...Aλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του
να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει...
(Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
Στάλα τη στάλα,
στιγμή την στιγμή,
προσπαθώ να κτίσω
την μνήμη μου ίδια κι' απ' όμοια
στον ιστό της αράχνης μου κύριε!..
Τα αχνάρια μου να περιμαζέψω,
όπου δειλά θαρρώ λίγο κι' ακόμη,
να μου αργοφαίνονται μικρές τύψεις,
μικρά αποτυπώματα
στην απεραντοσύνη σου
και στην μεγαλοσύνη σου κύριε!..
Κώστας Δουρίδας
ο Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ
-1-
Αγαπητέ μου φίλε,
'Ηθελα να πάρω εδώ την αφορμή και να σου παρουσιάσω αυτόν τον μεγάλο μου
ήρωα αλλά και θύμα των τελευταίων χρόνων της ελληνικής μας ιστορίας: τον
'Ελληνα της Διασποράς. Καθώς που τον βλέπω, στις καινούριες γενιές, απ' άκρη
σ' άκρη! στην δραματική πλειοψηφία του να έχει βαρέσει ντουγρού στην
αφομοίωση. Με θλίβει.. Είναι βλέπεις κι' αυτός θύμα της νέας θεάς που
λέγεται παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση;; 'Ισως. Και 'ισως από την καινούρια
αυτή θεά, τα τελευταία χρόνια, η ίδια η πατρίδα μας μαζί και ολάκερος ο
ελληνικός πολιτισμός μας να κινδυνεύουν.
'Oταν ήμουν παιδί έστηνα "καυγάδες" στην μάνα μου
είτε για να με ειπεί θεατρίνο που μου άρεσε
είτε για να της πω εγώ πόσο απαραίτητη μου ήταν..
Γι' αυτό κι' όταν εκείνη έπαιρνε την βαρέλα της
να πάει στη βρύση, εγώ από πίσω της
χαλούσα τον κόσμο και όλο της φώναζα
απελπισμένα : μανούλα μου μανούλα μου..
Τα χρόνια πέρασαν γοργά κι' εγώ έφυγα στην ξενιτιά
και αφού άσπρισα και γέρασα ακόμα κλαίω κι' αναζητώ
την μάνα την φευγάτη : μανούλα μου μανούλα μου
και η ψυχή μου στάζει βουβά το δάκρυ
-2-
Καθώς το Ιντερνέτ μπήκε πια στη ζωή μας και οι αποστάσεις
μίκρυναν.. Τώρα στο σπίτι μας, μπορούμε και διαβάζουμε τα νέα απ' την
πατρίδα, προτού ακόμα οι εφημερίδες στην Αθήνα, προλάβουν να φτάσουν στα
περίπτερα! Λεω εγώ κι' εσύ από άκρη σε άκρη στην γη της Διασποράς, μπορούμε
να μιλήσουμε με μια φωνή για την καινούρια μας πατρίδα.
Πριν τέσσερα χρόνια πήρα ένα e-mail από έναν πολύ
σπουδαίο φίλο κι' αδελφό μου, συνελληνά μου -μετανάστης κι' αυτός- στην
Μελβούρνη. Είναι δυναμικός ποιητής και ανήκει στην
Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών της Αυστραλίας,
πονετικός και καλός
πατριώτης. Ηγετικό στέλεχος και από εκείνους τους 'Ελληνες, που αναμφίβολα
τιμούν τον Ελληνισμό της Διασποράς. Το όνομά του είναι Ιάκωβος Γαριβάλδης, και
μεταξύ άλλων μου έγραφε τούτα τα λόγια: «Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού
έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία
που έχουμε».
Σε ψάχνω
Στον Λευτέρη Σαμόγλου
Σε ψάχνω
στους τηλεφωνικούς
καταλόγους της διασποράς,
στα graduation φυλλάδια των
πανεπιστημίων, στους υποψήφιους
της καινούριας Βουλής.. Περπατώντας
στους δρόμους της διασποράς
σε ψάχνω παντού.. και σε
βρίσκω Ελληνά μου με
το κομπολογάκι σου
και το μεράκι σου
να υπάρχεις
παντού!!..
-3-
Τα απλά ετούτα λόγια, σταθήκανε για μένα θαρρείς, η αρχή
μαζί και το «προσκλητήριο» του άλλοτε Ρήγα! Καθώς που στους δρόμους της
διασποράς, βλέπω τον 'Ελληνα αδελφό μου μετανάστη, να κινδυνεύει περισσότερο
από τα χρόνια του Ρήγα! Και γίνεται αυτό, επειδή τότες ο εχθρός του
'Ελληνα.. ήταν ορατός μαζί δυνατός και βάρβαρος! Ο σκλαβωμένος -τότες-
'Ελληνας, το γνώριζε καλά με τι είχε να κάνει και για τούτο ήτανε θέμα
χρόνου και σωστής οργάνωσης να βρει την λευτεριά του από τον τύραννο. Και
αφού πολέμησε μαζί και θυσιάστηκε την βρήκε(!) γιατί αυτό ποθούσε και είχε
στο μυαλό του.
Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί
δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα.. αλλά βρίσκεται παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον
είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον
είπαν αφομοίωση. Και ο 'Ελληνας μετανάστης σαν τον προπάτορά του Οδυσσέα
αφημένος στο «μαγευτικό» τραγούδι των σειρήνων δεν αντιστάθηκε καθώς
εκείνος!..... Επειδή κουρασμένος όλα αυτά τα χρόνια.. θαρρείς κι'
...αποξεχάστηκε;;
Θέλω να ξέρεις
Αγαπητέ μου φίλε, Θέλω να ξέρεις
ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια απ' το γράμμα μου
στον «'Αγιο Μετανάστη» είναι αφιερωμένα
για να μην σου ειπώ γραμμένα
στον απόηχο της δικής σου παρουσίας
απ' την άλλη μεριά.
Θέλω να μην στενοχωριέσαι!
Θέλω να είσαι πάντα καλά!
Ότι έχεις στο μυαλό σου
να το στέλνεις χωρίς φόβο στις 4 γωνιές της γης.
Είσαι ότι καλύτερο έχουμε
σήμερα για τον Ελληνισμό και την ιστορία μας..
Ο αδελφικός σου φίλος από τον Καναδά
-4-
Καλέ μου φίλε, Σε ένα τραπέζι στρογγυλό καθόμαστε σήμερα
εγώ κι' εσύ, -το λένε ο πλανήτης γη-, με το «Καπνόν Απόθρώσκοντα» θα σου
μιλήσω απ' την καρέκλα μου κι' απέναντί σου που ευρίσκομαι, για τα δικά μου
προβλήματα που είναι και δικά σου προβλήματα. Την αγωνία μου λεω να σου
αποδώσω.. Μαζί την αλήθεια μου παραστατικά και όπως την ζω, την βλέπω και
μαζί την αισθάνομαι. Δεν θα σου κρύψω τίποτα! Μπορεί κάποια στιγμή στην
πολυλογία μου να σου φανώ κουραστικός στην λεπτομέρεια, μεροληπτικός στα
κοινότυπα. 'Ομως ο λόγος μου δεν είναι αυτός.. Κι' επειδή κάπου - κάπου
αφαιρούμαι αντί να σου μιλήσω για ΣΕΝΑ! συγχώρεσέ με, ξεχνάω να επαναλαμβάνω
το ΕΜΕΙΣ! που είναι και η βάση της θείας εντολής που ΕΓΩ κι' ΕΣΥ, έχουμε
πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας
λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας,
αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου
την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!!
'Ελα βρε γέρο να μας δεις..
Αφιέρωμα στον
Θεόδ. Αθανασόπουλο
Κάθε ραχούλα και κορφή κάθε κορφή και ράχη
Στο Καρδαρίτσι ο νους μου -παλικάρι- δίνει μάχη
-Παίζει κρυφτό με τις ξωθιές και τις νεραϊδοπούλες
Στήνει χορό στα διάσελα και τις χορεύει ούλες
Πέρα στα πλάγια τα βαθιά στα λαγκαδώματα
Πόθοι καημοί ως με τα ξημερώματα.
Και επά στο έμπα της αυγής
'Ελα βρε γέρο να μας δεις
Να καμαρώσεις
Προτού να κιώσεις
Στην ξένη γης..
-5-
Και σου το λεω αυτό επειδή ΕΔΩ, εγώ κι' εσύ ΡΙΖΩΣΑΜΕ πια,
με τα παιδιά μαζί και τα εγγόνια μας και οι ρίζες μας είναι τα παιδιά μας!!.
Για τα παιδιά μας παλέψαμε μια ολάκερη ζωή και φύγαμε απ' την πατρίδα μας με
μια βαλίτσα άδεια στο χέρι. Ο αγώνας μας ήταν μαζί και ο σκοπός, για ένα
καλύτερο αύριο στα παιδιά μας: Να συνεχίσουν δηλ. την ζωή τους με βάση την
ελληνική παράδοση μαζί και την ιστορία των: Με αξιοπρέπεια και σεβασμό και
όχι φανατισμό, στις κοινωνίες και μέσα στους χώρους της διασποράς όπου κι'
αν βρίσκονται. Και γιατί όχι;; 12 χιλιάδες χρόνια λένε οι ειδικοί κρατάει η
ιστορία του 'Ελληνα!!
'Ομως σήμερα, υπάρχει παντού και γίνεται μια
«προσεγμένη» προσπάθεια, να κρύψουμε ή μάλλον να σκεπάσουμε την αλήθεια και αυτό
θα το δεις στα λόγια του πρώτου επίσημου που έρχεται από την πατρίδα, που αφού
τον υποδέχονται και τον χειροκροτούν, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΝΤΑ -τελευταία μάλιστα και
..λιγοστεύουν- Εκείνος, θα πει στον «πανηγυρικό του» όλα και όσα δεν έχουν σχέση
με τα παιδιά και τις καινούριες γενιές που χάνονται στην αφομοίωση. 'Ολα και όσα
δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του μετανάστη: δηλ. ΕΜΕΝΑ και ΕΣΕΝΑ αδελφέ
μου.
Στις αυλές και στα
μπαλκόνια
στην φίλη μου κ. Αρετή Αυγερινού
1960. Κυριακή πρωί
στην Δάφνη* πιτσιρικάς
με το ποδήλατο και να μαζεύω
βερεσέδια ενός εμπορικού μαγαζιού
που εδούλευα επί της οδού Ευριπίδου.
-Απρίλιος μήνας... Στις αυλές και στα μπαλκόνια
τα ζουμπούλια και ο βασιλικός φούσκωναν την άνοιξη
καθώς τα μάγουλα μωρού παιδιού στην αγκαλιά της μάνας..
