Στα πέντε σου δάχτυλα, στιγμή - στιγμή,
δάκρυ το δάκρυ να κάτσω να συλλογιστώ
τον ανθρώπινο πόνο ανά τους αιώνας!.

Κι' επειδή ο θεός και τ'αστέρια του έδωσε
ένα - ένα και με τάξη απλή, να ζωγραφίζουν το κάθε σου
βήμα μικρές παναγιές που ανασταίνονται, λέω:

Tα μακρινά ηρωικά βουνά της Αρκαδίας μου,
με χίλια μύρια χρώματα, με δυο στρατιές αγγέλους,
Σου στέλνουν δώρο στην γιορτή Σου ένα κομμάτι
ηλιοβασίλεμα να το κρεμάσεις στον λαιμό σου!

Κι'επειδή στ' Oντάριο οι μήνες είναι σκληροί..
Tα καραούλια απ'τις ψηλές τους τις κορφές στο Καρδαρίτσι:
Ο Αγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή μαζί
κι' ο Aγιος Κωσταντίνος, Σου στέλνουν γράμμα και γραφή,
μαζί κι'ένα ματσάκι δεντρολίβανο να το κρατάς
στον κόρφο σου να μην σε πιάνει αβάσκαμα.

Κι'επειδή εγώ, και τους χρόνους εβασάνισα.. Λέω.
Είναι καιρός τον εαυτό μου να γυρίσω πίσω να του διδάξω
ανάγνωση και γραμματική, ώστε να μπορεί σωστά,
να συλλαβίζει το ονομά Σου!

Μικρή κυρά μου αναργιανή, κυρά των αηδονιών
της πετροπούλας και του κότσυφα! Kυρά του νου,
της όσφρησης και της αφής, θα με περιμένεις;
κι'εγώ το καρτερώ, να πάει η ώρα δώδεκα
να πάει το μεσημέρι!...