασκίνα

  44. Βάστα

  45. Βάχλια

  46. Βελημάχι

  47. Βελιγοστή

  48. Βέρβενα

  49. Βιδιάκι

  50. Βλαχέρνα

  51. Βλαχοκερασιά

  52. Βλαχoρράφτη

  53. Βλησιδιά

  54. Βλόγγος

  55. Βουνό

  56. Βούρβουρα

  57. Βουτσάρας

  58. Βούτσης

  59. Βρυσούλες

  60. Βυζίκι

  61. Βυτίνα

  62. Γαλατάς

  63. Γαρέα

  64. Γιανναίοι

  65. Γέφυρα

  66. Γούπατα

  67. Γραικός

  68. Δαβιά

  69. Δάρα

  70. Δασοχώρι

  71. Δάφνη

  72. Δεμίρι

  73. Δερβένι

  74. Δήμητρα

  75. Δημητσάνα

  76. Διαδρομή "111"

  77. Διαδρομή προς Καλάβρυτα

  78. Δολιανά (πάνω)

  79. Δολιανά(κάτω)

  80. Δόξα

  81. Δυρράχιο

  82. Δόριζα

  83. Δρακοβούνι

  84. Ε4, Ευρ. Μονοπάτι

  85. Ελάτη

  86. Ελαιοχώριο

  87. Έλατος

  88. Ελληνικό

  89. Ελληνίτσα

  90. Επισκοπή

  91. Εύανδρο

  92. Ζάτουνα

  93. Ζευγολατιό

  94. Ζυγοβίστι

  95. Ζώνη

  96. Θάνα

  97. Θεόκτιστο

  98. Θωκνία

  99. Ίσαρης

  100. Ίσωμα Καρυών

  101. Κακουραίϊκα

  102. Καλλιάνι

  103. Καλονέρι

  104. Καλτεζές

  105. Καλυβάκια Καρίταινας

  106. Καλώνη

  107. Καμάρα

  108. Καμάρι

  109. Καμενίτσα

  110. Καμποχώρι

  111. Κάνδαλος

  112. Κανδήλα

  113. Καράτουλας Μεγ.

  114. Καράτουλας Κυν.

  115. Καρβουνάρης

  116. Καρκαλού

  117. Καρβούνι

  118. Καρδαρά

  119. Καρδαρίτσι

  120. Καρύταινα

  121. Καστάνιτσα

  122. Καστανοχώρι

  123. Καστράκι

  124. Καστρί

  125. Κατσίμπαλης

  126. Κάτω Καρυές

  127. Κάψας

  128. Κερασιά

  129. Κερασίτσα

  130. Κεραστάρης

  131. Κερπινή

  132. Κολλίνες

  133. Κοκκινοράχη

  134. Κοκκοράς

  135. Κοντοβάζαινα

  136. Κορακοβούνι

  137. Κοσμάς

  138. Κουνουπιά

  139. Κουρουνιός

  140. Κούτρουφα(άνω)

  141. Κούτρουφα (κάτω)

  142. Κυπαρίσσια

  143. Κώμη

  144. Κωτίλιο

  145. Λαγκάδα

  146. Λαγκάδια

  147. Λάδωνας ποτ.

  148. Λαμπεία

  149. Λάστα

  150. Λεβίδι

  151. Λευκοχώρι

  152. Λεωνίδιο

  153. Λεπτίνιο

  154. Λιανός

  155. Λιβαδάκι

  156. Λιβάδι

  157. Λιθαρός

  158. Λιθoβούνια

  159. Λίμνη

  160. Λιμποβίσι

  161. Λιοδώρα

  162. Λιοντάρι

  163. Λογκάρι

  164. Λουκά

  165. Λουτρά Ηραίας

  166. Λύκαιο

  167. Λυκόσουρα

  168. Λυκούρεσι

  169. Λυκόχια

  170. Λυσσαρέα

  171. Μαγούλα

  172. Μαγούλιανα

  173. Μαίναλο

  174. Μαίναλο όρος

  175. Μάκρη

  176. Μακρύσι

  177. Μαλλωτά

  178. Μάναρι

  179. Μανθυρέα

  180. Μανιάτη

  181. Μανταίϊκα

  182. Μαρί

  183. Μαραθούσσα

  184. Μαρμαριά

  185. Μαυριά

  186. Μαυρίκι

  187. Μαυρογιάννης

  188. Μεγαλόπολη

  189. Μελιγού

  190. Μελισσόπετρα

  191. Μερκοβούνι

  192. Μεσορράχη

  193. Μηλέα

  194. Μοναστηράκι

  195. Μουριά

  196. Μουστός (λίμνη)

  197. Μυγδαλιά Γορ.

  198. Nέα Εκκλησούλα

  199. Νέα Χώρα

  200. Νέδα (ποταμός)

  201. Νεστάνη

  202. Νεοχώριο Γορτ.

  203. Νεοχώριο Μαντ.

  204. Νεοχώριο Μεγ.

  205. Νεοχώριο Λεοντ.

  206. Νυμφασία

  207. Ξεροπήγαδο

  208. Ξηροκαρύταινα

  209. Ολομάδες

  210. Ορχομενός

  211. Οστρακίνα-Χιον/κό κέντρο

  212. Όχθια

  213. Παλαιόκαστρο

  214. Παλαιόπυργος

  215. Παλαιοχούνη

  216. Παλαιοχώρι

  217. Παλαιοχώρι Δημητσάνας

  218. Παλαμάρι

  219. Παλλάδιο

  220. Παλούμπα

  221. Παπαδά

  222. Παραδείσια

  223. Παράλιο ?στρος

  224. Παναγιά

  225. Παναγίτσα

  226. Παπαδάς

  227. Πάπαρης

  228. Παράλιο ?στρος

  229. Παραλογγοί

  230. Παρθένι

  231. Πάρνωνας όρος

  232. Παύλια

  233. Πέλαγος

  234. Πελετά

  235. Περδικόβρυση

  236. Πέρα Μέλανα

  237. Περδικονέρι

  238. Περθώρι

  239. Περιβόλια

  240. Πετρίνα

  241. Πηγάδι

  242. Πηγαδάκια

  243. Πιάνα

  244. Πικέρνι

  245. Πλάκα Λεωνιδίου

  246. Πλάκα Μεγαλόπολης

  247. Πλατάνα

  248. Πλατανάκι

  249. Πλάτανος

  250. Πουρναριά

  251. Ποταμιά

  252. Πούλιθρα

  253. Πραματευτή

  254. Πράσινο

  255. Πραστός

  256. Πυργάκι

  257. Πυρρής

  258. Ράδος

  259. Ράφτη

  260. Ράχες

  261. Ραψομμάτης

  262. Ρίζες

  263. Ριζοσπηλιά

  264. Ροεινό

  265. Ρούτσης

  266. Σάγκα

  267. Σαμπατική

  268. Σαπουνακαϊικα

  269. Σαρακίνι Γόρτυνος

  270. Σαρακίνι Ηραίας

  271. Σαρλέϊκα

  272. Σέρβος

  273. Σημιάδες

  274. Σίταινα

  275. Σκοπή

  276. Σκορτσινός

  277. Σούδελη

  278. Σουλάρι

  279. Σούλι

  280. Σούλος

  281. Σπάθαρης

  282. Σπαναίικα

  283. Στάδιο

  284. Σταυροδρόμι

  285. Στεμνίτσα (Υψούς)

  286. Στενό

  287. Στενό Παγκρατίου

  288. Στόλος

  289. Σρίγκος

  290. Συλίμνα

  291. Σύρνα

  292. Τάκα (λίμνη)

  293. Τεγέα

  294. Τζίβας

  295. Τουρκολέκας

  296. Τρίλοφο

  297. Τριπόταμα

  298. Τριπόταμο

  299. Τριποταμιά

  300. Τρόπαια

  301. Τσελεπάκος

  302. Τσιτάλια

  303. Τυρός

  304. Φαλαισία

  305. Φαράγγι Λούσιου

  306. Φωκιανός

  307. Χάραδρος

  308. Χιράδες

  309. Χούνη

  310. Χούνταλο

  311. Χράνοι

  312. Χρούσα

  313. Χρυσοβίτσι

  314. Χρυσοχώρι

  315. Χώρα

  316. Χωρέμης

  317. Χωτούσα

  318. Φωκιανός

  319. Ψαθί Μεγ.

  320. Ψάρι Ηραίας

  321. Ψάρι Τρικολ.

  322. Ψηλή Βρύση

  323. Ψωφίς (αρχαία)

  324. Ωριά


"..Και ότι είδα, και ότι έμαθα
όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα, μα τίποτα,
δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά,
όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια
στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ,
το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!! κδ
Τριάντα οκτώ χρόνια περνάνε από τότε... Το Καρδαρίτσι θαρρείς και τα Ιεροσόλυμα!.. Θαρρείς κι ο ίδιος μου ο εαυτός, δεν μου συγχώρησε ΠΟΤΕ! την παιδική μου εκείνη επιπολαιότητα: Την ..μαύρη πέτρα που πέταξα δεν βάρεσε ποτέ το Καρδαρίτσι, παρά στο πέταγμα, πήρε στροφή 180 μοιρών, κι' αντί για το χωριό μου, βάρεσε εμένα κατά κούτελα!. Γιατί αλλιώς δεν εξηγιέται, που αφού γύρισα τον μισό κόσμο, το Καρδαρίτσι παραμένει στο μυαλό και στην καρδιά μου: της γης το πιο όμορφο στολίδι!
το Καρδαρίτσι:
Της γης το πιο όμορφο στολίδι
Αγαπητέ μου φίλε,

Aν ήταν να σου ειπώ το πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου, θα σου έλεγα: Mη το ψάχνεις, γιατί μπορείς και μόνος σου να βρεις, αρκεί και μόνο, να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να σκεφτείς, ψιθυρίζοντας την λέξη Πατρίδα! κι' ακόμη την λέξη που ονομάζεται το χωριό σου!..

ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ:
Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς
  1. Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς
    A letter to the Greek in Diaspora

  2. ο 'Υμνος του μετανάστη
    Hymn of the migrant..

  3. ο Πρόλογος
    Prologue..

  4. Πνεύμα Κοινότητας...
    Spirit of Community...

  5. Γη των πατέρων μου..
    Land of my fathers..

  6. ..Οι Ποσειδωνειάτες του Καβάφη..
    ..Poseidonians of the future..

  7. Mοιάζουμε αποξεχασμένη μεραρχία..
    An abandoned army

  8. Πάνω στα βράχια της πατρίδας..
    On the rocks of my country..

  9. Στο Ελληνόπουλο της Διασποράς..
    The children of the Diaspora..

  10. 'Αγιε μου μετανάστη..
    Sainted migrant..

  11. η Προσευχή του μετανάστη..
    The migrant's prayer..

  12. το Πάσχα των Ελλήνων της Διασποράς..
    Easter of the Greeks of the Diaspora....

  13. Λαμβρινή Σταύρου..
    Lamvrini Stavrou

  14. Μάθε, προχτές σου έστειλα..
    Hear this, the other day I sent..

  15. Ο Θάνατος του Μετανάστη..
    Death of the Immigrant

  16. Τα ..ερημικά χωριά της πατρίδας μου.. The ..deserted villages of my country

  17. Και λέω άραγε ταχιά..
    And I wonder tomorrow..

  18. Και είπε ο λαός μου...
    And my people said..

  19. «'Oπου Φωνάζω και να Βρίσκεστε Αδελφοί»
    Wherever you are,when I call, my brothers»

  20. Κυπριακή παράδοση
    Cypriot tradition

  21. Ένα τραγούδι για το '21
    A song for '21

  22. Με το τραγούδι το δημοτικό
    With the demotic song

  23. Στάλα τη στάλα
    Drop by drop

  24. Κοντά στη λογοτεχνία και την ποίηση
    With literature and poetry

  25. 'Ενα ακόμα λάθος..
    'Another mistake

  26. Χαμπέρια..
    News

  27. Οι χωριανοί λιγόστεψαν..
    There are fewer villagers

  28. Να μου το θυμάσαι..
    Remember this

  29. Στον ύπνο του μικρού παιδιού ..
    In the small child's sleep..

  30. Στις αυλές και στα μπαλκόνια
    In the yardsand on the balconies

  31. Στις πέρα ανηφοριές..
    Up on the far off hills..

  32. Φύγανε τα χρόνια μας
    Our years gone

  33. Στα 2004
    In 2004

  34. Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη
    The Olympic Flame of the Migrant

  35. Τόσο μακριά
    So far away...

  36. 'Ελα βρε γέρο να μας δεις..
    Come on old man now hear my call..

  37. Για μιαν ...Αθήνα
    For an...Athens

  38. Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Κιούλος..
    In 1950 when Andreas Kioulos..

  39. Το μόνο που ξέχασαν..
    The only thing they forgot..

  40. Σε ψάχνω..
    I seek you

  41. Νίκος Αλιάγας
    Nikos Aliagas

  42. Ζει ο Μεγαλέξανδρος;
    Does Alexander live?

  43. η Αρετή Κετιμέ
    Areti Ketime

  44. Αφιέρωμα..
    Dedicated..

  45. Η πατρίδα μου
    My Country

  46. Θέλω να ξέρεις..
    I want you to know..

  47. Κοίτα φίλε μου...
    Just look, my friend..

  48. Μου ήρθε κοντά..
    It comes close...

  49. Την μάνα την φευγάτη
    The elusive mother

  50. O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
    Reserve sergeant Papachristou

  51. Ο χαμένος μου παράδεισος
    My paradise lost

  52. Tσάμικο, βλάμικο!
    Tsamiko, vlamiko!

  53. Τα παιδιά του μετανάστη
    Migrants' children

  54. Πρόσωπα..
    Faces..

  55. ΠατροΚοσμάς
    Patrokosmas*

  56. Αυτός ο τόπος..
    This land..

  57. Είναι το ίδιο;
    Is it the same?

  58. Kαι θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
    And I will exist as long as you exist

  59. Με πέντε οργιές καζάντι..
    With five fathoms ..progress..

  60. Στον τόπο τα κλαρίνα..
    The clarinets ring loudly..

  61. Γράμμα στην Ελένη Φοκά
    A letter to Eleni Foka

  62. Σκληρή Πραγματικότητα..
    Harsh Reality

  63. Κοινοτικά και Οργάνωση
    Community affairs and Organisation

  64. Ζητείται ελπίδα
    Hope wanted

  65. Ελληνική Διασπορά ώρα Μηδέν?
    Greek Diaspora Zero Hour?

  66. η Ελληνική Διασπορά απ' τους Αρχαίους Χρόνους..
    The Greek Diaspora from Ancient Times..

  67. Τι είναι η Διασπορά?
    What is the Diaspora?

  68. Αντί για Επίλογο
    In lieu of epilogue

Γη των πατέρων μου
Γη των πατέρων μου,
τρισαγαπημένη πατρίδα.
Βάζω τα χέρια μου χωνί κι'
απ' το παράθυρο του Διαδικτύου
μπήγω φωνή στους άπλετους γαλάζιους
ουρανούς για τους θεούς και τ' όνομά σου !
Στην πιο ψηλή κορφή της γης ο πρώτος
καβαλάρης και σταυραϊτός Δίπλα μου
ο ήλιος χαμογελαστός Σπέρνει
τραγούδια, αγάπης
λουλούδια.
Χιλιάδες
άγγελοι
στήνουν
χορό
και σφάζονται
μες την ποδιά σου !!!
Για εσένα αγαπημένη
των ελπίδων μου η ελπίδα!
Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα.
Κώστας Δουρίδας
Aπό δώδεκα χρονών έφυγα στην Αθήνα επειδή τι να σου ειπώ; αφού τα ξέρεις.. Μετά τον ανταρτοπόλεμο, η φτώχεια ήταν απλωμένη παντού σαν την ακρίδα, η ψείρα, η ξυπολυσιά και το σαπούνι ..λίγο! Κι' έτσι για το μικρό μου το χωριό το Καρδαρίτσι, ήταν στο πρόγραμμα: Σαν το παιδί τελειώσει το δημοτικό, έλεγαν οι μεγάλοι, να φύγει στην Αθήνα!
-"Να φύγει να γλιτώσει! και ποιος ξέρει, μαζί του να γλιτώσουμε κι εμείς". έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου.
-"Να φύγεις παιδάκι μου και να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου", μου είπε μια θεία μου.
'Ετσι κι εγώ, σαν ήρθε και η δική μου ώρα να φύγω.. Με πήρε η μάνα μου, καβάλα στο γαϊδουράκι για το διπλανό χωριό, από εκεί, θα έπαιρνα το λεωφορείο για την Αθήνα. 'Ομως, καθώς που φθάσαμε σχεδόν στο σκαπέτημα του χωριού, της ζήτησα με μεγάλη ..επισημότητα να σταματήσουμε, για μια στιγμή. Η καημένη η μάνα μου, ποιος ξέρει, θα νόμισε πως θα'χα κάποια ανάγκη φυσική, κι' έτσι σταμάτησε.
'Ομως εγώ, παρ ότι μια ..σταλιά άνθρωπος: "Θεατρίνος! παιδάκι μου.." έλεγε πάντα η μάνα μου όταν μιλούσε για μένα... Απ' ότι φαίνεται, την είχα δέσει "κλωνιά" την κουβέντα της θείας μου.. Και κατεβαίνοντας από το γαϊδουράκι, προχωράω πίσω δύο βήματα, παίρνω μια πέτρα και την πετάω μ όλη μου την παιδική δύναμη, ίσια προς το χωριό: "Μαύρη πέτρα!" φώναξα. Χωρίς καλά - καλά να καταλαβαίνω τι σήμαιναν όλα αυτά.
Να ήτανε άραγε από την θεία μου αυτό μου το κάμωμα;; Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα.. ή μήπως να κάνω και λίγο τον "καμπόσο" στην μάνα μου που μ' έλεγε θεατρίνο; Ποιος ξέρει!... Πάντως το έκανα. Η καημένη η μάνα μου βλέποντάς με σ αυτό, θαρρείς και την βάρεσε αστραπή: "Παιδάκι μου έκραξε τι έκανες εκεί..".
Τριάντα οκτώ χρόνια περνάνε από τότε... Το Καρδαρίτσι θαρρείς και τα Ιεροσόλυμα!.. Θαρρείς κι ο ίδιος μου ο εαυτός, δεν μου συγχώρησε ΠΟΤΕ! την παιδική μου εκείνη επιπολαιότητα: Την ..μαύρη πέτρα που πέταξα δεν βάρεσε ποτέ το Καρδαρίτσι, παρά στο πέταγμα, πήρε στροφή 180 μοιρών, κι' αντί για το χωριό μου, βάρεσε εμένα κατά κούτελα!. Γιατί αλλιώς δεν εξηγιέται, που αφού γύρισα τον μισό κόσμο, το Καρδαρίτσι παραμένει στο μυαλό και στην καρδιά μου: της γης το πιο όμορφο στολίδι!
Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!



Αρκαδικό Βήμα October 8, 2012
arkadikovima3.jpg            

  

Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη..

Μ ά ν α   σ ε π τ ή , Μάνα σεμνή,
Μάνα και χαριτωμένη!.. Μάνα του Ελύτη και του Σολωμού, Μάνα του μετανάστη! Μάνα του Ρήγα!! Πάρε τους δρόμους κι' έλα να με βρεις!... Σε κάθε πολιτεία θούρια και φρούρια!! 'Αστρα απ' τα κάστρα σου.. Χιλιάδες λέξες τ' ονομά σου βάζω στα σταυροδρόμια της Νέας Υόρκης, του Σύδνευ, Μελβούρνη, Τορόντο Καναδά, Μόντρεαλ, Βανκούβερ, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία.. Σου στέλνω χαιρετίσματα και δυο χιλιάδες
ο ο ο π α !!!! Σου στέλνω γράμμα και γραφή
να μην με λ η σ μ ο ν ή σ ε ι ς ! ! !.
                                                                                        Κώστας Δουρίδας
Αφιερωμένο στους 'Ελληνες επιχειρηματίες της διασποράς που βάζουν ελληνικά ονόματα στα καταστήματά τους.. Ιδιαίτερα στους σερβιτόρους που κάθε φορά θαρρείς κι' ανάβουν την Ολυμπιακή Φλόγα στο πιάτο του πελάτη.. και φωνάζοντας
ο ο ο π α !!!!!!!!




Η Ιστορία ενός χωριού - Καρδαρίτσι /
History of a Greek Village Named Kardaritsi

Του Ιατρού κ. Νικολάου Π. Δουρίδα / By Doctor Nickolas P Douridas
Translated by: Theodore J. Ellis (Eliopoulos) Ph.D. and Alex J. Ellis (Eliopoulos)


Τιμή γιατρέ, που γέμισες της μνήμης τη θουρίδα
και έδειξες τις ρίζες μας Νικόλαε Δουρίδα

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΟΥΖΕΝΗΣ

Doctor Nicolas P. Douridas while he presents his study of "THE HISTORY OF A GREEK VILLAGE NAMED KARDARITSI" at the Panarkadian Association of Greece at a special celebration of the Union of Kardaritsioton on 27/11/1988.
Ο Ιατρός Νικόλαος Π. Δουρίδας Καθώς παρουσιάζει την μελέτη του "Το Καρδαρίτσι και η Ιστορία του" στην Αίθουσα της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Ελλάδος σε ειδική εκδήλωση της Ένωσης Καρδαριτσιωτών στις 27/11/1988.
Αγαπητοί μου Συμπατριώτες,

Ευχαριστώ θερμά τον Σύλλογο Καρδαριτσιωτών για την ευκαιρία που μου έδωσε να σας παρουσιάσω σήμερα αυτή την σύντομη μελέτη για το χωριό μας. Η σχετική έρευνα ήταν πράγματι δύσκολη, κι αυτό γιατί παρά την πλούσια Γορτυνιακή Βιβλιογραφία δεν υπήρχε το προηγούμενο μιας μελέτης για το Καρδαρίτσι. Έτσι στα "Γορτυνιακά" την δίτομη έκδοση της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Δημητσάνας αναφέρονται 937 εργασίες γνωστών Γορτυνιογράφων, όπως οι Κανδηλώρος, Γριτσόπουλος, Καρβελάς, Κουτσούκος, Φλούδας, κ.α.

Οι περισσότερες αφορούν την παραδοσιακή Γορτυνία, λίγες τα χωριά της Πέρα Μεριάς, δηλαδή την πέραν του Λάδωνος περιοχή, 3-4 ειδικά το Μοναστηράκι και Βυδιάκι, και καμιά το Καρδαρίτσι. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες έμμεσες αλλά χρήσιμες γραπτές αναφορές και για το χωριό μας. Επί παραδείγματι: πολύτιμες μικρές σκόρπιες πληροφορίες ενετόπισα στο Γορτυνιακό Ημερολόγιο των Κοντοέ και Ηλιοπούλου και στις θαυμάσιες τοπικές εφημερίδες, Η "Φωνή της Γορτυνίας" και "Γορτυνία" πρώην "Λάδωνας". Είχα επίσης την ευκαιρία σε πρόσφατη επιτόπια έρευνα στο Καρδαρίτσι να συλλέξω σημαντικά στοιχεία από επιγράμματα σε εικόνες και εντοιχισμένες πλάκες, αλλά να μάθω και πολλά από συζητήσεις με ηλικιωμένους συμπατριώτες μας. Τελικά αυτές οι μικρές ψηφίδες πληροφοριών συνθέτουν το μωσαϊκό μιας ενδιαφέρουσας και συχνά -συναρπαστικής όπως ελπίζω - εικόνας της ιστορίας του χωριού μας.

Ας αρχίσουμε από τα ετυμολογικά. Τι σημαίνει η λέξη Καρδαρίτσι; Πρόκειται για σύνθετη λέξη από το ουσιαστικό ΚΑΡΔΑΡΙ και την κατάληξη -ΙΤΣΙ. Σύμφωνα με το λεξικό της κοινής Νεοελληνικής του Ν. Ανδριώτη, το Καρδάρι προέκυψε από την ελληνική λέξη καδάριον, μικρός κάδος, όπου το καδάριον με την ανάπτυξη του ρ έγινε καρδάριον, καρδάρι. Κατ' άλλη εκδοχή το καρδάρι προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη καλδάριο εκ του λατινικού CALDARIUM που σημαίνει θερμαντήριο αγγείο. Όσο για την κατάληξη -ΙΤΣΙ κατά τον γλωσσολόγο καθηγητή Δ.Γιωργακά είναι επίσης Ελληνική. Προσάπτεται σε πολλές λέξεις για να υποδηλώσει το υποκοριστικό τους, δηλαδή το μικρό τους μέγεθος. Ξεκίνησε από τους Βυζαντινούς χρόνους αρχικά σαν κατάληξη -ΙΚΙ μετά -ΙΤΖΙ και τελικά -ιτσι. Π.χ. το κορίκι - μικρή κόρη - έγινε κορί-τζι και μετά κορί-τσι. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η διαπίστωση ότι και το χωριό μας αναφέρεται στη αρχή σαν Καρδαρί- και μετά σαν Καρδαρί-τζι και πρόσφατα σαν Καρδαρί-τσι.

Έτσι σε ασημένιο δισκοπότηρο που φυλάσσεται στην εκκλησία μας διαβάζουμε το επίγραμμα: "κτήμα του Ναού 'Aγιος Νικόλαος, Καρδαρίκι 1860" Τους πρώτους μετα-επαναστατικούς χρόνους και όσο το χωριό μας υπάγεται στο Δήμο Βελιμαχίας αναγράφεται το Καρδαρί-τζι ενώ μετά την υπαγωγή του στο Δήμο Ελευσίνος είναι γνωστό σαν Καρδαρί-τσι ή Καρδαρίτσιον. Για την ιστορία θα αναφέρουμε ότι κάποτε έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια από την πολιτεία να μετονομασθεί το Καρδαρίτσι σε Καλλιθέα.

Συμπερασματικά Καρδαρίτσι είναι ελληνική λέξη και όχι σλαβική ή τουρκική όπως εσφαλμένα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς και σημαίνει το μικρό καρδάρι. Προφανώς η λέξη είναι σχετική με την κτηνοτροφική ονοματολογία της περιοχής.

Πότε ιδρύθηκε το χωριό μας: Δεν υπάρχουν σχετικές πληροφορίες. Οπωσδήποτε η ιστορία του συσχετίζεται με εκείνη του περιβάλλοντος χώρου δηλαδή της Πελοποννήσου γενικότερα. Είναι με άλλα λόγια η πιθανή ή η αποδεδειγμένη θέση του χωριού μας στην Ιστορία της Αρχαίας, της Ρωμαϊκής και της Βυζαντινής περιόδου. Είναι ακόμη η θέση του στους χρόνους της Σλαβοκρατίας, Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας και επίσης η πρόσφατη πορεία του στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας.

Πιο συγκεκριμένα στους ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ είναι πολύ πιθανό ότι το Καρδαρίτσι υπήρχε μόνο σαν τοποθεσία. Τα πλησιέστερα ερείπια αρχαίων κτισμάτων είναι της μικρής πόλης Καούντος και του ιερού του Καουσίου Ασκληπιού, κοντά στο Βούτσι. Επίσης στα βόρεια του χωριού Παραλογγοί, αριστερά του ποταμού Ερυμάνθου, υπήρχε το αναφερόμενο από τον Παυσανία αρχαίο χωριό Τρόπαια που είναι άσχετο με τα σημερινά Τρόπαια.

Κατά τους ΡΩΜΑΙΚΟΥΣ και τους πρώτους ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ χρόνους, είναι επίσης πιθανό ότι το Καρδαρίτσι δεν υπήρχε. Ο Παυσανίας πάλι μας πληροφορεί ότι την εποχή εκείνη οι περισσότεροι Γορτύνιοι είχαν μεταναστεύσει στην Αχαΐα και Κορινθία. "Η ύπαιθρος χώρα είχε ερημωθεί με αποτέλεσμα να έχει καλυφθεί από δάση και να είναι γεμάτη από θηρία" . Ερείπια Ρωμαϊκών κτισμάτων δεν υπάρχουν, ενώ το μόνο ίσως Βυζαντινό μνημείο της ευρύτερης περιοχής είναι η αρχαία εικόνα της Παναγίας που φυλάσσεται στη σημερινή Μονή Κλειβωκάς και αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά.

Για την ιστορία της Γορτυνίας όμως και ίσως και του Καρδαριτσίου έχει ιδιαίτερη σημασία η μετά τον 7ο αιώνα κάθοδος των ΣΛΑΒΩΝ στην Πελοπόννησο. Ο Δημητσανίτης ιστορικός Ιωάννης Κουτσούκος στο βιβλίο του "Ιστορία της Γορτυνίας" υποστηρίζει ότι οι Σλάβοι ξεκίνησαν από τη σημερινή Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία και με τα ποίμνιά τους έφθασαν στην Πελοπόννησο για να εγκατασταθούν στην Γορτυνία και τον Ταΰγετο. Δεν ήλθαν σαν κατακτητές αλλά σαν έποικοι και μάλιστα με την ανοχή του Βυζαντινού κράτους. Σκοπός τους ήταν η αναζήτηση βοσκοτόπων σε ορεινές άγονες εγκατελειμένες περιοχές . Δεν είχαν άλλες γνώσεις και δεν ήξεραν άλλη τέχνη από εκείνην της κτηνοτροφίας . Έδωσαν σλαβικά ονόματα σε πολλές μικρές κοινότητες της περιοχής όπως Δημητσάνα, Δίβριτσα, Μποκοβίνα, Βούτσι κ.λπ. καθώς επίσης και σλαβικές ονομασίες σε ορισμένα ποιμενικά είδη αλλά όχι σε γεωργικά εργαλεία ή οικιακά σκεύη. Στην αρχή οι νομάδες αυτοί έζησαν σε δικούς τους μικρούς οικισμούς αλλά βαθμηδόν αφομοιώθηκαν από το τοπικό Ελληνικό στοιχείο. Είναι πολύ πιθανό ότι επί Σλάβων το Καρδαρίτσι υπήρχε, αφού υπήρχαν το Βούτσι και Μποκοβίνα που έχουν Σλαβικά ονόματα, και δέχτηκε την επίδραση της Σλαβικής παρουσίας, αλλά όπως η Γορτυνία στο σύνολό της, δεν έχασε την Ελληνικότητά του.

Ακολουθεί η περίοδος της ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η Γορτυνία κατακτήθηκε από Τους Φράγκους το 1206 και παρέμεινε υπό την κατοχή τους ως το 1320

Διοικητικά διαιρέθηκε σε δύο βαρωνίες: της ?κοβας και της Καρύταινας. Η Βαρωνία της Καρύταινας αποτελείτο από 22 ιπποτικά φέουδα και σε ένα από αυτά προφανώς υπήχθη και η περιοχή Καρδαριτσίου. Το πλησιέστερο στο χωριό μας Φράγκικο κατάλοιπο της εποχής εκείνης είναι το Κάστρο της Μονοβύζας ή Θέλπουσας κοντά στο Βούτσι που χτίστηκε τον 13ο αιώνα . Ωστόσο για το χωριό μας μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η περίοδος της ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑΣ της Πελοποννήσου που άρχισε το 1650 με τον Μοροζίνη και τέλείωσε το 1714 . Είναι η περίοδος που για πρώτη φορά στην ιστορία του το Καρδαρίτσι και μάλιστα ως KARDARIZI αναφέρεται σε επίσημα έγγραφα. Πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο του Β.Παναγιωτόπουλου "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου 13ος-18ος αιώνας", έκδοση της Εμπορικής Τραπέζης, υπάρχουν λεπτομερή στοιχεία μιας μεγάλης απογραφής του πληθυσμού που πραγματοποίησαν οι Ενετοί το 1700. Συμπεριλαμβάνεται όλη η επαρχία Καρύταινας με 121 χωριά μεταξύ των οποίων με αύξ.αριθ. 87 και το Καρδαρίτσι. Το χωριό είχε 22 οικογένειες με 85 συνολικά κατοίκους εκ των οποίων 43 άρρενες και 42 θήλεις. Από αυτούς 32 ήταν παιδιά 1-16 ετών και 12 ηλικιωμένοι άνω των 60 ετών, 9 γυναίκες και 3 μόνο άνδρες . ΣΕ κάθε οικογένεια βλέπουμε ότι αντιστοιχούσαν κατά μέσο όρο 4 μέλη με λιγότερα από 2 παιδιά. Ασφαλώς γεννιόντουσαν περισσότερα παιδιά αλλά πάνω από τα μισά πέθαιναν.

Συνεπώς το 1700 επί Ενετών, το Καρδαρίτσι υπήρχε και μας είναι απολύτως γνωστά τα δημογραφικά του στοιχεία.

Βέβαια η Ενετοκρατία ιστορικά, δεν είναι παρά ένα μικρό διάλειμμα στην ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ που διήρκεσε από το 1455 έως το 1828. Κατά την μακρά αυτή περίοδο των τεσσάρων περίπου αιώνων το Καρδαρίτσι και τα άλλα χωριά της Πέρα Μεριάς δεν αισθάνθηκαν άμεσα τον τουρκικό ζυγό. Λόγω του άγονου και δυσπρόσιτου της περιοχής οι Τούρκοι παρέμειναν μακριά, περιοριζόμενοι στην είσπραξη των φόρων. Ο ιστορικός Τάκης Κανδηλώρος παρατηρεί ότι "Μόνον ελάχισται Τουρκικαί οικογένειαι κατώκουν εις Βάχλιαν". Δεν αναφέρονται επίσης πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή μας. Μόνο κατά το τέλος της Τουρκοκρατίας έφτασε η φωτιά του πολέμου δύο φορές κοντά στο Καρδαρίτσι. Την πρώτη όταν το 1809 ο Λαλαίος Τουρκαλβανός Αλή Φαρμάκης με την βοήθεια και του νεαρού τότε Θ.Κολοκοτρώνη ενεπλάκη σε σφοδρή μάχη με τον γυιό του Αλή Πασσά των Ιωαννίνων Βελή κοντά στο Μοναστηράκι . Στο Γορτυνιακό Ημερολόγιο του 1951 παρατίθεται και το σχετικό δημοτικό τραγούδι.

Σάββατο πιάνει ο πόλεμος μεσ' το Μοναστηράκι
Βάστα μωρ' αλή Φαρμάκη με το Κολοκοτρωνάκι.
Πέφτουν βόλια σαν βροχή Κολοκοτρώνη Θοδωρή
Πολεμούν και πολεμάνε και τους Τούρκους τους νικάνε.

Για δεύτερη φορά το Καρδαρίτσι ένοιωσε άμεσα τη φρίκη του πολέμου τον Ιούλιο του 1825 όταν ο Ιμπραήμ επέδραμε κατά της Γορτυνίας λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα. Ο Λαγκαδινός οπλαρχηγός Κανέλλος Δεληγιάννης στο προσωπικό του ημερολόγιο σημειώνει ότι οι δυνάμεις του Ιμπραήμ έκαψαν την ίδια ημέρα, την Κοντοβάζαινα, το Βούτσι και τις Ράχες ενώ το βράδυ διανυκτέρευσαν στα Βελημαχοχώρια δηλ. το Βελημάχι, το Καρδαρίτσι, τους Παραλογγούς και δύο τρία ακόμη γειτονικά χωριά . Δεν είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξε το χωριό μας σ' αυτές τις δυο μάχες. Είναι όμως παραπάνω από βέβαιο ότι με το ξέσπασμα της Επανάστασης του '21, το Καρδαρίτσι, συστρατεύτηκε με την υπόλοιπη Γορτυνία κατά των Τούρκων. Έτσι στα γενικά Αρχεία του Κράτους μεταξύ των 322 Γορτυνίων αγωνιστών που πήραν μέρος στην πολιορκία των Πατρών το 1824 αναφέρονται επωνύμως και οι εξής Καρδαριτσιώτες: Γεώργιος Τζίκας, Δήμος Χρήστου, Γεωργάκης Χάντος και Στάθης Ντεμίρης.

Επίσης από το Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης προκύπτει ότι το 1865, 900 επιζώντες αγωνιστές του '21 ή τα παιδιά τους ζήτησαν από το Ελληνικό Κράτος αποζημιώσεις, συντάξεις; και βαθμούς. Μεταξύ αυτών ήταν και 4 Καρδαριτσιώτες αγωνιστές οι Γεώργιος Πετρόμπεης ή Τζίκας, Δημήτριος Τζίκας, ?γγελος Χριστόπουλος ή Τύρης και Αναγνώστης Χριστόπουλος ή Τύρης. Τέλος στο Κοινοτικό Κατάστημα του χωριού μας υπάρχει φωτοτυπία εύφημης μνείας που απενεμήθη από την Πολιτεία σε έναν ακόμη Καρδαριτσιώτη αγωνιστή του '21, τον Πανάγο Παρασκευόπουλο.

Με τα παραπάνω καλύπτεται η ιστορία του χωριού μας και για την Τουρκοκρατία. Μ' αυτόν τον τρόπο φθάνουμε στην περίοδο του Νέου Ελληνικού Κράτους από το 1828 μέχρι σήμερα παρακολουθώντας έτσι το Καρδαρίτσι στην πρόσφατη ιστορική του πορεία.

Μετά την αποχώρηση των Τούρκων το φτωχό χωριό μας δεν παύει να πληρώνει τους φόρους του αλλά στο ελεύθερο πλέον Ελληνικό Κράτος που έχει μεγάλες ανάγκες. Από σχετική εγγραφή των Γενικών Αρχείων του Κράτους του έτους 1832 που αναδημοσιεύονται στο Γορτυνιακό Ημερολόγιο πληροφορούμεθα ότι τη χρονιά εκείνη, δηλαδή το 1832, οι φόροι που πλήρωσαν από κοινού το Βελημάχι - Καρδαρίτσι - Παραλογγοί ήταν 3.000 οκάδες στάρι, 960 οκάδες κριθάρι και 1680 οκάδες αραποσίτι . Το δικαίωμα της είσπραξης των φόρων είχε αγοράσει σε πλειστηριασμό που έγινε στη Στεμνίτσα ο προαναφερθείς Λαγκαδινός Κανέλλος Δεληγιάννης. Την εποχή εκείνη το Καρδαρίτσι υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Βελημαχίας που ανήκει όχι στο Νομό Αρκαδίας, αλλά στο Νομό Αχαΐας και Ηλιδος. Το 1836 ο Δήμος μετονομάστηκε σε Δήμο Πανιών και υπήχθη στον Νομό Αρκαδίας . Το 1841 ο Δήμος Πανιών συνεχωνεύθη με τον Δήμο Ελευσίνος. Το 1914 εισήχθη το σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης και το Καρδαρίτσι όπως και όλα τα χωριά της Ελλάδας απετέλεσε ανεξάρτητη και αυθύπαρκτη κοινότητα . Πρώτος Δήμαρχος του Δήμου Βελημαχίας συνεπώς και του Καρδαριτσίου, διετέλεσε το 1834 0 Βελημαχίτης οπλαρχηγός Αργύρης Αποσκίτης . Σαν πρώτη εγγραφή στο Μητρώο Αρρένων Καρδαριτσίου το 1840 αναφέρεται το όνομα του Χαράλαμπου Παπαγιαννόπουλου του Νικολάου .

Μελετώντας κανείς στη συνέχεια τα ονόματα του Καρδαριτσιώτικου μητρώου όπως Αγγελόπουλος, Γιαννακόπουλος, Ηλιόπουλος, Λαμπρόπουλος κ.λπ. διαπιστώνει ότι έχουν ελληνική ρίζα και σε καμιά περίπτωση τουρκική, σλαβική ή φράγκικη. Αυτό σημαίνει ότι το Καρδαρίτσι, κατά την μακρά του ιστορία, δεν επηρεάστηκε από την παρουσία των κατακτητών. Ακόμη και το όνομα Δουρίδας είναι ελληνικό. Σύμφωνα με τον μακαρίτη παππού μου γερο-Νικολάκη το όνομα έχει σχέση με κάποιο πρόγονο που τέχνη του ήταν να φτιάχνει σε τοίχους από ξηρολιθιά θουρίδες, δηλ. θυρίδες . Έτσι επωνομάστηκε Θουρίδας και το όνομα πέρασε στους απογόνους σαν Ντουρίδας και μετά Δουρίδας.

Αλλά και οι ονομασίες τοποθεσιών της Καρδαριτσέικης περιουσίας που κατά τον ερευνητή Φλούδα υπολογίζεται σε 9 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι επίσης ελληνικές. Υπάρχει μια σχετική και άκρως ενδιαφέρουσα μελέτη που έκαμε το 1922 ο φιλόλογος Χαράλ. Σακελλαριάδης με τίτλο: "Συλλογή τοπονυμίων 18 χωριών της Γορτυνίας" με ρητή αναφορά και στο Καρδαρίτσι . Το πρωτότυπο χειρόγραφο αυτής της μελέτης βρήκα και εφωτοτύπησα στην Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών. Εκεί ο συγγραφεύς παραθέτει 127 τοπονύμια του Καρδαριτσίου καθ' υπαγόρευση ως λέγει Θεοδώρου Τσίκα ετών 30 δημοδιδασκάλου . Από τα 127 τοπονύμια μόνον 4: Ντεσίνα, Ζαρβενίτσα Ζαρακοβίνα και Σάτζενα είναι ίσως σλαβικά τα υπόλοιπα 123 είναι ελληνικά. Από τη μελέτη των 127 τοπονυμίων προκύπτουν και άλλα στοιχεία . Οι ονομασίες Φραγκόλακκα και Φραγκοβούνι μπορεί να συσχετίζονται με Φράγκους και αντίστοιχα τα τοπονύμια Βλαχοχώραφα και Αρβανιτόσκαλα με βλάχους και Αρβανίτες που έζησαν για λίγο σ' αυτές τις τοποθεσίες. Τα τοπονύμια στου Ντούση τ' αλώνια, στη σπηλιά του Βλάμη, στου Ραγκαβή, στου Ρόκανη, στη Βρύση του Γκάλου και στου Ρίβλου είναι σαφές ότι προέκυψαν από τα ονόματα παλιών Καρδαριτσιωτών που οι περιοχές αυτές ήταν ιδιοκτησία τους. Η ονομασία Πέρα Χωριό υποδηλώνει πιθανότατα την θέση που βρισκόταν το πρώτο Καρδαρίτσι που αργότερα μετακινήθηκε στη σημερινή θέση γύρω από την Τρανή Βρύση. Η τοποθεσία στου Φλόκα ήταν η θέση παλιού μικρού χωριού που αναφέρουν οι Ενετοί, στην απογραφή του 1700 αλλά που αργότερα περιέργως εξαφανίστηκε . Τέλος το τοπωνύμιο "στο Κάστρο", αναφέρεται προφανώς στο Κάστρο πάνω από του Στριβουνίτσι, του οποίου τα ερείπια - ένας μεγάλος σωρός από πέτρες - υπάρχουν ως τα τώρα. Η ιστορία του μας είναι άγνωστη. Δεν αναφέρεται στο βιβλίο του Ι.Σφηκόπουλου "Μεσαιωνικά Κάστρα του Μωριά" Μπορεί να ήταν προωθημένο φυλάκιο των Ενετών ή των Τούρκων στην ορεινή Γορτυνία, μπορεί να κτίστηκε από τους Τουρκαλβανούς του Λάλα ή του Μοναστηρακίου ή μπορεί ακόμη να ήταν και φρούριο Ελληνικό που κτίστηκε για την προστασία τοπικών συμφερόντων.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην νεώτερη ιστορία του Καρδαριτσίου που συμπίπτει με την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους το 1828.

Τι γνωρίζουμε για την εκκλησία, το νεκροταφείο και το σχολείο του χωριού μας; Μας είναι γνωστό πότε θεμελιώθηκε η εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ίσως αυτό να συνέβη προ του 1850 . Πάντως το 1850 είναι αναμφισβήτητο ότι υπήρχε και λειτουργούσε . Εκτός από το ασημένιο δισκοπότηρο που προανέφερα με έτος κατασκευής του 1860 στο εσωτερικό της εκκλησίας υπάρχουν δύο εικόνες του τέμπλου στο αριστερό της Ωραίας Πύλης μία της Παναγίας με ημερομηνία 1851 και μία του Αγίου Νικολάου του έτους 1856. Στην εικόνα αυτή μάλιστα υπάρχει και η εξής συγκινητική αφιέρωση: "Η παρούσα Αγία Εικών έγινε δια συνδρομής και δαπάνης των Δούλων του Θεού Δημητρίου Τζήκα και Αναγνώστη Τύρου εις μνημόσυνον αιώνιον: Αμήν, Αμήν, Αμήν, την 24 Νοεμβρίου 1856"

Πρόκειται ασφαλώς για τους δύο από τους Καρδαριτσιώτες αγωνιστές της επαναστάσεως του 1821 που προαναφέραμε και που ζούσαν ακόμη το 1856. Από τότε και για έναν τουλάχιστον αιώνα, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου συντηρείται με συνδρομές και προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού μας. Από το 1950 όμως και μετά αρχίζει μια μεγάλη προσπάθεια ανακαίνισης που ενθαρρύνεται από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και πραγματοποιείται με αρωγή πολλών ανωνύμων και επωνύμων ντόπιων και ξενιτεμένων συμπατριωτών μας .

Από επιγραφές μέσα και έξω από την εκκλησία πληροφορούμεθα ότι η ηλεκτρική εγκατάσταση είναι δωρεά Νικολάου Γ.Ηλιοπούλου "διαμένοντος εις Αμερικήν", ενώ το νέο ταβάνι "εδωρήθη υπό Ιωάννου Θ.Λαμπροπούλου αποβιώσαντος εις Αμερικήν /30-7-1953/". Το Δεσποτικό είναι δωρεά Λάμπρου Μιχαλακοπούλου και τέλος η πλακόστρωση της πλατείας της εκκλησίας, έγινε με δαπάνη του ευεργέτη της κοινότητας Γ.Κ Αγγελόπουλου. Εύφημος μνεία θα πρέπει να απονεμηθεί και στους ευλαβείς συμπατριώτες μας που έκτισαν νέους ναούς. Τέτοιοι είναι ο δικηγόρος Βασίλειος Θ.Τσίκας και οι αδελφοί Θεόδωρος και Χρήστος Νικολάου Τσίκας που έκτισαν την Αγία Παρασκευή και ο Ελληνοαμερικανός Νικόλαος Λαμπρόπουλος που ανήγειρε τον Ιερό Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης. Σε δημοσίευμα του "Λάδωνος" του 1972 αναφέρεται ότι η εκκλησία αυτή είναι αντίγραφο του Αγίου Νεκταρίου Βάχλιας, κτίστηκε από τους εμπειροτέχνες εργολάβους Αλέξανδρο Τσουμπρή, Κ.Γ. Κανελλόπουλο, στοίχισε τότε 300.000 δρχ. και εγκαινιάστηκε στις 14.5.72 χοροστατούντος του Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως Θεοφίλου. Δύο λόγια και για το νεκροταφείο .

Στην αρχή βρισκόταν στο περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, το 1912 όμως μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση. Κτίστηκε με έρανο ξενιτεμένων Καρδαριτσιωτών και με προσωπική εργασία συγχωριανών μας που για στερεότερη και πιο καλαίσθητη δουλειά χρησιμοποίησαν Λαγκαδινούς μαστόρους. Τα εκκλησιαστικά μπορούμε να ολοκληρώσουμε με αναφορά στους ιερείς του χωριού που κράτησαν άσβηστο το καντήλι της θρησκευτικής πίστης.

Γνωστοί σ' εμάς είναι οι παπα-Δημήτρης Τσίκας, παπά-Κώστας Παπαγιαννόπουλος και βέβαια ο παπα-Βασίλης Μουρούτης που έχει για πάνω από μισό αιώνα βαφτίσει, παντρέψει και κηδέψει γενεές ολόκληρες Καρδαριτσιωτών.

Μετά την εκκλησία, το σχολείο είναι ο άλλος θεσμός που κράτησε ζωντανή την πνευματική παράδοση του χωριού. Σ' αυτό έμαθαν γραφή και ανάγνωση και γαλουχήθηκαν στις Εθνικές αξίες όλα σχεδόν τα Καρδαριτσιωτόπουλα. Ο αριθμός των τελείως αναλφάβητων συγχωριανών μας ήταν πάντοτε μικρός. Καρδαριτσιώτες δάσκαλοι είναι οι Θ.Αγγελόπουλος, Γεώργιος Αγγελόπουλος ο και μετέπειτα Επιθεωρητής, ο Θεόδωρος Τσίκας, ο Θεόδωρος Αναστόπουλος και ο υιός του Τάκης Αναστόπουλος, που για πολλά χρόνια εδίδαξε ο ίδιος στο Καρδαρίτσι. Αρχικά το Σχολείο στεγάστηκε στο σπίτι του Ιωάννου Β.Γιαννακόπουλου. Κατόπιν και όπως προκύπτει από αναμνηστική πλάκα που είναι εντοιχισμένη στο σχολείο, το 1878, κτίστηκε το ισόγειο του σημερινού Σχολείου και στη συνέχεια ο επάνω όροφος. Το σχολείο λειτούργησε ανελλιπώς μέχρι προ διετίας όταν λόγω της δραματικής συρρίκνωσης των κατοίκων, οι 4-5 μαθητές του μεταφέρθηκαν στο Δημοτικό Βελημαχίου. Παρεμπιπτόντως αναφέρω ότι και ο γράφων είχε την τιμή να φοιτήσει στο Σχολείο του Καρδαριτσίου επί ένα χρόνο κατά την περίοδο της κατοχής .

Από όσα ειπώθηκαν ως τώρα είναι εμφανής η επίδραση των ξενιτεμένων στην πορεία του χωριού και θα ήταν ελλιπής η ιστορία μας αν δεν αναφερόμαστε στο φαινόμενο της μετανάστευσης. Από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα η μεγάλη φτώχεια έδιωξε πολλούς Καρδαριτσιώτες αρχικά στο εξωτερικό, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη και κυρίως Αμερική και αργότερα στην Αθήνα. Έτσι γύρω στο 1860 έφυγαν οι πρώτοι τολμηροί μετανάστες για τη Σμύρνη. Από αυτούς γνωστός είναι ο Κωνσταντίνος Σέχας που αργότερα έκτισε στο Καρδαρίτσι την μάνδρα της εκκλησίας, την Τρανή Βρύση και τον Αη-Γιώργη. Υπόμνηση των δωρεών του οι εντοιχισμένες πλάκες με την επιγραφή: "Εκ βάθρων Κ.ΣΕΧΑΣ ανήγειρεν, 1890". Λίγο αργότερα μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολη οι Γεώργιος, Παναγιώτης και Δημήτριος Λαμπρόπουλος .

Σχετική είναι η μεγάλη εικόνα του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται στο βόρειο τοίχο της εκκλησίας μας με την επιγραφή: "Αφιέρωμα Γεωργίου Αναγνώστου Λαμπρόπουλου, έργο Κ. Δημαρχόπουλου. Εν Κωνσταντινουπόλει 1913, 23 Απριλίου". Στο προσκυνητάρι του Αγίου Νικολάου υπάρχει και άλλη φορητή εικόνα με τα Εξής: "Αφιερούται υπό των αδελφών Π. και Δ. Λαμπροπούλου, εν Κωνσταντινουπόλει την 20 Ιουλίου 1911? Γόνος αυτής της οικογενείας είναι η δημοφιλής ηθοποιός Καίτη Λαμπροπούλου.