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο στην διαπασών
να παίζει τ' αφιερώματα των ξενιτεμένων
κι' εγώ με το ποδήλατό μου
σπίτι το σπίτι κτύπαγα
πόρτα την πόρτα
τον καημό μου
πήρα από λάθος
το ονειρό μου και
έγραψα στον βερεσέ
τον ξενιτεμό μου
*Δάφνη= Συνοικία της Αθήνας
-6-
Γίνεται, μια «προσεγμένη» προσπάθεια να κρύψουμε την
αλήθεια και αυτό θα το δεις σε όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης της διασποράς,
αλλά και σ' εκείνα ακόμα της πατρίδας: 'Ολοι μιλάνε πάντα κι' αναφέρονται
στα εδώ κι' εκεί σποραδικά μικρά -κι' ασήμαντα- αλλά θετικά γεγονότα και
ποτέ την πραγματική -που είναι σχεδον και τραγική- ΑΛΗΘΕΙΑ για τον
μετανάστη: 'Οτι δηλαδή στην διασπορά, από τις δεύτερες γενιές το 95%(;;)
πήραν τους δρόμους για την αφομοίωση;;
Γίνεται μια «προσεγμένη» προσπάθεια, να κρύψουμε την
αλήθεια και αυτό θα το δεις στην εκκλησία σου που πας την Κυριακή: Κοίταξε τον
χώρο μέσα οι εκκλησιαζόμενοι: Πάντα λίγοι και όλοι πάνω από 60 χρονών.. Κάνεις
το σταυρό σου κι' αναρωτιέσαι, γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι " 'Αγιοι πατέρες",
απ' την κορφή ως και τον τελευταίο παπά, δεν σκέφτηκαν πως αφού κάτι δεν πάει
καλά με την εκκλησία στην ελληνική διασπορά.. να κάνουν κάτι(!) και ιδιαίτερα
για τα παιδιά μαζί και τις καινούριες γενιές;;
Ο χαμένος μου
παράδεισος
Μικρός τσοπανάκος
στα αγαπημένα μου βουνά
στο Καρδαρίτσι.. Κλείνω τώρα
τα μάτια μου -50 χρόνια ύστερα
ν' ακούσω χιλιάδες μουσικές τα
καλοκαιρινά πρωινά
με τα τζιτζίκια και τα
κυπροκούδουνα
τ' αηδόνια
και
τον
αλήτη κούκο!..
-50 χρόνια ύστερα κλείνω τα μάτια
μου να ξαναθυμηθώ τ' αγαπημένα
πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια..
Μαζί τους κι' ο χαμένος μου
παράδεισος
-7-
(Και είναι αυτοί οι ίδιοι οι οποίοι έδωσαν τον λόγο τους
στην πατρίδα χίλιες φορές ότι θα φροντίσουν για τον μετανάστη με το να
διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στα παιδιά του μαζί την πίστη αλλά και την
ελληνική κουλτούρα κτλ., κτλ.. Και εκείνη (δηλ. η Ελλάδα) να μην
ανακατεύεται... Ο μετανάστης είναι της εκκλησίας πρόβλημα..
Αναρωτιέται κανείς -και κάνει το σταυρό του- πώς το
ελληνικό κράτος "υπέγραψε" μια τέτοια συμφωνία με την εκκλησία στην διασπορά,
την στιγμή που στην ίδια μέσα την πατρίδα το ίδιο το κράτος, το πάει ανέκαθεν με
την εκκλησία. σαν τον σκύλο με την γάτα: Να μην απλώσει χέρι ο ένας στου
αλλουνού τα λημέρια.. 'Ομως ας τους δώσουμε σιδεροδέσμιο το φουκαρά το μετανάστη
και όταν είναι για βοήθεια που θέλουμε από τον μετανάστη του την ζητάμε.. Σαν
είναι αυτός (ο μετανάστης) να έχει ανάγκη ας πάει στην εκκλησία... Καημένο
Ρωμαίικο.. Πότε θα πάρεις πυγμή και στ' αλήθεια να γίνεις κράτος για όλους;;
Τα παιδιά
του μετανάστη
στον Νίκο Νικόπουλο
Λένε πως
τα παιδιά του μετανάστη
τα όνειρά τους τα θρέφουν
πάνω σε μια γέφυρα για δυο
ή και περισσότερες πατρίδες.
Γιατί όπως λένε ομοιάζουν
πολύ τους αθλητές
όπου τρέχουν την
Ολυμπιακή
Φλόγα
στα πέρατα της γης
και θεωρούνται και αυτά ως ντόπιοι
άνθρωποι της περιοχής όπου καλά γνωρίζουν
τα πράγματα.. Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά
του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει
είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση
των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος.
-8-
Περιμένουν οι "'Αγιοι πατέρες" στην Διασπορά να βάλει ο
μετανάστης πρώτα την πλάτη του, ύστερα το σπίτι του υποθήκη και να ξεκινήσει
κοινότητα, κτίζοντας κοινοτικό κέντρο, σχολείο, μαζί και εκκλησία και σαν
έρθει η ώρα να ζητήσει παπά, εκείνοι θα του απαιτήσουν πρώτα: την μεταβίβαση
στην αρχιεπισκοπή ολάκερης της κινητής και ακίνητης περιουσίας της
κοινότητας! (που μαζί μέσα υποτίθεται ότι είναι και το σπίτι του μετανάστη!)
για να του στείλουν ...παπά. Και με αυτά και άλλα τέτοια, ο κόσμος
αγανάκτησε και κουρασμένος απ' τις γκρίνιες μαζί και τις πολλές άλλες
ακαταστασίες του Ρωμιού γενικότερα, κυνηγήσαμε τον κόσμο από τις εκκλησίες!
Τα παιδιά από τα ελληνικά σχολεία -..που είναι σχεδόν ανύπαρχτα εκτός από
τις μεγαλουπόλεις, όπου και εκεί είναι και λίγα αλλά και αδύναμα- ο
Ελληνισμός παράλυσε κάτω από καθεστώς ...Τουρκοκρατίας στην ξένη γης;;)
Πρόσωπα
Αφιερωμένο στην Ελένη Βαρελά
Πρόσωπα αγαπημένα..
αρχοντικά, ευτυχισμένα,
χαρούμενα, ερωτευμένα. Και
ακόμη πρόσωπα ιερά των γονειών
και των πάππων μας.. Μόνο που πέρασαν
δίπλα απ' το χρόνο - πουλιά φοβισμένα;
και αραγμένα τωρα στην μνήμη μας.
Θα μείνουν εκεί περιμένοντας
το δικό μας τελευταίο ταξίδι
και ύστερα πια θα χαθούν.. Λες
και
ποτέ
δεν υπήρξαν
στ' αλήθεια παρά μόνον
για εμάς έτσι καθώς που πέρασαν
σαν μία στιγμή στην αστραπή με ένα χαμόγελο
ή και ένα ροζ τριαντάφυλλο.
-9-
Για τούτο αδελφέ μου κι' αδελφή μου, σε αυτό το άγριο
παιγνίδι που γίνεται εις βάρος ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ, αυτό που προσπαθώ εδώ να σου
ειπώ είναι: 'Οτι ΕΓΩ κι' ΕΣΥ απομείναμε μόνοι! Και εάν θέλουμε να
επιβιώσουμε ΕΓΩ κι' ΕΣΥ πρέπει να σμίξουμε την φωνή μας σε μια φωνή, και να
πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Για τούτο απ' την δική μου προσωπική και
τόσο αδύναμη μεριά.. έρχομαι σήμερα με το «Καπνόν Αποθρώσκοντα» να σου
μιλήσω απλά στην γλώσσα μου την ελληνική που είναι η δική σου γλώσσα: ΕΙΣΑΙ
το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι'
ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή απλώς ζω κι'
αργοπεθαίνω.... 'Ομως εγώ επιμένοντας σου λεω: Στην αγωνία σου ΣΕ ζω και για
τούτο τις νύχτες πετάγομαι απ' τον ύπνο μου, καθώς που ζητώ και θέλω, σαν
μάνα στο πληγωμένο της παιδί να σκύψω και να ράνω την πληγή σου, επειδή
ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθώ στη δική μου ζωή. ΕΙΣΑΙ το δέντρο που
βαθιά ριζώθηκε μες την ψυχή μου και θα υπάρχω αφού κι εφόσον θα υπάρχεις..
Σου λέγω ακόμη και τούτο: 'Οσο που ζω και όπου και αν ευρίσκομαι, ΠΡΩΤΑ θα
μιλάω για ΕΣΕΝΑ και μετά για εμένα.
Kαι θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
στον Χρίστο Α. Νεοφύτου
Κλείνω τα μάτια μου να βουτήξω στην σκέψη σου. Λέω και σκούζω δυνατά επειδή
υπάρχεις θα υπάρχω και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις.. Μετρώ τα χρόνια μου
και τα βρίσκω αμέτρητα.. Οι υποψίες μου λένε ότι τραβούν ως μέχρι πέρα απ '
τα δώδεκα χιλιάδες χρόνια.. Σταματάω στιγμή να πάρω ανάσα απ' την ανάσα σου.
Θέλω να σου γράψω τραγούδι και μπερδεύω τα λόγια μου. Θέλω να σου ειπώ
τραγούδι και η μνήμη μου δεν με βοηθάει. Παίρνω το δρόμο να επιστρέψω από
εκεί που ξεκίνησα και βρίσκω τα σπίτια αμπαρωμένα. Βρίσκω τα αμπέλια μου και
τα χωράφια να μην υπάρχουν πια. Ρωτάω τι γένηκε και μ' απαντούν οι αντίλαλοι
της εγκατάλειψης. Βλέπω την ερημιά να κυριεύεται ακόμη και ως τις παρυφές
της αμαρτωλής πολιτείας. 'Ολοι βιάζονται να φτάσουν όμως που?? Κλείνω τα
μάτια μου να βουτήξω στην σκέψη σου. Λέω και σκούζω δυνατά επειδή υπάρχεις
θα υπάρχω και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
-10-
'Ομως τώρα επειδή ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕ και πρέπει να
συνετιστούμε λεω: Θα σου μιλήσω πρώτα για μένα και θα σου ειπώ τα ΛΑΘΗ ΜΟΥ:
Είναι το πρώτο σκαλί να αρχίσουμε σαν το παιδί που μπουσουλώντας τα
ανεβαίνει, ..γκρεμίζεται, μα προσπαθεί! Ξανά γκρεμίζεται μα επιμένει. Τα
ΛΑΘΗ ΜΑΣ(!!!) φίλε μου, είναι το πρώτο μας αλλά και το μοναδικό, μαζί και το
ύστατο σχολείο, που πρέπει να ξεκινήσουμε απ' την αρχή να διδαχτούμε, σωστά
απ' τα λάθη μας! Και αφού αυτό το κάνουμε τότε.. ΙΣΩΣ τότε και μόνο, να
'χουμε μπει στο δρόμο τον σωστό της επιβίωσης του 'Ελληνα μετανάστη στην
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, που εγώ εδώ σου επιμένω και λεω, ότι αυτό είναι
το πραγματικό της το όνομα!!.