Η μετανάστευση στην Αμερική άρχισε το 1890 και συνεχίστηκε με γοργούς ρυθμούς ως το 1920. Είναι η εποχή του "μη με στέλνεις μάνα στην Αμερική για θα μαραζώσω, θα πεθάνω εκεί!". Σχεδόν κάθε σπίτι στέλνει ένα ή περισσότερους από τους άνδρες του στο Νέο Κόσμο. Εκεί οι μετανάστες απασχολούνται με βοηθητικές εργασίες, κάνουν αιματηρές οικονομίες και δύο- τρία χρόνια μετά επιστρέφουν στο χωριό για να προικίσουν τις ανύπαντρες αδελφές ή να φτιάξουν το πάτωμα του πατρικού σπιτιού. Μερικοί όμως μένουν και προκόβουν, αποκτούν παιδιά και εγγόνια πετυχαίνοντας μετά από χρόνια και στον κοινωνικο-πολιτικό τομέα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Καρδαριτσιώτη Βασιλείου Μουρούτη που όπως γράφει ο "Λάδωνας" τον Αύγουστο του 1872 έφτασε στην Αμερική σε ηλικία 16 ετών, εργάστηκε σαν εργολάβος οικοδομών, έκτισε τον ορθόδοξο Ναό της Αγίας Τριάδος Νέας Ορλεάνης και εχρημάτισε αντιπρόεδρος ΑΧΕΠΑ Λουϊζιάνας. Αργότερα ο γυιός του Παναγιώτης Μουρούτης εκλέγεται κατά σειράν ετών γερουσιαστής Λουϊζιάνας .

Ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία του Γεωργίου Δουρίδα που πριν 75 περίπου χρόνια έφυγε για την Αμερική, άνοιξε εκεί εστιατόριο, παντρεύτηκε Αμερικανίδα και απέκτησε 3 παιδιά, 21 εγγόνια και 54 δισέγγονα! Τα παιδιά αυτά έχουν διασκορπισθεί σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά. Ένα από τα δισέγγονα ο 25χρονος CHRIS DOURIDAS - Χρήστος Δουρίδας ζει στο TEXAS και είναι ήδη καταξιωμένος - επώνυμος ηθοποιός της τηλεοράσεως και του κινηματογράφου, έχοντας παίξει σε γνωστές σειρές όπως "Βόρειοι και Νότιοι", "η ιστορία του GESSY OWEN DALLAS κ.λπ.

Το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αθήνα άρχισε στην δεκαετία του 1920, γιγαντώθηκε μετά τον πόλεμο και έφτασε στην αιχμή του στην δεκαετία του 1960-70. Αυτό επιβεβαιώνεται από τον παρατιθέμενο πίνακα απογραφών των κατοίκων του Καρδαριτσίου που ο αριθμός τους ήταν σταθερός για 100 χρόνια αλλά από 25ετίας περίπου παρουσιάζει εντυπωσιακή κάμψη.

ΕΤΟΣ
1700
1861
1889
1907
1920
1928
1940
1951
1961
1971
1988
ΚΑΤΟΙΚΟΙ
85
344
445
489
468
455
410
354
336
191
100

Το Καρδαρίτσι λοιπόν μετεκινήθη στην πρωτεύουσα με αποτέλεσμα στον κατάλογο ΟΤΕ Αθήνας μόνο στο όνομα Δουρίδας να υπάρχουν σήμερα πάνω από 35 εγγραφές! Οι περισσότεροι από τους Καρδαριτσιώτες μετανάστες της Αθήνας δούλεψαν στην αρχή σαν περιφερόμενοι μικρέμποροι, στη συνέχεια ίδρυσαν πιστωτικούς συνεταιρισμούς και κατόπιν έφτιαξαν τα δικά τους καταστήματα .

Πρόκοψαν και καμάρωσαν τα παιδιά τους επιχειρηματίες, υπαλλήλους, επιστήμονες. Όλοι σχεδόν ξεκίνησαν με την υποστήριξη του εμπόρου της οδού Βλαχάβα Νικολάου Ηλιοπούλου. Σε νεκρολογία του στον "Λάδωνα" της 1.6.71 γράφει χαρακτηριστικά ο σημερινός πρόεδρος του Συλλόγου μας Θ.Δεμίρης: "το εν Αθήναις κατάστημα του Νικολάου Ηλιοπούλου υπήρξε καταφύγιο των εκ Καρδαριτσίου ορμουμένων αλλά και το φυτώριο των μικρεμπόρων κατ' αρχήν και εν συνεχεία καταστηματαρχών εν Αθήναις και Αλλαχού". Από αυτούς αλλά και τους νεωτέρους μετανάστες μετά το 1970 ξεκινά μια περίοδος αναβάθμισης και προόδου για το Καρδαρίτσι. Με δικές τους συνεχείς πιέσεις και με την βοήθεια της πολιτείας και άλλων φορέων Το χωριό συνδέεται οδικά με τα Τριπόταμα και τον 111 και λεωφορειακά με Κοντοβάζαινα - Τρίπολη. Επίσης ηλεκτροδοτείται, υδροδοτείται και αποκτά τηλεπικοινωνία με την υπόλοιπη Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Ακόμη το χωριό αλλάζει όψη γιατί πολλοί φροντίζουν την αναστήλωση και τον εκσυγχρονισμό του πατρικού τους σπιτιού. Βασικοί μοχλοί πίσω από αυτή την ιστορική προσπάθεια είναι δύο τοπικοί θεσμοί, τα Κοινοτικά Συμβούλια και ο Σύλλογος των Απανταχού Καρδαριτσιωτών, που από το 1927 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα έχει επιτελέσει Ηράκλειο έργο. Στις προσπάθειες του Συλλόγου συμπαραστάθηκαν όλοι οι Καρδαριτσιώτες . Στο ενεργητικό του, ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων εγγράφονται: Το φτιάξιμο των κεντρικών δρόμων, ο εξωραϊσμός της κεντρικής πλατείας με την τοποθέτηση του αγάλματος του Κολοκοτρώνη, η επέκταση του δικτύου ύδρευσης στην περιοχή νεκροταφείου και η κατά το ήμισυ χρηματοδότηση της δαπάνης για το δρόμο Καρδαριτσίου Βιδιακίου. Πρόεδρος του Συλλόγου τότε ήταν Γ.Ν.Ηλιόπουλος. Το σημερινό Διοικητικό συμβούλιο προεδρευόμενο από τον Θεόδωρο Δεμίρη συνεχίζει με τον Ίδιο ενθουσιασμό την δημιουργική παράδοση του Συλλόγου.

Αγαπητοί Συμπατριώτες:

"ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ είναι χωρίον του Δήμου Ελευσίνος της Γόρτυνος επί της δεξιάς όχθης του 'Aρσενος ποταμού έχων Δημοτικόν Σχολείο και 445 κατοίκους γεωργούς και ποιμένες". Αυτά αναφέρονται εις το Εγκυκλοπαιδικόν λεξικό του ΒΑΡΤ.

Το 1893 πριν από 100 περίπου χρόνια . Και στην "Χωρογραφία"του Ελληνικού Στρατού το 1901 προστίθεται : "Καρδαρίτσι, υψόμετρο 900 μέτρα απόσταση πεζή Από Κοντοβάζαινα 2 ώραι και από Τρίπολη 20 ώραι".

Πόσο άλλαξαν οι καιροί. Σήμερα το χωριό μας κατοικείται μόνο από 100 ηρωικούς Καρδαριτσιώτες, στερείται Σχολείου και έχει πρόβλημα στάθμευσης των Ι.Χ. αυτοκινήτων στο κέντρο του. Θα επιβιώσει το χωριό μ' αυτά του τα προβλήματα; Προσωπικά πιστεύω ότι είναι θέμα αγάπης και ότι όπως υπήρξε το Καρδαρίτσι στο παρελθόν έτσι θα υπάρξει για πολλούς αιώνες και στο μέλλον. Γιατί το Καρδαρίτσι είναι η πατρίδα μας, οι πέτρες και το χώμα όπου έχουμε τις ρίζες μας, ο τόπος των πατέρων μας "πάππου προς πάππου" .

Η ζωή μας είναι σημαδεμένη από τα ήθη και τα έθιμα, τις ευαισθησίες και τις πεποιθήσεις των γωνιών μας. Κουβαλάμε μαζί μας μια ασυμβίβαστη θα έλεγα πνευματική κληρονομιά όπως αυτή διαμορφώθηκε από την αιχμηρή και άγονη περιοχή μας . Κύρια γνωρίσματά της η προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες και η πίστη στην τιμιότητα και την σκληρή εργασία. Νομίζω πως δεν υπερβάλω λέγοντας πως είμαστε περήφανοι γι' αυτή την κληρονομιά.

Ιατρός
Νικόλαος Π. Δουρίδας
Dear Compatriots,

I thank the Association of Kardaritsi for the opportunity to present this short study of our Village. The research was indeed difficult because, despite the rich Bibliography of Gortynia (N.W. Arcadia), one does not exist for Kardaritsi. "Gortyniaka", the two-volume publication of the Public Library of Dimitsana, contains 937 studies by well known writers from Gortynia, such as Kandiloros, Gristopulos, Karvelas, Koutsoukos, Floudas, and others, but omits Kardaritsi.

Most studies deal with the traditional Gortynia, but few with villages beyond the River Ladonas, 3-4 deal with Monastiraki and Vidiaki, and none with Kardaritsi. However, there are certain indirect but useful written references on our village. For example: precious small scattered information is found in the Gortyniako Timetable of Kontoes and Iliopoulos, and in the excellent local newspapers, the "Voice of Gortynia", and "Gortynia", former "Ladonas". My research includes inspection of inscriptions on icons of the Church of Saint Nicholas, writings on plaques, and conversations with older villagers.The totality of my efforts I hope presents an interesting and fascinating mosaic of our village.

As we begin with etymology, what does the word Kardaritsi mean? It is a complex word from the noun KARDARI (WOODEN MILK PAIL) and the ending ITSI. According to the dictionary of Modern Greek of N. Andriotis, the Kardari resulted from the Greek word kadarion, small bucket, where kadarion with the development of r became kardarion, kardari. Another possibility is that kardari comes from the medieval word kaldario, from the Latin CALDARIUM that means heating vessel. As for the ending - ITSI, according to linguistics professor D. Giorgakas, it is also Greek, implying the diminutive, that is to say, the small size. It began from the Byzantine years as -IKI, then -ITZI, and finally as -itsi. . E.g. koriki - small girl - became kori-tzi and then koritsi. It appears that our village was initially referred to as Kardari, then as Kardaritzi, and recently as Kardaritsi.

Thus in a silver chalice that is kept in our Church, we read the inscription: "property of the Temple of Saint Nikolaos, Kardariki, 1860". In the first post-revolutionary years and as long as the village belonged to the Municipality of Velimahi, it is referred to as Kardaritzi, but when it became part of the Municipality of Elefsina it is known as Kardaritsi or Kardaritsion. There was an unsuccessful effort to change the name to Kalithea.

Thus Kardaritsi is a Greek word and not Slavic or Turkish, as one can mistakenly assume. It means small-milk pail, befitting the stock-breeding of the area.

When was the village founded: No specific information exists. Most likely, its history is more generally connected with the environment of the Peloponnese. In other words, its likely existence in ancient times, during the Roman and during Byzantine periods, is possible. Likewise, its existence may be found during conquests by Slavs, Franks, Turks, as well as during modern Greek history.

More specifically, in antiquity, it is very likely that Kardaritsi existed only as a locality. The nearest ruins of ancient buildings are those of the small city Kauntos and the Temple of Kausios Aesculapius near Voutsi. Also, north of the village of Paralogi, left of the river Erimanthos, according to Pafsanias, existed the ancient village of Tropea, unrelated to today's village of Tropea.

During Roman and the first Byzantine years, it is also likely that Kardaritsi did not exist. Pafsanias again informs us that most Gortynians (N.W. Arcadians) had migrated to Achaia (Patras area) and Korinthia (Corinth area). "The countryside had been depopulated, covered by forests and is full of wild beasts". Roman ruins do not exist, while the only perhaps Byzantine monument of the wider region is the old icon of the Virgin Mary that is kept in the current Abbey of Klivoka (near Kontobazena) and is attributed to the Evangelist Loukas(Luke).

For the history of Gortynia, however, and perhaps of Kardaritsi, the coming of the Slavs to the Peloponnese, in the 7th century, is of importance. The historian from Dimitsana, Ioannis Koutsoukos in his book, "History of Gortynia" asserts that the Slavs came from the area of present Bulgaria and Yugoslavia, and with their flocks reached Peloponnese in order to settle in the Gortynia and Taygetos area. They did not come as conquerors but as settlers, and, in particular, with the tolerance of the Byzantine state. Their aim was to search for pasture lands in mountainous, barren, deserted regions. They did not have skills other than that of livestock-farming. They gave Slavic names to a lot of small communities such as Dimitsana, Divritsa, Mbokovina, Voutsi, etc., as well as Slavic names to certain pastoral utensils but not to agricultural tools or domestic utensils. In the beginning, these nomads lived in their own small settlements but gradually were absorbed by the local Greek element. It is very likely that, during the Slavs, Kardaritsi existed (since nearby Voutsi and Mbokovina existed with Slavic names), and was subjected to the Slavic presence, but the area of Gortynia did not lose its Greek character.

Conquest by the Franks follows. The Franks conquered Gortynia in 1206 and remained as occupiers till 1320.

Administratively the area was divided into two baronies: that of Akova and that of Karytena. That of Karytena had 22 knightly fiefs and one of them, obviously, was Kardaritsi. The nearest to our village Frankish residue of that period is the Castle of Monovyza, or Thelpousa, near Voutsi, built in the 13th century. However, for our village, of bigger interest is the period of the VENETIAN DOMINATION of the Peloponnese that began in 1650 with Morozini and ended in 1714. It is the period that for the first time in its history, Kardaritsi, as KARDARIZI, is reported in official documents. More concretely, in the book of V. Panagiotopoulos "Population and Settlements of Peloponnese 13th-18th Century", publication of Commercial Bank, there are details of the census taken by the Venetians in 1700. It includes all the province of Karytena with its 121 villages, among which, under number 87, is Kardaritsi. The village had 22 families with 85 residents -- 43 males and 42 females. Of them 32 were children of 1-16 years old, and 12 over 60 years - nine women and only 3 men. Each family averages 4 members with fewer than 2 children. Certainly more children were born but more than half died.

Consequently in 1700, under the Venetians, Kardaritsi existed with known demographic elements.

The Venetian domination, is but a small break in the OTTOMAN DOMINATION that lasted from 1455 until 1828. During this long period of roughly four centuries, Kardaritsi and the other villages beyond the River Ladonas were not substantially affected by the Turkish presence. Because the area was barren and inaccessible, the Turks remained far, mostly concentrating on the collection of taxes. Historian Takis Kandiloros observes that "Only few Turkish families resided in Vahlia". Also there are no military operations in our region. Only toward the end of Ottoman domination did the fire of war come twice near Kardaritsi. First in 1809 when the Turkish-Albanian Ali Farmakis of Lala with the help of the young Theodore Kolokotronis was involved in a fierce battle with the son of Ali Passa, the Veli of Yiannena, near Monastiraki. The Gortyniako Almanac of 1951 mentions the traditional song:

On Saturday war flares up in Monastiraki
Hold on, ali Farmaki and little Kolokotronaki
Bullets fall like rain, Theodore Kolokotroni
They fight and they fight and the Turks they defeat

The second time Kardaritsi felt the horror of war was in July 1825, when Imbraim invaded Gortynia, plundering and destroying everything. The chieftain Kanellos Deligiannis from Langadia ,in his personal diary notes that the forces of Imbraim on the same day burned Kontovazena, Voutsi and Rahes, spending the night in the area of the villages of Velimahi, Kardaritsi, Paralogi and two-three other neighboring villages. It is not known what role our village played in these two battles. It is however more than certain that, with the outbreak of the Revolution of 1821, Kardaritsi is engaged with the remainder of Gortynia against the Turks. Thus in the General Archives of State, among the 322 Gortynian fighters that took part in the siege of Patra in 1824, are mentioned the following from Kardaritsi: George Tzikas, Demos Christou, Georgakis Hantos and Stathis Ntemiris.

Also in the Historical Archives of the National Library we find that in 1865, 900 surviving fighters of 1821 or their children requested from from the Greek State compensations, pensions and awards. Among them were 4 Kardaritsi fighters, named George Petrompeis or Tzikas, Demetrios Tzikas, Angelos Hristopoulos or Tyris and Anagnostis Hristopoulos or Tyris. Finally, in our village, there is a photocopy of an acclamation that was awarded by the State to a fighter of 1821, to one Panagos Paraskevopoulos.

With the foregoing, we cover the essential history of the Ottoman occupation. Thus we reach the period of the New Greek State from 1828 to today, observing Kardaritsi in its recent history.

With the departure of the Turks our poor village begins paying taxes to the free Greek State that has big needs. From the General Files of State of the year 1832, reported in the Journal of Gortynia, we're informed that in that year, that is to say in 1832, the taxes that were paid jointly by Velimahi - Kardaritsi - Paralogi were 3,000 okades (8460 pounds -3837 kilos) wheat, 960 okades (2704 pounds - 1228 kilos) barley and 1,680 okades (4737 pounds - 2144 kilos) corn. The right to collect the taxes had been bought at auction in Stemnitsa by the above-mentioned Kanellos Deliyiannis from Langadia. At that time Kardaritsi belonged administratively to the County of Velimahi as that area did not belong to the Prefecture of Arcadia, but to the Prefecture of Achaia and Ilia. In 1836 the County was renamed County of Pania and assigned to the Prefecture of Arcadia. In 1841 the County of Pania was combined with the County of Elefsina. In 1914, under the system of local self-government, Kardaritsi, as well as all the villages of Greece constituted independent communities. First Mayor of the County of Velimahi (including Kardaritsi), in 1834, was (Revolution) chieftain Argyris Aposkitis. In the first Registry of Men of Kardaritsi in 1840 is registerd the name of Haralambos Papagiannopoulos of Nikolaos.

The Kardaritsi Registry lists names such as Aggelopoulos, Giannakopoulos, Iliopoulos, Lambropoulos, etc., that reflect Greek roots and not roots of Turks, Slavs, or Franks. This means that Kardaritsi, in its long history, was not influenced by the presence of conquerors. Even the name Douridas is Greek. According to my deceased grandfather Gero-Nikolaki, the name has relation with some ancestor whose art was constructing portholes or niches in walls. Thus he was named Thuridas, which became Nturidas to his descendants, and then Douridas.

But also the names of localities of Kardaritsi, that according to researcher Floudas, are calculated as 9 square kilometers (5.6 miles) are also Greek. An extremely interesting study made in 1922 by philologist Haral. Sakellariadis titled: "Collection of Locality Names of 18 Villages of Gortynia" contains explicit reference to Kardaritsi. The original handwritten version of this study I found (and photostated) in the Library of the Academy of Athens. There the writer mentions 127 localities of Kardaritsi as told to him by Theodoros Tsikas, a 30-year old teacher. From the 127 localities only 4: Ntesina, Zarvenitsa Zarakovina and Satzena are perhaps Slavic; the remainder123 are Greek. From the study of the 127 locality names we also note that the names Fragkolakka and Fragkovouni may be connected with Franks, and places such as Vlahohorafa and Arvanitoskala with Vlachs and Albanians, respectively, who lived there for a time. The names Threshing Floors of Ntusi, the Cave of Vlami, Rangkava, Rokani, the Spring of Galou, and Rivlou are places named after Kardaritsi residents who lived in that area. The name Pera Horio implies very probably that the earlier Kardaritsi was there and later was moved to the current place near the Big Spring. The locality named Floka was the place of an old small village mentioned by the Venetians in their 1700 Census, that later, curiously, disappeared. Finally the place named Fort, the hill above Strivounitsi whose ruins - a big pile of stones - exist now, has no known history. It is not mentioned in the book of I. Sfikopoulos "Medieval Forts of Moria". It could be Venetian or Turkish outpost in the mountainous Gortynia, or could have been built by the Turkish Albanians, of Lala or Monastiraki, or even been a Greek fortress that was built for the protection of the locals.

Let's return, however, to the newer history of Kardaritsi that coincides with the formation of the Greek State in 1828.

What do we know about the church, the cemetery and the school of our village? It is not known when the Church of Saint Nikolaos was founded. Perhaps this happened before 1850. In any case, in 1850, it is undeniable that it existed and functioned. Apart from the silver chalice that I mentioned before with year of manufacture 1860, in the interior of the church there are two icons on the left side of the Royal Gate: that of the Virgin Mary with date 1851, and one of Saint Nikolaos of year 1856. In this icon we see the following moving dedication: "This holy icon is donated by the servants of God Dimitrios Tzikas and Anagnostis Tyros in eternal memory: Amen, Amen, Amen, 24 November 1856".

These must be by the two 1821 fighters from Kardaritsi (mentioned before) that still lived in 1856. From then, for at least a century, the Church of Saint Nikolaos is maintained with subscriptions and personal work of residents of our village. From 1950, however, and afterwards begins a big effort of renovation that is encouraged by the Ecclesiastical Council and is realized with aid of many anonymous and named compatriots from here and abroad.

From inscriptions inside and outside the church, we learn that the electric installation is a donation of Nikolaos G. Iliopoulos"residing in America", while the new ceiling "was donated by Ioannis Th. Lampropoulos who died in America July 30,1953". The bishop's throne is a donation of Lampros Mihalakopoulos, and finally the paving of the church grounds is by the benefactor of the community George. K Aggelopoulos. Grateful mention is due to the compatriots that built new churches. Such are lawyer Vasilios Th.Tsikas and the brothers Theodoros and Christos (sons of Nikolaos) Tsikas that built Saint Paraskevi, and the Greek-American Costas Lampropoulos and his wife Eleni that erected the church Saints Constantine and Helen. In the publication of "Ladonas" in 1972 it is reported that this church is a replica of Saint Nektarios of the village of Vahlia and was built by the skilled contractors Alexandros Tsoumpris, and K. G. Kanellopoulos at a cost (then) of 300,000 drachmas, and was inaugurated on May 14, 1972, with the Metropolitan of Gortynos and Megalopoleos, Theofilos, officiating. And a few words about the cemetery.

In the beginning it was on the grounds of the Church of Saint Nikolaos, but in 1912 it was moved to its current place. It was built with contributions and the personal labor of villagers. For a more solid and more tasteful work they used stone masons from Langadia. As for church matters, we can complete our report with the names of the priests of the village that kept unquenchable the religious faith.

Known to us are priests Dimitris Tsikas, priest Antonis Papagiannopoulos, and, of course, priest Vasilis Mouroutis who has for over half a century ministerd to entire generations of Kardaritsi.

After the church, the school is the other institution that kept alive the intellectual life of the village. Almost all the children of Kardaritsi learned here not only reading and writing but the essential values of their nation. The number of illiterates was always small. School teachers of Kardaritsi are Theodoros Aggelopoulos , Georgios Aggelopoulos, who later became superintendent, Theodoros Tsikas, Theodoros Anastopoulos, and his son Takis Anastopoulos, who for a lot of years taught in Kardaritsi. Initially the School was accomodated in the house of Ioannis V. Giannakopoulos. Later, per the commemorative plate that is in its wall, in 1878, the ground floor of the current School was built, followed by the above floor. The school functioned continuously till two years ago when the dramatic shrinkage of residents, caused the 4-5 of its students to be transported to the grade school of Velimahi. I must report that I had the honor of attending the School of Kardaritsi for a year during the World War II occupation.

This history would be incomplete without mentioning the effects of immigration. From the middle of the previous century, the big poverty sent many of its residents abroad to Smyrna, Istanbul, many to America, and later to Athens. Thus around 1860, the first bold immigrants left for Smyrna. From them well-known is Konstantinos Sehas who later built the walls around the church, the Big Spring, and Saint George. Reminder of his donations are plates with the sign: "Built by K. SEHAS, 1890". Later immigrants to Istanbul were Georgios, Panagiotis, and Dimitrios Lampropoulos.

Worthy of note is the large icon of Saint Nikolaos that is found in the northern wall of our church with the sign: "Dedicated by George Lampropoulos of Anagnostis, work by K. Dimarhopoulos - Istanbul April 23, 1913". In the icon stand of Saint Nikolaos there is the portable icon with the following: "Dedicated by the brothers P. and D. Lampropoulos, Istanbul July 20, 1911". From this family descends the popular actress Keti Lampropoulos.

The immigration to America began in 1890 and continued rapidly until 1920. It is the period of "mother don't send me to America for there I will die of grief!". Almost each home sends one or more of its men to the New World. There the immigrants are occupied with hard work, save their earnings, and two - three years later they return to the village in order to provide dowry to the unmarried sisters or to replace the floor of the family home. Some, however, remain there, thrive, create families children and grandchildren, achieving social and political success.. Characteristic is the example of Vasilis Mouroutis, as it is written in "Ladonas", in August 1972, who arrived in America at the age of 16, worked as contractor of buildings, built the Orthodox Church Holy Trinity of New Orleans, and served as vice-president of AHEPA in Louisiana. Later, his son Panagiotis Mouroutis is elected for a number of years as a senator of Louisiana.

Interesting is the story of George Douridas who migrated to America about 75 years ago opened a restaurant, married an American and had 3 children, 21 grandchildren, and 54 great grandchildren. The children are scattered all over the United States and Canada. One of the great grandchildren, the 25-year old CHRIS DOURIDAS - Christos Douridas - lives in TEXAS and is a TV and movie actor having acted in "North and South" , and in the "Jesse Owens Story", "DALLAS", etc.

The migration current to Athens began in the decade of 1920, increased after the War, and reached its peak in the decade 1960-70. This is confirmed from the census tables of residents of Kardaritsi where that number was constant for 100 years, but, for the last 25 years shows a sharp decline.

YEAR
1700
1861
1889
1907
1920
1928
1940
1951
1961
1971
1988
RESIDENTS
85
344
445
489
468
455
410
354
336
191
100

Kardaritsi therefore moved to the capital with the result that the Athens telephone directory lists the name Douridas over 35 times. Most of the Kardaritsi immigrants to Athens worked in the beginning as small retailers, then founded credit cooperatives, and then started their own shops.

They succeeded and took pride seeing their children as businessmen, Government officials and scientists. Practically all began with the support of the merchant of Vlahava Street Nikolaos Iliopoulos. In his obituary in the "Ladonas" of June 6, 1971, writes characteristically the current chairman of our Association Theodoros Demiris: "The Athens store of Nikolaos Iliopoulos was the shelter of those from Kardaritsi but also the start of small retailers who went on to become their own store owners in Athens and elsewhere" From them, but also from the newer immigrants after 1970 begins a period of advance and progress for Kardaritsi. With their own continuous pressures and with the help of the government and other institutions the village is connected by road with Tripotama and 111, and by bus with Kontovazena - Tripoli. Also, it is supplied with electric power, running water, and connected by telephone with the rest of Greece and the world. Still the village changes because many tend to the restoration and the modernization of their family home. Basic levers behind this historical effort are two local institutions, the Community Councils, and the Association of Those from Kardaritsi, that from its 1927 founding to today has carried on its Herculean effort. The efforts of the Association were supported by all. In its accomplishments during the last years, it lists: the paving of the central streets, the beautification of the central square with the placement of the statute of Kolokotronis, the extension of the water supply to the region of the cemetery and the half financing of the road from Kardaritsi to Vidiaki. Chairman of the Association then was George N. Iliopoulos. The current Administrative Council chaired by Theodoros Demiris continues with the same enthusiasm and the creative traditions of the Association.

Dear Compatriots:

"KARDARITSI is a village of the County of Elefsina of Gortynia on the right bank of Arsenos River, has a grade school and 445 residents, farmers and shepherds". These are reported in the Encyclopaedic Dictionary of BART.

In 1893, 100 years ago and in the "Village Registry" of the Greek Army in 1901, it is added: "Kardaritsi, altitude 900 meters, distance on foot from Kontovazena, 2 hours, and from Tripoli 20 hours".

How times have changed! Today our village is the home of only 100, is deprived of School and has a parking problem for cars in its center. Will the village survive these problems? Personally I believe that it is a subject of love, and, that as Kardaritsi existed in the past, it will exist for many centuries to come. Because Kardaritsi is our homeland, the Stones and the earth is where we have our roots, the place of our ancestors of "grandfather to grandfather".

Our life is marked by the morals and the customs, the sensitivities and the convictions of our parents. We carry with us an irreconcilable, I would say intellectual heritage, as it was shaped by that steep and barren region. Its main traits are dedication to the traditional values and faith in honesty and hard work. I believe that I do not exaggerate by saying that we are proud of this heritage.


Doctor
Nicolas P. Douridas



Ο Παπαβασίλης!! Ο ιερέας του χωριού μας στις δεκαετίες του ΄50, '60, '70.. Ήταν πάντα αγαπητός και πάντα στο πλευρό των συγχωριανών μας!.

Postscript :

American-trained (Temple University, Philadelphia, Pennsylvania, U.S.A.), Athens-practicing pediatrician, Nicholas P. Douridas, wrote the history of Kardaritsi about 20 years ago. Our translation is a token of our appreciation. To the interested readers, we pinpoint Kardaritsi's location on the map of Greece and give a brief sketch of the life there before 1960.

LOCATION:

It's located on the north-western end of the Prefecture (administrative district) of Arcadia, in central Peloponnese, about 150 miles (240 kilometers) south-west of Athens. It's not found on most maps, but one can locate it as being about 7.5 miles (12 kilometers) west of the larger village of Kontovazena, and the same distance east of the larger village of Lambia (Divri), and south of Tripotama. It's about 5 miles (8 kilometers) east of Erymanthos River, surrounded by the villages of Paralogi, Velimahi, Monastiraki, and Vidiaki. Its (then) remoteness made it suitable for the Peloponnese headquarters of the communist rebels during the Greek Civil War, in the late 1948 and early 1949.



In the summer of 1948, its grade school became a wounded-rebel hospital, staffed by Dr. Zographos whom they had captured from the Greek Army. Dr. Zographos survived the Civil War and was found practicing in the Athens area. Entertainment for the wounded was provided by the spring-driven phonograph (and its many 78 RPM records) they took from Giannis Kolovelonis. The village we left (before 1960) had some 400 residents, about 100 families, and approximately 72 children, all six grades ably taught in one room, by one teacher, Theodoros Anastopoulos. There were no roads, electricity, telephone or running water. The villagers made their living by cultivating the terraced sides of its hills and by raising sheep and goats. Today's village has all the conveniences, but fewer than 50 elder residents, and no school-age children.

HOW TO GET THERE:

From Athens, proceed west to Corinth, then south-west toward Tripoli, then north west (on the highway to Patra) to the village of Tripotama. At Tripotama, turn left toward the village of Paralogi and proceed over the hill to Kardaritsi. From Pyrgos or Olympia, go north through Platanos, Lala, Lambia (Divri) to Tripotama and turn right toward Paralogi, to Karadaritsi. From Patra, go south (on the highway to Tripoli) through Lambia (Divri) to Tripotama, then turn right toward Paralogi, to Kardaritsi.

Theodore J. Ellis (Eliopoulos), Ph.D. -- Alex J. Ellis (Eliopoulos)
Colorado Springs, Colorado, U.S.A
September 25, 2007

"Όλοι Αρκάδες είμαστε και μένα ο παππούλης μου
από τη μεριά της μάνας μου ήτανε από το Καρδαρίτσι..."

Ιn Memoriam Παράλληλες Ιστορίες.
Η Αναχώρηση του Γιώργη Παυλόπουλου

Αρχές του 1960, μέναμε στήν οδό Διονυσίου Εφέσσου, σ' ένα μικρό ισόγειο δωμάτιο με μία κουζίνα. Πίσω από τίς φυλακές Αβέρωφ. Ήταν ένα μικρό, υγρό δωμάτιο. Ο τοίχος, στην πίσω μεριά εφαπτόταν στο βουναλάκι όπως το λέγαμε. Ήμασταν τέσσερις. Ο μικρός δέν είχε γεννηθεί ακόμη. Ήταν το δεύτερο σπίτι που μείναμε στην Αθήνα.

Το χειμώνα με τα κρύα, η μάννα μου έστρωνε ένα απλάδι που είχε φέρει από το χωριό κι άναβε μία σόμπα πετρελαίου πού είχαμε. Το βράδια, καθόμασταν γύρω από τη σόμπα, οι τρεις μας γιατί ο πατέρας μου πάντα έλειπε. Δούλευε δυο δουλειές για να μας ζήσει. Το πρωί οδηγός σ' ένα σχολικό και από το απόγεμα μέχρι το άλλο πρωί, οδηγός στό ταξί ενός Απέργη.

Εκεί, πλάι στο σόμπα η μάνα μου, μας έλεγε ιστορίες. Ένα βράδι, αφού μας τάϊσε, άρχισε να διηγείται μία ιστορία που έλαβε χώρα όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, στην Κατοχή.

Ήταν μία ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα. Την έστειλε ο πατέρας της να ποτίσει τα μαρτίνια, (τα πρόβατα) στη Γούβα. Η Γούβα, ήταν ένα όμορφο χωράφι του παππούλη μου, ολόϊσιο σαν γήπεδο και τετραγωνισμένο. Στη βορειανατολική πλευρά του, το έδαφος κατέβαινε απότομα δυό-τρία μέτρα, σκιζόταν η γη κι από τα σπλάχνα της έβγαινε νερό. Είχανε φτιάξει έναν ξύλινο κάνταλο, καί «πιάναμε» το νερό. Το μέρος το λέγανε Παλιόβρυση. Όπως έλεγε ή γιαγιά μου, τη βρήκε τη βρύση, όταν ήταν μικρό κοριτσάκι. Εκεί, πήγε η μάνα τα μαρτίνια να τα ποτίσει. Στο πάνω μέρος του χωραφιού, περνούσε το μονοπάτι το οποιο συνέχιζε ανηφορικά πάνω από τη βρύση, προς το μεγάλο ρέμα, τον Λεύκο. Στη ρίζα ενός όχτου που γινόταν πλαγιά στήν άκρη, υπήρχαν δυο γκορτσιές (αγραπιδιές).

Ξαφνικά, άκουσε ποδοβολητό. 'Aφηκε τα ζώα να πίνουν νερό κι ανέβηκε πάνω στο χωράφι. Είδε μία ομάδα έφιππων ανταρτών να έρχονται από το χωριό, προς την Παλιόβρυση. Τότε, πάνω απ' τον όχτο, πρόβαλε ο γέρο Μαζαράκας, ο οποίος μόλις είδε τους αντάρτες, φώναξε: γειά σου Πέρδικα λεβέντη...

ο Πέρδικας τον χαιρέτησε σηκώνοντας το χέρι του. Φτάσανε στη βρύση και στάθηκαν να ποτίσουν τ' άλογα και να πιουν νερό. Ο μαυροντυμένος Πέρδικας, ξεπέζεψε, της χάϊδεψε τα μαλλιά και τη ρώτησε πως την λένε. Βασίλω τ' απάντησε. Τότες, λέει η μάνα μου, αφού πρώτα ήπιε το άλογο νερό, της είπε Ο Πέρδικας: κράτα το χαλινάρι και σκύβοντας, άδειασε με τη φούχτα του το νερό από τον κάνταλο, περίμενε λίγο μέχρι να ξαναγεμίσει και μετά, κρατώντας τα γένια του με το δεξί χέρι, έσκυψε κι άρχισε να πίνει μ' ευχαρίστηση νερό.

Εκεί που καμάρωνα στο πλάϊ, είδα το μάτι του. Το αριστερό του μάτι, ένα λαμπερό πράσινο μάτι, που με κοιτούσε, όσο ο αντάρτης έπινε νερό. Σα να μου χαμογελο'υσε το μάτι, όπως με κοίταζε λοξά, από κάτω προς τα πάνω... Κι αφου πότισαν τ' άλογα και ήπιαν νερό, πήραν τον ανηφόρα και σκαπέτηκαν πίσω απ' τα σύννεφα...

ΤΟ ΣΑΚΙ


Ήμουν παιδί ακόμη δεν τους καλοθυμάμαι.
Μπήκανε στο χωριό μου ένα πρωί
μα δε σταθήκανε. Περάσανε
αργά πάνω στο χιόνι. Τα γένια τους
ανάμεσα στα σύννεφα και τις κοτρόνες
καθώς τους χώνευε το βουνό.

Μονάχα ο τελευταίος δε φεύγει απ' το μυαλό μου.
Κράτα το άλογο, μου είπε
και βάζοντας το σκούφο του στην αμασχάλη
έσκυψε στο νερό να πιει
και τονα μάτι του με κοίταζε απ' το πλάι.

Κοίταζε τα κουρέλια μου
τα πόδια μου μες στις λινάτσες
τις ξόβεργες στα ξυλιασμένα χέρια μου
και πως του χαμογέλαγα
κρατώντας τ' άλογο με περηφάνια.

Το ίδιο εκείνο μάτι με κοίταζε τον άλλο χρόνο
αχνό βασιλεμένο
όταν αδειάσαν ματωμένο το σακί
και κύλησαν στη μέση της πλατείας
κομμένα τα κεφάλια τους.

Ήταν ο χρόνος που κατέβηκα στην πόλη
και πούλαγα τσιγάρα σε δρόμους και πλατείες.

Αυτό είναι το ποίημα του Γιώργη Παυλόπουλου. Η παραπάνω ιστορία κι αλλες παρόμοιες ιστορίες, λέγονταν τις κρύες νύχτες εκείνης της εποχής, από τη μάνα μου. Δεν ειχαμε ακόμη ραδιόφωνο. Αργότερα που αποκτήσαμε, αρχίσαμε σιγά-σιγά να μη μιλάμε. Ακούγαμε το θέατρο της Δευτέρας, με κατάνυξη. Αργότερα ήρθε η τηλεόραση κι εκεί ξεχάσαμε ο ένας τη φωνή του άλλου....

Τον Γιώργη Παυλόπουλο, άργησα να τον γνωρίσω. Τα ποιήματά του όμως τά ήξερα. Είχα ακούσει ότι ηταν φίλος του Σεφέρη κι ότι τον φιλοξενούσε στον Πύργο. Όταν όμως, πήρα στα χέρια μου την ποιητική του συλλογή Το Σακί και διάβασα το ομότιτλο ποίημα, δάκρυσα. Γιατί, ανέβλυσε από τη μνήμη μου, όλη εκείνη η ατμόσφαιρα των παιδικών μου χρόνων και οι ιστορίες που άκουγα στο σπίτι για κείνους πού, κανείς δεν τους θυμάται πιά. Έμεινα εμβρόντητος με το ποίημα του Γιώργη. Ο πυρήνας της ιστορίας του, είναι ακριβώς ο ίδιος, με τον πυρήνα της ιστορίας πού μας έλεγε η μάνα μου, εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ της δεκαετίας του εξήντα. Η μάνα μου, δεν είχε διαβάσει ποτέ της ποιήματα και δεν είχε ακούσει ποτέ της για τον Γιώργη.

Όταν τυπώθηκε το πρώτο τεύχος του περιοδικού, του το πήγα στο σπίτι του στον Πύργο. Πιάσαμε κουβέντα για τους προγόνους μας και για την καταγωγή μας. Του είπα ότι η μάνα μου κατάγεται από το Νιχώρι της Γορτυνίας, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Νεμούτα. Μου είπε όλοι Αρκάδες είμαστε και μένα ο παππούλης μου, από τη μεριά της μάνας μου, ήτανε από το Καρδαρίτσι ... Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και του είπα την ιστορία πού μας 'ελεγε η μάνα μου. Κι ο Γιώργης εντυπωσιάστηκε και συγκινήθηκε πολύ και μού είπε να σε φιλήσω ρε Κανελλόπουλε...

Ήμουν στη δουλειά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Από τήν άλλη ήταν ο «Στρατηγός», ο αγαπημένος μου, από την Πάρο. Μου λέει: Έλα Μαστραπά, Έφυγε ο Γιώργης... Ήξερα από μέρες, η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί κι ότι τον είχαν μεταφέρει στην κλινική.

«Έφυγε» ο Γιώργης για το Βασίλειο της ανυπαρξίας. Θα τα κουβεντιάζει τώρα εκεί, με τον Τάκη και με τον Φίλιππο του Τάκη κι όλους τους άλλους που έφυγαν πρωτύτερα απ' αυτόν. Και φτώχυνε ο τόπος μας και η πόλη μας κι ο κόσμος όλος, γιατί ο Γιώργης ήταν μία φωνή. Ήταν μία φωνή ξεχωριστή, που έκανε ποιήματα τις πίκρες και τους έρωτες και το φόβο και την ελπίδα και την αγάπη. Μια φωνή που ξυπνούσε τη μνήμη...

Γιώργη Παυλόπουλου 8 ποιήματα
Γιώργη Παυλόπουλου, ΤΡΙΑΝΤΑΤΡΙΑ ΧΑΪΚΟΥ
Απεβίωσε ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος
στη LAND of GODS : Τί είναι ποίηση.
στη LAND of GODS : Τα Αντικλείδια


Κάθε ραχούλα και κορφή, κάθε κορφή και ράχη, στο Καρδαρίτσι ο νους μου -παλικάρι- δίνει μάχη!. Παίζει κρυφτό με τις ξωθιές και τις νεραϊδοπούλες, στήνει χορό στα διάσελα και τις χορεύει ούλες... Πέρα στα πλάγια τα βαθιά στα λαγκαδώματα, πόθοι καημοί ως με τα ξημερώματα. Και επά στο έμπα της αυγής, έλα βρε γέρο να μας δεις να καμαρώσεις, προτού να κιώσεις στην ξένη γης.. κώσ/δουρ
On hills and dales My heart at Kardaritsi lives and battle gives so bravely Plays hide and seek with fairies sweet and elves and sprites and goblins The dance sets up on mountain tops and partners all the spirits Far on the slopes and gullies deep At night desire kills my sleep And with the sun resumes the ball. Come on old man, now hear my call to come and look at us with pride before you finally have died alone in foreign land... kos/dour. Oakville Ontario Canada



η γλώσσα
μου η ελληνική:
ένας ατέρμονα ευλαβής
μελωδικός, γλυκύς,
ανυπροσπέλαστος αχανής,
μεγαλειώδης, γίγας κόσμος!
η μητρική μου
η γλώσσα
η ελληνική!.

τα Μικρά ενθυμήματα..

* * * τα Ενθυμήματα είναι μικρά αφιερώματα σε γνωστούς και φίλους -παλιά και τώρα- απ' την καθημερινότητα... Γενικότερα τα ενθυμήματα αφιερώνονται στον αγιασμένο όπου γης Ελλληνισμό... Συνοδευμένα πάντα με εικονοφωτογράφηση και μικρές προσβάσεις στην λογοτεχνία, δοσμένα για τα Δ Ε Κ Α Χ Ρ Ο Ν Α της LAND of GODS. Η μόνη διαφορά με αυτή την σειρά είναι ότι κάθε φορά που θα μας έρθει στο μυαλό κάποιος γνωστός ή φίλος μια ακόμη σελιδούλα θα συμπληρώνεται!.. Για ετούτο και σας προτείνουμε πως αφού την φυλλομετρήσετε και την χαρείτε Θα είναι καλό ΚΑΙ να επανέρχεστε εδώ κι' εκεί για τα καινούρια πρόσθετα!...Να είστε καλά!. κδ

Γράμμα από το Γκύτερσλο

May 18, 2005
Αγαπητε συμπατριωτη,
Με αφορμη της γνωριμιας μεσω του γραμματεα μας Αγγελου Βομπρα και τη συμμετοχη σου στο Βιβλιο της Ελληνικης Κοινοτητας του Γκυτερσλο , θελουμε να σε ευχαριστησουμε για τη σταση σου και τη συμπεριφορα σου οχι απεναντι προς εμας μονο, αλλα και ως προς τον ελληνα μεταναστη του οποιου εισαι ισως ο γνησιοτερος και αυθεντικοτερος εκπροσωπος του.
Η φωνη σου στο διαδυκτιο περναει πανω απο ωκεανους και εκφραζει το παραπανω μιας γεννιας που αποδημησε αλλα ποτε δεν ξεχασε τη γλυκια πατριδα. Οσο για το Καρδαριτσι σου δεν ειναι δικο σου, εγινε δικο ΜΑΣ, γιατι μεσα απο αυτες τις μνημες ξαναβρηκαμε ολοι την παιδικη μας ηλικια και το δικο μας χωριο, ετσι λοιπον εγινε το Καρδαριτσι τοπος συμβολικος ανακουφισης και αναπολησης του καθε ξενιτημενου κερδιζοντας δικαιωματικα μια θεση στην αθανασια.
Η σελιδα σου, η οποια αποτελει τη μοντερνα βιβλιοθηκη του Μεταναστη εγινε για μενα τοπος σπουδης αυτων που νεος θα ηθελα να εχω διαβασει και δεν προφτασα... αλλα καλλιο αργα παρα ποτε λεει ο λαος μας. Αυτο που η ελληνικη πολιτεια ουτε σαν σκεψη δεν το εκανε το υλοποιησες εσυ, με την εργατικοτητα σου και το μερακι σου και εφτιαξες μια γωνια στολιδι μεσα στο διαδυκτιο. Μην καρτερας ανταμοιβη γιατι οπως λεει ο ποιητης και ΄¨αν φτωχικη τη βρεις... η Ιθακη δε σε γελασε¨ η Ιθακη σε εδωσε το ωραιο ταξιδι....
Ευχομαι να εισαι καλα και να συνεχιζεις το εργο σου γιατι το πνευμα και ο πολιτισμος που προβαλεις και συνεχιζεις αξιος απογονος μεγαλων προγονων σου επιτρεπει να λεγεσαι δικαιωματικα ΕΛΛΗΝΑΣ και κλεινω με το στιχο του ποιητη που εγραψε για αυτην την ΕΝΝΟΙΑ οτι ¨¨ Ιδιοτης δεν υπαρχει τιμιοτερα, εις τους Θεους ευρισκονται τα περα!!!
Χαιρετισματα απο το Γκυτερσλο σε ολους τους συμπατριωτες εκει. Να εισαι καλα και υγιης εσυ και η οικογενεια σου
Νικος Παναγιωτοπουλος
Προεδρος της Ελληνικης Κοινοτητας του Γκυτερσλο.

Αγαπητέ μου φίλε πρόεδρε του Γκύτερσλο κ. Νίκο Παναγιωτόπoυλε,
Διαβάζοντας το γράμμα σας βούρκωσα. Είμαι σίγουρος, φτιάγνοντας την ιστοσελίδα την "Χώρα των Θεών" και γράφοντας το "Καπνόν Αποθρώσκοντα" κάθε του λέξη και πίσω της κρύβονταν η λεβεντιά η δική σας η προσωπική! που είναι ταυτόσημη με την πολυαγαπημένη μοναδική κλασική λεβεντιά του Έλληνα μέσα και έξω της πατρίδας και, που μου 'δινε κουράγιο μαζί και συγκίνηση να προχωρήσω. Χαίρομαι ιδιαίτερα που σας άρεσε η προσπάθειά μου. Να είστε πάντα καλά και σας ευχαριστώ για τα ωραία σας λόγια.
Θαυμάζω τον προσωπικό σας αγώνα στην κοινότητα του Γκύτερσλο που μαζί με όλα τα μέλη του συμβουλίου και ιδιαίτερα τον γραμματέα τον παλιό μου φίλο και αλληλογράφο κ. Aγγελο Βόμπρα βρίσκω ότι προσφέρετε έργο άξιο προς μίμηση για τον Ελληνισμό της διασποράς!!!
Έχουμε ανάγκη από πρότυπα σαν και το δικό σας για την επιβίωση του κοινοτισμού αλλά και συλλόγων εκεί όπου η καλοπέραση και ο νεοπλουτισμός ναρκώνουν τον Έλληνα και τον αποκοιμίζουν.. Ιδιαίτερα για εμάς του μακρινούς κι' αποκομμένους μεταναστευτικούς κόμβους όπως Καναδά, Αμερική, Αυστραλία κλπ., ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος.
Με βαθιά ικανοποίηση αλλά και υπερηφάνεια πληροφορήθηκα από τον γραμματέα σας και φίλο μου κ. Aγγελο Βόμπρα ότι κείμενα απ' το "Καπνόν Αποθρώσκοντα" θα μπουν στο αναμνηστικό βιβλίο για τα 25χρονα της Κοινότητάς σας και είναι αυτό η πιο μεγάλη τιμή που μου γίνεται..
Θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου για όλα και περισσότερο επειδή και μόνο μου φτερώσατε την ελπίδα για τον πολυαγαπημένο μου Οδυσσέα...
Σας εύχομαι προσωπική, οικογενειακή ευτυχία και μακροημέρευση! Ο θεός των Ελλήνων να σας έχει πάντα καλά για να συνεχίστε το έργο σας!. Χαιρετισμούς στον φίλο κ. Aγγελο Βόμπρα αλλά και σε ολόκληρο το συμβούλιό σας. Mετά τιμής Κώστας Δουρίδας Canada. https://douridasliterature.com/

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ
Με τους Αλέξη Ηλιόπουλο στο κείμενο
και τον αδελφότου Θεόδωρο: Φωτογραφίες, αποστάσεις, τοπογραφίες κλπ.
Πού είναι το Καρδαρίτσι ;

Το Καρδαρίτσι βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνιά του Νομού Αρκαδίας, στην Πελοπoννησο. Απέχει κάπου 240 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά απo την Αθήνα, και περiπου 12 χιλιόμετρα νoτiως από τα Τριπόταμα που συναντάμε στο δρόμο μεταξύ Τρίπολης και Πάτρας. Είναι, επίσης, περίπου κάπου 12 χιλιόμετρα (ανατολικά) από Λαμπεiα (Δίβρη), και το iδιο, δυτικά από την Κoνtoβάζαινα.

Πώς πάμε στο Καρδαρiτσι ;


Από την Αθήνα προχωρούμε στην Κόρινθο, και μετά προς την Τρίπολη. Στρiβουμε δεξιά πρiν μπούμε στην Τρίπολη και ακολουθούμε την οδo προς την Πάτρα. Στα Τριπόταμα στρiβουμε αριστερά. Το Καρδαρiτσι εiνε το χωριo μετά το χωριo Παραλογγοi.

Τοπωνυμiες Καρδαριτσιωτών

Διάφορα ονόματα δείχνουν ότι κάποτε το χωριό ήταν σκορπισμένο, και το κάθε μέρος εiχε το oνομα αυτού που εκεi εiχε το σπiτι του.
Μέσα στο χωριό έχουμε την ΒΡΥΣΗ του ΡIΒΛOΥ (με μεγάλη στέρνα) δίπλα στο σπίτι του δασκάλου μας, Θεοδώρου Aναστoπoυλου, γιού του Mαρaγκo-Γιαννη. Πιο κάτω προς τη ρεματιά βρiσκουμε του ΚΟΥΚΟΥ το ΡΕΜΑ με περιβολι του Παπα-Βασιλη. Ανάμεσα στα πουρνάρια, ήταν το χωράφι και το σπiτι της Σβουρτσο Παναγιώτας (άγνωστο το επωνυμό της), που εiχε γιo Γιώργη.
Επίσης μέσα στο χωριό έχουμε την ΒΡΥΣΗ του ΓΚAΛOΥ, κάτω από το σπίτι του Γιαννiκου Λαμπρoπουλου. Πιo κάτω από του Γκαλου το λένε του KHΠOUΡOΥ, και πιo πέρα από το 'Aγιο Νικoλαο, πρoς την άκρη του χωριού, του ΣYΡIKAΛΗ. Εξω απo το χωριo, πρiν το νεκροταφεiο, εiναι του ΝΤΟΥΣΗ (και του ΝΤΟΥΣΗ τ'ΑΛΩΝΙΑ), και ανατολικά απo το νεκροταφεiο εiναι του ΦΑΣΑΚΟΥΤΗ. Στο δρoμο προς το ΚΑΣΤΡΟ (εκκλησiα την Παναγiας - Ζωοδoχου Πηγές) βρiσκουμε του ΛΑΜΠΡΟΥ το ΡΕΜΑ, πριν φτάσουμε στο σπiτι του Παρασκευά (και Γιαννούλας) Σταθoπουλου.
Πριν απo το ΚΑΣΤΡΟ η ωραiα δροσερέ βρύση λέγεται του ΣΡΙΒΟΥΝΙΤΣΗ, και πιο κάτω απo τη βρύση εiναι του ΡΑΓΚΑΒΑ.
Ανατολικά απo το ΚΑΣΤΡΟ, στη ρεματιά, εiναι του ΠΑΛΟΥΚΗ, ως και στην ανατολικέ πλευρά απo το ΚΑΣΤΡΟ εiναι του ΠΕΤΡΟΠ τ'ΑΛΩΝΙ. Νοτιοδυτικά απo το ΚΑΣΤΡΟ, στη ρεματιά, εiναι του ΦΛΟΚΑ και βορεiως του ΦΛΟΚΑ, σε μερικέ απoσταση - στη βουνοπλαγιά - εiναι του ΜΠΟΡΙΝΗ η ΡΑΧΗ. Κάπως νοτiως απo το ΚΑΣΤΡΟ εiναι ο λoφος ΒΟΥΝΙ. Ανατολικά, κάτω απo το ΒΟΥΝΙ, εiναι του ΓΚΙΩΝΗ η ΡΙΖΑ έ ΜΠΟΥΡΣΟΥΣ, και κάτω απo εκεi προς το ποτάμι, εiναι του ΤΣΕΠΙΝΟΥ. Πιo κάτω απo του ΤΣΕΠΙΝΟΥ εiναι η ΧΡΗΜΑΤΟΥ. Αν περπατέσουμε απo τον 'Aη Γιώργη προς το ΛΙΠΙΝΙΚΟ, δεξιά απo το ΔΙΑΣΕΛΟ, πiσω απo το λoφο ΛΗΝΗΣΙΑ, εiναι του ΡΟΚΑΝΗ.

Τοπωνυμiες του χωριού.

Το χωριό βρίσκεται στις πλαγιές των λoφων ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ και ΛΗNΗΣIA και το δε, ας το πούμε "προάστιο," τα ΓΙΟΥΤΣΕΙΚΑ, εiνε στις πλαγιές του λoφου ΚΑΜΑΡΙ.


Απέναντι από το χωριό πρoς τα ανατολικά είναι ο λόφος της Αγίας Παρασκευής ονομασμένο για παλιά εκκλησiα. Εκεi τώρα βλέπουμε τη νέα εκκλησία Αγία Παρασκευή που χτίστηκε (γύρω στο 1975) από τους δικηγόρο Βασiλειo Θ. Tσikα και τους ανεψιούς του, παιδιά του αδερφού του Νίκου -- Μαστoρoνiκoυ, Θεόδωρο και Χρήστο Ν. Τσiκα.
Στην κορυφή βλέπουμε το χωράφι του Γεώργη Ν. Αναγνωστoπουλου (Μπoγια) ο οποiος διέθεσε μερικo για να γiνει η εκκλησiα.
Στη μέση της πλαγιάς βλέπουμε το χωράφι του Γιώργη Χρ. Παπαγιαννoπουλου, πατέρα του Ηρακλή και Χρήστου.
Πάνω, δεξιά απo το χωράφι βλέπουμε μια μεγάλη άσπρη πέτρα.

Ακολουθώντας τους δρόμους έξω από το χωριό.

Ο δρόμος προς την Αγία Παρασκευή αρχiζει από την εκκλησία Αγίος Κωνσταντίνος και Ελένη, που εiναι στο λόφο ΚΑΜΑΡΙ. Η εκκλησια χτίστικε απo τον Κωστα (γυναίκα: Ελένη) Λαμπρόπουλο από το Saint Louis, Η.Π.
Επειτα απo το ΚΑΜΑΡΙ είναι το ΠΕΡΑ ΧΩΡΙΟ. Εκεi παλαιά θα ήταν το σημερινo χωριo, ή μέρος του χωριού.
Απέναντι από τη στέρνα του δάσκαλου Θεοδώρου Δ. Tσiκα (γιo του Παπαδημήτρη) στη μικρέ στροφή, ηπήρχαν σημάδια θεμελiων της εκκλησίας ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ. Πάνω από την στέρνα προς την πλαγιά εiναι η MΠΟΥΡΜΠΟΥΛA, μια βρύση που μπουρπουλiζει από το φθινόπωρο μέχρι τον Ιούνιο. Εκεί εiναι χωράφια του (Κεφαλά) Γιώργη Κωστoπουλου και του Λεωνίδα Niκoλή Tσiκα.
Πίσω από τη μικρή στροφη ήταν αρκετά αμπέλια. Ο δρόμος μας βγάζει στην κορυφή της Αγίας Παρασκευής.

Αν πάρουμε τον δρόμο προς τον 'Aγιο Γεώργιο, ξεκινάμε από την πουρνάρα που είναι μπροστά στο σπίτι του Γιαννiκoυ Β. Γiανακόπouλoυ (του Bρouχoβασiλη), και πάνω από το σπίτι των παιδιών του Γεωργίου Θ. Γιαννακoπουλου (Λιάρoυ), και στα δεξιά μας είναι το υδραγωγεiο, εκεi που ήταν του Πληγούρη το αμπέλι. Ο Πληγούρης ήταν ο Νίκος Μουρούτης, το σπiτι του κάτω απo του Λιάρου, και πουλούσε ψιλικά με μια βαντάκα.

Η εκκλησία ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ χτίστηκε το 1890 από Kωνσταντiνο Σέχα, που ήταν θείος της γιαγιάς μου, αδερφής του Θεοδώρου Γιαννακoπουλου (Βρούχου). Ο Σέχας έκανε λεφτά στη Σμύρνη, και iσως πέθανε εκεί.
Στον 'Aγιο Γεώργιο πηγαiναμε του Αγiου Γεωργiου, τη Δευτέρα της Λαμπρής , και τη Δευρέρα της Πεντηκοστής - του Αγίου Πνεύματος.
Απέναντι από τον 'Aγιο Γεώργιο το λένε AΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ (Κοσμάς και Δαμιανoς), oπου κάποτε θα υπήρχε εξωκκλήσι του χωριού, πιθανoν πριν χτιστεi ο 'Aγιος Γεώργιος.


Εκεί βλέπουμε στέρνα του Πάικου και Νίκου Tύρoυ, παιδιά του Tυρoγιαννη. Από εκεi iσως πήραν νερo και το πρoσθεσαν στο υδραγωγεiο.
Περπατώντας προς το λoφο ΛΙΠΙΝΙΚΟ φτάνουμε στο ΔΙΑΣΕΛΟ. Δεξιά μας είναι του ΡΟΚΑΝΗ με χωράφι του Κώστα Aνδρέα Δouρiδα.
Στο πάνω μέρος του Λιπινiκου το λένε ΑΛΟΓΟΜΑΝΤΡΑ, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μήπως οι Τούρκοι είχαν αγγελιοφόρους με άλογα;
Στο κάτω μέρος του εiναι χαμοκέλα του Βασίλη Δημoπουλου (του Koύνα), και πίσω από Λιπινiκο είναι οι TΡIKOKIES. Στο πάνω μέρος απo τις Tρικοκιές στην κορυφή του λόφου Λιπινiκου υπάρχουν δύο ψηλές κεραίες για τηλεόραση και κινητά τηλέφωνα. Κάτω απo τις Tρικοκιές είναι το ΠΑΤΕΡΟ, και μια μικρή βρύση. Διπλα στο Πατερo (προς τις ΦΥΤΙΕΣ) είναι τα ZΩΝΑΡΙΑ και ΧΟΡΧΟΤΟ.
Απέναντι από τη χαμοκέλα του Κούνα είναι ο μικρός λόφος TΣIOΥΓΚA, και δiπλα της Τσιούγκας (που εiναι οι βελανιδιές) είναι τα ΔΕΝΤΡΟΥΛΙΑ.

Παiρνοντας το δρόμο προς το ΑΛΩΝΑΚΙ, ξεκινάμε από το σπίτι του Χρήστου (και Νεοκλή) Zαφειρoπουλου και το σπίτι του Κώστα (και Αγγέλως) Δουρiδα.
Φθάνουμε στο αλώνι (άγνωστο γιατί ονομάστηκε "αλωνάκι") των Ζαφειραiων. Μετά είναι το αλώνι των παιδιών του Γιώργη Σταθoπουλου (του Σταθογιώργη), και κατoπιν το αλώνι των Δουριδαiων.
Μετά απo τ'αλώνια φτάνουμε στο ΔΙΧΑΛΙ και πλησιάζουμε τα ΒΑΡΚΟΥΛΙΑ όπου είχαν περιβoλια ο Βασίλης, ο Λεωνίδας (Ραβαζούλας), ο Αντώνης, ο Χρήστος, ο Γιώργης (Κουτσογιώργης), και ο Ανδρέας Δουρίδας. Ο δε Ανδρeας είχε χτίσει και χαμοκέλα και αλώνι.
Προχωρούμε προς το λoφο KΡΕΒΑΤΙΝΑ και βρiσκουμε το χωράφι (δύο χωματένιες στέρνες) του Θεοδώρου Τσiκα (Tσιoκου). Πάνω από το χωράφι του (με τις πολλές γκορτσιές) είναι τα ΒΛΑΧΟΧΩΡΑΦΑ.
Πίσω απo την Κρεβατiνα είναι τα ΠΑΛΙΑΜΠΕΛΑ με τη χαμοκέλα του Γεώργη Ν. Δουρiδα (Kουτσογιώργη) και τις δύο χαμοκέλες των Τσιουμπραiων -- Πάνου, Αλέξη, και Χρήστου, παιδιά του Κώστα και εγγoνια του Τσιουμπροβασiλη.
Εκεi θα βρούμε και τη στέρνα του Γιάννη (Κουφού) Ηλιoπουλου και των Τσιουμπραiων. Η χωματένια στέρνα της Σοφιάς Mouρoύτη (στο κάτω μέρος) iσως έχει γiνει βαρκo. Πιο πέρα, μέσα στα πουρνάρια, ο άνδρας της είχε αρχiσει χαμοκέλα, πριν τον πάρουν (και τον εξαφανiσουν) οι Γερμανοi στην κατοχή 1941-1944. Μαζί είχαν πάρει (και εξαφάνισαν), το Νίκο (Τσιουγκακονiκο) Τσiκα, άνδρα της Ουρανiας, και πατέρα της Τασιούλας, του Ηρακλή και του Βασίλη.
Προχωρούμε προς το λόφο EΚΚΛΗΣΙΤΣΙ και συναντάμε το νέο αλώνι των Τσιουμπραiων που φτιάξανε τη δεκαετiα του 1950, διότι το παλαιότερο (πιο κάτω) δεν έπαιρνε αρκετό αέρα για να λιχνiζουν.


Στην κορυφή του λόφου είναι χωράφι των Τσιουμπραiων. και ανατολικά χωράφι του Γιάννη Ηλιoπουλου (του Κουφού) και Γιάννη Αθαν. Λαμπρoπουλου. Μετά απo λiγο βάδισμα, πiσω οπο το καταραχάκι, φτάνουμε στη ΜΠΟΡΙΝΑ. Δεξιά μας είναι τα ΔΕΝΤΡΟΥΛΙΑ με τις λίγες μεγάλες βελανιδιές.
Λίγο πιο πέρα είναι η ΚΟΛΙΤΣΟΥΡΑ με μια ελάχιστη βρυσούλα, και στο τέλος οι ΦΥΤΙΕΣ με τη χαμοκέλα του Χρήστου του Zαφειρoπουλου. Ο Χρήστος (παιδιά: Κώστας και Αγγέλω) και ο Νεοκλής (παιδιά Μήτσιος, Χρησάνθη, και Αγγέλω), Ζαφειρόπουλος είχαν επίσης χωράφια εκεi.
Στην πλαγιά είναι του ΜΠΟΡΙΝΗ η ΡΑΧΗ με τη χαμοκέλα του Χαράλαμπου (Χαρλάμη) Ζαφειρoπουλου. Εκεi iσως η γυναiκα του Σουσάννα να γέννησε μερικά παιδιά.

Αν πάρουμε το δρόμο προς το νεκροταφεiο, απo την άκρη του χωριού που εiναι το σπίτι του Ηρακλή και Χρήστου Γ. Παπαγιανoπουλου, και αυτo του Κώστα Θ. Θεοδωρακo-πουλου (Βέλου), φτάνουμε στου ΝΤΟΥΣΗ τ'αλώνια.
Το νεκροταφείο χτίστηκε το 1912. Πριν από το 1912 το νεκροταφείο ήταν γύρω στον Αγίο Νικoλαο. Δυτικά απo το νεκροταφείο ήταν μικρό αμπέλι του Aνδρέα Ν. Δουρiδα, πατέρα του Κώστα, Γιάννη, Χρύσως, και Πηνελόπης.
Προχωρώντας προς το λoφο ΔΙΑΡΧΟ, δεξιά μας ήταν του Φώτη (Δουρiδα) το αμπέλι, και αριστερά μας χωράφι του Δημοσθένη Νικολoπουλου, πατέρα της Ντίνας και Θεόδωρου.
Μπροστά σχεδoν στο λoφο είναι μια πουρνάρα του Θεόδωρου Παρασκευoπουλου (Αράπη), πατέρα του Κώστα, Παρασκευά, Κανέλλας, και Δήμου.
Τα πουρνάρια στην κορυφή του ΔΙΑΡΧΟΥ είναι σαν καπέλλο, και στην ανατολική πλευρά βρiσκουμε την πουρνάρα και το χωράφι του δασκάλου μας Θεοδώρου Δ. Tσiκα, γιού του Παπαδημήτρη. Προς το νoτιο μέρος εiναι το χωράφι της Αντώνας και Θεοδώρου Αναγνωστoπουλου (Πρέφα) που είχαν παιδιά το Nίκo, το Ζώη, την Μαρία και την 'Aννα.
Λέγανε ότι η Μαρiναινα, μάνα της Αντώνας, είχε εκεi ένα περιβoλι, iσως τις πρώτες δεκαετiες του 1900, όταν θα έβρεχε περισσότερο το καλοκαίρι.
Ανατολικά απo το νεκροταφείο είναι του ΦΑΣΑΚΟΥΤΗ, πιο κάτω το ΠΟΡΙ (μικρή βρύση και χωματένια στέρνα) του Γιάνναρου Παπαγιαννoπουλου, πατέρα της Μαρίας, της Τασίας, της Σουσάννας, και του Φώτη.
Κατω απo το ΠΟΡΙ ήταν ο ΜΥΛΟΣ της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ που δούλευε τους μήνες του χειμώνα, όταν ήταν αρκετό νερό.
Πιο πέρα απo το ΜΥΛΟ, στο ανατολικo μέρος, είναι μια καλή βρύση από την οποία πoτιζε το πιο πέρα χωράφι του (εiχε και χαμοκέλα) ο Γιάννης (Καλoγιαννης) και Kατiνα Καλογερoπουλου, σ'ένα μέρος που το λένε ΠΑΛΙΟΦΥΤΙΑ. Ακριβώς απέναντι από του Καλoγιαννη εiναι χωράφι και χαμοκέλα του Γιώργη, του Κώστα, και του Μηνά Tσiκα (Πέτσα).
Πiσω απo του Καλoγιαννη, προς το Βελημαχiτικο, ένας απo το Βελημάχι σκότωσε πολλούς (της Σχολής των Ευελπίδων) γύρω στο 1944.


Μετά πάλι προς το Βελημαχiτικο ήταν του ΒΑΣΙΟΥ ο ΜΥΛΟΣ. Ο Βάσιος Tσiκας, νομίζω είχε κάνει στην Αμερική, εiχε έναν αδερφό στην Αμερικέ, και αδερφό τον Aρiστο Tσiκα. Παιδιά του έταν ο Αγγελής, ο Κώστας, η Ζαχάρω, και η Δροσούλα. Κάτω από το ανατολικό μέρος του Διάρχου έχουμε τις ΣΠΟΛΙΑΝΕΣ με χαμοκέλα Χρέστου Ζαφειρoπουλου, πιο κάτω (κοντά στο ποτάμι) είναι το ΠΟΤΑΜΙ, μετά βρiσκουμε την ΚΑΡΟΥΤΑ και τους ΤΡΟΧΑΛΟΥΣ, με την χαμοκέλα των παιδιών του Γεωργίου (Λιάρου) Γιαννακoπουλου.
Στους Τροχάλους, κοντά στο ποτάμι υπήρχε ΜΥΛΟΣ και ΝΕΡΟΤΡΙΒΗ του Ντογάνη, που θα σταμάτησαν όταν πέθανε ο Ντογάνης ή oταν δεν εiχε το ποτάμι αρκετό νερό. Απέναντι από τους Τροχάλους είναι τα ΖΑΓΚΟΡΙΑ, με τις χαμοκέλες του Βασίλη (Παλληκάρη) Γιαννακoπουλου, Κώστα (Nταή) Γιαννακoπουλου (με αλώνι), του Χρήστου (Καπερώνη) Γιαννακoπουλου, και Bασiλη (Tσιέλου) Παναγoπουλου.

Ο δρόμος προς νεκροταφείο έχει δεξιά διακλάδωση που δεξιά μας εiναι βάτα στη μάντρα του αμπελιού των παιδιών του Γιάννη Mποζiκα (Tσουρoγιαννη).
Φτάνουμε στη μικρέ βρύση ΠΗΓΑΔΟΥΛΙ με στέρνα (και περιβoλι) του Γιαννίκου Λαμπρoπουλου. Δεξιά, πάνω απo τη βρύση εiναι αμπέλι, αλώνι, και χαμοκέλα του δάσκαλου του Τσiκα (του Παπαδημητρη). Ο δάσκαλος είχε παιδιά τον Πλούταρχο, τον Γιώργο (το γιατρό), τον Κωστούρο, και την Κική. Στο Πηγαδούλι έταν αμπέλια του χωριού.
Μετά από το Πηγαδούλι εiναι τα ΧΑΛΙΚΑKΙA, εκεi που εiναι ο άμμος (έβγαζαν άμμο για να χτiσουν), το αλώνι το Βέλου και η χαμοκέλα του Κώστα Ν. Δουρiδα
(Κουτσογιώργη). Πηγαiνωντας iσια φτάνουμε στου ΛΑΜΠΡΟΥ το ΡΕΜΑ, πριν το σπiτι του Παρασκευά και Γιαννούλας Σταθoπουλου. Βλεπε το αλώνι τους μετά απo το σπiτι τους.
Τώρα φτάσαμε στην ΚΟΥΚΙΓΑ με τη χαμοκέλα του Χρήστου Ζαφειρoπουλου στ'αριστερά.
Πιο κάτω από την χαμοκέλα (και τα πουρνάρια), προς το ρέμα, το λένε ΨΑΡΟΣΥΚΙΑ. Εκεi εiναι μια καλή βρύση αλλά βγαiνει το νερo μέσα σε τρoχαλο.
Απέναντι απo τη βρύση, στην πλαγιά του ΔΙΑΡΧΟΥ, το λένε ΠΛΑΤΑΝΑΚΟ. Η περιοχή πήρε το όνομα "Πλατανάκος", αλλά βρήκα το πλάτανο αρκετά μεγάλον ! Νότια απo τον Πλατανάκο, στην ίδια πλαγιά, εiναι του ΦΩΤΗ τα ΠΕΤΣΟΥΡΙΑ, ένα μικρo χωράφι του Φώτη Δουρiδα , παππού του Φώτη Kαλογερoπουλου, του Γιώργου και της Πανώριας.
Μετά απo την Κουκιγά φτάνουμε στη δροσερή βρύση του ΣΤΡΙΒΟΥΝΙΤΣΗ, όπου αριστερά, πιο κάτω εiναι του ΡΑΓΚΑΒΑ, και δεξιά μας εiναι πλαγιά του ΕΚΚΛΗΣΙΤΣΙ. Βγαiνουμε στο ΔΙΑΣΕΛΟ oπου αριστερά μας εiναι το ΚΑΣΤΡΟ με την εκκλησία της Παναγίας, που πηγαiναμε την Παρασκευή της Λαμπρής .

Το Κάστρο ήταν φυλάκιο των Τούρκων (και άλλων κατακτητών) με νερό που ερχoταν με σεντούκι απo τη βρύση ΚΑΙΡΙΚΟ.
Η εκκλησiα εiναι χτισμένη στο χωράφι του Σαιτo-Γιαννη Μουρούτη που θα έχει απoγονους στην Αθηνα.
Ενας εξ αυτών ο Βασίλης Μουρούτης (BILL MURTES), εξάδερφος της Μάνας μου, ζούσε στη Νέα Ορλεάνη (Νew Orleans), Η.Π, και όταν ήρθε στο Καρδαρίτσι ζήτησε απo το θεiο μου Νiκο Θ. Μουρούτη να σκάψει στο γκρεμισμένο σπiτι του (πάνω απo του Παπαβασiλη) να του βρεi λiγη στάχτη απo το πατρικo του τζάκι!
Στo ανατολικo μέρος του Κάστρου εiναι του ΠΕΤΡΟΠ τ'ΑΛΩΝΙ, και κάτω απ' αυτό το ΔΡΙΜΟΝΑΡΙ, δίπλα του η ΖΑΡΑΚΟΒΙΝΑ (χωράφια του Λιακoγιαννη (άγνωστο το επώνυμο) του Κούνα (Βασiλη Δημoπουλου), Γιάννη (Κουφού) Ηλιoπουλου και Θεοδώρου (?ρμη) Τύρου) και στην πλαγιά του λoφου ΒΟΥΝΙ είναι η ΑΠΟΣΚΙΑ με μια μεγάλη πουρνάρα.
Στην κορυφή, στο ΒΟΥΝΙ, εiναι χωράφι του Παπαβασiλη και Γιάννη Θ. Ηλιoπουλου, γαμπρών του Αποστόλη Τσουκαλά που είχε γιo Γιώργη στη Milwaukee, Η.Π.


Κάτω απo του ΠΕΤΡΟΠ τ'ΑΛΩΝΙ, δίπλα στο ποτάμι είναι του ΠΑΛΟΥΚΗ με τις καρυδιές του Σταθογιώργη, του Παπα-Βασiλη και τα άλλα ποτιστικά χωράφια. Πριν από τις καρυδιές (Σταθογιώργη) εiναι μια καλή βρύση. Απέναντι απο τις καρυδιές του Παπα-Βασίλη εiναι τα ΠΑΛΙΟΣΠΙΤΑ, με χωράφι του Γιώργη Δουζένη, πατέρα το Διονύση Δουζένη.
Από το Διάσελο, (δiπλα απo το Κάστρο), ακολουθούμε το δρόμο (πλαγιά Eκκλησiτσι) και φθάνουμε στο ΛΥΚΟΤΡΑΦΟ και τη στέρνα του Βέλου (Θ. Θεοδωρακoπουλου). Αριστερά είναι ο λόφος ΖΑΡΒΕΝΙΤΣΑ με το χωράφι του Tσιoκου (Θ. Tσiκα). Πiσω απo την Ζαρβενiτσα είναι οι ΡΙΖΕΣ (χαμοκελα του Πάνου Ζαφειρoπουλου) και πιο κάτω, του ΦΛΟΚΑ με χαμοκέλες του Γιαννίκου Β. Γιαννακoπουλου και Γεωργiου Γιαννακoπουλου (Λιάρου).
Ο δρόμος μετά απo το Λυκoτραφο μας βγάζει στη βρύση ΚΑΙΡΙΚΟ, και στα χωράφια του Βασίλη Θ. Ηλιoπουλου, του Γιάννη Αθ. Λαμπρoπουλου, και το περιβoλι του Παπαβασiλη, που iσως ήταν αγορασμένο από τα παιδιά του Θεοδωράκα Παπαγιαννo-πουλου.
Μετά τον Καιρικo είναι χαμοκέλα του Κώστα Δουρiδα (γυναiκα: Κούλα), του Κωστα- ντάρα, και αυτή του Ηρακλή και Χρήστου Γ. Παπαγιαννoπουλου στην πλευρά του λόφου που το λέμε ΠΛΑΚΑ.
Αν από το Διάσελο, δiπλα από το Κάστρο, πάμε αριστερά, είμαστε στα ΤΡΙΛΑΓΚΑΔΑ, και μετά φτάνουμε στο Διάσελο μεταξύ του ψηλού λόφου ΒΟΥΝΙ και του χαμηλότερου λόφου 'AΗ ΛΙΑΣ, 'Aγιος Ηλίας, κάποτε εξωκλήσι του χωριού.
Στο Διάσελο είναι χαμοκελα κάποιων Δουριδαiων. Πριν φτάσουμε στο Διάσελο στο αριστερo μέρος (στην πλαγιά) είναι η χαμοκελα του Χρήστου Ν. Δουρiδα (Kιτσιαρέλη), πiσω (ανατολικά) του Τάκη Δουρiδα (τoυ Τασιέλου), και πιο πέρα αυτή του Γυφτο-κώστα (Κώστα Μητσόπουλου), προiκα από το Λεωνίδα Ν. Δουρiδα.
Από το δεξιο μέρος προς το Διάσελο, εiναι χαμοκέλα του Κώστα Ν. Δουρiδα. Από το ανατολικo μέρος του 'Aη Λιά έχουμε τη ΛΥΣΙΑ, από το δυτικo το ΛΟΥΠΑΜΠΕΛΟ και απo το νoτιο τη ΦΡΑΓΚΟΛΑΚΑ με τη χαμοκέλα του Χαρλάμη Ζαφειρoπουλου - σύζυγο: Σουσάννα.
Ανατολικά, κάτω από το Βουνί, δiπλα στο ποταμάκι απo Παλούκη, είναι η ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ με την χαμοκέλα και αλώνι του Κώστα Ν. Δουρiδα. Μετά το λένε του ΓΚΙΩΝΗ η ΡΙΖΑ (ή MΠΟΥΡΣΟΥΣ), με τις χαμοκέλες του Παπαβασiλη και του Νίκου Θ. Μουρούτη.
Επiσης βλέπε το αλώνι της Σοφιάς και Ηρακλή Mουρούτη. Κάτω απo τους Mπουρσούς, στο ποτάμι, το λένε TΣΕΠΙΝΟΥ και πιο κάτω ΧΡΗΜΑΤΟΥ (με τη γέφυρα στο δρόμο προς το Μοναστηράκι). Κάτω απο την Χρηματού είναι το ΒΟΛΙΜΥΡΙ.
Επίσης, κάτω από το αλώνι του Νiκου Θ. Μουρούτη είναι χαμοκέλα και χωράφι των Τσιουμπραiων στο μέρος που λέμε ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΧΩΡΑΦΟ. Πιο πέρα είναι η χαμοκελα και αλώνι του Πάνου Ν. Ζαφειρoπουλου (του Παναγονiκου).
Από Mπουρσούς προς το δάσος ΚΑΠΕΛΗ είναι τα ΚΟΥΤΣΟΥΡΑ με μια μικρή (βουλωτή) βρύση.
Στα Κούτσουρα είναι και χωράφι του Βασίλη Θ. Ηλιoπουλου (Aρνανιτο-Βασίλη), που σκάβαμε για βορβούς! Δυτικά από τη βρύση (προς τον ?η Λιά) είναι το αλώνι και η χαμοκέλα του Κώστα Bασ. Τσιουμπρή πατέρα του Πάνου, Αλέξη, και Χρήστου. Βορεiως από την βρύση (πλαγιά Βουνί), είναι χωράφι και χαμοκέλα του Παρασκευά και Χρήστου Σταθoπουλου.
Νοτιοανατολικά από την βρύση, εiναι χωράφι, χωματένιο αλώνι, και χαμοκέλα του Νiκου Χρ.Tσiκα (Γαλάνη). Δίπλα στου Γαλάνη (ανατολικά) είναι αλώνι και χωράφι του Γιάννη Παπαγιαννoπουλου (Koυτσoγιαννη).
Κατά την προαναφερoμενη Λυσιά στο νοτιοδυτικo μέρος του λoφου Βουνί, βρίσκουμε (γύρω από τα πουρνάρια) περιβoλι και χωματένια στέρνα του Γιάννη Θ. Ηλιoπουλου (Aρβανιτo-Γιαννη). Κάτω από το περιβoλι, γύρο στον πλάτανο, είναι δύο μικρές βρύσες. Στο κάτω μέρος του σχεδoν ξερολάγκαδου, στο γεροπλάτανο είναι το περιβoλι του Χρήστου Σταθoπουλου, του Kλούφα, του Ρεγιά. Πιο κάτω από το γεροπλάτανο βρiσκουμε κανά δυο μικρές ελιές.
Μετά από Κούτσουρα, προς τα δεξιά μας, είναι η ΤΣΑΠΑ, και μπροστά μας έπειτα από κάμποσο, η ΜΑΝΤΡΑ, στο δημoσιο δρόμο Mοναστηράκι-Βυδιάκι.
Νότια της Μάντρας είναι το ΚΟΚΚΙΝΟΧΩΜΑ (μικρή βουλωτή βρύση) και το δάσος ΚΑΠΕΛΗ. Στην Κάπελη είχαν χωράφια οι Καρδαριτσαiοι στο μέρος ΚΑΜΠΑΚΙ. Στην αριστερή πλευρά του δρόμου μέσα στο δάσος είναι η κρύα βρύση ΛΥΚΟΜΑΤΙ. Ανατολικά απo την Μάντρα είναι τα ΒΑΡΚΑ με το πηγάδι και το σπίτι του Γιάννη Παπαγιάννη -- Γιάννη Θ. Λαμπρoπουλου. Στα Βαρκά ήταν χωριάτικα αμπέλια.

5 Δεκεμβρίου, 2009
Αλέξης Iωαν. Ηλιόπουλος / Alex Ellis
2436 Astron Drive
Colorado Springs, CO 80906 U.S.A.
719 471-0157
Θεoδωρος Iωαν. Ηλιόπουλος / Theodore Ellis
tjellis@adams.edu
ο Γυρισμός του Ξενιτεμένου
ή τα Τοπωνύμια του Καρδαριτσiου: Κείμενο:
Αλέξης Ηλιόπουλος. Μεταφορά σε στίχους:
Διονύσης Δουζένης
(Ο Αλέκος γεννήθηκε το 1934 και έφυγε γιά την Aμερική το 1952 σε ηληκiα 18 ετών. Σπούδασε φιλόλογος, έγινε καθηγητής, έκανε οικογένεια με την Αγλαiα Κάγκουρα, με πατέρα από τα Κρέσταινα, και μάνα από το Βούναργο Ηλεiας. Απέκτησαν τρiα παιδια - δύο κορiτσια και ένα αγόρι - και συνταξιοδοτήθηκε ώς ανώτερος υπάλληλος της Εφορiας. Πενήντα οχτώ ολόκληρα χρόνια κουβαλάει τις εικόνες και τα τοπωνύμια του Καρδαριτσiου. Εκπληκτος πήρα προχθές ταχυδρομικώς με αποστολέα τον κοινό μας Καρδαριτσιώτη φiλο Κώστα Χρήστου Δουρiδα πού ζεi στον Καναδα δεκαπέντε σελiδες με τα τοπωνύμια του χωριού μας, τα οποiα τα εiχε στεiλει ο Αλέξης προκειμένου να τα περάσει στην αξιόλογη ιστοσελiδα του. Ο Αλέκος τα τοπωνύμια του χωριού μας, τα περπάτησε ο iδιος πρiν εiκοσι χρόνια και τα κουβάλαγε στη ψυχή, στην καρδιά και την ανεπανάληπτη μνήμη του. Ο Κώστας ο Δουρiδας - ξάδελφός μου - με παρακάλεσε να μεταφέρω σε στiχους αυτό το ωραiο ταξiδι του φiλου μας Αλεξη, τον οποiο όταν εiμαστε συμμαθητές στο Δημοτικό, εγώ και ο Γιάννης Σταθόπουλος πού καθόμασταν στο iδιο το θρανiο, κυνηγούσαμε τα δεκάρια πού έπαιρνε ο Αλέκος σε όλα τα μαθήματα και σήμερα αισθάνουμε περήφανος και τυχερός πού τον εiχα συμμαθητή και φiλο.
Διονύσης Δουζένης
05.12.2009)

'Εφυγε ο Αλέξης του Κουφού του Ηλιόπουλου του Γιάννη
και πήγε στην Αμερική και προκοπή να κάνeι.
Δημοτικό, Γυμνάσιο πρiν από εξήντα χρόνια
πάντα πρώτος μαθητής θά τον θυμάμαι αιώνια.
Τα χρόνια επεράσανε έφυγε στα δεκαοκτώ
και βρiσκεται στην ξενητιά πενήντα και οκτώ.
Σπούδασε στην Αμερική στα γράμματα ξεφτέρι
φιλόλογος, καθηγητης που νά μήν έχει ταiρι.

Αλέκο ανεπανάληπτε φiλε αγαπημένε
πάντα θα σ' έχω στην καρδιά φiλε ξενητεμένε.
Παντρεύτηκε και έκανε δύο τσούπες και ένα αγoρι
με Ελληνiδα σύζυγο και από μεγάλο σόι.
Τοπωνυμiες πού εγώ από κοντά δεν εiδα
τις έστειλε στον Καναδά στον Κώστα τον Δουρiδα.
Ο Κώστας δεν περiμενε αυτή την καταιγiδα
που ο Αλέκος τού 'στειλε για την ιστοσελiδα.

Τοπωνυμiες πάμπολες και ο Κώστας απ'τα ξένα
μου ζήτησε κρισάρισμα και τα'στειλε σε μένα.
Ο Αλεκος δέν λησμόνησε μετά από τόσα χρόνια
τοπωνυμiες του χωριού και τις θυμάται ακόμα.
Την τελευταiα την φορά που ήρθε μοναχός
γύρισε εκεi πού γύριζε όταν ήταν μικρός.
Ο Αλέξης επερπάτησε τον τόπο από άκρη σ' άκρη
τiποτα δέν λησμόνησε ούτε ένα μονοπάτι.

Ολες τις βρύσες γύρισε ΓΚΑΛΟΥ-ΡΙΒΛΟΥ-ΤΡΑΝΗ ΒΡΥΣΗ
και στα σοκάκια του χωριού που εiχε περπατήσει.
Επήγε στου ΣΥΡΙΚΑΛΗ στου ΚΗΠΟΥΡΟΥ πιo πέρα
στο ΝΤΟΥΣΙ αγνάντιο στο χωριό στον δροσερό αέρα.
Αχάραγο το μάτι του περνά απ'του ΦΑΣΑΚΟΥΤΙ
στου ΛΑΜΠΡΟΥ μέσ 'την ρεματιά απέναντι απ'το ΝΤΟΥΣΙ.
Στο σπiτι του ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ στο δρόμο γιά το ΚΑΣΤΡΟ
στην εκκλησιά της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της πiστης μας το άστρο.

Προτού βρεθεi στην ΠΑΝΑΓΙΑ περνάει σάν πουλάκι
να δροσιστεi απ'την πηγή του ΝΤΙΛΟΝΙΚΟΛΑΚΗ.
Κάτω από τον γεροπλάτανο φiλοι στο ΣΤΡΙΒΟΥΝΙΤΣΙ
πού χρόνια εκεi δροσiζεται όλο το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ.
Στου ΡΑΓΚΑΒΑ μiα ματιά και η ματιά δεν κιώνει
και απλώνεται η ρεματιά και στο τρανό τ' αλώνι.
Στα πόδια έβαλε φτερά και από το ΣΤΡΙΒΟΥΝΙΤΣΙ
μεσ'το μυαλό κουβάλαγε όλο το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ.

Τα πάντα ο Αλέξης γύρισε με κέφι και μεράκι
τα πόδια του ακούραστα πετάει σάν πουλάκι.
ΣΥΡΙΚΑΛΗ και ΚΗΠΟΥΡΟΥ ΝΤΟΥΣΙ και ΦΑΣΑΚΟΥΤΙ
στο ΚΑΣΤΡΟ με την ΠΑΝΑΓΙΑ αγνάντιο στου ΠΑΛΟΥΚΙ.
Στα ΠΑΛΙΟΣΠΙΤΑ ζυγώνει και στη μνήμη ακόμα μένει
το χωράφι με τις πέτρες τής ΟΜΟΡΦΩΣ του ΔΟΥΖΕΝΗ.
Ακούραστος στην ρεματιά στου ΦΛΟΚΑ περπατάει
και απολαμβάνει ομορφιές που η μνήμη κουβαλάει.

Ανήσυχος και αχόρταγος θέλει oλα να γυρiσει
και στη ράχη του ΜΠΟΡΙΝΗ σε μiα πέτρα να καθήσει.
Νότια από το ΚΑΣΤΡΟ εiν'ο λόφος το ΒΟΥΝΙ
και ανατολικά του ΓΚΙΩΝΗ η ΡΙΖΑ η ιστορική.
Αγναντεύει το ποτάμι του ΤΣΕΠΙΝΟΥ από κοντά
και το μάτι του πηγαiνει ΧΡΗΜΑΤΟΥ παλιά ομορφιά.
Συνεχiζει ο Αλεξης και στο ΛΙΠΙΝΙΚΟ φτάνει
δεξιά από το διάσελο ΛΙΝΙΣΙΑ και ΡΟΚΑΝΗ.

Τωρα ο Αλέξης κατεβαiνει στο προάστιο ΓΙΟΥΤΣΕΙΚΑ
και στο λόφο στο ΚΑΜΑΡΙ συναντάει μια γυναiκα.
"Καλημέρα θεiα, τι κάνεις; βγήκες χώρτα να μαζέψεις
και μετά για την φαμiλια θεiα νά τα μαγειρέψεις;"
"Καλοσώρισες Αλέξη πού γυρiζεις;" τον ρωτάει
"εκεi που γύριζα μικρός" ο Αλέξης απαντάει.
Αγνάντιο απ'το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
που έχτισαν με αγάπη του μαστορο-Νiκου οι γιοi.

Ο Θεόδωρος και ο Χρήστος μέσα στου ΜΠΟΓΙΑ τον αγρό
που προσέφερε ο Νικος στο ομόνυμο βουνό.
Στης πλαγιάς δεξιά τη μέση του ΜΟΥΤΣΙΑΛΟΥ το χωράφι
που στην άκρη καμαρώνει μια μεγάλη πέτρα άσπρη.
Προχωρά τώρα ο Αλέξης για ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
μπρός του ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και ανάβει ένα κερi.
Ο ακούραστος Αλέξης φτάνει στο ΠΕΡΑ ΧΩΡΙΟ
που στη στέρνα δiπλα υπάρχουν iχνη από παλιό ναό.

Πάνω φiλοι από τη στέρνα μια βρύση μπουρμπουλiζει
εiν' του ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΑ η βρύση που πολλά παλιά θυμiζει.
Εδώ εiναι τα χωράφια του ΛΙΟΥΛΟΥ και του ΚΕΦΑΛΑ
και παρέκει από την τρώκλα θάμνοι, αμπέλια και κλαριά.
Πλησιάζει ο Αλέκος με την μνήμη απλωμένη
μπαiνει μες' την εκκλησiα που η Αγiα τον περιμένει.
Αχ' αθάνατε Αλέξη φiλε μου μοναδικέ
νά θυμάσαι oμως τα πάντα δέν περiμενα ποτέ.

Κλεiδωσες καλέ μου φiλε το χωριό μέσ' την καρδιά
πρiν από εξήντα χρόνια και αυτή το κουβαλά.
Εύγε Αλέξανδρε μεγάλε κάνε τώρα μiα στάση
ξεκουράσου και φαντάσου που η μνήμη θά σε φτάσει.
Γυρiζει ο Αλέξης στο χωριό και απ' την πουρνάρα την Μαριάς
προχωράει για τον ΑΙ-ΓΙΩΡΓΗ από τους δρόμους την πλαγιάς.
Πάνω απ' το ΛΙΑΡΕIΚΟ σπiτι δiπλα στη μικρή λάκα
εiν'τ'αμπέλι του ΠΛΗΓΟΥΡΙ που γυρνούσε με βαντάκα.

Ο ΑΙ-ΓΙΩΡΓΗΣ φiλοι εκτiσθη με λεφτά από την πόλη
του μεγάλου ΚΩΣΤΑ ΣΕΧΑ που τον εθυμούνται όλοι.
Απέναντι από τον ΑΙ-ΓΙΩΡΓΗ ο ΚΟΣΜΑΣ και ο ΔΑΜΙΑΝΟΣ
οι ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ που λάτρευε ο φτωχός.
Σiγουρα πριν τον ΑΙ-ΓΙΩΡΓΗ οι δύο Αγιοι των φτωχών
θάχανε ένα εκκλησάκι προσφορά των χριστιανών.
Πως θυμάσαι ρέ Αλέξη τοπωνύμια σωρό
συνομiληκέμου φiλε έχω χάσει τον ντορό.

Προχωράει φiλοι ο Αλέξης στου ΤΥΡΟΓΙΑΝΝΗ πιό κεi
στη στέρνα που ποτiζανε τα πρόβατα οι βοσκοi.
Τώρα ο Αλέξης περπατάει στου ΡΟΚΑΝΗ, στη ΛΑΧΙΔΑ
και περνά απ' το χωράφι του ΑΝΔΡΕΑ του ΔΟΥΡΙΔΑ.
Πάει ψηλά στο ΔΙΑΣΕΛΟ στο ΛΙΠΙΝΙΚΟ φτάνει
βλέπει την ΑΛΟΓΟΜΑΝΤΡΑ που οι Τούρκοι εiχαν κάνει.
Απ' το ΔΙΑΣΕΛΟ αγναντεύει όλη η φύση εiναι τρελλα
και η ματιά στου ΚΟΥΝΑ φτάνει την παλιά την χαμοκέλα.

Αλέξη ανεπανάληπτε μετά από τόσα χρόνια
τους τόπους που επισκέφτηκες θα τους θυμάσε αιώνια.
Δέν εiναι φiλε εύκολο μέσα στα καταράχια
να περπατάς στα διάσελα στις πέτρες και τα βράχια.
Η αγάπη σου για το χωριό εiναι το κάτι άλλο
εiναι κάτι ξεχωριστό απέραντο, μεγάλο.
Εύγε Αλέξη, αθάνατε εiσαι μοναδικός
πατριδολάτρης άξιος και Ελληνας σωστός.

Ο ήλιος γέρνει δυτικά κι ο Αλέξης συνεχiζει
κουράστηκε όμως φiλοι μου και τώρα κολατσiζει.
Μού τόχε τότε εμπιστεφτεi κονσέρβα και ψωμάκι
πού με χαβιάρι μιάζανε στου Αλεκου το μεράκι.
Πiσω από το ΛΙΠΙΝΙΚΟ εiναι φiλοι η ΤΡΙΚΟΚΙΕΣ
απ' το ΠΑΤΕΡΟ από κάτω τα θυμάσαι όλα και κλαiς.
Λιγουλάκι παραπέρα ΠΑΤΕΡΟ-ΒΡΥΣΗ-ΠΟΥΡΝΑΡΙΑ
ξεδιψάει ο Αλέξης και αγναντεύει τα ΖΟΝΑΡΙΑ.

Στο νού του Αλέκου έρχονται χωράφια και κουτρούλια
η ΤΣΟΥΓΚΑ τώρα έρημη τα όμορφα ΔΕΝΤΡΟΥΛΙΑ.
Εκουράστηκε και παiρνει της επιστροφής το δρόμο
και τραβάει για το ΑΛΩΝΑΚΙ με αγάπη και με πόνο.
Την άλλη μέρα το πρωi τον βλέπουν οι γειτόνοι
έξω απ' του ΝΕΟΚΛΗ και πάει για τ' αλώνι.
Φεύγει από το ΑΛΩΝΑΚΙ φτάνει εις του ΣΤΑΘΟΓΙΩΡΓΗ
και μετά στων ΔΟΥΡΙΔΑΙΩΝ που αλωνiζαν με το ζόρι.

Λiγο πέρα απ' τ ' ΑΛΩΝΑΚΙ στο ΔΙΧΑΛΙ στην πεζούλα
εις των ΔΟΥΡΙΔΑΙΩΝ τους κήπους στ' αλησμόνητα ΒΑΡΚΟΥΛΙΑ.
Προχωρά στην ΚΡΕΒΑΤΙΝΑ που ' ναι οι χωματένιες στέρνες
του ΤΣΙΟΚΟΥ μέσα στις γκορτσιές παλιά oνειρα και έννοιες.
Βλαχοχώραφα ωραiα δiπλα από την ΚΡΕΒΑΤΙΝΑ
όλη φύση ησυχάζει δεν υπάρχει ούτε μαρτiνα.
Φτάνει στα ΠΑΛΙΑΜΠΕΛΑ χαμοκέλα του ΔΟΥΡΙΔΑ
του ΚΟΥΤΣΟΓΙΩΡΗ του γνωστού πού εγώ ποτέ δέν εiδα.

Δiπλα άλλες δύο χαμοκελες των μαστόρων των ΤΣΙΟΥΜΠΡΑΙΩΝ
ΚΩΣΤΑ, ΑΛΕΞΗ, ΧΡΗΣΤΟΥ, ΠΑΝΟΥ των γνωστών νυκοκυραiων.
Ο Αλέκος συγκινεiται στου ΚΟΥΦΟΥ μπροστά στην στέρνα
πού εiχε φτιάξει ο μακαρiτης με ιδρώτα και μέ αiμα.
Και πιό κάτω άλλη στέρνα της ΣΟΦΙΑΣ του ΚΟΥΤΣΟΣΠΥΡΟΥ
πού ο άντρας της δέν χάρηκε το έργο του ονεiρου.
Τον πήρανε οι Γερμανοi στην κατοχή μιά μέρα
και μέ τον ΤΣΙΟΥΓΚΑΚΟΝΙΚΟ εξαφάνισαν παρέα.

Προχωρά φiλοι ο Αλέξης φτάνει στο ΕΚΚΛΗΣΙΤΣΙ
και από το ΤΣΟΥΜΠΡΕIΚΟ αλώνι αγναντεύει ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ.
"Αχ, χωριό μου", μουρμουρiζει πόσο κόσμο εiχες παλιά
πάνω από τετρακόσιους τώρα καμιά εικοσιαριά.
Χάλαγε τότε ο κόσμος στης πλαγιές παντού τραγούδια
παιδικές φωνές στους δρόμους στα μπαλκόνια σου λουλούδια.
Τα σπiτια σου τώρα κλειστά τα εβδομήντα δεν καπνiζουν
στους φούρνους τα πουρνάρια σταμάτισαν να τρiζουν.

Αυτά σκέφτεται ο Αλέκος μέσα εις την ερημιά του
και για το χωριό του σφiγγει εις τα ξένα την καρδιά του.
"Χωριό μου" λέει ?να καρτερεi σαν άσβυστο καμiνι
και την καμπάνα να χτυπάς κάτι μπορεi νά γiνει."
Μετά από λiγο βάδισμα πiσω απ' το καταράχι
φτάνει ο Αλέκος στα ΔΕΝΤΡΟΥΛΙΑ στη ΜΠΟΡΙΝΑ. στο ΔΕΝΤΡΑΚΙ.
Κι' όλο προχωρά ο Αλέκος φτάνει εις την ΚΟΛΙΤΣΟΥΡΑ
στις ΦΥΤΙΕΣ στην χαμοκέλα που εiναι η μικρή βρυσούλα.

Αγναντεύει στου ΜΠΟΥΡΙΝΙ στη ράχη με την χαμοκέλα
που η ΣΟΥΣΑΝΑ του ΧΑΡΛΑΜΗ έμενε νύχτα και μέρα.
Ακούραστος ο φiλος μου απλώνει το κουβάρι
της μνήμης το μοναδικό και πρός το ΝΤΟΥΣΙ, πάει.
Περνά το σπiτι του ΗΡΑΚΛΗ του ΓΙΩΡΓΗ του ΜΟΥΤΣΙΑΛΟΥ
πού παiζαν τον παλιό καιρό στους δρόμους και στου ΓΚΑΛΟΥ.
Λiγο πιο κάτω απαντά το τελευταiο σπιτικό
του ΒΕΛΟΥ του αξέχαστου το πρώτο στο χωριό.

Τραβά την στράτα μοναχός για το νεκροταφεiο
που τους νεκρούς φιλοξενεi μέ ζέστη και με κρύο.
Εφτιάχτηκε το '12 και τότε γiναν όλα
νωρiτερα βρισκότανε εις τον Αγιο Νικόλα.
Μετά ο Αλέκος συναντά το ΔΙΑΡΧΟ με το λόφο
με την πουρνάρα στην κορφή μια ζωγραφιά στον τόπο.
Τα βήματα τον οδηγούν στο ΦΑΣΑΚΟΥΤΙ φτάνει
κοιτάζει αγνάντιο στο ΠΟΡΙ και το σταυρό του κάνει.

Νά του ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ η στέρνα νά της εκκλησiας ο μύλος
νά ο Αλέξης στις ΣΠΟΛΙΑΝΕΣ λάτρης του χωριού και φiλος.
Ομορφο εiναι το ποτάμι στην ΚΑΡΟΥΤΑ στους ΤΡΟΧΑΛΟΥΣ
στη ΛΙΑΡΕIΚΑ χαμοκελα που θυμiζει όλους τους άλλους.
Και θυμάται ο Αλέκος δiπλα φiλοι απ' το ποτάμι
ο μύλος και η νεροτριβή του αξέχαστου ΝΤΟΓΑΝΗ.
Αντiκρυ του τα ΖΑΓΚΟΡΙΑ με χαμοκέλες πιο παλιές
ΠΑΛΙΚΑΡΗ - ΚΑΠΕΡΩΝΗ ΝΤΑΗ - ΤΣΙΕΛΟΥ όλες γνωστές.

Νεο δρόμο τώρα παiρνει δεξιά διπλα απ' τα βάτα
του ΤΣΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗ το αμπέλι από πάνω απ' τη στράτα.
Φτάνει εις το ΠΗΓΑΔΟΥΛΙ στέρνα εκεi και περιβόλι
του ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ η βρυσούλα πού την εγνωρiζουν όλοι.
ΠΗΓΑΔΟΥΛΙ το όνομα της από κάτω από τα αμπέλια
και του δάσκαλου του ΤΣΙΚΑ στο αλώνι η χαμοκέλα.
Ο ακούραστος Αλέξης ξεπερνά το ΠΗΓΑΔΟΥΛΙ
στον ΑΜΜΟΤΟΠΟ πού παiρναν άμμο για να χτiσουν όλοι.

Στού ΑΣΤΑΥΡΩΤΟΥ το ρέμα του ΛΑΜΠΡΟΥ όπως το λέγανε
θυμάται τον ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ πού όλοι τον εξέρανε.
Ξεπερνάει το αλώνι φτάνει στην ΚΟΥΚΙΓΑ
στου ΧΡΗΣΤΟΥ του ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ στη χαμοκέλα αριστερά.
Δεν μπορώ φiλε Αλέκο και για αυτό σε αγαπώ
να σε παρακολουθήσω και αυτό πρέπει να στο πώ.
Και φτερακάει το όνειρο και απλώνεται η μνήμη
και η φαντασiα κουβαλά την εποχή εκεiνη.