Εδώ και ο λόγος για τον οποίον γράφτηκε το "Καπνόν
Αποθρώσκοντα": Θέλω λεω να σου δώσω παραστατικά και με κάθε λεπτομέρεια το τι
συμβαίνει με τον Ελληνισμό όχι μόνο της περιοχής μου, αλλά και ολόκληρου του
Καναδά για να μπορέσεις ύστερα και με ευκολία, να βγάλεις συμπέρασμα και για τον
Ελληνισμό της Αμερικής, της Αυστραλίας και όπου αλλού... Δεν θα σου κρύψω πως
έχω πρόβλημα (με το "Καπνόν Αποθρώσκοντα") να συνταιριάξω στο ίδιο "πανί", τα
γεγονότα μαζί με τα συναισθήματα:
Ζει ο Μεγαλέξανδρος;
Είναι ένα δεκαεννιάχρονο
κορίτσι γεννημένο στην Νέα Υόρκη..
Μια Ελληνοπούλα!!! Μ' ένα χαμόγελο τόσο γλυκό
όσο και η απόσταση απ' την Ελλάδα έως την Νέα Υόρκη..
Φεύγοντας ο μετανάστης πήρε μαζί του από την πατρίδα
το "κάτι τι" όπου στις δύσκολες στιγμές το είχε φυλαχτό
και τον βοηθούσε, σαν φάρος τον οδηγούσε!
Τους τελευταίους μήνες της το επέστρεψε της πατρίδας
λες και για δώρο του στους Ολυμπιακούς: Είναι το "κάτι τι"
της Καλομοίρας Σαράντη που απ' το γυαλί στο "Fame story"
εκατομμύρια Έλληνες ανακάλυψαν για μια φορά ακόμη
πως πράγματι η Ελλάδα τους στα πέρατα της γης
ωσάν τον Μέγα Αλέξανδρο όχι μονάχα ζει
αλλά και βασιλεύει!!
Κώστας Δουρίδας
-11-
Μπερδεύομαι λεω να βρω τον δρόμο τον σωστό επειδή ζητάω να
ωφελήσω και όχι να ζημιώσω. Να επουλώσω -πληγές- και όχι να σκοτώσω. Να δώσω
θάρρος και όχι να απογοητεύσω. Μα πάνω απ' όλα με το «Καπνόν Αποθρώσκοντα»
ζητάω και θέλω να κτίσω το σπίτι μου όχι με τα υλικά που θα ήθελα να έχω
αλλά με αυτά που έχω! Δεν παραιτούμαι απ' τον αγώνα, το όνειρο ήθελα να πω.
Αλλά δεν θέλω να παραμείνω στο όνειρο μονάχα, παρά να προχωρήσω στην
πράξη... Κι' έχω τα «εργαλεία μου πολύ φθαρμένα» και τα υλικά μου αδύνατα
πολύ. Θαρρείς και μόλις ξύπνησα στα ξαφνικά σε τούτο ξεροχώραφο που ήταν
παλιά περιβόλι;;
Ο κόσμος του «Καπνόν Αποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και
ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί
παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την
αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που
εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...
Oakville On, 18 Feb 2002
Η πατρίδα μου
Στον Νίκο Καμπούρη
Κομμάτια
απ' την ομορφιά
τ' ανθρώπινου μεγαλείου
είναι η πατρίδα μου,
διάσπαρτη γύρω
απ' τον
ομφαλό
της γης
και στα πόδια της το Αιγαίο...!
Αυτός ο τόπος
Αυτός ο τόπος είναι
ο τόπος της πατρίδας μου.
Τα βουνά, οι πλαγιές και τα ποτάμια της..
Το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά, του Καρακώστα,
του Βάιου Μαλλιάρα.. Στα κακοτράχαλα καταράχια
της Ηπείρου με τον Κώστα Μπαλάφα στη φωτογραφία.
Στα διάσελα της Μακεδονίας με τον Παύλο Μελά.
Στα ματωμένα μονοπάτια της Ρούμελης
και του Μοριά. Αυτός ο τόπος, είναι
ο δοξασμένος τόπος
της πατρίδας μου.
Κώστας Δουρίδας
O έφεδρος
λοχίας Παπαχρήστου
'Όταν ήμουν
στρατιώτης στο Χαϊδάρι
ο έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
μου έλεγε χαριτολογώντας πως,
για... τιμωρία μου θα με έκανε να βλέπω
την Αθήνα μονάχα από μακριά και με το κιάλι
"με το καλαμάκι" όπως έλεγε για την ακρίβεια.
ή για την αλήθεια όπως θα έλεγα εγώ εσήμερα,
την Ελλάδα την βλέπω
μονάχα
απ' το
γυαλί
στα..
Satellites..
Στον ύπνο του μικρού παιδιού
Μνήμης αφιέρωμα για τον πατέρα μου
Δέκα χρονών παιδί το θυμάσαι?
και με τον πατέρα σου να κοιμάσαι
στ' αραποσίτια έχοντας τα μάτια σου
καρφωμένα με επιμονή στον ουρανό να
προσπαθείς να βάλεις σειρά στ' αστέρια:
Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο και
χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα...
Και τώρα με το παράπονο
τσουρουφλισμένο
και τον πατέρα πιο μακριά
και απ' την μνήμη. Ανακαλύπτεις
πως το γλυκύτερο όνειρο δεν ήταν
στ' αστέρια ούτε στις μακρινές πολιτείες
παρά εκειδά στ' αραποσίτια στον ύπνο του
μικρού παιδιού κάτω απ' τ' αστέρια και δίπλα από
τον πατέρα του. Και έγινε αυτό πόσες χιλιάδες χρόνια
πριν... Πόσες χιλιάδες καημούς πριν την διαπίστωση??
Κώστας Δουρίδας
Είναι το ίδιο??
Πολλά από τα γράμματά μου σε εσένα τα ματαγράφω ονοματίζοντάς τα ..ποιήματα Γι'
αυτό και το τελευταίο γράμμα που σου ετοίμασα αντί να σου το στείλω το πέρασα
στην σελίδα με τα ποιήματα και ύστερα πήγα για ύπνο.. Βλέπεις είτε εσένα το
στείλω είτε εκεί (στο διαδίκτυο) το αφήσω για εμένα είναι το ίδιο??
Στο Ελληνόπουλο της
Διασποράς
..Στους κάμπους και στα βουνά της πατρίδας
αχ και να σ' έπαιρνα απ' το χέρι,
στιγμή - στιγμή, βήμα το βήμα!
Κρυφό Σχολειό να σου έκανα
την ιστορία του Έλληνα παππού σου.
Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα σπιθαμή
από την γη της γαλανής,
είναι Αίμα, Πνεύμα, Πέτρα και Πηλός!.
Από εκεί ξεκίνησε η Σοφία και η Αρετή.
Η Δημοκρατία και η Ελευθερία.
Στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της πατρίδας
τα λυγερά κυπαρίσσια προσεύχονται
στην Παναγιά και στον Αϊ Γιώργη:
Της αρνησιάς το νερό παιδί μου
εσύ να μην το πιεις,
παρά να πάρεις άσπρο άλογο καβάλα,
και σαν τον μέγα Αλέξανδρο γοργά να ρθεις... Και σε περιμένω...
Γη των πατέρων μου
Στον εξάδελφό μου Διονύση Δουζένη*
Γη των πατέρων μου,
τρισαγαπημένη πατρίδα.
Βάζω τα χέρια μου χωνί
κι' απ' το παράθυρο
του Διαδικτύου μπήγω φωνή
στους άπλετους γαλάζιους ουρανούς
για τους θεούς και τ' όνομά σου !
Στην πιο ψηλή κορφή της γης
ο πρώτος καβαλάρης και σταυραϊτός
Δίπλα μου ο ήλιος χαμογελαστός
Σπέρνει τραγούδια,
αγάπης λουλούδια.
Χιλιάδες άγγελοι στήνουν χορό
και σφάζονται μες την ποδιά σου !!!
Για εσένα αγαπημένη
των ελπίδων μου η ελπίδα!
Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα.
Τα βουνά της πατρίδας μου
ποιμαντορούν για τους αιώνες των αιώνων
την λευτεριά ή το θάνατο με το κλιτσόραβδο
του Ρήγα, και του Πατροκοσμά.
Με τα αιματοβαμμένα ράσα του Παπαφλέσσα
ή το λιονταρίσιο βλέμμα του Κολοκοτρώνη
πάνω στο μαρμάρινο άλογό του..
'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία
έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη
στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους
να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι
κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..
Τόσο μακριά
Η πατρίδα μου
πάει τόσο μακριά όσο
μακριά πάνε τα βήματα
και του τελευταίου 'Ελληνα μετανάστη !..
Αφιέρωμα στον Ελληνισμό της διασποράς όπου με την ευκαιρία της ελληνικής νίκης
στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004 σ' ολάκερο τον πλανήτη Ελληνικές σημαίες και
σημαιούλες ξεφύτρωσαν παντού στα μπαλκόνια και καρφώθηκαν στα παράθυρα των
αυτοκινήτων.. Για πολλές μέρες οι γειτονιές του κόσμου στολίστηκαν στην
γαλανόλευκη..
Γεννήθηκε στην Γαλλία..
Είναι ένας Έλληνας της διασποράς
που ενώ γεννήθηκε στην Γαλλία..
Κάθε χρόνο στη "Μεγάλη Έξοδο"
παίρνει στην πλάτη του τούς δώδεκα θεούς
και πάει έως το Μεσολόγγι. Εκεί, αφού ντυθεί
την φουστανέλα και βάλει το τσαρούχι στα πόδια,
ρίχνεται στο τσάμικο ως μέχρι οι θεοί να κατεβούν
απ' την πλάτη του και να ριχτούν κι' αυτοί στον χορό
χεραγκαλιά τους Μάρκο Μπότσαρη, Δημήτριο Μακρή,
Αθανάσιο Ραζηκώτσικα κι' άλλους πολλούς..
Τότε, στο σημείο αυτό διακριτικά θα τους αφήσει
και παίρνει της επιστροφής τον δρόμο του
για το Παρίσι.. ως μέχρι ξανά
τον άλλο χρόνο να γυρίσει
και πάλι απ' την αρχή
να προσκυνήσει την μάνα του
την γη Ελλάδα!. Τον λένε Νίκο Αλιάγα*.
Μα εγώ δεν έφυγα απ'
την πατρίδα μου για να μην
ξαναγυρίσω ποτέ.. Εγώ έφυγα
από την πατρίδα μου για να έρθει
εκείνη κοντά μου στην ξένη γη και
να με βρει να μου μιλήσει στοργικά
με την φωνή του Σεφέρη, του Ελύτη
και άλλων πολλών δασκάλων της σ'
ένα ντοκιμαντέρ.. Με δυο νότες
μουσικής του Θεοδωράκη..
Η πατρίδα, μου ήρθε κοντά με το διαδίκτυο και με τα τηβή.. Επαληθεύοντας τον
λόγο που λέει ότι, αφού δεν πάει ο Μουάμεθ στο βουνό πάει το βουνό στον
Μουάμεθ.. Ειρωνεία;;
Η πατρίδα, μου ήρθε κοντά
Με τα λαγούτα της και τα βιολιά
Και τώρα εγώ σφυρίζοντας
Λίγο απ' το χρόνο τρικλίζοντας
Με το κομπολογάκι μου
Γυρίζω σελίδα το μεράκι μου
Και λέω άραγε πού ζω; Εδώ ή εκεί;
Στο Καρδαρίτσι ή στην.. Αμερική;
Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου..
Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..
Κώστας Δουρίδας
From: Parallogoi Gortynias,
Orini Arkadia Time: Σεπτέμβριος 05,1997 Comments:
Μου έδωσε την διεύθυνσή σας ένα φίλος, Γάλλος, φιλέλληνας.
Εγώ είμαι πάντα στην Ελλάδα και στην καταγωγή είμαστε γείτονες.
Πολλά φιλιά από την Αρκαδία.
Μαίρη Παπαϊωάννου.
Καλή μου Συμπατριώτισσα,
Σαν ήμουνα παιδί στο Καρδαρίτσι, μικρός τσοπανάκος φύλαγα τα πρόβατα στις
παραδεισένιες (τώρα στη μνήμη μου) πλαγιές του Λυπηνίκου.. Απέναντι προς
τα δεξιά, και πέρα ...μακριά, ατενίζοντας κατά πρώτη φορά τους όμορφους
Παραλογγούς, το χωριό σας, 70 σπίτια; κι' όμως.. Στοιχηματίζω τώρα στο
παιδικό μυαλό μου τότες, μου φάνταξαν θεριακωτή πολιτεία, που έκανε το
αίμα μου να χοχλακιάσει από θαυμασμό και φόβο.. Θεέ μου πόσα χρόνια
περάσανε από τότες; Μου φαίνονται αιώνες!
Σήμερα ακόμα στο βάθος του χρόνου η ξελογιάστρα πλάνα μου καρδιά, κρατάει
τις μνήμες μου αυτές, κι' εννοώ τις μνήμες, από τα πρώτα δώδεκα χρόνια
μου, που έζησα παιδί στο Καρδαρίτσι, Ιερό κειμήλιο και πάραυτα ωσάν,
φάρμακο μαγευτικό, όπου γιατρεύει τον νου:
Σαν το μυαλό μου φορτωθεί πολύ από την άχαρη, πολλές φορές
καθημερινότητα, εκείνη σαν μάννα έμπειρη, πονετική, και στον δικό
της χρόνο, βγαίνει μπροστά του δίνει λίγες σταγόνες Καρδαριτσαίηκιας
θύμησης και εκείνο καλμάρει....
Καλή μου συμπατριώτισσα, δεν ξέρετε την χαρά που μου έδωσε το μήνυμά σας!
και είναι το πρώτο που λαβαίνω τόσο κοντά απ'το Καρδαρίτσι και τα χωριά
της πέρα μεριάς!
Κώστας Δουρίδας Σεπτέμβριος 1997
Tσάμικο Βλάμικο!
'Όταν ακούω να παίζει
το κλαρίνο ή το βιολί -στα 61 μου-
στήνω χορό με το ..μυαλό Αγγελένια μου
να σε χαρώ στο τσάμικο, βλάμικο!
Συμπεθεριό κινάει ξανά
με καβαλάρηδες μπροστάρηδες..
Και πίσω εγώ μαζί τα νιάτα μου
η μαυρομάτα μου!
Και απάνω στο χορό μ' ένα ..θυμό
στο λεω κοφτά να ξεμπερδέψω :
"Θε να σε κλέψω ντάλα γιόμα
μ' ένα φιλί στο στόμα!". κδ.
Πέσε
προσκύνησε
των άλλων το μεγάλο.
Σαν φεύγεις, προσκύναγε
τον μεγαλειώδη ήχο των βημάτων σου!.
κώσ/δουρ.
Οι άνθρωποι
παρατηρούν το..
βάδισμά σου κι'
αυτό που ίσως έκανες,
θαυμάζουν. μα σαν περάσεις
σε ξεχνούν, και
τότε
αλιά
σου
Αν
μπορείς
κράτησε αυτό
που έχεις. Το
έχασες; συμπόνεσε
την ώρα
που
το
έχασες.
Ο θάνατος,
είναι η ανάπαυλα
της ζωής.. Η ζωή είναι
το ασίγαστο δαιμόνιο της
ψευδαίσθησης,
που καταλήγει
στο
θάνατο
Η λογική
μας προσκαλεί.
εμείς την υποπτευόμαστε.
Η ενοχή μας γεννά. . H θέληση
μας παροτρύνει..O θάνατος
μας τραγουδά... Εμείς
τον αναθεματάμε.
Η αφηρημένη
Τέχνη (Ποίηση
Ζωγραφική Γλυπτική)
συνωμοτεί κατά της
λογικής, που
εμείς
μονάχα
υποπτευόμαστε.
'Οταν
ζεις, για
τους άλλους,
αυτό είναι μια
συμβατικότητα και
αδιαφορούν. 'Οταν
πεθαίνεις ...θυμούνται
τον δικό τους θάνατο και
..κλαίνε.
Εγώ,
εσύ, και
οι άλλοι,
είμαστε το
άθροισμα του
χρόνου. Ο Χρόνος
για εμάς δεν είναι τίποτα.
Η ελπίδα
και το πείσμα
για το τελείωμα
της νίκης,
είναι
η νίκη.
Η στιγμή
εξολοθρεύει
έναν ολάκερο
χρόνο, όταν εκείνη
στην επίλεκτη ώρα
της, κατανυκτικά
επιτελέσει
το έργο
της.
κώσ/δουρ.
Είσαι
αυτό που
είσαι. Τι άλλο
το καλύτερο
θέλεις
να
είσαι;
κώσ/δουρ.
Μην
αφήνεις
το χρόνο να
σου φεύγει. O χρόνος
δεν φεύγει.
Εσύ
ταξιδεύεις..
Η υποψία,
είναι η δύναμης
που λειτουργεί το είναι
μας. Η ζωή μας είναι
η δύναμη που ο χρόνος
την αγνοεί.. Και η
άγνοια είναι το
μόνο
μας
κέρδος.
Τα πάντα
κυβερνώνται
από την λέξη. Η λέξη
είναι εκείνο που είσαι.
Εσύ είναι λιγάκι αμφίβολο,
να είσαι αυτό που
είναι η λέξη.
Οι μεγάλοι
ξεκίνησαν
μικροί. Εσύ
μικρός. Ο δρόμος
είναι ανοικτός..
Σε περιμένει..
'Οταν
ο πόνος
ξεφαντώνετε
στα στήθια σου,
μην καρτερείς απέξω
την γιατρειά.. Πλησίασέ
τον, μέσα σου, και γίνου
φίλος του. Και σαν
τον καταφέρεις,
παρακαλεσέτονε
να μείνει..
Κρατήσου
στ'ανηφόρι
της ζωής. Δεν
δίνεσαι άλλο ν'
ανεβείς? Μην δυσφο-
ρείς. Ο ήλιος από πέρα
έρχεται μόνος
του να σέβρει.
Η γλώσσα μου
η ελληνική ένας ατέρμονα
ευλαβής μελωδικός, γλυκύς,
ανυπροσπέλαστος αχανής,
μεγαλειώδης,
γίγας κόσμος!
Η μητρική μου
η γλώσσα
η ελληνική!.
«...'Eλληνες ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού, εναντίον του
μίσους, της διχόνοιας και της διαίρεσης, που είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...»
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)
Νίκος Καμπούρης:
Πόσο με συγκίνησε αγαπητέ μου Κώστα αυτή η ποιητική σου γραφή για τον
Πατέρα. Το ποίημά σου αυτό με ταρακούνισε. "Πατέρα, κάθε φορά που ερχόμουν
στο χωριό απ΄την Αθήνα στα χρόνια του 60-65".. Τότε που κι εγώ βρέθηκα στην
Αθήνα. Τι θυμήθηκα.... Έφηβος στην Αθήνα.. Την Αθήνα των Αγώνων..των
διαδηλώσεων των συζητήσεων με τους συνομηλίκους μου. Των ατέλειωτων
συζητήσεων εκεί στην "FONTANA" κάπου στο Κουκάκι... Κι εγώ, θυμάμαι τον
Πατέρα μου που από την Μικρά Ασία, βρέθηκε σαν εργάτης στην Θεσσαλία το ΄18
για να αποφύγει την στράτευση στην Τουρκιά και για να συναντήσει τους δικούς
του στην Αλιστράτη των Σερρών κάπου στο 23,΄εικοσι τριών χρονών...
MINAS SAVVAS:
Oreo to poiema sou. Ya hara sou makrine file Kosta, evesthiti psihi!!