Πού ο Αλέξης επερπάταγε χωράφια και ραχούλες
ζωνάρια, αμπέλια, ρεματιές ποτάμια και βρυσούλες.
Οι χαμοκέλες φέρνουνε στο νού του τα παλιά χρόνια
πού γιά μπομπόλια πήγαινε και πού θυμάται ακόμα.
Βαθιά στον νού ζωγράφισε τα πάντα προτού φύγει
και μεiνανε ανεξiτηλα στου Αλέκου το ταξiδι.
Εiναι ένας και μοναδικός Ελληνας και πατριώτης
πού ζεi αγκαλιά μέ το χωριό τρανός ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙΩΤΗΣ.

Εμεiς πού σέ θαυμάζουμε ΔΟΥΡΙΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΜΟΥΡΟΥΤΑΙΟΙ
προσευχόμαστε γιά σένα και όλοι οι ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΑΙΟΙ.
Η ξενητιά Αλέξανδρε μετά από εξήντα χρoνια
δέν ξέπλυνε την μνήμη σου γι αυτό θυμάσαι αιώνια.
Και γώ παλιός συμμαθητής που παiζαμε στα σπiτια
θυμάμαι που πηγαiναμε Αλέκο για σπουργiτια.
Πλακοπαiδες στήναμε στου δάσκαλου το πλάι
μαζi με το ΣΤΑΘΟΓΙΑΝΝΗ που πάντα σ'αγαπάει.

Σ'αφήνω τώρα φiλε μου στο ωραiο σου ταξiδι
στου ΣΤΡΙΒΟΥΝΙΤΣΙ τη πηγή στου ονεiρου το κυνήγι.
Πιο κάτω πάει στου ΡΑΓΚΑΒΑ στον ΕΚΚΛΗΣΙΤΣΙ φτάνει
στο διάσελο εκεi ψηλά δέν βλέπει ούτε τσοπάνι.
Ο τόπος παντού έρημος στο ΚΑΣΤΡΟ η Παναγiα
η φύση μέ τα πένθιμα παντού νεκρή ησυχiα.
Περνά την βρύση στου ΚΕΡΙΚΟ και το ΠΕΤΡΟΠ Τ' ΑΛΩΝΙ
στο ΔΡΙΜΟΝΑΡΙ γρήγορα η μνήμη ξεφαντώνει.

Δiπλα του η ΖΑΡΑΚΟΒΙΝΑ αγκαλιά μέ το ΒΟΥΝΙ
στην ΑΠΟΣΚΙΑ στην πουρνάρα πού ένας σπiνος κελαηδεi.
Κάτω από του ΠΕΤΡΟΠ το αλώνι δiπλα από το ποτάμι
οι καρυδιές του ΣΤΑΘΟΓΙΩΡΓΗ και του φiλου μας του ΓΙΑΝΝΗ.
Απ' το διάσελο στο ΚΑΣΤΡΟ στην πλαγιά στο ΕΚΚΛΗΣΙΤΣΙ
στου ΒΕΛΟΥ απ' το ΛΥΚΟΤΡΑΦΟ αγναντεύει ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ.
Εφτασε στην ΖΑΡΒΕΝΙΤΣΑ γράφει ο Αλέκος με μεράκι
και τραβάει για τις ΡΙΖΕΣ για του ΤΣΙΩΚΟΥ το αυλάκι.

Εδώ του ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ του φiλου μας του ΠΑΝΟΥ
η χαμοκέλα η τρανή στη στράτα από πάνου.
Εφτασε φiλοι μου στου ΦΛΟΚΑ στα ΛΙΑΡΕIΚΑ τα χωράφια
στου ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ η χαμοκέλα και του ΛΙΑΡΟΥ μέσ'τα βράχια.
Και μάς πάει ο Αλέξης δρόμο ανηφορικό
μάς βγάζει στο ΛΥΚΟΤΡΑΦΟ στη βρύση στον ΚΕΡΙΚΟ.
Φτάνει στου ΠΑΘΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ μπαiνει στον ΑΡΒΑΝΙΤΟΒΑΣΙΛΗ
και θυμάται ωραiο κήπο φiλοι του παπα-ΒΑΣΙΛΗ.

Μετά από τον ΚΕΡΙΚΟ η χαμοκέλα του ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ
δiπλα από του ΜΟΥΤΣΙΑΛΟΥ πού θυμάται μέ λαχτάρα.
Προχωρά πάντα μέ κέφι φτάνει γρήγορα στην ΠΛΑΚΑ
αντiκρυ στα ΤΡΙΛΑΓΚΑΝΤΑ στη μεσανή την λάκα.
Προτού από το διάσελο στην αριστερή πλαγιά
άλλες δύο χαμοκέλες σκεπασμένες με κλαριά.
ΚΙΤΣΑΡΕΛΗ και ΤΑΣΕΛΟΥ και πιό κεi του ΓΥΦΤΟΚΩΣΤΑ
χαμοκέλες που θυμiζουν του χωριού την παλιά δόξα.

Εφτασε εις το διάσελο του ΚΩΣΤΑ του ΔΟΥΡΙΔΑ
η χαμοκέλα που δεξιά στη πόρτα έχει θουρiδα.
Εiς τον ΑΙ-ΛΙΑ ανατολικά βρiσκεται η ΛΙΣΙΑ
που ο Αλεκος από το διάσελο βλέπει την εκκλησιά.
Στην ΛΙΣΙΑ εiχαμε σπεiρει όταν ήμουν στο χωριό
φακές και την πρωτάγιαση επήγα να τις βρώ.
Πήγα γιά να τις αγιάσω μα αυτες απ' την βροχή
πήρανε κατηφόρα και δέν φύτρωσαν εκεi.

Και γυρνώντας κουρασμένος λέω στη μάνα μου μέ πόνο
"μάνα απ' τη μεγάλη μπόρα οι φακές πήρανε δρόμο."
ΛΟΥΠΑΜΠΕΛΟ, ΦΡΑΓΚΟΛΑΚΑ χωράφι του ΧΑΡΛΑΜΗ
που το αεράκι πάντοτε το διάσελο το πιάνει.
Από το ΒΟΥΝΙ από κάτω εiναι η ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ
η περιοχή του ΓΚΙΩΝΗ στους ΜΠΟΥΡΣΟΥΣ πρός τα ΒΑΡΚΑ.
Του ΤΡΟΧΑΝΗ η χαμοκελα και πιό κάτω του παπά
που περνάει το ποτάμι στου ΤΣΕΠΙΝΟΥ από κά.

ΧΡΗΜΑΤΟΥ ωραiος τόπος το αλώνι του ΤΡΟΧΑΝΗ
τα χωράφια των ΤΣΟΥΜΠΡΑΙΩΝ στου ΠΑΝΑΓΟΝΙΚΟΥ φτάνει.
Στους ΜΠΟΥΡΣΟΥΣ κάνει μiα στάση και στη βουλωτή την βρύση
κάθεται να ξαποστάσει φαiνεται έχει καλτiσει.
Ξεκινά και μπρός πηγαiνει πρός της ΚΑΠΕΛΗΣ το δάσος
ΤΣΑΠΑ, ΚΟΥΤΣΟΥΡΑ και ΜΑΝΤΡΑ με το iδιο πάντα πάθος.
Φτάνει στο δημόσιο δρόμο πού σέ πάει ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
και στα δεξιά σέ λiγο μέσα στο χωριό ΒΥΔΙΑΚΙ.

Μπροστά στο ΚΟΚΚΙΝΟΧΩΜΑ με τη βουλωτή τη βρύση
στους ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΕIΚΟΥΣ τόπους που μικρός εiχε γυρiσει.
Τα χωράφια του χωριού μας μέσ' τη λάκα στο ΚΑΜΠΑΚΙ
δiπλα από την κρύα βρύση στο ωραiο ΛΥΚΟΜΑΤΙ.
Ανατολικά απ' τη μάντρα εiναι φiλοι τα ΒΑΡΚΑ
το πηγάδι και το σπiτι του ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ του παπά.
Στα ΒΑΡΚΑ οι ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙΩΤΕΣ εiχανε πολλά αμπέλια
χάλαγε τότε ο κόσμος με φωνές, χαρές και γέλια.

Σήμερα παντού ησυχiα ούτε ενός βοσκού φωνή
ούτε βέλαγμα προβάτου oλη η φύση έχει σιγή.
Εδώ έκιωσε ο Αλέκος την τρανή περιήγησή του
ξανάνοιωσε και γέμισε από χαρά η ψυχή του.
Ηθελε τούτη τη βoλτα μiα μέρα να την κάνει
ήταν πάντα όνειρό του και κανένας δέν τον φτάνει.
Χάρηκε και ξεκουράσθη και σιγά-σιγά το δρόμο
παiρνει για το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ πού του διώχνη κάθε πόνο.

Για να τον ευχαριστήσω όμως γι' αυτή την προσφορά
θά τον πάω μiα βόλτα σ' όλα τα νοικοκυριά.
Γιά νά σου θυμiσω Αλέκο τα παρατσούκλια του χωριού
και θα θυμηθεiς τις θέσεις τού ενός και τού αλλουνού.
Πατριώτες κάνω μiα ευχή σε όσους ήρθαν και θά ?ρθούνε
μετά από εμάς τον τόπο τους να μήν τον αρνηθούνε.
Το χωριό θά παραμένει με όσους μεiνανε αντάμα
και θά καρτερεi στη ράχη όπως το παιδi τη μάνα.

Πάμε τώρα φiλε Αλέκο με το ΚΩΣΤΑ τον ΔΟΥΡΙΔΑ
σ' όλα τα σπiτια του χωριού να κάνουμε μiα γύρα.
Θα αρχiσω από του ΒΕΛΟΥ στου ΜΟΥΤΣΙΑΛΟΥ θα σταθώ
και απ' του ΛΙΟΥΛΙΟΥ θ'αγναντέψω στου ΑΝΔΡΕΑ το στενό.
Στο δικό σου Αλέκο σπiτι το παλιό το αρχοντικό
δiπλα στου ΛΑΜΠΡΟΘΟΔΩΡΟΥ που θυμάμαι όπου βρεθώ.
Εiς του ΠΑΘΙΑΚΟΥ του ΓΙΑΝΝΗ δiπλα από του ΧΑΡΛΑΜΗ
στου ΦΩΤΟΓΙΑΝΝΗ πιo πέρα λiγο πρiν απ' του ΤΡΟΧΑΝΗ.

Στου ΑΡΒΑΝΙΤΟΒΑΣΙΛΗ και στου ΑΡΒΑΝΙΤΟΓΙΑΝΝΗ
στου ΠΛΙΑΚΑ φiλοι το κλειστό όπως του ΑΝΤΟΝΟΓΙΑΝΝΗ.
Κλειστo, ΣΤΡΙΦΤΗ και ΝΕΟΚΛΗ κανεiς δέν απλογιέται
και το χωριό μοιρολογά θρηνεi και συλλογιέται.
Στου ΠΑΝΑΓΟΝΙΚΟΥ επiσης στου ΤΡΟΧΑΝΗ το ανηφόρι
στου ΔΟΥΖΕΝΗ ούτε πουλάκι ούτε και στον ΣΤΑΘΟΓΙΩΡΓΗ.
Μου' ρχεται να σταματήσω έναν άνθρωπο δεν εiδα
ούτε κάτω στου ΤΑΣΙΕΛΟΥ ούτε πάνω στου ΛΕΟΝΙΔΑ.

Δiπλα από του ΠΛΑΤΣΙΑΡΑ ανεβαiνω με το ζόρι
ερημιά στου ΚΙΤΣΙΑΡΕΛΗ iδια και στου ΚΟΥΤΣΟΓΙΩΡΓΗ.
Φτάνω εις του ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ στου ΛΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ πιό εκεi
και στου ΜΟΥΣΤΟΥ πού επiσης δέν υπάρχει ούτε ψυχή.
Του ΣΠΥΡΟΥ εiναι θεόκλειστο και του ΚΟΛΟΒΕΛΩΝΗ
ΠΛΗΓΟΥΡΙ και ΣΤΡΑΒΟΜΑΡΙΑΣ έχουνε γiνει σκoνη.
Στου ΛΙΑΡΟΥ δέν εiναι κανεiς στου ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ ούτε ένας
στης ΠΕΤΡΑΙΝΑΣ ούτε ψυχή στου ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ κανενας.

Φτάσαμε στου ΚΟΥΤΣΟΜΥΤΗ στών ΤΣΕΛΑΙΩΝ απού κά
φάτσα από της ΑΓΓΕΛΑΡΑΣ τώρα εiν' του ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ.
Στου ΜΠΟΥΛΟΥΤΣΟΥ ρημαγμένο προχωρώ στο μονοπάτι
ξεπερνώ του ΚΟΥΤΣΟΣΠΥΡΟΥ και πηγαiνω στου ΑΡΑΠΗ.
Στου ΤΣΟΥΦΤΗ δέν εiναι κανεiς στου ΤΣΕΛΟΧΡΗΣΤΟΥ επiσης
στου ΑΡΑΠΗ και της ΤΑΣΑΙΝΑΣ στου ΚΟΥΝΑ μήν ρωτήσεις.
Προχωράω στην τρανή βρύση πiνω εκεi ενα νεράκι
ΚΑΠΕΡΩΝΗ και ΚΙΟΥΛΕIΚΑ και τραβάω για ΚΑΠΑΡΔΑΚΙ.

Πάω iσια στα ΤΣΙΟΥΜΠΡΕIΚΑ δiπλα εiς του ΤΣΙΟΥΜΠΡΟΓΙΩΡΓΗ
πάνω στου ΘΟΔΩΡΟΓΙΑΝΝΗ προχωράω με το ζoρι.
Εφτασα εiς τα ΓΙΟΥΤΣΕ.Ι.ΚΑ δiπλα από του ΓΙΟΥΤΣΟΓΙΩΡΗ
πάνω απ' τον ΤΣΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗ και ΓΙΟΥΤΣΕIΚΟ σόι.
Εφτασα στου ΓΙΟΥΤΣΟΜΗΤΣΟΥ δiπλα από του ΚΑΠΟΓΙΑΝΝΗ
ΚΕΦΑΛΑ, ΖΟΥΠΑ και ΜΠΟΓΙΑ πού η μοiρα πολλά κάνει.
Στου ΠΕΠΕΛΗ δέν εiναι κανεiς ούτε στου ΛΑΦΑΤΖΑΝΗ
στου ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ερημιά πού πάντα αέρας πιάνει.

Περνώ απ' του ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ και απ' το σπiτι του παπά
τον θυμάμαι τον παππούλη τώρα μόνο ερημιά.
Χάλασμα της ΟΥΡΑΝΙΑΣ ερημιά του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ
στου ΑΛΕΞΟΓΙΑΝΝΗ κανένας και κανεiς δέν περιμένει.
Περπατάω στου ΑΡΙΣΤΟΥ εις στης ΒΑΣΑΙΝΑΣ κοντά
ερημιά χωρiς ανθρώπους στου ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗ από κά.
Στου ΤΥΡΟΓΙΑΝΝΗ κανένας ούτε ΤΣΙΟΚΟΥ, ουτε ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ
ΘΟΔΩΡΑΚΑ, ΚΟΥΤΣΟΥΡΑΚΙ ούτε στου ΜΑΣΤΟΡΟΝΙΚΟΥ.

Τα ΤΣΙΚΟΠΟΥΛΑ όμως πάνε δεν εφύγανε για πάντα
την ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ έχτισαν και χτυπάνε την καμπάνα.
Του ΜΠΑΧΟΥ ερηπομένο του ΓΑΛΑΝΗ από κά
ΓΥΦΤΟΚΩΣΤΑ και ΑΝΘΟΥΛΑΣερημιά και μοναξιά.
ΚΛΟΥΦΑ, ΠΕΡΙΚΛΗ και ΠΡΕΦΑ δάσκαλου ΤΣΟΥΓΚΑΚΟΛΑΚΗ
το ΜΟΥΖΤΡΗ του ΚΩΣΤΑΡΙΚΟΥ ΠΑΤΣΑΓΟΥΡΑ και ΚΛΑΠΑΦΤΗ.
Οπου νά' ναι τελειώνω του χωριού τα αρχοντικά
και στου ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ εχω φτάσει διπλα από του ΧΡΗΣΤΑΡΑ.

Πλησιάζω στου ΚΩΤΡΟΤΣΟΥ κάθομαι σε μiα άκρη
και τελειώνοντας στου ΠΕΤΣΑ κύλησε το πρώτο δάκρυ.
Οπως πάμε άν τα παιδιά μας δέν πηγαiνουν στο χωριό
φiλοι μετά λiγα χρόνια προτιμάω νά μήν ζώ.
Και θά λένε όσοι περνάνε και καλά πού δέν θά ζώ
κάποτε το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ ήταν όμορφο χωριo.
Πάνω από τετρακόσιες εiχε κάποτε ψυχές
σήμερα δέκα εννέα γεροντάκια και γριές.

Διονύσιος Δουζένης
Καρδαριτσιώτης
Μοντέλο 1935 - Β' 6μηνο

25 Μαρτiου 2010



Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από το τελευταίο ταξίδι του Αλέξη Ηλιόπουλου με την οικογένειά του στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2010































  13 Ιανουαρíου 2012 -- Αλξης Ιωαν. Ηλιόπουλος Alex Ellis tjellis@adams.edu

Ιστορικό Καρδαριτσíου – Óλα τα Σπíτια


Ιδέα γι' αυτή την προσπάθεια ήταν του Κώστα Χρ. Δουρίδα, από τον Καναδά, του ίδιου που έβαλε το Καρδαρίτσι στο Internet, και του ίδιου που μούδωσε την ιδέα να ονομάσω τα τοπία της περιφέρειας του χωριού που τα έβαλε στο Ιnternet. Πολλά παρατσούκλια πήρα από το ποίημα του Διονύση Δουζένη που είναι στο «Ευρετήριο» που σύνταξε (και μου έδωσε) το 1990. Πολύ με βοήθησε η αδερφή μου Ευγενία από την Αθήνα. Πολλά πρόσθεσε ο Γιάννης Ι. Σταθόπουλος, Ν.84, από αυτά που του είπε η μάνα του (Τασούλα/Σταθογιώργενα) το 2002, και από αυτά που του είπαν η Κούλα Γιαννακοπούλου Δουρίδα, Ν.81, και ο Παρασκευάς Παρασκευόπουλος, Ν.58. Στις 5 Ιανουαρίου, 1942, με πήρε ο Παπαβασίλης (Βασίλειος Ιερεύς Μουρούτης), αδερφός της μάνας μου, να τον βοηθήσω στον παραδοσιακό αγιασμό όλων (κάπου 100) των σπιτιών του χωριού. Από νωρίς πρωί, είχε τελέσει την Ακολουθία του Αγιασμού στον A'γιο Νικόλαο, ίσως ήπιε ένα χαμομήλι ή ένα τσάι του βουνού στο δικό μας σπίτι, και ξεκινήσαμε με μία τέσα να κρατάει τον αγιασμό, με λίγα κλαδάκια ελιάς να ραντίζει, και με μερικά σακούλια να βάζει τα δώρα (σιτάρι, αραποσίτι, φασόλια, φακές, κ.λ.π.) που φίλευαν οι χωριάτες. Σκέψου ότι ήταν μέρες Κατοχής (1941-1944), πείνας και δυστυχίας. Τα λεφτά ήταν άχρηστα. Για μία σύντομη περιγραφή της αθλίας κατάστασης στην Αθήνα (και παντού) διάβασε απόσπασμα από το Κεφάλαιο 2 του βιβλίου Ελένη, του Νίκου του Γκατσογιάννη, μετάφραση Αλεξάνδρου Κοτζιά, Ελληνική Ευρωεκδοτική, Αθήνα, 1983.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής, 1941 - 42, αποκλεισμένες πόλεις και τα ορεινά χωριά, ξεκομμένα από τους κάμπους που τα εφοδίασαν με σιτάρι, αλάτι και λάδι, υποφέρανε πιό πολύ. Η Αθήνα έγινε τόπος εφιαλτικός αποσκελετωμένων ανθρώπων με πρησμένες κοιλιές που σούρνονταν απεγνωσμένα ψάχνοντας για φαί, σωριάζονταν νεκροί και απόμεναν άταφοι στους δρόμους. Πρώτοι πέθαναν τα παιδιά και οι γέροι. Τους δύο πρώτους μήνες του χειμώνα, 300,000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα στη πρωτεύουσα. Για να κρατήσουν τα δελτία των πεθαμένων οι δικοί τους δε δήλωναν το θάνατο τους παρά πετούσανε τά πτώματα κρυφά πανω από τις μάντρες των νεκροταφείων. Κάθε πρωί καμιόνια τριγυρνούσαν τους δρόμους και μάζευαν τα πτώματα όσων είχαν πεθάνει τη νύχτα. Παντού κυκλοφορούσαν αρουραίοι και βρωμοκοπούσε υπόνομος. Τα δελτία ήταν σχεδόν άχρηστα, αφού ψωμί δεν υπήρχε, τα μαγαζιά τροφίμων ήτανε κλειστά με κατεβασμένα τα ρολά. Για ν αγοράσεις το παραμικρό χρειαζόσουν τσουβάλια με χαρτονομίσματα και οι τυμβωρύχοι ρήμαζαν τα νεκροταφεία ψάχνοντας για δόντια χρυσά και δακτυλίδια. Αν κάποιος φούρναρης τύχαινε να βρεί αλεύρι για να το φουρνίσει και να πουλήσει κανά καρβέλι ψωμί, όριζε την τιμή του σ εγγλέζικες χρυσές λίρες. Οποιος είχε δυνάμεις να περπατήσει περνούσε όλη την ημέρα ως την ώρα που η κυκλοφορία απαγορευόταν αναζητώντας τρόφιμα. Χιλιόμετρα γύρω από την Αθήνα φτωχοί αφανίσανε το πράσινο. Τα δέντρα στις λεωφόρους και στα πάρκα κόπηκαν για καυσόξυλα. Οι πλούσιοι ξαποστέλναν τις υπερέτριές τους με τους οικογενειακούς θησαυρούς σε μακρινά χωριά και νησιά για να βρούν κανά καρβέλι ψωμί ή κοτόπουλο. Μωρά γεννιόντουσαν δίχως νύχια, και τα εννιά στα δέκα μέσα σ ένα μήνα είχανε πεθάνει. E'πεσαν επιδημίες χολέρας, διφτερίτηδας, κοκίτη, σκορβούτου, τυφοειδούς πυρετού και παντού οι ψείρες έφερναν το τύφο. Μαγειρεμένες γάτες σερβίρονταν για κουνέλια, το κριθάρι αναπλήρωνε τον καφέ. Το μοναδικό δείπνο στην Αθήνα με αληθινό κρέας και κρασί πρόσφερε ο πιο πετυχημένος εργολάβος κηδειών της Ελλάδος σε οχτώ καλοφαγάδες φίλους του, που τους γύρισε στα σπίτια τους μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας περνώντας τους, μέσα από γερμανικές περιπόλους, κρυμμένους στο πίσω μέρος μιας νεκροφόρας. Τη νύχτα γίνονταν ομαδικές εκτελέσεις Ελλήνων κρατουμένων που κατηγορούνταν για σαμποτάζ. Τη μέρα οι δρόμοι γύρω από την έδρα του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού μαύριζαν από λιπόσαρκες γυναίκες και παιδιά που γύρευαν πληροφορίες για τους φυλακισμένους δικούς τους. Ο θεόρατος αρχιεπίσκοπος με την πάλλευκη γενειάδα μεσολαβούσε στους γερμανούς εκλιπαρώντας τρόφιμα για τους πεινασμένους και πληροφορίες για τους κρατουμένους. Λίγο μετά τα Χριστούγεννα αψήφησε τις γερμανικές διαταγές ανοίγοντας τους τάφους δεκατεσσάρων που ήχαν πρόσφατα εκτελεστεί, ώστε να τους αναγνωρίσουν και να τους κηδέψουν. Οταν διακόσιοι κρατούμενοι τουφεκίστηκαν κρυφά σε μια ομαδική εκτέλεση, ο Δαμασκηνός συγκέντρωσε τα ρούχα που είχαν βγάλει από τους νεκρούς και τα κρέμασε σε σχοινιά στη μεγάλη αίθουσα της αρχιεπισκοπής. Y.στερα άνοιξε τις πόρτες στις γυναίκες, που με τα παιδιά τους τριγύριζαν ανάμεσα στα ματοβαμμένα ρούχα κουστούμια κομψά και λασπωμένα χωριάτικα κουρέλια αναζητώντας έντρομες τη φορεσιά του άντρα τους ή του γιού τους. Μιά νιόνυφη ενός μηνός βρήκε τα ρούχα που φορούσε ο άντρας της στο γάμο τους. Κάποια μάνα αναγνώρισε το ρούχα των δύο γιών της. Οι υπάλληλοι του αρχιεπισκόπου παρακολουθούσαν με φρίκη καθώς η μια γυναίκα μετά την άλλη σωριαζόταν χάμω σκληρίζοντας, σφίγγοντας μια ματοβαμμένη ζακέτα, ενώ άλλες, μουδιασμένες από τον τρόμο ξέσκιζαν τις τσέπες σ ένα σακάκι που τους φάνηκε γνώριμο γυρεύοντας κάποια σημάδια σε κομματάκια χαρτί, σε αποτσίγαρα και τσατσάρες. Το χειμώνα το 1941 στην Αθήνα, κοπάδια αδέσποτα σκυλιά ούρλιαζαν στούς λόφους γύρω από την Ακρόπολη, ομαδικοί τάφοι ανοίχτηκαν στους κήπους των ανακτόρων κι ο θάνατος σε κάθε γωνία παραμόνευε.

1. 'Aρχισε ο αγιασμός από το σπίτι του Παρασκευά (Ασταύρωτος) και Γιαννούλας Σταθοπούλου που ήταν έξω από το χωριό στο μέρος που λέγεται του Λάμπρου το Ρέμα, ή Κουκιγά, στο δρόμο προς το εξωκκλήσι της Παναγίας στο λόφο Κάστρο. Αυτοί παιδιά δεν είχαν και ζούσαν στο σπιτάκι τους που θα ήταν και σπίτι του μικρού τους κοπαδιού γιδοπροβάτων. Η Γιανούλα ήταν αδερφή το Δημήτρη Δουρίδα (Τασιέλου Ν.76). Ο Παρασκευάς είχε αδερφό στο χωριό τον Χρήστο (Κλούφας και Ρεγιάς, Ν.16) και στην Αθήνα το Νίκο. ίσως το 1961, στην οδό Αθηνάς, έξω από το εκκλησάκι Αγία Κυριακή (περίπου Αθήνας 30, Αθήνα) ο θείος μου ο Θανάσης με σύστησε στο Νίκο Σταθόπουλο, που αν είχε παιδιά, θα μένουν στην Αθήνα.

2. Γυρίζοντας στο χωριό, το πρώτο σπίτι που αγιάστηκε ήταν του Θεοδώρου Χρ. και Αγγέλως Θεοδωρακόπουλου (Βέλος). Η Αγγέλω ήταν κόρη του Κωσταρίκου Αγγελόπουλου Ν.18, που είχε αδερφή τη Θοδώρα γυναίκα του Χρήστου του Ζαφειρόπουλου, Ν.98, και αδερφούς Γεώργιο και Γιάννη στην Αθήνα. Τα παιδιά τους ήταν ο Χρήστος (Τάκης), που πέθανε στον Καναδά, και ο Κώστας που είναι κάπου στην Florida των Η.Π. Ο Θεοδωρακόπουλος (Βελος) είχε αδερφή Μαρία στο χωριό, σύζυγο του Χρήστου Ν. Δουρίδα (Κιτσιαρέλη), Ν.80, και αδερφό Αντρέα στον Καναδά που είχε παντρευτεί (νομίζω) Καναδέζα, δεν είχαν παιδιά, και πέθανε στον Καναδά. 'Hταν αυτός που το 1951 είχε πάρει στον Καναδά τον ανεψιό του Κωστα Θ. Θεοδωρακόπουλο, Ν.2, και το Νίκο Χρ. Δουρίδα, Ν.80.

3. Από εκεί, πήραμε το δρομάκι κάτω από του Βέλου και πήγαμε στο σπίτι της Ανθούλας Καλογεροπούλου, χήρας Γεωργίου, κόρης του Φώτη και Πανώριας Δουρίδα. Η δε Πανώρια ήταν αδερφή του παππούλη μου Γεωργίου Ηλιοπούλου (Λαφοκέρατου, Ν.94). Η Ανθούλα είχε παιδιά τη Φροσύνη (εικάζω το όνομα) στην Αθήνα, το Θοδωρή, το Γιώργη, την Πανώρια, και το Φώτη. Ο Φώτης είχε πάει (στην Κατοχή) στον Τσοτσώνη, σύζυγος Χρύσω, γένος Αντρέα Ν. Δουρίδα, Ν.95, στο Λαντζόϊ της Ηλείας. Σαν να ήταν χθές, θυμάμαι το μακαρίτη το Πάϊκο Ιωαν. Τύρο που έγραφε (σε γράμμα του Θοδωρή για τη Φροσύνη): Πιπίνου 75, Αθήνα.

4. Μετά της Ανθούλας, ήταν το σπίτι του Θεοδώρου Μητσόπουλου (Γυφτοθοδωράκη) δίπλα σε μια μεγάλη πουρνάρα και μια μεγάλη βελανιδιά. Τη γυναίκα του Γυφτοθοδωράκη (ήταν χήρος) τη λέγανε Κατερίνη, και ο γιός τους Κώστας (Γυφτοκώστας) ήταν παντρεμένος τη Σοφία κόρη του Λεωνίδα Ν. Δουρίδα (Ραβαζούλα), Ν.77) και έχουν παιδιά Κατερίνη, Μαρία, Θεοδώρα και Χαρίλαο. Ο Γυφτοθοδωράκης είχε επίσης γιό Γιάννη που ήταν καλόγερος στο ΄Aγιον 'Oρος. Λίγο θυμάμαι το Γυφτοθοδωράκη, που νομίζω πέθανε γύρω στο 1945, και λέγανε ότι «φοβέριζε» τους «αντιπάλους» του με την κασιάρα! Τον δε Γυφτοκώστα τον θυμάμαι που πότιζε το χωράφι στου Παλούκι, και που είχε έρθει με άδεια από το στρατό (1946;) που είχε αγγλικής κατασκευής όπλο του, και πυροβολούσε στον αέρα. Την τελευταία φορά (1998) τον είδα που καθόταν με τη γυναίκα του στο μπαλκόνι, μαζί με την Διαμάντω, χήρα Τάκη Δουρίδα (Τασιελου, Ν.76). Είχε και αδερφό Χαρίλαο που πέθανε στο χωριό.

5. Κάτω από το σπίτι του Γυφτοκώστα, στην άκρη το χωριού, δίπλα σε χωματένιο αλώνι, που το 1998 το είχε κάνει ο Νίκος Τσίκας (σύζυγος : Θοδώρα) περιβόλι, ήταν το σπίτι του Χρήστου Τσίκα (Γαλάνη) και της Βασιλικής, αδερφής του Γιώργη Ι. Καλογεροπούλου, Ν.90. Είχαν παιδιά το Νίκο που παντρεύτηκε τη Θεοδώρα, κόρη του Κώστα Ν. και Αλεξούλας Δουρίδα, Ν.23, και τη Δημήτρω που παντρεύτηκε τον Πάνο Κ. Τσιουμπρή, Ν.47, τη Σούλα και τη Φωτούλα.

6. Δίπλα στο σπίτι του Γυφτοκώστα, δίπλα σ ένα χωματένιο αλώνι, ήταν το σπίτι της Δήμητρας (Ξουράφως) χήρας Θεοδώρου Καλογεροπούλου. Δίπλα στο μικρό σπίτι της, ήταν καλύβι για τα ζώα της. Είχε παιδιά το Γιώργη, (Γιώτα) το Γιάννη (Καλόγιαννη/Καλογερόγιαννη) παντρεμένο την Κατίνα, γένος Νικ. Τσιουμπρή, Ν.46, το Νίκο, παντρεμένο την Αλεξάντρα γένος Αλέξη Γιαννακοπούλου, Ν.67, και ως χήρος, παντρεμένος την Ασημίνα, το Θανάση, τον Ηλία, και τη Θανάσω που παντρεύτηκε τον Γιώργη Τσίκα (Πέτσα, Ν.22), και τη Μαρία, που παντρεύτηκε τον Παρασκευά Αναστ. Τύρο.

7. Δίπλα στο σπίτι της Δήμητρας ήταν το σπίτι του Χρήστου (Χρησταρά) Αγγελοπούλου (σύζυγος : Φλωρούλα κόρη Θεοδώρου Γιαννακοπούλου, του Βρούχου, Ν.69. Είχαν παιδιά τη Φροσύνη που παντρεύτηκε στην Κατοχή στο Μοναστηράκι, και το Θεόδωρο (Δασκαλάκο) παντρεμένο με κάποια από το Μοναστηράκι, και το Δημήτρη (Μήτσιο). Ο δε Θεόδωρος («Δασκαλάκος») εξαφανίστηκε στον πόλεμο (1940-1941) εναντίον Ιταλών και Γερμανών, και ξαναπαρουσιάστηκε όταν έφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1944. ένας συμπολεμιστής το Δασκαλάκου, Κυριάκος Παπαγγελής, είχε γράψει στους γονείς του Δασκαλάκου για την τελευταία φορά που είχε δεί το Δασκαλάκο σε κάποια μάχη, ίσως στη Μάχη της Κρήτης. Οι γονείς του Δασκαλάκου με είχαν ρωτήσει να τους διαβάσω ( δεν ξέρω γιατί μήπως ο Χρήστος δεν έβλεπε καλά, μήπως η Φλωρούλα ήταν αγράμματη ;) το γράμμα του Παπαγγελή. Ο θείος μου ο Νίκος Ηλιόπουλος μου είχε πεί ότι ο «Χρησταράς» ήταν στο Ελληνικό Ιππικό στον Πρώτο Παγκόσμιο (1914-1918) Πόλεμο. Νομίζω είχε κάνει και στην Αμερική.

8. Κάτω από το σπίτι του Χρήστου (Χρησταρά) Αγγελοπούλου, ήταν το σπίτι του Θεοδώρου Μπαχού, σιόγαμπρου από την Κοντοβάζαινα, που είχε παντρευτεί την Αγγέλω, κόρη του Αριστείδη Αγγελοπούλου. Ο Μπαχός ήταν τσαγκάρης, ο παπουτσής του χωριού, και κάποτε μου είχε πεί για μια μάχη στην οποία έλαβε μέρος στον Αλβανικό Πόλεμο εναντίων των Ιταλών (1940-1941). 'Eλεγε ότι πρίν επιτεθούν εναντίων των Ιταλών, ο αξιωματικός τους έδωσε πιοτό κονιάκ! Μία άλλη φορά, ενώ περίμενα να διορθώσει κάτι παπούτσια περνούσε μία Καρδαριτσιοτοπούλα, που πήγαινε να πάρει νερο από τη βρύση του Γκάλου, και άρχισε να τραγουδά : «κορίτσι φιλιμένο δεν κάνει προκοπή». Ο Μπαχός και η Αγγέλω είχαν παιδιά Γιάννη, Αριστείδη, Δημήτρη, Χιόνα και Ευανθία. Η Αγγέλω είχε αδέρφια Νίκο, Βαγγέλη, Γιώργο και Γιάννη που είχαν φύγει στην Αθήνα προπολεμικώς. Ο Γιάννης είναι πατέρας της Δέσποινας (πήρε «19» στο Λύκειο!) γυναίκας του Γιάννη Γ. Σταθοπούλου (Σταθόγιαννη),Ν.84, συμμαθητή μου στο Καρδαρίτσι. έχουν γιο το Γιώργο αρχιτέκτωνα μηχανικό.

8-Α. Μπροστά στο σπίτι του Μπαχού, θυμάμαι μία γριούλα χήρα που ήταν Μάνα του Θεοδώρου Παρασκευοπούλου (Καπαρδάκη) Ν.49, που πέθανε στην Κατοχή. Δεν ξερω τ ονομά της, αλλά ενα από τα κορίτσια του Καπαρδάκη Ν.49 ίσως είχε τ ονομά της.

9. Δίπλα στου Μπαχού το σπίτι ήταν το σπίτι του Γιώργη Κ. και της Μαργαρίτας Κ. Μουρούτη δεύτερα ξαδέρφια της μάνας μου. Οι γονείς τους ήταν ο Κώστας (ράφτης του χωριού) και η Καλιόπη. Η Μαργαρίτα δεν παντρεύτηκε και ο Γιώργης παντρεύτηκε την Τριανταφύλλω από τις Ράχες Αρκαδίας και είχαν κόρη τη Ντίνα.

9-Α. Δίπλα στο σπίτι του Γιώργη και της Μαργαρίτας ήταν το χάλασμα του Γιανέλου Τσίκα, αδερφού του Θεοδώρου Τσίκα, πατέρα του Μαστορονίκου, Ν.10. Κόρη του Γιανέλου ήταν η Δημήτρω/Δήμητρα Καλογεροπούλου (Ξουράφω) , Ν.6.

10. Δίπλα στο χάλασμα (γρεμισμένο μικρό σπίτι) κάτω από τη βρύση του Γκάλου, είναι το σπίτι του Νίκου Θ. Τσίκα (Μαστορονίκου) που παντρεύτηκε τη Θανάσω του Κουρμπέτη από το Μοναστηράκι, και είχαν παιδιά το Θεόδωρο, Χρήστο, και Γιάννη. Κάποτε ο Μαστορονίκος είχε το μόνο άλογο στο χωριό. Είχαν μία ασπρομουριά στο κάτω μέρος του κήπου τους, εκεί που πήγαινα κρυφά κάτω από τη μάντρα, και φώναζε η Θανάσω. Τώρα, αν ήξερα «διπλωματία» θα μάζεβα μία χούφτα μούρες και θα της τις έδινα να την πιάσω «πόρτα για το χειμώνα» που λέγανε !

11. Δίπλα στο σπίτι του Μαστορονίκου ήταν (τότε) το άδειο σπίτι του Θοδωράκα που νομίζω ήταν Παπαγιαννόπουλος που είχε πεθάνει, και που τα παιδιά του είχαν φύγει προπολεμικώς. Τα παιδιά του Μαστορονίκου ίσως ξέρουν λεπτομέρειες. Κάποτε ίσως τη δεκαετία του 1970, το σπίτι το αγόρασε ο Χρήστος Ν. Δουρίδας, Κιτσιαρέλης, Ν.80, και η Μαρία, γένος Χρ. Θεοδωρακοπούλου, Ν.2. Το αγόρι του Θεοδωράκα έπαιζε με μπιστόλι (με ένα παιδί του Γιαννίκου, Ν.25) και σκοτώθηκε. Είχε κόρη Μάρθα παντρεμένη στον Πύργο με το Μίμη Δημόπουλο από τη Χώρα, που είχαν αγόρια το Θανάση, το Γιώργο και 2 άλλα. Ο Θοδωράκας και ο Στάθης Μουρούτης, Ν.84, φορούσαν φουστανέλες.

12. Γυρίζουμε πάλι στο σπίτι του Θεοδώρου Χρ. Θεοδορακοπούλου (Βέλου), Ν.2) στην άκρη του χωριού, όπου το κατόπιν σπίτι είναι του Γιώργη (σύζυγος : Ανδρομάχη από το Βελημάχι) Χρ. Παπαγιανοπούλου (Μουτσιάλου) που είχε κάνει πρόεδρος του χωριού, και ο γιός του Νίκος ήταν αγροφύλακας του χωριού. Είχαν παιδιά τη Μάρω, την Ευγενία, το Νίκο, το Χρήστο και Ηρακλή. Ο Χρήστος είναι στη Γερμανία.

13. Προχωρώντας προς την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, είναι το σπίτι του Θεοδώρου Παπαγιαννοπούλου (Μπουζτρή) και Νικολίτσας, αδερφής του Χρήστου Αγγελοπούλου, Ν.7. Είχαν παιδιά το Κώστα (αστυφύλακα στην Αθήνα) που παντρεύτηκε τη Δήμητρα, κόρη του Κωνσταντάρα Παρασκευοπούλου, Ν.75-Α, το Γιώργη πoυ παντρεύτηκε τη Μάρθα Λαμπροπούλου, κόρη του Θανάση και Ξανθής Λαμπροπούλου, πρώτης μου ξαδέρφης, Ν.91. Η κόρη τους Χρυσάνθη παντρεύτηκε στο Μοναστηράκι τον Αντώνη Γιαννακόπουλο που είχε μαγαζί. Επίσης είχε κόρη Ευτυχία που παντρεύτηκε Χ. Ψαρρά.

14. Το σπίτι του Μπουζτρή ήταν μεγάλο, μισό από το οποίο ήταν του αδερφού του Γιάνναρου Παπαγιαννοπούλου, που ήταν χήρος από τη Φανιώ. Είχαν παιδιά Θανάση, Φώτη, Τασία, Γεωργία, Σουσάνα και Μαρία, γυναίκα του Γιώργη Ν. Αναγνωστοπούλου (Μπόγια, Ν.38).

14-Α. Δίπλα στου Γιάνναρου ήταν το χάλασμα (γρεμισμένο σπίτι) του Τσιούτσιου, που ήταν εξάδερφος του Παρασκευά, Ν.1, και του Χρήστου, Ν.16. Ο Τσιούτσιος είχε κόρη Αραποθανάσω, Ν.58, τον Περικλή, Ν.17, και τον Λάκη, πρώτο άνδρα της Αγγελάρας, Ν.50.

15. Δίπλα στο χάλασμα ήταν το σπίτι Θεοδώρου (Πρέφα) και της Αντώνας Αναγνωστοπούλου. Ο Θεόδωρος ήταν αδερφός του Νίκου (του Μπόγια, Ν.38) από τα Γιουτσέϊκα. Η Αντώνα ίσως ήταν μοναχοκόρη του Μαρίνη Καλογεροπούλου. Είχαν παιδιά το Νίκο, το Ζώη, τη Μαρία, την 'Aννα, και την Κανέλλα. Αλλο τότε ήταν το κλίμα στο χωριό διότι η Μάνα της Αντώνας, η Μαρίναινα, είχε περιβόλι στο λόφο Διάρχος που δεν είναι βρύση.

16. Δίπλα στο σπίτι του Πρέφα είναι το σπίτι του Χρήστου Σταθοπούλου, του Κλούφα, του Ρεγιά, και της Κωσταντίνας από το Βελημάχι. Ο μπάρπα Χρήστος είχε αδερφό τον Παρασκευά, Ν,1, και το Νίκο στην Αθήνα. Είχαν παιδιά το Θανάση και τη Βαγγελιώ. Θυμάμαι το Θανάση στρατιώτη στον Ελληνικό Στρατό στον ανταρτοπόλεμο (Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο) που είχε έρθει με άδεια όταν ο Ελληνικός Στρατός, η 9η Μεραρχία, πολεμούσε τους αντάρτες στην Πελοπόννησο (1949). Επίσης θυμάμαι τη Μάνα της Βαγγελιώς που μας φώναζε όταν τραγουδούσαμε το τραγούδι «Βαγγελιώ» για να χορέψουμε με διαταγή του Δασκάλου μας Θεοδ. Αναστοπούλου!

17. Μισό από το ίδιο σπίτι ήταν το σπίτι του εξαδέρφου του Περικλή, της γυναίκας του Παναγιώτας από Ράχες Αρκαδίας και της κόρης τους Αγγέλως. Ο Περικλής είχε κάνει στην Αμερική, πέθανε στην Κατοχή (1941-1944) και είχε κάποιο μηχάνημα από την Αμερική που τρόχαγε (ακόνιζε) τα εργαλεία. Η Αγγέλω παντρεύτηκε το Θεόδωρο Ιωαν. Παναγόπουλο, γιό του Θοδωρόγιαννη, Ν 48.

17-Α. Δίπλα στου Περικλή κάτω από το Σχολείο μας ήταν το μαγαζί του Πάϊκου και Νίκου Ιωαν. Τύρου (Τυρόγιαννη), Ν.30. Αυτό το μαγαζί είχα ακούσει το είχε ο παππούς του Πάϊκου, που δεν ξέρω πως τον λέγανε. Επίσης και ο πατέρας μου (ο Γιάννης ο Ηλιόπουλος ο Κουφός) είχε μαγαζί εκεί, γύρω στο 1938-1941. Ο Νίκος και ο Πάϊκος είχαν προσθέσει ένα παράθυρο στο κτίριο.

18. Σχεδόν κολλημένο, δίπλα στο μαγαζί ήταν το σπίτι του Κωσταρίκου Αγγελοπούλου, τον οποίον λίγο θυμάμαι (λέγανε ήταν αγωγιάτης) και της γυναίκας του Παναγιώτας. Είχαν κόρη Αγγέλλω που την πήρε ο Θεόδωρος Χρ. Θεοδωρακόπουλος (Βέλος, Ν.2) και γιούς (στην Αθήνα) Γιάννη και Γεώργιο. Την κόρη τους Θοδώρα την πήρε ο Χρήστος Κ. Ζαφειρόπουλος, Ν.98, και η Κατίγκω παντρεύτηκε στο Δεχούνι.

18-Α. Το σπίτι του Κωσταρίκου το δώρησαν τα παιδιά του στο χωριό και έγινε χωρική αίθουσα. Επίσης έδωσαν το περιβόλι τους, εκεί που είναι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, για να γίνει πλατεία. Στο ίδιο μέρος ήταν ένα μικρό χτίριο που το χρησιμοποιούσαν γι αποθήκη. Είχα ακούσει ότι αυτό το κτίριο ήταν μαγαζί του Παναγή Παναγιωτόπουλου (Σκοτσιέρης) όταν γύρισε ο Παναγής (Παναής) από την Αμερική. Ο Παναής ήταν χήρος (από την αδερφή της νόνας μου) και είχε ξαναπαντρευτεί τη χήρα Μάνα του Κυριάκου του Τύρου, της οποίας το σπίτι ήταν κάτω από την πουρνάρα του Βασίλη του Παναγοπούλου (Τσιέλου, Ν.63).

18-Β. Πάνω από του Πάϊκου το μαγαζί ειναι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που γράφει πάνω από την πόρτα της ότι χτίστηκε το 1848. Τα δύο μεγάλα πλατάνια γύρω της δεν ξέρω αν τα είχαν μεταφυτέψει από αλλού, ή αν εκεί κάποτε είχε λίγο νερό, διότι συνήθως βλέπουμε τα πλατάνια όπου είναι νερό. Οι καμπάνες ήταν εκεί που είναι ο μικρότερος πλάτανος, η μία κρεμασμένη από τον πλάτανο και η άλλη από ένα στύλο που ακουμπούσε πάνω στον πλάτανο. Οι μάντρες είναι χτισμένες το 1890 με χρήματα του Κωνσταντίνου Σπυρόπουλου, του Σέχα, που είχε κάνει (και ίσως πέθανε) στην Σμύρνη. Δεν ξέρω αν Σέχας είναι Τουρκικός τίτλος. Από θείο μου Νίκο Ηλιόπουλο ξέρω ότι ήταν θείος της νόνας μου Ευγενίας, κόρης του Γιαννάκου του Γιαννακοπούλου. Ο Σέχας είχε μία κόρη στην Αθήνα, που αποξενώθηκε από το παιδιά της, και άφησε κάτι δικό της στη Σοφία Παρασκευοπούλου-Μουρούτη, Ν.75-Β. Το νεκροταφείο του χωριού, πρίν το 1912, ήταν γύρω στην εκκλησία. Το σημερινό έγινε με έρανο, χτισμένο με τεχνίτες από τα Λαγκάδια (της Αρκαδίας) που ίσως ήταν οι κορυφαίοι της Πελοποννήσου. Τα κυπαρίσσια θα ήταν εκεί όταν ήταν το νεκροταφείο. Εκεί που είναι τώρα το καμπαναριό μέχρι τον τοίχο (προς τον Κολοκοτρώνη) ήταν το σχολικό περιβόλι με τριανταφυλλιές, κυδωνιές, κρίνα και μανουσάκια. Το κάτω μέρος του σχολείου, το σημερινό υπόγειο, χτίστηκε το 1878. Κάποτε αργότερα χτίστηκε ο πάνω όροφος. Του παλιού τύπου κεραμίδια στο σχολείο και στην εκκλησία σχημάτιζαν τρύπες που φώλιαζαν πολλά χελιδόνια και σπουργίτες. Τα σημερινά κεραμίδια δεν έχουν μέρος για φωλιές. Το πρώτο σχολείο του χωριού ίσως να ήταν το σπίτι του «Πληγούρη» Μουρούτη, Ν.68, που δεν υπάρχει τώρα. Ο πρώτος δάσκαλος ίσως ήταν ο Χρυσανθάκης, ο οποίος είχε τουρκικό τίτλο «έξυπνος», μουρούτ ή μουράτ, και το οποίο έγινε Μουρούτης, ίσως παππούς του Στάθη, του Θοδωρή και της Παναγιώτας, Ν.84, και 85, και οποίοι ίσως ήταν και από τους πρώτους μαθητές και αμφότεροι ήταν τερζήδες, έραβαν κάπες. Ο Σταθογιώργης/Ούζος Κ. Καλογερόπουλος/Σταθόπουλος, Ν.84, έκανε τον τερζή στην Κατοχή, (1941-1944). Περισσότερα για το σχολείο στο Ν.94.

19. Εξακολουθούμε με τον αγιασμό πηγαίνοντας στο σπίτι του (Λάκη) Θεοδώρου Τσίκα (Τσιουγκακολάκη) και της Αγλαίας κόρης του Αντώνη του Ζαφειρόπουλου, Ν.88. Νομίζω είμαστε και κουμπάροι διότι η Μάνα μου βάφτισε μία κόρη τους. Είχαν παιδιά το Λεωνίδα, το Γιώργο, τον Αντώνη, Κατερίνη, Γιώτα και Αθανασία.

20. Απέναντι στου Τσιουγκακολάκη το σπίτι ήταν του Δάσκαλου Θεοδώρου Δημ. Τσίκα (που ήταν γιός του Παπαδημήτρη) και της γυναίκας του Κωσταντίνας, αδερφής του Γιάννη Τύρου, Ν.30. Υπηρέτησε δάσκαλος για πολλά χρόνια στο σχολείο του γειτονικού χωριού Πέτα, και για ορισμένο καιρό μας δίδαξε (στην Κατοχή) στο χωριό. Είχαν παιδιά την Κική τον Κωστούρο, τον Γιώργο το γιατρό που με είχε γιατρέψει, το Μίμη, το Χρήστο και τον Πλούταρχο. E'πειτα από το σπίτι του Γιαννίκου Λαμπρόπουλου, Ν.25, το σπίτι του Δάσκαλου ήταν το ποιό ωραίο. Του Δάσκαλου και του Γιαννίκου ήταν το μόνα σπίτια του χωριού που είχαν σκεπή από κεραμίδια. Τα χτίρια της εκκλησίας και του σχολείου είχαν κεραμίδια. Υποθέτω ο Δάσκαλος ο Τσίκας θα γεννήθηκε τη δεκαετία το 1880 η 1890.

21. Δίπλα στου Δάσκαλου ήταν το σπίτι του Κώστα Τσίκα (Κοτρώτσου), που είχε κάνει στην Αμερική. Η γυναίκα του ήταν από το Βούτση και την λέγαν Νικολίτσα. Τα παιδιά τους ήταν ο Δήμος, η Χρύσω, που πήρε τον Πάνο το Ζαφειρόπουλο (Παναγάκο, ή Μονογένη, Ν.100) ο Γιάννης και Μαρία. Την τελευταία φορά που τον είδα (ήταν 1979 ;) μου έλεγε ιστορίες για τη ζωή του στην Αμερική (πόλεις του Οhio) πως τον κυνηγούσαν να τον πάρουν στρατιώτη στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κ.τ.λ.. Δεν θυμάμαι αν τον βρήκαν. Ο Δήμος συμμαθητής μου, παντρεύτηκε τη Βαγγελιώ από το Βούτση και είχε μαγαζί για πολλά χρόνια. 'Hταν απίστευτος αθλητής και δυνατό παιδί στο σχολείο.

22. Απέναντι από του Δήμου Τσίκα το μαγαζί ήταν το σπίτι του Γιώργη, του Κώστα και του Μηνά Τσίκα (Πέτσα). Δεν ξέρω τίποτα για τους γονείς των που είχαν πεθάνει πρίν τις μέρες μου. Ο Γιώργης, ίσως στην Κατοχή (1940-1944) παντρεύτηκε τη Θανάσω κόρη της Δήμητρας (Ξουράφως) Θ. Καλογεροπούλου, Ν.6. 'Eχουν παιδιά Χρήστο, Νίκο, Διονυσία, Λάμπρο και Ρήνα. Ο Μηνάς έμαθα κάποτε σε κάποια επιστροφή είχε πεθάνει, παντρεμένος στη Μπαρμπάσαινα της Ηλείας.

23. Απέναντι από το σπίτι του Πέτσα ήταν το σπίτι του Κώστα Ν. Δουρίδα, (Πατσιαβούρα) και της Αλεξούλας. Η Αλεξούλα κράταγε από τους Ηλιοπουλαίους, ίσως ήταν ξεναδερφή του Νίκου του Ηλιόπουλου που είχε το μαγαζί στη Βλαχάβα 6, στην Αθήνα. Είχαν παιδιά τον Θεόδωρο, το Γιώργο, τη Μηλιά, και ίσως ένα άλλο κορίτσι (ήταν Νικούλα ;). Ο Νίκος Ηλιόπουλος πήρε την Ελένη Συντριβάνη από Κοντοβάζαινα. Η Αλεξούλα είχε αδερφή την Κατσιούφω στο Cleveland ή Toledo, Η.Π.

24. Απέναντι από του Κώστα Δουρίδα ήταν το σπίτι του Θεόδωρου του Τσίκα (Τσιόκου), που είχε παντρευτεί δύο φορές, και που είχε παιδιά με τη δεύτερη, τη Δήμητρα από το Βελημάχι. 'Eχουν παιδιά Στέφανο, Γιάννη, Ηλία, 'Αννα, και Κανέλλα. Η πρώτη γυναίκα του Τσιόκου ήταν η Χρυσάνθη, αδελφή του Θοδώρου Παρασκευόπουλου (Αράπη, Ν.58).

25 Απέναντι από του Τσιόκου το σπίτι ήταν το ωραιότερο σπίτι του χωριού, του Γιαννίκου του Λαμπρόπουλου. Η γυναίκα του (όνομα άγνωστο) ίσως ήταν από το Σωποτό Αχαίας. Είχαν κόρες Μαρία και Αλίκη, και κόρη Νικούλα παντρεμένη στο Κρεκούκι Πελόπιο Ηλείας και ίσως γιό ή γιούς αλλού. Είχαν πάντοτε ωραίες γλάστρες με βασιλικά και άλλα στα δύο μπαλκόνια τους. Τα χελιδόνια φώλιαζαν στα μπαλκόνια τους.

26. Πίσω από το σπίτι του Γιαννίκου ήταν το σπίτι του Κώστα Αντ. Παπαγιαννοπούλου (Κλαπαύτη) που ήταν γιός του Παπαντώνη, παντρεμένος την Αγγελική από το Βελημάχι. Νομίζω είχε αδέρφια στην Πάτρα σε επιχειρήσεις υφαντουργίας. Είχαν παιδιά Αντώνη, Γιάννη, έγγελο, Δήμητρα και γιατρό Νίκο. Συνάντησα έναν όταν περπατούσα στην Αγία Παρασκευή το 1990. Πήγαινε εκεί μ ένα BMW, με πήρε, και μου είπε πως τον είχε γιατρέψει ο πατέρας μου όταν ήταν μικρός. Νομίζω η επιχείρηση ήταν Παγιαννόπουλος και Ανδριόπουλος, φημισμένη για εξαιρετικής ποιότητος υφάσματα. Νίκος Αντ. Παπαγιαννόπουλος είχε παιδιά Σπύρο και Γιώργο.

27. Δίπλα στου Παπαγιαννόπουλου το σπίτι ήταν του Γιάννη του Παπαγιαννόπουλου (Κουτσού). έταν χήρος και δεν ξέρω τίποτα για τη γυναίκα του. Μόνο ξέρω είχε κόρη Θανάσω που (το 1938 ή 1939) παντρεύτηκε (Ν.87) το Βασίλη Θ. Ηλιόπουλο, δεύτερο εξάδερφο του πατέρα μου. Η άλλη κόρη η Βγένω παντρεύτηκε το Γιώργο το Μουγγό από Τριπόταμα Αχαίας. Από το πρώτο γάμο, ο Μουγγός είχε γιό που τον είχα δεί στο χωριό και στο μοναστήρι Μέγα Σπήλαιο έξω από τα Καλάβρυτα Αχαίας.

28. Απέναντι από του Κουτσού το σπίτι, ήταν του Αρίστου του Τσίκα και της Παρασκευής. Είχαν κόρη τη Θοδώρα που πέθανε μικρή, και κόρη Βασίλω που παντρεύτηκε το Πάνο Ν. Θωμά. Ν.44. Ο Αρίστος είχε αδερφό το Βάσιο που είχε κάνει στην Αμερική. Επίσης μου είχε πεί είχε άλλο αδερφό στην Αμερική. Στη δεκαετία 1980 ή 1990 είχα δεί στο «Νεκρολόγιο» της ΑΧΕΠΑ ότι ένας Τσίκας πέθανε, αλλά δεν ξέρανε από ποιό χωριό ήταν. Η Παρασκευή ήταν αδερφή του Θόδωρου Τσίκα, Τσιόκου, Ν.24.

29. Μισό από το σπίτι του Αρίστου ήταν της Νικολίτσας, χήρας Βάσιου Τσίκα. Ο Βάσιος είχε κάνει στην Αμερική και είχε του Βάσιου το Μύλο στο ποτάμι πίσω από το λόφο Αγία Παρασκευή. Είχαν παιδιά τη Ζαχάρω (γυναίκα του Δημήτρη Καπογιάννη, Ν.42, τη Δροσούλα, τον Αγγελή και τον Κώστα.

30. Πίσω από της Βάσιαινας το σπίτι ήταν αυτό του Γιάννη Τύρου, του Τυρόγιαννη. Νομίζω λέγανε τη γυναίκα του Βάσω, που ήταν ένας χρυσός άνθρωπος, κόρη του Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου, του Δημητρακόγιαννη. Είχαν παιδιά τον Πάϊκο (παντρεύτηκε τη Γεωργία και είχαν παιδιά το Γιάννη και τη Βάσω), το Νίκο που παντρεύτηκε την Τασιούλα του Νίκου και Ουρανίας (Ν.66) Τσίκα (άγνωστα σε μένα τα παιδιά τους), το Γιώργο, το Δημήτρη, το Θεόδωρο και τη Μαρία.

30-Α. Δίπλα στης Βάσιαινας το σπίτι ήταν ένα μικρό σπίτι του Στεφανή Μουρούτη (Τζιραλής) ο οποίος θα είναι συγγενής της μάνας μου, αλλά δεν ξέρω που είχε πάει ή αν είχε οικογένεια. Στην Κατοχή (1941-1944) είχε έρθει από κάπου με τη γυναίκα του, και ξανάφυγε.

30-Β. Επίσης μετά από το σπίτι της Βάσιαινας, πρίν φτάσουμε στο σπίτι το Δημοσθένη Νικολόπουλου, ήταν ένα χάλασμα (γρεμισμένο σπίτι) σπιτιού που δεν τελείωσε ο Βάσιος Τσίκας, Ν.29. Ο γιός του Αγγελής έφτιαξε εκεί το σημερινό σπίτι.

31. Το κατόπιν σπίτι ήταν του Δημοσθένη Νικολόπουλου και γυναίκας του Βασιλικής από το Βούτση. Είχαν παιδιά τη Ντίνα και το Θεόδωρο (Φασουλή) που παντρεύτηκε τη Γιαννούλα Καπράλου από το Βούτσι, και έχουν παιδιά Βασιλική και Μαρία. Η Ντίνα νομίζω δεν παντρεύτηκε. Ο Θεόδωρος είχε μαγαζί για πολλά χρόνια.

31-Α. Πιο πέρα, εκατό και μέτρα, ήταν το χάλασμα το Σαϊτόγιαννη Μουρούτη, συγγενή της Μάνας μου. Ο Σαϊτόγιαννης θα έχει παιδιά ή εγγόνια στην Αθήνα. Στην Αμερική είχα γνωρίσει τον αδερφό του Βασίλη που είχε πάρει Αμερικανίδα και θα έχει απογόνους στη Νέα Ορλεάνη (Νew Orleans) Η. Π. 'Οταν γύρισε ο Βασίλης στο Καρδαρίτσι γύρω στο 1969 (;) ζήτησε από το θείο μου Νίκο Μουρούτη να σκάψει στον τρόχαλο του γρεμισμένου σπιτιού του να του βρεί λίγη στάχτη. Το όνομα (στην Αμερική) το έκανε Μurtes.

32. Κάτω και λίγο πιο πέρα από του Σαϊτόγιαννη ήταν το σπίτι του Αποστόλη και της Μαρίας Τσουκαλά. Δεν ξέρω από ποιά οικογένεια ήταν η Μαρία. ίσως ήταν συγγενής της γυναίκας του Γιάννη του Μποζίκα (Τσουρόγιαννη), Ν.37 και είχαν γιό Γιώργο που παντρεύτηκε Αμερικανίδα και πέθανε στη Μιlwaukee Η. Π. Η κόρη του Χρυσάνθη παντρεύτηκε το Γιάννη Θ. Ηλιόπουλο (Αρβανιτόγιαννη Ν.86) δεύτερο εξάδερφο του πατέρα μου. Η δε κόρη τους Δήμητρα παντρεύτηκε το Βασίλειο Ιερέα Μουρούτη, Ν.85, και είχαν παιδιά το Θεόδωρο, τη Μαρία, τη Γιώτα, και τον Πάϊκο (Τάκη). 'Ολα τα παιδιά είναι με τις οικογένεις τους στην Αθήνα. Ο Παπαβασίλης ήταν ιερέας το χωριού από περίπου 1934 μέχρι περίπου 1984.

33. Πίσω από του Παπαβασίλη το σπίτι ήταν το σπίτη του Γιώργη του Ροδόπουλου και γυναίκας του Σοφίας από την Κοντοβάζαινα. Θυμάμαι λίγο μία κόρη Γαρυφαλιά που προπολεμικώς πήγε στην Αθήνα. Επίσης είχαν την Ιφιγένεια, το Βασίλη, τον Κώστα και Θεόδωρο. Ο Ροδόπουλος είχε κάνει στην Αμερική.

34. Κάτω από του Ροδόπουλου, κάμποση απόσταση, προς το ρέμα, εκεί που είναι μερικά μεγάλα πουρνάρια, ήταν το σπίτι της Παναγιώτας (Σβουρτσοπαναγιώτας) Χριστοπούλου. Είχε ένα γιό Γιώργη που πέθανε στην Κατοχή (1941-1944), και γιούς Βασίλη και Δημήτρη. Είχε παντρευτεί Αρβανίτη, είχα ακούσει.

35. Πιο πέρα από το Ροδόπουλου ήταν το σπίτι του Μαραγκόγιαννη Αναστόπουλου, που ήταν πατέρας του Δασκάλου μου Θεοδώρου Αναστόπουλου που δίδαξε στο Καρδαρίτσι κάμποσα χρόνια. Ο δάσκαλος μου είχε παντρευτεί τη Μαρίκα από τη Χώρα Αρκαδίας και είχαν παιδιά την Γεωργία, Χαρίκλεια, Κατίνα και το Δάσκαλο Τάκη (Παναγιώτη). Θα είχα να δω τον Τάκη από το 1952 αλλά τον συνάντησα με τη συζυγό του στο Μουσείο της Ακρόπολης το 2010! Ο Δασκαλός μου είχε αδερφές Τασιούλα, Ν.84, Κανέλλα, Ν54, και Βασιλική, Ν.54. Πατέρας η παππούς του Μαραγκόγιαννη ήταν Ανάστος Γιαννακόπουλος και έκανε τ ονομά του Αναστόπουλος, διότι η Γιαννακαίοι έκλεβαν. Ο θείος μου Νίκος έλεγε οτι αδέρφια της μάνας του της έκλεβαν γιδοπρόβατα που της δώσανε για προίκα !

36. Φεύγοντας από το σπίτι του δάσκαλου, περνάμε από τη βρύση του Ρίβλου και φτάνουμε στο πρώτο σπίτι στα Γιουτσέϊκα του Μήτσιου του Τσίκα (Λαφατζάνη) που είχε παντρευτεί τη Τασιώ, αδερφή του πατέρα μου Ν.94. Παιδιά δεν είχαν. Ο μπάρπα Μήτσιος νομίζω είχε αδερφό στη Σπάρτη. Και οι δυό τους ήταν κουφοί!

37. Μετά από του μπάρπα-Μήτσιου, στην κάτω άκρη, ήταν το σπίτι του Γιάννη Μποζίκα που ήταν σιόγαμπρος από το Μοναστηράκι. Τη γυναίκα του την λέγανε Θεοδώρα. Το παρατσούκλι του ήταν Τσουρόγιαννης και ήταν καλός τεχνίτης να φτιάχνει τζάκια, να χτίζει, κ.λ.π. Είχαν παιδιά το Γιώργη, το Βασίλη, το Δημήτρη, το Βαγέλλη, το Ρόδη και τη Νικούλα, γυναίκα το Μήτσιου Χρ. Δουρίδα, Ν.80.

38. Γείτονας του Μποζίκα, προς τα πάνω, ήταν το σπίτι του χήρου (από Γιανούλα) Νίκου Αναγνωστόπουλου (Μπόγια) και του γιού του Γιώργη, Κανέλλας, Μαρίας, Γεωργίας, Ελένης και Βασιλικής. Ο Γιώργης ήταν παντρεμένος τη Μαρία του Γιάνναρου Παπαγιανοπούλου, Ν.14. 'Εχουν παιδιά το Νίκο, τη Φανή που συνάντησα το 2010, και ίσως άλλα.

39. Απέναντι, αριστερά από του Μπόγια, ήταν το σπίτι του Γιώργη του Κωστόπουλου (του Κεφαλά) που ήταν σιόγαμπρος από το Μοναστηράκι, και είχε παντρευτεί τη Δήμητρα από τους Γιουτσαίους. Είχαν παιδιά το Θανάση, τη Γιαννούλα και την Καλιόπη.

40. Πάνω από του Μπόγια ήταν το σπίτι του Κώστα Γιούτσου (Πέπελη) και της Αλεξάντρας. Η Αλεξάντρα ήταν από τους Τσιουμπραίους, και ίσως μακρινή συγγένεια. Παιδιά θα είχαν το Γιώργο, Αθηνά, Αντρέα, και άλλα που δεν ξέρω. Η Αλεξάντρα, όταν πήγαινα να δω τον κουμπάρο μου Γιάννη Δ. Γιούτσο μας έφτιαχνε καφέ όταν της φώναζε. Ο Πέπελης είχε αδερφό που προσπαθούσε να γίνει βουλευτής Αρκαδίας.

41. Μετά του Γιούτσου ήταν το σπίτι του κουμπάρου μου (ο πατέρας μου τον βάφτισε και εγώ τον στεφάνωσα) Γιάννη (Χαμπαράκιας) Δ. και Νίκης Γιούτσου. Η κουμπάρα μου ήταν από το Δεχούνι, πίσω από το βουνό Ρούσσιο. Είχαν παιδιά νομίζω ένας είναι παπάς αλλά δεν ξέρω πως τα λένε. Ο πατέρας του πέθανε στη χαμοκέλα στους Μπουρσούς (Γκιώνη τη Ρίζα). Τη μάνα του τη λέγανε Παναγιώτα και ήταν αδερφή του Φωτόγιαννη, του Γεωργίου Ιωαν. Καλογεροπούλου Ν.90. Ο κουμπάρος μου είχε αδερφό Πέτρο.

42. Το σπίτι του κουμπάρου μου ήταν για δύο οικογένειες. Μισό ήταν του Δημήτρη του Καπογιάννη, σιόγαμπρου από τις Ράχες. Νομίζω η γυναίκα του ήταν η Γεωργίτσα, αλλά ξαναπαντρεύτηκε με τη Ζαχάρω του Βάσιου του Τσίκα, Ν.29. Νομίζω δεν είχαν παιδιά.

43. Πιο πάνω, στην άκρη, ήταν το σπίτι του Γιώργη του Γιούτσου (Κουκού) και της Θεοδώρας, αδελφής του Νίκου Αναγνωστόπουλου, Ν.38. Αυτός είχε κάνει στην Αμερική. Ο γιός τους Θανάσης έχει παντρευτεί γυναίκα από Βελημάχι-Σούδελη και έχουν παιδιά το Γιώργο (που συνάντησα το 2010) τον Κανέλο στην Αμερική, και το Θεόδωρο στο χωριό. Ο Θανάσης έχει αδέρφια Γιαννούλα, Θανάσω και Μάρθα.

44. Αριστερά από του Γιούτσου, προς το χωριό, μόνο του, είναι το σπίτι ενός Γιούτσου, που το παρατσούκλι του ήταν Ζούπας, που σκοτώθηκε στον Αλβανικό Πόλεμο (1940 1941). Με τη γυναίκα του Μαρίτσα έχουν τη Νικούλα που παντρεύτηκε το Πέτρο Δ. Γιούτσο Ν.41. Η χήρα παντρεύτηκε το χήρο Νίκο Θωμά (από το Μοναστηράκι) που ήταν ο γύφτος του χωριού, και που έφερε παιδιά τον Πάνο το Γιάννη και ίσως μία κόρη. Το 1961 στο Saint Louis Η.Π. γνώρισα αδερφό του Νίκου Θωμά.

46. Γυρίζουμε στο πάνω μέρος του χωριού στην άκρη, όπου είναι το σπίτι το Γιωργίου Ν. Τσιουμπρή, ο οποίος (συγγενής) παντρεύτηκε το 1955 ή 1956 τη Γιώτα του Κασβίκη, από το Βελημάχι. Θυμάμαι τη χήρα μάνα του τη Γεωργίτσα, που ήταν αδερφή του Γιάννη Παναγόπουλου, Ν.48. Ο Γιώργης έχει παιδιά το Νίκο, το Χαράλαμπο και την Γεωργία.

47. Πιο πέρα ήταν το σπίτι του Βασίλη (και γιού του Κώστα) Τσιουμπρή. Ο Βασίλης ήταν πρώτος ξάδερφος της νόνας μου Παναγιώτας. Ο Κώστας ο Τσιουμπρής ήταν παντρεμένος τη Γιαννούλα. Είχαν παιδιά τον Πάνο, (παντρεύτηκε τη Δημήτρω Χρ. Τσίκα, Ν.5) τον Αλέξη (που παντρεύτηκε τη Θεοδώρα Δεμίρη, που η χήρα μάνα της είχε παντρευτεί το Χρήστο Μουρούτη, Ν.71) και Χρήστο που παντρεύτηκε την Κανελλα του Θεοδ. Παρασκευοπούλου (Αράπη, Ν.58). Τα παιδιά τους δεν ξέρω. Οι Τσιουμπραίοι ήταν χτίστες, πολλοί εργατικοί άνθρωποι! Σχεδόν όλες οι πέτρες πέρασαν από τα χέρια τους, χτίζοντας σπίτια, χαμοκέλες, στέρνες, μάντρες!

48. Πιο πάνω από του Τσιουμπρή ήταν το σπίτι του Γιάννη Θ. Παναγόπουλου (Θοδωρόγιαννη) και της Νικολίτσας από το Βυδιάκι. Τα παιδιά τους ήταν ο Θοδωρής (παντρεύτηκε την Αγγέλω του Περικλή, Ν.17), ο Γιώργης που παντρεύτηκε τη Μαρία από άλλο χωριό, και μία κόρη Δήμητρα.

49. Πιο πέρα, δεξιά, ήταν το σπίτι το Θεοδώρου Παρασκευόπουλου (Καπαρδάκη) και της Ευταλίας. Είχαν παιδιά το Νίκο, Θανάσω, Ανδρέα, Ευγενία, Παναγιώτη και το Γιώργο (Αμερική). Είχε αδερφό Ανδρέα στο Owensboro, Kentucky, Η.Π., φίλο το θείου μου.

50. Απέναντι από του Παρασκευόπουλου ήταν το σπίτι της Αγγελάρας, κόρης του Λάμπρου του Γιαννακόπουλου. Με το πρώτο γάμο της είχε παιδιά το Λάμπρο, το Λάκη και την Θοδώρα. Με το δεύτερο γάμο με το Γιώργο Τσουκαλά (Γούτο) είχε τη Νικούλα, που είναι παντρεμένη τον Παρασκευά Θ. Παρασκευόπουλο (Ν.58). Ο Λάκης σκοτώθηκε στρατιώτης τον Ιούλιο ή Αύγουστο 1948, στον ανταρτοπόλεμο, και τον μοιρολογούσε η Σοφία Μουρούτη στ αραποσιτο-χώραφα στα Παλιάμπελα. Η Θοδώρα παντρεύτηκε στου Πέτα έναν Παναγιωτόπουλο.

51. Ερχόμενοι προς την Τρανή Βρύση, στρίψαμε αριστερά για της Χιόνας Παπαγιαννοπούλου (Κιούλενας) το σπίτι. έταν χήρα και είχε παιδιά τη Χαρίκλεια, τη Θοδώρα και το Χαράλαμπο. Το 1990 συνάντησα στο χωριό έναν Βill από Αμερική που ίσως ήταν χήρος της Θοδώρας.

52. Από κάτω από της Κιούλενας ήταν το σπίτι του Χρήστου Γιαννακόπουλου (Καπερώνη) και γυναίκας του Σοφίας. Η Σοφία ήταν αδερφή του Θοδώρου Παρασκευόπουλου, Ν.49. Είχαν παιδιά τη Βγένω, Γιώργο και Γιάννη.

53. Δίπλα στου Καπερώνη ήταν το σπίτι του Βασίλη Δημόπουλου (Κούνα) και της Διαμάντως, αδερφής του Θανάση Λαμπρόπουλου, Ν.91. Είχαν παιδιά το Παναγιώτη, τη Δάφνη, Θόδωρο, Σωτήρη, Δημήτρη και Αργύρω.

54. Γυρίζουμε προς τη Τρανή Βρύση, και πηγαίνουμε στο μεγάλο σπίτι, αυτό του Βασίλη Γιαννακόπουλου (Παληκάρη) και της Κανέλλας, αδερφής του Δάσκαλου Θεόδωρου Αναστόπουλου, Ν.35. Παιδιά δεν είχαν. Ο Παληκάρης είχε πάντοτε κοπάδι ή στα Ζαγκοριά, ή πίσω από το Διάρχο, πιο πέρα από τα Παλιόσπιτα που ίσως το λένε Λακοματιές. Ο «Μέραρχος», ο αρχηγός των ανταρτών της Πελοποννήσου, έμενε εδώ στο τέλος 1948 αρχάς 1949, όταν το Καρδαρίτσι ήταν το αρχηγείο των ανταρτών της Πελοποννήσου. O Μέραρχος λεγόταν Μπασδεκίδης και ένα στελεχός του ήταν ο Κώστας του Χρόνη από το Βελημάχι.

55. Στο ίδιο το σπίτι (Ν.54) έμενε η οικογένεια της Βασιλικής, αδερφής της Κανέλλας, του άντρα της Γιάννη Κούτρα, και των παιδιών τους Βασίλη, Γιώργο και Σωτήρω. Ο Κούτρας ήταν σιόγαμπρος από την Κοντοβάζαινα.

56. Πίσω από το σπίτι του Παληκάρη είναι το σπίτι του Γρίβα του Δηλαδή , που νομίζω ήταν Θεόδωρος Δημόπουλος, του Αριστείδη, παντρεμένος τη Σοφία. Είχαν παιδιά ; Μισό από το σπίτι ήταν του Σιώπα.

57. Πιο πίσω, δεξιά είναι το σπίτι του Γιώργου και Πηνελόπης Παρασκευόπουλου, που το 1942 θα ήταν άδειο, διότι η χήρα μάνα του Γιώργου ήταν παντρεμένη το Αντώνη Δουρίδα, Ν.81, και έμενε στο σπίτι του Αντώνη. Το παρατσούκλι του πατέρα του Γιώργη ήταν Κοτσιομύτης. Ο Γιώργος ήταν βαφτιστήρι του πατέρα μου. Η Πηνελόπη (Λόπη) είναι κόρη του Αντρέα Ν. Δουρίδα, Ν.96. Παιδιά τους είναι Ανδρέας και Χρήστος.

58. Πίσω, πιο πάνω, αριστερά ήταν το σπίτι του Θεόδωρου Παρασκευόπουλου (Αράπη), της γυναίκας του Θανάσως, και παιδιών Δήμου, Κώστα, Παρασκευά, και Κανέλλας. Ο Αράπης ήταν αγροφύλακας του Χωριού και σκοτώθηκε από τους αντάρτες το 1946 ή 1947 στα Τρόπαια Αρκαδίας. Η Κανέλλα ήταν παντρεμένη τον Χρήστο Κ. Τσιουμπρή, Ν.47, και ο Παρασκευάς παντρεμένος τη Νικούλα της Αγγελάρας, Ν.50. Ο Κώστας δεν παντρεύτηκε. Νομίζω ο Δήμος ήταν οδηγός (σοφέρ) του Αντρέα Παπανδρέου.

59. Πάνω από του Αράπη ψηλά, ήταν το σπίτι του Κώστα του Πολιτικού και της Αγγέλως. Νομίζω ο Πολιτικός είναι από τους Παραλογγούς. Είχαν παιδιά το Ζώη, το Θεόδωρο, το Γιώργο, την Ξανθή και τον Παρασκευά. Ο Παρασκευάς (Βούλης) σκοτώθηκε στο αντάρτικο το 1949.

60. Γυρίζουμε πάλι δίπλα στο σπίτι του Γρίβα (Αρ. 56) και βρίσκουμε το μεγάλο σπίτι δύο οικογενειών. Το μισό, προς την πουρνάρα, ήταν του Βασίλη Θ. Γιαννακόπουλου (Βρουχοβασίλη) και της γυναίκας του Μαρίας/Μαργιάς. Είχαν παιδιά το Γιαννίκο τη Θοδώρα και τον Κώστα. Ο Γιαννίκος παντρεύτηκε τη Μαριγούλα του Χαρλάμη Αντ. Ζαφειρόπουλου, Ν.89. Ο Γιαννίκος (2ος εχάδερφος) έκανε αντάρτης πριν το 1945 και μετά το 1947. Η Θοδώρα ήταν παντρεμένη στο Λαντζόϊ της Ηλείας. Δεν ξέρω για τον Κώστα.

61. Το άλλο μισό το σπίτι ανήκε στη χήρα Γιαννούλα Πέτρου Παπαγιαννοπούλου. Είχαν παιδιά Νίκο, Γιώργο, Θοδώρα και Μαρία. Ο Νίκος ήταν παντρεμένος στο Κορωπί, , και ο γιός του ήταν Δήμαρχος Κορωπιού για πολλά χρόνια.

62. Μπροστά (ανατολικά) από του Παληκάρη, ήταν το σπίτι δύο οικογενειών. Μισο ήταν της χήρας 'Ολγας του Αριστείδη Παναγόπουλου. Αυτή ήταν κόρη του Νίκου Μουρούτη, Ν.97. Είχαν παιδιά το Χρήστο τον Πέτρο και την Παρασκευή.

63. Το άλλο το μισό σπίτι ήταν του Κώστα (Τσιέλου) Παναγόπουλου και της Αργύρως, αδερφής του Χρ. Γιαννακόπουλου, Ν.52. Τα παιδιά του είναι ο Βασίλης, η Γεωργία, η Κατίνα και η Βελούδω. Του Βασίλη η γυναίκα, η Διαμάντω είναι από το Βελημάχι/Σούδελη.

63-Α. Από κάτω από του Τσιέλου ήταν το χάλασμα του Δημοσθένη Δημόπουλου που με Ελένη Μπακοπούλου από το Βούτσι είχαν παιδιά Σταύρο, Αλκηβιάδη, Πάικο, Αγγελική και Νίκο.

64. Δίπλα από το χάλασμα ήταν το σπίτι του Θεοδωράκη Τύρου ('Αρμη), και της Γεωργίας, κόρης του Νίκου Αναγνωστόπουλου, Ν.38. Είχαν παιδιά το Γιάννη, τον Κώστα, το Γιώργο, την Ευγενία και τη Διαμάντω.

65. Δίπλα στου μπαρπα-Θοδωράκη ('Αρμη) ήταν το σπίτι του Κυριάκου Τύρου, του οποίου η χήρα (του Αναστάση του Τύρου) μάνα είχε παντρευτεί τον Παναή Παναγιωτόπουλο (Σκοτσιέρης). Ο Κυριάκος είχε αδερφή Θοδώρα, που παντρεύτηκε το Αντώνη Ιωαν. Ζαφειρόπουλο, Ν.88. 'Οταν πήγα στην Αθήνα για πρώτη φορά (πρίν φύγω για την Αμερική), πήγα με τον Κυριάκο, και ο Κυριάκος είπε στον ταξιτζή να με πάει στου θείου μου οδό Μιαούλη 14. Ο Κυριάκος είχε αδερφό Παρασκευά. Τo πατρικό του Παναή είναι τώρα αποθήκη του Θανάση Γ. Γιούτσου, Ν.43. Γυναίκα του Παρασκευά είναι η Μαρία Θ. Καλογεροπούλου, Ν.6.

66. Πιο πέρα από του Κυριάκου, ήταν το σπίτι του Νίκου (και Ουρανίας), Τσίκα (Τσιουγκακονίκου) που είχαν παιδιά τον Ηρακλή, το Βασίλη και την Τασιούλα. Η Τασιούλα πήρε το Νίκο Ι. Τύρο, Ν.30. Το σπίτι τους κάηκε το 1946. Ο Νίκος είχε πάει με το Γιώργη Σ. Μουρούτη τον άντρα της Σοφίας Ν.70) προς του Κάψια Αρκαδίας για αραποσίτι, και εξαφανίστηκαν και οι δύο και τα ζώα τους. H.ταν μέρες Κατοχής (1941-1944) και μέρες ανταρτών. Η Ουρανία ίσως ήταν κόρη του Μπικαούρη.

67. Δίπλα από του Τσίκα το σπίτι ήταν το σπίτι του Γιάννη Α. Γιαννακόπουλου (Αλεξόγιαννη) και γυναίκας του Μαριγούλας, κόρης του Νίκου Αναγνωστόπουλου (Μπόγια), Ν 38. Εκεί έμενε και η μάνα του Αλεξόγιαννη, η χήρα Αλέξαινα. Είχαν παιδιά τον Αλέξη, το Γιώργο και το Νίκο. Ο Αλεξόγιαννης ήταν ο ράφτης του χωριού και τον βοηθούσε η Βασιλική, αδερφή της γυναίκας του. Ο Αλεξόγιαννης είχε αδερφές τη Σοφία Ν.70 και την Αλεξάντρα, γυναίκα του Νίκου Καλογερόπουλου, Ν.6.

68. Πάνω από του Αλεξόγιαννη το σπίτι ήταν το σπίτι της χήρας Γεωργίας Μουρούτη (Πληγούρενας). Είχε κόρη Μαγδάλω παντρεμένη στους Παραλογγούς, και γιούς Χρήστο, Κώστα και Απόστολο. Ο Πληγούρης πούλαγε ψιλικά με μία βαντάκα, και θα πέθανε στην Κατοχή (1941-1944). Η ασπρομουργιά της μάζευε όλα τα παιδιά που άκουγαν τις κατάρες της και τις φοβέρες της! Γιατί δεν την πιάναμε με το καλό ;

69. Πάνω από της Πληγούρενας ήταν το σπίτι του Γεωργίου Θ. Γιαννακόπουλου (Λιάρου) που είχε κόρη Παναγιώτα με την πρώτη γυναίκα και παιδιά με τη δεύτερη : Θεόδωρο, Παντελή, Γιάννη, Χρήστο, Λεωνίδα, Κούλα, Ευγενία και Λούλα. Η Κούλα πήρε το Κώστα (Κωνσταντάρα) Αντ. Δουρίδα, Ν.81. Αδέρφια του Λιάρου ήταν ο Κώστας/Νταής στο Βελημάχι, Βασίλης/Βρουχοβασίλης, Ν.60, Φλωρούλα, Ν.7, Θοδώρα, Ν.96, Γιανίτσα στη Σούδελη, και Νικολέτα στο Μοναστηράκι.

70. Πίσω από του Λιάρου ήταν το σπίτι της (χήρας) Σοφίας Μουρούτη, κόρη του Αλέξη του Γιαννακόπουλου, Ν.67, και του γιού της Σπύρου. Ο άντρας της εξαφανίστηκε με το Νίκο Τσίκα (Αρ. 66). Θυμάμαι που ο πατέρας μου γιάτρεβε τον άντρα της που είχε κόψει τη φλέβα του με το κλαδεφτήρι όταν κλάδευε την κληματαριά της Αγγελάρας, Ν.50. Ο θείος μου Νίκος Μουρούτης πίεζε το μπράτσο του να μην πετάει αίμα η φλέβα του !

71. Κάτω από της Σοφίας το σπίτι ήταν αυτό του Χρήστου του Μουρούτη (Τσιούφτη) και της δεύτερης γυναίκας Σταυρούλας, που ήταν χήρα του Θεμιστοκλή Δεμίρη. Η Σταυρούλα με τον Θεμιστοκλή είχαν παιδιά Θοδώρα, Γεωργία, Θεόδωρο και Παναγιώτη. Με την πρώτη γυναίκα, τη Λεμονιά, αδερφή του Γιάννη και του Βασίλη Ηλιοπούλου, Ν 86 και 87, είχε παιδιά Θεόδωρο, Βάσω, Νίκο και Παναγιώτη.

72. Πιο πέρα από του Λιάρου είναι το σπίτι του Βασίλη Ν. Δουρίδα και της γυναίκας του Μαρίας (Στραβομαρίας). Είχαν παιδιά Μήτσιο (Δημήτρη), Κώστα, Χρυσούλα, Γιώργο και Κανέλλα, Γιαννούλα και Παναγιώτα.

72Α. Πιο πέρα από του Δουρίδα ήταν το χάλασμα του Πάικου Τύρου που πέθανε το 1918 στη Γρίππη. Ο Γιάννης Σταθόπουλος συνάντησε στο χωριό το γιό του να κλαίει. Το γιό του τον μεγάλωσαν οι Μαστοραίοι , Ν.10. Στο ίδιο μέρος έχτισε σπίτι ο «Αμερικανός» Τάκης Σακλαρίδης και η γυναίκα του.

73. Πιο πέρα από το χάλασμα ήταν το σπίτι του Γιάννη του Κολοβελώνη και της γυναίκας του Γιαννούλας που ήταν από τους Τσιουμπραίους, αδερφή του Κώστα, Ν.47, δεύτερη ξαδέρφη της Μάνας μου. Είχαν παιδιά το Θοδωρή, Ανδριάνα, Δημήτρη, Σωτήρω, Κατερίνη, Πανούλα και Κοντούλα. Είχε γραμμόφωνο με πολλές πλάκες που το είχαν πάρη οι αντάρτες όταν είχαν νοσοκομείο στο σχολείο το 1948. Δίπλα στου Κολοβελώνη το σπίτι, ήταν άδειο μικρό σπίτι που κάποτε ανήκε σε κάποια οικογένεια. Αυτό το χρησιμοποιούσε ο καλατζής (γανωτής) που ερχόταν (με ένα παιδάκι) από την H.πειρο. Το παιδάκι γυάλιζε τα χαλκώματα, και ο πατέρας του τα έβαζε πάνω στη φωτιά, τους έβαζε καλάϊ και τα έκανε σαν καινούργια!

74. Δίπλα από του Κολοβελώνη ήταν το σπίτι του Μήτσιου του Δεμίρη που είχε παντρευτή τη Βασίλω του Γεωργίου Ν. Δουρίδα (Κουτσογιώργη Ν.79). Δεν είχαν παιδιά.

75. Πιο πέρα από το Μήτσιου, αριστερά, κάτω είναι το σπίτι το Γιώργη και Ομόρφως Δουζένη, και των παιδιών τους Γιάννη, Παναγιώτας, Σοφίας και Διονύση. Ο Γιώργης ήταν μαραγκός. Η κόρη τους Σοφία παντρεύτηκε το Γιώργη το Δουρίδα του Τασιέλου το Σκούφα, Ν.76. Ο Διονύσης ήταν συμμαθητής μου και αξέχαστος φίλος.

75-Α. Σχεδόν μπροστά στη πόρτα του Δουζένη ήταν ένα μικρό σπίτι (ή χάλασμα) που ήταν του Νικολάκη Δουρίδα (Ντίλη) που έμενε στην Αθήνα, και που είναι παππούς του παιδίατρου Νίκου Δουρίδα,που έγραψε την «Ιστορία» του χωριού. Η γυναίκα του η Νάντια είναι εξαίρετη κυρία. Παιδιά του (Ντίλη) Νικολάκη Δουρίδα ήταν ο Παναγιώτης (γυναίκα του η Θεώνη), ο Θεόδωρος (γυναίκα του η έννα) ο Μήτσιος, και η Ευαγγελία (ο άντρας της Τάσιος Κοκκινόπουλος).

75-Β. Δίπλα στου Δουζένη ήταν άδειο σπίτι του Κωσταντάρα Παρασκευόπουλου που είχε κόρες τη Σοφία (παντρεύτηκε το Χρήστο Θ. Μουρούτη, Ν.85) τη Δήμητρα (παντρεύτηκε τον Κώστα Παπαγιανόπουλο, Ν.13) και άλλη κόρη η Μαρία που ήταν η πρώτη γυναίκα, του Αντώνη Ν. Δουρίδα, και μάνα του Κώστα (Κωσταντάρα) Αντ. Δουρίδα, Ν.81.

76. Πάνω από του Κωσταντάρα, είναι το σπίτι του Μήτσιου/Δημήτρη (Τασιέλου) Δουρίδα και της Αρχόντως. Είχαν παιδιά το Τάκη (Φερλεμές) (παντρεύτηκε τη Διαμάντω από Βελημάχι) το Γιώργο (Σκούφα) που παντρεύτηκε τη Σοφία Γ. Δουζένη, Ν 75, και τη Γκόλφω. Ο Τασιέλος είχε πάει στην Αμερική.

77. Από πάνω (αριστερά) ήταν το σπίτι του Λεωνίδα Ν. Δουρίδα (Ραβαζούλα) και της γυναίκας του Νικολέτας, που είχαν παιδιά το Νίκο, τον Παναγιώτη, Θεόδωρο, Γιάννη, Σοφία, Κωστούλα και Κατερίνη.

78 Δίπλα από του Ραβαζούλα ήταν το σπίτι του γιού τους Νίκου Δουρίδα (Πλατσιάρα) της γυναίκας του Γιαννούλας από το Μοναστηράκι και παιδιών Γιώργο, Παναγιώτη, Δήμητρα, Νικούλα και Βάσω. Μία τους κόρη είχε πάρει το παρατσούκλι «Γραμματικού» από τη νόνα της. Με την πρώτη του γυναίκα είχε γιό Λεωνίδα.

79. Πάνω από του Τασιέλου (Αρ 76), ήταν το σπίτι δύο οικογενειών. Το μισό ήταν του Γιώργη Ν. Δουρίδα (Κουτσογιώργη) και της δεύτερης γυναίκας του Παναγιώτας από τη Δόξα Αρκαδίας. Με την πρώτη του γυναίκα, τη Νικολίτσα από το Μοναστηράκι, είχε παιδιά Κώστα, Θεόδωρο και Βασίλω. Το Θεόδωρο είδα το 1990 στα Λαστέϊκα, Ηλείας.

80 Το άλλο μισό το σπίτι ήταν το σπίτι του Χρήστου Ν. και Μαρίας Δουρίδα (Κιτσιαρέλη) και παιδιών τους Μήτσιο (παντρεύτηκε τη Νικούλα του Μποζίκα, Ν.37, το Νίκο (στον Καναδά) τον Κώστα (στον Καναδά), Αλέξω, και Θόδωρο.

81. Από πάνω από του Κιτσιαρέλη είναι το σπίτι του Αντώνη Ν. Δουρίδα. Ο Αντώνης ήταν χήρος από τη κόρη (Μαρία) του Κωνσταντάρα Παρασκευόπουλου, Ν.75Β, και παντρεύτηκε τη χήρα Γεωργία Παρασκευόπουλου (Κοτσιομύτενα Ν.57). Ο γιός του ο Κώστας, είναι με τη πρώτη γυναίκα. Ο Κώστας του Αντώνη παντρεύτηκε την Κούλα Γ. Γιαννακοπούλου Ν.69. Δεν ξέρω τα παιδιά τους.

82. Πιο πέρα από του Αντώνη, ήταν σπίτι πατρικό του Θεοδώρου Θεμιστοκλή Δεμίρη (Ντεμιράκου) όπου έμενε η Γιανίτσα Ν. Τσιουμπρή με την κόρη της Μαρία. Στο ίδιο μέρος είναι τώρα καινούργιο σπίτι του Θεοδώρου Δεμίρη (Ντεμιράκου).

83. Πιο πέρα από της Γιανίτσας ήταν το σπίτι του Λιακόγιαννη Δεμίρη που είχε παντρευτεί δύο φορές. Η πρώτη ήταν η Γιαννούλα, αδερφή του Γιάννη Παναγόπουλου, Ν.48, και τη δεύτερη, η Ελένη, ήταν από τη Μποκοβίνα.

84 Γυρίζουμε από κάτω από του Τασιέλου το σπίτι και βρίσκουμε το σπίτι του Στάθη Μουρούτη, που με τη γυναίκα του τη Βαγγελίτσα (Στάθαινα) είχαν κόρη Θεοδώρα που παντρεύτηκε (σιόγαμπρο από Κοντοβάζαινα) το δάσκαλο Κων/νο Σωτ. Καλογερόπουλο, και είχαν παιδιά το Γιώργη (Σταθογιώργη/Ούζο, το 1905) και Παναγιώτα. έταν πέθανε η Θοδώρα, ο Κων/νος Σωτ. Καλογερόπουλος, ξαναπαντρεύτηκε στο Μοναστηράκι την Αγγέλω Πάλλα και είχαν παιδιά Κίμωνα, Θεοδώρα, Καλομοίρα και Στάθη. Ο Σωτήρης Καλογερόπουλος, πατέρας του Κων/νου Σωτ. Καλογεροπούλου, ήταν Καρδαριτσιώτης που πήγε σιόγαμπρος στη Κοντοβάζαινα. Ο Σωτήρης είχε και παιδί, Δημητράκο, ο οποίος είχε παιδιά (στην Κοντοβάζαινα) το Γιώργη, Νίκο, Βασίλη, Παναγιώτα, Ρήγα, Μαρία, και Μαργαρίτα. Ο Σταθογιώργης/Ούζος Κ. Καλογερόπουλος έκανε το ονομά του Σταθόπουλος, όταν ο άρρωστος γιος του Γιάννης (1935), ως μωρό, ήταν ετοιμοθάνατος και βαφτίστηκε στο Γιοφυράκι, έγινε καλά! Η γυναίκα του Στάθη είχε αδερφούς Ρόδη και Γιώργη Ροδόπουλο, Ν.33, και αδερφή που ήταν γυναίκα του Σπούρλα στο Βελημάχι. Αυτός παντρεύτηκε την Τασιούλα, αδερφή του Δάσκαλου Θεοδ. Αναστοπούλου, Ν.35 και είχαν παιδιά τη Νικούλα, το Γιάννη, τον Κώστα, Στάθη, το Χρήστο και Θεοδώρα. Ο Γιάννης είναι καλός φιλος.

85. Από κάτω από του Στάθη το σπίτι, ήταν του αδερφού του (του παππούλη μου) Θεοδώρου και Παναγιώτας (από τους Τσιουμπραίους) Μουρούτη, που είχαν παιδιά Χρήστο, Θανάση, Βασίλη, Νίκο και Μαργαρίτα. Ο Χρήστος παντρεύτηκε τη Σοφία Παρασκευοπούλου, Ν.75-Β, και είχε παιδιά Θεόδωρο, Νίκο και Ζωή. Ο Θανάσης είχε παντρευτεί την Ελένη (στην Αθήνα) και είχαν παιδιά τη Γιώτα, τον Θεόδωρο και την Παρασκευούλα. Ο Βασίλης (Ιερέας) παντρεύτηκε τη Δήμητρα Τσουκαλά, Ν.32, και είχαν παιδιά το Θεόδωρο, τη Μαρία, τη Γιώτα και τον Πάϊκο (Τάκη). Η Μαργαρίτα παντρεύτηκε το Γιάννη Γ. Ηλιόπουλο, Ν.94, και είχαν παιδιά το Γιώργη, τον Αλέξη, την Ευγενία και το Θεόδωρο.

86. Δίπλα στου παππούλη μου το σπίτι είναι το σπίτι αδερφών Γιάννη και Βασίλη Ηλιόπουλου. Το μισό ήταν του Γιάννη Θ. Ηλιόπουλου (Αρβανιτόγιαννη) και της γυναίκας του Χρυσάνθης (γένος Απ. Τσουκαλά, Ν.32, που είχαν παιδιά τη Μαρία, τη Βγένω, το Θεόδωρο, το Γιώργο, και τον Αλέξη.

87. Το άλλο μισό το σπίτι ήταν του Βασίλη Θ. Ηλιόπουλου (Αρβανιτοβασίλη) και της γυναίκας του Θανάσως (κόρης του Γιάννη (Κουτσού) Παπαγιαννόπουλου Ν.27 και είχαν παιδιά Ελένη, Γεωργία και Θοδώρα. Είχε αδερφή Νικολίτσα στου Μπάστα Ηλείας, που είχε γιο Μιχαλη και μία κόρη.

88. Από πάνω ήταν επίσης σπίτι των αδερφών Γιάννη και Χαρλάμη Ζαφειρόπουλου, παιδιά του Αντώνη. Ο Γιάννης και η γυναίκα του Κωνσταντίνα είχαν παιδιά τον Αντώνη και το Βασίλη. Ο Αντώνης παντρεύτηκε τη Θεοδώρα Τύρου, Ν.65. Η μάνα του έλεγε πως ο Αντώνης (πατέρας του Γιάννη και του Χαρλάμη) είχε μαγαζί, μάλλον στο υπόγειο το σπιτιού.

89. Ο Χαρλάμης Αντ. Ζαφειρόπουλος είχε παντρευτεί τρείς φορές. Με τη δεύτερη γυναίκα Ελένη (γένος Καραγιαννοπούλου από Βελημάχι), είχε παιδιά Πάνο (παντρεύτηκε τη Βαγγελιώ από Βούτση) και τη Μαριγούλα που παντρεύτηκε το Γιαννίκο Β. Γιαννακόπουλο, Ν.60. Ο Χαρλάμης επίσης παντρεύτηκε τη Σουσάνα, κόρη του Γιάνναρου Παπαγιανοπούλου Ν.14, και είχαν παιδιά Κώστα, Κατίνα, Αντώνη, και Γιάννη. Ο Κώστας παίζει ένα από τα καλύτερα κλαρίνα της Πελοποννήσου! Τα αδέρφια Αντώνης, Κωσταντής και Πανάγος Ζαφειρόπουλος (και γυναίκες τους) ήταν αγαπημένοι και έκαναν τις δουλειές τους μαζί. Ο Γεώργιος Καραγιαννόπουλος ήταν ο πρώτος δασκαλός μου. Τον πήραν στρατιώτη 28 Οκτωβρίου, 1940. Τα αδέρφια Γιάννης και Χαρλάμης Ζαφειρόπουλος είχαν αδερφή Σπυρούλα που πήρε τον Θεόδωρο Ι. Λαμπρόπουλο, Ν.93, και την Αγλαία που πήρε το Θεόδωρο Τσίκα, Ν.19. Ο δε αδερφός του ήταν ο Παπαθόδωρος στον Πύργο.

89-Α. Μπροστά σ αυτό το σπίτι είναι τώρα το καινούργιο σπίτι του Πάνου και 'Ολγας(Ντόρλα) Ζαφειρόπουλου. 'Εχουν παιδιά Ηλία, Νίκο και άλλα.

90. Κάτω από των Ηλιοπουλαίων, προς την Εκκλησία, είναι το σπίτι του Γεωργίου και της Θεώνης Καλογεροπούλου. Η Θεώνη νομίζω ήταν από της Τρίπολης (Τεγέα) τα μέρη, και ήταν η μοδίστρα του χωριού. Είχαν παιδιά το Γιάννη, τη Γιώτα και τη Νικούλα. Ο Γιώργης είχε κάνει στην Αμερική.

91. Πιο κάτω, στρίβουμε δεξιά και βρίσκουμε το σπίτι του Θανάση και της Κατερίνης Λαμπροπούλου. Η Κατερίνη ήταν η τρίτη γυναίκα του Θανάση, και ήταν αδερφή του Τρύφωνα από το Μοναστηράκι. Με τη πρώτη γυναίκα Ξανθή, γένος Γεωρ. Ηλιοπούλου, Ν.94 ο Θανάσης είχε τη Μάρθα (πρώτη μου ξαδέρφη), και με τη δεύτερη γυναίκα (από το Βελημάχι) είχε παιδιά το Γιάννη, τον Αργύρη, την Τασιούλα και το Θεόδωρο. Δεν είχε παιδιά με την Κατερίνη. Η Μάρθα πήρε το Γιώργη Θ. Παπαγιανόπουλο, Ν.13 και είχαν παιδιά το Γιάννη και τη Νίκη. Ο Γιάννης παντρεύτηκε τη Μαρία από το Μοναστηράκι και έχουν παιδιά τη Αθηνά, τη Ρήνα, το Θανάση (στην Αμερική) και τον Σωτήρη. Ο Αργύρης σκοτώθηκε στα έργα του Λάδωνα γύρω στο 1953. Ο Θανάσης είχε κάνει στην Αμερική. Είχε αδερφό Νίκο στην Αθήνα, και αδερφούς Γιάννη και Κώστα στο St. Louis Η.Π.

91-Α. Δίπλα στου Θανάση, εκεί που είναι τώρα το σπίτι του Πάνου του Ζαφειρόπουλου, ήταν χάλασμα μικρού σπιτιού, αλλά δεν ξέρω τίνος ήταν.

92. Μπροστά στου Θανάση είναι το νέο σπίτι του Θοδωρή (Ν.48) και της Αγγέλως (του Περικλή, Ν.17) Παναγόπουλου. 'Εχουν παιδιά Νίκο, Γιάννη, Περικλή και Γιώτα.