Κι απ΄εκεί πάλυ πρόσφυγας στην Αθήνα των Ονείρων... Στα εξήντα οκτώ του
χρόνια έφυγε το '68. Πάντα πρόσφυγας..Αναπολώντας την Πατρίδα.. Πάντα με
ελπίδες κι όνειρα που μείναν πίσω στην Ανατολή, που φέτος επισκεύθηκα επί
τέλους για να βρώ το περιβόλι τους..κι ίσως κάποιες ρίζες απολιθωμένων
..κόπων.. Δεν το βρήκα..βρήκα όμως τον τόπο του, φίλησα το χώμα που είνα
γεμάτο από τον ιδρώτα τους, ιδρώτα 3000 ετών.... Σε χαιρετώ καλέ μου φίλε
Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα Νίκος Καμπούρης. Iakovos Garivaldis:
Kwsta mou, Einai ena yperoxo afierwma ston patera kai s' oti symbolizei i
polyxroni parousia tou kai prosfora tou. S' euxaristw pou mou 8umises to
diko mou patera... Xairetismous. Γ. Δουατζής:
Αγαπητέ Κώστα χαίρομαι πάντα όταν μου φτάνουν γραφτά σου. Με συγκινείς
ιδιαίτερα. Ευχές για διατήρηση του κουράγιου σου και της ελληνικότητας της
ψυχής σου Π. Ξανθίδης:Κώστα, Είναι συναρπαστικό! Με
συγκλόνισε! Νομίζω ότι 'μιλάει' στον καθένα που έχει χάσει τον πατέρα του. Νίκος Δημόπουλος :
Φίλε Κώστα με συγκίνησες πολύ με το μικρό σου αφιέρωμα στον Πατέρα. Φίλε και
εγώ τα ίδια σκεφτόμουνα ειδικά φέτος το καλοκαίρι, πίσω στο σπίτι μου και
εκεί κοντά στον κήπο. Θυμάμαι τον Πατέρα μου στα περιβόλια του που με
περηφάνια μου έδειχνε και μου εξηγούσε την παραγωγή του τον Ιούλιο 1975.
Μετά από τέσσαρα χρόνια τον έχασα τον Πατέρα μου σε ηλικία 63 χρονών. Πολύ
μικρότερος σε ηλικία από τι είμαι εγώ σήμερα. Αιωνία να είναι η μνήμη τους.
Με εκτίμηση Νίκος Δημόπουλος Montreal.
Φύλλο- περπάτησα την σελίδα σου που είναι ένα αφιέρωμά σου
"Για τα ογδόντα χρόνια του ξεριζωμού από τις Αλησμόνητες Πατρίδες 1922-2002..
Ιδιαίτερα για το αγαπημένο σου χωριό ΨΑΘΑΔΕΣ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΟΧΘΕΙΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ"
και έμεινα εμβρόντητος απ' τον πλούτο που της έχεις φορτώσει και που είναι το
καθαρό απόσταμα του ωραίου ψυχικού σου κόσμου. Είσαι ένας ωραίος πατριώτης και
καλός χριστιανός. Καθώς που είσαι και ένας σπουδαίος αγιογράφος, λέω, είσαι ένας
ουράνιος καλλιτέχνης κι' ένας ελευθερωμένος απ' τα μικρόψυχα άνθρωπος. Ο
σεβασμός σου στην ιστορία και τους προγόνους σου αποτελεί το πρώτο βήμα
μαθητείας σε όλους εμάς που προσπαθούμε ή θα προσπαθήσουμε να σε μιμηθούμε..
Κατάθεση ψυχής είναι η δουλειά σου αγαπητέ μου φίλε κύριε και αποτελεί
καθρέφτισμα της κουλτούρας μας αλλά και παρακαταθήκη στο μεγάλο χρέος μας από το
χτες στο σήμερα για να μπορέσουμε χωρίς λιποψυχία και φόβο να προσχωρήσουμε στο
αύριο. Ο θεός των καλών Ελλήνων χριστιανών να σε έχει πάντα καλά για να
δημιουργήσεις περισσότερα και να πηγαίνεις πάντα μπροστά να μας δείχνεις τον
δρόμο φίλε κύριε Αλέξανδρε Παπαδάκη !!!
Κώστας Δουρίδας Canada.
"...Παιδί ήμουν ακόμη όταν συχνά
γινόμουν μάρτυρας των πιο φανταστικών χρωμάτων του ορίζοντα σε ατέλειωτους
περιπάτους που ξεπερνούσαν τη χωρητικότητα του μυαλού μου. Όταν έβαζα πλώρη για
τους πιο ενδόμυχους της ψυχής χώρους. Δεν θυμάμαι, όμως, ποτέ να βρέθηκα στο
μέρος εκείνο μόνος. Δίπλα μου είχα στήριγμα την άγρια από τη σκληρή δουλειά
παλάμη του πατέρα και το σταθερό βήμα του που καρτερικά έκανε πιο σιγά για να
τον προφταίνω? ενώ ο ορίζοντας ερωτοτροπούσε με το βούτηγμα των πινέλων του στα
πιο φανταχτερά χρώματα. Μέσα σ' αυτόν τον φορτισμένο μ' ανείπωτα συναισθήματα
φυσικό κόσμο πέρασα κι εγώ τόσες και τόσες αξέχαστες στιγμές. Απογεύματα που
ένιωθα την τρυφεράδα της φύσης να μου χαϊδεύει το πρόσωπο καθώς έτριζε η άμμος
κάτω από τα πόδια μας. Σηκώνοντας που και που το βλέμμα μου προς τα πάνω
αντίκριζα τη μορφή του πατέρα σκεπτική, επιβλητική κι ανέκφραστη. Τότε, θυμάμαι,
ήθελα να του ζητήσω να μου εκμυστηρευτεί μερικές απόκρυφες σκέψεις του, όπως το
τι αισθάνθηκε όταν με πρωτοείδε. Τότε που με πρωτοκράτησε στην αγκαλιά του
βρέφος και παρατήρησε τα χέρια μου που τα κουνούσα τόσο αδέξια, μαρτυρώντας
τέλεια απειρία με την είσοδό μου σ' αυτόν τον ευτελή κόσμο. Να τον ρωτήσω το πώς
κατάφερε με το βλέμμα του και μόνο να με κάνει τόσο ευαίσθητο στην αγνή αγάπη.
Εκείνη που μου προξενεί κάθε φορά κι από ένα ασυγκράτητο δάκρυ και μ' αφήνει
ακίνητο και σκεπτικό για ώρες". σενέχεια
Λογοτεχνία της διασποράς
στο Δίκτυο
"Kακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί
και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων." HPAKΛEITOΣ
Νίκος Γκάτσος η Αμοργός
Mε την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα Oι
ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα
σεντόνια Aλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμένα στη θάλασσα. Mήπως τους
ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμένα λατίνια .Kι ένας χαμένος ελέφαντας
αξίζει πάντοτε πιο πολύ από δυο στήθια κοριτσιού που σαλεύουν. Mόνο ν'
ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκκλησιών με το μεράκι του αποσπερίτη.
Nα κυματίσουνε τα πουλιά στης λεμονιάς τα κατάρτια. Mε της καινούργιας
περπατησιάς το σταθερό άσπρο φύσημα. Kαι τότε θά 'ρθουν αέρηδες σώματα
κύκνων που μείνανε άσπιλοι τρυφεροί και ακίνητοι. Mες στους οδοστρωτήρες των
μαγαζιών μέσα στων λαχανόκηπων τους κυκλώνες. Όταν τα μάτια των γυναικών
γίναν κάρβουνα κι έσπασαν οι καρδιές των καστανάδων. Όταν ο θερισμός
εσταμάτησε κι άρχισαν οι ελπίδες των γρύλων.
Γιάννης
Σταύρου Ένας Έλληνας ζωγράφος στο δίκτυο
Με την πρώτη λέξη στα χρώματα της γαλανής πατρίδας
Γι' αυτό λοιπόν κι εσείς παλληκάρια μου με το κρασί τα φιλιά και τα φύλλα στο
στόμα σας Θέλω να βγείτε γυμνοί στα ποτάμια Nα τραγουδήστε τη Mπαρμπαριά όπως ο
ξυλουργός κυνηγάει τους σκίνους Όπως περνάει η όχεντρα μες απ' τα περιβόλια των
κριθαριών Mε τα περήφανα μάτια της οργισμένα Kι όπως οι αστραπές αλωνίζουν τα
νιάτα.
Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου
σα να φυτεύεις πλατάνια Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα
κλεισμένο συρτάρι Δεν είναι δάκρυ κορομηλιάς ούτε χαμόγελο νούφαρου Oύτε φανέλα
περιστεριού και μαντολίνο Σουλτάνου Oύτε μεταξωτή φορεσιά για το κεφάλι της
φάλαινας. Eίναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους Eίναι προσκέφαλο
μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου Eίναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις
παπαδιές και νανουρίζει τα κρίνα Eίναι των Tούρκων συμπεθεριό των Aυστραλών
πανηγύρι Eίναι λημέρι των Oύγγρων Που το χινόπωρο οι φουντουκιές πάνε κρυφά κι
ανταμώνουνται Bλέπουν τους φρόνιμους πελαργούς να βάφουν μαύρα τ' αυγά τους Kαι
τόνε κλαίνε κι αυτές Kαίνε τα νυχτικά τους και φορούν το μισοφόρι της πάπιας
Στρώνουν αστέρια καταγής για να πατήσουν οι βασιλιάδες Mε τ' ασημένια τους
χαϊμαλιά με την κορώνα και την πορφύρα
Σκορπάνε δεντρολίβανο στις βραγιές Για να περάσουν οι ποντικοί να πάνε σ' άλλο
κελλάρι Nα μπούνε σ' άλλες εκκλησιές να φαν τις Άγιες Tράπεζες Kι οι
κουκουβάγιες παιδιά μου Oι κουκουβάγιες ουρλιάζουνε Kι οι πεθαμένες καλογριές
σηκώνουνται να χορέψουν Mε ντέφια τούμπανα και βιολιά με πίπιζες και λαγούτα Mε
φλάμπουρα και με θυμιατά με βότανα και μαγνάδια Mε της αρκούδας το βρακί στην
παγωμένη κοιλάδα Tρώνε τα μανιτάρια των κουναβιών Παίζουν κορώνα-γράμματα το
δαχτυλίδι τ' Aη-Γιαννιού και τα φλουριά του Aράπη Περιγελάνε τις μάγισσες Kόβουν
τα γένια ενός παπά με του Kολοκοτρώνη το γιαταγάνι Λούζονται μες στην άχνη του
λιβανιού Kι ύστερα ψέλνοντας αργά μπαίνουν ξανά στη γη και σωπαίνουν Όπως
σωπαίνουν τα κύματα όπως ο κούκος τη χαραυγή όπως ο λύχνος το βράδυ.
Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς
κιτρινίζει το μήλο Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή Στην τέντα της κληματαριάς το
καλοκαίρι ανασαίνει Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή
μου αγάπη Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι Mε το κεφάλι στον αγκώνα της
γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν
σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την
ξυπνήσει!
Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα Όταν η νύχτα ροκανάει τις
πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα Όταν ρουφάει η κόλαση τον
αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά
κλωτσοσκούφι.
Mόνο τα βόδια των Aχαιών μες στα παχιά λιβάδια της Θεσσαλίας Bόσκουν ακμαία
και δυνατά με τον αιώνιο ήλιο που τα κοιτάζει Tρώνε χορτάρι πράσινο φύλλα της
λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρό νερό μες στ' αυλάκια Mυρίζουν τον ιδρώτα της γης κι
ύστερα πέφτουνε βαριά κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς να κοιμηθούνε.
Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Hράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει Kι είδε
στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται Kι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το
πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα Όπως ο λύκος κατεβαίνει απ' τους δρυμούς
να δει το ψόφιο σκυλί και να κλάψει. Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει
στο μέτωπό σου; Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του Tο
ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μια σελίδα φορτωμένη την Κρητική μουσική παράδοση με μουσικά
νέα, καλλιτέχνες, κείμενα άρθρα, δίσκοι-βιβλία, χοροί της
Κρήτης, ριζίτικα, μαντινάδες, ταμπαχανιώτικα, το τραγούδι του
Δασκαλογιάννη,
Δείτε στη συνέχεια
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει Mόνο ένας δρόμος απατηλός και
πρέπει να τον περάσεις Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου Άνθη πουλιά ελάφια Nα
βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα
τ' άλογα Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις Tον ποταμό να λιθοβολείς
όπως η μάνα του Kίτσου. Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει
γεράσει. Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να
στεγνώνει Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο Kι ας μη λυγίσει η
καρδιά σου Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη Όπως
εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου Δεν ωφελεί το
παράπονο Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των
φαντασμάτων Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων Mε το μαχαίρι ενός
καημού στα μάγουλα της ελπίδας Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του
γκιώνη Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο
νερό για τη σκόνη...
Reload the page to re-energize
the images
"..Πάνω από ήλιο ξέγυμνο στην αστραπή, πάνω από Απρίλη ξέφραγο στην αρετή.
Πάνω από θεία ενόραση στο πνεύμα. Ο χρόνος κύριε ανέστητε στα ηλιοθρεμένα
πέλματα της γενεσή σου!"
κωσ/δουρ.
(Η χαμένη μας Hiroshima)
Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να
κοροϊδέψουν τ' άστρα Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές Kαι νυχτερίδες
τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.
Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα
ποτάμι δάκρυα Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά Kαι τα κοράκια
κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει
η καρδιά πετρώσει Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης Σκούζουν
ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.
Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού
πέρασε ένας αγέρας Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου Ένα φιλί της
θάλασσας της αφροστολισμένης.
Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο Kι αν θα πεινάσεις για
ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.
Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη Eίταν του Mάη το πρόσωπο του
φεγγαριού η ασπράδα Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου Ένα φιλί της
θάλασσας της αφροστολισμένης.
Ξύπνησε γάργαρο νερό από τη ρίζα του πεύκου να βρεις τα μάτια των
σπουργιτιών και να τα ζωντανέψεις ποτίζοντας το χώμα με μυρωδιά βασιλικού
και με σφυρίγματα σαύρας. Tο ξέρω είσαι μια φλέβα γυμνή κάτω από το φοβερό
βλέμμα του ανέμου είσαι μια σπίθα βουβή μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων.
Δε σε προσέχει κανείς κανείς δε σταματά ν' ακούσει την ανάσα σου μα συ με το
βαρύ σου περπάτημα μες στην αγέρωχη φύση θα φτάσεις μια μέρα στα φύλλα της
βερυκοκιάς θ' ανέβεις στα λυγερά κορμιά των μικρών σπάρτων και θα κυλήσεις
από τα μάτια μιας αγαπητικιάς σαν εφηβικό φεγγάρι.
συνέχεια
Even though some of you know me as Ross, my name is Spiros and Cyprus is my
birthplace but Melbourne has been my home for most of my life.
As a child I spent my time in the paddocks turning over rocks to see what
lived beneath and quite often I would do the same with the bark on trees.
I am glad to say that at the age of forty five, I still do the same...(such
is my fascination with nature) I am fascinated with big cats, the african
bush, bird watching, diferent cultures.
I love going for walks where no body goes and just simply being with nature
and all it's beauty. At the age of nineteen, I started to learn about
photography and it is then that I bought my first camera which is the Nikon
fm. The camera is twenty seven years old and still going strong.
Few months after I started learning photography and for some strange and
unknown reason, I put the camera down and instead I picked up the knives and
for the last 25 years I have been working as a chef. My passion for
photography though layed dormant deep within and three years ago I had the
pleasure of visiting India.
It was time to bring the camera out and the rest is history. Last year I
bought the NIkon d200 and have not stopped taking images since.
In October 2006, I followed my childhood dream and I got on the plane and
flew to Kenya. It was both my pleasure and honor to have been to such places
such the Masai Mara and Amboselli Parks. Besides visiting the Parks, I also
got to spend one month at Njaaga's Child Hope Home where I spent my time
with fifty five orphans and this web site is dedicated to them.
At the moment I am a member of Conservation Volunteers of Australia, a
volunteer with the Palliative Care Unit at the Repatriation Hospital,
Melbourne.
I am an adventurer, a humanitarian, a wildlife/nature admirer.
Thank you for stopping by, enjoy your stay and please, send me an email with
your questions, your request for a specific image or just simply to say hi!
Κάνετε κλικ στην φωτογραφία για να πάτε και να θαυμάστε σχεδόν ολόκληρο το
έργο του μεγάλου μας 'Ελληνα ζωγράφου
Κάνετε κλικ στην φωτογραφία για να πάτε και να διαβάσετε ολόκληρο τον πρόλογο
απ' την "Αναφορά στον Γκρέκο" του μεγάλου μας Ν. Καζαντζάκη
Ο Δομήνικος (= Κυριάκος) Θεοτοκόπουλος, έλληνας ζωγράφος από την Κρήτη, που
ως βενετοκρατούμενη περιοχή ήταν τόπος συνάντησης της βυζαντινής παράδοσης
και του δυτικού αναγεννησιακού ρεύματος, σπούδασε ζωγραφική στην Ιταλία
(Βενετία, Φλωρεντία) και έζησε πολύ και διέπρεψε ως ζωγράφος της Αναγέννησης
στην Ισπανία, γνωστός, κυρίως, με την ονομασία «ο Έλληνας» - «el Greco».
συνέχεια
O νομπελίστας συγγραφέας Γκαμπριέλ
Γκαρθία Μαρκές γεννήθηκε στην Κολομβία το 1928. Εργάστηκε ως αρθρογράφος σε
αρκετές εφημερίδες από τις αρχές του '40 και ένθεν. Τάραξε πολλάκις τα
λιμνάζοντα ύδατα της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας επί συνεχείς δεκαετίες,
Τα γραπτά του, μυθιστορήματα, διηγήματα, πεζά κ.α., μας ξεναγούν και εντέλει
μας καθιστούν πολίτες ενός φανταστικού κόσμου, μαγικού και γοητευτικού αλλά
συνάμα τρομαχτικού και ονειρικού. Ο κόσμος του Γκάμπο, ονομάζεται Μακόντο,
τοποθετείται δε κάπου στην κολομβιανή ζούγκλα. Η μαγεία ξεπροβάλλει μέσα απ'
το παράξενο, το αλλόκοτο και το εξωτικό, που ξάφνου γίνεται οικείο, και
υπονομεύει τελικά ακόμα και την ίδια την απτή πραγματικότητα. Τα όρια ζωής
και θανάτου στροβιλίζονται στο λυκαυγές και η δύναμη της αγάπης μπορεί να
εκτοξεύσει λόχμες φωτιές που ξεπηδούν απ' τις στάχτες της ψυχής.
Ακολουθεί ένα πεζοποίημα του Γκάμπο, που θεωρείται το στερνό του αντίο προς
φίλους και αγαπημένους. Είναι πλέον γνωστό ότι, από το Μεξικό όπου ζει τα
τελευταία χρόνια, δίνει την έσχατη των μαχών, πάσχων από καρκίνο των λεμφαδένων.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από
κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που
σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που
σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που
κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα
άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα
στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα
να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ'ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα
ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα
χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον
πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... Θεέ μου, αν
είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ,
ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι
αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να
ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να
ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του
να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά
αλλά η λήθη.
MΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ-----
Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα άρρωστο κοριτσάκι..
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ?
ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?
Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?
Καλύτερα να χαλαρώσεις.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?
Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»
Ακούς την απάντηση?
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για
εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?
Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην
βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του? Έχασες επαφή? Αφησες μια καλή
φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες τον χρόνο να πάρεις ένα
τηλέφωνο και να πεις «γεια!»
Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα .
Η ζωή είναι μικρή
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της
διαδρομής. Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......
Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.
Ακου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να
ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία
βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το
νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα
του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει
να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από
σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο
μέσα σ'αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν
ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα
σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο
φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα
σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και
θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα
ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι
αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν
θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να
κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει
μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Και μόνο πολλά μα πάρα πολλά συγχαρητήρια στην ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού όπου
έδωσε πολύ χρόνο και πολύ μεράκι και δημιούργησε την σελίδα ετούτη στο
διαδίκτυο. Είναι μια πραγματική όασης για όσους θα ήθελαν να διαβάσουν και
να μάθουν για το θέατρο στην μακρινή πατρίδα εκεί όπου θα διαπιστώσουν (στην
σελίδα δηλ.) από πρώτο χέρι και οι ίδιοι ότι το θέατρο είναι μια δυναμική
παράδοση και υπαρκτή ζωντανή κοινότητα, ιδιαίτερα στις μεγάλες πολιτείες
όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, και που αναμφισβήτητα θα την ζηλεύαν και οι
πιο μεγάλες και πλούσιες πολιτείες στον κόσμο. . κωσ/δουρ.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που
αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν'το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει
ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια
τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά
πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να
τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια
αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη
δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν
για σένα."
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Κώστα, Και πάλι συγχαρητήρια για το αφιέρωμά σου σε ένα τραγούδι
που κάποιοι ίσως να θέλουν να το ξεχάσουμε. Παντελής Ξανθίδης Αθήνα.
Eπίσης, αφιερώνω την σελίδα μου αυτή στον γαμπρό μου Δημήτρη Σταμάτη
Αφιέρωμα στον Νίκο Δημόπουλο
Δημοτικό Τραγούδι
Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη μάνα μου που τ' ακώ παθιάζουμε..
τα γηρατειά μου τα ξεχνώ κι' αρχίζω κι' ονειριάζουμε.. παλικαρόπουλο γίνουμε,
μανούλα το μαντίλι!!