93. Δίπλα στου Θανάση ήταν το σπίτι του Θεόδωρου Λαμπρόπουλου (Λαμπροθόδωρου, Μαντζαβίνου) που παντρεύτηκε τη Σπυρούλα, κόρη του Αντώνη του Ζαφειρόπουλου, Ν.88 και είχαν γιό το Γιάννη που έγινε παπάς στο Μοναστηράκι. Επίσης είχαν σπίτι στα Βαρκά, και έμεναν κάμποσο εκεί. Γύρω στο 1980 το σπίτι πουλήθηκε στο Θοδωρή Ι. Παναγόπουλο, Ν.48. Ο Παπαγιάννης είχε παιδιά Γιώργο και άλλα.

94. Κατόπιν είναι το σπίτι του Γιάννη Γ. Ηλιόπουλου (Κουφού) που παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα, γένος Θ. Μουρούτη, Ν.85 και είχαν παιδιά το Γιώργη, τον Αλέξη, τη Νία, και το Θεόδωρο. Ο Γιώργης σκοτώθηκε σε δυστύχημα στο αλώνισμα του το 1956. Ο Αλέξης και ο Θεόδωρος είναι στην Αμερική. Ο Γιάννης γεννήθηκε στο κατόπιν μικρό σπίτι το 1881. Είχε αδερφό Νίκο στην Αμερική (που δεν παντρεύτηκε), και αδερφές Ξανθή (γυναίκα του Θανάση Λαμπρόπουλου, Ν.91, που πέθανε στη Γρίππη το 1918, Τασία (γυναίκα του Μήτσιου Τσίκα, Ν.36, του Λαφατζάνη) και Αγγελική, που παντρεύτηκε έναν Κουντογιαννακόπουλο στο Αίγιο. Η Αγγελική ίσως πέθανε στο Αίγιο. Είχε γιο Δημήτρη/Μήτσιο που πέθανε στην Αθήνα το 1979, και είχε παιδιά Αγγελική (πέθανε στο Jersey City, New Jersey, Η.Π.), Μιχάλη, Γαβρίλη, Λούη και Αθανασία. Η μάνα του Γιάννη (Κουφού) Ηλιοπούλου, ήταν η Ευγενία Γιαννακοπούλου, κόρη του Γιαννάκου (Γερογιαννάκου) και της Καλιόπης. Είχε αδέρφια το Θεόδωρο «Βρούχο», Ν.69, που είχε παντρευτεί την Παναγιώτα Γεωρ. Μουρούτη, αδερφή το Θεοδώρου (παπούλη μου) και του Στάθη Μουρούτη, Ν.84 και 85, και νομίζω η Παναγιώτα πήρε προίκα το σπίτι Ν.69, που ήταν των Μουρουταίων, και νομίζω εκεί γαννήθηκε η μάνα μου! Ο Γιαννάκος Γιαννακόπουλος είχε διαταγή από τον Τούρκο Πασσά στου Λάλα Ηλείας να του στέλνει βούτηρο. έταν ο Γιαννάκος το νόθεψε με λίπος χοιρινού (κάτι που απαγορεύη η θρησκεία των Μουσουλμάνων!), οι Τούρκοι του κατάσχεσαν τη στάνη από το μέρος Ζαγκοριά! Ο Θεόδωρος «Βρούχος» Γιαννακόπουλος αγόρασε από τον Πέτρο Παπαγιαννόπουλο, Ν.61, το μισό σπίτι για το γιο του το «Βρουχοβασίλη», Ν.60. Πριν το αγοράσει ο «Βρούχος», το σπίτι ήταν το δεύτερο σχολείο του χωριού, με δάσκαλο τον Κων/νο Σωτ. Καλογερόπουλο, πατέρα του Σταθογιώργη/Ούζου, Ν.84. Ο Γιαννάκος Γιαννακόπουλος είχε αδερφούς τον Ανάστο και Χρήστο. Ο Χρήστος είχε παιδί Γιαννάκη που παντρεύτηκε τη Βγένω Ηλιοπούλου ίσως θεία των Ν.86 και 87, και είχαν παιδιά το Χρήστο «Καπερώνη», το Βασίλη «Παλικάρη», την Αργύρω γυναίκα του Τσελοκώστα, Ν.63, Γεωργίτσα του Αβράμη Κάβουρα από τη Μποκοβίνα, Κατίνα, πρώτη γυναίκα του Χαρλάμη Ζαφειρόπουλου, Ν.89, και Παναγιώτα Κούτρα στην Κοντοβάζαινα.

95. Το τελευταίο σπίτι είναι του Νικολή Λ. Τσίκα (Λιούλιος) που πήρε τη Σοφία Γιούτσου, και είχαν παιδιά τη Γιαννούλα, την Παναγιώτα, και το Λεωνίδα. Το «Λιουλιος» ίσως είναι από το δημοτικό τραγούδι του ίδιου ονόματος. Η Γιαννούλα είχε παντρευτεί στο Βελημάχι. Ο Λεωνίδας είχε παντρευτεί τη Μαρία Κ. Θωμά από το Βελημάχι, και η Παναγιώτα δεν παντρεύτηκε. Ο Νικολής είχε κάνει στην Αμερική.

95Α. Πάνω από το σπίτι τους ήταν χάλασμα που θα ήταν το προηγούμενο σπίτι της ίδιας οικογένειας.

96. Πάνω από το σπίτι του Γιάννη του Ηλιόπουλου ήταν αυτό του Αντρέα Ν. Δουρίδα και της Θοδώρας (Βλάχας), γένος Θ. Γιαννακοπούλου, Ν.69. Είχαν παιδιά το Γιάννη, τη Χρύσω (πήρε τον Τσοτσώνη στο Λαντζόϊ Ηλείας) τον Κώστα πήρε την Αγγέλω Χρ. Ζαφειροπούλου), Ν.98, και την Πηνελόπη που πήρε το Γιώργη τον Παρασκευόπουλο. Ν.57. Είχαν προσθέσει πίσω για τα ζώα, και το μουλάρι (ή γαϊδούρι) περνούσε μέσα από το σπίτι να πάει πίσω! Ο Αντρέας είχε πάει στην Αμερική.

97. Πάνω από του Αντρέα είναι το σπίτι της Φωτούλας, χήρας Νίκου Μουρούτη, του Πλιάκα. Είχαν παιδιά το Θεόδωρο στην Αθήνα, τον Ηρακλή στο χωριό, τη Γιωργίτσα που παντρεύτηκε τον Κόλια και έμενε στο «Χάνι» στην Κάπελη, την 'Ολγα, και την Παρασκευή που ίσως παντρεύτηκε στους Παραλογγούς.

98. Μετά από του Πλιάκα ήταν το χωρισμένο σπίτι του Νεοκλή και του Χρήστου Κ. Ζαφειρόπουλου. Ο Νεοκλής είχε πάρει τη Μαρίτσα από τις Ράχες Αρκαδίας και είχαν παιδιά την Αγγέλω, το Μήτσιο και τη Χρυσάνθη. Η Αγγέλω είχε πάει στην Αθήνα. Η Χρυσάνθη δεν παντρεύτηκε. Ο Μήτσιος είχε πάρει την Τασιούλα του Θανάση του Λαμπρόπουλου, Ν.91.

99. Το άλλο το μισό σπίτι ήταν του Χρήστου Κ. Ζαφειρόπουλου, που είχε πάρει τη Θοδώρα του Κωσταρίκου Αγγελόπουλου, Ν.18 είχαν παιδιά τον Κώστα που πήγε στον Καναδά, και την Αγγέλω που πήρε τον Κώστα Ανδρ. Δουρίδα, Ν 96. Ελάχιστα θυμάμαι το γερο Κωσταντή τον πατέρα του Χρήστου και του Νεοκλή. Η μάνα μου μου είπε πως τον κάλεσε στο τραπέζι όταν βαφτίστηκα διότι ήταν καλός τραγουδιστής.

100. Πίσω από του μπαρπα-Χρήστου ήταν το σπίτι του Νίκου Παν. Ζαφειρόπουλου (Παναγονίκου) και της Παναγιώτας από το Μοναστηράκι. Είχαν παιδιά τον Πάνο, το Χρήστο, τη Δάφνη και την Τασούλα. Ο Πάνος πήρε τη Χρύσω του Κώστα του Τσίκα, Ν.21. Η ανύπαντρη αδερφή του Ασήμω έμενε εκεί. Ετοιμασία για το Ιnternet: Θεόδωρος Ιωαν. Ηλιόπουλος, Ph.D., Colorado State University.

13 Ιανουαρίου 2012 -- Αλέξης Ιωαν. Ηλιόπουλος Alex Ellis
2436 Astron Drive
Colorado Springs, CO 80906
Τηλ. 719 471- 0157
Email: tjellis@adams.edu
Παρακαλώ στείλετε προσθέσεις και διορθώσεις.

Βιογραφικό Σημείωμα.
Ο Αλέξης (Βαφτισμένος Αλέξανδρος) γεννήθηκε στο Καρδαρίτσι 16, Μαέου 1934 και έφυγε για τις Η.Π. 19 Μαέου 1952. Εκεί άρχισε σχολείο από έκτη του δημοτικού, και πήρε πτυχίο πανεπιστημίου τον Αύγουστο 1960. Με βοήθεια νυχτερινής σχολής, πήρε το Master s από το University του Colorado τον Ιούνιο του 1968. Επίσης πήρε και μερικά μαθήματα για δοκτοράτο. Στην Αμερική τον πήρε ο θείος του Νίκος Ηλιόπουλος.



From: Parallogoi Gortynias,
Orini Arkadia Time: Σεπτέμβριος 05,1997 Comments:
Μου έδωσε την διεύθυνσή σας ένα φίλος, Γάλλος, φιλέλληνας.
Εγώ είμαι πάντα στην Ελλάδα και στην καταγωγή είμαστε γείτονες.
Πολλά φιλιά από την Αρκαδία.
Μαίρη Παπαϊωάννου.

Καλή μου Συμπατριώτισσα:

Σαν ήμουνα παιδί στο Καρδαρίτσι, μικρός τσοπανάκος φύλαγα τα πρόβατα στις παραδεισένιες (τώρα στη μνήμη μου) πλαγιές του Λυπηνίκου.. Απέναντι προς τα δεξιά, και πέρα ...μακριά, ατενίζοντας κατά πρώτη φορά τους όμορφους Παραλογγούς, το χωριό σας, 70 σπίτια; κι' όμως.. Στοιχηματίζω τώρα στο παιδικό μυαλό μου τότες, μου φάνταξαν θεριακωτή πολιτεία, που έκανε το αίμα μου να χοχλακιάσει από θαυμασμό και φόβο.. Θεέ μου πόσα χρόνια περάσανε από τότες; Μου φαίνονται αιώνες!

Σήμερα ακόμα στο βάθος του χρόνου η ξελογιάστρα πλάνα μου καρδιά, κρατάει τις μνήμες μου αυτές, κι' εννοώ τις μνήμες, από τα πρώτα δώδεκα χρόνια μου, που έζησα παιδί στο Καρδαρίτσι, Ιερό κειμήλιο και πάραυτα φάρμακο μαγευτικό, όπου γιατρεύει τον νου: Σαν το μυαλό μου φορτωθεί πολύ από την άχαρη, πολλές φορές καθημερινότητα, εκείνη σαν μάννα έμπειρη, πονετική, και στον δικό της χρόνο, βγαίνει μπροστά του δίνει λίγες σταγόνες Καρδαριτσαίηκιας θύμησης και εκείνο καλμάρει....

Καλή μου συμπατριώτισσα, δεν ξέρετε την χαρά που μου έδωσε το μήνυμά σας! και είναι το πρώτο που λαβαίνω τόσο κοντά απ'το Καρδαρίτσι και τα χωριά της πέρα μεριάς! Θα σας παρακαλέσω (απ' την Αθήνα που ζείτε) όπως μου γράψετε ξανά σαν βρείτε τον καιρό. και πείτε μου, ότι περσότερο έχετε στην μνήμη σας για τα ιερά κι' ευλογημένα εκείνα χώματα, της πανέμορφης Γορτυνιακής ΜΑΣ γης!

Κώστας Δουρίδας Σεπτέμβριος 1997


έ

"I was sure
that my father was
not alone in his passion
for Kardaritsi. However, i could
not imagine such an original
poetry, glorifying simple
human moments
and cases in
this lovely
village.

 Demiris Themos
 Cyprus"


Αγαπητέ μου Θέμος:

....χίλια ευχαριστώ για τα
ωραία σας λόγια όπου μου γράψατε.
....Και μια συμβουλή αν μου το επιτρέπατε
μιας και είμαι και μεγαλύτερος από εσάς, και τούτο
είναι να σας προτρέψω σ' αυτό: Σκύψτε με ευλάβεια
στην ψυχή σας, εσείς οι νεώτεροι, κι' αφήστε τις μνήμες
σας ελεύθερες να σας βοηθήσουν να βγείτε ξάγναντα στο
Καρδαρίτσι(!) και αφού αυτό γίνει και το περιδιαβείτε.. Να
είστε βέβαιος αγαπητέ μου Θέμος: Τα κέρδη σας θα είναι
πολλά και το καλάθι σας θα είναι γεμάτο από τα αγνότερα
αγαθά της μακραίωνης ιστορίας μας, της
αθάνατης ελληνικής μας κουλτούρας, της
ελληνικής μας φιλοξενίας, και της
ελληνικής λεβεντιάς!
Γνωρίσματα
που μόνο
στον
'Ελληνα
τα βρίσκεις!!
Και μια ευχή:
Είθε ο θεός να σας
βοηθήσει ...και μη σας
πλανέψει η καινούρια
ψευτοθεά, η παγκο-
σμιοποίηση...

Σας χαιρετώ
Κώστας Δουρίδας
Canada.

έ

 

Πανηγύρι
στο Καρδαρίτσι

Πεντηκοστή ήρθε ξανά
πλαντάζουν τα νταούλια
πανηγυριάζει το χωριό..
Οι βλάχοι στα καλά τους
Κακούρης έχει την σειρά,
Τσιούτης παραπερούλια
Κολοβελώνης τσαντιριό,
έστησε στην χαρά τους.

Νζανέτη αρχίνα τον σκοπό
την "Καραγκούνα" αρχίνα.
Κράταμε Κώστα Καλαθά
να χροπουλίσω λίγο..
Κουβάλα Πάϊκο το πιοτό
μεζέδια από τα φίνα,
σήμερα από την ξενιτιά
ήρθα, ταχιά θα φύγω.

Κώσ /δουρ

 


Του Βέλου
ο γιος παντρεύεται

Σήμερα ο τόπος καίγεται
στο χάϊ στο τουφεκίδι..
Η βλαχουριά γλεντοκοπά
βροντάνε τα κλαρίνα.
Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
φέρτε θρακιάρικο γίδι,
φέρτε της Ντάριζας κρασιά
κι απ'τα Βαρκά ρετσίνα.

"Χάϊντε να ζήσουν τα παιδιά"
βιολιά καλά το λέτε.
Η νύφη σέρνει το χορό
απ' τα'κρίβου της το χέρι,
Βελοξιφτέρης τραγουδά
κι Αγγέλο χροπουλιέται,
καμάρι η νύφη το γαμπρό
-ζευγαρωμένο ιταίρι.

Κώσ /δουρ

 
 
 

Κατάρα
να'χεις ξενιτιά

"Κατάρα να'χεις ξενιτιά"
στο είπαν πολλοί ετούτο.
Το ξέρω και κλαί' που δεν μπορώ
'πω σε να πάρω εκδίκια.
Ξεσήκωσες την βλαχουριά
την πλάνεψες με πλούτο,
και μ' άφησες μόνο το χωριό
ρημιό τ'αρχοντηλίκια.

Πήρες τα σόγια τα καλά
-τρανοί νοικοκυραίοι:
Που είναι ο Ροδόπουλος ο Γιώργης;
ο Νίκος ο Ηλιόπουλος,
του Βελοχρήστου τα παιδιά,
του Τύρου οι Τσικαίοι
'Ολους τους πήρες ξένη γης,
και κλαιει ο δικός μου τόπος.

Κώσ /δουρ

 


Ρημοκοπήθει
το χωριό

Ρημοκοπήθει το χωριό
Νεκροτοπιά σα να'ναι
Στοιχειώσανε τ'αρχοντικά
λοθριάσαν τα μποστάνια
λαλιά ανθρώπου δεν ακώ
πουλιά δεν κελαηδάνε,
λες και κατάρα θεϊκιά
το'πνιξε στην αφάνεια.

Μαυροντυμένα τα βουνά,
τα ρέματα, ω και λεω..
Τα βλέπω κλαινε με δαρμό
μπρος το μεγάλο τάφο
Κλαινε.. μου καινε την καρδιά
αρχάω κι εγώ να κλαιω.
Και κλαιω π'ακόμη τα ρωτώ
και δεν μου λεν να μάθω.

Κώσ /δουρ

 
 
Στην άκρη του ματιού: Ένα οδοιπορικό μέσα από τις σελίδες του ηλεκτρονικού περιοδικού "Έλα να δεις" της "LAND of GODS"

«Η Χώρα των Θεών», των ποιητών
και του καπνόν αποθρώσκοντα...







Κυρά μου
καπετάνισσα
Aφιέρωμα στην γυναίκα μου
Χριστούγεννα 1988
Κυρά μου καπετάνισσα κυρά,
σε βλέπω με την ρόκα σου
να σαλαγάς τ αρνιά,
κειδά στις ράχες τις ψηλές
στο Καρδαρίτσι!

Κι εγώ σου το βοσκόπουλο,
την προσευχή να κάνω
για σε τον τσάμικο!. Κυρά.

Να σου πηδώ απ το 'να βουνό
στ' άλλο να φέρνω φούρλες,
και με του Ζάχου την φωνή
να σου λέω την "Βοσκοπούλα"...

Κι εσύ κυρά η Κιτσιαρέλαινα
να σου χτενίζει τα μαλλιά
και η παναγιά να σου φοράει γιορντάνια.

Κι εγώ ζωσμένος τ' άρματα
ν' αστράφτω!
ο αστραπόγιαννος κυρά
στην χρυσοπλούμιστη
την φορεσιά του γέρου μου Κολοκοτρώνη!

Να πάμε μέρα του βαγιού
στην εκκλησιά του Αϊ Νικόλα!.

Και σαν πιο κει πιο ύστερα,
σαν έρθει εικοσιδυό Νοέμβρη,
να πάμε πάλι να γιορτάσουμε
τα δεκαοκτώ μας χρόνια παντρεμένοι,
και νάχουμε τον παπαβασίλη στο Eυαγγέλιο...

Κώσ /δουρ












η Κυρά
των αηδονιών
Aφιέρωμα στην γυναίκα μου
Χριστούγεννα 1988
Λέω να βρω καιρό
και να μετρήσω την ηλικία της θάλασσας
από το βάθος των ματιών σου!.

Στα πέντε Σου δάχτυλα, στιγμή - στιγμή,
δάκρυ το δάκρυ να κάτσω να συλλογιστώ
τον ανθρώπινο πόνο ανά τους αιώνας!.

Κι' επειδή ο θεός και τ' αστέρια του έδωσε
ένα - ένα και με τάξη απλή,
να ζωγραφίζουν στο κάθε Σου βήμα
μικρές παναγιές που ανασταίνονται, λέω:

Tα μακρινά ηρωικά βουνά της Αρκαδίας μου,
με χίλια μύρια χρώματα, με δυο στρατιές αγγέλους,
Σου στέλνουν δώρο στην γιορτή Σου ένα κομμάτι
ηλιοβασίλεμα να το κρεμάσεις στον λαιμό Σου!

Κι' επειδή στ' Oντάριο οι μήνες είναι σκληροί..
Tα καραούλια απ' τις ψηλές τους τις κορφές
στο Καρδαρίτσι: Ο 'Αγιος Γεώργιος,
η Αγία Παρασκευή μαζί
κι' ο 'Aγιος Κωνσταντίνος,
Σου στέλνουν γράμμα και γραφή,
μαζί κι' ένα ματσάκι δεντρολίβανο να το κρατάς
στον κόρφο Σου να μην Σε πιάνει αβάσκαμα.

Κι' επειδή εγώ, και τους χρόνους εβασάνισα.. Λέω.
Είναι καιρός τον εαυτό μου να γυρίσω πίσω
να του διδάξω ανάγνωση και γραμματική,
ώστε να μπορεί σωστά, να συλλαβίζει το όνομά Σου!

Μικρή κυρά μου αναργιανή, κυρά των αηδονιών
της πετροπούλας και του κότσυφα! Kυρά του νου,
της όσφρησης και της αφής, θα με περιμένεις;
κι' εγώ το καρτερώ, να πάει η ώρα δώδεκα
να πάει το μεσημέρι!...

Κώσ /δουρ

Στην άκρη του ματιού: Ένα οδοιπορικό μέσα από τις σελίδες του ηλεκτρονικού περιοδικού "Έλα να δεις" της "LAND of GODS"

«Η Χώρα των Θεών», των ποιητών
και του καπνόν αποθρώσκοντα...

Fri, 26 Dec 1997 "Αγαπητέ Κώστα,

Τυχαία βρέθηκα στο υπέροχο homepage το οποίο έχεις δημιουργήσει, ψάχνοντας στο net για άλλα πράγματα. Με μεγάλη χαρά και περηφάνια διάβασα για το χωριό μου το Καρδαρίτσι, που πάντα υπάρχει μέσα στην καρδιά μας".. Guest book:Record 37)

...."Είμαι πολύ χαρούμενος που βρήκα ένα συμπατριώτη μου "να βόσκει τα πράματα" στο δίκτυο"..

...."Το χωριό είναι όπως το άφησες με περίπου 100 κατοίκους σήμερα, τον ωραίο ξενώνα και αίθουσα αναψυχής του αείμνηστου ευεργέτη Γ. Αγγελόπουλου (εκπαιδευτικού) και τον όμορφο ανδριάντα του Κολοκοτρώνη, δίπλα στο κοινοτικό κατάστημα, απέναντι από το μαγαζί του Τσίκα.

Η Κρύα Βρύση βγάζει αρκετό νερό, όπως τότε στην δική σου εποχή (πρέπει να είσαι κάπου 54-55 ετών όπως υπολόγισα, εγώ είμαι 33 σήμερα). (.......) Εμείς δεν είχαμε παρατσούκλι. Ο μικρός αδελφός του παππούλη μου του μακαρίτη, ο Νίκος Μουρούτης, ονομάζετο Τροχάνης στο χωριό. Ο παππούς μου είχε πολλά αδέλφια, ένα από αυτό ήταν ο παπάς ο Βασίλης. Είχε και μία αδελφή που είχε παντρευτεί Καρδαριτσιώτη τον Ηλιόπουλο, εκείνη είχε δύο γιους που είναι τώρα για πολλά χρόνια στο Colorado Springs, τον Θόδωρο και τον Αλέξη, πρώτα ξαδέλφια του πατέρα μου.

Η γιαγιά μου, η μητέρα του πατέρα μου ήταν γένος Παρασκευόπουλου, πάλι από το Καρδαρίτσι, ενώ στο σόι μας έχουμε και Δουριδαίους, για παράδειγμα τον "Κωνσταντάρα" που είναι δεύτερος ξάδελφος του πατέρα μου ή το Νίκο το Δουρίδα τον γιατρό.

Χάρηκα που είσαι ξάδελφος του Δουζένη, τα έχω διαβάσει τα ποιήματά του κι εγώ. Γνωριζόμαστε πολύ καλά, είναι γεγονός αυτό που λες.

(...)Θα έλεγα ότι είναι όμορφο να βάλεις μερικές φωτογραφίες από το χωριό στο δικό σου www page. Θα ήταν δυνατόν μάλιστα να μαζέψω για τη βοήθειά σου μερικά στοιχεία μα γενεολογικά δέντρα (απόλυτα ακριβή και πλήρη) από τον Παναγιώτη Δημόπουλο που τα έχει μαζέψει και μαζί με ποιήματα των ποιητών του χωριού και αφηγήματα του μακαρίτη Γ Αγγελόπουλου, θα πλουτίσει πολύ η ωραία σου σελίδα. Αν δε διαφωνείς είμαι ολόψυχα στη διάθεσή σου να το κάνουμε μαζί.

Χαιρετισμούς Χρήστος Ν. Μουρούτης Αθήνα - Ελλάς

ΥΓ Ο παππούς μου Χρήστος (η σύζυγός του Σοφία Παρασκευοπούλου από το ίδιο χωριό) έχει τρία παιδιά τον Θεόδωρο που είναι συνταξιούχος, τον πατέρα μου Νίκο, συνταξιούχο Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου Εθν. Οικονομίας και τη Ζωή, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθήνας. "




...."Εμεις οι
Καρδαριτσιώτες,
όπου κι αν βρεθούμε,
όπου κι αν φθάσουμε, το
είναι μας και ψυχή μας θα φτερουγίζει
στο Διάρχο,στο Κακοβουνί, στο
Πατερό στη Βρύση, στην
όμορφη Καλαμποκιά
και στα Βαρκά στα
αμπέλια, μέχρι
την τελευταία
μας πνοή".

Πάντα με αγάπη,
Θεόδωρος Δεμίρης



"Αγαπητέ μου εξάδελφε Θεόδωρε:"
..."Το πόσο φορτωμένος την αλήθεια είναι ο λόγος σου. Μου θύμισες τον μακαρίτη εξαδελφό μου Χρήστο Θεοδωρακόπουλο καθώς που η επάρατη αρρώστια του τον είχε φέρει πλέον στο μακάβριο τέλος της ζωής του και παραμιλούσε... -και μια ζωή ολόκληρη είχε περάσει στον Καναδά, με μαγαζιά και σπίτια και παιδιά και εγγόνια και φίλους και ότι άλλο αποτελεί μια ολοκληρωμένη αλλά και φρόνιμη ζωή ανθρώπου καθώς του εξαδελφού μου.
Και όμως στο παραμίλημά του καμιά αναφορά προς τίποτα όλα αυτά.. Παρά μονάχα σε ότι είχε σχέση με το Καρδαρίτσι, τους Καρδαριτσιώτες και την μάνα του.
Η ψυχούλα του θαρρούσες -καθώς που τον άκουγες με απελπισία- δεν είχε τίποτε άλλο στα κιτάπια της καταγραμμένο, παρά και μόνο πιτσιλητές εικόνες από εκείνον τον απαράμιλλο πλούτο και μικρόν παράδεισο: το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!!"....
Να'σαι καλά. Κώστας Δουρίδας


Μικρό Αφιέρωμα για τον Πατέρα!.
Πατέρα, κάθε φορά
που ερχόμουν στο χωριό
απ' την Αθήνα στα χρόνια του ΄60 ΄65
σε εύρισκα πάντα να σκαλίζεις τον κήπο σου...
...Τώρα πια κι' εγώ ..εξηντάρης.. στο πίσω μέρος
του σπιτιού έχω έναν κήπο. Kαι είναι μαθές μες τα πολλά,
ένας ακόμα τρόπος μου να επικοινωνώ μαζί σου. Κόβω λοιπόν
φρέσκο κλαράκι ντοματιάς, το τρίβω στην μούρη μου
και προσπαθώ απεγνωσμένα να πιάσω
την οσμή σου. Κλείνω τα μάτια μου
και μπήγω φωνή μες την ψυχή μου..
Γονατιστός προσεύχομαι στην νωπή γης και φιλώ το χώμα της
και είναι σαν να φιλώ πατέρα το καθάριο ιερό σου μέτωπο.
Είναι ο καιρός που σε σκέπτομαι και σε επισκέπτομαι πατέρα!

Κώστας Δουρίδας
Καλοκαίρι του 2004

Kostas Douridas
Κδουρ

Βουνοκορφούλες του χωριού
(γραμμένο στο στρατό)

Βουνοκορφούλες του χωριού
κι' αντικρινές μου του σπιτιού,
της μάνας μου γλυκές φελάχες
χιλιοτραγουδισμένες ράχες!

Στις στράτες σας η δόλια γνεύει
πάντα για μένα αγναντεύει,
μη και φανώ απ' την ξενιτιά
θολή της μάνας η ματιά..
όποιον ειδεί να ξαναφάνει λεει
να το παιδί μου που έρχεται και κλαιει..

Βουνοκορφούλες κι' άγια Νάννα μου
μηνύστε πέρα εφτού στην μάνα μου,
πως γρήγορα θα 'ρθω κοντά της
και να χωθώ στην αγκαλιά της.




Δυο τραγούδια στην ιερή μνήμη
της Μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας

...'Ηταν αγράμματη.. αλλά πέντε ..δικηγόροι δεν την ..στόμωναν. 'Ηταν φτωχή, και όμως την καλοσύνη της πέντε χωριά δεν την προλάβαιναν!..

Προσμονή και λήθη
(γραμμένο στη ξενιτιά)

Χαροκαμένη αυλόπορτα,
κι αργόθωρη η ματιά,
παλιάς λιανότρεμης ελπίδας
πλανά το δειλινό
-πικρή κατάνυξη-
σ' ένα στερνό χαμόγελο,
στον γυρισμό..

Κι' ως να'τανε ο χαμός πανήγυρη,
κι ο θανατάς κανισκιοφόρης,
ήρθε το ξέφραγο παράπονο,
και γλεντοκόπησε τ'άσπρα μαλλιά,
μες την στερνή την γλυκερή την ώρα,
μες το κατάλοιπο της ροζιασμένης προσμονής,
διαφέντεψε η απόγνωση την λήθη,
και ήρθε το σούρουπο..

Οι χωριανοί λιγόστεψαν

Στο καραούλι
"νύχτα πάνω στην νύχτα"
πάντα και με το χέρι στην σκαντάλη
σε καρτερώ να ρθεις άγιε μου εφιάλτη
των ονείρων μου κι' εσύ δεν έρχεσαι.
Ρίχνω ματιές απελπισίας γύρω μου μες
στο σκοτάδι ψάχνοντας να βρω έναν
άνθρωπο επιτέλους να σου
στείλω χαμπέρι: 'Οτι στην
κάπελη** έχουν σωπάσει
τα τσεκούρια εδώ
και πολύ καιρό
επειδή λεει
στο Καρδαρίτσι
τα τζάκια των σπιτιών
δεν τον φοβούνται πια τον χειμώνα..
και οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι χορταριάσαν..
Κώσ /δουρ

** Κάπελη είναι το "δρυοδάσος του οροπεδίου της Φολόης, την Κάπελη, ένα δάσος έκτασης 40.000 στρεμμάτων", στα σύνορα Ηλείας και Αρκαδίας και όλα τα χωριά των γύρω περιοχών έπαιρναν και ακόμη παίρνουν -υποθέτω- τα καυσόξυλα για τον χειμώνα..

Τα βουνά της πατρίδας μου

Τα βουνά της πατρίδας μου
ποιμαντορούν για τους αιώνες των αιώνων
την λευτεριά ή το θάνατο με το κλιτσόραβδο του Ρήγα,
και του Πατροκοσμά. Με τα αιματοβαμμένα ράσα του Παπαφλέσσα
ή το λιονταρίσιο βλέμμα του Κολοκοτρώνη πάνω στο μαρμάρινο άλογό του..
'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη
στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους στα ερηπωμένα σπίτια να τραγουδούν
την μοναξιά με ένα τραγούδι κλέφτικο για την επιστροφή
του ξενιτεμένου.. Κώσ /δουρ.



ΘΕΛΕΤΕ, ΔΕΝΤΡΑ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΤΕ
ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

WANT TREES TO BLOSSOM
LAMPROS PAPATHANASIOU

Αγαπητέ Νίκο,
Το παραπάνω δημοτικό τραγούδι ήταν το αγαπημένο του μακαρίτη του πατέρα μας. Ήταν το τραγούδι που σου έλεγα, πως όταν το άκουγε έμενε άναυδος απ' τον θαμασμό: πώς δηλαδή, μια τέτοια δυνατή και ωραία φωνή να ακούγεται μέσα από ένα τόσο δα μικρό ...ραδιόφωνο (Μιλάμε βέβαια για το 1960 όταν το ραδιόφωνο πρωτοήρθε στο Καρδαρίτσι..)

Dear Nick,
The above folk song was the favorite of the late father of us. It was the song I told you, that when he was heard left him speechless from the admiration: how that is, such a powerful and beautiful voice can be heard through a tiny little ...radio (Of course we are talking about 1960 when radio first came to Kardaritsi..)



Τρισαγαπημένη Αρκαδία
Δείτε την Αρκαδία με τα μάτια ενός πεπειραμένου φωτογράφου
Φύση (Λάδωνας, Μαίναλο, Λούσιος...)   Αναβίωση των Αρχαίων Λυκαίων   Δήμος Βαλτετσίου   Δήμος Βόρειας Κυνουρίας   Δήμος Βυτίνας   Δήμος Γόρτυνος   Δήμος Δημητσάνας   Δήμος Ηραίας   Δήμος Κλείτορος   Δήμος Κοντοβαζαίνης   Δήμος Κορυθίου   Δήμος Λαγκαδίων   Δήμος Λεβιδίου   Δήμος Λεωνιδίου   Δήμος Μαντινείας   Δήμος Μεγαλόπολης   Δήμος Σκυρίτιδας   Δήμος Τεγέας   Δήμος Τρικολώνων   Δήμος Τρίπολης    Δήμος Τροπαίων   Δήμος Τυρού   Δήμος Φαλαισίας       Δήμος Φαλάνθου
Κάνετε κλικ στον Δήμο Κοντοβαζαίνης να δείτε φωτογραφίες για το Καρδαρίτσι
Κώστας Δουρίδας
Γράφει ο Βασίλης Κ Αναστασόπουλος

Καιρός είναι -αν και το είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου, να μιλήσουμε για κάποιον που δεν βρίσκεται ανάμεσά μας, αναπνέει όμως καθημερινά από τα χρώματα της Μάνας γης, της Ελληνικής.

Φτωχόπαιδο, ξεκίνησε από τη σκληρή Αρκαδία για ένα καλύτερο μέλλον, όπως και τόσοι άλλοι εκατομμύρια Έλληνες. 'Aφησε τη Γη των Θεών, τη γη των γονιών του και της μήτρας της Ελληνικής και έφτασε στα πέρατα του κόσμου, κουβαλώντας μαζί του πάντα την καταγωγή του. Μόχθησε, έκλαψε στα ξένα μέρη, που όμως τον αγκάλιασαν και τον κράτησαν κοντά τους. Έκανε οικογένεια, απόκτησε παιδιά που με καμάρι λέν πως είναι Ελληνόπουλα. Δεν ξέχασε ποτέ, ούτε για μια στιγμή της ζωής του ποιος ήταν, από πια μάνα είχε γεννηθεί

Η απουσία της γλυκιάς πατρίδας, ο Νόστος, τον θωράκισε. Τον έκανε να αντέχει τις δύσκολες στιγμές της ξενιτιάς -και δεν ήταν και λίγες. Πρόκοψε, όπως σχεδόν όλοι όσοι έφυγαν για ένα καλύτερο μέλλον, αφού η μάνα γη δεν είχε να τους θρέψει. Ίσως να έφυγε την περίοδο εκείνη που ο τότε υπουργός των οικονομικών Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ξεστόμισε εκείνη τη βαριά και γεμάτη ενοχές φράση μιλώντας για εκείνους που πήγαιναν μετανάστες στην Αυστραλία: «Η Θεία Μετανάστευση».

Ο Κώστας ο Δουρίδας δεν πήγε στην Αυστραλία, κίνησε για τον Καναδά. Για την «θεία μετανάστευση» του ανόητου υπουργού. Εκεί βρήκε καινούργια πατρίδα, δουλειά, φίλους. Εκείνη η πατρίδα ήξερε να κρατάει όσους μοχθούσαν, όσους ήσαν τίμιοι. Τον έκανε δικό της, του έδωσε προνόμια, υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.

Ο Κώστας ο Δουρίδας όμως ήταν Έλληνας, μετά ήταν και Καναδός -και δικαίως. Η μισή του καρδιά, ολόκληρη η ψυχή του ήταν όμως συνέχεια πίσω, στη πατρίδα, στο χωριό. Ένα μικρό χωριό στη σκληροτράχηλη Αρκαδία, στο Καρδαρίτσι. Στη Μάνα του, στους συγγενείς, στα μονοπάτια και στα πλακόστρωτα του χωριού, στον αέρα τον πουρναρίσιο, στα διάσελα και τις κορφές που πρωτοείδε τον ήλιο.

Δημιούργησε με μεράκι όταν οι καιροί το επέτρεψαν, όταν η κούραση καταλάγιασε, έναν δικτυακό τόπο που δεν μπορούσε να ονομασθεί παρά μόνο: «The Land of Gods». Τι άλλο? Κοντά δέκα χρόνια τώρα, ο δικτυακός αυτός τόπος κτισμένος μέρα με τη μέρα, κατάφερε κι έγινε σημείο αναφοράς από τους Έλληνες του κόσμου.

Η πληρέστερη λογοτεχνική σελίδα κατά πολλούς, γεμάτη από πληροφορίες και έργα όλων των σπουδαίων Ελλήνων, ποιητών, πεζογράφων, λογοτεχνών, λαογράφων, μουσικών. Αν κάποιος την επισκεφτεί για πρώτη φορά, ίσως παρατηρήσει μια αταξία, αν όμως προχωρήσει παραμέσα θα δεί τον πλούτο που έχει μπροστά στην οθόνη του, την εγκυκλοπαίδεια των γνώσεων που αλλάζει σελίδες, τα ατελείωτα παραδοσιακά τραγούδια, τον Νόστο διάχυτο σε κάθε παράγραφο και τελεία, σε κάθε banner και link, Δίκαια ο δικτυακός αυτός τόπος «της Γης των Θεών», έχει δεχτεί μέχρι σήμερα πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Και συνεχίζει διότι, ο φοιτητής, ο δάσκαλος, ο ερευνητής, ο λαογράφος και τόσοι άλλοι, θα αντλήσουν γνώσεις, σε χιλιάδες θέματα που παρουσιάζονται.

Ο Κώστας ο Δουρίδας είναι μαχητής, έχει μάθει και ξέρει ότι όλα κερδίζονται με αγώνα. Πρόσφατα, άρχισε έναν αγώνα που όταν το έμαθα, τον θεώρησα μάταιο. Κι όμως. Στην Αργεντινή και συγκεκριμένα στο Μπουένος 'Aιρες, έπειτα από πολύχρονη παρουσία, έκλεισε η ραδιοφωνική εκπομπή «Αντάμωση» που παρουσίαζε ομάδα Ελλήνων με μεγάλη εμβέλεια σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Η εκπομπή έκλεισε διότι δεν είχε πλέον εξακόσια δολάρια τον μήνα. Ποσό ασήμαντο για το σπουδαίο έργο αυτών των Ελλήνων. Εκεί που όλα είχαν σταματήσει, ο Κώστας ο Δουρίδας έκανε την αρχή. Μόνος του, ξεκίνησε τον αγώνα που μόνο αυτός γνώριζε καλά. Μια ολόκληρη ζωή μαχητής ήταν.

Κίνησε γη και ουρανό, έστειλε χιλιάδες e-mails σε Έλληνες που ήξερε και άλλους που δεν ήξερε. Από τον Καναδά στην Αμερική, στην Ελλάδα, στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στη Σουηδία, παντού. Έφερε τα πάνω κάτω. Σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκαν τα χρήματα για ένα εξάμηνο της εκπομπής, για τη νέα αρχή. Στο πλευρό της εκπομπής ολόκληρος ο Ελληνισμός. Χάρη στον Κώστα τον Δουρίδα

Επισκεφτείτε τη σελίδα του, γνωρίστε τον. Δεν θα δείτε την τέλεια επαγγελματική σελίδα, θα γνωρίσετε την ψυχή του Έλληνα, του Αρκά, που μεγάλος πολεμιστής αλλά και ταπεινός στάθηκε στη πορεία ολάκερης της ζωής του. Όχι όπως άλλοι, που τα βρίσκουν όλα έτοιμα και τα οικειοποιούνται.

The Land of Gods https://douridasliterature.com

Βασίλης Κ Αναστασόπουλος

Ιούνιος 2006

 
Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς
 
Kostas Douridas

the LAND of GODS
Καπνόν Αποθρώσκοντα
"..αυτάρ Οδυσσεύς ιέμενος και καπνόν αποθρώσκοντα νοήσαι ης γαίην θανέειν"   (ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ Α)
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό.
Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς
επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που
πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη
μου πατρίδα έγινες ΕΣΥ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου!
Νάσαι Καλά!
Κώστας Δουρίδας:
(Γραμμα στον 'Ελληνα της διασποράς)
Σύδνεϋ 29-4-01
Αγαπητέ κ. Δουρίδα,

'Ελαβα το μήνυμά σου, περιδιάβηκα τις σελίδες σου και ένιωσα πράγματι όλα τα νοήματα που περικλείουν τα λιτά γραφόμενά σου, τα οποία πράγματι κρύβουν όλες τις αλήθειες, σχετικά με τη ελληνική μετανάστευση όπου γης. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Αυστραλίας και Καναδά. Κοινά τα προβλήματα κοινές οι αγωνίες για το που οδηγούμεθα. Σήμερα στη ραδιοφωνική μου εκπομπή θα ασχοληθώ με το κέντρισμα που μου δώσατε και θα μεταφέρω στους ακροατές μου τις ανησυχίες σας έτσι όπως τις έχετε αποτυπώσει εσείς ο ίδιος στην ιστοσελίδα σας. Δεν κρύβω δε ότι από χρόνια είμαι γνώστης της ύπαρξής της και σας συγχαίρω για τον αγνό τρόπο που εκδηλώνετε την αγάπη σας για την κοινή μας πατρίδα.

Η Ραδιοφωνική εκπομπή του Οδυσσέα Πλατύρραχου στο διαΔίκτυο

έ



Γράμμα στον Έλληνα της διασποράς

(...Να σου μιλήσω
λεω απλά στην γλώσσα μου
την ελληνική που είναι η δική σου
γλώσσα: ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα
μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι
ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι ή απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω....
'Ομως εγώ επιμένοντας σου λεω: Στην αγωνία σου ΣΕ ζω και για τούτο
τις νύχτες πετάγομαι απ' τον ύπνο μου, καθώς που ζητώ και θέλω, σαν
μάνα στο πληγωμένο της παιδί να σκύψω και να ράνω την πληγή
σου, επειδή ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθώ στη
δική μου ζωή. ΕΙΣΑΙ το δέντρο που βαθιά ριζώθηκε
μες την ψυχή μου και θα υπάρχω αφού κι
εφόσον θα υπάρχεις.. Σου λέγω
ακόμη και τούτο:
'Οσο που ζω
και όπου και αν ευρίσκομαι,
ΠΡΩΤΑ θα μιλάω για ΕΣΕΝΑ
και μετά για εμένα.
....Ζητάω
και θέλω να κτίσω
το σπίτι μου όχι με τα υλικά
που θα ήθελα να έχω αλλά με αυτά που έχω!
... Κι' έχω τα «εργαλεία μου πολύ φθαρμένα»..
Θαρρείς και μόλις ξύπνησα στα ξαφνικά
σε τούτο ξεροχώραφο που ήταν παλιά περιβόλι;;)....
























ο 'Υμνος
του μετανάστη

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ως σαν το Διγενή και την σεργιάνισες
στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς
με υπερηφάνεια
την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη, σε κάθε
γωνιά της γης έκτισες
την Ιθάκη σου!!

Και οι άνθρωποι
-άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί,
γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!
κρατημένη ψηλά
στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο
του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!

Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου
'Ελληνα της Διασποράς!!

κωσ/δουρ.
























Κώστας Δουρίδας.Τhe LAND of GODS... - Ελληνική Στη ρίζα μετράει το περιεχόμενο...BEST... Asxetos.gr
Τhe LAND of GODS Greek Poetry Anthology & More.. by Kostas Douridas.Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ. Ενα συγκλονιστικό site με ψυχή ..και Ελλάδα , πολύ Ελλάδα ..την καλή...με νοσταλγία.Τι θα βρούμε και τι θα διαβάσουμε ? ...πάμε : Θεόδωρος Κολοκοτρώνης & Γιάννης Μακρυγιάννης (απομνημονεύματα) , Καταγραφή της ΙΣΤΟΡΙΑΣ , μία Σελίδα αφιερωμένη στην ΔΙΑΣΠΟΡΑ , Λογοτεχνία της Διασποράς , Νίκος Καζαντζάκης και πολλά ..μα πολλά links.Μπράβο στον Ελληνα...
Οι δάσκαλοί μου :

Η ζωή μου ολάκερη ήταν μια βιοπάλη..
Το σχολείο μου και οι δάσκαλοί μου, εκτός το δημοτικό τραγούδι, ήταν και τρεις άνθρωποι,
οι οποίοι ήσαν και οι τρεις αγράμματοι: Η μάνα μου, ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης.

Η μάνα μου μου δίδαξε ότι
όσο φτωχός και αν είσαι, όταν μπορείς και μοιράζεις
το λίγο που έχεις με τον διπλανό σου, είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Ο Μακρυγιάννης, μου δίδαξε ότι "....τούτη την μικρή πατρίδα
την ορίζουμε φτωχοί και πλούσιοι, δυνατοί και αδύνατοι, για τούτο και πρέπει(!)
να την αγαπούμε και να τη προστατεύουμε. Να μην αφήνουμε το άδικο να πνίγει το δίκιο εις βάρος της".

Ο Κολοκοτρώνης μου δίδαξε, για οτιδήποτε συμβαίνει
γύρω σου φέρεις κι' εσύ ευθύνη και όσο και αδύναμος και αν είσαι,
μην κάθεσαι παρατηρητής στα γεγονότα, πάρε μέρος σε ότι και με όποια δύναμη μπορείς...

κώσ/δουρ.

Η αναμνηστική φωτογραφία που βλέπετε παρακάτω με την σφραγίδα του Συλλόγου "Αδελφότητα Καριτσιωτών" -Αδελαϊδας-, το ανδρόγυνο μεταναστών, το αγκυροβολημένο καράβι και δίπλα ανατυπωμένο το δικό μου ποίημα με τίτλο "Σαν ζεις στην ξενιτιά"
...Τόση ελληνική ποίηση στο Ιντερνέτ και στα βιβλία που πιστεύω νάχει γύρω του , ο άγνωστός μου αλλά αδελφός μου μετανάστης απ' την Αυστραλία: Tα απλά τούτα λόγια μου ( γραμμένα στον Ελληνικό στρατό ), βρήκε να εκφράσει τον μεγάλο του καημό της ξενιτιάς... Πιστέψετε με ή όχι , είναι μια μεγάλη ικανοποίηση αυτό για μένα και μια τιμή! που τον ευχαριστώ γι' αυτό. Και όχι τόσο για το απλό και ασήμαντο τούτο ποίημα , όσο για τον καημό , που σαν φλόγα ιερή , οι δυο μας , -αλλά και εκατομμύρια άλλοι 'Ελληνες-, τρέφουμε στα στήθια μας με τόση αγάπη και στοργή : στα πέρατα της γης! -για την γλυκύτατη την γαλανή Μας την πατρίδα!. Και αφού σεργιάνισα όλη την σελίδα τους (που συμβουλεύω και εσάς να κάνετε το ίδιο και θα αποζημιωθεί τε να είστε σίγουροι) Τότε κάθισα και έγραψα το διπλανό κείμενάκι λες και κάποιος μου το υπαγόρευε.. Διαβάστε το! Ναστε καλά!.
κδ.

Αρχική σελίδα
«'Oπου Φωνάζω και να Βρίσκεστε Αδελφοί»

Και είναι αυτή η ίδια η αθάνατη γενιά του 'Αϊ μετανάστη που απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης, και έλαμψε η γης!

Και οι άγριοι γίναν ήμεροι, κι' ομόρφυνε ο κόσμος! Ύστερα και για πολλή.. Μνηστήρες οργισμένοι ήρθαν και πειραματίστηκαν την βαρβαρότητα να βγει στον άνθρωπο γιατί μαθές αυτήν την έλεγαν Ελλάδα κι' είχε το φως της γης!.

Τότες, ήταν που πια στην γαλανή πατρίδα μας ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα και την κρατήσαν στο σκοτάδι.. Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε! και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα! έγραψε απάνω το όνομά του: Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός, Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί.. Και έτσι με αυτό ήρθε ξανά το φως στην γαλανή πατρίδα των θεών και των Ελλήνων.

'Ομως και πάλι τώρα 'Αϊ μετανάστη οι αετονύχηδες των νέων καιρών.. Αυτοί. 'Ολοι αυτοί!. Που οι ίδιοι είπαν ότι βαπτίστηκαν στο αρχαίο πνεύμα το ελληνικό. Σήμερα είναι τοι μπροστά κι' αποκαλούνται: Οι μορφωμένοι... Οι δυνατοί... Και αφού είδαν και απόειδαν ότι με την ζόρι δεν βγαίνει τίποτα γι' αυτό και αλλάξαν το τροπάρι. Τώρα το λένε: Παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση. το λένε .. Καρλομάγνο!.

'Αϊ μετανάστη: Σαν την γλυκιά λαλιά αιθέριας μουσικής, -από τα χρόνια της Σαπφώς- την προσταγή την Μητρική Σου ξαναλέω στου ποιητή τα θεία τούτα λόγια: «'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί, όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση, τη δική σας βρύση του Μαυρογένη. Καλό το νερό!.» Ελύτης : 'Aξιον Εστί.

Κώστας Δουρίδας
Agapite Kwsta,


ηλεκτρονικό περιοδικό
           Λογοτεχνίας και πολιτισμού
λα να δεις...
den boreis na fantasteis ti axia exei auth h selida sou! Den boreis na fantasteis posh parhgoria kai sugkinhsh genna sthn kardia mas! Murizei ap' akrh s' akrh ellada kai politismo. Xehylizei apo agnh aki adolh agaph gia kathe ti ellhniko kai omorfo! Einai enas xwros gematos diamantia politismou, arwmata kai thumises ths patridas. Den boreis na fantasteis, agaphte Kwsta, ti shmasia exei auth h selida sou oxi mono gia ton ellhnismo ths Diasporas alla kai gia tous ellhnes pou zoun sthn Ellada. Hthela pro kairou na sou grapsw ol' auta, alla ena arthro pou dhmosieyses sthn selida sou teleutaia kai einai grammeno apo ton filologo Andrea Tsiara, mou edwse thn eukairia na to kanw twra. To arthro gi' auto to exaisio koritsi, th Nektaria Karantzi. Poso me sugkinei otan thn akouw! Poso sugkinhthhka pou diavasa ol' auta ta uperoxa logia gia ekeinhn! To aidoni mas, o Chronis Aidonidis pou tosa xronia mas sugkinei kai mas anevazei sta upsh me thn ahdonolalia tou, mas paradidei mia axia, ksexwristh kai uperoxh diadoxo, pragmatika!

Petros Nikolaidis

Πάνω στα βράχια της πατρίδας
σου γράφω τραγούδι

"..Και οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια..
Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά.."





Πάνω
στα βράχια
της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι

...Πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι και τούτο επειδή
μόνος εσύ, για μια ολόκληρη εποχή
πήρες την ευθύνη απάνω σου,
λες και ήσουν ο αίτιος..

Μα δεν σε πείραζε γιατί ήσουν νέος
κι ήσουν γερός και δυνατός και με χαμόγελο
είπες: "θα πάω και θα γυρίσω".. Και είπες το "γεια"..

Σήκωσες τον σταυρό σου και προχώρησες
σαν τον Χριστό ή σαν τον Διγενή
με την Ελλάδα να τρέχει από πίσω σου
και να μην σε φτάνει...