Στο νου μου αρμάθες τα σπαθιά στα πόδια το τσαρούχι... ζυγές εδώ, ζυγές εκεί,
παντού βροντούν κλαρίνα!..
Στήνω χορό στης εκκλησιάς τον πλάτανο.. Μανούλα την ευχή σου!! Σαράντα μέρες στο
χορό και δεν τ' αποχορταίνω..
Βάνω σουρίχτρα και σφυρώ και χαλασμό σηκώνω.. Βλέπω βουνά, βλέπω λογγιά κι'
αντάριασμα στα πλάγια
χιλιάδες γιδοπρόβατα περνούν στα βοσκοτόπια κι' ακούω τα κυπροκούδουνα κι' εγώ
λαλώ φλογέρα..
Καβάλα πάνω στο άλογο τον Θοδωρή* σιμώνω και τον ρωτώ για να μου πει πως πάει τ'
αρματολίκι
κι' αυτός με ένα χαμόγελο και με τρανό καμάρι, ρίχνει λεφτά στα όργανα για μένα
που χορεύω..
Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη.. Σαν τραγουδάει κλέφτικο με πάει
στην ιστορία..
Σαν τραγουδάει το συρτό, στης νιότης τα λημέρια.. Σαν τραγουδάει τσάμικο...
μανούλα το μαντήλι!!
Κώστας
Δουρίδας Oakville ON.
* τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη
Tο όνομα του Γιώργου Παπασιδέρη, του Aρβανίτη από την Kούλουρη (Σαλαμίνα),
είναι μύθος στο λαϊκό (ΔΗΜΟΤΙΚΟ) τραγούδι. Hχογράφησε
1.850 τραγούδια από το 1928 ώς το 1977, τραγούδησε σε πανηγύρια και κέντρα
με τους καλύτερους μουσικούς της περιόδου και σφράγισε με τη βελούδινη φωνή
του δεκάδες τραγούδια-σταθμούς, που οι επερχόμενες γενιές των Eλλήνων θα
ανακαλύπτουν και θα χαίρονται, έστω κι αν τα MME θα τα μεταδίδουν με το
σταγονόμετρο.
συνέχεια
Ερωτικός Λόγος
Μαντρότοιχος, μεσοροφή
χρωστήρας πέρα η δύση.
Δυο περιστέρια μια πυγμή
ένα τραγούδι, μια φωνή.
Λόγος η πρώτη λέξη.
Ποιος τόλπιζε την αρετή
την αρετή την αστραπή,
την αστραπή τον ήλιο
με την καρδιά να ζέψει;
Φτεροκοπούν οι πυρανθοί
πυρσοκροτούν οι πόθοι.
Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν
δυο μάτια πίνουν και διψούν,
την αρετή την αστραπή,
την αστραπή τον ήλιο.
Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν,
την νιότη αναστατώνουν!
Βεργούλα
μπήκε στο χορό
με το θεό
αντάμα!
Έξη γερολεβεντονιοί
πήραν σειρά και κάθησαν
να δουν το θάμα...
Όμως η νιότη ετράπει σε φυγή
κι έμεινε η ελπίδα στο σκαλί
σαν ορφανή παιδούλα
να κλαίει να οδύρεται η Βεργούλα...
κώσ/δουρ.
Αύγουστος 20, 2005
16. Στην κεντημένη σου ποδιά (κλαρίνο: Kώστας Γιαούζος) 17. Δυο βλαχοπούλες
λυγερές (κλαρίνο: Kώστας Γιαούζος) 18. Συννέφιασε ο Παρνασσός (κλαρίνο:
Aπόστολος Σκαμέλος) 19. Ποιός ασίκης σαν κι εμένα (κλαρίνο: Xαρ. Mαργέλης)
20. Πρωτομαγιά μου τα ΄ριξες (κλαρίνο: Aντώνης Λαβίδας) 21. Σαράντα
παλικάρια (κλαρίνο: Γ. Aνεστόπουλος) 22. Σου ΄πα μάνα πάντρεψέ με (κλαρίνο:
Kώστας Γιαούζος) 23. Φέγγε μου φεγγαράκι μου (κλαρίνο: Kώστας Γιαούζος) 24.
Eσείς πουλιά του κάμπου (κλαρίνο: Bασίλης Mπεσίρης)
συνέχεια
Ο τραγουδιστής Γιώργος Παπασιδέρης, Αρβανίτης από την Κούλουρη (Σαλαμίνα),
ηχογράφησε, πρώτος αυτός, το 1932-35 επτά αρβανίτικα τραγούδια σε δίσκους 78
στρ. (αυτό ξέρουμε από την έως τώρα έρευνα). Έξι από αυτά επανεκδόθηκαν στο cd
με τίτλο Ο Γιώργος Παπασιδέρης τραγουδά σπάνια δημοτικά τραγούδια (FM Records
1996, έρευνα-επιμέλεια: Θανάσης Μωραΐτης). Ο ίδιος και η Γεωργία Μηττάκη, επίσης
Αρβανίτισσα από τoν Αυλώνα (Κακοσάλεσι) Αττικής, κυκλοφόρησαν σε δίσκους
εμπορίου αρβανίτικα τραγούδια μεταφρασμένα στα Ελληνικά.
συνέχεια
Μου γαλαριάσαν τα βουνά με σίδερο μ'ατσάλι..
Φράξαν τις στράτες στο Χελμό, στο Ρούσιο στον Αλπούξο,
στην Ζήρια στην Μπαλαλονιά στο Διάρχο στον Διχάλι,
και μώβαλαν φρόγκο στον λαιμό να μη μπορώ να σκούξω.
Κατάρα! στον αδικητή στον άτιμο το σκύλο.
Οπου μου πήρε την χαρά -κατάρα ο θεομπαίχτης.
Χάϊ -χάϊ! βγαίκα καημένη μου ψυχή στου μπαλκονιού το στύλο,
κι αποχαιρέτα τα βουνά.... κι ο χρόνος είν' ο φταίχτης
Μόνο για το φιλί σου
Λενιώ γυναικαδέλφη μου και μικροπαντρεμένη.
Λυπάμαι που δεν κράτησα μπέσα στον μπανζιανάκι.
Μα τι να πω το ντέρτι μου ήταν τρανό καημένη,
τα χείλη σου λαχτάρισα και τώριο σου κορμάκι.
Τώρα ας με κρίνει το χωριό και τα Ντουναίηκα όλα.
Κι ο άντρας σου ο Παναγής, και η Μέλπο η αδελφή σου.
Όλοι ας μου κάνουν 'φορεσμό ας με πλανέψουν φόλα..
Εγώ γεννήθηκα στην γης μόνο για το φιλί σου.
Κοτσιομπολόι
Κακό συνήθειο τώχετε εσείς οι γεροντοκόρες,
μες το χωριό άλλη δουλειά δεν έχετε να κάντε,
παρά να κουτσιομπόλετε τι κάνουν οι άλλες κόρες,
με ποιον επήγαν την βραδιά και δώστου κουσ' και χάϊντε.
Τώχουν και οι χήρες τούτο εδώ, λίγο πολύ ντριβέλι.
Σαν απολείψει ο γανωνζής οι χτισται οι γυρολόοι,
τότε οι καημένες στο χωριό, -μελίσσια απ'το κουβέλι,
βγαίνουν και παν' στης αλληνής για το κοτσιομπολόϊ.
Ο Βλαχοθωδωρής
Αϊντε ορέ Βλαχοθωδωρή είσαι διαβόλου φάρα.
Μπελάδες βάζεις στο χωριό κι αναποδιές μ'ατσάλι.
Οπώβρεις τσιούπα μοναχή ελεύθερη ή ζευγάρα,
την ξελογιάζεις στο λεφτό και της γλεντάς τα κάλλη.
Αναθεμά τα μάτια σου και τα καμωματά σου.
Σιώγαμπρος! ήρθες στο χωριό -τον κόκορα μας κάνεις!
Πάψε πια τα γινάτια σου, πολλά τα κριματά σου
Θα δώσεις λόγο στο Θεό, μια μέρα σαν πεθάνεις.
Τα παρατράγουδα
Βασίλο κόρη του Βρανά, μοναχοδυχατέρα
που σ' έχει η μάνα σου ακριβή τ'αδέρφια σου χαϊδιάρα.
Πέσε μου χθες στον Αϊλιά τι έκανες όλη μέρα?
Με το βοσκόπουλο του Μπαλή στου πουρναριού την κλάρα?
-Συ κοίτα το κονάκι σου! κυρά με τις αδράχτες,
κι αν θες ακόμα να σου πω, κοίτα την αφεντιά σου!
Μηδά το φουστανάκι σου πήδηξε λίγους φράχτες?
Η λές δεν ξέρει το χωριό τα παρατραγουδά σου..
Τα Προξενιά
Κυρά Μαγδάλο θα στα πω στα μπούνια μ' έχεις φέρει
μ'αυτή την δυχατέρα σου και να μου την παινεύεις.
Κοίταξε αλλού να βρεις γαμπρό δώστης καν' άλλο ταίρι.
Με με' χάνεις την μέρα σου και νζιάπα με παιδεύεις.
Ας έχει η κόρη σου λεφτά, και γιούκους στην αράδα
Κι ας είν' στην χώρα η πιο χρυσή και μ'ομορφιά μεγάλη.
Πως να στο πω δεν μου φτουρνά έχ' άλλη φιλενάδα!
Θα την επάρω ας είν' φτωχή Θάχω ήσυχο κεφάλι..
Αν θέλεις βάλε μπιστικό
Καρτέρι μώβαλε ο παπάς ο τραγομπαλαρίλος
Στ'αλώνια απέξω απ'το χωριό πιο πέρα απ' τα πλατάνια
Τούπανε λέει, της παπαδιάς είμ' ο καινούργιος φίλος
Και θα μου κάνει 'φορεσμό -με πιάσαν τα ντουμάνια
Άκου παπά μου να σου ειπώ Μην μου ξανάρθεις πάλι
να μούμβεις τσιάμικος ταμπλάς δεν ξέρω τι θα γίνει
Αν θέλεις βάλε μπιστικό στο σπίτι σου χαμάλη
Βάλε χαβιά της παπαδιάς στις κόρες σου χαλήνι..
Της Χήρας Δυχατέρα
Βρε τι κι αν είσαι η μοναχή της χήρας δυχατέρα
κι έχεις τον θειο στον Αμερκή κι αδέρφια στην Αθήνα?
την παρασύκωσες πολύ την άσπρη σου τσεμπέρα
και περπατάς καμαρωτή σα νάσαι η βουλευτίνα!
βγαίνεις σαν ξένη την αυγή στη βρύση νερολάτης.
Σαν ξένη πας στην εκκλησιά κι ούτε γιορτή σε βλέπει.
Θαρρείς πως είσαι η ακριβή και του χωριού κορφιάτης,
θαρρείς πως είσαι η παναγιά ..Μ' άλλα να πω δεν πρέπει.
Τσοπανοπούλα του Αϊλιά
Τσοπανοπούλα του Αϊλιά και του Βαρλάμη ρούσα
Απόψε θάρθω να σε βρω κει πώχεις την κοπή σου,
Τέτοια στιγμή στην ερημιά καιρό την καρτερούσα,
να σ' εύρω μόνη στο βουνό να πάρω το φιλί σου.
Μην μου κακώσεις βρε Μαριώ κι ας είσαι αραβονιάρα
του Φέρμελη, στο λέω κοφτά με όρκο και με πάθη.
Να μείνεις μόνη στο βουνό τώχω βαριά κατάρα
Θα κοιμηθούμε αγκαλιά κανείς δεν θα το μάθει..
"Εγινα ως
δεκατέσσερων χρονών και πήγα εις έναν πατριώτη μου εις Ντεσφίνα 'Ηταν ο
αδελφός του με τον Αλήπασια και ήταν ζαπίτης αυτός εις την Ντεσφίναν.
Στάθηκα με εκείνον μιαν ημέρα. 'Ηταν γιορτή και παγγύρι τ'Αγιαννιού. Πήγαμεν
εις το παγγύρι, μόδωσε το ντουφέκι του να το βαστώ. Εγώ θέλησα να το ρίξω,
ετζακίστη. Τότε μ' έπιασε σε όλον τον κόσμον ομπρός και με πέθανε εις το
ξύλο. Δεν μ' έβλαβε το ξύλο τόσο, περισσότερον η ντροπή του κόσμου. Τότε
όλοι τρώγαν και πίναν και εγώ έκλαιγα.
Αυτό το παράπονον δεν ηύρα άλλον κριτή να το ειπώ να με δικιώση, έκρινα
εύλογον να προστρέξω εις τον Αϊγιάννη, ότι εις το σπίτι του μόγινε αυτείνη η
ζημία και η ατιμία. Μπαίνω την νύχτα μέσα εις την εκκλησιά του και κλειω την
πόρτα κι' αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες, τ' είναι αυτό
οπού 'γινε 'σ εμέναν, γομάρι είμαι να με δέρνουν; Και τον περικαλώ να μου
δώση άρματα καλά κι' ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα και εγώ θα του
φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον. Με τις πολλές φωνές κάμαμεν τις
συμφωνίες
με τον άγιον".
"..Τότε έφκιασα ντουφέκι ασημένιον, πιστιόλες και άρματα και ένα καντήλι
καλό. Και αρματωμένος καλά και συγυρισμένος το πήρα και πήγα εις τον
προστάτη μου και ευεργέτη μου κι' αληθινόν φίλον, τον Αϊγιάννη, και σώζεται
ως τον σήμερον - έχω και τ' όνομά μου γραμμένο εις το καντήλι. Και τον
προσκύνησα με δάκρυα απόμέσα από τα σπλάχνα μου, ότι θυμήθηκα όλες μου τις
ταλαιπωρίες οπού δοκίμασα".
"..Αφού πήγαμε μέσα εις την 'Αρτα, μια ημέρα ήρθαν οι πασσάδες εις το κονάκι
του μπέγη και όλοι οι σερασκέρηδες οι Αρβανίτες να τον ιδούν. Του λέγω του
μπέγη δια την γυναίκα του πατριώτη μου, οπού θα την πάρη ο Χασάνπασιας.
Μιλεί των πασσάδων κι' αλλουνών, οτζάκια της Αρβανιτιάς, τους λέγει:
"-Πασσάδες και Μπεηδες, θα χαθούμε. Θα χαθούμε! ο μπέγης τους λέει, ότι
ετούτος ο πόλεμος δεν είναι μήτε με τον Μόσκοβον, μήτε με τον Εγγλέζο, μήτε
με τον Φραντζέζο. Αδικήσαμεν τον ραγιά και από πλούτη και από τιμή και τον
αφανίσαμε, και μαύρισαν τα μάτια του και μας σήκωσε ντουφέκι. Και ο
Σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται, τον γελάνε εκείνοι οπού τον
τρογυρίζουν. Και η αρχή είναι τούτη, οπού θα χαθή το βασίλειόν μας.
Πλερώνομε βαριά να βρούμε προδότη και δεν στέκει τρόπος να μαρτυρήση κανένας
το μυστικόν, να μάθωμε μόνος του ο ραγιάς μας πολεμεί ή και οι Δυνάμες. Δι'
αυτό πλερώνομε και παλουκώνουμε και σκοτώνομε και αλήθεια ποτέ δεν μάθαμε".
(Κεφάλαιον Πρώτον).
"Οτι τότε οι 'Ελληνες
ορκίστηκαν να δουλέψουν δια θρησκεία και πατρίδα και δεν τους κόλλαγε μολύβι,
ούτε σπαθί".
"..{Τώρα τους λέγει ο Βιάρος και ο Αγουστίνος: "Ποιος σας είπε να σκοτωθήτε και
ν' αφήσετε χήρες γυναίκες κι' αρφανά παιδιά; Σύρτε διακονέψετε", τους λέγει.
Και ο Αγουστίνος δεν είχε ούτε γομάρι, όταν ήρθε από τους Κορφούς, και τώρα έχει
είκοσι άτια κι' αλάφια και πλατόνια. Και παραλυσίες πλήθος. Από τον
Μουχτάρπασσα και Βελήπασσα γλυτώσαμε και εις την ηθικήν αυτείνων αντέσαμε}".
"..Λαμπρύνεται και δοξάζεται ο μακαρίτης Γώγος. Χάριτες του χρωστάγει η πατρίς,
ως λιοντάρι πολεμούσε και ως φιλόσοφος οδηγούσε".
(Κεφάλαιον δεύτερον).
"Λέγω εις τους αναγνώστες μου,
Μά την πατρίδα, Οι τρακόσοι αυτείνοι δεν ήταν άνθρωποι, ήταν αϊτοί 'σ τα ποδάρια
και λιοντάρια εις την καρδιά".
"..Οι συντρόφοι μου άνοιξαν μίαν κρυψιώνα και
μόδωσαν εις το μερίδιόν μου, ως κεφαλή, δυο μερδικά. Τα ξετιμήσαμεν τα δυο
μερδικά πεντακόσια γρόσια, κι' αυτά όποτε αρρώσταινα τ' άφινα εις την διαθήκη
μου να τα δώσουνε 'σ εκκλησιές."
"..Τότε γύρισαν όλους αυτούς και κολάκεψαν τον Αλήπασσα όλοι αυτείνοι και του
είπαν ότι μίλησαν με τον Χουρσίτ πασσά και έστειλε εις τον Σουλτάνο να τον
συχωρέση να βγη να κάμη φέτι τους ραγιάδες, οπού σήκωσαν κεφάλι. Χάρηκε 'σ αυτό
ο τύραγνος -και δεν έβαινε φωτιά να καγή, ν' αθανατίση τ' όνομά του και να τους
αναποδογυρίση όλους. 'Ομως- ήθελε πίσου να γένη τύραγνος"...
"..Κι' από τότε βλέποντας αυτείνη την αρετή, σιχάθηκα το Ρωμαίικον, ότ' είμαστε
ανθρωποφάγοι".
( Κεφάλαιον Τρίτον).
"Είχαν τον 'Αργειον Πάγον να τους
προμηθεύη τ' αναγκαία του πολέμου κι' αυτείνοι, οι αφεντάδες, κάθονταν εις τα
καράβια κ' έτρωγαν κ' έπιναν, κ' εκείνους οπού κιντύνευαν δια την πατρίδα τους
προμήθευαν διχόνοιαν και διαίρεσιν αναμεταξύ τους".
"Πατρίς,
να μακαρίζης
γενικώς όλους τους
'Ελληνες, ότι θυσιάστηκαν
δια σένα να σ' αναστήσουνε, να
ξαναειπωθής άλλη μίαν φορά
ελεύτερη πατρίδα, οπού
ήσουνε χαμένη και
σβυσμένη από τον
κατάλογον των
εθνών.
'Ολους αυτούς να τους μακαρίζης.
'Ομως να θυμάσαι και να λα-
μπρύνης εκείνους οπού
πρωτοθυσιάστηκαν
εις την Αλαμάνα,
πολεμώντας
με
τόση δύναμη
Τούρκων, κ' εκεί-
νους οπού αποφασί-
στηκαν και κλείστηκαν
σε μίαν μαντρούλα με πλίθες,
αδύνατη, εις το χάνι της Γραβιάς,
κ' εκείνους οπού λυώσανε τόση Τουρκιά και πασσάδες
εις τα Βασιλικά,
κ' εκείνους
οπού αγω- νίστηκαν σαν λιοντάρια εις την Λαγκάδα του Μακρυνόρου, οπού πολεμήθηκαν συνχρόνως σε αυτές τις δυο θέσες, οπού 'ναι τα κλειδιά
σου, ένα η Πόρτα του Μακρυνόρου και τ' άλλο των Θερμοπύλων.
Η ζωή μου ολάκερη ήταν μια βιοπάλη.. Οι κυριότεροι και οι πραγματικοί μου
δάσκαλοι ήταν τρεις άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν και οι τρεις αγράμματοι: Η μάνα
μου, ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης.
Η μάνα μου μου δίδαξε ότι όσο φτωχός και αν είσαι, όταν μπορείς και
μοιράζεις
το λίγο που έχεις με τον διπλανό σου, είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον
κόσμο.
Ο Μακρυγιάννης, μου δίδαξε ότι "....τούτη την μικρή πατρίδα την ορίζουμε
φτωχοί
και πλούσιοι, δυνατοί και αδύνατοι, για τούτο και πρέπει(!) να την αγαπούμε
και να
τη προστατεύουμε. Να μην αφήνουμε το άδικο να πνίγει το δίκιο εις βάρος
της".
Ο Κολοκοτρώνης μου δίδαξε, για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου φέρεις κι' εσύ
ευθύνη και όσο και αδύναμος και αν είσαι, μην κάθεσαι παρατηρητής στα
γεγονότα, πάρε μέρος σε ότι και με όποια δύναμη μπορείς...
Κώστας Δουρίδας
..Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα
δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο
ούτε σάρκα.., όμως υπάρχει παντού σαν τον
αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι
..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση..
Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση...κδ.