Με την Ελλάδα να σου στέλνει χαιρετίσματα
για να μην ξεχαστείς στα καταράχια της οικουμένης...
'Οτι εσύ αδελφέ μου δεν εγεννήθηκες
να γίνεις πολίτης του κόσμου επειδή
η καρδιά σου είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!.

Μια Ελλάδα βαριά τόσο, όσο η ευχή των πατέρων σου!
Βαριά τόσο, όσο μια πετρούλα απ' το θείο της το σώμα...

Θα σε βαραίνει... Όσο που ζεις θα σε πικραίνει,
όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της, θα σε πεθαίνει... Μα νάσαι σίγουρος
θα σ' ανασταίνει μονάχα η σκέψη της!!

Για ετούτο κι' εγώ τώρα, πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι για να το λες ψιθυριστά κάθε πρωί που ξεκινάς
την μέρα σου και προϋπαντείς τον ήλιο.

Να ξέρεις πάντα, ότι τα πρώτα χάιδια του στο πρόσωπό σου,
είναι τα δικά της χαιρετίσματα και τα γλυκοφιλιά στην ιερή θύμηση
της μάνας σου με μιαν ευχή: "Παιδί μου ώρα σου καλή"...

Ρίξε χαμόγελο κι' ένα σπιρτόζικο
σφυριγματάκι και προχώρα..

Νάσαι καλά!..
Κώστας Δουρίδας
mailto:kostasdouridas@bell.net
Αληθινέ κι αγνέ γιε του Λαέρτη...

«Ξεκίνησες με μια βαλίτσα...
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου ωσάν το Διγενή
και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!
[…] Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου»!

Εκείνος αγκυροβολημένος χρόνια, στο μακρινό και κρύο Καναδά κι εγώ, για χρόνια τότε, πιο κάτω, πιο νότια στην εξίσου μακρινή ζεστή Βενεζουέλα. Εκείνος ένας ταξιδευτής-ανιχνευτής στα ατέλειωτα μονοπάτια του διαδικτύου κι εγώ άλλος ένας από τα ίδια. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας κάπου αντάμωσαν. Και να πω την αλήθεια: η φιλία μας ουσιαστικά ξεκίνησε δίχως να το καταλάβουμε. Η άλλη αλήθεια είναι: ότι έχω την αίσθηση πως θα πρέπει να ήμασταν φίλοι πολύ καιρό πριν γνωριστούμε. Όχι επειδή είχαμε (έχουμε) την ίδια ηλικία, παρόμοιες ανησυχίες, βιώματα και… τραύματα, αλλά γιατί όντας ξενιτεμένοι κι οι δυο, ζούσαμε και βιώναμε πολλά κοινά με τον ίδιο τρόπο. Τη νοσταλγία, τη χαρά, τη μοναξιά, τη λύπη, τους καημούς και τόσα άλλα… Αποδεχτήκαμε την τύχη ή την κατάρα –κι ας ακούγεται λίγο βαρύγδουπο– που ζούσαμε μακριά απ’ την αγαπημένη μας πατρίδα δίχως, όμως, να έχουμε ποτέ ξεχάσει από πού προερχόμασταν και δίχως να έχουμε ποτέ αρνηθεί ότι πάντα ήμασταν δικά της κομμάτια.

Μπορεί να άργησαν κάπως οι δρόμοι μας να συναντηθούν μέσα στο χρόνο, αλλά οι ψυχές μας αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή αυτή την οικειότητα που –πολλές φορές– σε κάνει να νιώθεις πράγματα χωρίς να χρειάζεται να πεις λέξη. Καμιά λογική, νομίζω δε θα το εξηγήσει αυτό, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Δεν το ψάχνεις και πολύ. Απλά ανοίγεις την αγκαλιά σου και αισθάνεσαι ευγνώμων που είναι φίλος σου. Ο Κώστας είναι φίλος, είναι φίλος μας!

Αν και η ιστοσελίδα του στάθηκε ο συνδετικός κρίκος, εμείς με τον καιρό χτίσαμε στην απέραντη παραλία της ψυχής μας ένα όμορφο κάστρο φιλίας και δεν μας πείραζε καθόλου, μα καθόλου πιστέψτε με, αν κάποιο θαλάσσιο κύμα κάποια στιγμή, το εξαφάνιζε. Και γιατί να μην το πω, ήρθαν πολλά αγριεμένα κύματα, αλλά δεν κατάφεραν να το ισοπεδώσουν ποτέ! Αυτό τώρα είναι εξομολόγηση; Δεν μπορώ να εξηγήσω τι ρόλο παίζουν τούτες οι εξομολογήσεις τώρα μιας και για το έργο του θέλησα να γράψω... αλλά ξεστράτισα. Τέτοια μας κάνει ο Κώστας στη «Χώρα των Θεών» του. Τέτοιες αφορμές μας δίνει.

Σε εποχές μιας φτωχής πνευματικότητας όπου πολλά έχουμε, δυστυχώς, αφήσει στο περιθώριο, είναι παρήγορο ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακούραστα, μοιράζονται τα δικά τους πνευματικά ενδιαφέροντα, τις δικές τους βαθιές ανησυχίες με όσο γίνεται περισσότερους αποδέκτες. Αυτό κάνει, μέσα από την υπέροχη και άψογη από κάθε πλευρά ιστοσελίδα του (https://douridasliterature.com/) ο φίλτατος Κώστας Δουρίδας. Εκεί, φιλοξενεί δίπλα στους μεγάλους δημιουργούς και παρουσιάζει το έργο πολλών αποδήμων «εργατών» της τέχνης. Προδιαθέτει τον επισκέπτη να ταξιδέψει, και συνοδοιπόρος του, τον παρασέρνει στα μονοπάτια της ελληνικής λογοτεχνίας για να του  γνωρίσει όλο το φάσμα της πνευματικής κληρονομιάς της πατρίδας μας.
        
Μ’ ένα δισάκι στον ώμο φορτωμένο με τις αναμνήσεις, τις συγκινήσεις και τους καημούς της μικρής του πατρίδας, της ορεινής Αρκαδίας, ο Κώστας ξενιτεύτηκε σε δύσκολους καιρούς στον Καναδά, όπου παρά τις όποιες δυσχέρειες παρέμεινε ένας αθεράπευτος νοσταλγός «των ανεπίστρεπτων και πληγωμένων ελπίδων». Κατόρθωσε, αυτός ο λεβέντης της διασποράς, να μείνει αλώβητος από την αδυσώπητη διαδρομή του χρόνου και την τυχόν αφομοίωση της ξενιτιάς. Παρέμεινε –και μπράβο του– άνθρωπος χαμηλών τόνων αλλά υψηλών πτήσεων ψυχής. Φτάνει για να το επιβεβαιώσει κάποιος να επισκεφτεί την ιστοσελίδα του, όπου ύστερα από επίμονες ανιχνεύσεις, συλλέγει, καταγράφει και αξιολογεί το έργο χιλιάδων Ελλήνων λογοτεχνών. Εκεί σ’ αυτή τη γωνιά αφήνει και τα δικά του σημάδια με το πολύτιμο έργο του: «Καπνόν Αποθρώσκοντα».  Γνωρίζω πολύ καλά ότι τα πραγματικά άξια πράγματα ξέρουν από μόνα τους να υπερασπίζονται τον εαυτό τους. Αλλά να, ο Κώστας γιόρταζε χτες και τον σκέφτηκα…

ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΥΚΑΚΗΣ
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα
"ΕΜΠΡΟΣ ΝΕΤ" της Μυτιλήνης.
Μουρούτης Σπύρος Μηχ. Μεταλλείων Γεωλόγος Κόδρου 3 Γλυφάδα Αθήνα

Sunday, August 14, 2005

Αγαπητέ φίλε,

Είμαι γιος του Καρδαριτσιώτη Μουρούτη (Θεόδωρου), γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά σ' όλη μου την ζωή αισθανόμουν Καρδαριτσιώτης. Όμως, παρά το γεγονός ότι είμαι 69 ετών, έχω επισκεφθεί το χωριό μας 3!! φορές όλες, όλες. Η τελευταία φορά ήταν πριν μερικές ημέρες και ο σκοπός της επίσκεψης ήταν η ύδρευση του χωριού και η οδός Καρδαρίτσι - Παραλογγοί - Τριπόταμα.

Η έρευνα που απαιτούσε το θέμα της ύδρευσης μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τις τρεις όψεις της Πατρίδας μας:

1.- Το έδαφος και την μορφολογία του εδάφους. Επισκέφθηκα κάθε γωνιά κάθε ρεματιά και κάθε βουνοκορφή με την βοήθεια και την συμπαράσταση ενός πραγματικού Καρδαριτσιώτη , έτσι όπως τον είχα πλάσει με την φαντασία μου, του Κυρίου Νίκου Τσίκα (78 ετών). Ο Κύριος αυτός είχε την δύναμη και την δυνατότητα να με οδηγήσει σ' ένα χώρο τεσσάρων διαστάσεων όπου το κάθε σημείο του χώρου ζωντάνευε μέσα στο χρόνο. (εδώ βοσκούσαν ο Γιώργης ή ο Νίκος τα 1000 πράματα, εκεί χάθηκε το μαρτίνι του Γιώργου, εδώ γλεντούσαμε κα).

2.- Τον τρόπο ζωής, όπως τον έζησε ο πατέρας μου στο χωριό. Τον αγώνα μες τα κακοτράχαλα χωράφια, τα γεμάτα πέτρες ποτισμένα περισσότερο με ιδρώτα παρά από τις ασήμαντες, για άλλες περιοχές της Ελλάδας, ζωοδότες πηγούλες που στάζανε κυριολεκτικά νερό και ζωή. Εδώ υπήρχαν αμπέλια για το κρασί του χωριού, εκεί χωράφια για σιτάρι και αραποσίτια, όλα σκαμμένα και καλλιεργημένα με τα χέρια, εκεί οι βοσκές για τα χιλιάδες πρόβατα που έκαναν το χωριό αυτάρκες.

3.- Την ανθρώπινο χαρακτήρα των συμπατριωτών μας. Η φύση και η μορφολογία του εδάφους, η γεωγραφική απομόνωση, η φτώχια και ο συνεχής αγώνας με την φύση δημιούργησαν μια ιδιαίτερη νοοτροπία περίεργη και αντιφατική, που πέρασε λόγω της διάρκειας, της έντασης και της μονότονης επανάληψης στα DNA μας.

Για μένα οι λέξεις watch your step μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτή την ιδιαίτερη νοοτροπία, γιατί είναι θέμα επιβίωσης.

Watch your step κάθε στιγμή, όταν πιλαλάς τις απότομες πλαγιές και τις ρεματιές, γιατί μπορεί να γλιστρήσεις να πέσεις και να χτυπήσεις ή να σε τσιμπήσει οχιά και ο γιατρός δεν υπάρχει.

Watch your step σε κάθε σου επαφή με τους συγχωριανούς σου γιατί είναι ταυτόχρονα συγγενής, φίλος, αδελφός, ανταγωνιστής, εχθρός, εποφθαλμιά και να ζηλεύει την τύχη σου, την περιουσία σου, και εσύ την δική του.

Watch your step στις συναλλαγές σου, η παραμικρή λεπτομέρεια έχει σημασία και ο άνθρωπος που συναλλάσσεσαι πρέπει να έλθει με τα νερά σου, για να πετύχει η συναλλαγή σου. Αυτό είναι μια πολύπλοκη και λεπτή διαδικασία, που αν την ενστερνισθείς γίνεσαι τέλειος έμπορος και τέλειος πολιτικός μιας άλλης εποχής. Σ' όλη μου την ζωή αισθανόμουν αυτή την ιδιαιτερότητα, που μ' έκανε να λέω, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω το γιατί, ότι η γενέτειρά μου είναι το Καρδαρίτσι.

Έχω επισκεφθεί πάνω από 40 χώρες, έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους και πάντα ήμουν κάτι το ιδιαίτερο: Καρδαριτσιώτης. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν νομίζω ότι αυτή η ιδιαιτερότητα με κάνει χειρότερο ή καλύτερο από τους άλλους ανθρώπους, απλά με κάνει να αισθάνομαι όμορφα γιατί βρήκα τον εαυτό μου.

Το χωριό μας, σήμερα, είναι όμορφο, αλλά νομίζω, ότι βρίσκεται σε μια καμπή, ή θα αναπτυχθεί, ή θα σβήσει. Οι προσπελάσεις, είτε από τον 111, είτε από την οδό Τρίπολης Πύργου, είναι άνετες. Η προσπέλαση από την οδό Τρίπολης Πάτρας (111) παρουσιάζει προβλήματα κατολισθήσεων που, όμως, μπορούν να αντιμετωπισθούν με σωστή μελέτη.

Το θέμα της ύδρευσης είναι πολύπλοκο από πολλές πλευρές. Η γεωλογία της περιοχής είναι πολύ σύνθετη, με αποτέλεσμα ο κύριος όγκος των υπογείων νερών να κατευθύνονται προς Βιδιάκι, Βελιμάχι και Παραλλογγούς, ενώ στο Καρδαρίτσι υπάρχουν μεμονωμένοι, μικρών διαστάσεων ασβεστολιθικοί υδροφόροι ορίζοντες, που δίνουν τις διάσπαρτες μικρές πηγές. Δυστυχώς οι υδρομαστεύσεις σ' αυτές τις πηγές είναι πρωτόγονες και το περισσότερο νερό χάνεται.

Πιστεύω όμως ότι τα επί μέρους θέματα (ύδρευσης, προσπέλασης) θα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο ενός ευρύτερου πλάνου ανάπτυξης της μείζονος περιοχής (Δήμος Κοντοβάζαινας με τις 10 κοινότητες).Τέτοιο πλάνο δεν υπάρχει. Δυστυχώς ενώ ο μείζων δήμος Κοντοβάζαινας, είναι προϊόν του νόμου Καποδίστρια, δεν έχει Καποδίστρια να τον εφαρμόσει σωστά.

Με πολλή εκτίμηση


Σπύρος Μουρούτης
Μηχ. Μεταλλείων Γεωλόγος
mailto:mailto:zmour@tee.gr

   
           
 

Sunday, August 14, 2005

Αγαπητέ μου Φίλε και συμπατριώτη Σπύρο,

Χαίρουμε ειλικρινά που μου γράψατε και με αποκαλείτε φίλο σας!. -Μα τι Καρδαριτσιώτες θα ήμασταν στο αντίθετο..-. Χαίρουμε την τόμπρα ζωντανή Καρδαριτσιώτικη γλώσσα που χρησιμοποιείτε.. Τον τρόπο που αποκαλείτε τον εαυτό σας Καρδαριτσιώτη. Χαίρουμε την έμπειρη ματιά να διαβάζετε την πατρώα γη.. Τον τρόπο που καταλαβαίνετε την ντοπιολαλιά και τους ανθρώπους λες και είχατε ζήσει χρόνια εκεί. Χειροκροτώ την γνώμη σας γιατί την εμπιστεύομαι., ότι θα φέρει ωφέλεια στην γη και στους ανθρώπους. Τέλος, χαίρουμε τον τρόπο που γράφετε! Είστε λεβέντης και πάνω απ' όλα γνήσιος Καρδαριτσιώτης !! Μου αρέσει πολύ να γνωριστούμε καλύτερα. Είμαι 6 χρόνια μικρότερός σας το λοιπόν μιλήστε μου σαν σε μικρότερο, συμπατριώτη, φίλο και αδελφό!.

Με εκτίμηση

Κώστας Χρήστου Δουρίδας του Κκητσιαρέλη (παρατσούκλι)
"the LAND of GODS"

 

Sunday, August 27, 2005

Αγαπητέ φίλε,

Ευχαριστώ για την ωραία επιστολή σας. Νομίζω ότι υπερβάλετε στους χαρακτηρισμούς σας για το άτομο μου. Φταίει πιθανώς η απόσταση. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνο που προέχει είναι ότι ανοίχτηκε ένας διάδρομος επικοινωνίας μαζί σας, που για μένα είναι παρά πολύ χρήσιμος. Το γεγονός ότι καταφέρατε να κρατήσετε την φλόγα του τόσο φτωχού, αλλά ταυτόχρονα τόσο πλούσιου χωριού, σε καιρούς που κάθε άλλο ευνοούσαν τους «φύλακες» της παράδοσης με κάνει να σας σέβομαι και να σας εκτιμώ. Τώρα, όμως, οι καιροί άλλαξαν και αυτή η φλόγα μπορεί να γίνει χρήσιμη και να αποσπάσει το χωριό από το χώρο της νοσταλγίας, και να το μεταφέρει σε μια όμορφη πραγματικότητα.

Το απομονωμένο φτωχό χωριό με τους λιγοστούς κατοίκους, μιας φτωχής χώρας, που εγκαταλείψατε πριν χρόνια, σήμερα μπορεί να αποτελέσει (ήδη οι αποστάσεις έχουν εκμηδενισθεί) προάστιο μεγάλων αστικών κέντρων (Πατρα, Πύργο, Τρίπολη και γιατι όχι και Αθήνα 2 ώρες και 15 λεπτά) με πανεπιστήμια νοσοκομεία πλήρεις υπηρεσίες, μιας ευημερούσας χώρας και αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Το ανθρώπινο δυναμικό της έχει μεταλλαχθεί από το φτωχό και σκλάβο μιας περιορισμένης παιδείας σε πλούσιο με συγκροτημένη εκπαίδευση. εικόνα του χωριού ελκυστική και όμορφη. Ίσως η μαύρη η πέτρα που ρίξατε πίσω σας όταν φεύγατε να είχε μαγικές ιδιότητες.

Είναι, λοιπόν, καιρός, να αναδειχθούν, η φυσική ομορφιά της πατρίδας μας, οι δυνατότητες παραγωγικών πόρων της, το υγιεινό κλίμα της, το ανθρώπινο δυναμικό της και να αναγεννηθεί με ένα καινούργιο πρόσωπο αλλά πάντα με την ίδια ψυχή. Και εδώ η συνεισφορά σας μπορεί να μεγάλη, στείλετε μήνυμα στους ξενιτεμένους συμπατριώτες μας να στρέψουν το βλέμμα τους στην Land of Gods. Πρακτικά τι σημαίνει αυτό? Eγκαταστήσατε μια δεύτερη κατοικία για τις διακοπές σας, για τα γηρατειά σας, για τα παιδιά σας, δημιουργήστε μια δεύτερη δραστηριότητα στη Γη που είναι η μητέρα σας.

Τα πλεονεκτήματα αυτής της Γης τα εκτιμούν οι ξένοι, οι οποίοι σπεύδουν να εγκατασταθούν μόνιμα ή για διακοπές σ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας όπου υπάρχει υποδομή και κυρίως προβολή. Σήμερα χάρις στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του χώρου της διατίθενται κεφάλαια για έργα ανάπτυξης και την σύνταξη μακρόπνοων πλάνων ανάπτυξης. Οι περισσότερες περιοχές της Ελλάδας το έχουν εκμεταλλευθεί και οι αλλαγές είναι καταπληκτικές. Τι θέλω από σας? Μια απόδειξη ότι υπάρχει ένα τέτοιο ρεύμα μετακινήσεων των ξενιτεμένων για την περιοχή του Μείζονος Δήμου Κοντοβαζαινας, που θα το μεταχειριστώ σαν ένα από τα επιχειρήματα για την υποστήριξη σύνταξης και εφαρμογής προγραμμάτων ανάπτυξης στην περιοχή.

Συνημμένα θα βρείτε επιστολές που εστάλησαν στην Περιφέρεια Πελοποννήσου και την Νομαρχία Αρκαδίας για να έχετε μια ιδέα για τις σκέψεις μου. Ο Γενικός Διευθυντής της περιφέρειας μου ζήτησε να συναντηθούμε στην Τρίπολη, και η νομαρχία Αρκαδίας μου ζήτησε να συνεργαστώ για την οδό Καρδαρίτσι - Τριπόταμα

Με πολλή εκτίμηση



 
  
 

Οκτώβριος 14, 2006

Αγαπητέ φίλε Κώστα,

Δεν επικοινώνησα μαζί σου τόσο καιρό, γιατί περίμενα να ευοδωθεί η προσπάθεια μου να δώσω υλική υπόσταση στην Ιθάκη μας. Ομολογώ ότι δεν τα κατάφερα.

Σε λίγο θα υπάρχει ο Νόστος για την Ιθάκη, αλλά δεν θα υπάρχει Ιθάκη. Η Ιθάκη μας κατά γενική ομολογία εξαφανίζεται σιγά-σιγά.

Ο δρόμος για την Ιθάκη μας, που ξεκινά από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, διακόπτεται σ? ένα κομμάτι του, 2 χιλιομέτρων, που έχει στοιχειώσει 33 χρόνια, όπου ενεδρεύει ένας Προκρούστης απειλώντας με θάνατο όλους όσους θα αψηφήσουν την δύναμή του και θα θελήσουν να περάσουν από το κρίσιμο σημείο.

Αυτό καταδικάζει σε μαρασμό και εξαφάνιση την Ιθάκη μας.

Πριν ένα χρόνο είχα ζητήσει να μου δοθεί η δυνατότητα να αντιμετωπίσω το στοιχειό, που νόμιζα ότι θα ήταν του χεριού μου, εφόσον η απειλή προερχόταν από την Γη. Με τη Γη είμαι δεμένος και την γνωρίζω και με γνωρίζει, μιλάμε μαζί, δεν θα μου χάλαγε χατίρι. Τότε μου αρνήθηκαν

Φέτος επανήλθα και αυτή την φορά μου έδωσαν αυτή την δυνατότητα. Και πήγα και περπάτησα στις βουνοπλαγιές μεταξύ Παραλογγών και Τριποτάμων. Ρώτησα τη Γη, γιατί δεν αφήνει ελεύθερο τον δρόμο για την Ιθάκη. Αυτή αρνήθηκε κάθε κατηγορία.

'Aρχισα να αναρωτιέμαι τι ακριβώς να συμβαίνει, ενώ η προσοχή είχε στραφεί στο θαυμάσιο πέταγμα δύο γερακιών. Αυτό παραλίγο να αποβεί μοιραίο. Περπατούσα στο υψηλότερο σημείο της πιο απότομης πλαγιάς, έχασα την ισορροπία μου και άρχισα να πέφτω. Σου είπα όμως, ότι με την Γη είμαστε δεμένοι. Όταν είδε ότι κινδύνευα άπλωσε τα χέρια της να με σώσει. Τα κλαδιά ενός θάμνου με συγκράτησαν. Έμεινα εκεί μερικά δευτερόλεπτα, που ήταν όμως αρκετά να ακούσω την παντογνώστρια Γη να απαντά στο ερώτημά μου.

«Δεν είμαι εγώ το τέρας που βάζει εμπόδια στο δρόμο προς την Ιθάκη και την πνίγει, είναι οι σύγχρονοι εραστές της σύγχρονης Πηνελόπης, οι εραστές της εξουσίας. Δεν τους ενδιαφέρει η Ιθάκη μας, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κοιμηθούν με την Πηνελόπη και να οικειοποιηθούν το βασίλειο του Οδυσσέα. Ο Προκρούστης είναι ένα τέρας με χίλια ανθρώπινα πρόσωπα που είναι πραγματικά και έχουν πραγματικά ονόματα όπως: Παυλόπουλοι, Κωνσταντόπουλοι, Ζαφειρόπουλοι. Και δεν είναι μόνο η δική σου Ιθάκη, είναι ολόκληρη η Ιθάκη όλων των ξενιτεμένων Ελλήνων»

Αυτή ήταν η φωνή της ψυχής, στο συνημμένο αρχείο θα βρεις την ψυχρή γλώσσα της Επιστήμης.

Με εκτίμηση



 

 
  
  Καρδαριτσαίοι (τη καταγωγή) Καλλιτέχνες :
Καίτη Λαμπροπούλου
Από το Καρδαρίτσι καταγωγή είχε και η δημοφιλής ηθοποιός Καίτη Λαμπροπούλου και ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας Λαμπροπούλου με πρώτο τον αδερφό της Ηρακλή και τρίτη την αδερφή της Τοτό. Γεννήθηκε στην Αθήνα αν και τα πρώτα πέντε περίπου χρόνια έζησε στην Κωνσταντινούπολη, λόγω των εμπορικών δραστηριοτήτων του πατέρα της, ενός ανθρώπου με κοφτερό μυαλό. Το ξεκίνημά της άρχισε νωρίς από μαθήτρια το 1942. Αρχικά κρυφά από τον αυστηρό πατέρα της. Θα μαθητέψει για τρία χρόνια στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν παίζοντας σε παραστάσεις όπως η Αγριόπαπια, Σουάνεβιτ, Στέλλα Βιολάντη. Φίλοι που έβλεπαν ότι διέθετε εξελίξιμες ιδιότητες στην τέχνη, την προέτρεψαν να κάνει αίτηση στο Εθνικό με διευθυντή τότε τον Ροντήρη. Εκείνος τη δέχτηκε και διαβλέποντας το ταλέντο, της δίνει καταπληκτικούς ρόλους όπως Κατά Φαντασίαν Ασθενής, ο Κουρέας της Σεβίλης κ.α. Θα ακολουθήσει τον Ροντήρη όταν εκεί νος φύγει από το Εθνικό και δημιουργήσει την Ελληνική Σκηνή. Εκεί θα παίξει σε πολλά έργα. Μεταξύ άλλων στον Πρωτευουσιάνο θα γνωρίσει τον μετέπειτα σύζυγό της Γεώργιο Ρούσσο συγγραφέα του έργου. Η πρεμιέρα της στον κινηματογράφο θ? αρχίσει σχετικά αργά. Το 1951 θα παίξει στην ταινία του Τσιφόρου Το Παιδί μου Πρέπει να Ζήσει. Στον κινηματογράφο θα παίξει σε 85 ταινίες περίπου. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν κυρίως εκείνη που την ώθησε να παίξει στον κινηματογράφο. Στη μικρή οθόνη θα παίξει στο Θέατρο της Δευτέρας σε έργα όπως Ο Σοβαρός Κύριος Ερνέστος, Η Τελευταία Θυσία, Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα αλλά και σε τηλεοπτικές σειρές όπως ο Παράξενος Ταξιδιώτης, Βασίλισσα Αμαλία, Τυχεροί και 'Aτυχοι, Η Εύθυμη Χήρα. Η Καίτη Λαμπροπούλου εξακολουθεί να είναι ενεργή. Ιδιαίτερα αγαπητός άνθρωπος, γλυκομίλητη και πάντα καθωσπρέπει παραμένει πάντα η Καιτούλα για τους καλούς της φίλους.συνέχεια

  Καρδαριτσαίοι (τη καταγωγή) Καλλιτέχνες στο Hollywood:
Maybe he's not a god. But, man, does he have ears

Chris Douridas Chris Douridas

Since this profile was published in Current, Dec. 12, 1994, Douridas left public radio (in March 1998) for work in the record industry.

By Jacqueline Conciatore

You wouldn't expect such a soft-spoken guy to be the West Coast's "Power DJ."


  Καρδαριτσαίοι στο Δημόσιο Βιο


Βασίλης  Γιαννακόπουλος

  O Βασίλης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Καρδαρίτσι της Αρκαδίας και εγκαταστάθηκε στην Αγία Παρασκευή στην δεκαετία του 60 όπου και φοίτησε στα δημόσια σχολεία στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και στο Γυμνασίου.

Είναι πτυχιούχος Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Σχολή Κινηματογραφίας) και πτυχιούχος της Σχολής Ιπταμένων της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ), ενώ έχει παρακολουθήσει επί σειρά ετών ολοκληρωμένα σεμινάρια Συναλλακτικής Ανάλυσης Ποιοτικού Μάνατζμεντ, Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού, Επικοινωνίας - Δημοσίων Σχέσεων και Εκπαίδευσης Ιπτάμενου προσωπικού της Ο.Α

Ο Βασ. Γιαννακόπουλος έχει περισσότερα από είκοσι χρόνια συνδικαλιστικής δράσης και παρουσίας. Ξεκίνησε από πολύ νωρίς ως πρόεδρος των εργαζομένων του Σωματείου Κλωστοϋφαντουργίας, ενώ αργότερα ως υπάλληλος της Ολυμπιακής Αεροπορίας διήλθε όλες τις προβλεπόμενες θεσμικά συνδικαλιστικές βαθμίδες του Εθνικού Αερομεταφορέα. Εκλέχθηκε μέλος του Σωματείου Συνοδών Φροντιστών και αργότερα αναδείχθηκε σε αιρετό πρόεδρό του. Ακολούθως εξελέγη μέλος του Προεδρείου της Ομοσπονδίας των εργαζομένων (ΟΣΠΑ) και εκπρόσωπος – αντιπρόσωπός της στα συνέδρια της ΓΣΕΕ. Η κορύφωση της συνδικαλιστικής πορείας του ήταν η εκλογή του, μέσα από καθολική ψηφοφορία 10.000 υπαλλήλων, στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ολυμπιακής Αεροπορίας για πέντε χρόνια ως εκπρόσωπος των εργαζομένων. Την ίδια περίοδο διετέλεσε μόνιμος αντιπρόσωπος των εργαζομένων της Ο.Α. στη Διεθνή Επιτροπή Μεταφορών (Ι.Τ.F) στο Λονδίνο και παράλληλα εκπρόσωπος των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων στις Βρυξέλλες.

Διετέλεσε Δήμαρχος Αγίας Παρασκευής την περίοδο 2000 – 2002, διαδεχόμενος τον αείμνηστο Σταύρο Κώτση. Επίσης έχει ασκήσει καθήκοντα Αντιδημάρχου επί δημαρχίας του αείμνηστου Σταύρου Κώτση  υπεύθυνος για τους τομείς Αθλητισμού και Πολιτισμού. Είναι ο ιδρυτής του Δημοτικού Αθλητικού Οργανισμού και πρώτος Πρόεδρός του.

Ο Βασίλης Γιαννακόπουλος είναι εκπρόσωπος της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε. στην Ο.Κ.Ε. και εκλεγμένος αντιπρόσωπος στην Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής και μέλος της επιτροπής Αθλητισμού, Πολιτισμού και Παιδείας της ΤΕΔΚΝΑ.

Επίσης υπήρξε σύμβουλος για θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε περιφερειακούς δήμους και στη Νομαρχία Αθηνών.

Πηγή: Δήμος Αγίας Παρασκευής


  Καρδαριτσαίοι στο Δημόσιο Βιο
το ΒΗΜΑ on LINE
Συνέντευξη με τον Χρήστο Δουρίδα

άρθρο Της Νάνσιας Κωσταρά

Συνέντευξη με τον Χρήστο Δουρίδα
Υποψήφιο Δήμαρχο με την παράταξη "ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ" στον 'Aλιμο

Σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν, ο Χρήστος Δουρίδας, ως επικεφαλής της δημοτικής παράταξης που εκπροσωπεί το Κ.Κ.Ε. μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Αλίμου, έχει δείξει όχι μόνο συνέπεια λόγου και έργων, αλλά και την απαιτούμενη σοβαρότητα που χρειάζεται, σε ότι αφορά τα ζητήματα του Δήμου. Μικρά και μεγάλα. Με λόγο μεστό και τεκμηριωμένο κάθε φορά, φροντίζει να καταθέτει τις απόψεις του, χωρίς να επιδιώκει την οξύτητα ή την αντιπαράθεση εκτός ορίων. Στα πλαίσια της συνέντευξης που ακολουθεί, μιλήσαμε μαζί του για διάφορα ζητήματα της περιοχής.
Ας δούμε τι μας απάντησε στα ερωτήματα που του θέσαμε.


Ποιο νομίζετε ότι πρέπει να είναι το κριτήριο με το οποίο οι κάτοικοι θα διαλέξουν τι θα ψηφίσουν;

Νομίζουμε ότι αυτά που πρέπει να κυριαρχήσουν, είναι όλα αυτά που σήμερα ζουν στο πετσί τους. Δηλαδή η αντιλαϊκή επέλαση στα ούτως ή άλλως ανεπαρκή εισοδήματά τους, τα χρέη που τους έχουν γίνει καθημερινός βραχνάς, η ανεργία των παιδιών τους, το ξεπούλημα των τελευταίων ελεύθερων χώρων στους ιδιώτες (πρόσφατο παράδειγμα το Ελληνικό), η αβεβαιότητα για το αύριο, η δυνατότητα εξασφάλισης ακόμα και των βασικών ειδών διατροφής τους. Τα παραπάνω εκφράζονται σήμερα από το μνημόνιο.
Όμως από μόνη της η εμπειρία αυτή δε φτάνει. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι για όλα τα παραπάνω ο πραγματικός ένοχος είναι το πολιτικό-οικονομικό σύστημα που ζούμε. Μηχανισμοί αυτού του συστήματος είναι και οι κυβερνήσεις, δήμαρχοι, περιφερειάρχες είτε ΠΑ.ΣΟ.Κ. είτε Ν.Δ.
Σήμερα το σύστημα εκφράζεται με το μνημόνιο και την τρόϊκα. Εκφραστές της πολιτικής του μνημονίου στον ?λιμο είναι και ο κ. Ορφανός και ο κ. Τσαμπαρλής όταν αποδέχονται την ουσία του Καλλικράτη, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα προβλέπει και ένα ιδιότυπο "Δ.Ν.Τ." για τους δήμους. Έχοντας τα παραπάνω στο μυαλό τους, είμαστε σίγουροι ότι θα προσέλθουν μαζικά στις κάλπες και θα υπερψηφίσουν το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης τόσο στον ?λιμο όσο και στην περιφέρεια.

Αλήθεια ποιες νομίζετε ότι θα είναι οι επιπτώσεις από τον Καλλικράτη στο Δήμου Αλίμου;

Σύμφωνα με τον κ. Ραγκούση ο Καλλικράτης «είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Με άλλα λόγια ένα καλό εργαλείο στα χέρια του πολιτικού ? οικονομικού συστήματος για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Με τον Καλλικράτη μεταφέρονται στην Τοπική Διοίκηση αρμοδιότητες με τεράστια κοινωνική σημασία που αφορούν ζητήματα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας κλπ. Έτσι, διασπάται και κατακερματίζεται ο ενιαίος χαρακτήρας που πρέπει να έχουν αυτές οι υπηρεσίες στο πλαίσιο του κράτους, η ποιότητά τους υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, ενώ ανοίγει τεράστια η κερκόπορτα της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Στην ουσία, μέσω της υποχρέωσης που αναλαμβάνουν οι ΟΤΑ, "ανοίγει" ακόμα περισσότερο η αγορά για να αναπτύξουν δραστηριότητα στους προαναφερόμενους τομείς τα μονοπώλια και οι επιχειρηματίες.

Πως αντιμετωπίζει η διοίκηση του κ. Ορφανού τις αλλαγές αυτές που λέτε ότι θα φέρει ο Καλλικράτης;

Σε πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο, αναφερθήκαμε για παράδειγμα στο ζήτημα της ένταξης των υπερχρεωμένων δήμων σε ένα μηχανισμό τύπου τρόικας, ο οποίος για να "εξυγιάνει" το Δήμο μπορεί να προχωρήσει σε απαγόρευση δανεισμού, σε μειώσεις μη "κερδοφόρων" κοινωνικών δαπανών (παιδεία, υγεία, κλπ). Η απάντηση του κ. Ορφανού ήταν ότι δεν θα γίνουν απολύσεις. Πάλι σύμφωνα με τον κ. Ραγκούση "είναι το αυτονόητο, πως στο Σύνταγμα προβλέπεται ότι η κατοχύρωση της μονιμότητας συνδέεται με την ύπαρξη των αντίστοιχων οργανικών θέσεων", άρα με την κατάργηση νομικών προσώπων και επιχειρήσεων που λειτουργούσαν στα πλαίσια και του Δήμου μας, θα βρεθούν στην ανεργία δεκάδες συμβασιούχοι εργαζόμενοι.
Πέστε μου με τέτοιες απαντήσεις από τον πιο αρμόδιο υπουργό της κυβέρνησης αλλά και τον δήμαρχο, υπάρχει άραγε υπάλληλος στο Δήμο Αλίμου που να είναι σίγουρος πως αύριο θα έχει τη δουλειά του; Και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό δεν είναι κινδυνολογία αλλά η πραγματικότητα, όπως οι ίδιοι την παραδέχονται.

Και τι θα γίνει με τις υποχρεώσεις του δήμου, που σύμφωνα με τον κ. Ορφανό ανέρχονται στα 21 εκατ. Ευρώ ; Υπάρχει κάποια πρόβλεψη γι' αυτό ;


Με βάση τον Ισολογισμό του Δήμου, τα έσοδά του είναι 20 εκατ. και οι υποχρεώσεις του 21 εκατ. ευρώ. Μπαίνοντας σε διαδικασία "εξυγίανσης" δεν θα μπορεί να παίρνει νέα δάνεια. ?ρα πως θα μπορεί να πληρώνει τις υποχρεώσεις του ; Η λύση και για τον κ. Ορφανό αλλά και τον κ. Τσαμπαρλή είναι μία : Η αύξηση της επιπλέον φορολόγησης των κατοίκων του Αλίμου. Η δική μας άποψη είναι ότι την κρίση τους δεν πρέπει να την πληρώσουν οι δημότες. Ας τα πάρουν από εκεί που τα έδιναν τόσα χρόνια, το μεγάλο κεφάλαιο. Όμως τόσο η παράταξη του σημερινού δημάρχου όσο και εκείνη του κ. Τσαμπαρλή όταν διοικούσε το Δήμο, συμφώνησε με την πλειοψηφία της ΚΕΔΚΕ στο χάρισμα 9 δις ευρώ από τους παρακρατημένους πόρους στην κυβέρνηση.

Αλήθεια ποιά είναι η γνώμη σας σχετικά με την τύχη του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού;

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή με αυτή της Ν.Δ. είχε από την αρχή στόχο την παράδοση του χώρου στο μεγάλο κεφάλαιο. Τον ίδιο στόχο έχει για όλους τους ελεύθερους χώρους. Με το "μνημόνιο συνεργασίας" που υπέγραψε με την κυβέρνηση του Κατάρ, ολοκληρώνει ένα ακόμα έγκλημα σε βάρος του λαού και της ανάγκης του για ένα Μητροπολιτικό πάρκο ? πνεύμονα στην Αττική. Ο λαός της περιοχής μας δεν έχει ανάγκη από χώρους τύπου Λας Βέγκας. Η δυνατότητα να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες για άθληση, ψυχαγωγία, πολιτιστική δραστηριότητα, μεγάλης έκτασης πνεύμονα πρασίνου με δωρεάν και εύκολη πρόσβαση του εργαζόμενου, με φθηνές και γρήγορες συγκοινωνίες, σε ένα μεγάλο πολυθεματικό πάρκο στο Ελληνικό, έχει ήδη τεκμηριωθεί επιστημονικά και δεν απαιτεί δαπανηρές επενδύσεις. Ο λαός του Αλίμου ας βγάλει τα συμπεράσματά του από τη στάση του κ. Ορφανού και του κ. Τσαμπαρλή και σε αυτό το θέμα.

Αν είναι έτσι όπως τα λέτε κ. Δουρίδα που βρίσκεται η ελπίδα για τον κάτοικο του Αλίμου;

Πριν από όλα η ελπίδα βρίσκεται στην αντίσταση, στη δημιουργία λαϊκού φράγματος στο μνημόνιο με τη μαζική συμμετοχή των δημοτών. Οι κάτοικοι του Αλίμου στις εκλογές αυτές, έχουν τη δυνατότητα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να καταδικάσουν και να αποδυναμώσουν με την ψήφο τους, τους υποψήφιους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. Να συμπορευτούν και να υποστηρίξουν παρ' όλες τις ενδεχόμενες επιμέρους διαφωνίες τους, το συνδυασμό της Λαϊκής Συσπείρωσης στον ?λιμο και στην Περιφέρεια Αττικής.
 

  Καρδαριτσαίοι Επιστήμονες:


Γεωργία Δουρίδα

Τεχνολογία
και Επιστήμη

  Καρδαριτσαίοι Οργανοπαίχτες:


Κώστας Ζαφειρόπουλος - Το κλαρίνο του Μοριά (instrumental)
CD/MC
PA30032
Ένα από τα καλύτερα κλαρίνα της χώρας μας ο Κώστας Ζαφειρόπουλος, κυκλοφορεί αυτό το δίσκο με 14 αξεπέραστα δημοτικά σε ορχηστρική μορφή.
"Αράχωβα", ¨Kαραγκούνα", "Χάιδω", "Παπαλάμπραινα" κ.α. Ένας δίσκος που δεν πρέπει να χάσετε!


  Καρδαριτσαίοι Λογοτέχνες:

Διονύσιος Δουζένης:

Σταθήκαν
στον τόπο τα κλαρίνα

(Από την μηνιαία εφημερίδα «η Γορτυνία» Αύγουστος '99)

"...Θυμάμαι την Αρχώντο του Τασέλου
που έσκουζε από το βουνί, μια ώρα
από το χωριό που βόσκαγε τα πρόβατα
και φώναζε του άντρα της, απέναντι
στον Αη-Λιά:

-"Μήτσο... Ρε Μήτσο... Ρε δεν ακούς;;
Τώρα χορεύει ο Σκούφας".
(ο Σκούφας ήταν ο γιος τους)

-"Πως το κατάλαβες μωρή;;
-"Ρε δεν ακούς τα όργανα;;
Σταθήκαν στον τόπο τα κλαρίνα..."


Καρδαριτσιώτικα
παρατσούκλια
Δημοσιευμένο στο αναμνηστικό βιβλιαράκι
που εξέδωσε η Ένωση των εν Αθήναις και Απανταχού Καρδαριτσιωτών το 1990


Τώρα θα πάμε όλοι μαζί
μια βόλτα στο χωριό μας
μονάχα με τη σκέψη μας
γιατί είν' χωριό δικό μας.

Αφού θα τριγυρίσουμε
μια βόλτα γύρω - γύρω
μετά θα μπούμε στο χωριό
και εκεί μόνο για λίγο.

Θα πάμε στα Τριλάγκατα
στο Διάρχο στα Βαρκά
στου Λυπηνίκου τη κορφή
στις Ρίζες στην Λησιά.

Στη Ζαρβενίτσα στο Βουνί
Παλιάμπελα, Παλούκι,
Περαχωριό, και Ζαγκοριά
Αλώνια, φασακούτι.

Θ' ανάψουμε από ένα κερί
σ' όλες τις εκκλησιές
να διώξουμε τις λύπες μας
να 'ρθουν μόνο χαρές.

Γλήγορα θα περάσουμε
στο νου να 'ρθουν τροχάδι
τα παρατσούκλια του χωριού
το άσβηστο σημάδι.

Του Βέλου και του Παθιακού
κάτω στα Μουτσαλέικα
στου Ανδρέα δίπλα στου Κουφού
στα Λαμπροθοδωρέικα.

Στου Λιούλιου και στου Νεοκλή
στου Πλιάκα, Στρίφτη και Ζαφείρη
Χαρλάμη, Αντωνόγιαννη
Τροχάνη και Φωτόγιαννη.

Πάνω από την εκκλησιά
και στους Αρβανιταίους
στου Σταθογιώργη το στενό
κοντά στους Τασελαίους.

Στου Ραβαζούλα το ψηλό
στου Κητσαρέλη απάνω
και στου Πλατσάρα το μικρό
στου Κουτσογιώργη χάμω.

Στα Ντεμιρέικα όλοι μαζί
να δούμε Ντουριδαίους
στου Σπύρου, στου Λιακόγιαννη
στους Κολοβελωναίους.

Μια ματιά να ρίξουμε
κάτω προς του Ντουζένη
να δούμε απ' της Μαριάς
στου Λιάρου αν είναι ξένοι.

Απ' του Πληγούρη τη Μουριά
κάτι να θυμηθούμε
στην πέτρα της Στραβομαριάς
λίγο ν' αναπαυθούμε.

Στου Τσούφτη στης Αλέξαινας
στου 'Aρμη το μπαλκόνι
στου Παναή το τσίπουρο
στου Παλληκάρι τ' αλώνι.

Να πάμε επάνω γλήγορα
στης Πέτραινας το φράχτη
Μπουλούτσου και Πολιτικού
στου Τζόμαλου στ' Αράπη.

Και πάλι κάτω γρήγορα
στου Τσέλου την πεζούλα
να ρίξουμε μια ματιά
κάτω προς την κουκούλα.

Στου Κούνα το κατήφορο
πιο κάτω απ' τους Κιουλαίους,
στου Γούτου την κληματαριά
και στους Καπερωναίους.

Στου Καπαρδάκη στου Τσουμπρή
στα Θοδωρογιαννέικα
στου Τσουμπρογιώργη τη στροφή
να πάμε στα Γιουτσέικα.

Στου Γιουτσογιώργη στου Πέπελη
που πάντα αέρας πιάνει
στου Μπόγια, στου Τσουρόγιαννη
και εκεί στου Καπογιάννη.

Στου Χαμπαράκια γλήγορα
στου Λαφατζάνη πρώτα
στου Ζούπα και στου Κεφαλά
στου δάσκαλου την πόρτα.

Φτάνουμε στου Ροδόπουλου
και στου παπά την πόρτα
στου Δημοσθένη τη μουριά
στη Βουρτσοπαναγιώτα.

Στ' Αρίστου και στης Βάσαινας
στου ράφτη τ' Αλεξόγιαννη
στου Κουτσουράκι στου Κουτσού
δίπλα από του Τυρόγιαννη.

Στου Γκάλου λίγη ανάπαυση
στο σπίτι του Γιαννίκου,
στου Θοδωράκα απουκά
και στου Μαστρονίκου.

Στου Τσιόκου τον ανήφορο
και στου Κοτρώτσου το φράχτη
στου Πατσαγούρα την αυλή
στου Πέτσα στου Κλαπάφτη.

Στα Τσικέικα μια ματιά
που στου Μπαχού να φτάνει
στου Γυφτοκώστα απέναντι
και κάτω στου Γαλάνη.

Στου Πρέφα στου Καλόγερα
του Χρισταρά η πεζούλα,
στου Γιάνναρου και στου Μπουζτρή
και κάτω στην Ανθούλα.

Στου Κλούφα και στου Περικλή
στου Τσίκα το Μπαλκόνι
στου Κωσταρίκου στου Κουφού
και στον Κολοκοτρώνη.

Εδώ τώρα τελειώσαμε
είδαμε λίγα απ' όλα
στου Ντούση μία προσευχή
και μια στον Αη - Νικόλα.

Του χρόνου νάμαστε καλά
πάλι ν' ανταμωθούμε,
και στο Καστέλο ή αλλού
κρασί πάλι να πιούμε.

Αφιερωμένο στους συγχωριανούς μου
Δ.Δουζένης
1982

Γράμμα στον κάτου κόσμο
ο μακαριστός γέροντας
παπα-ΜΑΤΘΑΙΟΣ κατά κόσμον -ο Καρδαριτσαίος- Γιάννης Μητσόπουλος..

Μάνα το Παραμύθι σου
ήταν αληθινό

(Από την μηνιαία εφημερίδα «η Γορτυνία» Απρίλιος 2007)

Στις γιορτές μάνα , των Χριστουγέννων του 2006, το νυχτερινό πρόγραμμα του ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας, αφιέρωσε μία εκπομπή στην μνήμη του μακαριστού γέροντα παπα-ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΙΝΟΥ, που έζησε στη Μονή Καρακάλου από το 1925 μέχρι τις 5-12-1985 που εκοιμήθη. Τα κείμενα έγράψε ο αρχιμανδρίτης ΦΙΛΟΘΕΟΣ, ηγούμενος της Μονής Καρακάλου από το Θεόκτιστο Γορτυνίας και τα μαγνητοφώνησε από το ραδιόφωνο η κυρία Νάντια Δουρίδα σύζυγος του γνωστού παιδίατρου Νίκου Δουρίδα από το Καρδαρίτσι, ο οποίος είχε επισκεφθεί το ?γιον Όρος με τους τρείς γιούς του και είχε συζητήσει με τον παπα-Ματθαίο. Αυτός, μάνα, ο μοναχός, ο πραγματικός εργάτης της αρετής, ανέβηκε από το λιμάνι της Δάφνης στις Καρυές του Αγίου Όρους το 1925 σε ηλικία 20 χρόνων και εγκαταστάθηκε στη Μονή Κουτλουμουσίου.
Από τον γέροντα της Μονής έλαβε την πρώτη ρασοευχή και το όνομα Χρυσό-στομος που διατήρησε μέχρι το 1933. Το 1927 εγκαταστάθηκε στη Μονή Καρακάλου που διακρινόταν για την οργάνωση και την πειθαρχία από τον φημισμένο μικρασιάτη ηγούμενο ΚΟΡΔΑΤΟ.
Ο παπα-Ματθαίος ξεχώρισε γρήγορα για την μεγαλοψυχία του και για την αγάπη του προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Λειτουργούσε καθημερινά και μνημό-νευε εκατοντάδες ονόματα δωρητών, ευεργετών, συγγενών, συγχωριανών και επισκεπτών. Το 1933 ονομάστηκε από τον ηγούμενο της Μονής Κορδάτο, ΜΑΤΘΑΙΟΣ και παρά την θέληση του ηγούμενου να τον χειροτονήσει ιερέα, δεν τα κατάφερε διότι αντέδρασαν οι υπόλοιποι μοναχοί, που οι περισσότεροι ήταν μικρασιάτες και λιγογράμματοι, επειδή -όπως είπαν- ο παπα-Ματθαίος ήταν Μωραίτης και είχε αδύνατη φωνή. Ο Κορδάτος που ήταν κι αυτός μικρασιάτης, τους είπε: "Δεν με ενδιαφέρει η φωνή και η καταγωγή. Με ενδιαφέρει η πνευματική του δύναμη, το ήθος του και η πίστη του στον Θεό!". Ο ηγούμενος Κορδάτος εκοιμήθη το 1940 και τον διαδέχθηκε ο αρχιμανδρίτης Παύλος, ο οποίος με τον μητροπολίτη Μιλητουπό-λεως Ιερόθεο, χειροτόνησαν τον παπα-Ματθαίο.
Όταν ρωτούσαν, μάνα, τον παπα-Ματθαίο γιατί μνημονεύει καθημερινά τόσα ονόματα, απαντούσε: "Γιατί με τη μνημόνευση σώζεις ψυχές!". Καθημερινά ο παπα-Ματθαίος μετά την λειτουργία - για 45 ολόκληρα χρόνια- έπαιρνε το ανηφορικό καλντερίμι που οδηγούσε στο εκκλησάκι του Αγ.Γεωργίου και έμενε εκεί λειτουρ-γώντας και μνημονεύοντας ονόματα μέχρι τον Εσπερινό.
"Μια μέρα... ", γράφει ο ηγούμενος της μονής Φιλόθεος, "τον συνάντησα στο καλντερίμι και τον ρώτησα:... Γιατί κάθε μέρα λειτουργία και στον Αγ. Γεώργιο;".
"Γιατί τον σέβομαι με μεγάλη ευλάβεια και γιατί η ζωή του μοναχού πετά κάθε μέρα από χαρά σε χαρά!". Τα τελευταία χρόνια, μάνα, οι φωνές του παπα-Ματθαίου από τους πόνους στα πόδια του ακούγονταν μακριά... Η φλεβική ανεπάρκεια και τα 65 χρόνια ορθοστασίας ματώναν τα πόδια του και πονούσαν και πέρα από αυτό είχε και σοβαρά προβλήματα ακοής που τον δυσκόλευαν στην Θεία Λειτουργία. "Από το 1925 που έφτασε στο ?γιον Όρος, δεν είχε βγεί στον έξω κόσμο ούτε μία φορά. Ακόμα και το κελί, που το 1927 τον έβαλε ο ηγούμενος Κορδάτος, δεν το είχε αλλάξει. Ήταν το μόνο κελί χωρίς θέρμανση και πολύ δύσκολα λόγω της υγείας του καταφέραμε να τον μεταφέρουμε σε κελί με θέρμανση, διότι επίστευε πως δεν έπρεπε να αλλάξει το κελί που τον είχε βάλει ο γέροντάς του. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο -συνεχίζει ο Γορτύνιος αρχιμανδρίτης Φιλόθεος- να γράφει με τόσες λεπτομέρειες στην εξομολόγησή του, για τη ζωή του. Στο βιβλίο που διατηρούσε, γράφει σε κάποιο σημείο... : "Θυμάμαι πάντα την ευλάβεια και την αγάπη προς τον Θεό Θυμάμαι ψυχή μου τη δύναμή σου προς τα άνω. Προς τα ουράνια. Γι αυτό ψυχή μου πρόσεξε. Πρόσεξε ψυχή μου να μη σωθεί από μέσα σου η ευλάβεια και χαθείς!".
Ο παπα- Ματθαίος, μάνα, γεννήθηκε το 1905 και κοιμήθη στις 5-12-1985 στη μονή Καρακάλου, που δεν εγκατέλειψε ούτε μία μέρα 65 ολόκληρα χρόνια. Σε άλλα σημεία της εξομολόγησής του γράφει: "Ενθύμου ψυχή μου πως ήρθες στον κόσμο σαν αγγελούδι και τώρα γεράσαμε... ".
Ο παπα- Ματθαίος, συνεχίζει ο ηγούμενος Φιλόθεος, ήταν καρπός Αγίου Πνεύ-ματος. Μιά αγωνιζόμενη ψυχή που έζησε λειτούργησε, αγάπησε, υπηρέτησε τον Κύριο και τώρα αναπαύεται εν σκηναίς δικαίου. Αυτή η αναφορά στον παπα-Ματθαίο είναι εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς την ψυχή του που τόσον μας ευερ-γέτησε. Είναι ένα ιερό μνημόσυνο προς την μακαρία ψυχή του, που θα μας επισκέ-πτεται από τα ουράνια και θα μας παρηγορεί στα καθημερινά μας προβλήματα.
Ο παπα-Ματθαίος, μάνα, ήταν θέλημα Θεού ν' αφιερωθεί στη μονή Καρακάλου, που ιδρύθηκε το 1018 από τον επίσης Γορτύνιο ιερομόναχο ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΑΡΑΚΑΛΟ γιό μεγάλης και πολύ γνωστής Δημητσανίτικης οικογένειας. Έγινε, μάνα, δέντρο ελιάς που προσέφερε τη σοδειά της πνευματικής αύξησης στους πιστούς πατέρες της μονής Καρακάλου και στους επισκέπτες της. Αυτός ήταν, μάνα, ο παπα-Ματθαί-ος, ο "άγιος" της μονής Καρακάλου, ο οποίος αρνήθηκε στην Εξαρχία όταν τον κάλεσε για την θέση του ηγούμενου της μονής Καρακάλου, λέγοντάς τους: "Εγώ δεν θέλω να αναλάβω ηγούμενος, μόνο να λειτουργώ θέλω". Έβαλε μετάνοια στην Εξαρχία κι έφυγε. Ο παπα-Ματθαίος ήτανε μάνα, το παραμύθι που μού 'λεγες στη Κατοχή, όταν με ψείριζες στη ποδιά σου! Θυμάσαι; Μού 'λεγες πως μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα παλληκάρι που αγάπαγε μια τσούπα, αλλά η μάνα του δεν την ήθελε για νύφη. Έφυγε τότε το παιδί της για την Αθήνα και όταν ξαναγύρισε και ξανα παρακάλεσε τη μάνα του για κείνη που αγάπαγε, η μάνα του του απάντησε: "Καλύτερα να μάθω πως κλείστηκες σε μοναστήρι, παρά να παντρευτείς τη Λόλα του Τζιραλή!". ... ... Μάνα το παραμύθι σου ήταν αληθινό... !!!
Το παλληκάρι αυτό, μάνα, ήταν ο παπα-Ματθαίος, ο "άγιος" της μονής Καρακάλου, που μπήκε 20 χρονώ το 1925 και δεν βγήκε ποτέ μέχρι τα ογδόντα πέντε του που έφυγε για τους ουρανούς. Ο παπα-Ματθαίος ήτανε Καρδαριτσιώτης, ήταν ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ του Θοδωράκη και της Κατερίνας που αγάπησε τη Θοδώρα (τη Λόλα) του Τζιραλή(Τσίκα). Στη πρώτη άρνηση της μάνας πήγε στην Αθήνα κι έκανε τον πλανόδιο μικροπωλητή και στη δεύτερη πήρε τον δρόμο για το μοναστήρι που προτιμούσε η μάνα του και που από τότε μάνα και γιός δεν σμίξανε ποτέ!!
Προσωπικά μάνα, εχάρηκα που έστω και μετά 66 ολόκληρα χρόνια έμαθα πως το παραμύθι που μού 'λεγες ήταν αληθινό και το 'ξερες! Όπως ήξερες και τον Γιάννη τον Μητσόπουλο και τη Λόλα του Τζιραλή.
Καρτερώ νέα σου, και για τα νιτερέσια της Γκόλφως με τον Τάσο θα σου γράψω μιάν άλλη φορά. Σε φιλώ. Το παιδί σου ο Νιόνιος.

Διονύσιος Δουζένης
Καρδαριτσιώτης

Γράμμα στον κάτου κόσμο
Στην απιδιά από κάτω
(Από την μηνιαία εφημερίδα «η Γορτυνία» Νοέμβριος 2002)

"....Γι' αυτό Μάνα τα μάζεψα και σκαπέτηγα για το χωριό. Να ησυχάσω, να γιομίσουν τα πνευμόνια μου αέρα και να αγναντέψω από το Καρδαρίτσι μακρυά, στο βάθος, στον Ταύγετο και το Κατάκωλο.
Να σβύσω τα καινούρια απ' το μυαλό μου, τα δήθεν σύγχρονα και να μείνω μερικές μέρες με τα παλιά, στην Πέρα Μεριά της Όμορφης Γορτυνίας.
Επήγα Μάνα στο κλεισμένο σπίτι μας, είδα την μάσια στο παραγώνι, δίπλα στη πυροστιά, το αρμάρι μισάνοιχτο γιομάτο μπουχό και ο τσατσουμάς με πρόκες αδειανές. Μια παλιά μπόλκα μονάχα κρεμότανε, μια μπαλαρίνα και ένας ζιλές.
Το φορτσέρι ήταν σκεπασμένο με ένα αντρομίδι και το αμπάρι που γιομίζαμε στην κατοχή σταφίδα, αδειανό και σκωροφαγωμένο.
Απάνω στο σιδερένιο κρεβάτι μια παλιά κουτσούνα θύμιζε την επίσκεψη, που κάναν πέρυσι τα δισέγγονά σου.
Εβγήκα στο μπαλκόνι, τήραξα κατά την Αντρίτσαινα και σα να ζούσα σε όνειρο τα αυτιά μου γιομίσανε πολλές χαρούμενες φωνές, όπως ετότε Μάνα (1949), που παίζαμε εκατό παιδιά στον Πλάτανο της εκκλησιάς και ούλα τα πλάγια τρογύρο στο χωριό, γιομάτα γιδοπρόβατα που παίζαν οι γουργούρες και τα τσοκάνια τους και το λαλούσαν οι τζουρλάδες των βοσκών τους.
Συνήλθα από το όνειρο, τράβηξα την πόρτα και σκαπέτηκα ατέ αγκωνάρι του Κωνσταντάρα. 'Έφτασα στον πλάτανο στην εκκλησιά. ούτε ψυχή. Πουλάκι δεν λαλούσε. Και πάλι μου 'ήρθαν τα παλιά στο νου.
Οι νέοι, τα εκατό παιδιά, οι τσούπες με τους αργαλειούς που παίζαν την σαΐτα και τα μυτάρια δούλευαν στον αργαλειό με κέφι.
Μου' ρθανε Μάνα μου στο νου, τα βράδυα στις αυλές μας που τότε εσείς οι νοικοκυράδες, εμαζευόσαστε να κάνετε την κουβέντα σας, κρατώντας πάντοτε την ρόκα σας στο χέρι, το αδράχτι και τα νέματα, τουλούπες και αλωνάρια, γιατί δεν είχατε καιρό.
Την μέρα ούλες είσαστε στα ζα και τα χωράφια. Και γω το ντρίλινο κατάσαρκα, στην πλάτη το τσαγκούλι, κάθε πρωί μεσ'το σχολειό, που ακόμα δεν ξέχασα τα λόγια δασκάλου: "Προσέχετε. Οι γονείς σας είναι φτωχοί, το χωριό μας άγονο. Με την βοήθεια του 'Αη-Νικόλα, την φροντίδα μου και την προσοχή σας, να μάθετε γράμματα να γίνετε άνθρωποι".
Αλήθεια Μάνα. Ετώρα που το σκέφτομαι. Γιατί τόλεγε ο Δάσκαλος; Δεν είμαστε άνθρωποι; Αλλά πάλι το ξανασκέφτομαι και ο ίδιος απαντάω.
Τι σόι άνθρωποι είμαστε, με ντρίλινο κατάσαρκα, ξυπόλυτα χωρίς σκουτιά, τρώγοντας ξεροκόμματα, χωρίς γιατρό, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς δρόμο με μόνο φως και οδηγό ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ.
Και όμως όπως σου γράφω στην αρχή, τώρα που πρόγκιξα απ'τα κανάλια και τα θέατρα της T.V., εδώ προτίμησα να' ρθω. Εδώ στα 'Αγια χώματα. Εδώ που η φτώχεια ακόνισε ήθος, μυαλό και προκοπή. Εδώ που όλοι μάθαμε να ζούμε αγαπημένοι, να σεβόμαστε και να αγαπάμε τον άνθρωπο. Να υποκλινόμαστε στους γέροντες και τους τρανούς, να κοιτάμε την Παναγιά κατάματα και να κάνουμε τον σταυρό μας.
Γιατί πολλές φορές στην πόλη των εκατομμυρίων, αναρωτιέμαι φέρνοντας στο νου, τα λόγια του Δασκάλου: " Πότε είμαστε καλύτερα, ετότε ή ετώρα";
Οι πιο πολλοί θα πούνε "Ναι" Τώρα είμαστε σύγχρονοι και μοντέρνοι. Και γω στην πολυκατοικία, την τελευταία "καλημέρα" που είπα με τους γείτονες, ήτανε τότε στον πρώτο Μάνα στο σεισμό, πριν 20 χρόνια!
Κυνηγιόμαστε Μάνα. Κυνηγάμε ο ένας τον άλλονε και όλοι μαζί το μεροκάματο. Γι'αυτό είμαι μπερδεμένος. Ούτε και εγώ μπορώ να πω πότε ήτανε καλύτερα. Ετότε έτρωγα απίδια από του μπάρμπα-Νικολάκη την απιδιά, έπαιζα με τους φίλους μου, πηλάλαγα στις λάκες και ούλοι Μάνα στο χωριό κλαίγαμε και γελάγαμε, σαν μια τρανή φαμίλια.
Ετώρα εδώ στην πόλη την τρανή, φέρνω τον μήνα μια φορά τον Σιδερά για να προσθέσει, ακόμα ένα κάγκελο στο ίδιο παραθύρι για ασφάλεια που μας τάξανε.
Και τότε 10 χρονών παιδί, κοιμόμουνα χωρίς να σκιάζομαι ποτέ ΣΤΗΝ ΑΠΙΔΙΑ ΑΠΟ ΚΑΤΩ."....

Διονύσιος Δουζένης
Καρδαριτσιώτης

"Η Μαστοριά των Πωλήσεων"
Το καινούριο βιβλίο του Διονύση Δουζένη

Μπολιασμένος απ' τα γεννοφάσκια του με την τέχνη των πωλήσεων είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο "η Μαστοριά των Πωλήσεων". Και πως να μην είναι αφού είναι Γορτύνιος; (Η ίδια η φύσης φαίνεστε

εκεί στα κακοτράχαλα κι' αγιασμένα χώματα της Γορτυνίας κάθε φορά που γεννιόταν το μωρό, φαίνεστε λέω, να του 'δινε και την πρώτη ευχή: Να γίνει έμπορας και καλός πωλητής! Βλέπεις, ήταν ο μοναδικός τρόπος για την επιβίωση... Θυμηθείτε ο Κολοκοτρώνης 12 χρονών παιδί με το γαϊδουράκι πούλαγε ξύλα για την φωτιά στην Τρίπολη. Το λοιπόν Γορτύνιος θα ειπεί ίσον και καλός πωλητής! a strong survivor..)

Πάνω σ' αυτό ο Διονύσης Δουζένης είναι και μάστορας του λόγου με ένα προηγούμενο βιβλίο και μια μεγάλη αρθρογραφία.. Προικισμένος πολύ με την τέχνη μιας γλαφυρής λογοτεχνικής έκφρασης, προσεγγίζει τον αναγνώστη παρασταίνοντάς του λες και προσωπικά του βιώματα.. 'Eτσι στην διήγησή του (ο αναγνώστης) παίρνει μέρος στον πρώτο λόγο και είναι αυτό το πιο μεγάλο ταλέντο του συγγραφέα όπου, μαζί με την σπουδή για τις εμπειρίες ενός επιτυχημένου πωλητή, είναι και η ευχαρίστηση που λαβαίνει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο του καλού μου εξαδέλφου Διονύση Δουζένη. Ο θεός να τον έχει υγιή και να μας δίνει πάντα δημιουργίες.

κωσ/δουρ.
Oakville Ontario. Σεπ/2004.

  Σύγχρονη Αρκαδική και Γορτυνιακή Ανθολογία





Ανθολογία
Σύγχρονη Αρκαδική
και Γορτυνιακή






ηλεκτρονικό περιοδικό
           Λογοτεχνίας και πολιτισμού
λα να δεις...
ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
Π ρ ο λ ο γ ι κ ά      Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα      Γιαννούκου Ευαγγελία      Γρίβα Ελένη      Γρίβας Στάθης      Δημόπουλος Γιάννης      Διονυσόπουλος Κώστας      Δουζένης Γιώργος      Δουρίδας Κώστας      Ζαχαροπούλου - Ηλιοπούλου Ελένη      Ιωαννίδης Τάκης (Παναγιώτης)      Καπαρδέλη Ευτυχία      Καπορδέλης Δημήτρης      Καπορδέλη - Ζογκαρη Ρέα      Κατράκης Πότης      Κομίνης Θ. Αντώνης      Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου Θεοδώρα      Κουσουνέλος Γιώργος     Μποτής Γεώργιος      Παναγοπούλου Μαρία      Παπαιωάννου Καλύβα Ζανέτα      Πρωτοπαπάς Κάκου Γιώργος      Ρέππας Χρίστος      Σπηλιόπουλος Τάκης      Στασινόπουλος Γιώργος      Συμιγδαλάς Αντώνης     Τριάδης Νικόλαος      Τρουπής Θεόδωρος      Τσίτσος Ιωάννης      Χρυσοχός Ηλίας     

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Κ Α από την Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη :

Η Γορτυνιακή γη και ολόκληρος ο Αρκαδικός χώρος έχουν την τύχη να φιλοξενούν πάνω τους μια ξεχωριστή φυσική ομορφιά, με τα βουνά τους, τα νερά των ποταμών και των πηγών τους, τη μοναδική χλωρίδα και πανίδα τους. Έχει ευνοηθεί τούτος ο τόπος με πολλά ιστορικά μνημεία από τη μια άκρη του ως την άλλη. Ιστορικές πολιτείες βρίσκονται εδώ και συνυπάρχουν με γραφικά χωριουδάκια, στα οποία ζουν σήμερα ελάχιστοι - δυστυχώς - κάτοικοι. Η ερήμωση είναι εμφανής και θλίβει ως εικόνα.

Από τη Γορτυνία και την Αρκαδία κατάγονται αξιόλογοι πνευματικοί άνθρωποι. Είναι δυνατές πένες, γερά μυαλά και με έργο θετικό. Η παρούσα ηλεκτρονική λογοτεχνική Ανθολογία, παρουσιάζει (με αλφαβητική σειρά) κάποιους απ' αυτούς τους Δημιουργούς, με σκοπό να τους γνωρίσετε, να διαβάσετε τις εμπνεύσεις τους, να μοιραστείτε τις σκέψεις τους, να συγκινηθείτε με των ηρώων τους τα παθήματα και τα βιώματα, να διασκεδάσετε με τις μικρές τους ιστορίες. Είναι επίσης μία ωραία ευκαιρία αυτή, να επικοινωνήσετε μαζί τους, να ζητήσετε τα βιβλία τους, να τους γράψετε τις απόψεις σας και τις κρίσεις σας για το έργο τους.

Απ' "ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ" τις κορφές και τις πλαγιές ξεκινώντας οι Λογοτέχνες του τόπου μας, ταξιδεύουν με τις δημιουργίες τους και φτάνουν - μέσω του Διαδικτύου - κοντά σας και σας καλούν σε μια ενδιαφέρουσα περιήγηση στη ζωή και στο έργο τους.

Καλώς ήρθατε, λοιπόν. Κοπιάστε, που λένε στα μέρη μας.

Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη

Μάρτιος 31, 2001. Αγαπητέ κ. Κώστα ,
Είμαι ο Γιώργος , γιος του Διονύση του Δουζένη. Έχεις τα χαιρετίσματα απ' όλους τους Δουζεναίους και την αγάπη μας , όχι μόνον σαν συγχωριανός, αλλά και σαν γνήσιος πατριώτης, που δεν μένει στην θεωρία, αλλά υλοποιεί και δημιουργεί στην πράξη, και υπενθυμίζει στους "βάρβαρους" ποια είναι η πραγματική Ελλάδα και ποιες είναι οι αξίες της. (........) Πολλές ευχές στην οικογένειά σου , και Καλή Λαμπρή . Ο Θεός το καλό. οι Δουζεναίοι.
Αγαπητέ μου Γιώργο,
Τι μνήμες και τι θύμησες δε μου έφερε το γράμμα σου.. Τόσες μέρες όλο και λεω να αρχίσω να σου γράψω και όλο το αφήνω, για να φορτώσω λεει καλά τις μπαταρίες μου από Καρδαριτσιώτικη λεβεντιά και Δουζεναίους! πιότερο του παππού σου όπου φέρνεις και το όνομά του: Ο πιο γνήσιος Καρδαριτσιώτης και ένας αληθινός Ζορμπάς .
Δεύτερη την γιαγιά σου την Ομόρφο, που ενώ εδώ και χρόνια έχει πεθάνει πια, ωστόσο, οι Καρδαριτσαίοι και όλοι οι Γορτύνιοι την έχουν παρομοιάσει με την δική τους μάννα καθώς ο πατέρας σου κάθε πρώτη του μήνα θα της στείλει γράμμα δια μέσου της εφημερίδας η "ΓΟΡΤΥΝΙΑ". Και ήθελα παγανιά για όλους τους Δουζεναίους να πω δυο λόγια, αλλά πάλι το σκέπτομαι: Σε ποιον να τα πω; Σε σένα που είσαι εκεί και ζεις μαζί τους η στον εαυτόν μου;
Αγαπητέ μου Γιώργο με έκανε πολύ χαρούμενο το μήνυμά σου! Επίσης σε ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια. 'Οσο για τους «Βάρβαρους» που λες , πρέπει να τους έχουμε.. Καθώς το είπε και ο Καβάφης στο «Περιμένοντας του Βαρβάρους» οι άνθρωποι αυτοί είναι για εμάς «μια κάποια λύσης».
Τέλος αυτά. Χαιρετισμούς και φιλιά στον πατέρα σου και βόηθα'τον να έχει απλόχωρο, να είναι πάντα καλά και να γράφει!!
Χαιρετισμούς επίσης σε όλη την φαμελιά σας, και σε όλους τους Καρδαριτσαίους.
Καλό Πάσχα!
Κώστας Δουρίδας Canada
"...Είναι πλούτος
ανεκτίμητος για την πατρίδα μας
όταν τα νέα παιδιά με υπερηφάνεια
αλλά και σεβασμό
ξαναγυρνούν
στις ρίζες
των προγόνων τους..

Γιατί τότε και μόνον
το δέντρο της πατρίδας
έχει τις ρίζες του υγιείς!..

Και αν οι καιροί χαλεποί..
-το δέντρο αυτό- θα έχει αντοχή
για τους καρπούς του μέλλοντος!

Kαι γιατί όχι;;
12 χιλιάδες χρόνια λένε
οι ειδικοί κρατάει η Ιστορία του 'Ελληνα!).... κδ
(Γράμμα στον Γιώργο Μουρούτη)

Friday 04/05/2001

Guest Book:
Comments: κατάγομαι και εγώ
από το πανέμορφο Καρδαρίτσι και χαίρομαι
που υπάρχει μια τέτοια σελίδα στο διαδίκτυο. μακάρι
να ήταν και μια αποκλειστικά για το Καρδαρίτσι.. συγχαρητήρια για αυτή σάς την προσπάθεια...
με εκτίμηση
Θεοδώρα Χρήστου Ζαφειροπούλου
φοιτήτρια

Αγαπητή μου Θεοδώρα,
Το να μου στέλνουν οι "ξένοι" άνθρωποι:
'Ελληνες από όλο τον κόσμο, -και το κάνουν!-
μηνύματα.. Για μένα αυτό είναι μια ανεξήγητη αλλά
και πολύ μεγάλη γοητεία. 'Οταν όμως μου έρχονται μηνύματα
από το Καρδαρίτσι και για το Καρδαρίτσι.. τότε αυτό είναι το κάτι άλλο..
Παθαίνω που λένε την πλάκα μου. Πρώτα - πρώτα : Θα τρέξω σαν το παιδί που
πήρε καλό βαθμό στο σχολείο και να διαβάσω το μήνυμα αυτό στην γυναίκα
μου!.. Ταυτόχρονα η αισθησής μου μαζί και η συγκίνηση, είναι τόσο πολύ
δυνατές όπου θαρρείς κι΄αγνάντια μου βλέπω, ολοζώντανη(!) αυτήν
την τρεισαγαπημένη μου και τόσο αξιολέτρευτη, στην μνήμη μου,
ιερή πατρώα μου γη: το Καρδαρίτσι!! Η προφορά της
λέξης του κοντά και η θυμησή του σ' ολάκερη
την ζωή μου, στην ξένη γης που ζω,
αποτελεί το πρώτο εργαλείο
και ίσως το μοναδικό που
σημάδεψε τοσο δραματικά
και ασυναγώνιστα τον
χαρακτήρα μου,
όπου δηλ. να φαίνεται
από μακριά ..χωριάτης! και ως το κόκκαλο που λέμε:
γνήσιος Καρδαριτσιώτης! αφού και ο ίδιος, με υπερηφάνεια
να το βροντοφωνάζει παντού και σε κάθε πρώτη ευκαιρία!.
Σας ευχαριστώ βαθύτατα που πήρατε τον χρόνο και μου
γράψατε! Να είστε καλά!! Χαιρετισμούς στον πατέρα σας.
Κώστας Δουρίδας Canada.




Αρκαδικός παλμός

Αθήνα μου,
του Ξένιου Δία κόρη, σ' αγάπησα.
Για την φιλοξενία σου σ' ευχαριστώ.
Μα η ψυχή μου εμένα,
πέρα πλανιέται μακριά
στην καρδιά του Μοριά,
Κι αν πάλι με καιρούς,
μου 'λεγαν να βρεθώ,
από τους ίδιους γονιούς,
τους γεωργούς,
θα έλεγα, από τα ίδια χώματα,
τα γενέθλια τ' Αρκαδικά,
που θεούς και Ήρωες γέννησαν...
Από τα ίδια χώματα, τα Γορτυνιακά,
ποτισμένα με του Ήλιου
τα θερμά φιλιά,
που ?νοιξη μυρίζουν
θάθελα να ξαναγεννηθώ.
Αθήνα μου σ' αγάπησα.
Για την φιλοξενία σου σ' ευχαριστώ.
Μα η καρδιά μου εμένα,
Παλμός Αρκαδικός.

Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου
 
  25 Απριλίου 2006 μ.Χ. ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ. Χριστός Ανέστη. Χρόνια σας πολλά και καλά. Αγαπητέ Αρκά κύριε Δουρίδα μετά της οικογενείας σας. Αυτές τις 'Aγιες μέρες του Πάσχα ήρθε ο γιος μας στην Ραφήνα και με ενημέρωσε για τα ωραία σταλέντα μέσω Ιντερνετ και σας ευχαριστώ πολύ. Αντεύχομαι λοιπόν και ό,τι καλλίτερο ποθείτε. Αγγλικά δεν γνωρίζω. Κομπιούτερ μήτε... και γι΄ αυτό είμαι ασυνεπής απέναντί σας. κύριε Κώστα Ταξίδεψα μέσω της σελίδας σας στο Καρδαρίτσι το όμορφο. σαν το χωριό μου... Πόσο το χάρηκα. Συγκινήθηκα. Νοστάλγησα, Δάκρυσα. Να είστε καλά. Εσείς που ζείτε μακριά,αγαπάτε πιο πολύ την χώρα μας την όμορφη που κάποιοι προσπαθούν να την αφανίσουν.. Αμ.. ΔΕΝ... ΟΧΙ Βροντοφωνάζει ο έλληνας όταν λάχει... Αγαπητέ πατριώτη μου ,οχτώ παιδιά έφερε στην ζωή ο αείμνηστος χρυσός πατέρας μου και η γλυκιά χρυσή μανούλα μου. Δύσκολα. φτωχά χρόνια επιβίωσης εργασία από μικρή ηλικία και σπουδές. Πού να βρεθούν χρήματα και για ξένες γλώσσες. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο ακριβά πληρώσαμε ό,τι μάθαμε. Δόξα να έχει ο Θεός. Μας ευλόγησε, και μας δώρισε πολλά.....εύχομαι να ευλογεί τους καλούς ανθρώπους που δεν αδιαφορούν για τον δυστυχή άνθρωπο και αγωνίζονται για το καλό του. Για τούτο και εγώ μάχομαι με την ποίηση. Οραματίζομαι έναν καλλίτερο κόσμο. Τις ίδιες ευαισθησίες διαπιστώνω και σε σας και σας συγχαίρω αξιόλογε κύριε Δουρίδα. Ευχαριστώ που με φιλοξενείτε στην Ιστοσελίδα σας. Σας στέλνω λίγα ποιήματα και αν έχετε χώρο δημοσιεύετε τα παρακαλώ. Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου
* * * Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου Ποιήτρια-Λαογράφος Γεννήθηκε στο Σπάθαρι Αρκαδίας. Σπούδασε στην Αθήνα. Διορίστηκε Διοικητικός Υπάλληλος στο .Ι.Κ.Α. Το όνειρό της, και αγάπη της ,η ποίηση. Οραματίζεται και αγωνίζεται για ένα καλλίτερο κόσμο. Είναι πολυβραβευμένη και το ποιητικό της έργο έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και έχει στεγαστεί σε Ανθολογίες ,στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Πολύφωνη της τέχνης ιέρεια έχει ονομαστεί η Θεοδώρα. Είναι μέλος της ΄Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, του Συνδέσμου Ιστορικών συγγραφέων, της Διεθνούς Εταιρείας Ελ. Λοχοτεχνών, και ιδρυτικό μέλος λογοτεχνικών ομάδων. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές και δύο Λαογραφικά βιβλία. Ενασχολείται και με το χρονογράφημα και το διήγημα όπου έχει αποσπάσει βραβεία επαίνους, και καλές κριτικές. Δείγματα γραφής της
   
 
kardaritsi
Thursday 10/19/2000
Χariklia anagnostopoulou
Comments: ime i eggoni tou
aderfou sas tou dimitri, kori tis thodoras.
xarika para poli me to site sas. tha xaro akoma
perissotero an epikoinonisete mazi mou. xairetismata stin oikogenia sas

Ο αδελφός μου ο Δημήτρης με την γυναίκα του Νικούλα :
'Αλλοι πήραν τους δρόμους
και φύγανε μακριά από την άγονη γη.
Ο Δημήτρης πήρε την γκλίτσα του αγκάλιασε
τα βουνά του με στοργή και κείνα τον αποζημίωσαν.
Σήμερα εβδομήντα χρόνια αργότερα, δεν φαίνεται διόλου
κουρασμένος από τη ζωή... Και τούτο γιατί την πήρε γλυκά και όπως του ήρθε.
Οι άλλοι πήραν τους ...δρόμους...

Αθήνα: 12/05/2001
    Αγαπητέ μου φίλε, Είναι απόγευμα Σαββάτου. Προσπαθώ να περισώσω τον χαμένο χρόνο της βδομάδας που πέρασε στυγνά και απάνθρωπα και έτσι.. χωρίς να το θέλω βρέθηκα στην Σελίδα σου. Η ανάγνωση του ύμνου στην πατρίδα και στο χωριό σου Καρδαρίτσι με συγκλόνισε. Τόσο πάθος τόση αγάπη, τόση νοσταλγία. Ευλογημένος να'σαι φίλε μου ξενιτεμένε, γιατί αυτό το Σάββατο έκανες την ψυχή μου να ανθρωπεύσει, να μαλακώσει...
    Και, ναι θα σε θυμάμαι συχνά. Γιατί η ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας, έστω και απρόσωπης σήμερα μου φαίνεται απαραίτητη. Γεια σου άγνωστέ μου φίλε. Ν.Καμπούρης

    **** Γράμματα σαν κι' αυτό εδώ του συνανθρώπου κι' αδελφού μου 'Ελληνα από την πατρίδα, είναι που συνταυλίζουν το πάθος μου , που αν και αυτοδίδακτος ( για την σελίδα μου μιλώ ) : Την έχω καθημερνή φροντίδα! Και μοιάζω πολύ σαν εκείνον τον νοικοκύρη , όπου στο πίσω μέρος του σπιτιού έχει τον κήπο του με δένδρα και οπωρικά.. Και κάθε μέρα έστω για λίγο η για πολύ , θα δώσει ένα κλάδεμα εδώ , λίγο βοτάνισμα εκεί και όλα αυτά για το μεράκι του! Τα ίδια κι' εγώ λεω η σελίδα μου είναι ένας κήπος - ο δικός μου κήπος - και σας τον αφιερώνω Νάστε καλά! Κώστας Δουρίδας. Canada


----- Original Message -----
From: Kostas Douridas
To: webmaster@vdsystems.com
Sent: Saturday, July 27, 2002
Subject: RE: ............Καρδαρίτσι?????????

Αγαπητή Μαρία-Λουίζα,

Κοντά στους πιο μεγάλους μου θαυμασμούς που έχω για την σελίδα σας και φυσικά για εσάς που δεν γνωρίζω -λόγο ίσως που ξενιτεύτηκα ενωρίς κι' έτσι μουσικά παρέμεινα στους μουσικούς που γνώρισα όταν ακόμα ήμουν στην πατρίδα.. Συγχωρέστε με πολύ γι' αυτό- όμως την απορία μου που έχω για εσάς είναι που η σελίδα σας κατεβαίνει κάθε φορά στην λέξη "κλειδί" όταν κτυπάω για το χωριό μου: ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ και λεω αν ποτέ βρίσκατε καιρό στον αφάνταστα -ως καταλαβαίνω- απασχολημένο χρόνο σας διό λόγια να μου γράφατε λύνοντάς μου αυτήν μου την απορία: Αν έχετε καμία σχέση καταγωγής με το χωριό μου?? Συγχωρέστε μου με την ενόχληση και την αγαθή μου τούτη περιέργεια Σας ευχαριστώ
Κώστας Δουρίδας
Canada.

https://douridasliterature.com/tokardaritsi.html https://douridasliterature.com/

 
Maria-Louiza Vassilopoulou
Μια τραγουδίστρια στο διαδίκτυο: http://marialouiza.net/
 
----- Original Message -----
From: "Maria-Louiza Vassilopoulou"
To:
"'Kostas Douridas'"
Sent: Sunday, July 28, 2002
Subject: RE: Maria-Louiza Vassilopoulou - Kardaritsi

Αγαπητέ κε Δουρίδα,

Δυστυχώς δεν έχω σχέση (***) με το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ. Και λέω δυστυχώς γιατί επισκέφθηκα το εκπληκτικό site σας και πράγματι λυπάμαι πολύ που δεν κατάγομαι απο το υπέροχο Καρδαρίτσι και τους θαυμάσιους ανθρώπους του.

Οσο για το ταλέντο σας τι να πω ;;;

Διάβασα τα καταπληκτικά ποιήματά σας. Μακάρι να μπορούσαμε να τα μελωποιήσουμε. Αλλά η φτωχή (στο πνεύμα) Ελλάδα του σήμερα άλλα ζητάει. Πρός στιγμήν σκέφθηκα ότι είναι κρίμα που δεν σας έχουμε στην Ελλάδα αλλά αμέσως μετά άλλαξα γνώμη. Γιατι από τον Καναδά προσφέρετε πολύ περισσότερα σε μιά Ελλάδα που δυστυχώς, καθημερινά μας πληγώνει.

Εύχομαι ο Θεός να σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε το έργο σας.
Με πολλή εκτίμηση
Μαρία-Λουίζα Βασιλοπούλου (MLV)
http://marialouiza.net

*** Υ.Γ: Ρώτησα τον πατέρα μου, υπεύθυνο για το site μου, για ποιόν λόγο στην αναφορά σας για ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ εμφανίστηκα εγώ και μου είπε ότι αυτό έχει ξανασυμβεί διότι σε κάποιο άλλο σημείο του server μας υπάρχει κατάλογος με τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας και κάποια search engines κάνουν αυτόν τον συσχετισμό. Αλλά δεν πειράζει, βγήκε σε καλό γιατί είχαμε αυτή την επικοινωνία.
MLV

 
  
         
From: MEHTAP CAYIRLI
To: landofgods@douridasliterature.com
Sent: April 22, 2001

Γεία σας

Είμαι Μεχταπ Τζαγιρλή και είμαι μία Τουρκάλα και σπουδάζω Ελληνικά στο πανεπιστήμιο της Αγκύρας στη Τουρκία, Οταν είδα αυτή τη σελίδα που ετοιμάσετε ήμουν πολύ ευτιχισμένη,Γιατί εδω δεν μπορούμε να βρούμε κανένα βιβλία στα Ελληνικά, και στα μαθηματά μας χρειαζόμαστε μερικές πληροφορίες σχετικά με λογοτεχνία και γλώσσα.Γι'αυτο το λόγο είναι πάρα πολύ ωραία σελίδα και μέσα της υπαρχουν όλος ο κόσμος της Ελληνικότητας/Ευχαριστω πολύ και σας στείλω πολλά χαιρετίσματα απ'εδω
Με τιμή
Γεία σας-
Μεχταπ Τζαγιρλή

Απάντηση:

Χίλιες ευχές σε εσένα νέα απ' την Τουρκία!
Eυγενικιά ψυχούλα, χίλιες ευχές!
στο όμορφο κι ελπιδοφόρο μέλλον σου. Στις νέες γενιές:
Τραγούδια και λουλούδια η ζωή η δική σας
Ελλάς Τουρκία αγάπη πια.. Σηματοφόροι κι αρετή σας!


Κώστας Δουρίδας Canada


From: ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ / To: gdouridas@cogeco.ca / Sent: Thursday, December 04, 2003 2:37 AM / Subject: KΑΡΔΑΡΙΤΣΙ / Αγαπητέ κ. Δουρίδα, συγχαρητήρια για την πολύ ωραία δουλιά σας, πραγματικά συγκινήθηκα όταν είδα το Καρδαρίτσι που είναι τόπος του παππού και της γιαγιάς μου, Παναγιώτη Δουρίδα και Θεώνης Τσίκα.
Να 'στε καλά. Ανδρέας Παπαγεωργίου , Δάσκαλος
Thursday, December 26, 2002



Oδός Καρδαριτσίου..

From: Stratos Doukakis To: KOSTAS DOURIDAS Sent: Sunday, June 25, 2006 2:55 PM Subject: KARDARITSI


Αγαπητέ μου Κώστα, Δεν φαντάζεσαι τη συγκίνησή μου όταν χτες περνώντας από τα Τριπόταμα Αρκαδίας με κατεύθυνση το χωριό Λιβάρτζι διάβασα σε μια ταμπέλα ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ 12 χιλιόμετρα. Σε θυμήθηκα καλέ μου φίλε και σκέφτηκα ότι αν ήσουν εδώ θα πεταγόμουν μέχρι εκεί να σε δω. Μου άρεσε πάρα πολύ η περιοχή. Πολύ πλατάνι και καρυδιές, πράσινο παντού. Θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις την απόφαση να έρθεις για λίγο σε τούτα τα μέρη. Στο Λιβάρτζι έχω ένα φίλο και κουμπάρο και πήγα στην κηδεία του πατέρα του. Δεν είχα την φωτογραφική μηχανή μαζί μου να σου τραβήξω μια φωτογραφία. Μια άλλη φορά. Ίσως παρέα με σένα, Τους χαιρετισμούς μου Στράτος Δουκάκης
Υ.Γ. Την Τετάρτη φεύγω στο Μόλυβο και θα μείνω μέχρι τις 12 Αυγούστου. Στις 17 φεύγω για Βοστόνη, παίρνει το πτυχίο του ο γιος μου.
Θα τα λέμε Κώστα. Σ
λα να δεις...
ηλεκτρονικό περιοδικό λογοτεχνίας και πολιτισμού
1996    2008
    
το ηλεκτρονικο μας περιοδικό "Έλα να δεις

  1. Mια Φωτογραφία και ένας τόπος

  2. ποιήματα τ' αγαπημένα

  3. Δημήτρης Καραλής

  4. Ελληνική Πεζογραφία

  5. ο στίχος της ημέρας

  6. Ανθολογίες της ΕΕΛΣΠΗ

  7. Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα

  8. Δ Ε Λ Τ Ι Α Τ Υ Π Ο Υ

  9. Θωμάς Πετρολιάγκης

  10. Ελένη Κατσουλάκη

  11. Το περιοδικό "Εποχές" Μάιος 1963 Απρίλιος 1967

  12. Τα απομνημονεύματα τού Δία

  13. Χριστιάνα Αβραμίδου

  14. Γιώτα Στρατή

  15. Μαρία Θανοπούλου

  16. Αικατερίνη Σιδέρη

  17. Διονύσης Δουζένης

  18. Κώστας Καλύβας

  19. ΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

  20. 'Aσπα Παπακωνσταντίνου

  21. Παναγιώτης Τρανούλης

  22. 'Aντρια Γαριβάλδη

  23. Σπύρος Δαρσινός

  24. Τι είναι ποίηση

  25. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

  26. Μ. Καραγάτσης

  27. ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

  28. Δέκα μύθοι και μία Ιστορία Εισαγωγή

  29. ΕΛΕΝΗ ΤΖΗΚΑ

  30. Χριστίνα Τσαρδίκος

  31. Αλκυόνη Παπαδάκη

  32. ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ

  33. Μάρω Σιδέρη

  34. 'Αιντε λοιπόν Έλληνα μου

  35. Φωτογραφία και περιήγηση

  36. Βασίλης Παπαθεοδώρου

  37. «H Πόλις εάλω!»

  38. Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!

  39. 'Aξιον εστί το τίμημα

  40. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα

  41. ο Ξενοφών Ζολώτας

  42. η Γλώσσα μου η Ελληνική

  43. Γιώργος Μπαμπινιώτης: Ο «ποιητής της γλώσσας»

  44. ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

  45. Δρ Θωμάς Σαββίδης : Γλώσσα και πολιτισμός

  46. Prof. Minas Savvas THE VANISHING OF CONSCIOUS HELLENISM

  47. Χαιρετισμούς και Αφιερώματα

  48. Ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου

  49. Ένας όρκος και μια Ιστορία

  50. Κριτικές Αναλύσεις

  51. Γαβριήλ Παναγιωσούλης

  52. Γιάννης Ανδρεόπουλος

  53. Λάκης Φουρουκλάς

  54. 'Ατυπη Λέσχη

  55. η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ»

  56. Νίκος Παλαμήδης

  57. Οδυσσέας Πλατύρραχος

  58. Κική Δημουλά

  59. Στέλιος Καζαντζίδης

  60. Η Νάνσυ Μπίσκα

  61. Διονύσης Κονταρίνης

  62. Γκαμπριέλ Μάρκες

  63. Λάρρυ Κουλ

  64. Δημήτρης Ζαχαρόπoυλος

  65. Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

  66. Χρήστος Νιάρος

  67. Στράτος Δουκάκης :

  68. Βάϊος Φασούλας

  69. Ελευθερία Μπέλμπα

  70. Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

  71. Εθνική Αντίσταση και Λογοτεχνία

  72. Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

  73. Κώστας Γεωργουσόπουλος

  74. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

  75. η ΜΑΝΗ

  76. Όμορφη και παράξενη πατρίδα

  77. Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ

  78. Ο Νίκος Δημόπουλος

  79. Γράμμα από το Γκύτερσλο

  80. Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ

  81. Δημήτρης Λιαντίνης

  82. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

  83. Hellenic American National Council

  84. Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά

  85. ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ : Φοβάμαι...

  86. Αχ Ελλάδα..

  87. Γιατί δεν πήρε ο Νίκος Καζαντζάκης το βραβείο


Επόμενη Ενότητα..
Ακολουθείτε το τόξο για την επόμενη ενότητα
LAND of GODS : τα περιεχόμενα
Ενότητες, Ανθολογίες και άλλα.. της LAND of GODS
τα δικά μου γραψίματα      Σελίδες απ' την ελληνική λογοτεχνία στο διαΔίκτυο      Έλληνες ποιητές στο διαΔίκτυο      Αποσπάσματα από το έργο του Οδυσσέα Ελύτη      ποιήματα τα αγαπημένα      Νεοελληνική πεζογραφία      το Ποιήμα της ημέρας      ο Στίχος της ημέρας       Απομνημονεύματα: Γιάννης Μακρυγιάννης       Απομνημονεύματα: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης       A Little Bit of Greece: News on Line and more..      1996 - 2006 : τα Δεκάχρονα της LAND of GODS       Αρκαδική ανθολογία       στην ΑΚΡΗ του ματιού..       ο Ελληνισμός της Διασποράς       μια Φωτογραφία και ένας τόπος      Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι       το Δημοτικό τραγούδι και η παράδοση       Ανθολογίες της EELSPH       Δελτίο τύπου       Βιβλία και Αφιερώματα      το περιοδικό μας "έλα να δεις"       Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς      
..Οι επισκέπτες της σελίδας ξεπέρασαν το εκατομμύριο..

...Το Καρδαρίτσι φίλε μου τελευταία μου έκανε και εμένα έκπληξη: Κτυπώντας την λέξη "Kardaritsi" (με λατινικά γράμματα) στο Google βρήκα το όνομά του να είναι βαλμένο σε δρόμο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην Παλλήνη βλέπε Google Για να βεβαιωθώ πήρα τηλέφωνο την επιχείρηση (..κάποιο τουριστικό γραφείο..) και αφού τους είπα ότι τηλεφωνώ από τον Καναδά τους ζήτησα να μου δώσουν την διεύθυνσή τους και εμβρόντητος τους άκουσα να μου λένε οδός Καρδαριτσίου κλπ. κλπ.. Βέβαια γνωρίζω και έχω ακουστά ότι από το Καρδαρίτσι έχουν κάνει σε δήμους της Αττικής και δήμαρχος, αντιδήμαρχος και άλλες θέσεις.. Οι Καρδαριτσαίοι έχουν μεγάλη τρέλα με το χωριό τους.. Να σκεφτείς παλιά στην Αθήνα σε κάποιον που τους ζητούσε κατεύθυνση του πέταγαν χαριτολογώντας στα ενδιάμεσα και την... φανταστική "οδός Καρδαριτσίου" για να φτάσουν τάχα στον σωστό δρόμο που ζήταγαν. Τέτοιος μουρλός είμαι και εγώ εδώ με το Καρδαρίτσι : Δεν υπάρχει Έλληνας της γενιάς μου εδώ στην πολιτεία μου που να μην γνωρίζει για το Καρδαρίτσι.. Τέλος τι θα έλεγες άμα θα έρθεις Βοστόνη να πεταχτείς και από Καναδά να σμίξουμε. Γιατί αν περιμένεις από εμένα ...δεν ξέρω πότε θα φύγει καράβι για ευτούνα τα μέρη.. Χαιρετισμούς και φιλιά. κδ

Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα.. αλλά βρίσκεται παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση. Και ο 'Ελληνας μετανάστης σαν τον προπάτορά του Οδυσσέα αφημένος στο «μαγευτικό» τραγούδι των σειρήνων δεν αντιστάθηκε καθώς εκείνος!..... Επειδή κουρασμένος όλα αυτά τα χρόνια.. θαρρείς κι' ...αποξεχάστηκε? Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς
Μνήμες τ' Αυγούστου
The bombing of Hiroshima and Nagasaki
Αφιέρωμα στον Λούη Μακριλιά *

Κάθε γωνιά της γης μπορεί να είναι η αρχή, το τέλος, ή και το κέντρο του κόσμου:

Θαρρείς και προφήτεψε (το ποίημα τούτο που έγραψα επηρεασμένος από τον θάνατο του φίλου μου), την βιβλική καταστροφή που έγινε ούτε ένα μήνα αργότερα (στις 11 Σεπτεμβρίου) στο World Trade Centre της Νέας Υόρκης σημαδεύοντας με φρίκη την ανθρώπινη μνήμη μαζί και τον 21 αιώνα που μόλις μπήκε.
Από εκεί μπορεί και ξεκινούν τα πλοία, τα αεροπλάνα τα λεωφορεία τα φορτηγά οι πρόσφυγες.. Μαζί ο ήλιος κοντά η ελπίδα μαζί το πνεύμα η αγάπη, το μίσος. 'Ενα μπουκέτο λουλούδια. Οι αρρώστιες, ή το αυριανό φάρμακο για τον καρκίνο. Ο χαιρετισμός του στρατιώτη η και ο κρότος του πολυβόλου.. Κάθε φορά που έρχεται ο Αύγουστος, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι Στέλνουν τα περιστέρια τους στο Τσερνομπίλ κι' από εκεί να πάνε σε κάθε γωνιά της γης.. Γιατί η κάθε γωνιά της γης μπορεί να είναι η αρχή, το τέλος, ή και το κέντρο του κόσμου: Από εκεί μπορεί να ξεκινήσει ένα χαμόγελο για ένα παιδί που αύριο καθώς μεγαλώνει μπορεί και γίνεται ωραίο-άνθρωπος η και αγριάνθρωπος. 'Ομως -τα πόδια του κολλημένα στη γης: Σκουλήκι είναι και σέρνεται..- καθώς που αναπνέει η πνοή του γίνεται λαύρα μαζί και λάβα ηφαιστείου.. Να ζεστάνει η να καταστρέψει μπορεί την γη, να δηλητηριάσει τον αέρα και το νερό.. Γιατί κάθε γωνιά της γης μπορεί να είναι η αρχή για το τέλος του κόσμου αυτού του κόσμου "του μικρού του Μέγα!"..
* Ο φίλος μου ο Λούης ο Μακριλιάς
πέθανε απ' τον καρκίνο στις 13 Αυγούστου, 2001
  ...."Κοίτα φίλε μου το πού μας έφτασε ο ηλεκτρονικός πολιτισμός.. Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί, "Σκαπετημένος" από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό (καθώς είχα πάει με κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία εξάδελφό μου) το παιδικό μυαλό μου και η ψυχή μαρμάρωσαν ως στήλη άλατος από τον φόβο του ...αγνώστου.

Καθώς που του χαμού το αίσθημα κυριαρχούσε το σώμα μου, η μόνη ελπίδα να σωθώ σκεφτόμουνα, ήταν -να πάρει ο διάβολος!- η επιστροφή μου το γρηγορότερο στο Καρδαρίτσι!!! Και αφού διπλωθώ σκεφτόμουνα τότε, κειδά μες την "πλατιά, γεμάτη αγάπη!" ποδιά της μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας -έδωσα τον πρώτο μου όρκο(!)- να μην ξαναφύγω ποτέ πια...

Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη.. Και όμως ιδού το θαύμα του ηλεκτρονικού πολιτισμού μας... Είμαι τυχερός;; Είναι στ' αλήθεια ο κόσμος μας ότι κατάντησε το Καρδαρίτσι με τα γύρω χωριά;;"...

Mon, 08 Nov 1999 Γράμμα στον
Διονύση Βραϊμάκη Αθήνα

   
 

Το Χρονικό ενός Αγωνιστή
Δημήτρης Παλαιολογόπουλος

Σελίδες 144
Ευρω: 10,45


Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, ξετυλίγεται η αγωνιστική πορεία αλλά και το οδυνηρό τέλος ενός απλού αγωνιστή της Εθνικής μας Αντίστασης, του Βάγιου Βαΐτση.

Ήταν μια πορεία από τον τόπο της γέννησης του, την Αργαλαστή του Πηλίου, για να καταλήξει στο Καρδαρίτσι, ένα γραφικό χωριουδάκι της Αρκαδίας, όπου δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους ίδιους τους συναγωνιστές του.

Πρόκειται για ένα ιστορικό αφήγημα που θα συγκινήσει αλλά και θα προβληματίσει τον αναγνώστη, μεταφέροντας τον σε ’κείνες τις δραματικές μέρες του εμφυλίου με τις ανυπολόγιστες συμφορές.




<= Επιστροφή στο Παρασκήνιο



Παραδοσιακό Αλώνισμα στο Βαλτεσινίκο της Γορτυνίας..
Πικρά λαλούνε τα πουλιά πικρά το λεν τα αηδόνια.. Πικρά λαλεί μια πέρδικα μες του χωριού τ' αλώνια
Πούνε τα χρόνια τα παλιά πούνε τα παλικάρια.. Ανάθεμά σε ξενιτιά μας πήρες τα βλαστάρια
Διψούνε οι κάμποι για νερό και τα βουνά για χιόνια.. Λεβέντες μου καλά παιδιά να ζήσετε αιώνια. sp.Papandreou


----- Original Message ----- From: Kostas Douridas To: contact@valtessiniko.gr Sent: Wednesday, April 18, 2007

Καταπληκτικοί και ωραίοι συμπατριώτες του Βαλτεσινίκου. Σας στέλνω δια μέσω Καναδά τους χαιρετισμούς από το Καρδαρίτσι Γορτυνίας.. Βρήκα την ιστοσελίδα σας εδώ και κάμποσο καιρό.. Έτσι κάθε φορά που διψάω για λίγη παράδοση και πατρίδα.. Eπισκέπτομαι την Ιστοσελίδα σας.. Φορτώνω τις μπαταρίες μου και ξαναεπιστρέφω εδώ εις την ξένη, όπου ζω με την οικογένειά μου... Θέλω να σας πω πολλά συγχαρητήρια για την δουλειά που έχετε βάλει για όλη αυτή την παρουσίαση τοπικής ελληνικής κουλτούρας και ιστορίας στο Ιντερνέτ ΚΑΙ ελπίζω και εύχομαι και άλλα χωριά να σας μιμηθούν! Σας ευχαριστώ και να είστε όλοι καλά!! Κώστας Δουρίδας. Canada.



1943 / 1957






Καρδαρίτσι Γορτυνίας
Νομός Αρκαδίας













Σελίδες απ' την ελληνική
λογοτεχνία στο διαδίκτυο :


The LAND of GODS Since October
1996 Oakville/Τοροντο Canada
σήμερα: